Οι διωγμοί των Χριστιανών στο Ιράκ και το αδιέξοδο ενός πολέμου που ξεκίνησε ως Σταυροφορία εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ
του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Επί δύο χιλιετίες, οι Χριστιανοί κατάφερναν να επιβιώνουν στην περιοχή όπου γεννήθηκε και άρχισε να διαδίδεται η πίστη τους. Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η αραβική κατάκτηση, η νίκη του Σαλαντίν, η αποτυχία των Σταυροφοριών, η Οθωμανική κυριαρχία, το μίσος για τη Δύση που συνόδευσε την πτώση της αποικιοκρατίας - όλες αυτές οι δοκιμασίες που έφερε στους χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής η Ιστορία, δεν στάθηκαν ικανές να τους εξαφανίσουν. Ο,τι δεν έγινε όμως μέσα σε είκοσι αιώνες, κινδυνεύει να γίνει μέσα σε λίγα χρόνια - ένα πραγματικό θρησκευτικό πογκρόμ σε μια εποχή που δοξάζει την πολυπολιτισμικότητα. Μάλιστα, ο κίνδυνος διαγράφεται περισσότερο άμεσος στο Ιράκ, τη χώρα που για ειρωνεία της τύχης «απελευθερώθηκε» από έναν Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος είχε κηρύξει «Σταυροφορία» εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Ο αμερικανικός Τύπος κάνει λόγο για «Εξοδο» ύστερα από την ένοπλη επίθεση σε εκκλησία της Βαγδάτης, στις 31 Οκτωβρίου, όταν έχασαν τη ζωή τους 51 πιστοί και δύο ιερείς, για να ακολουθήσει σειρά βομβιστικών επιθέσεων και επιλεκτικών δολοφονιών Χριστιανών. Οι New York Times παραλληλίζουν την εξέλιξη αυτή με την Εξοδο των Εβραίων από το Ιράκ, ύστερα από τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους και τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948. Εκφράζουν δε την απογοήτευσή τους για το γεγονός ότι η θρησκευτική «κάθαρση» συντελείται κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα του ιρακινού στρατού και των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Χριστιανοί και αριστεροί
Από τις πρώτες μέρες της αραβικής αφύπνισης, που έφερε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα, οι διανοούμενοι των χριστιανικών μειονοτήτων έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αραβική Αριστερά. Ο λόγος είναι απλός: Καθώς το να είσαι ταυτόχρονα Αραβας και Χριστιανός προκαλούσε κρίση ταυτότητας, η κοσμική Αριστερά προσέφερε ένα ασφαλές ιδεολογικό καταφύγιο, απ' όπου μπορούσες να πολεμάς τον κοινό εχθρό, τους Δυτικούς αποικιοκράτες, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για το θρήσκευμά σου. Τα παραδείγματα αφθονούν: Από ορθόδοξη, χριστιανική οικογένεια της Παλαιστίνης προερχόταν ο Ζορζ Χαμπάς (1926-2008), ο οποίος μάλιστα συνήθιζε να ψέλνει στην εκκλησία όταν ήταν παιδί, για να γίνει αργότερα ηγετικό στέλεχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και ιδρυτής του μαρξιστικού Λαϊκού Μετώπου (PFLP), μετά την άλωση της PLO από τον Γιασέρ Αραφάτ. Καθολικοί Χριστιανοί ήταν οι γονείς του Ναγιέφ Χαουάτμι, ο οποίος ίδρυσε και παραμένει μέχρι σήμερα ηγέτης του επίσης μαρξιστικού Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP). Από τη χριστιανική κοινότητα προερχόταν και ο γενικός γραμματέας του ΚΚ Λιβάνου Ζορζ Χαουί, ο οποίος δολοφονήθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στη Βηρυτό, το 2005.
Ο ιδρυτής του Μπάαθ
Ωστόσο, ο Χριστιανός ο οποίος επρόκειτο να ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή στον πολιτικό χάρτη του αραβικού κόσμου ήταν ο Σύρος Καθολικός Μισέλ Αφλάκ (1910-1989). Γεννημένος στη Δαμασκό, από Ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια, ίδρυσε το 1945 το κόμμα Μπάαθ, κάτω από τη σημαία του παναραβικού εθνικισμού. Με ισχυρές οργανώσεις στη Συρία και το Ιράκ, το Μπάαθ είχε ως στόχο να ενώσει «όλους τους Αραβες, από τον Περσικό Κόλπο μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό», ανεξαρτήτως θρησκείας, σε ένα σύγχρονο, χειραφετημένο έθνος. Αυτό το προοδευτικό όραμα δεν άντεξε στη δοκιμασία της Ιστορίας, όπως έδειξε η διάσπαση ανάμεσα στο ιρακινό και το συριακό Μπάαθ και η επικράτηση αυταρχικών καθεστώτων και στις δύο χώρες. Αν μη τι άλλο, όμως, απέμεινε ο κοσμικός, εκσυγχρονιστικός χαρακτήρας των δύο καθεστώτων - της Συρίας του πατρός Ασαντ και του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, στο οποίο ένας Χριστιανός, ο Ταρέκ Αζίζ, έγινε υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της χώρας. Το γεγονός ότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ηγετική ελίτ προερχόταν από μια θρησκευτική μειονότητα (οι Ασαντ ήταν Αλεβίτες σε μια Συρία όπου κυριαρχούσαν οι σουνίτες και ο κύκλος του Χουσεΐν σουνίτες σε ένα κατά πλειοψηφία σιιτικό Ιράκ) βοήθησε την προσέγγισή της με το χριστιανικό στοιχείο.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεώτερος κήρυξε πόλεμο στον Σαντάμ Χουσεΐν με υπόρρητες θρησκευτικές αναφορές στο «Κακό» και (αστήρικτες) κατηγορίες για διασυνδέσεις με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό της Αλ Κάιντα. Ασφαλώς, ο Μπους δεν επεδίωξε να φέρει την καταστροφή στις χριστιανικές μειονότητες του Ιράκ, των οποίων την ύπαρξη δεν είναι βέβαιο, άλλωστε, ότι γνώριζε. Ωστόσο, αυτό ακριβώς κατάφερε, σε μια τυπική εκδήλωση «ετερογονίας των σκοπών»: Διαλύοντας τον κοσμικό στρατό του Σαντάμ, άφησε ανοιχτό το έδαφος για τις παραστρατιωτικές οργανώσεις των σουνιτών και των σιιτών, οι οποίες, όταν δεν σφάζονται μεταξύ τους, εξοντώνουν Χριστιανούς. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός του Ιράκ, Νούρι αλ Μαλικί, ενθάρρυνε το κυνήγι μαγισσών με τη δικαστική απόφαση για απαγχονισμό του Ταρέκ Αζίζ, που προκάλεσε διεθνή κατακραυγή. Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό: Σύμφωνα με την Υψηλή Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, οι Ιρακινοί Χριστιανοί, ενώ αντιπροσωπεύουν μόλις το 3% του πληθυσμού, αντιστοιχούν στο 20% των προσφύγων που ξεριζώθηκαν από τη χώρα τους. Πού βρίσκουν άσυλο αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι; Κατά πρώτο λόγο στη Συρία, που «υποστηρίζει την τρομοκρατία» κατά την Ουάσιγκτον, ή στον Λίβανο, όπου η Χεζμπολάχ έχει συγκροτήσει συμμαχία με το χριστιανικό κίνημα του στρατηγού Μισέλ Αούν ή ακόμη και στο Ιράν, όπου οι Χριστιανοί εξακολουθούν να απολαμβάνουν κάποιων εγγυήσεων ανεξιθρησκείας. Ποιος θα το έλεγε ότι ο «Αξονας του Κακού» θα αποδεικνυόταν περισσότερο φιλικός απέναντι στους Χριστιανούς της περιοχής από τους συμμάχους της χριστιανικής Αμερικής…
Η συρρίκνωση των κοινοτήτων
Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι χριστιανοί αντιπροσώπευαν περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, το ποσοστό έχει μειωθεί στο 5%, με προοπτική την περαιτέρω συρρίκνωσή του. Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν σ’ αυτή τη δυναμική: η μείωση των γεννήσεων στις χριστιανικές οικογένειες, η μετανάστευση πολλών χριστιανών –που προέρχονται, κατά κανόνα, από πιο εύπορα και μορφωμένα στρώματα– στη Δύση προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, η Εξοδος λόγω του φόβου που προκαλεί η άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού, οι εμφύλιοι πόλεμοι και τα θρησκευτικά πογκρόμ.
Οι χριστιανοί υπολογίζεται ότι εκπροσωπούν σήμερα περίπου το ένα τρίτο, έχοντας ξεπεραστεί προ πολλού από τους σιίτες. Ωστόσο, το σύνταγμα της χώρας, προϊόν της γαλλικής αποικιοκρατίας, τους αναθέτει προεξάρχοντα πολιτικό ρόλο, αφού ο πρόεδρος του Λιβάνου προέρχεται υποχρεωτικά από αυτούς. Η σύμπραξη του χριστιανού Μισέλ Αούν με τη σιιτική Χεζμπολάχ διέσπασε το ενιαίο μέτωπο των χριστιανών, που παραδοσιακά συμμαχούσαν με το Ισραήλ.
Αίγυπτος:
Οι χριστιανοί υπολογίζονται στο 15% του πληθυσμού και η επικρατέστερη μερίδα του είναι οι Κόπτες, οι οποίοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο εμπόριο, αν και αντιμετωπίζουν διακρίσεις στη δημόσια διοίκηση. Τα τελευταία χρόνια, εκδηλώνονται επιθέσεις από ακραίες, φονταμενταλιστικές ομάδες ισλαμιστών.
Συρία:
Με χριστιανικό πληθυσμό που πλησιάζει το 10%, η Συρία προσφέρει τις μεγαλύτερες εγγυήσεις ανεξιθρησκείας. Στη Δαμασκό υπάρχουν, αναλογικά με τον πληθυσμό, περίπου όσες χριστιανικές εκκλησίες βρίσκει κανείς και στη Ρώμη, ενώ σε ορισμένα χριστιανικά χωριά γίνονται λειτουργίες στην αραμαϊκή, τη γλώσσα που μιλούσαν στα χρόνια του Χριστού.
Ισραήλ - παλαιστινιακά εδάφη:
Περίπου το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ είναι Άραβες και εξ αυτών το 10% είναι χριστιανοί. Υφίστανται σοβαρές διακρίσεις και προβλήματα, που δεν απορρέουν από τη θρησκευτική, αλλά από την εθνοτική - παλαιστινιακή τους ταυτότητα. Στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, οι Χριστιανοί υπολογίζονται στο 2,5%, συγκεντρωμένοι κυρίως στη Ραμάλα και τη Βηθλεέμ, όπου εκπροσωπούν μεγάλο μέρος της διανόησης.
Ιράκ - Ιράν: Ο χριστιανισμός στο Ιράκ σήμερα εκπροσωπεί μόνο το 3% του πληθυσμού, έχοντας μειωθεί στο μισό από την έναρξη του πολέμου, το 2003. Στο Ιράν, οι χριστιανοί (κυρίως Αρμένιοι) εκτιμώνται σε 400.000 και εκπροσωπούνται στη Βουλή, αν και υφίστανται διακρίσεις στη δημόσια διοίκηση.
http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/12/blog-post_4429.html
"Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις"
Οι θιασώτες και οπαδοί της πολιτισμικότητας ουσιαστικά έβαλαν τέλος στο ούτως ή άλλως εύθραυστο μεσανατολικό μοντέλο πολιτισμικότητας που λειτουργούσε όμως περισσότερο από 20 αιώνες..
Η ιστορία βέβαια επαναλαμβάνεται: Ο κατακτητής των Άγιων Τόπων Αλλαδίνος σεβάστηκε όλα τα δόγματα όταν τους κατέλαβε ενώ οι απελευθερωτές Σταυροφόροι δεν άφησαν ρουθούνι, είτε μουσουλμανικό είτε χριστιανικό ήταν αυτό!
Βέβαια οι λόγοι παρέμειναν ίδιοι, μιάς και οι αποικιοκράτες επισκέπτονται την Ανατολή εδώ και 10 αιώνες για πλιάτσικο ,απλά τα χρόνια άλλαξαν τις ανάγκες ,η ληστεία παρέμεινε ίδια, ποτέ δεν ήθελαν να κάτσουν μόνιμα εκεί, είναι η κοιτίδα των πολιτισμών , η εφαρμογή της πολιτισμικότητας και η πρώτη εφαρμογή της αποικιοκρατίας. Μετά ακολούθησαν οι μεγάλες "ανακαλύψεις"
Η τελευταία έλευση των Δυτικών στρατευμάτων στη πολύπαθη Μέση Ανατολή το 2003 ίσως είναι ένα κομβικό σημείο για τον Χριστιανισμό στην κοιτίδα του, εκεί όπου ξεκίνησε.
Ας προσπεράσουμε την κοσσοβοποίηση της κοιτίδας του Χριστιανισμού και την σημασία που είχε το Κόσσοβο για τους Σέρβους, ας θυμηθούμε την τύχη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και των 7 εκκλησιών που αναφέρει ο ευ. Ιωάννης και ας κρατήσουμε οτι οι ευαγγελιστές Χριστιανοί- που χρησιμοποιούνται απο τους πραγματικούς εξουσιαστές του κόσμου μας ως Δούρειος ίππος- γνωρίζουν μόνο άσπρο-μαύρο, δεν γνωρίζουν διαβαθμίσεις. Γι΄αυτούς είμαστε μιά διαβάθμιση ανύπαρκτη και ενοχλητική. Η Ορθοδοξία συνεχίζει να γνωρίζει το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο των Δυτικών αδελφών της , μόνο που αυτή τη φορά οι Δυτικοί "ομόφρονες" δεν λερώνουν τα χέρια τους με αίμα, υπάρχουν οι μισθοφόροι και αυτοί οι οποίοι κάνουν την πιό πολλή δουλειά: οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές..
Δεν τρέφω σε μεγάλη υπόληψη τα thiktank της υπερδύναμης αλλά με την εισβολή στη Μέση Ανατολή σίγουρα δεν τους διέφυγε ως παράπλευρη απώλεια ο προσδοκώμενος αφανισμός των Χριστιανών -πλήν ευαγγελικών- πληθυσμών της περιοχής, ίσα ίσα τα γεγονότα δείχνουν ότι ήταν ένας από τους τελικούς στόχους. Διαβάστε το άρθρο του ΝΟΣΤΟΥ για τους ευαγγελιστές και τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής που είναι αναρτημένο τον Ιούλιο του 2008 και καταλάβατε ότι είναι μαύρα Χριστούγεννα για την Μέση Ανατολή.
Βέβαια εδώ είναι Ελλάδα, κοιτίδα του πολιτισμού, οποιαδήποτε αναφορά στην ορθοδοξία ταυτίζεται με την διοίκηση της Εκκλησίας. Μιά διοίκηση που συναινεί σε συναυλίες μέσα σε ορθόδοξους ναούς, επιδοτεί μιά ιδιωτική τράπεζα -που είναι μόνο κατ΄όνομα εθνική- για να διασωθεί, διαμαρτύρεται όταν φορολογείται η περιουσία της ενώ τα μέλη της εκλέγονται από την ιεραρχία χωρίς την συμμετοχή κοσμικών. Χαρακτηριστικό της απόδοσης των εννοιών της ελληνικής γλώσσας είναι που τον επίσκοπο-αυτόν που είναι επί σκοπόν, δηλαδή τον φρουρό- τον ονομάσαμε δεσπότη, δηλαδή απόλυτο κυρίαρχο. Σαν εξήγηση στην ορθόδοξη παράδοση λέμε ότι μπορεί να είναι και δεσπότης και αρχιερέας αρκεί να είναι πάνω απ΄όλα επίσκοπος !
Ευτυχώς που υπάρχουν οι απλοί ιερείς και το Άγιο Όρος για να διασώζουν την ζώσα μαρτυρία της Αποστολικής εκκλησίας και να επιβεβαιώνουν το ρηθέν ότι "οι Έλληνες επιβιώνουν μέσα από τις εξαιρέσεις τους " και ποτέ από τον κανόνα.
Πρίν λίγα χρόνια θα μπορούσαμε να πούμε "ας θυσιάζουμε στο βωμό της κατανάλωσης, φάγωμεν, πίωμεν αύριο γάρ αποθνήσκωμεν" .
Μόνο που το αύριο είναι τώρα αδελφοί και πρέπει να αποφασίσουμε με ποιόν θα πάμε γιατί
Με την Δύση έχουμε ομοιότητες που μας χωρίζουν και με την Ανατολή διαφορές που μας ενώνουν.
Να εύχεσθε
νικηςφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου