Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Πότε ανασταίνονται νεκροί….


Tου Χρηστου Γιανναρα
Zούμε πολυώδυνη κρίση, μας κρίνουν τα γεγονότα. Kρίνεται το τι χτίσαμε τόσα χρόνια, τι κράτος, ποιες σχέσεις κοινωνίας των αναγκών, ποια παιδεία και κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τι στόχους βάλαμε στην προσωπική και στην κοινή μας ζωή.
H κρίση μάς κρίνει και μας αποδείχνει ελάχιστα σοβαρούς, σαφώς επιπόλαιους και κοντόφθαλμους, για βουλιμικές αποκλειστικά προτεραιότητες πρωτόγονα εγωκεντρικές. Δεκαετίες τώρα, αποδεχθήκαμε, ηδονικά και απερίσκεπτα, σαν πρώτιστο στόχο και περιεχόμενο ζωής, την κατανάλωση. H χαρά της προσωπικής δημιουργίας, η σπουδή και η γνώση, η αξιολόγηση της ανθρώπινης ποιότητας, η εκλογή αρχόντων της πατρίδας, όλα υποτάχθηκαν στον…. ένα και μοναδικό στόχο (και νόημα) του βίου: τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας, τη διευρυμένη βουλιμική απόλαυση.
Δουλεύαμε για τον μισθό ή για το περισσότερο κέρδος. Σπουδάζαμε για το «χαρτί» και τη «θεσούλα» που θα μας εξασφάλιζε. Kαυχόμασταν όχι για φιλίες, αλλά για «διασυνδέσεις» και «βύσματα». Ψηφίζαμε με κριτήριο ποιος θα μας εξασφαλίσει τις περισσότερες παροχές δίχως κρίση και αξιολόγηση. Eτσι φτιάξαμε μια κοινωνία αλληλοσπαρασσόμενων συμφερόντων. Eνα κράτος που σιτίζει τους υπαλλήλους του και βασανίζει την κοινωνία, κράτος παράνοιας, εντελώς ανίκανο και ανυπόληπτο. Eνα εκπαιδευτικό σύστημα που εκπαιδεύει στην αγλωσσία, στην ακρισία, στις πρακτικές των εκβιαστικών απαιτήσεων και της ηδονής των βανδαλισμών. Eνα πολιτικό σύστημα απολύτως αυτονομημένο από τις κοινωνικές ανάγκες, σύστημα διαπλοκής της φαυλότητας με τη θρασύτερη και αναιδέστερη ανικανότητα.
Tο συναρπαστικό, για τον ψύχραιμο παρατηρητή, είναι ότι στο κοινωνικό πεδίο οι στόχοι, το ήθος, η διάκριση ποιοτήτων (παράγοντες ανυπότακτοι στην αντικειμενοποίηση) αποδείχνονται οι κυρίως συντελεστές επιτυχίας ή αποτυχίας των πιο πρκατικών – υλικών πτυχών του βίου: της οικονομίας, της παραγωγικότητας, της οργανωτικής απόδοσης. H ιδεολογία του Iστορικού Yλισμού (μπαϊράκι του Mαρξισμού αλλά και «αυτοσυνειδησία» του Kαπιταλισμού) διαψεύδεται παταγωδώς στα «υλιστικότερα» πεδία του συλλογικού βίου – χωρίς βεβαίως να πτοούνται, έστω κατ’ ελάχιστον, οι εμπορευόμενοι το αφελές ιδεολόγημα. Tο τι χτίσαμε στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, ποιαν αντίληψη για την παιδεία και την ανθρωπιά, ποια σχέση κράτους και κοινωνίας, ποιαν αίσθηση πατρίδας, ποια κριτηρια αξιολόγησης ποιοτήτων, δίνουν καρπούς απόγνωσης σήμερα στο πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής, της κρατικής οργάνωσης: Zούμε τη χρεοκοπία της οικονομίας, τη διάλυση του κράτους, την εξευτελιστική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Γιατί έλειψε «κάθε νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.
Mας πήρε τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια για να καταλάβουμε ότι ο «προοδευτικός εκσυγχρονισμός» και ο «διεθνιστικός» πατριδομηδενισμός, η «αποδόμηση» και ο «μεταμοντερνισμός» όσο κι αν γοήτευσαν μια λιμασμένη για δημοσιότητα «διανόηση», ήταν απλώς και μόνο γυαλιστερές φούσκες. (Συμβολικά τα ονόματα στοχοθεσίας στην Παιδεία των κυριών Pεπούση και Δραγώνα, καθώς διέπρεψαν με τη N.Δ. η πρώτη, με το ΠAΣOK η δεύτερη, και σήμερα πλαισιώνουν τον κ. Φώτη Kουβέλη). Oι σταθερές της ελληνικής «ευγένειας» (πολιτισμικής καταγωγής και παράδοσης που «υποχρεώνει»), της αναφοράς στόχων και πράξεων σε άξονα «νοήματος» και σε μέτρο «αλήθειας», λειτούργησαν, παράγοντας κοινωνική συνοχή και ετερότητα πρότασης πολιτισμού, από την εποχή των Προσωκρατικών, ίσως ώς τη Γενιά του ’30. Kαι λοιδορήθηκαν αυτές οι σταθερές, χλευάστηκαν, μυκτηρίστηκαν στη μεταπολίτευση, για να οδηγηθούμε στο αβυσσαλέο κενό όπου βυθιζόμαστε ανέλπιδα σήμερα.
Kακά τα ψέματα: Nαι, οφείλουμε χάριτες στη χούντα του ’67 – ’74 που γελοιοποίησε τελεσίδικα το ιδεολόγημα του Eλληνοχριστιανισμού: μας απάλλαξε από μια κούφια, χιλιοφθαρμένη και μόνο ρητορική, επίσημη κρατική ιδεολογία. Eίναι όμως εγκληματικό να ξεχνάμε πως όσο επιδερμικά ψυχολογικός κι αν είχε καταντήσει ο ελληνορθόδοξος πατριωτισμός, ήταν αυτός που γέννησε την έκπληξη στα βουνά της Πίνδου το ’40, ατσάλωσε το λαϊκό κουράγιο για να αντέξει τον εφιάλτη της καταστροφής στη Mικρασία, χάρισε «φρόνημα» στους Eλληνες για να διπλασιάσουν την απελεύθερη γη τους με τους πολέμους του 1912 – 13. «Πράγμα τζιβαϊρικόν, πολυτίμητο», που έλεγε ο Mακρυγιάννης, όσο κι αν σκουριάσει και παραφθαρεί, δεν το ατιμάζεις και το πετάς, εσύ ο φωτισμένος. Tο καθαρίζεις από τις παρασιτικές ψευτιές και την ιδιοτέλεια, αποκαθιστάς την αλήθεια του, τον εμπειρικό του πλούτο. «Oτι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα, όχι τα φώτα τον άνθρωπο». O άνθρωπος ψευτίζει την πίστη, το άθλημα της εμπιστοσύνης, της αυθυπέρβασης, και την αλλοτριώνει σε ιδεολόγημα, αλλά ο άνθρωπος και την ξαναβρίσκει, την ξεχώνει χαμένη κάτω από τόνους σκουριάς, μονόπετρο του αρραβώνα τς ανάστασης.
Iσως λίγοι πια, αλλά υπάρχουν ακόμα Eλληνες (γεννήματα της πάτριας γης, δηλαδή της ελληνίδας γλώσσας και ευσέβειας) που καταλαβαίνουν το «μέγιστον μάθημα»: να ξεχωρίζουν το σιτάρι από το άχυρο. Nα είσαι Eλληνας δεν είναι εθνικότητα, φοκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Eίναι επιλογή. Eλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, όπως και ερωτευμένος δεν δηλώνεις, φαίνεσαι. H ελληνικότητα είναι έρωτας, τον κατακτάς, δεν σου δίνεται επί πληρωμή όπως τα υπουργεία σε υπαλλήλους των «αγορών». Oποιος ξεχωρίζει το σιτάρι από το άχυρο, ερωτεύεται «νόημα» που φωτίζει το αίνιγμα της ύπαρξης και το σκάνδαλο το ανυπόφορο του θανάτου, «νόημα» σαρκωμένο στη γλώσσα, στην Tέχνη, στο ήθος, σε θεσμούς υπηρετικούς των σχέσεων κοινωνίας.
Aναζητάμε πρωθυπουργό, χαρισματικό ηγέτη, ικανό να μας βγάλει από τον εφιάλτη της κρίσης στο ξέφωτο της ελπίδας. Mοιάζει παραδοξολόγημα (όπως κάθε εκρηκτικής γονιμότητας αλήθεια), αλλά αν το πρώτο είναι να ξαναβρεί εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα η ελλαδική κοινωνία, τότε χρειαζόμαστε εκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή: Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα «εκσυγχρονιστικά» δήθεν στην πίστη–
εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, γιατί δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ψυχολογημάτων.



Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκροί. 

Από:  kathimerini.gr


Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Tο χαμένο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης


Το ντοκυμανταίρ καταγράφει την αποκάλυψη του λιμανιού της Κωνσταντινούπολης στο Γενίκαπί, στα νότιας της ιστορικής χερσονήσου όπου ήταν κτισμένη στην αρχαιότητα η αποικία των Μεγαρέων, ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ.

Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρει επίσης στο φως δεκάδες ναυαγισμένα πλοία, τμήμα των τειχών του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλλά και άλλα τεκμήρια θαμμένα στη λάσπη 17 αιώνων.

Η μεγαλύτερη αρχαιολογική εκσκαφή εξελίσσεται δίπλα από τον πιο πολυσύχναστο συγκοινωνιακό άξονα της Πόλης. Μια μοναδική ευκαιρία να ερευνηθούν πλευρές της Ιστορίας της Κωνσταντινούπολης που δεν μπόρεσαν να μελετηθούν μέχρι σήμερα, αφού ο λιμένας του Θεοδοσίου έκρυβε στο βυθό του πολλά και σημαντικά ναυάγια.

Η άμμος που κάλυψε τα πάντα διατήρησε ακέραια μέσα στους αιώνες αντικείμενα από δέρμα ή ξύλο, όπως λυχνάρια, σανδάλια, δοχεία αρωμάτων, αμφορείς, κάνιστρο γεμάτο κουκούτσια από κεράσια μέχρι και σκοινιά με τα οποία έδεναν τα πλοία τους στους πασσάλους στις αποβάθρες.

Σε λίγα χρόνια, η περιοχή των ανασκαφών προβλέπεται να γίνει ο σπουδαιότερος συγκοινωνιακός κόμβος της Πόλης, με τη νέα υπόγεια γραμμή του μετρό που θα ενώνει τα ανατολικά με τα δυτικά προάστια της πόλης. Όμως, και πριν από 1700 χρόνια η ίδια περιοχή ήταν ένας συγκοινωνιακός κόμβος, το πρώτο βυζαντινό λιμάνι της Κωνσταντινούπολης.

Ντοκιμαντέρ συμπαραγωγής Films A Trois, PTV Productions Inc., ARTE France, CBC, με τη συμμετοχή και της ΕΡΤ.


The Lost Port of Constantinople
Σκηνοθέτης: Hannes Schuler
Εxecutive Producer: Andrea Nemtin, Martin de la Fouchardiere

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Πακτωλός χρημάτων για να «αγαπήσουμε» τους Τούρκους δήμιούς μας!


Έφτιαξαν και ιστοσελίδα και πουλάνε ανοχή, φιλία και κατανόηση, την ώρα που η Κύπρος κατέχεται, την ώρα που οι Κούρδοιι σφαγιάζονται κατά δεκάδες και την ώρα που η Τουρκία αλυχτεί κατά της Γαλλίας, γιατί η τελευταία ποινικοποίησε την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ο λόγος για ένα project που συγχρηματοδοτούν η ΕΕ και η Τουρκία, για... το Βόρειο Αιγαίο (!), με τίτλο North Aegean Narratives, στο πλαίσιο του προγράμματος -EU-Turkey Intercultural Dialogue: Culture & Arts (ΕΕ-Τουρκία Διαπολιτισμικός Διάλογος: Πολιτισμός & Τέχνη).


Το project, έχει σχεδιαστεί από την τουρκική εταιρεία Istanbul Digital Culture and Art Foundation, μαζί με το ελληνικό ΚΕΔΕ (Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη), το ολλανδικό ECF (European Culture Foundation), η πολιτιστική εταιρεία Αιολίς της Μυτιλήνης, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και τα τουρκικά πανεπιστήμια Onsekiz Mart, Anadolu και Yildiz. Τι περιλαμβάνει: ένα «διαπολιτισμικό» πρόγραμμα, με τίτλο «Αφηγήσεις Βορείου Αιγαίου: Επανασύνδεση με την άλλη πλευρά». 


Στόχος του, όπως λένε οι ίδιοι οι οργανωτές, «η ενίσχυση της κατανόησης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας». Αυτό γίνεται με τη συνεργασία οκτώ νέων Ελλήνων και οκτώ Τούρκων κινηματογραφιστών. Όλοι αυτοί, θα παρακολουθήσουν μαζί ένα Εργαστήριο Δημιουργίας Ντοκιμαντέρ στο Adatepe, μία παλιά ελληνική συνοικία στο Τσανάκαλε.


Τα ντοκιμαντέρ που θα γυριστούν στη Μυτιλήνη και στα τουρκικά παράλια, θα έχουν το παρακάτω θέμα: «Ξανασκέφτομαι την εγγύτητα και την απομάκρυνση: Επανασύνδεση με την άλλη πλευρά»... Το μόνο που δεν σκέφτονται οι Έλληνες μετέχοντες, είναι η συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, αλλά και το δράμα του κουρδικού λαού. Κατά τα άλλα όμως, είναι πολύ «προοδευτικοί»...
http://trelogiannis.blogspot.com

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Είμαι εναντίον



Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος -μόλις έμαθε ότι θα τιμηθεί με το φετινό μεγάλο βραβείο του υπουργείου Πολιτισμού- έκανε την εξής δήλωση:
«Ούτε θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους».

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται…

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει

να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά – και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά

από την ζωή μας…

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία

μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση

από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους· όλα τα μαγειρεύουν,

όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό…

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι

γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. Xαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους

τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους

ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια

ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι

στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν

παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε

και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;

Περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος – Απρίλιος 1979

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΡΕ !!



Ετσι άρχισε το ΠΑΣΟΚ να καταστρέφει την Ελλάδα.
 Συγκλονιστικό ντοκουμέντο 1982 για την καταστροφή της ελληνικής αγροτικής παραγωγής


Δραματικές εικόνες απο την κυνηγημένη κι εξαφανισμένη ταινία του θόδωρου Μαραγκού
ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ. 1983


και ένα σχόλιο από τον σκηνοθέτη στο συγκεκριμένο βίντεο στο youtube:


Στην ταινία ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, μέρος της οποίας είναι αυτό το κομμάτι, αναφέρωμαι για τον ρόλο που παίζουν τα άλλα κόμματα.Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.Θα ήταν αφελές να ισχυριστεί κανείς οτι φταίει μόνο το ΠΑΣΟΚ για οτι συμβαίνει στην χώρα μας.Αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα εκείνο που μεθοδευμένα,απο την πρώτη στιγμή, έσκαβε τα θεμέλια για να ξεπουλήσει την χώρα.
Η ταινία αυτή κυνηγήθηκε τότε, μέχρι που την εξαφάνισαν. Χαίρομαι που μπορεί και προβάλλεται σήμερα στο διαδίκτυο
Θ Μαραγκός


Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Υπό έναν όρο!



Βλέποντας ο Θεός το τεράστιο πρόβλημα της Ελλάδας και τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο πιστός ελληνικός λαός, αποφασίζει να στείλει τον Υιό Του και πάλι στη Γη για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες.


Ο Ιησούς εμφανίζεται ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων και μετά από μια θερμή ομιλία συμπαράστασης και υποστήριξης της Ελλάδας, ανακοινώνει ότι διαγράφει όλα τα χρέη της χώρας, φέρνει μεγάλες επενδύσεις, παρέχει αυξήσεις 100% σε όλους τους Έλληνες και διαγράφει τα ατομικά δάνειά τους.


Όλοι οι Βουλευτές όρθιοι ζητωκραυγάζουν. Αλαλαγμοί χαράς και ικανοποίησης από όλες τις πτέρυγες. Ακόμα και η Παπαρήγα σταυροκοπιέται.


Τότε ο Ιησούς λέει: «Υπό έναν όρο!». Όλοι ησυχάζουν και περιμένουν να ακούσουν. «Όλοι σας θα παραιτηθείτε και κανείς σας δεν θα είναι του λοιπού υποψήφιοςβουλευτής».


Νεκρική σιγή στην αίθουσα. Κάποιοι του απαντούν ότι θα πρέπει να συνέλθουν τα κόμματα για να αποφασίσουν.


«Πολύ καλά. Θα περιμένω την απάντησή σας αύριο το πρωί» λέει ο Ιησούς.


Την επομένη ο Πρόεδρος δίνει στον Ιησού την ομόφωνη απάντηση όλων των πτερύγων της Βουλής, με την οποία 
«καταγγέλλεται η απαράδεκτη παρέμβαση του Θεού στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας»!!!
http://www.blog.gr

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Ποδοσφαιρική ομάδα “Πόντος”: Απαγχονίστηκαν, για να τιμήσουν τη φανέλα τους


Στα όνειρα μου έρχεται συχνά η μακρινή φωνή της μάνας τρελής στους έρημους δρόμους(1) και με ρωτάει με παράπονο αν κλαίνε ακόμα τα ματοπήγαδα (2). Με ρωτάει για κάποιους πραγματικούς ήρωες του ποδοσφαίρου. Ήταν παιδιά της γης του Πόντου. Δεν έπαιξαν πότε σε μεγάλες οργανώσεις. Δε λατρεύτηκαν ποτέ ως θεοί από το αφιονισμένο πλήθος, δεν είδαν ποτέ τους οπαδούς να γεμίζουν πλατείες και να κλείνουν δρόμους για να εκδηλώσουν την εθνική υπερηφάνεια τους (τι χυδαίες που φαίνονται, ορισμένες φορές, οι λέξεις).
Οι ήρωες (αν ακόμα έχουν, ακόμα,  νόημα οι λέξεις) της ομάδας “Πόντος” ήταν καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία (3) της Μερζιφούντας . Οι μαθητές αποφασίσαν να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των Κεμαλικών,  αγωνίστηκαν με εμφάνιση που θυμίζει τη γαλανόλευκη (άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα Π. Αυτό θα αποτελέσει τη βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο “δικαστήριο” με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια (4).
Η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους με ρωτάει απεγνωσμένα αν μιλάνε για αυτούς τους ήρωες του ποδοσφαίρου και της πατρίδας  στις δεκάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μήπως αναφέρουν ένα μονόστηλο οι δεκάδες αθλητικές εφημερίδες ή τους μνημονεύουν όλα εκείνα τα τέρατα της μνήμης, που θυμούνται ακόμα και το δευτερόλεπτο που σημειώθηκε κάποιο γκολ, σε κάποιον αγώνα, πριν τριάντα χρόνια (ήταν, βλέπετε, πολύ σοβαρό γεγονός για τη μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφική ταινία; κάποιο βιβλίο; ή έστω κάποιο τραγουδάκι τους αναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος το κεφάλι μου.
Μου λέει και μου ξαναλέει τα ονόματα, μήπως και τα έχω ακούσει σε κάποια ιαχή των φιλάθλων
Γ. Θεοχαρίδης,
Χ. Γεωργίου,
Α. Συμεών,
Α. Παυλίδης,
Σ. Ανανιάδης

Κατεβάζω ακόμα πιο ντροπιασμένος το κεφάλι μου.
Τότε εκείνη ανεβάζει το τόνο της φωνή της και ωρύεται: “Τι ηρωικότερο έχει να επιδείξει το Ελληνικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο απ αυτούς τους ήρωες; Καλά οι ξένοι, αλλά τι θα πείραζε, όλες τις ελληνικές ομάδες, να αγωνιστούν για μία μόνο αγωνιστική, με ένα περιβραχιόνιο με το γράμμα Π
Κατεβάζω και άλλο το κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, θα ξανάρθει η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους και με τον αλαφροήσκιωτο τρόπο της θα με ξαναρωτήσει: “γιατί  κλαιν τα ματοπήγαδα;” και ακόμα δεν έχω βρει απάντηση. Μήπως κανένας από σας γνωρίζει;
Τι είδανε και κλαίνε αυτά τα πεγαδομάτε;
Σημειώσεις
(1) στίχος από το ποίημα στο Νίκο Ε…1949 (Παρενθέσεις), του Μανόλη Αναγνωστάκη.
(2) κλαίν τα πεγαδομάτε (: ματοπήγαδα, τα στόμια των πηγάδιων) στίχος από τον ιερότερο θρήνο του Ελληνισμού: το “Τσάμπασιν”  (Πόντος). Για την ιστορία του τραγουδιού δες εδώ
(3) Το Αnatolia college in Merzifon  ιδρύθηκε το 1886. Το 1924 διέκοψε τη λειτουργία στη Μερζιφούντα και μεταφέρθηκε στη Θεσαλλονίκη, όπου και λειτουργεί ως και σήμερα. Η Μερζιφούντα (Μερζιφώνη, Ηλιούπολις) αναφέρεται από τον Στράβωνα για τα περίφημα ιαματικά λουτρά της.Χτίστηκε το 222 π.Χ., στα ερείπια της πόλης Φαζιμούντας, ανάμεσα στους ποταμούς Σκύλακα και Άλυ. Πολλοί τη θεωρούν και ως τη γενέτειρα της Αγίας Βαρβάρας.
(4) Πρόκειται για την πατρίδα του αρχαίου Έλληνα γεωγράφου Στράβωνα (63π.Χ – 23μ.Χ)

Εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας


«Eγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας δεν είναι μόνο οι γενοκτονίες, τα στρατόπεδα θανάτου, τα βασανιστήρια, οι λιμοί που προκαλούνται εσκεμμένα, οι μαζικές επιμολύνσεις, οι εξευτελισμοί ως μέθοδος καταστολής της ταυτότητας των θυμάτων. Είναι επίσης αυτό που οι χρηματοπιστωτικές και οικονομικές εξουσίες με την ενεργή ή σιωπηρή συμμετοχή των κυβερνήσεων διέπραξαν εν ψυχρώ εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, που απειλούνται να χάσουν ό,τι τους έχει απομείνει, το σπίτι και τις οικονομίες τους, αφού έχουν χάσει τη μοναδική και συχνά ισχνή πηγή εισοδήματός τους, δηλαδή τη δουλειά τους».
Ζοζε Σαραμάγκου – Το τελευταίο τετράδιο

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ανοιχτή επιστολή στον τύπο Μαρκεζίνη-Καρυώτη περί Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ)


Προς τους Διευθυντές των εφημερίδων:
8 Ιανουαρίου 2012
Κύριε Διευθυντά,
Εδώ και αρκετό καιρό οι δύο υπογράφοντες, από κοινού και χωριστά o καθένας μας, επισημαίνουμε την ανάγκη κήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ μας, αντιμετωπιζόμενοι από τους «σοφούς» που επηρεάζουν το Υπουργείο των Εξωτερικών με δήθεν εχέφρονες συμβουλές απραξίας ή και ακόμη και με θρασεία αμφισβήτηση ως προς το αν υπάρχουν καν αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου! Σήμερα, τα ίδια τα γεγονότα έρχονται να μας δικαιώσουν πλήρως, καθώς και να ενισχύσουν την πεποίθησή μας ότι ο υπάρχων πλούτος υδρογονανθράκων αποτελεί μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της χώρας μας τη στιγμή που όλοι οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας μας «μαδούν» ζωντανούς.

Η χθεσινή δήλωση της Αιγύπτου ότι σχεδιάζει να έλθει σε επαφή με την Κύπρο και την Τουρκία για να οριοθετήσουν την ΑΟΖ των τριών κρατών απαιτεί την άρδην μεταβολή της ουσιαστικής πολιτικής και διπλωματικής αδράνειας των δύο τελευταίων ετών και καθιστά αναγκαία μιαν άμεση απάντηση από την πλευρά της κυβέρνησης.
Η ΑΟΖ της Αιγύπτου δεν συνορεύει με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Η Αίγυπτος έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία μόνον εάν δεν αναγνωρίζει την ΑΟΖ του Καστελόριζου.
Εάν ανεχθούμε αυτή την έμμεση αναγνώριση των τουρκικών θέσεων, θα δυσχεράνουμε αφάνταστα τη μέλλουσα διαπραγματευτική μας θέση. Εάν σε αυτό προσθέσουμε και τη φημολογούμενη πρόθεση του Προέδρου της Κύπρου να μεταφέρει το πετρέλαιο και το αέριο της χώρας του στην Τουρκία, αντί να συνδράμει άμεσα και να συμβάλει στην περαιτέρω ενεργοποίηση των στενών σχέσεων Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ, τότε ο Ελληνισμός της Ανατολικής Μεσογείου θα υπογράψει μόνος του την υποταγή του στους Νεο-Οθωμανούς.
Η σημερινή χάωδης πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι όλοι μας πρέπει να αναμένουμε μοιρολατρικά το τέλος μας.
Πρέπει, λοιπόν, όχι μόνον η κυβέρνηση της Κύπρου να αρνηθεί να προσέλθει στο τραπέζι των συζητήσεων με τα άλλα δύο κράτη, αλλά και η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ να διακηρύξουν τρανταχτά την πρόθεση κοινής δράσης αμέσως μετά το πέρας των επικείμενων, ελπίζουμε, ελληνικών εκλογών.
Σε αυτή την έκκλησή μας ζητούμε την στήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων της χώρας, καθότι εν προκειμένω δεν διακυβεύονται κομματικά αλλά εθνικά συμφέροντα υψίστης σημασίας.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ακαδημαϊκός
Θεόδωρος Καρυώτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου
http://infognomonpolitics.blogspot.com

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Ελληνικό και Aγγλικό δίκαιο: H "μικρή διαφορά" ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο



  • Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

  • Το πρόβλημα χρέους είναι κατ’ αρχήν μια νομική διαφορά μεταξύ διεθνών μεγατραπεζών και του ελληνικού κράτους. 
  • Η τελική έκβαση εξαρτάται ασφαλώς από πολλούς οικονομικούς, πολιτικούς και διεθνείς παράγοντες, η νομική διάσταση που εξετάζουμε εδώ έχει όμως προφανώς πολύ μεγάλη σημασία. 
  • Σήμερα, η καθαρά νομική θέση της Ελλάδας στο ζήτημα του χρέους είναι εξαιρετικά ισχυρή, πολύ ισχυρότερη από τη θέση άλλων υπερχρεωμένων χωρών, όπως άλλωστε αναγνωρίζεται διεθνώς, άρθρα των Νιού Γιορκ Τάιμς ή της Wall Street Journal ή μελέτες εγνωσμένου κύρους πανεπιστημίων, όπως του Duke. Γιατί τα ελληνικά ομόλογα διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, υπάγονται στις ρυθμίσεις που κυρίαρχα αποφασίζει η Βουλή και, εάν αύριο, η χώρα επιλέξει να υιοθετήσει εκ νέου εθνικό νόμισμα, αποχωρώντας από την ευρωζώνη, ή αν βρουν ένα τρόπο να την εκδιώξουν από την ευρωζώνη, ή διαλυθεί η ευρωζώνη, η Βουλή θα υιοθετήσει νόμο για την εισαγωγή του νέου νομίσματος, με τον οποίο μπορεί να μετατρέψει όλα τα συμβόλαια, περιλαμβανομένων των ομολόγων, που ισχύουν κατά τη στιγμή της δημοσίευσης σε ευρώ σε δραχμές με την ισοτιμία που θα καθορίσει. Προφανώς το χρέος θα πληθωρισθεί στη συνέχεια μαζί με το νόμισμα.

  • Στο πιο ακραίο, αλλά νομικά δυνατό σενάριο, μπορεί να επικαλεσθεί η Αθήνα κατάσταση έκτακτης ανάγκης και απειλή για τη ζωή του πληθυσμού και την ασφάλεια του κράτους, διακόπτοντας την εξυπηρέτηση του χρέους. Σας υπενθυμίζουμε ότι εξετάζουμε την καθαρή νομική θέση της χώρας, της επιχείρησης, στην αναλογία που σας ζητήσαμε να σκεφτείτε, όχι τις υπόλοιπες παραμέτρους άσκησης πολιτικής. Σημασία για την ανάλυσή μας έχει ότι μπορεί να γίνει νομίμως.

  • Ευρώ, δραχμή και χρέος.

  • Επειδή μπορεί στο μυαλό του αναγνώστη να υπεισέλθουν παράσιτα από την ανορθολογική ή υποβολιμιαία συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής, να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό δύο πράγματα. Πρώτον, το κύριο πρόβλημα της χώρας πλέον είναι η διατήρηση βιώσιμου δημοκρατικού κράτους, ικανού να τρέφει τον πληθυσμό του και να προστατεύει τα σύνορά του. Η παραμονή ή μη στο ευρώ, όσο σημαντική αφ’ εαυτής δεν συνιστά αυτοσκοπό, υποτάσσεται στην πρωταρχική επιδίωξη.

  • Δεύτερο, να έχεις ένα όπλο δεν σημαίνει ότι το χρησιμοποιείς αναγκαστικά. Τα ατομικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν μόνο δύο φορές, η απλή ύπαρξή τους είχε όμως τεράστιες πολιτικές επιπτώσεις. ‘Oπως είναι τα πράγματα σήμερα, η Ελλάδα, αν φύγει από το ευρώ, μπορεί να απειλήσει τους πιστωτές με μεγάλη νόμιμη απομείωση των αξιώσεών τους και των προσδοκιών τους από τη χώρα, και η απειλή είναι δυνατή, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε διαπραγμάτευση και σε ρήξη, χωρίς να υλοποιηθεί αναγκαστικά. Αν θελήσουν να διώξουν τώρα την Ελλάδα από το ευρώ, θα αποδεχθούν και τη ζημιά από τη μετατροπή του χρέους τους σε δραχμές. Αύριο, αν όλο το χρέος είναι αναγκαστικά σε ευρώ, τότε θα μπορούν να τη διώξουν χωρίς να κινδυνεύουν οι αξιώσεις τους!

  • Η Ελλάδα γίνεται “δουλοπάροικος”.

  • Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα, γι’ αυτό και υποστηρίζουμε ότι δεν επαρκεί η μη μεταβολή σε αγγλικό δίκαιο. Το πρόβλημα είναι και η ενδεχόμενη επικύρωση της δανειακής, της πρώτης, που δεν έχει επικυρωθεί από τη Βουλή, γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν διέθετε τις απαραίτητες 180 ψήφους και της υπό σύνταξη δεύτερης. Από τη στιγμή που επικυρωθούν με 180 ψήφους οι συμβάσεις αποκτούν διεθνή νομική ισχύ. Σήμερα, η πρώτη δανειακή είναι νομικά ανυπόστατη, γιατί δεν έχει κυρωθεί. Πως θα αλλάξει η νομική θέση της χώρας, αν ψηφιστούν όσα ...προβλέπει η πρώτη και κατά πάσα πιθανότητα η δεύτερη δανειακή;

  • Η Ελλάδα παραιτείται δια των συμβάσεων αυτών από την ασυλία εθνικής κυριαρχίας, υποθηκεύει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, τωρινής και μελλοντικής (!), δηλαδή των τραπεζών της αν κρατικοποιηθούν για να αναχρηματοδοτηθούν και των υδρογονανθράκων που θα ανακαλυφθούν ενδεχομένως στην ΑΟΖ. Μέσω του μεσοπρόθεσμου υποχρεούται σε εκποίηση σε τρέχουσες χρηματιστηριακές ή αγοραίες τιμές, που μπορεί να είναι δέκα ή εκατό φορές πιο κάτω από τις πραγματικές.
  • Η Αθήνα δεν μπορεί να δανεισθεί από τρίτους πλην ΕΕ, γιατί δεν θα διαθέτει τίποτα να υποθηκεύσει σε αντάλλαγμα. Δεν μπορεί πρακτικά να διεκδικήσει γερμανικές αποζημιώσεις ή να ζητήσει αναθεώρηση βλαπτικών συμβάσεων που δολίως υπέγραψαν δωροδοκηθέντες πολιτικοί, γιατί ρητά απαγορεύεται ο συμψηφισμός των απαιτήσεών της με τα δάνειά της. Οι δανειακές απαγορεύουν τη μετατροπή του υπολοίπου χρέους προς ιδιώτες, που θα πρέπει να πληρωθεί ακέραιο. Και παραπέμπουν ενστάσεις εγκυρότητας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.

  • Και ένα παιδί ακόμα καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά. Παρόμοιοι αποικιακοί όροι δεν μπορούν και δεν πρέπει, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και με όποιες συνέπειες να γίνουν δεκτοί. Ούτε είναι αποδεκτό επιχείρημα το ότι οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να πουν όχι. Ας αλλάξουν επάγγελμα. Κληρωτοί καλύτερα θα τα κατάφερναν.

  • Αλλά προς στιγμήν ας κάνουμε μια παραχώρηση. Ας υποθέσουμε ότι επικυρώνουμε μια τέτοια σύμβαση. Παίρνουμε όμως τουλάχιστο σε αντάλλαγμα έναν έστω οδυνηρό, δύσβατο, αλλά έστω δρόμο σωτηρίας; Να κάνουμε βρε αδερφέ σκάντζα στις αρχές, να υποφέρουμε δέκα και είκοσι χρόνια, να διατηρήσουμε όμως ανοιχτό έναν δρόμο, μια προοπτική για τη χώρα. H απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.

  • Οι αρχιτέκτονες της 26.10 υποστηρίζουν ότι θα φτάσουν το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Οι υπολογισμοί είναι υπεραισιόδοξοι και τελείως αυθαίρετοι, πολύ περισσότερο στο σημερινό περιβάλλον.
  • Οι υπολογισμοί των ίδιων κατά το πρόσφατο παρελθόν διαψεύστηκαν όλοι παταγωδώς. Αλλά, ακόμα κι αν επιτευχθεί, με τη χώρα νάχει διαλυθεί στο μεταξύ, το 120% δεν είναι βιώσιμο, αφού με 120% μπήκαμε στο μνημόνιο! 
  • Στην πραγματικότητα απεδείχθη ήδη ότι όλο το πακέτο (Μνημόνιο, Δανειακές κλπ.) δεν είναι φτιαγμένα για να σώσουν την Ελλάδα, γιατί αν ήταν λάθος θα το διόρθωναν διαπιστώνοντας την αποτυχία. Είναι φτιαγμένο για να την καταστρέψει και την μεταβάλει σε εσαεί υποτελή φόρου που δεν θα μπορεί να καταβάλει. Στο τέλος τέλος, είναι δυνατό όσοι γράψανε αυτά που σας είπαμε στη δανειακή σύμβαση γιατί τα γράψανε; 
  • Ο σκοπός είναι η λεηλασία της χώρας, που θα διατηρήσει τελικά, μερικά και μόνο, το “κέλυφος” της Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς κανένα μέσο άσκησης της κυριαρχίας της και άγνωστο εντός ποίων τελικά συνόρων και με ποια εθνική σύνθεση (o Στρως Καν ήταν που πρότεινε στη Βουλή τη μετανάστευση ως λύση στην ανεργία των νέων, την εφήρμοσε μάλιστα και ο ίδιος πηγαίνοντας να ζήσει στο Ισραήλ!).

  • Το ‘Oχι στην επικύρωση της δανειακής και στο αγγλικό δίκαιο δεν σώζουν την Ελλάδα υποχρεωτικά, την αφήνουν όμως με ακέραια τα νομικά της όπλα είτε στη διαπραγμάτευση που πρέπει να γίνει, είτε στη μάχη που ίσως δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε.
  • http://attikanea.blogspot.com

Τέσσερα λεπτά και τριάντα τρία δεύτερα



Το 1952, ο Τζον Κέιτζ, του οποίου τη μουσική λίγοι έχουν ακούσει (και από αυτούς τους λίγους υποψιάζομαι ότι ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν κάτι), ευρισκόμενος υπό την επήρεια του Ζεν (ίσως και ναρκωτικών, πάντως το Ζεν είναι χειρότερο...) έγραψε την σύνθεση «4΄. 33΄΄», με την οποία κέρδισε την αθανασία. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη (των 0.30΄΄, των 2΄. 23΄΄ και του 1΄. 40΄΄), προορίζεται για οποιοδήποτε όργανο ή συνδυασμό οργάνων, τα οποία στη διάρκεια των τεσσάρων λεπτών και τριάντα τριών δευτερολέπτων δεν παίζουν ούτε μία νότα. Η μουσική υποτίθεται ότι παράγεται από τους ήχους του περιβάλλοντος στο οποίο εκτελείται το έργο. (Παρεμπιπτόντως, σπανίως στην ιστορία της μουσικής η λέξη «εκτέλεση» χρησιμοποιήθηκε με τέτοια ακρίβεια όσο
σε αυτή τη σύλληψη του Κέιτζ...)

Πού θέλω να καταλήξω, με όλα αυτά παραπάνω; Για να καταλάβετε, παρακαλώ συγκεντρωθείτε λιγάκι στην παρακάτω παράγραφο με τις σκέψεις του Χάρη Καστανίδη για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος:
 «Η Κεντροαριστερά οφείλει να διαμορφώσει μια εντελώς νέα συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, μετατρέποντας την πολυσυλλεκτικότητά της από κοινωνικό μέγεθος σε αξιακό - ιδεολογικό μέγεθος. Ο επιθυμητός κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας δεν θα διαμορφώνεται με την άθροιση κλαδικών - ταξικών συμφερόντων, αλλά με την αποδοχή συγκεκριμένων προγραμματικών ιδεών και αξιών που θα αναπλάθουν τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες στο εσωτερικό των κοινωνικών δυνάμεων».

Στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να δείξετε λίγη υπομονή ακόμη. Διότι έτσι όπως είστε προετοιμασμένοι από την Καστανίδειο διαλεκτική, μπορείτε να εισχωρήσετε στα μύχια του πιο σκοτεινού και απόκρυφου διανοητή του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Ρέππα: 
«Το κόμμα μας ως εκφραστής πολιτών και δυνάμεων από το ριζοσπαστικό κέντρο έως την προοδευτική Αριστερά κέρδισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και συνέδεσε τη λειτουργία του με σημαντικές κατακτήσεις. Σήμερα οφείλει να υποτάξει τα στοιχεία της τεχνικής της εξουσίας που συσσώρευσε η πολυετής διακυβέρνηση σε αυτά της πολιτικής και προγραμματικής χρησιμότητάς του, διατηρώντας τον μεταρρυθμιστικό και πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα του».

Αν αντέξατε τα παραπάνω, τότε ελπίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι, μολονότι δεν νομίζω πως θα έχω ποτέ την τύχη να εντρυφήσω στους θησαυρούς της μουσικής του Τζον Κέιτζ, μόνον αισθήματα ευγνωμοσύνης μπορώ να έχω για εκείνον ή για οποιονδήποτε άλλον, ο οποίος, όταν το μόνο που έχει να πει είναι το τίποτε, το λέει ευθέως και σαφώς...
Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Ευχές για το νέο έτος


“Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Εις οιωνός άριστος!…Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;
Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους;
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. 
Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια.
Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.
Και σήμερον, νέον έτος έρχεται. Και πάλιν τι χρειάζονται οι οιωνοί; Οιωνοί είναι τα πράγματα.
Μόνον ο λαός λέγει. Κάθε πέρσυ και καλλίτερα.
Ας ευχηθώμεν το ερχόμενον έτος να μη είναι χειρότερον από το έτος το φεύγον”.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Εφ. “Ακρόπολις”, 1 Ιαν. 1896)