Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Για Ποια Ελλάδα Μου Μιλάς;

Μάνος Πεπονάκης

Σε ακούω τα δύο τελευταία χρόνια -που η κρίση έχει εγκατασταθεί για τα καλά στα σπίτια μας- να μιλάς ακατάπαυστα και να λες ότι πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα. Ότι η Ελλάδα είναι πάνω απ’ όλα. Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; Πες μου! Δε με νοιάζει αν είσαι δεξιός, αριστερός, κεντρώος, φιλελεύθερος, σοσιαλιστής, εθνικιστής, κομμουνιστής. Πες μου! Για ποια Ελλάδα μου μιλάς;


Γεννήθηκα στην Ελλάδα της «Αλλαγής». Στην Ελλάδα που επούλωσε τις κακοφορμισμένες πληγές του εμφυλίου ανοίγοντας καινούριες πληγές που χαίνουν μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα της κλαδικής, του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, των κρατικοδίαιτων ρετιρέ των ΔΕΚΟ. Στην Ελλάδα που διόγκωσε τον ήδη υπερμεγέθη δημόσιο τομέα. Στην Ελλάδα που έκανε τον ιδιωτικό τομέα παραμάγαζο του δημοσίου με τις κοινωνικές επιχειρήσεις, Που έκλεισε βιομηχανίες, που έκαψε σε μια νύχτα πολυκαταστήματα. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Πήγα σχολείο στην Ελλάδα της «Κάθαρσης». Με ντέτεκτιβ και υποκλοπές, με ειδικά δικαστήρια θέαμα προς τέρψιν των πολλών και καθαρτήριο των ολίγων. Με βαφτιστήρια στη βολή και λιτότητα στους πολλούς. Με τα σύνορα ξέφραγο αμπέλι και με αόρατους εχθρούς. Με συλλαλητήρια για το όνομα ενός κράτους, που έμεινε πουκάμισο αδειανό. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Πήγα Λύκειο και Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα του «Εκσυγχρονισμού». Στην Ελλάδα που έτρωγε πολύ. Που έκανε μια πατάτα ευτυχισμένη. Που ξόδευε κοινοτικές επιδοτήσεις, προορισμένες για τη βελτιστοποίηση της παραγωγής σε πολυτελή αυτοκίνητα, μεζονέτες,  σε σκυλάδικα (νυχτερινά κέντρα τα έλεγαν, συγγνώμη) της Αθήνας και της επαρχίας. Στην Ελλάδα του lifestyle, των περιοδικών του Κωστόπουλου με νύχτες στην Μύκονο με την πανσέληνο μαζί. Στην Ελλάδα που γέμισε ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς να ξέρει τι επιστήμονες θα βγάλει και που θα τους απορροφήσει. Στην Ελλάδα που πέταξε τις οικονομίες της στο χρηματιστήριο, σε δάνεια και κάρτες. Στην Ελλάδα που μαγείρευε στοιχεία για να δειχθεί πιο όμορφη. Στην Ελλάδα που οι νόμοι κατέληγαν νεκρό γράμμα και οι διαδικασίες ήταν διάτρητες. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Έκανα μεταπτυχιακό, δούλεψα και πήγα στο Στρατό στην Ελλάδα της «Επανίδρυσης του Κράτους». Στην Ελλάδα που θεώρησε μαγκιά να κλέβεις το κράτος και να μην πληρώνεις τους φόρους σου. Στην Ελλάδα της νόμιμης προμήθειας. Στην Ελλάδα που ισχυριζόταν ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό». Στην Ελλάδα με τους ράθυμους ρυθμούς από την κεφαλή μέχρι τα πόδια του κράτους. Στην Ελλάδα που έπρεπε να τακτοποιήσει «τα δικά μας τα παιδιά» με γαλάζιες συνεντεύξεις. Στην Ελλάδα των ρουσφετολογικών προγραμμάτων stage. Στην Ελλάδα των κουμπάρων και των κολλητών. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Απολύθηκα από το Στρατό στην Ελλάδα του Μνημονίου. Στην Ελλάδα που έφτασε στο μη περαιτέρω. Στην Ελλάδα που δανείζεται για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Με την οικονομία στα τάρταρα και την κοινωνία στα κάγκελα. Εξοντωμένη, ταπεινωμένη και στα πρόθυρα κατάρρευσης. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;


Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; Γιατί αυτές τις Ελλάδες που έζησα και συνεχίζω να ζω δεν τις θέλω… Εγώ άλλη Ελλάδα θέλω. Την Ελλάδα που με έμαθαν να αγαπώ οι δάσκαλοί μου. Την Ελλάδα που κάποτε ήταν το λίκνο του πολιτισμού. Την Ελλάδα που μαζεύεται τις Κυριακές τα μεσημέρια γύρω από το τραπέζι. Την Ελλάδα που νοιάζεται. Την Ελλάδα που δημιουργεί, που σχεδιάζει, που έχει ανοικτή την αγκαλιά της και προσφέρει το καλύτερο εαυτό της στους ανθρώπους που έρχονται από μακριά για να θαυμάσουν τις ομορφιές της και τον πολιτισμό της, πράγματα που η ίδια τα ξέχασε. Την Ελλάδα του ήλιου, της θάλασσας, της δημιουργίας, της αξιοπρέπειας, της σκληρής δουλειάς. Αν έχεις άλλη Ελλάδα στο μυαλό σου, μη με υπολογίζεις…
πηγη

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Άμοιρη κλωσού

Ό,τι που σκοτείνιαζε ήταν. Κρατούσα ένα καλάθι με άχερα, την κλωσού και 7 αυγά και πήγαινα κατά το αποθηκάκι, την μετακόμιζα από το κοτέτσι για να μην την ενοχλούν οι υπόλοιπες, να κάνει τη δουλειά της απερίσπαστη για τις επόμενες εικοσιμία μέρες

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο

Με ζήτησε με το επίθετό μου η γυναικεία φωνή από την άλλη άκρη και κατόπιν μου είπε επί λέξη: Σας τηλεφωνώ από το εκλογικό γραφείο του υποψήφιου αντιπεριφερειάρχη κ. Κάρμαντζη (σημ. ΝΔ) και θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε την Κυριακή να μας υποστηρίξετε.

Έμεινα άναυδος από την ξετσιπωσιά και το θράσος του πολιτικάντη και των υπαλλήλων του, οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν έχουν πάρει πρέφα ακόμη τίποτε από το μαύρο φίδι που τους τρώει ως πολίτες της εκπορνευμένης από τα αφεντικά τους Ελλάδας, τέλος πάντων.

Και τι ακριβώς θα θέλατε να κάνω για σας, την ρώτησα

Να μας δώσετε την ψήφο σας, μου λέει και συμπληρώνει, αν φυσικά δεν έχετε αλλού κάποια υποχρέωση!!!!!

Δε μου λέτε, τη ρωτώ, ο κύριος Κάρμαντζης το γνωρίζει ότι με πήρατε τηλέφωνο;

Μάλιστα, μου απαντά, δηλαδή δεν γνωρίζει ακριβώς διότι τις λίστες με τα τηλέφωνα τις παίρνουμε από τα κεντρικά

Αν δεν κρατούσα την κλωσού, θα την είχα ακόμη την κυρία στο τηλέφωνο να μιλάμε, ίσως να της ζητούσα και ανταλλάγματα για να μου δημιουργήσει υποχρέωση ψήφου, ίσως να της έλεγα ότι ο αντίπαλος μου πρότεινε 300 ευρώ και πόσα δίνουν του λόγου τους, ίσως να την ηχογραφούσα κιόλας για να την ανεβάσω στο διαδίκτυο, ίσως πολλά να έκανα, τελικά εκείνη την ώρα όμως της το ‘κλεισα δίχως καν να την χλευάσω την ανόητη μέλλουσα άστεγη και εκπρόσωπο των χαμηλής νοημοσύνης καταχρεωμένων νεοελλήνων, που γλύφει τα τελευταία της κοκαλάκια από τους κομματάρχες δημίους της.

Απόθεσα την κλωσού στη θέση της. Τη μέρα που θα τα βγάλει τα πουλιά θα έχουμε έτσι κι αλλιώς αχρείο νενέκο αναπτυξιολάγνο πολιτικάντη στο τιμόνι της περιφέρειας είτε είναι ο ένας είτε ο άλλος από τους δύο που εξέλεξαν οι όμοιοι της κυρίας που μου τηλεφώνησε.

Σε τι χώρα κρετίνων δίχως μέλλον θα φέρει τα πουλιά της η κλωσού…

Γιάννης Μακριδάκης

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Ελεύθερος επαγγελματίας.....

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα, θεωρείται κάτι σαν συνώνυμο του “εγκληματία”. Αυτό στην ουσία εξάγεται από τον ίδιο το φορολογικό νόμο. Ο άνθρωπος που επέλεξε στην Ελλάδα να κάνει μια δική του δουλειά και να μην γίνει δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, αντιμετωπίζεται ως οιονεί “εγκληματίας” και έχει περιορισμένα δικαιώματα. Η δε Δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια, παρά τις σχετικές προσφυγές που γίνονται.
Για τον ελεύθερο επαγγελματία δεν ισχύει η βασική αρχή του δικαίου, δηλαδή η συνταγματική αρχή της ισότητας.

1) Δεν ισχύει γι’ αυτόν η φοροαπαλλαγή που ισχύει για τους μισθωτούς και φυσικά και για τους δικαστές, βουλευτές, κ.λ.π. Φορολογείται από το πρώτο ευρώ.
2) Δεν ισχύει γι’ αυτόν η έκπτωση με τη συλλογή αποδείξεων.
3) Υποχρεωτικά οι συναλλαγές του γίνονται μέσω τραπέζης πάνω από ένα ορισμένο ποσό.
4) Φορολογείται με διαφορετική φορολογική κλίμακα
από το πρώτο ευρώ.
5) Ισχύουν γι’ αυτόν τεκμήρια εισοδήματος, για τα οποία φορολογείται και οφείλει ΦΠΑ, άσχετα αν πέτυχε τα τεκμαρτά εισοδήματα.
6) Το κράτος του αρπάζει το 55% ως προκαταβολή επί του φόρου της χρήσεως, κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα κράτος του πλανήτη.
7) Τηρεί μόνος του τα φορολογικά βιβλία, γιατί δεν έχει να πληρώσει λογιστές και φυσικά κάνει μικρολάθη, στον απίθανο κόσμο του φορολογικού λαβύρινθου και των 1.500 εγκυκλίων μέσα σε τρία χρόνια. Έτσι αναγκάζεται να κάνει αυτοπεραίωση, να φορολογείται περισσότερο και να αναγκάζεται, όποτε επιθυμεί η κυβέρνηση, να υποβάλλεται και σε γενική φορολογική περαίωση, οπότε και καταβάλει και νέα ποσά.
8) Πληρώνει χαράτσια υπέρ των ανέργων υπαλλήλων, χωρίς να νοιάζεται κανείς για το εάν αυτός έχει να ζήσει.
9) Πληρώνει επιπρόσθετο τέλος ανάλογα με τα έσοδά του.
10) Είναι εκτεθειμένος σε οποιαδήποτε καταγγελία του κάθε «κουκουλοφόρου» υφιστάμενος έναν απίστευτο προσωπικό, οικογενειακό και περιουσιακό Γολγοθά.
11) Ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν μπορεί να απεργήσει, ούτε να κλείσει τους δρόμους για να εκβιάσει την κυβέρνηση. Τα δε συνδικαλιστικά του όργανα είναι πλήρως κομματικοποιημένα και εκτελούν πιστά τις κομματικές εντολές.
12) Πληρώνει φυσικά μόνος του τα ασφαλιστικά ταμεία (και όχι κάποιος εργοδότης) άσχετα με τα εισοδήματά τους ή τις ζημιές του και αν δεν τα πληρώσει θα του γίνει κατάσχεση και θα πάει φυλακή. Χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες αυτή τη στιγμή, δεν μπορούν να πληρώσουν τα ασφαλιστικά τους ταμεία, με αποτέλεσμα να μην έχουν ασφάλιση υγείας και να καταφεύγουν στους “Γιατρούς του Κόσμου”. Όμως η φορολογική εξόντωσή τους συνεχίζεται αμείωτη.
Αυτές είναι λίγες μόνο από τις πολλές διαφοροποιήσεις των ελευθέρων επαγγελματιών από τους υπόλοιπους πολίτες στην Ελλάδα, που καταργούν πλήρως την αρχή της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.

Γιατί λοιπόν υποβάλλεται σε όλη αυτή τη εξοντωτική φορολογική μεταχείριση ο ελεύθερος επαγγελματίας; Διότι η «τίμια» άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, τον θεωρεί οιονεί “απατεώνα” και εκ προοιμίου “φοροκλέπτη”, εκθέτοντάς τον στην Κοινή Γνώμη και υποβάλλοντάς τον σε ένα ειδικό φορολογικό καθεστώς, που παραβιάζει άμεσα την συνταγματική αρχή της ισότητας, προκειμένου να του αρπάξει αδιαμαρτύρητα τα πάντα.

Πέτρος  Χασάπης

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Φτιαγμένη από χώμα και αίμα......

Την ώρα που δεκάδες πιστοί  θα διανύσουν είτε με τα πόδια είτε με οχήματα και λεωφορεία 37 χλμ για να φθάσουν και φέτος στο Ιερό Ναό του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο με σκοπό να παραστούν στην ιερά πανήγυρη που τελείται κάθε χρόνο ανήμερα της Κυριακής των Μυροφόρων, έρχεται ξανά η ανάγκη να αναζητήσει κανείς τις επιταγές θρύλων και παραδόσεων όσον αφορά την προέλευση της θαυματουργής και παγκοσμίως ξακουστής  εικόνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Φτιαγμένη από χώμα και αίμα μοναχών η εικόνα αποτυπώνει στο σύνολο όλο το θαύμα που διέπει τη δημιουργία της από την α ή έως το τέλος. Οι ρίζες της χάνονται πολλούς αιώνες πριν και συγκεκριμένα τοποθετούνται γύρω στον 10ο με 11ο αιώνα εποχή όπου οι νησιωτικές περιοχές μαστίζονταν έντονα από τις συνεχείς επιδρομές και λεηλασίες των πειρατών. Η Λέσβος ήταν συχνός προορισμός των μακελάρηδων όντας τόπος πλούσιος με όλα τα καλά σε πλήρη αφθονία.

Αναζητώντας το θρύλο πάμε στα άδυτα της αδίστακτης ομάδας της οποίας ηγείτο ο ξακουστός για την αγριότητα και την ανίκητη φύση του αρχιπειρατής Σιρχάν  ο οποίος είχε βάλει ως στόχο ζωής την κατάληψη και λεηλασία του μοναστηριού που βρισκόταν λίγο χιλιόμετρα πιο πέρα από την οχυρωμένη πολιτεία με το όνομα Στένακας. Η ίδρυση του μοναστηριού τοποθετείται πολύ παλιότερα ωστόσο οι καλόγεροι που τότε το υπηρετούσαν διατηρούσαν με απόλυτο σεβασμό κάθε ίχνος της ιερής παράδοσης που ο ίδιος ο χώρος εξυπηρετούσε όντας καταφύγιο και για διάφορα πολύτιμα αντικείμενα. Το τελευταίο στοιχείο ήταν αυτό που είχε εξάψει το ενδιαφέρον των πειρατών και μια μέρα έβαλαν πλώρη για την καταπάτηση του.

Τα πλοία τους έφθασαν τα μεσάνυχτα στις ακτές της περιοχής και οι ίδιοι με συνοπτικές και προσεκτικές διαδικασίες έφθασαν αθόρυβα στην τοποθεσία του μοναστηριού. Οι μοναχοί είχαν ήδη ανταποκριθεί στα συνεχόμενα χτυπήματα του ξύλινου σημάντρου με σκοπό να παραστούν στην ακολουθία του όρθρου. Την ώρα που ο αέρας γέμισε με τις γλυκές μελωδικές ψαλμωδίες του οι πειρατές όρμησαν αλαλάζοντας μετατρέποντας την ειρηνική ιερή στιγμή σε ιαχή πολέμου. Οι καλόγεροι σφαγιάστηκαν με άγριο και απάνθρωπο τρόπο ενώ κανείς δεν γλίτωσε από το μένος και την θηριωδία των πειρατών…

Μα να κάποιος κατάφερε να ξεφύγει από το λουτρό αίματος και δεν ήταν άλλος από το νεαρότερο σε ηλικία δόκιμο καλόγερο της Μονής, τον αμούστακο ακόμα Γαβριήλ. Το καλογεροπαίδι όντας ευκίνητο κατάφερε να διαφύγει από ένα σημείο φθάνοντας στη στέγη ωστόσο έγινε αντιληπτός από τους πειρατές οι οποίοι έτρεξαν μανιασμένοι πίσω του επιδιώκοντας να έχει και αυτός την τύχη των συντρόφων του. Και τότε ω του θαύματος: η στέγη μετατράπηκε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και ανάμεσα στους αφρούς και τα μανιασμένα κύματα ξεχώρισε ευθύς αμέσως η ηγετική και πελώρια μορφή ενός στρατιώτη ο οποίος γεμάτος αγριότητα μέσα από φωτιά πρόταξε το σπαθί του εναντίον των πειρατών οι οποίοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή.

Ο νεαρός Γαβριήλ ένιωθε δέος και ιερό φόβο να κυριεύουν το μυαλό και το κορμί του ενώ ο πόνος για την απώλεια των συντρόφων του φάνταζε απαρηγόρητος. Το μόνο φωτεινό σημείο ήταν το θαύμα που μόλις είχε προηγηθεί και που του προξένησε ανεξήγητα μία έντονη επιθυμία να αποτυπώσει με κάποιο τρόπο την μορφή του στρατιώτη που ουσιαστικά του έσωσε τη ζωή. Τότε πέφτοντας στα γόνατα ζήτησε μέσω θερμής παράκλησης από τον Ταξιάρχη να του δώσει φώτιση για να μπορέσει να φιλοτεχνήσει τη μορφή του. Και όντως έτσι έγινε.
Σαν κυριευμένος από μία αόρατη και ανώτερη δύναμη να κινεί τα χέρια του πήρε χώμα ενώ με ένα σφουγγάρι μάζεψε το αίμα από τους σφαγιασθέντες αδελφούς του. Ανακατεύοντας τα οραματιζόταν την μορφή του ατρόμητου στρατιώτη. Λέγεται ότι ο πηλός δεν έφθασε για να φτιάξει όλο το υπόλοιπο σώμα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η εικόνα του προσώπου και να δοθεί έμφαση σε αυτήν.

Έκτοτε ο ιερός ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων πιστών οι οποίοι κάθε χρόνο συρρέουν όχι μόνο στη χάρη του δηλαδή στις 8 Νοεμβρίου καθώς και κατά τη διάρκεια του πανηγυριού ανήμερα της Κυριακής των Μυρoφόρων 2 εβδομάδες ακριβώς μετά την Κυριακή του Πάσχα. Σκοπός η προσκύνηση της ιερής εικόνας με την μαυριδερή όψη που για τους ντόπιους μιλά στην καρδιά και την ψυχή τους. Άλλες φορές αφήνει την αίσθηση ότι το πρόσωπο σκοτεινιάζει δείγμα ότι ο Ταξιάρχης είναι δυσαρεστημένος με όσα συμβαίνουν στην μικρή κοινωνία ενώ άλλοτε απορρέει μία γλυκύτητα και αγαλλίαση. Οι διηγήσεις πιστών σχετικά με θαύματα του Αγίου είναι εκατοντάδες και έχουν καταγραφεί σε δεκάδες βιβλία  ενώ ως ένδειξη ευγνωμοσύνης πολλοί είναι αυτοί που αφήνουν αφιερώματα γύρω από την εικόνα του.

Μιλώντας για θαύματα είναι πασίγνωστη πλέον και η ιστορία απόρροια της διήγησης του νεωκόρου του ναού όπου εν έτη 1963 ανήμερα της επίθεσης των Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο με το που πήγε να ανάψει τα καντήλια είδε έκπληκτος την μεγάλη εξωτερική εικόνα που συναντά κανείς στο προαύλιο του ναού να λείπει. Η απώλεια διήρκεσε μία εβδομάδα ενώ το μυστήριο έλυσε λίγο καιρό μετά ένας νεαρός ο οποίος κουβαλώντας ένα κριάρι έφθασε να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου που με βάση τη μαρτυρία του  έσωσε τη ζωή καθώς τον επικαλέστηκε όντας στο μέτωπο.
Φυσικά οι μαρτυρίες είναι αναρίθμητες ενώ ο Ταξιάρχης αποτελεί για του Λέσβιους σύμβολο πίστεως και ισχυρής προστασίας εν μέσω χαλεπών καιρών και προσωπικών δυσκολιών.
πηγη