Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Τραπεζικοπολιτικές ιστορίες του 2009 !

 Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, το χρονικό περιθώριο ανάμεσα στην συμφωνία πώλησης και στην παράδοση των ομολόγων ήταν 3 ημέρες 
. Στις 22 Οκτωβρίου 2009 , η Τράπεζα της Ελλάδος άλλαξε το Τ+3 σε Τ+10,
. Το "Τ+3" σήμαινε ότι αγόραζες έναν τίτλο στο χρηματιστήριο και μέσα σε τρεις ημέρες έπρεπε να καταθέσεις το αντίτιμο.

 Στις 22 Οκτωβρίου 2009, λίγες μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου, με απόφαση κάποιου διευθυντή τής Τράπεζας της Ελλάδος (ο Προβόπουλος με τον υποδιοικητή του αρνήθηκαν να υπογράψουν -για να μη λερωθούν και καλά- αλλά δεν αντέδρασαν) το περιθώριο των τριών ημερών αυξήθηκε σε δέκα ημέρες. Αποτέλεσμα; Τα κοράκια όρμησαν στα ελληνικά ομόλογα και, μέσα στο δεκαήμερο που είχαν μπροστά τους, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ρίξουν την αξία τους. Έτσι, τα spread εκτινάχθηκαν, τα ομόλογα κατέρρευσαν, οι κερδοσκόποι έκαναν πάρτυ και ο Παπανδρέου πετάχτηκε μέχρι το Καστελλόριζο για να εκφωνήσει το γνωστό διάγγελμα.

Ενάμισυ μήνα αργότερα (στις 10 Δεκεμβρίου) η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε να καταργήσει τις κυρώσεις σε όσους παραβίαζαν ακόμα και το δεκαήμερο! Έτσι, λοιπόν, οι κερδοσκόποι δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθούν χαμένοι αφού, σε πιθανή πτώση των spread, απλώς...δεν θα παρέδιδαν ομόλογα στον αγοραστή. Πότε θα τα παρέδιδαν; Μα, φυσικά, όταν ξανανέβαιναν τα spread! Ωραίο, έτσι; Κερδοσκοπία με εγγυημένο κέρδος. Παιχνίδι win-win (δηλαδή, κέρδος και ετσι και αλλιώς) με τις ευλογίες της Τράπεζας της Ελλάδος!

Η υπόθεση έχει κι άλλο ωραίο. Οι δυο αποφάσεις της Τράπεζας είναι καραμπινάτα παράνομες αφού θα έπρεπε να έχουν παρθεί με Πράξη του διοικητή (του Προβόπουλου) αλλά πάρθηκαν με απλές εντολές της Διευθυνσης Οργάνωσης της Τράπεζας!! Βέβαια, κάποια στιγμή κάποιοι πήραν χαμπάρι την παρανομια και επεχείρησαν να την νομιμοποιήσουν. Ετοίμασαν, λοιπόν, μια πράξη (έβαλαν και πρωτόκολλο οι αθεόφοβοι: 158/10-02-2010!) και την πήγαν στον Προβόπουλο για υπογραφή αλλά ο Προβόπουλος την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Μετά την πήγαν στον υποδιοικητή Παπαδάκη αλλά ούτε κι αυτός δέχτηκε να υπογράψει. Έτσι, το Τ+10 παρέμεινε παράνομο.

Το κερδοσκοπικό πανηγύρι κράτησε μέχρι τις 8 Απριλίου, οπότε το Τ+3 έγινε Τ+1 στερώντας από τους κερδοσκόπους κάθε δυνατότητα παιχνιδιών. Στο μεταξύ, είχαν περάσει πεντέμισυ μήνες, τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει (το spread πλησίσε τις 1000 μονάδες βάσεις), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν ήδη εδώ και ο λαός που κάποτε έχτιζε Παρθενώνες ετοιμαζόταν να μετακομίσει σε τσαντίρια...


Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

τι είναι η "Ευθύνη Προστασίας" (Responsibility to protect)

Στις 12 Νοεμβρίου 1998, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ -και "σοσιαλιστής"- Χαβιέ Σολάνα εκφώνησε μια βαρυσήμαντη ομιλία με θέμα "Διασφαλίζοντας την ειρήνη στην Ευρώπη". Η ομιλία αυτή έγινε στα πλαίσια ενός συμποσίου για την πολιτική αναθεώρηση της συνθήκης της Βεστφαλίας (1648).

Παρένθεση. Η συνθήκη της Βεστφαλίας είναι η συνθήκη με την οποία όχι μόνο τερματίστηκε ο σκληρός και πολυαίμακτος Τριακονταετής Πόλεμος αλλά μπήκαν και τα θεμέλια για την σύγχρονη Ευρώπη, μιας και σ' αυτήν διατυπώθηκε για πρώτη φορά η έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Η βασική βεστφαλιανή αρχή είναι απλή: όλα τα έθνη-κράτη έχουν απόλυτη κυριαρχία επί των εδαφών τους και δεν επιτρέπεται ανάμειξη ξένων δυνάμεων σε εσωτερικά θέματα. Κλείνει η παρένθεση.

Με την μνημειώδη ομιλία του ο Σολάνα διέγραψε τις βεστφαλιανές αρχές, ξεχνώντας ότι όλες οι αστικές επαναστάσεις τού 18ου και του 19ου αιώνα βρήκαν πρόσφορο έδαφος και εκδηλώθηκαν χάρη σ' αυτές ακριβώς τις αρχές. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας:

- Ο ανθρωπισμός και η δημοκρατία -δυο αξίες ουσιαστικά άσχετες με την βεστφαλιανή τάξη πραγμάτων- μπορούν να χρησιμεύσουν ως σημεία αναφοράς στην επεξεργασία μιας νέας διεθνούς τάξης, καλύτερα προσαρμοσμένης στην ασφάλεια και τις προκλήσεις τής σύγχρονης Ευρώπης. (...)

- Το βεστφαλιανό σύστημα είχε τα όριά του. Για παράδειγμα, η αρχή τής κυριαρχίας στηρίχθηκε στην βάση τού ανταγωνισμού και όχι της συνεργασίας των κρατών. (...) Επίσης, η ιδέα ενός ισχυρού, κυρίαρχου κράτους υιοθέτησε αργότερα έναν εθνικισμό, ο οποίος εκφυλίστηκε σε μια καταστροφική πολιτική δύναμη. (...)

- Τελικά, ήταν ένα σύστημα που δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ειρήνη. Ούτε μπορούσε να αποτρέψει τον πόλεμο, όπως έχει αποδείξει με τόσο τραγικό τρόπο η ιστορία των τριών τελευταίων αιώνων. (...)


Φυσικά, ο Σολάνα ήξερε πολύ καλά και το τι έλεγε και το γιατί το έλεγε. Πάνω στους δικούς του "προβληματισμούς" στηρίχθηκε η διάλυση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας και άρχισε να οικοδομείται μια διαδικασία νομιμοποίησης εξωτερικών επεμβάσεων στα εσωτερικά ζητήματα μιας χώρας. Στα ερείπια των βεστφαλιανών αρχών περί εθνικής κυριαρχίας χτίστηκε η περίφημη Ευθύνη Προστασίας (Responsibility to protect), "φιλοσοφική βάση" τής οποίας αποτελεί η αρχή ότι "η εθνική κυριαρχία δεν συνιστά δικαίωμα αλλά ευθύνη".

Υποτίθεται ότι η Ευθύνη Προστασίας απετέλεσε το καταστάλαγμα της ανησυχίας τής διεθνούς κοινότητας μπροστά στην διαπιστωμένη αδυναμία της να αντιδράσει σε γενοκτονίες, όπως εκείνη της Ρουάντας (1994) ή εκείνη της Σρεμπρένιτσας (1995). Στην ουσία, όμως, έλυσε τα χέρια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επιτρέποντας και νομιμοποιώντας την επέμβασή τους οπουδήποτε στον πλανήτη.

Καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της σκοτεινής έννοιας έπαιξε η International Crisis Group, μια ΜΚΟ η οποία ιδρύθηκε το 1995 από τον λόρδο Μαρκ Μάλλοχ-Μπράουν (αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και προσωπικός φίλος τού Τζωρτζ Σόρος) και στην οποία συμμετέχουν γνωστά και μη εξαιρετέα μουσούδια, όπως ο ίδιος ο Χαβιέ Σολάνα (καμμία έκπληξη), ο Γουέσλυ Κλαρκ (διοικητής των νατοϊκών δυνάμεων που βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία), ο Γιόσκα Φίσσερ ("πράσινος" μεν, ιμπεριαλιστής δε), ο Κόφφι Ανάν (πρώην γ.γ. του ΟΗΕ και γνωστό κουτσούνι των ΗΠΑ), ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκυ (ο άνθρωπος που εξόπλισε τους ταλιμπάν), ο Ερνέστο Σεδίγιο (πρώην πρόεδρος του Μεξικού που έσφαξε τους Ζαπατίστας), ο Τζωρτζ Σόρος (εμ, πώς;), ο Στάνλεϋ Φίσσερ (διοικητής της Τράπεζας του Ισραήλ), ο Τζωρτζ Ρόμπερτσον (επίσης πρώην γ.γ. τού ΝΑΤΟ), ο Ούτα Τσάπφ (αντιπρόεδρος της γερμανικής βουλής και πρόεδρος της επιτροπής αφοπλισμού) κλπ.

Η αρχή έγινε πριν καλά-καλά συμπληρωθεί ένα εξάμηνο από την περίφημη ομιλία Σολάνα. Στις 24 Μαρτίου 1999, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τους βομβαρδισμούς τής Γιουγκοσλαβίας, με την δικαιολογία ότι οι γιουγκοσλάβοι αρνούνταν να υπογράψουν συμφωνία για το μέλλον τού Κοσσυφοπεδίου και η άρνησή τους αυτή έβαζε σε κίνδυνο την αλβανική κοινότητα της περιοχής. Κατά το ΝΑΤΟ, δηλαδή, η "ευθύνη προστασίας" μιας κοινότητας επέβαλλε τον βομβαρδισμό -και, εν τέλει, τον διαμελισμό- μιας ολόκληρης χώρας.

Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να διαπιστώσουμε ότι πάνω σ' αυτό το ανοσιούργημα, το οποίο αποκαλείται Ευθύνη Προστασίας, στηρίχτηκε η εισβολή στο Αφγανιστάν (προστασία των κατοίκων από τις αυθαιρεσίες των ταλιμπάν), στο Ιράκ (προστασία των κατοίκων από τις αυθαιρεσίες τού Σαντάμ Χουσσέιν), στην Λιβύη (προστασία των κατοίκων από τις αυθαιρεσίες τού Μουαμμάρ Καντάφι) κλπ. Και, φυσικά, στην ίδια βάση θα στηριχτούν μελλοντικές επεμβάσεις π.χ. σε Συρία (αυθαιρετεί και ο Άσσαντ), σε Ιράν (αυθαιρετούν και οι αγιατολλάχ) και όπου αλλού.

Και τώρα το κερασάκι. Το 2008, η "διεθνής των προστατών" επιχείρησε να επεκτείνει την έννοια της "ευθύνης προστασίας" και στα... φυσικά φαινόμενα! Όταν ο τυφώνας Ναργκίς έπληξε την Μυανμάρ (πρώην Βιρμανία ή Μπούρμα), η στρατιωτική χούντα όχι μόνο δεν δέχτηκε καμμιά ανθρωπιστική βοήθεια αλλά αρνήθηκε και την χορήγηση βίζας στα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Τότε, οι Μπους Β(λαξ) και Σαρκοζύ άρχισαν να εξετάζουν το ενδεχόμενο στρατιωτικής δράσης κατά της Μυανμάρ στα πλαίσια της "ευθύνης προστασίας" των κατοίκων από τις καταστροφές τού τυφώνα. Οι βιρμανοί έπρεπε να προστατευτούν, έστω και με το ζόρι!
Εκείνο, βέβαια, που δεν είπαν ούτε ο Μπους ούτε ο Σαρκοζύ, ήταν ότι η χούντα τής Μυανμάρ είχε πάψει το αλισβερίσι με τα μονοπώλια της δύσης και είχε πέσει στην αγκαλιά των κινέζων. Αυτή η μεταστροφή απετέλεσε πλήγμα για μερικές καλές εταιρειούλες, όπως η γαλλική Total και η πολιτειακή Halliburton (συμφερόντων τού τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσαίηνυ). Επρόκειτο για μια "στρέβλωση", η οποία θα "διορθωνόταν" μετά την επιχείρηση "προστασίας", η οποία -δυστυχώς για τους προστάτες- δεν υλοποιήθηκε τελικά.
πηγη

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Ιστορική αναδρομή της Λέσβου !

Πατρίδα μεγάλων προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών ήδη από την αρχαιότητα, η Λέσβος με τις πολλές φυσικές ομορφιές και το ξεχωριστό σχήμα της είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί της χώρας. Οι απέραντοι ελαιώνες, τα πευκοδάση, το απολιθωμένο δάσος στο Σίγρι, μοναδικό μνημείο της φύσης, οι υγρότοποι, οι κόλποι της Γέρας και της Καλλονής, οι εκτεταμένες αμμουδιές και οι ειδυλλιακές ακρογιαλιές συνθέτουν ένα υπέροχο τοπίο. Σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, βυζαντινά, μεσαιωνικά και οθωμανικά μνημεία, ιστορικά μοναστήρια και εκκλησίες, λαμπρά αρχοντικά και πετρόχτιστα παραδοσιακά σπίτια, παλαιά βιομηχανικά κτίρια αποκαλύπτουν τη μακρά διαδρομή του νησιού μέσα στο χρόνο.

Από τη Λέσβο κατάγονταν μεγάλες προσωπικότητες της αρχαιότητας, όπως οι διάσημοι λυρικοί ποιητές Τέρπανδρος, Αλκαίος, Αρίων και Σαπφώ, ο πολιτικός και νομοθέτης Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, οι φιλόσοφοι Θεόφραστος και Φανίας, μαθητές του Αριστοτέλη, ο ιστοριογράφος Ελλάνικος.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, το νησί οφείλει την ονομασία του στο θεσσαλό ήρωα Λέσβο, γαμπρό του πρώτου βασιλιά της Λέσβου, Μάκαρος (νυμφεύθηκε την κόρη του Μήθυμνα). Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης στη Λέσβο ανάγονται στους Παλαιολιθικούς Χρόνους.

Σημαντικός οικισμός της Πρώιμης Εποχής του Xαλκού (3200-2000 π.X.) έχει έρθει στο φως στην Παραλία Θερμής. Από τους Μυκηναϊκούς Χρόνους στο νησί είναι γνωστά λίγα μόνο κεραμικά ευρήματα (13ος-12ος αι. π.Χ.). Γύρω στο 1100 π.X. ιδρύθηκε στη Λέσβο η πρώτη αιολική αποικία, η Μυτιλήνη. Από εκεί οι Αιολείς πέρασαν αργότερα στην αντικρινή μικρασιατική ακτή και ίδρυσαν μια σειρά από αιολικές πόλεις στην περιοχή που έγινε γνωστή ως "Mυτιληναίων αιγιαλός" ή "Λεσβία χώρα". Γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.X. ιδρύθηκε η ομοσπονδία ("Κοινόν") των Λεσβίων, που συγκροτούσαν οι πέντε αυτόνομες πόλεις-κράτη του νησιού Mυτιλήνη, Πύρρα, Άντισσα, Eρεσός και Mήθυμνα. Έδρα του Κοινού των Λεσβίων και χώρος όπου ενώνονταν οι κάτοικοι του νησιού με θρησκευτικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς και δικαστικούς δεσμούς υπήρξε το ιερό του Μέσσου.

Σημαντικό γεγονός των Κλασικών Χρόνων υπήρξε η αποστασία των λεσβιακών πόλεων (πλην της Μήθυμνας) από την Αθηναϊκή Συμμαχία, το 428 π.Χ. Η Λέσβος γνώρισε περίοδο ευημερίας κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους (3ος-1ος αι. π.X.), όταν περιήλθε αρχικά στη σφαίρα επιρροής του Λυσιμάχου της Θράκης και ακολούθως των Πτολεμαίων της Αιγύπτου. Το 88 π.X. το νησί πέρασε στη ρωμαϊκή κυριαρχία. Κατά τους Ρωμαϊκούς Χρόνους η Λέσβος προσαρτήθηκε στην Επαρχία της Ασίας και ακολούθως στην Επαρχία των Νήσων, γνώρισε καταστροφές (κατά τους Μιθριδατικούς Πολέμους, 1ος αι. π.Χ.) αλλά και οικονομική άνθηση.

Η Μυτιλήνη αποτέλεσε σταθμό του Αποστόλου Παύλου το 52 μ.Χ., ήδη δε τον 4ο αι. ήταν έδρα επισκοπής και τον 5ο αι. έδρα μητρόπολης. Σε διάφορες θέσεις του νησιού έχουν εντοπιστεί πολυάριθμες παλαιοχριστιανικές βασιλικές. Κατά τους Βυζαντινούς Χρόνους η Λέσβος δοκιμάστηκε από ξενικές επιδρομές και αποτέλεσε τόπο εξορίας επιφανών προσωπικοτήτων.

Το 1355 ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος παραχώρησε το νησί ως προίκα στο σύζυγο της αδελφής του Μαρίας, το γενουάτη Φραγκίσκο Γατελούζο. Οι Γατελούζοι κυβέρνησαν τη Λέσβο ώς το 1462, όταν και αυτή καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Το νησί γνώρισε το 18ο και το 19ο αι. οικονομική και συνακόλουθη πνευματική ανάπτυξη χάρη στη δραστηριότητα των κατοίκων του στους τομείς της βιομηχανίας (ελαιοτριβεία, σαπωνοποιεία κ.ά.), του εμπορίου και της ναυτιλίας.

 Στις 8 Νοεμβρίου του 1912 μοίρα του ελληνικού στόλου υπό τη διοίκηση του υποναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη έφθασε στη Μυτιλήνη και απαίτησε από τις τουρκικές αρχές κατοχής την παράδοσή της. Κατά το διάστημα 5-8 Δεκεμβρίου 1912 τα ελληνικά στρατεύματα και τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής συγκρούστηκαν στα υψώματα Σκοτεινού, Πετσοφά, Τυρανιδίου και Κλαπάδου, καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της μονής Λειμώνος. Στις 8 Δεκεμβρίου 1912 παραδόθηκε στο ύψωμα Πετσοφά ο ηττημένος τουρκικός στρατός, απελευθερώθηκε ολόκληρο το νησί και τερματίστηκε η μακραίωνη τουρκική κατοχή. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Λέσβο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922).

Εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών του 18ου, του 19ου και του 20ού αι. κατάγονταν από τη Λέσβο (Βενιαμίν ο Λέσβιος, Aργύρης Eφταλιώτης, Στράτης Mυριβήλης, Γεώργιος Ιακωβίδης, Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, Στρατής Ελευθεριάδης - Τεριάντ κ.ά.).


πηγή: diakopes.in.gr