Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

1462: Ο Μαύρος Σεπτέμβρης της Λέσβου

Ο Μαύρος Σεπτέμβρης της Λέσβου πριν από 555 χρόνια.
Ο Λατίνος Αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Βενέδικτος,αυτόπτης μάρτυρας της άλωσης της πόλης από τους Οθωμανούς το 1462,περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τη φρικτή εμπειρία του ίδιου και του ποιμνίου του:
''Eίχε λοιπόν φωτίσει τότε η πρώτη του περασμένου Σεπτέμβρη, όταν το πρωί είδαμε μπροστά μας το πέλαγος γεμάτο από όλες τις μεριές με πανιά. Σύναυγα φτάνουν στο νησί, στο παλιό λιμάνι του Αγίου Γεωργίου, συνολικά 500 καράβια, γεμάτα πολιορκητικές μηχανές, 110 πλοία με πανιά κι από αυτά 24 μεγάλα πολεμικά και τα υπόλοιπα διάφορα είδη φούστες και μία γαλέρα φερμένη από τη Σινώπη.
Μόλις λοιπόν οι Τούρκοι έπιασαν το λιμάνι και αγκυροβόλησαν,οι απεσταλμένοι μας πηγαίνουν στον πασά,δηλαδή τον αρχηγό του στρατού Μαχμούτ,ζητώντας να μάθουν την αιτία της αναπάντεχης αποκοτιάς,απορώντας για τον ξαφνικό ερχομό,αφού σε όλα αυτά τα 7 χρόνια είχαμε πληρώσει τον επιβαλλόμενο ετήσιο φόρο,7000 χρυσά φλουριά βενετικά και κανένα σφάλμα δεν αποκοτήσαμε απέναντι στο κράτος τους.
Απαντά ο Μαχμούτ ότι ο σουλτάνος θέλει το κάστρο της Μυτιλήνης και το νησί δικό του.Και επειδή εμείς αρνηθήκαμε,οι Τούρκοι εφορμούν αμέσως από τα καράβια και κυριεύουν τις ακτές και περιτριγυρίζουν το κάστρο μας με στρατό.
Και πριν προλάβουμε να ασφαλίσουμε τις πόρτες των προμαχώνων μας, που μόλις είχαμε χτίσει, οι εχθροί κάνουν έφοδο. Έτσι λοιπόν ανάβει ο πόλεμος και ολόκληρη τη μέρα έπεφταν βροχή οι πέτρες μέχρι να σταματήσουν λόγω της νύχτας. Την επόμενη μέρα με τον ίδιο τρόπο οι εχθροί έρχονται να πολεμήσουν, προκαλώντας τους δικούς μας σε συμπλοκή, περισσότερο με ακροβολισμούς παρά με κανονική μάχη. Και οι δικοί μας πολεμιστές που έκαναν εξόδους,άλλοτε για να μαζέψουν βέλη κι άλλοτε για να συμπλακούν με τους εχθρούς, ροβόλησαν ορμητικά προς τα κάτω, ώστε 2 από μας, μη μπορώντας να γυρίσουν, έμειναν με ανοιγμένα τα κεφάλια ξαπλωμένοι στο χώμα. Και τα κεφάλια τους καρφωμένα πάνω σε κοντάρια φέρνονται με χαρά στον πασά,που τους δίνει δώρο για την ανδρεία τους.
Την τέταρτη μέρα κάνοντας συγκέντρωση οι μαχητές, βρεθήκανε μόλις 1000 άντρες από εμάς να φέρουν κράνη και ασπίδες και απ'αυτούς 2 φούστες από τη Ρόδο με 70 μαχητές και 110 από τη Χίο με ισπανική καταγωγή, που έφτασαν σε εμάς ως μισθοφόροι. Πραγματικά αυτοί αγωνίζονταν πρόθυμα αποκρούοντας ακούραστα τις επιθέσεις, Τούτους στο τέλος, μετά την παράδοση,αφού τους πριόνισαν μέχρι τη μέση,τους άφησαν να τους φάνε τα σκυλιά,τελειώνοντας ευτυχισμένα την προσπάθειά τους για χαρά του Κυρίου,με τον ουρανό να τους σκεπάζει αντί για τάφο.
Στο μεταξύ τοποθετούνται πολύ μεγάλες βομβάρδες, με το βάρος των βομβών τους να ξεπερνά τις 700 λίβρες, 3 στα Σαπουνάδικα, άλλη στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, άλλη στην Αγία Καλή κοντά στην κρεμάλα των εγκληματιών και η έκτη απέναντι από τον προμαχώνα της Βαρβακάνας,που τον υπερασπιζόταν ο μοναχός Ανδρέας και κάποιος ιππότης από τη Ρόδο με 7 πολεμιστές. Και με 150 χτυπήματα βλημάτων ρίχνουν κάτω τον πύργο της Παναγιάς και από άλλα ολόγυρα τα καστροτοίχια. Και οι βομβάρδες ρίχνανε ασταμάτητα βαριές κοτρώνες,χωρίς οι δικοί μας να μπορούν να τις πλήξουν, ενώ τα τύμπανα των εχθρών έπαιζαν ακατάπαυστα.
Η βομβάρδα λοιπόν που ήταν στον Άγιο Νικόλαο,με 30 βολές έφτασε να τρυπήσει πέρα ως πέρα τον πύργο του λιμανιού,τον κατασκευασμένο άλλοτε στη μέση της θάλασσας από έναν κυβερνήτη γαλέρας, ονομαζόμενο Πέτρο ντε Λαράντα. Κι επειδή έπεσαν τα πάνω μπιντένια,κανένας από τους 8 δικούς μας που φύλαγαν δεν τόλμησε να ξαναγυρίσει στη θέση του. Είχε φτάσει κιόλας η όγδοη μέρα όταν οι Τούρκοι, ύστερα από την καταστροφή του πύργου,με μια φούστα γεμάτη  πολεμιστές, πλησιάζουν και τον κυριεύουν, σηκώνοντας ψηλά την κόκκινη σημαία τους πάνω του. Με την κατοχή του πλέον οι εχθροί έγιναν πιο τολμηροί, με βέλη και διάφορες μηχανές να τεντώνουν τις προσπάθειες προς το πιο κάτω προάστειο, δηλαδή το οχυρό του Μελανουδίου. Και άρχισαν να προχωρούν ανάμεσα στα ερείπια,αφού έφτιαξαν ένα περάσιμο διάδρομο από γεμισμένα με χώμα κοφίνια από λυγαριά. Οι Τούρκοι είχανε λοιπόν μαζευτεί τρεις και τέσσερις φορές περισσότεροι απ'έξω,επειδή πίστευαν ότι μπορούσαν να καταλάβουν τα γκρεμισμένα καστροτοίχια.
Κι ένα μέρος τους έκανε επίθεση κι είχαν κιόλας ανέβει στο τείχος, από όπου άρπαξαν την πολεμική σημαία του βασιλιά της Αραγωνίας, όταν αναγκάστηκαν την τρίτη φορά, κάτω από τις βολές των πετρών μας που κροτάλιζαν, να γυρίσουν πίσω από το ίδιο μονοπάτι.
Ήταν μέσα σε αυτό το λιμάνι πολλά δικά μας καράβια και μία γαλέρα, που για να μην αρπαχτούν από τον εχθρό βουλιάχτηκαν στη θάλασσα και προτιμήσαμε τότε να βάλουμε φωτιά στα μέρη τους που εξείχαν από το νερό, γιατί δεν είχαμε εμπιστοσύνη σ'αυτή την αδύναμη πλευρά μετά την απώλεια του πύργου. Κάνουν συμβούλιο επίσης να βάλουνε φωτιά στο πιο κάτω οχυρό,το Μελανούδι,παρά να το κυριεύσουν οι εχθροί και να μετατραπεί σε οχύρωμά τους απέναντι στην ψηλή ακρόπολη που είχαμε ως καταφύγιο εμείς οι Λατίνοι. Αποδοκιμάστηκε όμως στο τέλος η σωστή αυτή σκέψη από τον Λουκίνο Γατελούζο,που είχε οριστεί αρχηγός του οχυρού και καυχιόταν πως με λίγους άντρες μπορεί να το υπερασπιστεί.
Ύστερα από 5 ημέρες μαχών στο σημείο αυτό, 20 χιλιάδες και πάνω εχθροί, παίρνοντας περισσότερο θάρρος από φωνές και σάλπιγγες που αντήχησαν ως τον ουρανό, εφορμούν για πέμπτη φορά σε αυτό το κάστρο και αφού δραπέτευσαν οι δικοί μας σαν τις ακρίδες, καταλαμβάνουν και λεηλατούν επί 3 ημέρες το οχυρό,τους ανθρώπους του και τις προμήθειές του. Και να τώρα αυτός ο Λουκίνος μαζί με λίγους, έντρομος και λαχανιασμένος με γυμνό σπαθί, παρουσιάζεται μπροστά μας βεβαιώνοντας όλα όσα είχαν γίνει. Τούτο μόλις μαθεύτηκε αποσβολωμένοι όλοι τα χάσαμε και δεν γινόταν άλλη κουβέντα από το να παραδοθεί η πόλη στους εχθρούς. Ήταν και ανάμεσα στα άλλα μηχανήματα των εχθρών και μία βομβάρδα μοναδική,που ύψωνε ψηλά το στόμα της και έριχνε βλήμα με βάρος 6 καντάρια, με τον καπνό από την έκρηξή της να σκοτεινιάζει τον ήλιο.
Με τα μάτια βλέποντας κάποιος το βλήμα θα μπορούσε να το αποφύγει, επειδή όμως έτυχε να καταπλακώσει κάποιες γυναίκες μέσα στα σπίτια τους, γέμισε με ταραχή και φόβο όλους σχεδόν τους κατοίκους. Ώστε να προτιμούν να αφήνουν τις θέσεις τους και να τριγυρίζουν χωρίς να φροντίζουν για τα όπλα και να κρύβονται σαν κατεχόμενοι από ντελίριο πίσω από πόρτες και μέσα σε κελάρια παραμελώντας τη φύλαξη των οχυρών .Για να επισκευάσουν τα γκρεμισμένα καστροτοίχια και τα ανοίγματα ήταν ανάγκη να πληρώνουμε χρήματα για να κουβαλάνε χώμα και πέτρες, δίνοντας όχι ασήμαντη αμοιβή. Ούτε όμως κι αυτό ωφέλησε αφού την δέκατη πέμπτη μέρα παραδόθηκαν δυστυχισμένοι στο κρασί και στο φαϊ,σαν να μην υπήρχε γύρω τους πολιορκία. Πραγματικά υπήρχε τόση αφθονία σιταριού, κρασιού, λαδιού, τυριού και άλλων τροφίμων, ώστε θα μπορούσαμε να υπομείνουμε αστεναχώρητα την πολιορκία για καιρό και υπήρχανε πλήθος από βαλλίστρες και μέσα υπεράσπισης, ασβέστης σε κιούπια, καζάνια με ζεματιστό λάδι και άντρες 1000 τον αριθμό.
Αφού ξανάγινε τέλος συμβούλιο, αποφασίζεται δύο από εμάς να διαπραγματευτούν ειρήνη με τον όρο, αφού περισωθούν οι άνθρωποι και τα χρήματα που απέμειναν, να δεχτούν οι Τούρκοι τους κατοίκους ως υπηκόους. Γίνεται τότε έγγραφο του αρχηγού τους προς τον Σουλτάνο και ορκίζεται ο ίδιος στο σπαθί του ότι καμιά προσβολή δε θα καταφέρουν απέναντι στη ζωή μας. Προβαίνει αμέσως ο Νικόλαος Γατελούζος έφιππος ακολουθούμενος από δύο καβαλάρηδες για να παρουσιαστεί μπροστά στο βασιλιά των Τούρκων. Γονατίζει και προσκυνάει τον καθισμένο κάτω από τη σκηνή του Σουλτάνο και προσφέρει δακρυσμένος τα κλειδιά της πόλης Μυτιλήνης, της γλυκιάς πατρίδας που οι πρόγονοί του κατείχαν επί 110 χρόνια. Αμέσως ένας αξιωματούχος ονομαζόμενος Σούμπασης φεύγει για να παραλάβει την ακρόπολη και ολόκληρη την πόλη. Και αφού πάρθηκε αυτή και τοποθετήθηκαν φρουροί και υψώθηκαν σημαίες του βασιλιά τους, σε λίγα τα τύμπανα και οι ζουρνάδες άρχισαν να αντηχούν και το όνομα του Προφήτη τους να ανεβαίνει ως τα ουράνια.
Αυτή λοιπόν τη νύχτα γίνονται γλέντια, με συμπόσια και κρασοπότια, καίνε τα σπίτια που είχανε μείνει όρια στο Μελανούδι και πίνουν τα κρυμμένα κρασιά χύνοντας τα πιο πολλά απ'τη χαρά τους. Για να γίνει πιο σίγουρη η συνθηκολόγηση του υπόλοιπου νησιού, διατάχτηκε ένας Μυτιληνιός συμβολαιογράφος να φύγει και να ενεργήσει σύμφωνα με τις διαταγές παίρνοντας μάρτυρες για να συνυπογράψουν. Με τον ερχομό του τα κάστρα του νησιού Αυγερινός, Μόλυβος, Άγιοι Θεόδωροι και Ερεσός στέργουν στην παράδοση.
Μερικούς υπόπτους τους παίρνουν μαζί τους,τον όχλο των χωρικών τους αφήνουν μέσα στα κάστρα. Τη δεύτερη λοιπόν ημέρα από την κατάληψη της πόλης, βγαίνει διάγγελμα του Σουλτάνου, να μην προσφέρει κανείς από τους κατοίκους τίποτα προς πώληση στους Τούρκους, αλλά με τιμωρία το κεφάλι τους, να εγκαταλείψουν όλοι τις κατοικίες τους και να παρουσιαστούν μπροστά στον ηγεμόνα για να καταγραφούν. Συνέβη λοιπόν στις 17 Σεπτεμβρίου, κάθε οικογένεια των Χριστιανών να τρέχει βιαστικά για να καταγραφεί ονομαστικά από 3 γραμματικούς και μονάχα λίγοι παραμελημένοι και ασήμαντοι αφέθηκαν στην πόλη. Και θα μπορούσε κανείς να τους δει να τρέχουν μαζεμένοι, ποιος θα ξεπεράσει τον άλλον μπροστά σ'αυτούς που τους διέταζαν, διαλεγμένα παλικαρόπουλα, μελλοντικοί Τούρκοι, να αρπάζονται,παρθένες αποσπασμένες από τα χέρια των γονιών τους να απάγονται για να ξεπαρθενευτούν σε λίγο, βρέφη βυζανιάρικα τραβηγμένα από τους μαστούς των μητέρων τους, σαν κοπάδι πρόβατα, 500 πάνω κάτω να αποχωρίζονται και με τη βία να σπρώχνονται από τους σωματοφύλακες του Σουλτάνου για να γίνουν σκλάβοι του σεραγιού.
Τίποτα τότε δεν ωφελούσαν τα τα δάκρυα τα χυμένα απ'τους πεσμένους στα γόνατα γονιούς,καθόλου τα ξεσκίσματα των μάγουλων, καμιά ματιά δεν ωφελούσε των παιδιών προς αφημένους πίσω γονείς. Αντίθετα από τον φόβο των χτυπημάτων, μόλις ξεσπούσαν τ'αναφιλητά, τσακισμένοι απ'τον πόνο, έδιναν την ψεύτικη εντύπωση πως χασμουριούνται πιότερο παρά πως στενάζουν. Καταγράφονταν τα ονόματα και τα επώνυμα καθενός και σαν πρόβατα για σφάξιμο,αριθμημένοι παραδίδονταν στους ναύτες για να τους μεταφέρουν ως την Κωνσταντινούπολη. Και από αυτούς ένα μέρος πεθαίνει από το στρίμωγμα μέσα στα καράβια, πριν τα νεκρά κορμιά ριχτούν στη θάλασσα, κόβεται το δεξί αυτί και ο γραμματικός του πλοίου έσβηνε το όνομά του από τον κατάλογο. Από αυτούς τους αιχμαλώτους, ένα μέρος τους κάνει σκλάβους δικούς του, ένα άλλο το παραχώρησε ως δώρο στους αξιωματούχους του στόλου του και το υπόλοιπο το μοίρασε στα στρατεύματά του και αυτοί τους πούλησαν δημόσια στην ακτή του ίδιου του νησιού.
Δεκα χιλιάδες και πάνω κάτοικοι απάγονται για να συμπληρώσουν τα σπιτικά της πριν λίγο αδειασμένης Κωνσταντινούπολης.Και αυτοί λοιπόν μεταφέρονται με γαλέρες και μεταφορικά καράβια και στις 16 Οκτωβρίου φτάσαμε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης. Υστερα το πλήθος των αιχμαλώτων, είτε πουλημένο, είτε δοσμένο σαν δώρο, σκορπισμένοι και ξεκληρισμένοι, περάσαμε με θλίψη και στεναγμούς μέρες γεμάτες αγωνίας, ικετεύοντας ακατάπαυστα τον Κύριο Ιησού να καταδεχτεί να μας απαλλάξει από τις τόσες δυστυχίες που πέφτουν πάνω μας κάθε μέρα, αφού καμιά ως τώρα βοήθεια δεν μπορεί να μας ωφελήσει.''

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

μια παλιά και σύγχρονη ίστορία

Δεν είχαν περάσει 7 χρόνια από τότε που ο βασιλιάς είχε υποχρεωθεί να παραχωρήσει Σύνταγμα στους πολίτες του νεοσύστατου κράτους και οι όποιες αυταπάτες σχετικά με την «ανεξαρτησία» και τα «δικαιώματα των πολιτών» κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Ήτανε Πασχαλιά του 1849 όταν με διάταγμα της κυβέρνησης απαγορεύτηκαν αντισημιτικές εκδηλώσεις όπως το κάψιμο του Ιούδα -ή του Εβραίου όπως λέγανε τότε- στην Αθήνα.
Στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου ελάμβανε χώρα το έθιμο, ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες του κόσμου μόλις εμφανίστηκαν τα πρώτα ένοπλα τμήματα της χωροφυλακής με σκοπό την επιβολή της τάξης και του νόμου.
Γρήγορα τα επεισόδια πήραν κάποιες διαστάσεις και οδήγησαν σε μερικές υλικές ζημιές στην οικία του Δαυίδ Πατσιφίκο, ενός τυχοδιώκτη της εποχής ο οποίος είχε παλαιότερα υπηρετήσει ως πρόξενος της Πορτογαλίας στο βασίλειο της Ελλάδας και είχε παυτεί των καθηκόντων του λόγω κάποιων οικονομικών ατασθαλιών.
Ο άνθρωπος αυτός, τρομαγμένος, κατέφυγε στην πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας επειδή είχε την βρετανική υπηκοότητα, ζητώντας την προστασία του πρέσβη.
Η αντίδραση του Λονδίνου στα παραπάνω ασήμαντα γεγονότα υπήρξε άμεση και εξαιρετικά σοβαρή.
Έχοντας ως στόχο την αντικατάσταση του Όθωνα με κάποιον ολότελα δικό της –πράγμα που συνέβη λίγα χρόνια αργότερα με την ενθρόνιση του Γεωργίου Α΄ Γλύξμπουργκ–, απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση την άμεση καταβολή αποζημιώσεως της τάξης των 890.000 δραχμών, μη αποδεχόμενη καμία ελληνική αίτηση για συμβιβασμό.
Το ποσό αυτό ήταν κολοσσιαίο για την εποχή και υπερέβαινε κατά πολύ την αξία του ίδιου του βασιλικού ανακτόρου στην Αθήνα.
Η άρνηση της Ελλάδας να καταβάλει την χρηματική αποζημίωση στον Πατσίφικο, έφερε τον αγγλικό στόλο μπροστά από το λιμάνι του Πειραιά.
Οι Εγγλέζοι προχώρησαν σε θαλάσσιο αποκλεισμό των λιμανιών της χώρας για 4 ολόκληρους μήνες, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές στο εμπόριο και στην ελληνική οικονομία και δημιουργώντας σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα στην πρωτεύουσα.
Η παρέμβαση των άλλων μεγάλων δυνάμεων της εποχής – Γαλλίας και Ρωσίας – οδήγησε στην άρση του ναυτικού αποκλεισμού και στην παραπομπή της υπόθεσης Πατσίφικο σε διεθνές δικαστήριο το οποίο και ανάγκασε το Ελληνικό δημόσιο να του καταβάλει αποζημίωση ύψους 3.800 δραχμών.
Στην πραγματικότητα οι Εγγλέζοι έκαναν το πρώτο βήμα για την μετατροπή της Ελλάδας –που δημιουργήθηκε ως κράτος με την παρέμβαση των τριών εγγυητριών δυνάμεων στην ναυμαχία του Ναβαρίνου κι αργότερα– σε αποκλειστικό προτεκτοράτων της Βρετανίας, μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε το 1963 με την ενθρόνιση του Γεωργίου του Α΄.

Από τότε έχουν περάσει 167 χρόνια κι έχουν αλλάξει πολλά, χωρίς όμως στην ουσία να αλλάξει τίποτα.
Ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου στο τελευταίο του βιβλίο είχε αποκαλύψει την ύπαρξη ενός e-mail του πρώτου επικεφαλής του ΔΝΤ στην Ελλάδα Μπομπ Τράα προς τον τότε ΥΠΟΙΚ Γιώργο Παπακωνσταντίνου, όπου τον καλούσε να διευθετήσει το ζήτημα των στατιστικών στοιχείων «γρήγορα και σιωπηλά».
Λίγους μήνες αργότερα η κ. Γεωργαντά μαζί με άλλα μέλη του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ κατήγγειλαν δημοσίως τον τότε πρόεδρο Γεωργίου ότι μαγείρεψε τα στοιχεία –καθ’ υπαγόρευση της EUROSTAT– και διόγκωσε εσκεμμένα τα ελλείμματα του προϋπολογισμού.
Αφού πρώτα επιχείρησαν –τα γνωστά δημοσιοκαφρικά κέντρα– να μειώσουν την αξιοπιστία της κ. Γεωργαντά, χαρακτηρίζοντας της γραφική, παρέπεμψαν το ζήτημα στην ελληνική Δικαιοσύνη για να αποφανθεί σχετικά με την ορθότητα των καταγγελιών.
Φαίνεται, όμως, πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και για αυτό άλλωστε το ενδιαφέρον των δανειστών να κλείσει το θέμα ήταν –και είναι– πάρα πολύ μεγάλο.
Πίεσαν αφόρητα την κυβέρνηση της πρωτοδεύτερης …«αριστεράς» κι αυτή με την σειρά της παρενέβη έτσι ώστε να δοθεί ένα τέλος στην δικαστική περιπέτεια του πρώην υπαλλήλου του ΔΝΤ και του ελληνικού δημοσίου αξιότιμου κ. Γεωργίου.
Ήταν όμως τόσο χοντρό το ζήτημα που ακόμα κι αυτή η γκαβή ελληνική Δικαιοσύνη έπρεπε να κάνει τα γνωστά της τσαλιμάκια για να το «καταπιεί».
Χωρίς καν να εξετάσει την ουσία της υποθέσεως, αθώωσε τον Γεωργίου κρίνοντας τον ένοχο για «παράβαση καθήκοντος», επιβάλλοντας του ποινή 2 ετών με αναστολή.
Κάτι σαν κι αυτό που έγινε με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου δηλαδή.
Όμως, ούτε αυτό έγινε δεκτό από τους δανειστές.
Την ίδια κιόλας μέρα η εκπρόσωπος της Κομισιόν δηλώνει πως το Ελληνικό δικαστήριο ήταν αναρμόδιο να κρίνει την υπόθεση και απαιτεί την αναθεώρηση της. Φυσικά ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε ο ελληνικός λαός θεωρούν το θέμα μείζον για να τοποθετηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Τα σημαντικά ζητήματα είναι οι δράσεις του Ρουβίκωνα, το βιβλίο του Βαρουφάκη και οι λατρευτικές εκδηλώσεις των πρωταγωνιστών του Survivor.
Άλλωστε, δεν υπάρχει περίπτωση σήμερα να απειλήσουν οι ξένοι με αποκλεισμό των λιμανιών και των αεροδρομίων μας επειδή δεν τους κάνουμε όλα τα χατίρια.
Θα καθυστερήσουν πιθανότατα μονάχα την καταβολή της επόμενης δόσης.
Η ουσία, όμως, αυτής της κρατικής οντότητας παραμένει η ίδια.
Προτεκτοράτο των ξένων, με ή χωρίς τα προσχήματα.
Κι ο περιούσιος λαός;
Γιουσουφάκι του Σουλτάνου πρώτα και μετά πoυταvάκι του κάθε δυτικού νταβατζή.
Συμβαίνουν διαρκώς κάποια θλιβερά πράγματα, για να μην ξεχνιόμαστε.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, πολύ ωραία η ιστορία που θύμισες. Να προσθέσω πως το έθιμο του καψίματος του Εβραίου ή του Ιούδα -που υπάρχει ακόμα και σήμερα σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας- δεν απαγορεύτηκε τότε από την κυβέρνηση επειδή θεωρήθηκε …ρατσιστικό. Απαγορεύτηκε εξαιτίας της επίσημης επίσκεψης στην Ελλάδα του Γάλλου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Για τα λεφτά τα έκανε πάντα όλα το πoυταvάκι Ελλάδα. Ηλία, μια και δεν θα κάνεις διακοπές φέτος -επειδή έχεις νέα δουλειά στην Ελβετία- μήπως θα μπορούσες να γράφεις καναδυό κείμενα την ημέρα, για να κάνω εγώ τα μπάνια μου ανέμελος; Να είσαι καλά, Ηλία.)

 pitsirikos.net

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Κυπριακό 43 μετά : ο βιαστής και το θύμα !

Η Κύπρος είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για το πώς μια μικρή χώρα με τον μικρό πληθυσμό της ωθείται προς τη μοναξιά, για το πόσο ανήμπορη αφήνεται μπροστά στις αδικίες και το σημαντικότερο μπροστά στην εισβολή και την κατοχή.
Ήταν μεγάλη η πρόταση; Δεν έγινε κατανοητή; Τότε να την εξηγήσω.
Αυτή η υπόθεση μοιάζει με υπόθεση βιασμού. Ειδικά με μια υπόθεση που εκδικάζεται σε ισλαμικά κράτη. Στην Τουρκία για παράδειγμα. Ένας άνδρας που βιάζει μια γυναίκα οδηγείται στο δικαστήριο. Οι εισαγγελείς κατηγορούν τη γυναίκα που έπεσε θύμα του βιασμού αντί να κατηγορήσουν τον βιαστή. Κάνουν τα πάντα για να αθωώσουν τον βιαστή. Ανακαλύπτουν στοιχείο πρόκλησης. Αν δεν φορούσε μίνι φούστα, αν δεν φαινόταν το κεφάλι της, ο πισινός της, λένε…
Έστω και αν η δίκη τελειώσει με τιμωρία του βιαστή, οι δικαστές επιβάλλουν μειωμένη ποινή. Υπάρχουν και χειρότερα. Σε περίπτωση που ο βιαστής δεχτεί να παντρευτεί με το θύμα του, απαλλάσσεται τελείως από την τιμωρία.
Έτσι ακριβώς είναι και η κατάστασή μας στην Κύπρο. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές προσπαθούν να συνάψουν τον γάμο της Κύπρου με τον βιαστή της. Ο βιαστής είναι δεχτός προ πολλού. Αλλά το θύμα δεν το δέχεται αυτό. Αυτό είναι το όλο ζήτημα.


Ποιοι είναι αυτοί οι δικαστές; Κυρίως η Αμερική και η Αγγλία. Η ΕΕ. Και δυστυχώς τα Ηνωμένα Έθνη. Κανένας τους δεν θέλει την πλήρη ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κύπρου.
 Τι θέλουν; Τη μονιμοποίηση της διαίρεσης στο νησί.
Το σημερινό στάτους κβο βολεύει περισσότερο τις υποθέσεις τους. Δεν τους νοιάζει καθόλου αν συνεχιστεί για άλλα πενήντα χρόνια. Επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα υπάρξει μια ομοσπονδιακή λύση, εμφανίζονται ότι την θέλουν αλλά ουσιαστικά καθόλου δεν θέλουν. Διότι αυτό που θέλουν είναι δύο χωριστά κράτη.
Τότε τι είναι αυτές οι προσπάθειες για ομοσπονδιακό κράτος;
Ο στόχος είναι να στριμωχτεί η ελληνοκυπριακή πλευρά, να υποδειχθεί ως η πλευρά που δεν επιθυμεί λύση ή να αποδεχθεί τον γάμο με τον βιαστή της διά της επιβολής των όρων της Τουρκίας. Η αποδοχή των όρων της Τουρκίας ανοίγει τον δρόμο για δύο χωριστά κράτη και όχι για ομοσπονδία.
Στο τραπέζι καταβάλλεται προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες της Τουρκίας και όχι της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τόσο ο ΟΗΕ όσο και η ΕΕ κάνουν πως δεν βλέπουν ότι το νησί βρίσκεται υπό κατοχή εδώ και 43 χρόνια, ότι υπάρχουν σαράντα χιλιάδες στρατιώτες και ότι μια πόλη μας κρατείται κλειστή τόσα χρόνια.
Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να παντρέψουν με τον βιαστή του έναν λαό ο οποίος υπέστη βιασμό το 1974 και του αφαιρέθηκε η μισή του πατρίδα με τη βία.
 Δεν εκπλήττομαι καθόλου με την ανάρτηση που έκανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Δανός Bjornsson που βρισκόταν στην αντιπροσωπεία της ΕΕ στο Κραν Μοντανά. Θεώρησε υπεύθυνη την ελληνοκυπριακή πλευρά για την αποτυχία. Μπράβο! Κοιτάξτε έναν ουδέτερο παρατηρητή!

Καλά, ποιος ο λόγος αυτής της ανοχής έναντι ενός κράτους που εισέβαλε και κατέχει ένα νησί για 43 χρόνια;
Οι διεθνείς οργανισμοί γιατί τραβάνε το αφτί του θύματος και όχι του βιαστή;
Γιατί δεν βγάζουν τον βιαστή έξω απ’ εδώ;
Μήπως έβγαλαν τους βιαστές από αλλού και θα τους βγάλουν έξω και απ’ εδώ; Μήπως έβγαλαν έξω το Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη; Οι ίδιοι μήπως βγήκαν από τα εδάφη του Αφγανιστάν και του Ιράκ; Αυτά είναι ζητήματα συμφερόντων και όχι ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τα συμφέροντα των δικαστών μας είναι στην Τουρκία και όχι στην Κύπρο. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η Κύπρος. Στην Τουρκία υπάρχουν απίστευτες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν λένε τίποτα ακόμα και γι’ αυτές και θα κοιτάξουν τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων στην Κύπρο;

Τι πρέπει να γίνει; Η ελληνοκυπριακή πλευρά άλλαξε τη στάση της όταν είδε ότι δεν θα καταστεί δυνατή η άσκηση διεθνών πιέσεων στην Τουρκία. Υιοθέτησε πιο ήπιο στυλ έναντι της Τουρκίας. Προσπάθησε να συμφωνήσει μαζί της σαν φίλος και όχι σαν εχθρός. Και προσπάθησε να συμφωνήσει με τις ελάχιστες απώλειες.
Αλλά ούτε αυτό έγινε. Ο βιαστής, που παραβλέφθηκε το γεγονός ότι προέβη σε βιασμό, έγινε πιο κακομαθημένος. Μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, συνεχίζεται και έφτασε στο αποκορύφωμά της αυτή η κακομαθημένη συμπεριφορά επαναλαμβάνοντας το τροπάρι «εμείς είπαμε ναι, εκείνοι είπαν όχι».
Ο βιαστής απαιτεί νέα δικαιώματα πάνω στο θύμα του. Η δε τουρκική πλευρά, που θεωρεί τον βιαστή σωτήρα της, τηρεί υποβοηθητική στάση σε αυτό.

«Ήμασταν πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι στο τραπέζι», λέει ο Μουσταφά Ακιντζί.
Τότε η κατάσταση είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι νομίζαμε. Εμείς νομίζαμε τουλάχιστον ότι ενεργείτε κατόπιν οδηγιών. Αν φτάσατε σε αυτό το αποτέλεσμα με τη δική σας βούληση, τότε είναι πολύ κρίμα.
Μήπως νομίζετε ότι ένας κακός ηθοποιός είναι καλύτερος από έναν κομπάρσο που δεν μιλάει καθόλου;

 του Τουρκοκύπριου Σενέρ Λεβέντ
Πηγή: http://politis.com.cy

Κυριακή 9 Ιουλίου 2017

η ελληνική λέξη που δεν μεταφράζεται......



Είναι μια λέξη που διαχρονικά θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα. Και είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμαι συχνά. Ωστόσο, εάν προσπαθήσουμε να την μεταφράσουμε σε άλλη γλώσσα, είναι αλήθεια ότι θα δυσκολευτούμε.

Η λέξη που αναφερόμαστε είναι το «φιλότιμο» και το BBC, στο αφιέρωμά του με τίτλο «The Greek word that cant ’t be translated», μας μιλά για την αρετή που κρύβει εννοιολογικά η λέξη αυτή.

Στην προσπάθειά του να την εξηγήσει στο βρετανικό αναγνωστικό κοινό, ο αρθρογράφος την περιγράφει ως την «αγάπη για την τιμή». παραδέχεται ωστόσο ότι η μετάφραση είναι ανεπαρκής να περιγράψει το πραγματικό νόημα της λέξης. Και αυτό γιατί μέσα σε μόνο τέσσερις συλλαβές, συμπυκνώνει τόσες αρετές, που απλά είναι αδύνατο να μεταφραστεί.

Ξεκινά την περιγραφή από το Τολό, στην ανατολική ακτή της Πελοποννήσου, όπου ένας Γερμανός δημόσιος υπάλληλος και συγγραφέας, ο Andreas Deffner, μαθαίνει για πρώτη φορά τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο».

«Καλημέρα, πως είστε;» τον ρωτάει ένα πρωινό η γιαγιά Βαγγελιώ, η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που έμενε.

«Έτσι κι έτσι» απαντάει εκείνος, νυσταγμένα.

Μετά από λίγο η γιαγιά Βαγγελιώ και η κόρη της Ειρήνη, του προσφέρουν ένα πιάτο (ζεστής φυσικά) κοτόσουπας. Την έφαγε βέβαια, αφού τα μάτια τόσο της κυράς Βαγγελιώς και της κόρης της Ειρήνης ήταν καρφομένα πάνω του όσο έτρωγε ωστόσο λίγο αργότερα, και ενώ έχει λιώσει από τον ιδρώτα που του προκάλεσε η ζεστή σούπα, ρώτησε τον γιο της κυράς Βαγγελιώς, Περικλή, τι ακριβώς συνέβη.

«Είπες στην Βαγγελιώ ότι δεν αισθανόσουν καλά;«, τον ρώτησε ο Περικλής,

«Ορίστε; Απλά είπα ότι ήμουν έτσι κι έτσι».

«Αν απαντήσεις “έτσι κι έτσι”, οι ντόπιοι νομίζουν ότι είσαι άρρωστος και το φιλότιμό τους, τους κάνει να θέλουν να σε βοηθήσουν να αισθανθείς καλύτερα, εξ ου και η σούπα», του εξήγησε ο Περικλής γελώντας.

Αυτό το περιστατικό στάθηκε η αιτία για να γράφει το βιβλίο Filotimo!: Abenteuer, Alltag und Krise in Griechenland που μιλά μόνο για το «φιλότιμο».

Υπάρχει ένα μεγάλο debate γύρω από την ερμηνεία της λέξης, δεδομένου ότι ανήκει στο πάνθεον των στοιχείων λεξικολογίας που αψηφούν την εύκολη εξήγηση. Η «αγάπη για την τιμή», που θεωρείται η επίσημη μετάφραση, είναι μια χρηστική όσο και ανεπαρκής προσπάθεια απόδοσης της.

Έτσι το BBC ρώτησε πολλούς Έλληνες για το τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο» και πήρε πολλές απαντήσεις. «Να κάνεις το σωστό», λέει η γιατρός Πηνελόπη Καλαφάτη. «Να αγαπάς και να τιμάς τον Θεό και την κοινωνία», απαντά ο ιερέας Νικόλας Παπανικολάου.
«Να προσπαθείς για την τελειότητα» λέει ο ηθοποιός Κωστής Θωμόπουλος. «Να βγαίνεις από το comfort zone σου για να βοηθήσουμε κάποιον που έχει ανάγκη», λέει η Τατιάνα Παπαδοπούλου, εθελόντρια στο camp προσφύγων στη Μαλακάσα.

Έτσι, όχι μόνο η λέξη παραμένει αμετάφραστη, αλλά και οι ίδιοι οι Έλληνες δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε έναν ενιαίο ορισμό.

«Η μυθολογία που συνοδεύει αυτήν την αόριστη ιδέα δεν έχει προηγούμενο. Πράγματι, η λέξη είναι αδύνατο να μεταφραστεί με ακρίβεια σε καμία γλώσσα», εξηγεί ο Βασίλειος Π. Βερτουδάκης, λέκτορας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Ωστόσο, το φιλότιμο αποτελεί δομικό στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας λόγω της μοναδικής θέσης της Ελλάδας σε σχέση με αυτό που αποκαλούμε Δύση». Όπως εξηγεί, η λέξη προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «φιλοτιμία», της οποίας η πρώτη επιβεβαιωμένη γραπτή αναφορά χρονολογείται στην αυγή της ελληνικής κλασικής περιόδου (6ος και 7ος αιώνας π.Χ.) στα γραπτά του λυρικού ποιητή Πίνδαρου.

Για τον Πίνδαρο και άλλους ποιητές της εποχής, η λέξη σήμαινε αγάπη για την τιμή ή τη διάκριση ή τη φιλοδοξία, συχνά όμως με αρνητική χροιά. Στη μυθολογία, για παράδειγμα, το «φιλότιμο» του Αχιλλέα πλήττεται όταν ο βασιλιάς Αγαμέμνονας του παίρνει τη Βρισηίδα που ήταν το έπαθλο για την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης.
Μόνο μετά την εδραίωση της Δημοκρατίας στην κλασική Αθήνα γύρω στο 4ο – 5ο αιώνα π.Χ., όταν ο ανταγωνισμός αντικαθίσταται από τη συνεργασία, η λέξη αποκτά πιο θετική χροιά. Την εποχή εκείνη, «ένας άνθρωπος με φιλότιμο» σήμαινε κάποιος που αρέσκεται στους επαίνους της πόλης του, υπηρετώντας ωστόσο, πρώτα την κοινότητα», λέει ο κ. Βερτουδάκης.

Η έννοια πραγματικά «απογειώθηκε» κοντά στον 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί σκλάβωσαν την Ελλάδα, μείωσαν την εκπαίδευση και επέβαλαν υψηλή φορολογία και απέκοψαν για αιώνες τη χώρα από τη Δυτική Ευρώπη.

«Ενώ η Δύση βίωνε τον Διαφωτισμό, ανέπτυσσε σύγχρονα κράτη συνδέοντας τα άτομα με το κράτος δικαίου και την αίσθηση της ευθύνης, οι υποταγμένοι Έλληνες ανέπτυσσαν δεσμούς με κριτήριο την υπερηφάνεια, την τοπική κοινότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις», εξηγεί ο κ. Βερτουδάκης. «Αντί να αναπτύξουν συνείδηση των θεσμών, όπως συνέβη στη Δυτική Ευρώπη, οι ελληνικές κοινότητες διαποτίστηκαν από το φιλότιμο, το οποίο δεν πυροδοτήθηκε από τον νόμο και τη λογική αλλά από το έντονο συναίσθημα και ως έναν βαθμό από την οικειότητα».

Και έτσι η συναισθηματική πλευρά της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας διαπερνά όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τον Μάιο του 1941, όταν οι δυνάμεις του Άξονα εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον της Κρήτης, οι ντόπιοι όχι μόνο πήραν τα κουζινομάχαιρα και ό,τι άλλο από την καθημερινότητα μπορούσε να γίνει όπλο, πέρασαν μέσα από τα πανύψηλα, τραχιά βουνά και τα απότομα φαράγγια του νησιού τους και βρήκαν τα καλύτερα κρησφύγετα για τους Βρετανούς και Αυστραλούς στρατιώτες. Ούτε η πείνα, ούτε η απειλή της θανατικής ποινής τους σταμάτησαν. Η αίσθηση του καθήκοντος, της τιμής και το θάρρος τους υπερέβη τα πάντα.

Σήμερα, συνεχίζει το δημοσίευμα, σχεδόν 76 χρόνια μετά, οι κάτοικοι της Λέσβου, της Χίου και της Κω, περιοχές γνωστές για το φυσικό τους κάλλος και μεγάλοι τουριστικοί προορισμοί -εν μέσω οικονομικής κρίσης- πηδούσαν μέσα στις βάρκες για να σώσουν τους πρόσφυγες.
«Γιατί μου λέτε, μπράβο, παιδιά μου;» αναρωτιόταν η 86χρονη γιαγιά της Συκαμνιάς, Αιμιλία Καμβύση, αναφέρει το BBC, κάνοντας ειδική μνεία στις περίφημες γιαγιάδες -την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδου και την 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδου που έγιναν σύμβολα των εθελοντών κατοίκων της Λέσβου όταν ο φωτογραφικό φακός «τις συνέλαβε» να περιποιούνται ένα βρέφος παιδί μιας προσφυγοπούλας από τη Συρία, που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή- αλλά και στον ψαρά Στρατή Βαλιαμό.

«Τι το ξεχωριστό κάνω; Δεν θα κάνατε το ίδιο;», αναρωτιόταν. Για αυτούς τους ανθρώπους, το φιλότιμο είναι απλά τρόπος ζωής.

Ο Deffner ετοιμάζει ξανά βαλίτσα για να επισκεφθεί για ένα ακόμη καλοκαίρι την πανσιόν της γιαγιάς Βαγγελιώς.

«Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για το “φιλότιμο”;», τον ρωτά ο δημοσιογράφος.

«Δυο – τρεις θετικές σκέψεις, ένα λίτρο όρεξη για ζωή, 500 γραμμάρια φιλοξενίας, 10 σταγόνες συμπάθειας, μια ουγκιά υπερηφάνειας, αξιοπρέπεια και η εσωτερική φωνή μας» απαντά.

http://constantinoupoli.com


Τρίτη 4 Απριλίου 2017

«Η στάση και η δίκη των Πλωμαριτών το 1917».


Συμπληρώνεται ένας αιώνας από την εξέγερση των Πλωμαριτών στις 20 Ιουλίου 1917, λόγω πείνας και αγανάκτησης για την μεροληπτική μεταχείρισή τους από την επιτροπή τροφίμων της Μυτιλήνης, τη σύλληψή τους, φυλάκισή τους και παραπομπή τους στο Έκτακτο Στρατοδικείο Μυτιλήνης, για να δικαστούν στις 11 Αυγούστου 1917, οι τότε εφημερίδες κάλυψαν και δημοσίευσαν κάτω από τον ανωτέρω τίτλο.

Τα γεγονότα αυτά τα ξαναζωντάνεψε ο Πλωμαρίτης Διδάκτορας Φιλοσοφίας Αριστείδης Στεργέλης, στο 3ο τεύχος Ιουλίου 1977 του περιοδικού «Πλωμαρίτικοι αντίλαλοι», έκδοσης του Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής «Βενιαμίν ο Λέσβιος», με τίτλο «Η στάση και η δίκη των Πλωμαριτών το 1917».

Στις 14 Αυγούστου 2017, ένας αιώνας συμπληρώνεται από τότε που ο γιατρός Μιλτιάδης Καλδής, απολογούμενος, μεταξύ άλλων, κατέθεσε: «…λυπούμαι διότι περί τας δυσμάς ήδη του βίου μου κατέχω το εδώλιον του κατηγορουμένου, κατηγορούμενος ως αρχηγός στάσης κατά των αρχών της πατρίδος μου». Και περαιτέρω: «Το Πλωμάρι ηδικείτο καταφώρως υπό της επί των τροφίμων επιτροπής Μυτιλήνης, ήτις ουδέποτε μας έδιδεν εις ακέραιον το αναλογούν ημίν εκ των σιτοτροφίων μερίδιον. Ένεκα τούτου, υπήρχε πάντοτε παρά τω λαώ μας ποιά τις δυσφορία. Εν Μυτιλήνη αίφνης, κύριοι, εδίδετο εις τον λαόν 100 δράμια άρτου κατ’ άτομον την ημέραν, ενώ εις ημάς δια 10 και 12 ημέρας, εδίδοντο μηδαμινά πράγματα. Ένεκα τούτου, πλειστάκις διεμαρτυρήθημεν δι’ υπομνημάτων και αναφορών, αλλ’ εις μάτην. Επήλθον, κύριοι, κατά το διάστημα εκείνο και πλείστοι εξ ασιτίας θάνατοι, ους εγώ ως ιατρός δύναμαι να πιστοποιήσω και τους οποίους απέκρυπτα δια να μην εξεγερθή ο λαός».

Διαχρονική, λοιπόν, είναι η «συμπάθεια» των Μυτιληνιών προς το Πλωμάρι, αλλά και προς το λοιπό νησί, που το «τρώγουν» με τον ένα Δήμο.

Άλλος κατηγορούμενος, ο Αντώνης Πρωτούλης, κατέθεσε: «…όχι μόνον άλευρον δεν υπήρχεν εις το Πλωμάρι, αλλ’ ούτε πατάτες, ούτε ρύζι, οι δε άνθρωποι είχαν καταντήσει απιδοφάγοι…».

«Η πείνα κάστρα κατηλεί (καταλύει) τσι χώρις παραδίνει», αποφαίνεται ο θυμόσοφος λαός μας κι ας τ’ ακούσουν οι διαπλεκόμενοι και όλο το πολιτικό κατεστημένο, που μόνο για την καρέκλα ενδιαφέρεται.

Το Πλωμάρι τότε, είχε πάνω από 13.000 κατοίκους. Η δυσφορία, η αγανάκτηση από την ανισομεταχείριση και η πείνα, ξεσήκωσαν περί τους 3.000 Πλωμαρίτες, άνδρες, γυναίκες απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, οι οποίοι μπροστά στο Διοικητήριο (πού αλλού;), κραύγαζαν: «πεινούμε», «ψωμί, ψωμί», «κάτω οι τύραννοι», «κάτω ο Διοικητής», «να φύγει ο Πετυχάκης».

*Στρατής (Τάκης) Κ. Ψαρράς, Αναθεωρητής Γ΄ ε.α., Δικηγόρος Συντ/χος.
http://www.plomarinews.gr/?p=25807