Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Η Νυφίδα του Κόλπου Καλλονής


Συνεχίζοντας για πέμπτη συνεχή χρονιά την ανά δεκαπενθήμερο συνεργασία με το φιλόξενο «Εμπρός», θα περιγράψω τις ομορφιές της Λέσβου που απόλαυσα το περασμένο καλοκαίρι με την Ερατώ, μη αποφεύγοντας τις απαραίτητες ιστορικές αναφορές. Ξεκινώ για το δημοσιογραφικό έτος 2012 - ‘13 την περιήγηση από τον Κόλπο Καλλονής, καταγράφοντας μια συζήτηση που είχα ένα μεσημέρι του Αυγούστου με τον συμβασιούχο υπάλληλο των Αλυκών Πολιχνίτου, Χαρίλαο Στεφανή, με τον οποίο εικονίζομαι στη στήλη αριστερά του, όταν ύστερα από την εξαιρετική, λεπτομερή και κατατοπιστική ξενάγηση στις Αλυκές, που πρόθυμα μας έκανε, τον ρώτησα:
- Γιατί τη Νυφίδα, τη λέτε Νυφίδα;
- Ένας πειρατής, μπορεί κι ο ξακουστός Μπαρμπαρόσα, σαν ήλθε στον Κόλπο και ξαπόστασε εδώ στην αμμουδιά, είδε μια μικρή πανέμορφη Νύφη να περπατά για το γάμο της μαζί με άλλες όμορφες που τη συνόδευαν και την τραγουδούσαν. Του άρεσε, θαμπώθηκε, και με πονηριά πλησίασε να της ευχηθεί «καλά στέφανα», μα απότομα τη φίλησε και προσπάθησε να την αρπάξει. Εκείνη τον αποπήρε κι έτρεξε να ξεφύγει μέσα από τον αμπελώνα στο βουνό. Από το γρήγορο τρεχαλητό, έχασε το παπούτσι της και γι’ αυτό, από τότε, τον τόπο που τη φίλησε τον λέμε Φλου, τον Κάμπο που έτρεχε Αμπέλια, το πρώτο βουνό Παπούτσι και το χωριό στα νότια, Νυφίδα. Τα γράφει κι ο χάρτης. Άλλοι λένε κι άλλα ανάλογα ονόματα, Τραπερία, Χορεύτρια...

- Τι απέγινε η Νύφη;
- Δεν τον ήθελε! Και καθώς έτρεχε να του ξεφύγει, έπεσε στα βαθιά του Κόλπου και πνίγηκε!
- Να σου πω τον ίδιο μύθο, όπως τον έλεγαν οι αρχαίοι! Καθώς ιστορεί τον 3ο π.Χ. αιώνα ο ποιητής Ευφορίων από την Χαλκίδα, κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, ο ήρωας της Λέσβου Τράμβηλος, υιός του Τελαμώνος από τη Σαλαμίνα, είδε κι ερωτεύθηκε στη Λέσβο την μικρή πανέμορφη κόρη Απριάτη, που το όνομά της σημαίνει ανεκτίμητη, αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Ο Τράμβηλος επέμενε και, όταν μια μέρα η Απριάτη μαζί με άλλες γυναίκες που την φρόντιζαν περπατούσε στην αμμουδερή παραλία πηγαίνοντας για το παραθαλάσσιο πατρικό χωριό της, με δόλο την αιχμαλώτισε, αλλά εκείνη του ξέφυγε και καθώς έτρεχε κυνηγημένη για να υπερασπισθεί την αγνότητά της, η άτυχη, έπεσε στη θάλασσα σε ένα σημείο που ήταν βαθιά κοντά στην ακτή και χάθηκε, έγινε θαλάσσια Νηρηίδα δηλαδή θεά του λευκού αφρού της θάλασσας Λευκοθέα-Καλλονή!
- Γιατί τον Τράμβηλο από τη Σαλαμίνα, τον είπες ήρωα της Λέσβου;

- Ο δυστυχής ερωτευμένος, για να ξεφύγει από τις ενοχές, υπερασπίστηκε το 1194 π.Χ. μαζί με τους ντόπιους την παραλία από τις επιθέσεις του Αχιλλέα κι όταν τραυματίστηκε θανάσιμα, πρόλαβε και του είπε πως ήταν πρώτος του εξάδελφος. Ο ημίθεος λυπήθηκε και ύψωσε στην αμμουδερή παραλία το «Ηρώον Τραμβήλου» που σωζόταν ως τον 1ο αιώνα μ.Χ. όπως έγραψε τότε ο ποιητής Παρθένιος.
- Ήταν πριν χρόνια μια Λευκοθέα στη Νυφίδα!
- Άκου για μια άλλη Λευκοθέα, πριν από 3.000 χρόνια! Καθώς ιστορεί ο Μυρσίλος ο Μηθυμναίος, όταν ο Γρας, υιός του Εχελάου, εγγονός του Πενθίλου, δισέγγονος του Ορέστου και τρισέγγονος του Αγαμέμνονος, ήλθε το 1100 π.Χ. με άλλους επτά βασιλείς στο «Μεσόγειον Έρμα», στον όρμο εις το μέσον της γης της Λέσβου, δηλαδή στον Κόλπο Καλλονής, για να εποικήσουν το από τον Τρωικό Πόλεμο ρημαγμένο νησί, υποχρεωμένοι από ένα χρησμό της Αμφιτρίτης, της γυναίκας του Ποσειδώνα, θυσίασαν ένα ταύρο στον Κόλπο για να ευχαριστήσουν τον Ποσειδώνα και έριξαν στα βαθιά μια παρθένα-καλλονή για την Αμφιτρίτη, που δεν άντεχε να υπάρχει άλλη πιο ωραία από αυτή. Έριξαν την κόρη-καλλονή ενός εξ αυτών, του Σμινθέα, και ο Πενθιλίδης Έναλος που την αγαπούσε έπεσε μαζί της. Όταν αργότερα ο νέος βγήκε στην ακτή, είπε πως η αγαπημένη του έγινε θαλάσσια Νηρηίδα, δηλαδή θεά του λευκού αφρού της θάλασσας, Λευκοθέα-Καλλονή! Από την κόρη τού Σμινθέα, τη Λευκοθέα-Καλλονή, πήραν το όνομά τους το ανατολικό Ακρωτήρι στην είσοδο του Κόλπου, ο ίδιος ο Κόλπος, ο Κάμπος, το Παλιόκαστρο και η, καταστραφείσα το 1445 από τον Μπαλτάογλου, ευδαίμων πόλις Καλλονή!

- Ρώτησες για τη Νυφίδα, μα εσύ ήθελες να πεις για την Καλλονή, είσαι Καλλονιάτης;
- Πατριώτη, όλοι γύρω από τον Κόλπο, Καλλονιάτες είμαστε!

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012 | Άρης Κυριαζής
http://www.emprosnet.gr/

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Σεμινάριον υποταγής....


Για την υποταγή ενός έθνους δεν χρειάζονται πλέον στρατεύματα και δαπανηρός πολεμικός εξοπλισμός, αρκεί να οδηγήσεις το λαό στην υπερκατανάλωση με δανεικά, να τον κάνεις να παραιτηθεί από κάθε δημιουργική ενασχόληση παραγωγής των αγαθών που καταναλώνει και να εισάγεις φθηνά αλλά ξένα εργατικά χέρια, ώστε να τον αντικαταστήσεις και συγχρόνως να τον αλλοιώσεις πολιτισμικά με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας και του αντιρατσισμού. Στο τέλος δεν έχεις παρά να ζητήσεις να σου επιστραφούν τα δανεικά, που δεν θα μπορεί πλέον να ξεπληρώσει, έχοντας χάσει την παραγωγική του ικανότητα και να τον αναγκάσεις να εκποιήσει την περιουσία του, για να φανεί αξιόπιστος στις διεθνείς του υποχρεώσεις.

Αυτή η τάχα διεθνής αξιοπιστία αποτελεί το κύριο επιχείρημα στα χείλη των πολιτικών και οικονομικών αναλυτών του συστήματος που εξυπηρετούν τα συμφέροντα όσων μεθοδεύουν την υποταγή του Ελληνικού έθνους. Ο Ελληνικός λαός, λένε, μέσω «των πολιτικών του εκπροσώπων», υπέγραψε ορισμένες συμφωνίες και πρέπει να τις εκπληρώσει δείχνοντας την αξιοπιστία του. Μία μονομερής αξιοπιστία προς τα ξένα συμφέροντα, ενάντια στον ίδιο το λαό που κατά τη διάρκεια της δημιουργικής του ζωής πλήρωνε τις εισφορές του για σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τώρα του τα στερούν για να φανούν αξιόπιστοι προς τους ξένους τοκογλύφους.

Δανείστηκαν χρήματα, άλλα για να εξαγοράσουν συνειδήσεις, άλλα για να τροφοδοτήσουν τη συναλλαγή και τη διαφθορά και άλλα για να προωθήσουν ξένα συμφέροντα εις βάρος του τόπου. Ακόμη πληρώνουμε δισεκατομμύρια ευρώ για δάνεια του Ανδρέα Παπανδρέου με επιτόκια από 17% έως και 24% και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα επαναδιαπραγματευτεί, τη στιγμή που ήδη έχουν εξοφληθεί τρεις και τέσσερις φορές. Αντιθέτως μειώνουμε τις συντάξεις και τις παροχές υγείας σε ανθρώπους που επί δεκαετίες πλήρωναν τις εισφορές τους.

Υπάρχουν εξόφθαλμα αδικήματα πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών διοικητών δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών και η δικαιοσύνη είτε σιωπά, είτε παραπέμπει τις υποθέσεις σε εξεταστικές επιτροπές της Βουλής μπροστά στα μάτια του Προέδρου της Δημοκρατίας που υποτίθεται ότι επιβλέπει την τήρηση του Συντάγματος και την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών του κράτους της Νομοθετικής, της Δικαστικής και της Εκτελεστικής.

Αποβιομηχάνισαν τη χώρα και τώρα υπόσχονται ανάπτυξη που θα βασίζεται στις επενδύσεις ξένων καιροσκόπων που καραδοκούν τις εκποιήσεις περιουσιακών στοιχείων του κράτους υπό νέο μεσαιωνικό καθεστώς συμβάσεων εργασίας και αποικιοκρατικό νομικό πλαίσιο προστασίας των αρπακτικών του εθνικού μας πλούτου.

Η ανάπτυξη σημαίνει συμμετοχή όλων σε μία κοινή προσπάθεια επανόρθωσης του έθνους και όχι απλά την ανταγωνιστικότητα του επενδυμένου κεφαλαίου εις βάρος της ποιότητας ζωής των πολιτών. Ανάπτυξη σημαίνει την εκούσια προσαρμογή όλων στους κανόνες λειτουργίας μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Πώς θα απαιτήσεις από τον μικροεπιχειρηματία, που κινδυνεύει να κλείσει την επιχείρηση του, να μη φοροδιαφεύγει όταν η διαφθορά αφήνει δισεκατομμύρια να διαφεύγουν; Πώς μπορείς να απαιτήσεις από τον εργαζόμενο παραγωγικότητα και ποιότητα εργασίας όταν το παραγόμενο προϊόν δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του; Πώς θα πείσεις τον ιδιώτη να ζητήσει απόδειξη από το συνεργείο αυτοκινήτων όταν θα επιβαρυνθεί άμεσα με 23% επιπλέον, ενώ χρειάζεται τα βασικά; Πώς θα πείσεις τον αγρότη να επιμείνει στην καλλιέργεια της γης όταν οι μεσάζοντες λυμαίνονται τον κόπο του; Πώς θα πείσεις το νέο επιχειρηματία να επενδύσει σε ατομική επιχείρηση όταν ο κρατικός μηχανισμός ουσιαστικά είναι εναντίον του; Πώς θα πείσεις τον Έλληνα πολίτη να είναι έντιμος όταν η διαφθορά και η διαπλοκή αποτελούν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας χωρίς την άμεση επιβολή δικαιοσύνης;

Δεν αρκούν πλέον η ευφυής τάχα επιχειρηματικότητα, η επιστημονική γνώση και η καινοτόμος τεχνολογία για την οικονομική ανάκαμψη του τόπου. Αυτό που πρωτίστως χρειαζόμαστε είναι η αποκατάσταση της δικαιοσύνης που ξεκινά με την κάθαρση και την τιμωρία των ενόχων, που αν και έχουν φέρει τη χώρα σε αυτή τη δύσκολη θέση εξακολουθούν να ευρίσκονται στην εξουσία και να υπόσχονται ακόμη όσα είχαν ήδη υποσχεθεί οι προκάτοχοι τους ψευδόμενοι προς το λαό. Αντί να ζητήσουν συγγνώμη επιμένουν ακόμη να υποσκάπτουν τα θεμέλια του τόπου ξεπουλώντας την πατρίδα και εξαθλιώνοντας το λαό της.

Είναι υποχρέωση όλων μας να αποτινάξουμε το ζυγό των καπηλευτών της εξουσίας, να τους δικάσουμε και να τους απονομιμοποιήσουμε. Αμέσως μετά από αυτό η διάδοχη κατάσταση δεν θα τελεί πλέον υπό το βάρος των πεπραγμένων τους και θα μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί με τους «εταίρους» μας όλες τις επαχθείς συμβάσεις και τα δάνεια που έχουν υπογράψει. Η οικονομική κρίση είναι πρωτίστως κρίση θεσμών και αξιών και μόνο εάν αυτές αποκατασταθούν τότε θα δει ο τόπος άσπρη μέρα. Όλοι στην αντίσταση και στον αγώνα για την κάθαρση από τους φαύλους, εάν δεν το κάνουμε άμεσα, σε λίγο θα είναι ακόμη χειρότερα, θα μας μετατρέψουν σε Κόσσοβο, ο εχθρός είναι ήδη εντός των πυλών.
http://www.dimokratis.gr
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

ο μόνιμος άρχων του κόσμου............


 «Η αργία εγέννησε την πενίαν.

Η πενία έτεκεν την πείναν.
Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.

Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.

Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.

Ιδού η αυθεντική καταγωγή του  τέρατος τούτου».

Αι ατομικαί ιδέαι μου, φίλε, δεν φαίνονται να έχωσι τίποτε το πρακτικόν και διά τούτο δεν αγαπώ να τας εκθέτω. Σέβομαι άλλως τους νόμους και το πολίτευμα της πατρίδος μου και δεν θέλω να ομολογήσω ότι είμαι απολυταρχικός και ότι δεν πρεσβεύω την καθολικήν ψηφοφορίαν.


Αλλά και αν σου έλεγα τοιούτο τι θα εχρειάζετο να σου αναπτύξω διά μακρών το θέμα, να δαπανήσω μάτην πολλάς λέξεις, να σου κλέψω τον πολύτιμον καιρόν σου, χωρίς ελπίδα όχι να πεισθείς αλλ' ουδέ να μ' εννοήσεις και μου αποδώσεις εν μέρει δίκαιον τουλάχιστον. Απλώς σου λέγω ότι παραιτούμαι δικαιώματος το οποίον δεν με ωφελεί, ουτ' εμέ ούτε τους άλλους. Όσον αφορά την δωροδοκίαν, μη πιστεύεις ότι την βλελύττομαι τόσον, όσον φαίνομαι. Είναι άλλαι πολύ χειρότεραι εκλογικαί διαφθοραί. Το κατ' εμέ, φρονώ ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν.
 

- Το μικρότερον κακόν; επανέλαβεν ο ξένος.
 

- Ναι" φρονώ, είπεν, ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν. Μην ακούεις μερικούς φαρισαίους, οίτινες σχίζουν διά κάθε τι τα ιμάτιά των, μήτε μερικούς άλλους ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων, οίτινες ρηγνύουν υπερβολικάς φωνάς με τόσην αφέλειαν και αγαθοπιστίαν δι' όλα τα πράγματα. Οι πρώτοι ομοιάζουσι τους ηττημένους της αύριον, οίτινες θα ζητήσουν την ακύρωσιν της παρούσης εκλογής ως διεξαχθείσης τη βοηθεία της δωροδοκίας. Οι δεύτεροι ουδόλως ενεβάθυναν εις τα πράγματα και δεν αντελήφθησαν την έννοιαν, ήτις είναι παντός ζητήματος ο πυρήν. Πετώντες από γενικότητος εις γενικότητα περιέδρεψαν συλλογήν τινα ηθικών αξιωμάτων, την οποίαν νομίζουσιν αλάνθαστον πανάκειαν προς θεραπείαν πάσης πολιτικής και κοινωνικής νόσου. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης. Διά να είναι τις εμβριθής πρέπει να εγκύπτει εις βαθείαν των πραγμάτων μελέτην.
 

Διατί δε και τινές των νεαρών πολιτευομένων εν Ελλάδι, δι' ούς φαίνεται ότι πληρούται δευτέραν φοράν εις βάρος μας η κατάρα, την οποίαν ο Θεός κατηράσθη διά του προφήτου Ησαΐου τον Ισραήλ λέγων: Και οι νεανίσκοι άρξουσιν υμών - διατί, λέγω, τόσον κακοζήλως, αν όχι τόσον κακοπίστως, κραυγάζουσι κατά της πλουτοκρατίας; Τι τους κακοφαίνεται; qui veut la fin, veut les moyens. Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος. Όστις πράγματι φιλοσοφεί και αληθώς πονεί τον τόπον του και έχει την ηθικήν, όχι εις την άκραν της γλώσσης ή εις την ακωκήν της γραφίδος, αλλ' εις τα ενδόμυχα αυτά της ψυχής, βλέπει πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να πολιτευθεί. «Κυάμων απέχεσθε!»
 

Ο Χριστός είπεν: «Ου δύνασθε Θεώ λατρεύειν και Μαμμωνά».
 

Διατί δεν έλαβεν ως όρον αντιθέσεως άλλο τι βαρβαρικόν είδωλον; Διατί δεν είπε «Θεώ και Μολώχ ή Θεώ και Ασταρώθ ή Θεώ και Βάαλ;» Διότι ο Μαμμωνάς είναι ισχυρός, ο κραταιότατος, όστις υποτάσσει παν άλλο είδωλον και τον Μολώχ και τον Ασταρώθ και τον Βάαλ. Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς. 

* (Αλ. Παπαδιαμάντη, Οι χαλασοχώρηδες)
http://santo-rinios.blogspot.gr

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

“UBUNTU” και ‘ZBUTSAM’


Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.

Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.
Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010. Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν.
http://www.facebook.com/nikisforos

Λαϊκή αγορά στα περίχωρα του Βερολίνου


Δέκα εκατομμύρια μικροπωλητές, κυρίως οπωροπώλες, αλλά και παντοπώλες, έχουν στήσει μία εκπληκτική λαϊκή αγορά στο «εξοχικό του Θεού», όπως χαρακτήρισε την πατρίδα μας η δημοσιογράφος Μαίρη Πολάλη από τον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM.
Eίπε η κυρία Πολάλη σε ελεύθερη μεταφορά: «Όταν ο Θεός έπλασε τον κόσμο, ξέχασε τους Έλληνες. Εκείνοι παραπονέθηκαν, οπότε ο Θεός, τούς χάρισε ό,τι του είχε απομείνει. Το εξοχικό του». Έμεινα με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας την αναμετάδοση των λόγων της.

Τόση ομορφιά σε τόσο λίγες λέξεις. ΄Ολος ο Ελύτης συμπυκνωμένος σε τρεις αράδες. Το φως του ήλιου, το γαλάζιο του Αρχιπέλαγου, το πράσινο των κάμπων και των βουνών, τ’ άσπρα σπίτια με τις ασβεστωμένες αυλές. Μόλις συνήλθα από την ευχάριστη έκπληξη, έπεσα σε βαρειά κατάθλιψη αναλογιζόμενος τα καψουροτράγουδα του κάθε τυχάρπαστου στιχουργού που γίνεται φίρμα, επειδή τους στίχους του ερμηνεύουν λαϊκοί βάρδοι που αρκουδιαρίζουν στα πολιτιστικά κέντρα/σκυλάδικα και προωθούνται έναντι αδρού ανταλλάγματος από τα ΜΜΕ.

Και τί δεν έχει αυτό το εξοχικό.  Όλα τα καλά του Θεού. Μέχρι την ώρα που ο Πρόεδρος της αγοράς αποφάσισε να φέρει επί τέλους την Αλλαγή που άφησε στη μέση ο πατέρας του, μαζί με ένα ατάλαντο, άλλως τενεκέ ξεγάνωτο, τσογλάνι από την παρέα του. Και τούτο, αφού είχε αφήσει και αυτός ασύδοτα στον χώρο πολλά κολλητάρια, τα οποία πωλούσαν την πραμάτεια τους χωρίς άδεια. Αυτά έδιναν το κάτι τίς τους και σε τούτον τον Πρόεδρο και στην οικογένειά του και, έτσι, τον κρατούσαν και αυτόν στο χέρι.

Όλα κυλούσαν σχετικά ήρεμα. Οι κολλητοί εμπορεύονταν τη λαθραία πραμάτεια τους δίνοντας στον Πρόεδρο και στο παρεάκι του το μερτικό  τους. Τί πετρέλαια, τί δάνεια, τί τζόγος, τί κινητά και ροζ τηλέφωνα, τί παρτούζες, τί σνίφες. Μέχρι που ο Πρόεδρος απαίτησε μεγαλύτερο ποσοστό. Και τότε οι κολλητοί πήραν την απόφαση να δείξουν στον Πρόεδρο τί εστί βερύκοκκο.

Κατέφθασαν, έτσι, ένα ηλιόλουστο πρωϊνό κάτι αψηλά παιδιά με αχυρένιο κοντό μαλλί, κόντρα διπλοξυρισμένα και με γαλανά μάτια που γυάλιζαν παράξενα σαν καλογυαλισμένα κολένια. Ήταν και θηριώδεις. Άρχισαν να ελέγχουν ποιός έχει άδεια και ποιός όχι. Σταμάτησαν μπροστά στον πάγκο του κυρ Σωκράτη που είχε από τα πιο μεγάλα και περιποιημένα στέκια, αλλά εστερείτο αδείας. Τους έκλεισε το μάτι και τ’ αψηλά παιδιά προχώρησαν πάρα κάτω. Το ίδιο έγινε με τον κυρ Αριστείδη, τον κυρ Μιχάλη, τον κυρ Σπύρο, τον κυρ Γιώργη και μερικούς άλλους. Οι περισσότεροι οπωροπώλες, όμως, είχαν  άδεια από το 4.000 π.Χ.

Μετά τον πάγκο του κυρ Γιώργη κοντοστάθηκαν τα μπρατσωμένα φιλαράκια μπροστά στον πάγκο του κυρ Πέτρου. Κάτι δεν τους καλάρεσε. Δεν διακρίνονταν, λέει, καλά οι σφραγίδες από την πολυκαιρία και του είπαν πως πρέπει να απομακρυνθεί. «Μα είμαι εδώ πάνω από 6.000 χρόνια» ψέλλισε, «δεν υπήρχαν σφραγίδες όταν πήρα την άδεια». «Και λοιπόν;» τον αγριοκοίταξαν. «Δεν πάω πουθενά» αντείπε ο κυρ Πέτρος, οπότε οι μαντραχαλάδες μαζί με άλλους 15 που πετάχτηκαν πίσω από τους πάγκους του κυρ Σωκράτη, του κυρ Αριστείδη, του κυρ Μιχάλη, του κυρ Σπύρου και του κυρ Γιώργη, αναποδογύρισαν τον πάγκο του κυρ Πέτρου, κλώτσησαν τα ροδάκινα, τα ακτινίδια και τα πεπόνια, έσπασαν τα τελάρα, έσκισαν την τέντα, τσάκισαν τις δοκούς και έκαναν πατητήρι στις μπανάνες.

O κυρ Πέτρος έτρεξε αλαφιασμένος, καταϊδρωμένος και πατώντας τη γλώσσα του στον Πρόεδρο της λαϊκής για να ζητήσει βοήθεια. Ο  κ. Ταραμάς τον κοίταξε στα μάτια και του είπε «Πρέπει να δείξουμε χαρακτήρα. Να καταλάβουν ότι είμαστε αξιόπιστοι, για να μας εμπιστεύονται και να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να πουλάμε την πραμάτεια μας. Έχε μου εμπιστοσύνη». «Ποιά πραμάτεια μας κύριε Πρόεδρε; Ποιά εμπιστοσύνη; Μου έκαναν τον πάγκο λιάδα». «Δεν πειράζει, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά σου θάναι. Το 2021 δεν είναι μακρυά που θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία». «Και μέχρι τότε τί κάνω εγώ κύριε Ταραμά; Πώς θα θρέψω τα παιδιά μου;». «Μην ζητάς να σε βοηθήσω εγώ. Σκέψου πώς εσύ μπορείς να βοηθήσεις  εμένα και τον κυρ Σωκράτη, τον κυρ Αριστείδη, τον κυρ Μιχάλη, τον κυρ Σπύρο, τον κυρ Γιώργη τις κρίσιμες αυτές ώρες που περνάει η αγορά μας. Πώς θ’ αποκτήσουμε αξιοπιστία, αν με δουν να σε αβαντάρω; Πώς θα κατευνάσουμε τις ορέξεις τους; Ενώ αν με είχες ψηφίσει πριν τρία χρόνια, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.» «Διαφορετικά; Και πρέπει, δηλαδή, εγώ να τουρλωθώ, για να γίνω αξιόπιστος;». «Κι’ αυτό, αν χρειασθεί, θα το κάνεις». «Μα τότε δεν θα λέγομαι  αξιόπιστος κυρ Αντώνη μου. Θα λέγομαι αξιόπουστας». «Πες το κι’ έτσι, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να δείξουμε χαρακτήρα».

Και τότε το μάτι του κυρ Πέτρου γύρισε ανάποδα. Έκανε μεταβολή και με μία αριστοτεχνική πιρουέτα άπλωσε τα χέρια του στον πάγκο του κυρ Μένιου του αυγουλά από τα Μέγαρα, άρπαξε δέκα καρτέλες αυγά και τα εκσφενδόνισε στη μούρη των νταγκλαράδων και του Ταραμά. Σύμφωνα με μαρτυρία μύωπος αυτόπτου μάρτυρος, ο οποίος μίλησε στο Glamour TV, καθώς τα αυγά διέγραφαν την τροχιά τους προς τον Πρόεδρο της λαϊκής έμοιαζαν να χρυσίζουν κάτω από τον λαμπερό ήλιο.

Σωτήριος Καλαμίτσης
http://taxalia.blogspot.com

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Να χαρακτηριστεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητος η υποστήριξη της λαθρομετανάστευσης από την Τουρκία και κακούργημα με βαρύτατες ποινές η οποιαδήποτε συνέργεια, διευκόλυνση, εκμετάλλευση και αποδοχή εσόδων από το δουλεμπόριο


του Σάββα Καλεντερίδη

Ενώ ο Ελληνισμός θυμάται και τιμά για άλλη μια χρονιά τα θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας των Σεπτεμβριανών και ενώ ετοιμάζεται να τιμήσει σε λίγες ημέρες τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού και την πυρπόληση της Σμύρνης, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Πέμπτη, 12:00) άλλο ένα δράμα βρίσκεται σε εξέλιξη, αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης τουρκικής βαρβαρότητας, η οποία παραμένει απαράλλακτη, παρ’ ότι διάγουμε τον 21ο αιώνα.
Ενώ η Ελλάδα, παράλληλα με την τεράστια οικονομική κρίση, η οποία δοκιμάζει την κοινωνική συνοχή και την επιβίωση του ελληνικού έθνους, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη βραδυφλεγή βόμβα του μεταναστευτικού, που είναι σε θέση να προκαλέσει τη μεγαλύτερη αλλαγή στη σύνθεση του ελληνικού έθνους στην Ιστορία, η Τουρκία συνεχίζει απρόσκοπτα την εφαρμογή του σχεδίου της, χωρίς να υπολογίζει το δράμα και τις ανθρώπινες ζωές που κοστίζει το έγκλημα της διακίνησης λαθρομεταναστών στη χώρα μας.

Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη των αναγνωστών μας, η εμπλοκή του τουρκικού κράτους και της τουρκικής κυβέρνησης στη διακίνηση μεταναστών προς τις χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα προς την Ελλάδα γίνεται με σκοπό αφ’ ενός μεν το κέρδος και αφ’ ετέρου δε τη δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδος και τη δημιουργία πολυάριθμης μουσουλμανικής κοινότητας στη χώρα μας, η οποία θα δρα ως Δούρειος Ίππος της Άγκυρας.
Η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται να έχει αντιληφθεί το μέγεθος της απειλής. Έτσι, μετά τη λήψη μέτρων στα ελληνικά σύνορα στον Έβρο, που επί χρόνια είχαν αφεθεί στην κυριολεξία αφύλακτα, μια κίνηση που κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν έγινε επί σκοπώ (όπως κανείς δεν γνωρίζει τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες συντελέστηκε το άλλο έγκλημα, αυτό της υπαγωγής της Ελλάδος στο ΔΝΤ), η ροή λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα μειώθηκε σε ποσοστό 84%. Επειδή, όμως, η εξέλιξη αυτή δυσχεραίνει την εφαρμογή του σχεδίου αφελληνισμού και ισλαμοποίησης της χώρας μας, η τουρκική κυβέρνηση και το τουρκικό κράτος -που όταν θέλει, ανακαλύπτει και τον τελευταίο Κούρδο πολιτικό που το ενοχλεί (δέκα χιλιάδες Κούρδοι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα στις φυλακές)- έστρεψαν το κύμα των λαθρομεταναστών προς τα νησιά του Αιγίου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αρχές της Ασφάλειας, της Στρατοχωροφυλακής και της Ακτοφυλακής στις περιοχές κοντά στα δυτικά παράλια της Τουρκίας να συνεργάζονται αρμονικά με τους διακινητές, με αποτέλεσμα τα πλοιάρια με τους λαθρομετανάστες να αποπλέουν τις τελευταίες εβδομάδες προς τις ελληνικές θάλασσες και τα ελληνικά νησιά, όπου οι ελληνικές αρχές είναι υποχρεωμένες να καταγράφουν και να δέχονται τους καταφεύγοντες λαθρομετανάστες στην Ελλάδα.
Τελευταίο κρούσμα, χαρακτηριστικό δείγμα της τουρκικής βαρβαρότητας, που όπως προαναφέραμε συνεχίζεται απρόσκοπτα και τον 21ο αιώνα, είναι το πολύνεκρο έγκλημα που έγινε τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, ακριβώς απέναντι από τη Σάμο. Μια βάρκα φορτωμένη με περισσότερους από εκατό λαθρομετανάστες, που κατάγονται κυρίως από τη Συρία και το Ιράκ, αναχώρησε τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης (6/9) από τις ακτές του Αχμέτμπεϋλι, που βρίσκεται B του Κουσάντασι, με σκοπό τη μεταφορά τους στο ακριτικό νησί της Σάμου. Η βάρκα προσέκρουσε στα βράχια, με αποτέλεσμα να πνιγούν 58 άτομα, να διασωθούν 51, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των αγνοουμένων, με βάση τα μέχρι στιγμής στοιχεία.

Επειδή το ζήτημα είναι τεράστιο και εκτός του ότι απειλεί τη χώρα μας, στο πλαίσιο που αναφέραμε πιο πάνω, έχει εμπορευματοποιήσει τον άνθρωπο και κοστίζει τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων κάθε χρόνο, είναι προφανές ότι δεν θα καταστεί δυνατόν να καταπολεμηθεί, αν δεν χαρακτηριστεί από τον ΟΗΕ η υπόθαλψη και η εμπλοκή κυβερνήσεων και κρατών στη διακίνηση ως βάρβαρο έγκλημα κατά της ανθρωπότητος.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να κινηθεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση στα πλαίσια της Ε.Ε. και του ΟΗΕ και να επιδιώξει να ελεγχθεί το θέμα με τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας. Μέχρι να γίνει αυτό, όμως, και επειδή ο έλεγχος των θαλασσίων συνόρων είναι πράγματι δύσκολος, να ζητήσει την εγκατάσταση δυνάμεων της FRONTEX αλλά και ελληνικών αστυνομικών δυνάμεων στις απέναντι από τα ελληνικά νησιά τουρκικές ακτές, αν μη τι άλλο, για να απαλλάξουμε την Τουρκία από άλλο ένα στίγμα, εκτός από αυτό της Γενοκτόνου.
.Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Η ψευδαίσθηση της εργασιακής ελευθερίας


«Οι τοκογλύφοι είχαν ανακαλύψει ότι το σύστημα της δουλοκτησίας απέφερε λιγότερα κέρδη σε σχέση με το σύστημα της 'ελεύθερης' εργασίας. Όποιος ήταν ιδιοκτήτης δούλου έπρεπε να τον συντηρεί στη ζωή και σε καλή κατάσταση, ώστε να είναι σε θέση να εργαστεί. Το σύστημα της δουλείας παρουσίαζε μεγαλύτερο κόστος απ' ό,τι η 'ελεύθερη' εργασία βάσει της οποίας στο καπιταλιστικό σύστημα ο εργοδότης δεν έφερε οποιαδήποτε ευθύνη. Η ήττα των δουλοκτητών είχε ήδη καθοριστεί, είχε προαποφασιστεί». Έζρα Πάουντ, «Η Αμερική και οι αιτίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου», σελ. 51, Εκδόσεις Περίπλους

Ο Έζρα Πάουντ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς «καταραμένους» Αμερικανούς ποιητές και δοκιμιογράφους του 20ού αιώνα. Είχε την «τύχη» να γευτεί την καθημερινότητα ενός φυλακισμένου αγριμιού όταν στις 2 Μαΐου 1945 οι Ιταλοί παρτιζάνοι, που τον είχαν συλλάβει ως υποστηρικτή του Μουσολίνι, τον παρέδωσαν στον Αμερικανικό στρατό σε μια τοποθεσία έξω από την Πίζα. Αμέσως μόλις τον συνέλαβαν οι συμπατριώτες του έκαναν κάτι που δεν συνηθιζόταν ιδιαίτερα: τον έβαλαν σε ένα ανοιχτό κλουβί! Επί 25 ημέρες, όσο διήρκεσε αυτό το μαρτύριο, η μοίρα δοκίμαζε την αντοχή του ψυχικού κόσμου του ποιητή – μέχρι την κατάρρευσή του. Ωστόσο, αυτό το ανυπότακτο και περίεργο πνεύμα, ακόμα και σε συνθήκες ταπεινωτικού εγκλεισμού βρήκε τη δύναμη και τα αποθέματα οίστρου για να γράψει τα περίφημα «Κάντος της Πίζας».

Αυτός, λοιπόν ο σημαντικός δημιουργός, παρά τις όποιες ιδεολογικές ταυτίσεις και προσανατολισμούς του, μπόρεσε και «διάβασε» ένα κομβικό σημείο της Αμερικανικής ιστορίας δίχως προκαταλήψεις και διάθεση διδακτισμού. Στο απόσπασμα που αναφέρθηκε προηγουμένως, αποδίδει την κατάργηση του θεσμού της δουλείας στη βούληση των τοκογλύφων να διευρύνουν τα κέρδη τους και να... απορρυθμίσουν τα όποια δικαιώματα είχαν «περισσέψει» στους ταλαίπωρους δούλους της υπερδύναμης.

Ευφημισμοί της βίας

Ένα αντικλείδι που ανοίγει το ντουλάπι με τα μυστικά της τρέχουσας συγκυρίας είναι ότι η υποδούλωση, η εκμετάλλευση και η υποτίμηση του καρπού του ανθρώπινου μόχθου πάντοτε έρχονται καμουφλαρισμένα με το ένδυμα της «απελευθέρωσης». Όλοι οι επινοητές συμφορών βρίσκουν θετικά φορτισμένες έννοιες για να μεταμφιέσουν τις προθέσεις τους. Κλασικό παράδειγμα το κόλπο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Αν και ο τίτλος τους παραπέμπει σε... ρομαντισμό και εθελοντισμό, μερικές εξ αυτών είναι τόσο «Μη» κυβερνητικές που λαμβάνουν αφειδώς κρατικές επιχορηγήσεις και σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν σε βάρος του κράτους στο οποίο εδρεύουν. Διοργανώνουν από «ακτιβισμούς» σε βάρος κυβερνήσεων μη αρεστών στους χειριστές τους έως «πορτοκαλί επαναστάσεις». Τώρα, η υπαγωγή του εργατικού δυναμικού στην κατηγορία του υποζυγίου έχει βαφτιστεί «μεταρρύθμιση». Η διασπορά ανασφάλειας έχει οριστεί ως «σύμβαση έργου» και η ασιατοποίηση των απολαβών και του τρόπου ζωής μας είναι η περιβόητη «ανταγωνιστικότητα». Η δουλεία αλλάζει τονισμό και ταμπέλα. Γίνεται «δουλειά» και μάλιστα «ελεύθερη». Το κλωτσοσκούφι χαρακτηρίζεται «κινητικότητα». Πόσες εύηχες λέξεις και πόσα πολλά δράματα συνεπάγονται... Οι τοκογλύφοι, που αναφέρει ο Πάουντ, απόλυτα δικτυωμένοι και δαιμονικά προσηλωμένοι στο έργο τους, γνωρίζουν το παιχνίδι των ορίων της ελευθερίας και της... αποδοτικότητάς της στη συσσώρευση κεφαλαίων. Έτσι το κατάστημα της εκμετάλλευσης συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο του, αρκεί να καταφέρνει να πείθει τα θύματα του συστήματος για το πόσο δίκαιο και αναπόφευκτο είναι να το ανέχονται και να το... στηρίζουν! Κανονική σφαγή με τη σύμφωνη γνώμη του αμνού.

Ποιότητα ζωής

Είναι απόλυτα ψευδής η θεωρία πως ο εργοδότης απομυζά μόνο τον κόπο των εργαζομένων. Πάνω απ' όλα και πριν απ' όλα, εκείνος που προσφέρει εργασία λαμβάνει ως αντίτιμο τη μοναδική περιουσία που διαθέτει ο άνθρωπος: τον χρόνο του! Οι ζωές μας συμβαίνουν άπαξ (μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου) και ένα σεβαστό τμήμα από αυτές αναλίσκεται στην προσφορά έργου με την προσδοκία της αμοιβής. Αυτό που προσφέρουμε, στ' αλήθεια, δεν μπορεί να αποζημιωθεί με οποιοδήποτε ποσόν. Συνεπώς, οποιαδήποτε παραχώρηση σ' αυτόν τον τομέα συνιστά υποβιβασμό της εκτίμησής μας προς την ίδια μας την ζωή. Οι μειώσεις μισθών και η υποτίμηση της αξίας της εργασίας δεν είναι τίποτα λιγότερο από «βελούδινη» γενοκτονία (σε δόσεις). Στο απύθμενο πηγάδι της απληστίας των τοκογλύφων έχουν πνιγεί τα όνειρα και οι ελπίδες και έχουν ναυαγήσει οι ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Ούτε μία απ' αυτές δεν έπρεπε να είχε χαθεί για να ικανοποιηθούν οι αρρωστημένες έξεις αυτών των υποκειμένων.
http://anoixti-matia.blogspot.gr/

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Μήπως μαζί με το νερό του μπάνιου πετάξαμε και το μωρό;


Προσπαθώ να βρω απάντηση στο ερώτημα:
Γιατί τόσο αντιθρησκευτικό μένος στην Eλλάδα σήμερα; Γιατί σημαντική μερίδα των Nεοελλήνων, η κυρίαρχη στη δημοσιότητα, να συντηρεί τέτοιαν υπόκωφη οργή για την εκκλησία, τον κλήρο, την ένσαρκη στη λαϊκή παράδοση μεταφυσική - γιατί η παθιασμένη τυφλή απόρριψη;

Oι ιστορικές μνήμες δεν δικαιολογούν την αντίδραση, δεν παραπέμπουν σε τραυματικές εμπειρίες. Σφάλματα ή και εγκλήματα ανθρώπων του κλήρου υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντοτε, αλλά εδώ στην «Aνατολή» δεν θεσμοποιήθηκαν, δεν καταξιώθηκαν με σκόπιμη «ιερότητα»: Oι Eλληνες δεν γνωρίσαμε Iερή Eξέταση, βατικάνια κρατική εξουσία, αλάθητη καθέδρα, Tράπεζα του Aγίου Πνεύματος, Propaganda Fidei και συνακόλουθη ιδεολογική τρομοκρατία, Index Librorum Prohbitorum, υποχρεωτική αγαμία του κλήρου.

H Eκκλησία στην Eλλάδα, παρά τον αλλοτριωτικό εκδυτικισμό της (τη θρησκειοποίησή της, τον μετασχηματισμό της σε «επικρατούσα» κρατική θρησκεία) δεν έχασε τον χαρακτήρα του λαϊκού (κοινωνικού) γεγονότος. Tην ταυτότητα της εκκλησιαστικής Oρθοδοξίας στους δύο τελευταίους αιώνες την εξέφρασε περισσότερο ο Nτοστογιέφσκι και ο Παπαδιαμάντης και λιγότερο η ακαδημαϊκή θεολογία ή το επισκοπάτο - η πάγκοινη αυτή διαπίστωση θα δικαιολογούσε μάλλον καύχηση παρά συμπλεγματική εμπάθεια.

Tο σημερινό μένος μοιάζει τεχνητό, ίσως γιατί αρχικά υπαγορεύτηκε από ανάγκες ιδεολογικής συνέπειας: Eπρεπε, ντε και καλά, να είχε λειτουργήσει και στον Eλληνισμό η «θρησκεία» σαν «όπιο του λαού», να είχαμε οπωσδήποτε και στο δικό μας παρελθόν ταύτιση της εκκλησίας με τις προνομιούχες τάξεις, διωγμούς ιδεών, βιβλία στην πυρά, τυραννική κληρικοκρατία.

Γι' αυτό και ψάρεψαν κάποιοι «ειδικοί» από την περίοδο της Tουρκοκρατίας περιστατικά και περιστασιακά συμβάντα αχρειότητας ατόμων ή αμηχανίας εμπερίστατων θεσμών για να συγκροτήσουν μιαν εξομοιωμένη εικόνα θρησκευτικού σκοταδισμού σε Δύση και Aνατολή: Kάποιος αποσπασματικός αφελής αφορισμός, κάποιο εκδικητικό κάψιμο βιβλίων, μια απαγόρευση διδασκαλίας. Kαι απόκτησε η ιδεολογική ιστοριογραφία φλάμπουρο.

H αρχική ανάγκη προκρούστειας προσαρμογής της Iστορίας στον νάρθηκα της δάνειας θεωρίας κατόρθωσε να μονοπωλήσει τα φτιασίδια της «προοδευτικής» αυτοκαταξίωσης. Kαι εκφυλίστηκε ταχύτατα σε εφόδιο για επαγγελματική καριέρα, σε τεκμήριο για αξιοβράβευτη «παραταξιακή πειθαρχία». H «προοδευτική» πόζα έγινε ζηλευτή προϋπόθεση κοινωνικής ανόδου, προβολής και δημοσιότητας, κατάκτησης διακρίσεων και λιπαρά αμειβόμενης πολυθεσίας, άνετης εισόδου στα φανταχτερά «στέκια».

Σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου η μαχητική απόρριψη της θρησκείας και ο στρατευμένος αντικληρικαλισμός εμφανίστηκαν σαν σύνδρομο του ζήλου για επιστημονική αυστηρότητα και «θετική» γνώση, στη σύγχρονη Eλλάδα τα ίδια φαινόμενα μοιάζει να συνοδεύουν την ημιμάθεια, τους δημοσιογραφικούς δογματισμούς, τον ευνουχισμό κάθε φιλοσοφικής ανησυχίας. H μεταφυσική αγραμματοσύνη των Nεοελλήνων είναι κάτι που εκπλήσσει. Σπάνιο, σπανιότατο να συναντήσει κανείς Nεοέλληνα που να ξέρει να εξηγήσει γιατί ο Παρθενώνας, ένας ναός καταγράφει ως τέχνημα το «νόημα» της πολιτικής ή της τραγωδίας και ποια κενά της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής μεταφυσικής προκάλεσαν τον ραγδαίο εκχριστιανισμό των Eλλήνων.

H Eλένη Bλάχου έγραψε κάποτε ότι για να συζητήσει κανείς μεταφυσικές και υπαρξιακές του ανησυχίες πρέπει να βρεθεί έξω από τη σημερινή Eλλάδα, με παρέες φίλων, σε δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες.

Πόσοι καταλαβαίνουν σε ποια δραματική υποβάθμιση της ανθρώπινης ευαισθησίας παραπέμπει αυτή η διαπίστωση, πόσο τραγικά μειωμένη καλλιέργεια προδίδει; Σίγουρα ο εξευτελισμός της πνευματικής μας παράδοσης από την κρατική ιδεολογία παλαιότερα του «Eλληνοχριστιανισμού» ή η καπηλεία της από τη δικτατορία των συνταγματαρχών οδήγησαν πολλούς «μαζί με το νερό του μπάνιου να πετάξουν και το μωρό». H αναπηρία ολοφάνερη και πληρωμένη με θλιβερή υπανάπτυξη.
Δεν είναι απαραίτητο να θρησκεύει κανείς για να διασώζει μεταφυσική εγρήγορση, που διαμεσολαβείται από την έκπληξη μπροστά στο κάλλος, ερωτική ευαισθησία, που χειραγωγεί στον σεβασμό για το άρρητο. Mην ξεχνάμε ότι και για να μετάσχει κανείς στο εκκλησιαστικό γεγονός οφείλει να αποβάλει την ορμέμφυτη ανάγκη του για θρησκεία - να περάσει από τις εγωτικές ψυχολογικές βεβαιότητες στη διακινδύνευση της σχέσης, του έρωτα, της αυτοπροσφοράς. Γι' αυτό και το λαϊκίστικο αντιθρησκευτικό μένος των «προοδευτικών» Nεοελλήνων είναι μόνο μια άλλη μορφή θρησκοληψίας.

Θρησκοληψία λέμε κάθε ψυχολογικού χαρακτήρα «πεποίθηση» που υποκαθιστά την εμπειρική αναζήτηση και την ανοικτή ετοιμότητα κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης με αξιωματικές προκαταλήψεις, ανεξέλεγκτες παραδοχές. Eτσι, αυτός που αγκιστρώνεται σε ένα αφηρημένο νοητικό είδωλο «Θεού» και το λατρεύει ως ταμπού, δεν διαφέρει σε θρησκοληψία από αυτόν που εξίσου δογματικά και αυθαίρετα βάζει την αφηρημένη έννοια της «τυχαιότητας» στη θέση της αιτιώδους αρχής του υπαρκτού.

Στις τηλεοπτικές οθόνες γίνεται φανερό πόσο απελπιστικά ομόλογοι είναι στην Eλλάδα σήμερα οι εκπρόσωποι της «επικρατούσας θρησκείας» και οι «πεφωτισμένοι» του αντιθρησκευτικού μένους. Oλόιδια ξύλινες οι γλώσσες τους, άσχετες με τα πραγματικά υπαρξιακά μας προβλήματα, αμοιβαία και θλιβερή η απαιδευσία, ο στρουθοκαμηλισμός αποφυγής οντολογικών ερωτημάτων, ο ψυχοπαθολογικός φόβος διακινδύνευσης εξωραϊσμένος με φιοριτούρες ιδεολογικής μαχητικότητας.

Eνας ενεργός μέτοχος του εκκλησιαστικού γεγονότος είναι πολύ εγγύτερα προς ένα τίμιο αγνωστικιστή παρά σε ιδεολογούντες «αρχιερείς» νοητών ειδώλων. Kαι ένας τίμιος αγνωστικιστής θα βρει συνοδοιπόρο αναζήτησης εμπειρικών ψηλαφήσεων μάλλον έναν μοναχό αγιορείτη , παρά τους αφελείς κεκράχτες του «προοδευτικού» μηδενισμού.
Tου Xρηστου Γιανναρα
http://asma-asmaton.blogspot.gr/

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Σαν να μίλαγε χθές!


Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και
 κατασυκοφαντείται.  Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.
 Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον
 πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει
 στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο
 όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.
 Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!
 Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν
 για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που
 γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για
 πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων
 αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν
 λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.
 Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν
 ήρθε το τέλος.
 Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη
 περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους.
 Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη
 μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.
 Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.
Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον
Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα, πως  δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.
 Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα
 και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε!
 Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό
 και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει
 στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και
 βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους
 έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….
...............................................................................................................................

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.
Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν
ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ
πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς
ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα
χάσµα.
Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν
ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου.
Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα,
γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα
πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ
προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει
καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν
ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.
Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ
τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.
Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ
γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;
Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας
δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ
µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ
στὴλογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα
καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ
ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς
νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ
ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ
’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς
πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη
τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς
γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης
χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς
ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ
ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ,
τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους
τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ
βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ
ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ
λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς
συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»


Η ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας,   11 Δεκεμβρίου 1963

http://tolimeri.blogspot.com