Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟ ΤΩΝ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ


Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε τα άδικα και σκληρότατα μέτρα των τελευταίων Κυβερνήσεων κατά της οικογένειας και ιδιαιτέρως της οικογένειας με τρία παιδιά και άνω:
Καταγγέλλουμε τις θέσεις της Λαγκάρντ για τα παιδιά και το μέλλον της Ελλάδας, διαφαίνετε από τις θέσεις της το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης και όχι μόνο, που δεν είναι άλλο από την βαθύτερη έννοια της λέξεως (βάρβαροι που σημαίνει ότι μετρώνται με το βάρος του σώματός).
Τα οικονομικά προβλήματα ανάμεσα στο Δ.Ν.Τ. και τον άξονα BRICS ανέδειξαν την Ελλάδα οικονομικά αδύναμη και σ΄αυτό βοήθησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. φέρνοντας τους Τρίτεκνους σε απόγνωση με τα νέα μέτρα.

-Περιορίζοντας το αφορολόγητο όριο, η περίφημη Κυβέρνηση συνεργασίας στα 12000 ευρώ το μέγιστο(κάτω από το όριο φτώχειας για μια οικογένεια με τρία τέκνα) είχε σαν συνέπεια ειδικά οι τρίτεκνες οικογένειες να φορολογούνται περισσότερο από κάθε άλλη οικογένεια ή άγαμο φορολογούμενο. Για οικογένεια με 1 ή 2 παιδιά ο αναλογούν φόρος να είναι έως 750 ευρώ, με 3 παιδιά να εκτοξεύεται στα 3000 ευρώ.

-Ήδη το 35% των τρίτεκνων οικογενειών είναι άνεργοι και σχεδόν το 30% είναι κάτω από το όριο της φτώχειας και είναι πλέον στην απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση. Δεν προλαβαίνουν να πληρώνουν τα άδικα χαράτσια, τις απαράδεκτες αυξήσεις τιμολογίων ΔΕΗ και έκτακτες εισφορές.

-Σε διάστημα 4 μόνο μηνών ο κ. Λοβέρδος δύο φορές νομοθέτησε θέτοντας απαράδεκτα εισοδηματικά κριτήρια στα πολυτεκνικά επιδόματα, πρώτα 55.000 ευρώ και στην συνέχεια 45000 ευρώ για να εξοικονομήσει ελάχιστα ευρώ όταν παράλληλα η σπατάλη τόσο του Υπουργείου Υγείας όσο και άλλων φορέων ήταν αχαλίνωτη. Ήταν ο ίδιος Υπουργός που την Μεγάλη εβδομάδα διάλεξε να επενδύσει στο πολιτικό του μέλλον εμπαίζοντας 250000 τρίτεκνες οικογένειες.

-Το Υπουργείο Παιδείας, με τροποποίηση της τελευταίας στιγμής από μια μεριά διόρθωνε τις αντισυνταγματικές διατάξεις της κας Διαμαντοπόλου και το χαιρετίζαμε από την άλλη με εγκύκλιο του χωρίς να ενημερωθούμε στοιχειωδώς, μείωνε αυθαίρετα, και χωρίς κριτήρια τους εισακτέους(άρθρου 44 του Ν.Ν.4071 ΦΕΚ Α΄ 85 11-4-2012) τρίτεκνων οικογενειών για το 2012.
Μας προβληματίζει και η συμπεριφορά της ανάδειξης των θεμάτων στις Πανελλήνιες εξετάσεις έτσι όπως διαμορφώνονται.
Ευχόμαστε στα παιδιά καλά αποτελέσματα.

Ώστε λοιπόν η τρίτεκνη οικογένεια είναι η
ΑΙΤΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΟΙ ΤΡΙΤΕΚΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΗΚΑΝ, ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ.
ΓΙΆΥΤΟ
Οι τρίτεκνοι γονείς με γνώση, με μνήμη και κρίση θα συνεχίσουν την υπεύθυνη στάση τους εν όψει και της επομένης εκλογικής αναμετρήσεως.

ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ


ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

 http://www.pentapostagma.gr/

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, του Β. Βιλιάρδου


Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ:
 Η συνέχιση της «μνημονιακής πολιτικής» οδηγεί στη λεηλασία του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, στην εξαθλίωση των Ελλήνων, στις κοινωνικές εξεγέρσεις, σε συνεχείς μεταβατικές κυβερνήσεις, στην κατάρρευση και στη δραχμή – σε έναν τρόμο χωρίς τέλος

“Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, ως αξιωματούχος του «Ταμείου» - κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακα σας και τα τεχνάσματα σας, εφορμούσα σαν αρπακτικό γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λοιπών λαών της Λατινικής Αμερικής.

Για μένα, η παραίτηση μου είναι μία ανεκτίμητη απελευθέρωση – επειδή με αυτόν τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι, θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων….Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ που κυλάει σε ποτάμια ενώ, όταν στεγνώνει, σχηματίζει επάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο, για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα στο όνομα σας” (Badu).

Άρθρο

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων (άρθρο μας), έχουμε την άποψη ότι, πρέπει να πληρωθούν τα χρέη του δημοσίου μας στο 100% - με την προϋπόθεση όμως να διαμορφωθούν τα επιτόκια ελαφρά υψηλότερα από το βασικό της ΕΚΤ (στο 1,3% ίσως), καθώς επίσης να επιμηκυνθούν οι δόσεις αποπληρωμής, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να τις εξοφλούμε. Ενδεχομένως δε να μας δοθεί μία μικρή περίοδος χάριτος (1-2 έτη), για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε πρωτογενή πλεονάσματα - τα οποία θα κατευθύνονται εξ ολοκλήρου στην πληρωμή τόκων και χρεολυσίων.

Επίσης θεωρούσαμε ανέκαθεν και συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (ειδικά η μη ελεγχόμενη, με το δημόσιο χρέος σε ευρώ), θα ήταν καταστροφική για την Ελλάδα, η οποία πιθανότατα θα χρεοκοπούσε ακαριαία – επίσης για την Ευρώπη και ενδεχομένως για ολόκληρη τη δημοκρατική Δύση (η οποία έχει εισέλθει σε πορεία παρακμής, με ανερχόμενη την αστυνομοκρατούμενη, βιομηχανική Ασία).

Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα «υπέρ» της επιστροφής στη δραχμή – αλλά μόνο «κατά» τα οποία όμως, εάν διαχειριζόμαστε έγκαιρα σωστά, παίρνοντας εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων, θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Βέβαια, εάν η επιλογή θα ήταν δραχμή ή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας (μη ισότιμο ίσως μέλος της Ευρωζώνης ή, ακόμη χειρότερα, προτεκτοράτο της Γερμανίας), δεν θα είμαστε απρόθυμοι να αναλάβουμε, υπό όρους φυσικά, το τεράστιο ρίσκο, καθώς επίσης να επιλέξουμε, με εξαιρετικά μεγάλες θυσίες, την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα θανατηφόρα, χάρτινα δεσμά.          

Ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη τώρα, έχουμε την υποκειμενική άποψη ότι, ο πανικός από την έξοδο κάποιας χώρας, θα μπορούσε να οδηγήσει στον ίδιο δρόμο πολλά άλλα κράτη – κυρίως την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία.

Το αποτέλεσμα θα ήταν η διάλυση της Ευρωζώνης, όπου η ελεγχόμενη έξοδος όλων μαζί των χωρών θα ήταν κατά πολύ περισσότερο προτιμότερη, από την ανεξέλεγκτη – αν και η δημοσιονομική, η πολιτική ένωση μίας Ευρώπης των Πολιτών της και όχι των τραπεζών, όπως είναι σήμερα (χωρίς ίσως την πρωσική Γερμανία), την οποία θα ακολουθούσε η έκδοση ευρωομολόγων, θα αποτελούσε την ιδανική, ριζική λύση για όλους μας.  

Εν τούτοις, τόσο η Ελληνική κυβέρνηση, όσο και οι Έλληνες πολίτες, θα έπρεπε να είναι σωστά προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο αποκλεισμού της χώρας τους από την Ευρωζώνη – με σχέδια Β, Γ ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Όπως έχουμε αναφέρει δε, «Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό».

Σε κάθε περίπτωση, η πιστή συνέχιση της «μνημονιακής πολιτικής» οδηγεί σχεδόν με απόλυτη βεβαιότητα στη λεηλασία του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, στην εξαθλίωση των Ελλήνων, στις κοινωνικές εξεγέρσεις, σε συνεχείς μεταβατικές κυβερνήσεις, στην κατάρρευση και στη δραχμή – σε έναν τρόμο χωρίς τέλος.

Επίσης στον πλήρη εξευτελισμό και στην υποδούλωση της πατρίδας μας, με στόχο να πεισθούν όλες οι υπόλοιπες χώρες να ακολουθήσουν την καταστροφική πολιτική λιτότητας και ύφεσης, χωρίς καμία προοπτική ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση, έτσι όπως αυτή επιβάλλεται από τη Γερμανία – ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και το ΔΝΤ (αν και παραδόξως όχι όσον αφορά την Ελλάδα), φαίνεται να έχουν διαφορετική άποψη.

Παρά την διεθνή τρομοκρατία λοιπόν και τα εκβιαστικά διλήμματα, τα οποία θα εντείνονται όσο πλησιάζουν οι εκλογές, έχουμε την άποψη ότι, οφείλουμε να επιλέξουμε ψύχραιμα και ανεπηρέαστα μία επαρκή, ικανή και υπερήφανη ηγεσία, η οποία αφενός μεν θα μπορεί να σταθεί αντάξια των περιστάσεων, αφετέρου δε θα πάψει να σκύβει διαρκώς το κεφάλι στους ξένους – εάν επιθυμούμε να έχει η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη πατρίδα μας το μέλλον που της αξίζει.

Φυσικά είναι απολύτως απαραίτητο να αποφύγουμε τις σκόπιμα καλλιεργούμενες κομματικές πολώσεις και τις «εμφύλιες αντιπαλότητες», οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα όχι μόνο στην έξοδο από το Ευρώ, αλλά και στο ρέκβιεμ της Δημοκρατίας.

Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα από την Ευρωζώνη και από το ΔΝΤ – απλά αντικατέστησαν τις «αγορές» ως επίσημοι δανειστές της χώρας μας, αφού προηγουμένως μας ανάγκασαν να αποκοπούμε, με τις αποτυχημένες μεθόδους διαχείρισης της κρίσης χρέους και δανεισμού που μας επέβαλλαν.

Εκτός αυτού, δόθηκε σκόπιμα ο απαραίτητος χρόνος στη Γερμανία, εν μέρει και στη Γαλλία, να μεταφέρουν τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών τους στην ΕΚΤ και στους φορολογούμενους πολίτες της υπόλοιπης Ευρώπης – ενώ η ΕΚΤ δεν θα μπορούσε ίσως να αποφύγει τη χρεοκοπία (τα ίδια κεφάλαια της είναι κατά πολύ χαμηλότερα από το χρέος της χώρας μας απέναντι της), εάν τυχόν υποχρεωνόταν ή επέλεγε η Ελλάδα την στάση (αναβολή) των πληρωμών της.

Δυστυχώς όμως, η λογική φαίνεται να έχει εγκαταλείψει εντελώς τους ευρωπαίους πολιτικούς και ειδικά τη Γερμανία, η οποία δεν καταλαβαίνει ούτε καν το συμφέρον της – παρά το ότι είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.

Ειδικότερα, εάν τυχόν ενέκρινε την ενίσχυση των επενδύσεων στην Ελλάδα με ένα ποσόν της τάξης μόλις των 10 δις € (όσα ακριβώς δεν ενέκριναν κάποτε οι Η.Π.Α. στη Lehman Brothers, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η μεγαλύτερη ίσως χρηματοπιστωτική κρίση στην παγκόσμια ιστορία), η Ελλάδα θα επανερχόταν σε πορεία ανάπτυξης και η κρίση χρέους της Ευρωζώνης θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπισθεί.    

Εν τούτοις, δεν φαίνεται διατεθειμένη να το κάνει, συνεχίζει να μας «εκβιάζει» και προσπαθεί να επιβάλλει στην κυβέρνηση το "μνημονιακό κόμμα" της αρεσκείας της, με αθέμιτες μεθόδους – γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, η πρωσική Γερμανία, ερήμην των δύστυχων Πολιτών της, ακολουθεί έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο, για μία ακόμη φορά στην πρόσφατη ιστορία της.

Βέβαια, εάν οι Έλληνες εκβιασθούν από τη συνεχιζόμενη, απίστευτη τρομοκρατία και αλλάξουν τελικά την υπερήφανη ψήφο τους, επιλέγοντας ίσως αυτούς οι οποίοι οδήγησαν την πατρίδα τους στην καταστροφή, θα είναι άξιοι της μοίρας τους - αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι, συμφωνούν απόλυτα με τη λεηλασία, με την εξαθλίωση, καθώς επίσης με την υποδούλωση της Ελλάδας στους "βιαστές" της.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Απεχθανόμαστε φυσικά την (κομματοκεντρική) πολιτική, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, η υγιής Πολιτική είναι πάρα πολύ σημαντική για την οικονομία - πόσο μάλλον για την ελευθερία, για την ασφάλεια, για την ανεξαρτησία και για την ευημερία μίας χώρας.

Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα λείπει πλέον ένα κόμμα του μεσαίου, φιλελεύθερου, κοινωνικά ευαίσθητου χώρου, το οποίο να υποστηρίζει με σαφήνεια τη μικτή οικονομία (ισορροπία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα - κοινωφελείς, στρατηγικές και μονοπωλιακές επιχειρήσεις στο κράτος, όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), τον πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία και την άμεση δημοκρατία (συμμετοχή των Πολιτών στην ψήφιση όλων των σημαντικών νόμων της χώρας τους). Θα όφειλε φυσικά παράλληλα να είναι πατριωτικό, υπερήφανο και με μία σαφή μεταναστευτική πολιτική – αφού το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι ίσως μεγαλύτερο για τη χώρα μας, από το οικονομικό.

Περαιτέρω, κανένας πολιτικός χώρος δεν φαίνεται πια να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα τεράστια προβλήματα των μικρομεσαίων εταιρειών της χώρας μας - η οποία δυστυχώς δεν διαθέτει μεγαλύτερου μεγέθους, διεθνείς επιχειρήσεις. Όσο και αν δεν υποτιμάμε καθόλου τη δεινή θέση των εργαζομένων, έχουμε την άποψη ότι, αυτοί που υποφέρουν σήμερα περισσότερο από όλους τους άλλους, είναι οι επιχειρηματίες.

Ειδικότερα, οι Ελληνικές επιχειρήσεις υποφέρουν τα πάνδεινα, τόσο από την ανυπαρξία τραπεζικής χρηματοδότησης, όσο και από την απόλυτη άρνηση των προμηθευτών τους να τους παρέχουν την παραμικρή πίστωση - παράλληλα με τα προβλήματα που τους δημιουργεί ο διεθνής διασυρμός, οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, η κακή εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, οι συνεχείς γερμανικές επιθέσεις και τόσα άλλα.

Εκτός αυτού, όλοι όσοι επιχειρηματίες οδηγούνται στη χρεοκοπία (κυρίως λόγω της ύφεσης, καθώς επίσης αυτών που αναφέραμε παραπάνω), δεν χάνουν απλά τα εισοδήματα τους, όπως οι εργαζόμενοι, αλλά είναι αντιμέτωποι με την απόλυτη ηθική και οικονομική καταστροφή - με τις (δίκαιες) καταγγελίες του απλήρωτου προσωπικού τους, με τα χρέη απέναντι στους προμηθευτές τους, με τις οφειλές τους στο δημόσιο, με τα χρέη τους στα ταμεία κοκ.

Η κατάσταση τους είναι λοιπόν κατά πολύ χειρότερη από αυτήν των εργαζομένων, ενώ δεν έχουν καμία ουσιαστική στήριξη από κανέναν - με αποτελέσματα πολύ οδυνηρά για το μέλλον της χώρας μας.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, εντός ή εκτός του ευρώ, πρέπει να επιλύσουμε μόνοι μας, το συντομότερο δυνατόν, όλα τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας μας – να τακτοποιήσουμε «τα του οίκου μας» δηλαδή όπως, για παράδειγμα, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη γραφειοκρατία, την προχειρότητα, την έλλειψη σταθερού επιχειρηματικού πλαισίου, τη μειωμένη παραγωγικότητα κλπ. Επίσης να ισοσκελίσουμε γρήγορα τον προϋπολογισμό μας και να πάψουμε άμεσα να δανειζόμαστε – επειδή ο δανεισμός (οι «δόσεις»), είναι το μεγαλύτερο όπλο των τοκογλύφων.

Στα πλαίσια αυτά ακόμη και η εσωτερική υποτίμηση, σε βάθος χρόνου όμως, έτσι ώστε να εξομαλύνονται ανάλογα όλες οι υπόλοιπες «τιμές» (ενοίκια, κόστος ζωής κλπ.), δεν θα ήταν λανθασμένη – αρκεί βέβαια να προηγούταν η εγκατάσταση ενός Κράτους Δικαίου, το οποίο θα φρόντιζε τόσο για την απονομή δικαιοσύνης, όσο και για τη δίκαιη κατανομή των βαρών, σε όλους τους Πολίτες.

Εάν λοιπόν «κάνουμε ορθολογικά τη δουλειά μας», ότι και να συμβεί, εντός ή εκτός της Ευρωζώνης, με λιγότερες ή με περισσότερες δυσκολίες και αντιξοότητες, η Ελλάδα τελικά θα τα καταφέρει – επειδή έχει όλες τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο (δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο, ομορφιά, ιστορία, πολιτισμό, ικανότητες, μορφωμένο εργατικό δυναμικό, κοινωνική συνοχή κλπ.), ενώ οι Πολίτες της έχουν πλέον αφυπνισθεί, ξέρουν πως να επιβιώνουν και αρχίζουν να δραστηριοποιούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κλείνοντας οφείλουμε να τονίσουμε σχετικά με το ευρώ ότι, δεν πρόκειται απλά για ένα μέσο συναλλαγών – αλλά για την Ενωμένη Ευρώπη, για τη Δημοκρατία, για την Ειρήνη και για την ευημερία μίας ολόκληρης ηπείρου η οποία, καλώς ή κακώς, έχει συνδέσει το μέλλον της με το κοινό νόμισμα.    


ΥΓ: Σύμφωνα με πρόσφατη αναφορά του Reuters, η επίθεση εναντίον των τραπεζών (bank run) έχει μεταφερθεί από την Ελλάδα και την Ισπανία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στην Ιταλία. Η εκροή καταθέσεων, η οποία αποτελεί τον προάγγελο του bank run, ήταν το περασμένο έτος (2011) ύψους 120 δις € στο Βέλγιο, 90 δις € στη Γαλλία και 30 δις € στην Ιταλία.

Περαιτέρω, όπως φαίνεται η διαφθορά και η «αναλγησία» της Πολιτικής δεν είναι σε καμία περίπτωση ελληνικό «προνόμιο». Με βάση όλα όσα διαδραματίζονται στην Ισπανία, σε σχέση με την τεράστια κρίση των τραπεζών που έχει ξεσπάσει (επί πλέον αυτής των δήμων και των ακινήτων, παράλληλα με την έκρηξη της ανεργίας), η κυβέρνηση προσπαθεί κρυφά να κοινωνικοποιήσει τις ζημίες των χρεοκοπημένων τραπεζών της χώρας, να επιβαρύνει δηλαδή τους Πολίτες της με αυτές, χρησιμοποιώντας το εξής εγκληματικό τέχνασμα (εν πρώτοις όσον αφορά την Bankia):

Για να τις ανακεφαλαιοποιήσει, εκδίδει ομόλογα του δημοσίου, τα οποία προσφέρει στις χρεοκοπημένες τράπεζες, έναντι απόκτησης μετοχών τους (κρατικοποίηση), χωρίς να επιβαρύνει το χρέος της – όπως θα έπρεπε, εάν ακολουθούσε τον πλέον ορθολογικό δρόμο. Οι ισπανικές τράπεζες τώρα χρησιμοποιούν αυτά τα ομόλογα για να δανεισθούν από την ΕΚΤ – μεταφέροντας ουσιαστικά το χρέος τους αργότερα στους Ισπανούς και, στη συνέχεια, στους Ευρωπαίους Πολίτες.

Εάν η μέθοδος αυτή διευρυνθεί, πόσο μάλλον εάν υιοθετηθεί και από άλλες χώρες (κατά το «πρότυπο» της βελγικής Dexia, η οποία «διασώθηκε» από της Γαλλία και το Βέλγιο από κοινού), τότε το τέλος του Ευρώ δεν είναι πολύ μακριά – γεγονός που θα το παρομοιάζαμε με έναν εξαιρετικά καταστροφικό «χρηματοοικονομικό σεισμό».


Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)
Αθήνα, 29. Μαΐου 2012  
viliardos@kbanalysis.com
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2609.aspx

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΣΟΚ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ


ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΣΟΚ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Η επιτροπή λογιστικού ελέγχου που συστάθηκε γι αυτό το σκοπό, κατέληξε στις παρακάτω διαπιστώσεις…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

1. «Δανειστής»: Είναι ο φορέας ή το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα το οποίο μετά από αίτημα του ενδιαφερομένου, του εξασφάλισε χρηματικό ποσόν βάσει συγκεκριμένης μεταξύ τους συμφωνίας, προκειμένου να καλύψει βιοποριστικές, επενδυτικές ή άλλες ανάγκες του.

2. «Δανειζόμενος»: Είναι το φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο κατέφυγε στο δανειστή προκειμένου να εξασφαλίσει χρηματικό ποσόν βάσει συγκεκριμένης μεταξύ τους συμφωνίας, με σκοπό την εξυπηρέτηση βιοποριστικών, καταναλωτικών, επενδυτικών ή άλλων αναγκών.

3. «Υπόχρεος αποπληρωμής του δανείου»: Είναι αποκλειστικά και μόνο ο λήπτης του δανειζόμενου ποσού, (δανειζόμενος) ο οποίος και προσυπογράφει τη δανειακή σύμβαση, και ο οποίος με οιονδήποτε τρόπο ωφελήθηκε από το δανεισθέν χρηματικό ποσόν, αφού το χρησιμοποίησε για την εξυπηρέτηση βιοποριστικών, καταναλωτικών, επενδυτικών ή άλλων αναγκών του.
Κατ εξαίρεση και σε περίπτωση αδυναμίας ή απροθυμίας του δανειζομένου να καταβάλει τη δανειακή του οφειλή, την υποχρέωση καταβολής αναλαμβάνει…

Ο «εγγυητής» με την προϋπόθεση ότι υπάρχει τέτοιος και φυσικά με τον απαράβατο όρο ότι έχει αναγνωρίσει αυτή του την υποχρέωση, πράγμα το οποίον αποδεικνύεται αποκλειστικά και μόνο με την υπογραφή του στη σύμβαση δανείου μεταξύ του δανειστή και του δανειζομένου.

4. Ουδείς άλλος πέραν του ωφελημένου δανειστού (ή του εγγυητού με τις προαναγραφόμενες προϋποθέσεις) υποχρεούται με οιονδήποτε τρόπο να καταβάλει στον δανειστή μέρος ή το σύνολο του δανεισθέντος ποσού. Κάτι τέτοιο είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομο.
Η υποχρέωση του δανειζομένου (άρα και ωφελημένου) έναντι του δανειστή, ούτε εκχωρείται, ούτε μεταβιβάζεται, ούτε ενεχυριάζεται καθ οιονδήποτε τρόπο.

5. Οποιαδήποτε απόπειρα μεταβίβασης της υποχρέωσης έναντι του δανειστού σε οιονδήποτε τρίτο, είναι παράνομη, απόλυτα καταχρηστική, και οι διαμεσολαβητές σε μια τέτοια παρανομία, παραπέμπονται για κακούργημα και για σύσταση εγκληματικής συμμορίας.

Με βάση λοιπόν όλα τα παραπάνω, η επιτροπή λογιστικού ελέγχου λαμβάνοντας υπ όψιν της τα πραγματικά δεδομένα και αφού εξέτασε όλα τα απαραίτητα έγγραφα αποφαίνεται τα εξής:

1. Το εμφανιζόμενο χρέος με το οποίο εμφανίζεται ότι επιβαρύνεται ο Ελληνικός λαός, είναι ουσιαστικά και τυπικά ανύπαρκτο, και οποιαδήποτε απόπειρα που έχει στόχο να τον καταστήσει υπόχρεο οιασδήποτε οφειλής, είναι παράνομη και συνιστά πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα.

2. Οποιαδήποτε πράξη αποσκοπεί σε διαπραγμάτευση, αναδιαπραγμάτευση, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση τρόπου πληρωμής, επανακαθορισμό δόσεων κλπ κλπ κλπ, είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομη, συνιστά κακουργηματική καταδολίευση και οι μεσολαβητές αυτής της απόπειρας είναι υπόλογοι για σύσταση εγκληματικής συμμορίας.

3. Από την μελέτη όλων των στοιχείων προκύπτουν τα εξής:

- Κανένα μέρος (ούτε φυσικά και το σύνολο) αυτού του χρέους δεν αφορά κανέναν Έλληνα πολίτη, αφού πουθενά δεν έχει υπογράψει δανειακή σύμβαση που να τον καθιστά με οποιονδήποτε τρόπο τυπικά υπόχρεο για την καταβολή της αιτούμενης οφειλής.

- Κανένα μέρος (ούτε φυσικά και το σύνολο) αυτού του χρέους, δε χρησιμοποιήθηκε για απολαβές που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατέστησαν τον Έλληνα πολίτη ωφελημένο.
Από την άποψη αυτή δεν είναι ούτε ουσιαστικά υπόχρεος για την καταβολή της αιτούμενης οφειλής.

- Καμία κοινωνική παροχή δε χρηματοδοτήθηκε με αυτό το χρέος, άρα η κοινωνία σο σύνολό της ρητά και κατηγορηματικά απαγορεύεται να επωμισθεί επ αυτού την οποιαδήποτε ευθύνη ή υποχρέωση.

Επομένως… Το σύνολο του χρέους είναι και επαχθές και παράνομο, και οποιαδήποτε απόπειρα απαίτησής του, συνιστά ανεπιφύλακτα συμμοριακή απόπειρα απέναντι στον Ελληνικό λαό.

Λήπτες, διαχειριστές και ωφελημένοι ή και καταχραστές αυτού του χρέους ήταν συγκεκριμένοι πολιτικοί που το διαχειρίστηκαν και το κατασπατάλησαν, συγκεκριμένοι επιχειρηματίες ή όμιλοι επιχειρήσεων που καρπώθηκαν τα ωφελήματά του, και οι διαδρομές της διοχέτευσής του στην «οικονομία της αγοράς», υπήρξαν ύποπτες, δόλιες, αδιερεύνητες, παράνομες και ληστρικές.

Η επιτροπή λογιστικού ελέγχου λοιπόν συγκροτήθηκε και απεφάνθη:

1. Απαλλάσσει πλήρως, οριστικά και αμετάκλητα τον Ελληνικό λαό από οποιανδήποτε ευθύνη έναντι οποιουδήποτε δανειστή.

2. Διαγράφει οριστικά το σύνολο του εμφανιζόμενου ως χρέος από τα λογιστικά βιβλία της Ελληνικής κοινωνίας.

3. Παραπέμπει στο κακουργιοδικείο για σύσταση συμμορίας όλους εκείνους που επιχειρούν με οιονδήποτε τρόπο να μεταφορτώσουν στον Ελληνικό λαό το σύνολο ή μέρος ενός χρέους τυπικά και ουσιαστικά ανύπαρκτου.

4. Προειδοποιεί τον Ελληνικό λαό για τυχόν φωνές που με δόλιο και ύπουλο τρόπο θα επιχειρήσουν να τον «πείσουν» ότι το σύνολο ή μέρος της παράνομης αυτής δανειακής υποχρέωσης του ανήκει.

Αυτές οι φωνές, δε συνιστούν τίποτε περισσότερο παρά φωνές απάτης, συνεργαζόμενες με τις συμμορίες των δανειστών, που σήμερα επιχειρούν να χτυπήσουν ¨φιλικά» στην πλάτη τον Έλληνα πολίτη, για να τον βάλουν στο χέρι με την υπογραφή του ή την έμμεση αποδοχή από αυτός μιας υποχρέωσης που δεν του ανήκει και δεν έχει κανέναν λόγο να αποδεχτεί.

Αυτούς τους απατεώνες, κλητήρες των συμμοριών, απομονώστε τους,καταδικάστε τους, τσακίστε τους τα παϊδια…

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/05/blog-post_4519.html#ixzz1wEeIElU8

μνήμη και ιστορία


"Την δε πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστιν ούτε άλλου των κατοικούντων.
 Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως  αποθανούμεν εν ταύτη και ου φεισόμεθα της ζωής ημών."

Ἡ ἱστορία εἶναι ἡ ταυτότητα τῶν λαῶν. Εἶναι ὅ,τι προσδιορίζει τόν χαρακτῆρα, τή φυσιογνωμία, τούς θεσμούς καί τίς ἐπιλογές τους. Εἶναι ἡ στάση τους ἀπέναντι στίς ἐξελίξεις, ἀπέναντι στή ζωή καί στό θάνατο. Αὐτή ἡ ἱστορία δέν μπορεῖ νά παρερμηνευθεῖ, οὔτε νά ἀλλοιωθεῖ. δέν ἐπιτρέπεται νά ἀκρωτηριασθεῖ ἤ νά ἀποκεφαλιστεῖ καί νά προσφερθεῖ στήν νεότητα ὡς corpus sine nomine (= σῶμα χωρίς ὄνομα).

Στόχος μας δέν εἶναι νά θίξουμε τήν γείτονα. Σέ παλαιές μελέτες μας συχνά εἴχαμε γράψει ὅτι "ἡ ἱστορία μᾶς χωρίζει μέ τήν Τουρκία. ἡ γεωγραφία, ὅμως, μᾶς ἑνώνει". Πρέπει, γιά νά συμβιώσουμε μέ ὅρους καλῆς γειτονίας, νά βροῦμε ἕνα modus vivendi, χωρίς, ὡστόσο νά ἐξαφανίσουμε τήν ἐθνική μας ἱστορία. Ὄχι γιατί τάχα ἐμεῖς πρῶτoι θά περιφρονήσουμε τόν ἑαυτό μας. πρῶτοι θά μᾶς περιφρονήσουν οἱ Τοῦρκοι. Πού ἡ ἱστορία τους δείχνει ὅτι σέβονται τούς γενναίους. Τούς δειλούς οἱ Τοῦρκοι τούς χρησιμοποιοῦν ἀλλά οὔτε τούς σέβονται οὔτε τούς ἐκτιμοῦν.
Σαράντος Ι. Καργάκος

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

«The Limits of Growth» Οδεύει ο κόσμος προς την κατάρρευση;


Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μια ομάδα νεαρών επιστημόνων αποφάσισε να διερευνήσει το μέλλον μας. Τα ευρήματά τους συγκλόνισαν μια ολόκληρη γενιά και ίσως σήμερα να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.

Το ερώτημα στο οποίο προσπάθησε να απαντήσει η ομάδα ήταν το εξής: τι θα συνέβαινε αν ο πληθυσμός και η βιομηχανική δραστηριότητα του πλανήτη εξακολουθούσαν να αναπτύσσονται ταχέως; Θα μπορούσε η ανάπτυξη να συνεχιστεί επ’ άπειρον ή θα φθάναμε σε κάποιο όριο κάποια στιγμή; Την εποχή εκείνη ελάχιστοι πίστευαν ότι υπήρχαν όρια στην ανάπτυξη – ορισμένοι οικονομολόγοι εξακολουθούν να μην το πιστεύουν ακόμη σήμερα. Και όσοι όμως αποδέχονταν ότι σε έναν πεπερασμένο πλανήτη θα πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια, θεωρούσαν ότι η ανάπτυξη απλώς θα σταθεροποιηθεί όταν φθάσει σε αυτά.

Οι αντιλήψεις αυτές ωστόσο βασίζονταν κατά κύριο λόγο στην εικοτολογία και στην ιδεολογία. Οι νεαροί επιστήμονες προσπάθησαν να υιοθετήσουν μια πιο σχολαστική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή για να διερευνήσουν τα πιθανά σενάρια του μέλλοντος. Το σοκαριστικό ήταν ότι οι προσομοιώσεις που έκαναν όχι μόνο δεν διαπίστωναν ότι η ανάπτυξη θα συνεχιζόταν επ’ άπειρον ή έστω ότι θα έμενε σταθερή αλλά επιπλέον έδειχναν ότι κατά πάσα πιθανότητα η ραγδαία άνοδος θα ακολουθούνταν από άτακτη πτώση: μια απότομη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, της παραγωγής τροφίμων και του πληθυσμού. Με άλλα λόγια μια κατάρρευση του παγκόσμιου πολιτισμού.

Τα εκρηκτικά αυτά συμπεράσματα δημοσιεύθηκαν το 1972 σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «The Limits of Growth». Το βιβλίο έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις οι οποίες επισκίασαν και διαστρέβλωσαν αυτά που στην πραγματικότητα έλεγε. Για παράδειγμα, θεωρείται ευρέως ότι το «Limits» προέβλεπε κατάρρευση ως το 2000, ωστόσο δεν ισχυριζόταν πουθενά κάτι τέτοιο. Τι έλεγε λοιπόν στα αλήθεια; Και, 40 χρόνια μετά, ποια σχέση έχουν οι προβολές του με τη σημερινή πραγματικότητα;

Το πρώτο που θα μπορούσατε να ρωτήσετε είναι γιατί να εξετάσουμε ένα μοντέλο το οποίο αναπτύχθηκε σε μια εποχή που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ήταν μεγαλύτεροι από το ψυγείο σας αλλά λιγότερο ισχυροί από το κινητό σας. Στο κάτω κάτω σήμερα δεν θα πρέπει να υπάρχουν πιο εξελιγμένα μοντέλα; Και όμως, από πολλές απόψεις, ακόμη δεν έχουν γίνει σημαντικές βελτιώσεις στο World3, το σχετικά απλό μοντέλο στο οποίο βασίστηκε το «Limits». «Αν σκεφθείτε την αλλαγή τόσο στις επιστημονικές όσο και στις υπολογιστικές δυνατότητες από το 1972 είναι απίστευτο το ότι έχουν γίνει τόσο πολύ λίγες προσπάθειες βελτίωσης αυτής της δουλειάς» λέει ο Γιανίρ Μπεν-Γιαμ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Σύνθετων Συστημάτων της Νέας Αγγλίας στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης.

Αυτό σε έναν βαθμό οφείλεται στη θύελλα των αντιδράσεων που προκάλεσε το βιβλίο. «Εξαιτίας τους κόπηκε η όρεξη των ερευνητών για παγκόσμια μοντέλα» λέει ο Ρόμπερτ Χόφμαν της WhatIf Technologies του Καναδά, η οποία αναπτύσσει μοντέλα σχετικά με τους πόρους για εταιρείες και κυβερνήσεις κρατών. «Σήμερα, με την πετρελαϊκή κορύφωση, την κλιματική αλλαγή και την αποτυχία των συμβατικών οικονομικών, το ενδιαφέρον έχει ανανεωθεί». Αρκετοί ερευνητές άλλωστε θεωρούν ότι το World3 εξακολουθεί να αποτελεί το καλύτερο μοντέλο που διαθέτουμε σήμερα. Οι ομάδες του κ. Χόφμαν και του κ. Μπεν-Γιαμ προσπαθούν τώρα να βρουν καλύτερες εκδοχές.

Το World3 αναπτύχθηκε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). Η ομάδα πήρε όλα τα γνωστά στοιχεία σχετικά με τον παγκόσμιο πληθυσμό, τη βιομηχανία και τους πόρους που υπήρχαν από το 1900 ως το 1972 και τα χρησιμοποίησε για να αναπτύξει ένα σύνολο εξισώσεων που περιέγραφαν πώς οι παράμετροι αυτές επηρέαζαν η μια την άλλη. Βασιζόμενο σε διάφορες προσαρμόσιμες υποθέσεις, όπως η ποσότητα των μη ανανεώσιμων πόρων, το μοντέλο πρόβαλλε αυτό που θα μπορούσε να συμβεί τον επόμενο αιώνα.

Σαν μια μπάλα που εκτοξεύεται

Η ομάδα παρομοιάζει τη δουλειά της με τη διερεύνηση του τι συμβαίνει όταν κάποιος πετάει μια μπάλα προς τα πάνω. Το World3 είχε ως στόχο να αποκαλύψει τη γενική συμπεριφορά – δηλαδή το ότι η μπάλα θα πάει προς τα πάνω αλλά μετά θα αρχίσει να πέφτει – και όχι να κάνει ακριβείς προβλέψεις, όπως το πόσο ψηλά θα φθάσει η μπάλα ή το πού και πότε θα πέσει. «Κανένα από αυτά τα αποτελέσματα του υπολογιστή δεν αποτελεί πρόβλεψη» προειδοποιούσε επανειλημμένως το βιβλίο.

Υποθέτοντας ότι τα πράγματα θα συνεχίζονταν με τον ίδιο τρόπο το World3 προέβλεπε ότι ο πληθυσμός και η βιομηχανία θα αυξάνονταν αρχικά με γεωμετρική πρόοδο. Σε κάποια στιγμή ωστόσο η ανάπτυξη θα άρχιζε να επιβραδύνεται και σύντομα θα σταματούσε εντελώς καθώς οι πόροι θα σπάνιζαν, η ρύπανση θα εκτοξευόταν στα ύψη και τα τρόφιμα θα περιορίζονταν. «Το “Limits” έλεγε ότι το ανθρώπινο οικολογικό αποτύπωμα δεν μπορεί να συνεχίσει να αυξάνεται επ’ αόριστον επειδή ο πλανήτης Γη είναι φυσικά περιορισμένος» λέει ο Γιόργκεν Ράντερς της Νορβηγικής Σχολής Μάνατζμεντ στο Οσλο, ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου.

Επιπλέον, αντί να σταθεροποιούνται στα ανώτατα επίπεδα ή να ταλαντεύονται γύρω από αυτά, σε όλες σχεδόν τις προβολές ο πληθυσμός και η βιομηχανία περνούν σε απότομη πτώση από τη στιγμή που θα φθάσουν στην κορύφωσή τους. «Αν οι παρούσες τάσεις στον παγκόσμιο πληθυσμό, την εκβιομηχάνιση, τη ρύπανση, την παραγωγή τροφίμων και την εξάντληση των πόρων συνεχιστούν αμετάβλητες, θα φθάσουμε τα όρια της ανάπτυξης σε αυτόν τον πλανήτη μέσα στα επόμενα 100 χρόνια. Το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι μια ξαφνική και μάλλον ανεξέλεγκτη πτώση τόσο στον πληθυσμό όσο και στο δυναμικό της βιομηχανίας» προειδοποιούσε το βιβλίο.

Καταστρεπτικές καθυστερήσεις

Αυτό ήταν απρόσμενο και σοκαριστικό. Γιατί η παγκόσμια οικονομία να καταρρεύσει αντί να σταθεροποιηθεί; Στο World3 αυτό συνέβαινε εξαιτίας των πολύπλοκων αναδράσεων ανάμεσα στα διάφορα παγκόσμια υποσυστήματα όπως η βιομηχανία, η υγεία και η γεωργία. Περισσότερη βιομηχανική παραγωγή σήμαινε περισσότερα χρήματα για δαπάνες στη γεωργία και την υγειονομική περίθαλψη, αλλά επίσης και περισσότερη ρύπανση, η οποία θα έβλαπτε την υγεία και την παραγωγή τροφίμων. Επίσης, το πιο σημαντικό, όπως λέει ο κ. Ράντερς, στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν καθυστερήσεις ώσπου τα όρια να γίνουν κατανοητά, οι θεσμοί να αναλάβουν δράση ή τα μέτρα θεραπείας να αποδώσουν. Αυτές οι καθυστερημένες αντιδράσεις συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα του World3. Το μοντέλο κατέρρευσε επειδή οι υποθετικοί άνθρωποί του δεν ανταποκρίθηκαν στα συσσωρευόμενα προβλήματα προτού τα βασικά συστήματα υποστήριξης, όπως η καλλιεργήσιμη γη και τα οικοσυστήματα, υποστούν βλάβη.

Αντίθετα, συνέχισαν να καταναλώνουν και να ρυπαίνουν πέρα από τον βαθμό που ο κόσμος του μοντέλου μπορούσε να υποστηρίξει. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν φούσκα και το «Limits» αποκαλούσε υπέρβαση των ορίων. Οι επιπτώσεις αυτών των καθυστερήσεων στην αντίδραση ήταν «το θεμελιώδες επιστημονικό μήνυμα» της μελέτης, λέει ο κ. Ράντερς. Οι επικριτές, αλλά ακόμη και οι υπέρμαχοι της μελέτης, προσθέτει, δεν έπιασαν αυτό το μήνυμα.

Πώς θα αποφύγουμε την καταστροφή;

Το άλλο μήνυμα που χάθηκε ήταν ότι το «Limits» μιλούσε για το πώς η καταστροφή μπορούσε να αποφευχθεί. Δεν έλεγε ότι η ανθρωπότητα ήταν καταδικασμένη. Στις προσομοιώσεις όπου η ανάπτυξη του πληθυσμού και η βιομηχανία περιορίζονταν, η ανάπτυξη πράγματι έμενε στάσιμη αντί να καταρρεύσει – στο λεγόμενο σενάριο της σταθεροποίησης.

Λίγοι ωστόσο το είδαν έτσι. Αντίθετα το βιβλίο δέχθηκε επιθέσεις από όλες τις πλευρές. Οι δριμύτερες έγιναν από τους οικονομολόγους οι οποίοι υποστήριξαν ότι υποτίμησε τη δύναμη των τεχνολογικών «θεραπειών» που οι άνθρωποι οπωσδήποτε θα επινοούσαν. Καθώς οι πόροι θα μειώνονταν, για παράδειγμα, θα ανακαλύπταμε άλλους ή θα αναπτύσσαμε εναλλακτικές.

Ωστόσο η ομάδα είχε εξετάσει και αυτό το ενδεχόμενο. Σε κάποιες προβολές είχαν δώσει στο World3 απεριόριστη, μη ρυπογόνο πυρηνική ενέργεια διπλασιάζοντας παράλληλα τα αποθέματα των οικονομικά εκμεταλλεύσιμων μη ανανεώσιμων πόρων. Και πάλι, ο πληθυσμός κατέρρευσε όταν η βιομηχανική ρύπανση εκτοξεύθηκε στα ύψη. Στη συνέχεια πρόσθεσαν επίσης μείωση της ρύπανσης κατά τέσσερις φορές: εδώ η κατάρρευση επήλθε όταν δεν υπήρχε πλέον καλλιεργήσιμη γη.

Σε αυτό το σενάριο η βελτίωση της απόδοσης των καλλιεργειών και του ελέγχου των γεννήσεων βοηθούσε. Υστερα όμως «χτυπούσε» η διάβρωση του εδάφους και η ρύπανση που προκαλούσε η συνεχόμενη άνοδος της βιομηχανίας. Ο,τι και αν έκαναν οι ερευνητές για να εξασφαλίσουν την επάρκεια των πόρων ή να μειώσουν τη ρύπανση, η γεωμετρικά αυξανόμενη ανάπτυξη απλώς παρατεινόταν ώσπου τελικά εξουδετέρωνε τα μέτρα θεραπείας. Μόνον όταν η αύξηση του πληθυσμού και της βιομηχανίας περιορίζονταν και όλα τα τεχνολογικά μέτρα θεραπείας εφαρμόζονταν το σύστημα σταθεροποιούνταν σε μια σχετική ευημερία.

Το σημαντικό είναι ότι η υπέρβαση των ορίων και η κατάρρευση επέρχονταν αργά ή γρήγορα στο World3 ακόμη και όταν υιοθετούνταν οι πιο αισιόδοξες υποθέσεις – σχετικά π.χ. με τα πετρελαϊκά αποθέματα. «Η γενική συμπεριφορά της υπέρβασης των ορίων παραμένει η ίδια ακόμη και όταν γίνονται μεγάλες αλλαγές σε πολλές παραμέτρους» λέει ο Γκράχαμ Τέρνερ του Εργαστηρίου Επιστημών των Οικοσυστημάτων CSIRO στο Κρέις της Αυστραλίας.

Σύγχυση και παραπληροφόρηση

Αυτό δεν έπεισε εκείνους οι οποίοι πίστευαν ότι η τεχνολογία μπορούσε να διορθώσει όλα τα προβλήματα. Με την τόσο έντονη κριτική που ασκήθηκε, επικράτησε η ιδέα ότι το «Limits» καταρρίφθηκε επιστημονικά. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ. Και σε αυτό δεν ευθύνεται μόνο η σύγχυση. «Η παρανόηση ενισχύθηκε από μια εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης παρόμοια με αυτή που καταφέρεται σήμερα εναντίον της Κλιματολογίας» λέει ο Ούγκο Μπάρντι του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας, συγγραφέας ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα σχετικά με το «Limits».

Ενας από τους πλέον διαδεδομένους μύθους είναι ότι το «Limits» προέβλεψε την κατάρρευση ως το 2000. Ωστόσο δεν έκανε κάτι τέτοιο. Οταν ο Μάθιου Σίμονς, κορυφαίος τραπεζίτης της πετρελαϊκής βιομηχανίας, διάβασε τελικά το βιβλίο στη δεκαετία του 1990 διαπίστωσε με έκπληξη ότι καμία από τις λανθασμένες προβλέψεις που είχε ακούσει δεν υπήρχε σε αυτό. Αντιθέτως είδε ότι η αύξηση του πληθυσμού και της ενέργειας σε γενικές γραμμές συνέπιπταν με τη μέση προβολή των ερευνητών. Αλλες πρόσφατες επανεκτιμήσεις κατέληξαν σε ανάλογα συμπεράσματα. Το 2008, για παράδειγμα, ο κ. Τέρνερ έκανε μια λεπτομερή στατιστική ανάλυση της πραγματικής ανάπτυξης με τα σενάρια του «Limits». Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ως τώρα η πραγματικότητα ταιριάζει πολύ με τη μέση προβολή του World3.

Πού ακριβώς βρισκόμαστε;

Σημαίνει αυτό ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη βιομηχανική κατάρρευση και τον γενικό όλεθρο; Οχι απαραίτητα. Μια ματιά στις καμπύλες του κ. Τέρνερ δείχνει ότι ακόμη δεν έχουμε φθάσει στο στάδιο όπου η μέση προβολή προβλέπει κάτι τέτοιο – αργότερα αυτόν τον αιώνα.

Στο μοντέλο η υπέρβαση του ορίου και η κατάρρευση έπονται της γεωμετρικά αυξανόμενης ανάπτυξης. Η γεωμετρική ανάπτυξη αρχίζει μοιάζοντας ακριβώς με τη γραμμική ανάπτυξη, λέει ο κ. Μπαρ-Γιαμ: μόνο αργότερα η καμπύλη της γεωμετρικής προόδου αρχίζει να ανεβαίνει στον ουρανό. Υστερα από μόνο 40 χρόνια δεν μπορούμε ακόμη να πούμε αν η ανάπτυξη είναι γραμμική ή γεωμετρική.Ηδη, όπως λέει ο ερευνητής, γνωρίζουμε ότι το μέλλον θα είναι διαφορετικό υπό μια παράμετρο, αυτή της αύξησης του πληθυσμού, καθώς ο πραγματικός ρυθμός των γεννήσεων μειώθηκε σε μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον που προέβλεπαν οι εκτιμήσεις την εποχή που έγινε το μοντέλο. Ωστόσο η ομάδα του «Limits» επανέλαβε το 2005 μια μελέτη με το World3 στην οποία συμπεριέλαβε τα νέα δεδομένα στη μείωση των γεννήσεων. Εκτός από το σενάριο της σταθεροποίησης, το μοντέλο και πάλι κατέρρεε.

«Σημαίνει η αντιστοιχία με την πραγματικότητα ότι το μοντέλο μας ευσταθεί; Φυσικά όχι» έγραψαν οι επιστήμονες. «Δείχνει όμως ότι τα συμπεράσματά μας εξακολουθούν σήμερα να χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής».

Και έτσι είναι. Σαράντα χρόνια μετά τη δημοσίευσή του ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο αν το «Limits» είχε δίκιο, δεν έχει όμως αποδειχθεί και ότι έκανε λάθος. Αντί να δηλώνουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι ή να διακηρύσσουμε ότι η τεχνολογία θα μας σώσει θα πρέπει να διερευνήσουμε και να κατανοήσουμε περισσότερο το μέλλον. Επίσης πρέπει να εφαρμόσουμε αυτή την κατανόηση. Το σημαντικότερο μήνυμα του «Limits» ήταν ότι όσο περισσότερο αγνοούμε τα προβλήματα που προκαλεί η ανάπτυξη τόσο δυσκολότερο θα είναι να τα ξεπεράσουμε.
πηγη

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ωραίο το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο.


Παρασυρμένοι από την «έξαψη» των εκλογών και τις ατελείωτες φήμες και αναλύσεις για την παραμονή ή όχι στη ζώνη του ευρώ, έχουμε ξεχάσει κάτι που είναι πολύ σημαντικό: η Ελλάδα χρεοκόπησε πριν από δυο χρόνια και μέχρι τώρα κανένας πολιτικός δεν έχει οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη.

Διαβάζοντας τις δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών και αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπιστώνει κάποιος την «απορία» τους για το ότι οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ αλλά δεν ψηφίζουν τα δυο κόμματα –ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία- που τάσσονται αναφανδόν υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Το περίεργο είναι πως οι ίδιοι Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν εκφράσει καμία απορία για το γεγονός ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και κανένας Έλληνας πολιτικός δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη – αν και αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι δεν θέτουν θέμα απονομής δικαιοσύνης για την χρεοκοπία της Ελλάδας γιατί αυτό θα αποτελούσε παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας.

Αυτό, βέβαια, δεν στέκει γιατί, αν ήταν τόσο ευαίσθητοι με τα εσωτερικά θέματα της χώρας μας, δεν θα έκαναν συνέχια δηλώσεις, προσπαθώντας να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους υπέρ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι κάπως περίεργο τόσοι Ευρωπαίοι πολιτικοί να θεωρούν φυσιολογικό και απαραίτητο να πάνε οι Έλληνες να ψηφίσουν τα δυο κόμματα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Δηλαδή, μας θεωρούν ή μαζοχιστές ή καθυστερημένους. Ή και τα δυο.

Φυσικά, η υποκρισία των Ευρωπαίων ηγετών και αξιωματούχων είναι τεράστια, αφού ξέρουν καλά πως κι αυτοί έβαλαν το χέρι τους στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αυτοί έδιναν -για το δικό τους συμφέρον- επί δεκαετίες τα δάνεια και τις μίζες στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί έκαναν τις συμφωνίες μαζί τους. Μέχρι που, ξαφνικά μια μέρα, «ανακάλυψαν» πως η Ελλάδα χρεοκόπησε. Ωραίο το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο.

Ευρωπαίοι ηγέτες δεν δέχονται να συναντήσουν τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν τους αρέσει ο Τσίπρας. Αλλά υποδέχονται με ενθουσιασμό και ανοιχτές αγκαλιές τους προέδρους του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, των δυο κομμάτων που είναι υπεύθυνα για την χρεοκοπία. Νομίζουν ότι αυτό είναι κακό για τον Αλέξη Τσίπρα; Κούνια που τους κούναγε.

Δεν ερωτεύτηκαν ξαφνικά οι Έλληνες τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν γοητεύτηκαν μέσα σε μια νύχτα από τον Πάνο Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Απλά, καταδικάζουν το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία και τον εξευτελισμό. Είναι λογικό. Αφού δεν το έκανε η Δικαιοσύνη, το κάνουν οι πολίτες.

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στις εκλογές, αν ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου –έστω αυτοί οι δυο- είχαν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη.

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία είχαν κάνει κάθαρση στους κόλπους τους και είχαν οδηγήσει τους υπεύθυνους για την χρεοκοπία στη Δικαιοσύνη. Αντί να κάνουν κάθαρση, θεώρησαν πως είναι όλοι αθώοι και πως μπορούν να κοροϊδεύουν τους Έλληνες πολίτες για πάντα.

Υπάρχουν Έλληνες που το δέχονται αυτό. Πολλοί είναι αυτοί που θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Άλλοι από χαμηλή αυτοεκτίμηση, άλλοι επειδή θα υποκύψουν στον εκβιασμό και άλλοι –οι περισσότεροι, ας μην κρυβόμαστε- επειδή τα έφαγαν μαζί με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να τα τρώνε.

Πολλοί κατηγορούν τους Έλληνες πολίτες πως δεν είναι ώριμοι και πως δεν συμπεριφέρονται υπεύθυνα στις εκλογές που κρίνεται το μέλλον της χώρας.

Αυτή η κριτική είναι άδικη. Αν η Δικαιοσύνη ήταν ανεξάρτητη και είχε λειτουργήσει, η συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών θα ήταν διαφορετική στις εκλογές.

Από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί, έρχονται οι πολίτες να αποδώσουν δικαιοσύνη. Δεν είναι η δουλειά τους αλλά –αφού δεν το κάνουν οι αρμόδιες αρχές- κάποιος πρέπει να το κάνει.

Οι πολίτες δεν είναι δικαστές και δεν θα έπρεπε να είναι. Οι πολίτες δεν θέλουν να είναι δικαστές. Δεν το επέλεξαν αυτοί. Τους αναγκάζουν αυτοί που εξευτέλισαν την Δικαιοσύνη.

Λένε πως –εξαιτίας της οικονομικής κρίσης- έχουμε γίνει όλοι οικονομολόγοι. Όχι, έχουμε γίνει όλοι δικαστές. Και στις εκλογές του Ιουνίου, θα δούμε πόσοι εμάς τους πολίτες-δικαστές είμαστε διεφθαρμένοι και πόσοι είμαστε τίμιοι.

Οι εκλογές του Ιουνίου δεν έχουν να κάνουν ούτε με το ευρώ, ούτε με τη δραχμή, ούτε με το Μνημόνιο.

Οι εκλογές του Ιουνίου έχουν να κάνουν με τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη. Μόνο.

(Έγραψα πολλές φορές αυτά τα δυο τελευταία χρόνια –και δεν θα σταματήσω να το γράφω- πως το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η έλλειψη δικαιοσύνης. Με λιγότερα μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς δικαιοσύνη, είμαστε τελειωμένοι.)
http://pitsirikos.net

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Μεγάλα αιολικά πάρκα...στα μικρά νησιά του Βορείου Αιγαίου;


Οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) αποτελούν τη σημαντικότερη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της εξάντλησης των αποθεμάτων των ορυκτών καυσίμων (πετρέλαιο, άνθρακας, φυσικό αέριο), τα οποία καλύπτουν το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων ενεργειακών μας αναγκών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικότερα, έχει τεθεί ως στόχος, για το 2020, το 20% της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας να προέρχεται από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η συμβολή της αιολικής ενέργειας σε αυτόν τον στόχο είναι ιδιαίτερα σημαντική. Τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα, παρατηρείται μια ανοδική τάση του αριθμού και μια αύξηση της ισχύος των εγκατεστημένων Αιολικών Πάρκων (Α/Π). Ωστόσο, η όποια εκμετάλλευση φυσικού πόρων θα πρέπει να γίνεται με ορθολογικό τρόπο, ώστε να μην οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα.

Η έκθεση αυτή αποτελεί μια πρώτη και μόνον τοποθέτησή μας −κατόπιν πρόσκλησης− στο θέμα της προτιθέμενης επένδυσης Α/Π, με τίτλο «Αιγαία Ζεύξη» του Ομίλου Ρόκας, και η οποία παραθέτει τις απόψεις των συγγραφέων επί του θέματος, με την επιφύλαξη ότι απαιτείται πολύ περισσότερη εμπειρική επιστημονική έρευνα για την εξαγωγή συμπερασμάτων που να ανταποκρίνονται στο ύψος των απαιτήσεων και το εύρος των συνεπειών ενός τέτοιου εγχειρήματος (Παυλής και Τερκενλή, 2012).
Πεζοπορία στο Αίπος που απειλούνται από την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων- 
"Διαβαίνοντας στα χνάρια των προγόνων μας" 

Η περίληψη της επιστημονικής έκθεσης:

Στην παρούσα έκθεση, κατόπιν αναλυτικής αναφοράς των χαρακτηριστικών της μεγάλης επένδυσης εξαγωγής ηλεκτρικού ρεύματος της εταιρείας Ρόκα, καθώς και σειράς σημαντικών επεμβάσεων στον περιβάλλοντα της επένδυσης χώρο και των (επαγγελόμενων) οφελών σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, βάσει των Τεχνικών Εκθέσεων που έχουν κατατεθεί από την εταιρεία, ακολουθεί μια πρώτη αποτίμησή τους, βάσει της τοπικής, εθνικής και ευρωπαϊκής εμπειρίας, και η οποία μας οδηγεί σε ορισμένες αρχικές, γενικές διαπιστώσεις.

Στη συνέχεια, εκθέτουμε τη διεθνώς οριζόμενη έννοια και αξία του τοπίου, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Τοπίο, ως προϊόν των σχέσεων ανθρώπου και περιβάλλοντος χώρου, και πραγματοποιούμε μια αναλυτική αναφορά στις ποικίλες, τεράστιες και πρωτοφανείς αρνητικές επιδράσεις/ επιπτώσεις της επένδυσης Ρόκα στο πολυδιάστατο νησιωτικό τοπίο. Αρκετές από αυτές αναμένεται να είναι μη αναστρέψιμες και ιδιαιτέρως σημαντικές, τόσο από περιβαλλοντικής και πολιτισμικής πλευράς, όσο και από κοινωνικής και οικονομικής, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό το μέλλον και τις αναπτυξιακές δυνατότητες των νησιών μας. Κατ’ αντιδιαστολή, τα οφέλη που προσφέρονται από την εταιρεία στον τοπικό πληθυσμό, κρίνονται ως μη ικανοποιητικώς ανταποδοτικά, καθώς είναι τα ελάχιστα που προβλέπονται βάσει του Νόμου, και τα οποία αφορούν περιορισμένο τμήμα του εντόπιου πληθυσμού. Οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι λίγες και θα γίνουν, μάλιστα, ελάχιστες στο μέλλον, λόγω της φύσης της επένδυσης, ενώ παράλληλα οι σταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ θα συνεχίζουν να λειτουργούν, με όλες τις ανάλογες συνέπειες. Ιδιαίτερα τονίζουμε ότι η εν λόγω επένδυση αντιτίθεται και παραβιάζει κατάφορα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Τοπίο την οποία έχει υπογράψει και κυρώσει η χώρα μας.

Εν κατακλείδι, η τεράστια και κερδοσκοπική κλίμακα της επένδυσης είναι ασύμβατη και με την κλίμακα του νησιωτικού τοπίου, ενώ σαφώς παραμένει η δυνατότητα από τα νησιά να αξιοποιήσουν άλλες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (γεωθερμική, ηλιακή, υδροηλεκτρική, βιομάζα, κλπ) ή να αξιοποιήσουν την αιολική ενέργεια με άλλους τρόπους (εγκατάσταση Α/Π σε έρημα νησιά, υπεράκτια Α/Π σε θαλάσσιες περιοχές), πάντα βάσει ορθολογικού χωροθετικού σχεδιασμού, που να λαμβάνει υπόψη το τοπίο του τόπου. Θα μπορούσε ακόμα και να εξεταστεί το ενδεχόμενο εγκατάστασης ανεμογεννητριών, σε πολύ μικρότερη κλίμακα, και η αύξηση των ανταποδοτικών οφελών τους στις τοπικές κοινωνίες, ή, ακόμη καλύτερα, το ενδεχόμενο συνδυασμού όλων των παραπάνω. Παράλληλα, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στη διασφάλιση της συμμετοχής του κοινού σε τέτοιου είδους αποφάσεις και στην αξία και σημασία του τοπίου ως κοινού, συλλογικού αγαθού και πόρου τοπικής ανάπτυξης (π.χ. εναλλακτικών μορφών τουρισμού). Αυτό, βεβαίως, προϋποθέτει πολύπλευρη και επαρκή ενημέρωσή του τοπικού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένης και της ενημέρωσης τοπικών φορέων, αρχών και υπηρεσιών. Έμφαση τέλος, πρέπει να τεθεί, εν πάση περιπτώσει, στην ανάγκη χωροταξικού σχεδιασμού για τις ανεμογεννήτριες βάσει τεκμηριωμένων μελετών και επιτόπιας έρευνας, καθώς και στην ανάγκη εφαρμογής ολοκληρωμένης και μακρόπνοης στρατηγικής διαχείρισης των ενεργειακών πόρων κάθε τόπου, δεδομένου του ότι η ανάπτυξη κάθε χώρας και κάθε τόπου απαιτεί, πάνω απ’ όλα, υπευθυνότητα για τη χρήση των κοινών αγαθών, τόσο από πολίτες και υποψήφιους επενδυτές, όσο και από την Πολιτεία (Παυλής και Τερκενλή, 2012).


Η επιστημονική έκθεση:
http://www.2shared.com/document/2Dw2karc/Wind_turbines_North_Aegean.html

πηγη

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΛΕΣΒΟ και τα ανταποδοτικά οφέλη στην Κρήτη (Σίτανος)



Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, καθηγήτρια
Τμήμα Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου


Στα δυτικά του νησιού της Σαπφούς και του Αλκαίου, του Θεόφραστου και του Πιττακού, του Μυριβήλη, του Ελύτη και του Βενέζη, σε μια περιοχή μοναδικής γεωλογικής, οικολογικής, πολιτιστικής και αισθητικής αξίας, προτείνεται η κατασκευή 10 βιομηχανικών αιολικών πάρκων με 153 ανεμογεννήτριες. Τρία ερωτήματα εγείρονται άμεσα:

Πόσο έτοιμη είναι η Λέσβος να δεχτεί αυτό το μεγάλο ‘εργοστάσιο’ παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας;

Πως επηρεάζει το προτεινόμενο έργο τις αναπτυξιακές προτεραιότητες και προοπτικές της;

Έχει αξιολογηθεί το έργο, με ενημέρωση και συμμετοχή των κατοίκων, στα πλαίσια χωρικού σχεδιασμού που στοχεύει στην εξασφάλιση της μακροχρόνιας ανάπτυξης και ευημερίας του νησιού;

Παρόλο που η ανάγκη εξασφάλισης ενεργειακής αυτάρκειας και αξιοποίησης των πηγών ‘πράσινης ενέργειας’ είναι αδιαμφισβήτητη, η σχετική επιστημονική και πολιτική συζήτηση και οι διεθνείς εξελίξεις δημιουργούν εύλογες ανησυχίες και καθιστούν επιτακτική την αντιμετώπιση των παραπάνω ερωτημάτων. Τούτο το σύντομο σημείωμα κάνει μια πρώτη απόπειρα.

Το έργο και οι επιπτώσεις του

Τα μεγέθη του έργου είναι ιλιγγιώδη: συνολική ισχύς 306 MW, 10 αιολικά πάρκα (Α/Π), 153 ανεμογεννήτριες (Α/Γ), η κάθε μία ισχύος 2MW, βάρους 231 τόνων, ύψους 67 μέτρων (15όροφη πολυκατοικία), διαμέτρου πτερυγίων 80 μέτρων, με θεμέλια διαστάσεων 15Χ15Χ2.5 μέτρα. Επιπλέον, 97 χιλιόμετρα χωματόδρομοι πλάτους 5 μέτρων, 143 χιλιόμετρα κανάλια καλωδιώσεων, οδική και θαλάσσια μεταφορά του εξοπλισμού, κ.ο.κ. Οι εγκαταστάσεις εκτιμάται ότι θα καταλαμβάνουν μόνιμα το 0.04% της έκτασης της Λέσβου. Παρόλα ταύτα, η έκταση που θα επηρεαστεί άμεσα τόσο κατά την κατασκευή όσο κατά τη λειτουργία του έργου αγγίζει συντηρητικά το ένα τέταρτο της έκτασης του νησιού (Εικόνα 1).

Η επίσημη περιγραφή του έργου ενδέχεται να υποτονίζει ορισμένα μεγέθη επίσης. Για παράδειγμα, τα 5 μέτρα δρόμων δεν επαρκούν για κυκλοφορία φορτηγών μεταφοράς βαρέος εξοπλισμού, ούτε οι δρόμοι μπορεί να είναι απλοί χωματόδρομοι γι’ αυτό το σκοπό. Η θεμελίωση κάθε Α/Γ 230 τόνων δεν μπορεί να έχει βάθος μόνο 2.5 μέτρων ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περιοχή. Η πρόβλεψη χρήσης του λιμένα Σιγρίου για μεταφορά του εξοπλισμού του έργου θα απαιτήσει εργασίες αναβάθμισης του, και της γύρω περιοχής, για να εξυπηρετήσει τον συγκεκριμένο σκοπό. Τέλος, θα χρειαστούν πολλά άλλα έργα υποδομής (σταθεροποίηση πρανών, απορροή υδάτων κ.α.).

Είναι φανερό, ακόμα και στον μη ειδικό, ότι πρόκειται για ένα κατασκευαστικό έργο τεραστίων διαστάσεων και τεχνικών απαιτήσεων που θα επιφέρει, όπως παρόμοια έργα, σημαντικές αλλαγές στο ανάγλυφο, στο έδαφος, στην κάλυψη και στις χρήσεις γης της περιοχής. Κατά συνέπεια, θα προκαλέσει τις συνήθεις σοβαρές επιπτώσεις των μεγάλων αιολικών πάρκων που στην περίπτωση της δυτικής Λέσβου αποκτούν πρόσθετη βαρύτητα με δεδομένη την ιδιαιτερότητα της. Πρόκειται για μια από τις πλέον ερημοποιημένες περιοχές της Ελλάδας (‘στο κόκκινο’ στον χάρτη ερημοποίησης γαιών της Ελλάδαςi) και έχει μελετηθεί ως χαρακτηριστική περίπτωση ερημοποίησης σε τρία Ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματαii. Μεγάλο τμήμα της ανήκει στο δίκτυο Νατούρα 2000 λόγω της ιδιαίτερης βιολογικής και αισθητικής αξίας της. Περιλαμβάνει το Γεωπάρκο του Απολιθωμένου Δάσους Σιγρίου, μοναδική φυσικο-πολιτισμική κληρονομιά της χώρας, γέννημα πολύχρονων και επίμονων προσπαθειών, κηρυγμένο κορυφαίο Ευρωπαϊκό Γεωπάρκο για το 2011-14 που αποτελεί σημαντικό διεθνή προορισμό τουριστών και εκπαιδευτικών εκδρομών. Η περιοχή του έργου περικλείει πλήθος οικισμών ιστορικο-πολιτισμικής σημασίας όπως η Ερεσσός, η Άντισσα, κ.ά.

Εικόνα 1. Η πραγματική έκταση που επηρεάζεται άμεσα από το έργο

Οι σημαντικότερες αναμενόμενες επιπτώσεις αυτού του εκτεταμένου έργου είναι:

Έδαφος. Όλα τα κατασκευαστικά έργα (Α/Γ, συνοδές εγκαταστάσεις, οδοποιία, δικτύωση) καθώς και η μεταφορά του εξοπλισμού θα προκαλέσουν καταπόνηση και μεγάλες απώλειες εδάφους, επιδεινώνοντας έτσι την ήδη κρίσιμη υποβάθμιση της περιοχής. Σε σοβαρά ερημοποιημένες περιοχές, ο FAO προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να γίνεται καμία μεταβολή χρήσης γης λόγω του μεγάλου κινδύνου περαιτέρω υποβάθμισης των εδαφικών πόρων. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Εδαφολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Κ. Κοσμάς, που έχει μελετήσει λεπτομερώς την ερημοποίηση στη Λέσβο: «Η οποιαδήποτε μεταβολή στην υπάρχουσα χρήση γης αναμένεται να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα περαιτέρω υποβάθμισης. Τα πετρώματα της περιοχής χαρακτηρίζονται από ελάχιστη ως μηδενική περατότητα του νερού βροχής. Η υπάρχουσα θαμνώδης βλάστηση και τα σχετικά αβαθή εδάφη οριακά συγκρατούν το νερό της βροχής και δεν προκαλούνται σημαντικές διαβρώσεις στην περιοχή και μεγάλες πλημμύρες στις κατώτερες παραλιακές περιοχές. Αν διαταραχθεί το υπάρχον οικοσύστημα με την κατασκευή δρόμων ή την κάλυψη του εδάφους με αδρανή υλικά αναμένονται μεγάλες απορροές νερού βροχής με παντελή απομάκρυνση του εδάφους και οριστική και αμετάκλητη υποβάθμιση της περιοχής.» (προσωπική επικοινωνία, 30/3/2012).

Υδατικοί πόροι. Οι ήδη περιορισμένοι υδατικοί πόροι της περιοχής (λόγω χαμηλής βροχόπτωσης και ισχυρών ανέμων) θα οδηγηθούν σε πλήρη εξάντληση από την αφαίρεση της λιγοστής φυτοκάλυψης, την απώλεια και την υποβάθμιση του εδάφους καθώς και από τις αλλαγές στο ανάγλυφο.

Βιοποικιλότητα. Η μείωσης της ορνιθοπανίδας (θάνατοι και μετανάστευση πουλιών)iii, γνωστή σοβαρή επίπτωση των Α/Π, αναμένεται να είναι σημαντικότατη στην περίπτωση της Λέσβου λόγω της σημασίας του νησιού ως οικοτόπου σπάνιων πτηνών. Σημαντικές θα είναι και οι επιπτώσεις στην χλωρίδα και πανίδα της περιοχής, λόγω διαταραχής της φυτοκάλυψης, που όπως σε όλες τις ξηροθερμικές περιοχές είναι πολύτιμη δεξαμενή γενετικού υλικού.

Τοπίο. Η απειλή για το μοναδικό τοπίο της περιοχής είναι πέραν κάθε αμφιβολίας λόγω της μεγάλης κλίμακας και του πλήθους των Α/Γ.

Οι αναπτυξιακές συνέπειες του έργου

Η τοπική ανάπτυξη προϋποθέτει επαρκείς και καλής ποιότητας φυσικούς πόρους. Οποιαδήποτε υποβάθμιση τους – ιδιαίτερα των μη ανανεώσιμων όπως είναι το έδαφος και η βιοποικιλότητα – ζημιώνει αναπόφευκτα τις υφιστάμενες οικονομικές δραστηριότητες και δρα ανασταλτικά για την υλοποίηση εναλλακτικών αναπτυξιακών επιλογών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το εισόδημα, την απασχόληση, και την ποιότητα ζωής των κατοίκων και των επισκεπτών μιας περιοχής, καθώς και γενικότερα την ζωντάνια και συνοχή της τοπικής κοινωνίας. Με δεδομένες τις σοβαρές αναμενόμενες επιπτώσεις του έργου εκτιμάται ότι οι παρακάτω κλάδοι θα ζημιωθούν:

Γεωργία-κτηνοτροφία, λόγω υποβάθμισης εδαφικών, υδατικών και βιοτικών πόρων και κατακερματισμού του τοπίου.

Ήπιος τουρισμός (οικτουρισμός, γεωτουρισμός, αγροτουρισμός) λόγω υποβάθμισης του τοπίου, των φυσικών πόρων και ιδιαίτερα της ορνιθοπανίδας. Σοβαρότατες αναμένεται να είναι οι επιπτώσεις στον τουρισμό φύσης (παρατήρηση πουλιών – bird-watching), για τον οποίο η Λέσβος αποτελεί γνωστό και σημαντικό προορισμό που αποδίδει σημαντικά οφέλη στην τοπική οικονομία, όπως επίσης και στο δυναμικό ανάπτυξης οικοτουρισμού, γεωτουρισμού και εκπαιδευτικού τουρισμού με κέντρο το Απολιθωμένο Δάσος Σιγρίου.

Από αναπτυξιακή σκοπιά, είναι επιθυμητό ένα έργο να έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην περιοχή που εγκαθίσταται και τα οικονομικά οφέλη απ’ αυτό να επανεπενδύονται τοπικά. Τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα του προτεινόμενου έργου δεν αναμένεται να είναι σημαντικά διότι (α) δεν θα ενεργοποιήσει τους υφιστάμενους οικονομικούς κλάδους (πλην παροδικά, επιλεκτικά τον κατασκευαστικό κλάδο ίσως), (β) αντίθετα θα πλήξει σημαντικά τους περισσότερους υφιστάμενους δυναμικούς κλάδους της τοπικής οικονομίας και (γ) θα προκαλέσει μεγάλη αύξηση εισαγωγών ακριβού εξοπλισμού. Οι πιθανότητες επανεπένδυσης τοπικά είναι ισχνές όταν δεν θα υπάρχουν τοπικοί κλάδοι και ενδιαφερόμενοι αποδέκτες.

Ένα ζήτημα που χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης, και συχνά αποσιωπάται, σχετίζεται με την αβεβαιότητα της επένδυσης. Οι επενδύσεις σε ΑΠΕ απαιτούν σημαντική χρηματοδότηση και επιδοτούνται από τους καταναλωτές. Επιπλέον, έχουν ισχυρούς ανταγωνιστές, άλλες μορφές φθηνότερης πράσινης ενέργειας καθώς και νέες τεχνολογίες. Για δε τα νησιά, τα προβλήματα σύνδεσης με την ηπειρωτική χώρα για τη διάθεση του παραγόμενου ρεύματος παραμένουν σημαντικός παράγοντας αβεβαιότητας τόσο λόγω κόστους κατασκευής όσο και λόγω απωλειών ενέργειας κατά τη μεταφορά. Τι θα γίνει αν, για οποιονδήποτε λόγο, η επένδυση κριθεί μη οικονομικά αποδοτική και εγκαταλειφθεί (όπως έχει συμβεί και συμβαίνει σε άλλες χώρες); Τι θα γίνει ο εγκατεστημένος εξοπλισμός που θα έχει πλήξει τους πόρους, μερικούς μη-αναστρέψιμα, και το τοπίο της περιοχής και πως θα ανακάμψουν η τοπική οικονομία και κοινωνία από το πλήγμα που θα έχουν υποστεί;

Χωρικός σχεδιασμός της ανάπτυξης στη Λέσβο

Όλα τα παραπάνω αναπόφευκτα οδηγούν στο ουσιαστικότερο ερώτημα: προηγήθηκε ενδελεχής μελέτη και χωρικός σχεδιασμός ώστε να αντιμετωπισθούν οι προαναφερθείσες (και πολύ περισσότερες) επιπτώσεις και αναπτυξιακές συνέπειες του έργου; Πιο συγκεκριμένα:

Έλαβε υπόψη ο σχεδιασμός του έργου τις τρέχουσες και μακροχρόνιες αναπτυξιακές ανάγκες, προτεραιότητες, επιλογές και προοπτικές της περιοχής εγκατάστασης αλλά και της Λέσβου γενικότερα;

Συγκρίθηκαν τα εκτιμώμενα οφέλη του έργου με την οικονομική (και μη οικονομική) αξία των πόρων, ιδιαίτερα των μη-ανανεώσιμων, που θα καταστραφούν, με τις απώλειες θέσεων εργασίας και εισοδήματος στους κλάδους που θα πληγούν λόγω υποβάθμισης των πόρων΄

Συγκρίθηκαν τα εκτιμώμενα οφέλη του έργου με κόστος ευκαιρίας άλλων εναλλακτικών τοπικής ανάπτυξης που θα ακυρωθούν με το έργο;

Ενημερώθηκαν οι κάτοικοι και οι αρχές της περιοχής, που θα συμβιώσουν με το έργο, αλλά και της Λέσβου γενικότερα, για τα υπέρ και τα κατά του έργου, και ερωτήθηκαν αν είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν την αποδοχή του;

Συνεκτίμησαν όσοι ενεπλάκησαν στο σχεδιασμό του έργου τα όποια οφέλη με τις αβεβαιότητες του έργου;

Εντάχθηκε ο σχεδιασμός του έργου σε πλαίσιο γενικότερου ενεργειακού σχεδιασμού για τη Λέσβο με μελέτη τόσο των δυνατοτήτων αξιοποίησης άλλων μορφών παραγωγής ενέργειας με πιθανά λιγότερες περιβαλλοντικές και κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις όσο και των εναλλακτικών επίτευξης ενεργειακής αυτάρκειας στο νησί (π.χ. εξοικονόμηση ενέργειας με βιοκλιματικά σπίτια, λιγότερες μετακινήσεις , οικονομικές συσκευές, κ.λπ.;)

Τελειώνοντας, ας υποτεθεί ότι η δυτική Λέσβος είχε αναπτυχθεί σε ένα πολιτιστικό Γεωπάρκο με οργανωμένες και αποδοτικές μορφές οικοτουρισμού, γεωτουρισμού και αγροτουρισμού σε συνδυασμό με γεωργο-κτηνοτροφικές και μεταποιητικές δραστηριότητες για παραγωγή εξαγώγιμων ποιοτικών προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θα είχε τότε προταθεί για χωροθέτηση βιομηχανικών αιολικών πάρκων;

Θα είχε προταθεί να μετατραπεί σε ένα τεράστιο, επισφαλούς βιωσιμότητάς, ενεργειακό εργοστάσιο εξαγωγής … ακριβής ενέργειας που επιπλέον θα απέκλειε τις άλλες αναπτυξιακές επιλογές της;

Θα δεχόταν οι ωφελούμενοι από αυτό το υποθετικό μοντέλο ανάπτυξης κάτοικοι τη συζήτηση για τα βιομηχανικά αιολικά πάρκα όταν θα ήξεραν βιωματικά ότι οι υποβαθμισμένες και ερημοποιημένες περιοχές δεν είναι άχρηστοι και μη παραγωγικοί ξερότοποι, που κάποιοι θεωρούν άχρηστους και άρα κατάλληλους για χωροθέτηση τόσο καταστροφικών εγκαταστάσεων, αλλά ευλογημένοι τόποι ζωής και ευημερίας;

Όταν θα ήξεραν ότι «Πουθενά, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, ο Ήλιος και η Σελήνη δεν συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά, δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους όσο επάνω σ’ αυτό το κομμάτι γης που κάποτε, ποιος ξέρει σε τι καιρούς απίθανους, ποιος Θεός, για να κάνει το κέφι του, έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους…»iv;

e.briassouli@aegean.gr

i Που περιέχεται στο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης (ΚΥΑ 99605/3719)

ii MEDALUS I, II, III (1989-1999)

iiiBirldlifeInternational 2010 (http://www.birdlife.org/eu/pdfs/BirdLife2010AssessmentreportFINAL.pdf) και http://www.seo.org/media/docs/Manual_molinos.pdf

ivΟδυσσέας Ελύτης, «Η Άλλη Λέσβος» (http://www.emprosnet.gr/Current/?EntityID=445950d9-4f0c-4881-8429-f2ac7feb0102)


Δώρο 81,66 εκατ. € ετησίως στην πολυεθνική Iberdrola!




δείτε και εδώ πως έγινε η Σίτανος στην Κρήτη με τα φωτοβολταικά

http://www.voreioaigaiosos.gr/lesvos-windturbines/

Θα εκριζώνονται οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν σε αμπελοτεμάχια χωρίς δικαίωμα φύτευσης !!!


Άρχισε η ανάπτυξη!
Η φύτευση αμπελιών για κρασί στα χωράφια μας δεν επιτρέπεται αν δεν πάρουμε άδεια. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ανήκουμε δεν μπορούμε πλέον να φυτεύουμε ό,τι εμείς θέλουμε. Επιβάλουν όρους στο τι και πόσο θα φυτεύουμε στα χωράφια μας. Με αυτά οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία, τη γεωργία στην καταστροφή, το λαό στην ανεργία. Μέχρι και σήμερα υπακούουν στις εντολές των Βρυξελλών, επιβάλουν καταστροφικούς νόμους και θέλουν να συνεχίσουν με κυβερνήσεις κρυφομνημονίων. Η πολιτική του μνημονίου, η πολιτική της Μέρκελ και του Μπαρόζο, η πολιτική των κομμάτων της συγκυβέρνησης πρέπει να ανατραπεί. Ποινικοποιούν την παραγωγή, ξεκληρίζουν την αγροτιά!!!
Στόχος η διαρκής και με κάθε τρόπο αποθάρρυνση από την πολιτεία κάθε προσπάθειας μικροκαλλιεργητή για αγροτική καλλιέργεια. Κατέστρεψαν την καλλιέργεια του καπνού, του βαμβακιού, των τεύτλων, απαξίωσαν την ελαιοκαλλιέργεια, τώρα ξεριζώνουν και τα κλήματα…

Για όλα τα αμπελοτόπια που είναι φυτεμένα με οινοποιήσιμες ποικιλίες πρέπει να έχει εκδοθεί από το Υπουργείο Γεωργίας σχετική άδεια. Εάν φυτευτεί αμπέλι για κρασί χωρίς άδεια θα εκριζώνεται. Όσοι έχουν φυτεύσει δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται να το έχουν και υποχρεούνται να το ξεριζώσουν με δική τους δαπάνη.

Στην περίπτωση που δεν προβούν στην εκρίζωση, αμέσως επιβάλλεται χρηματική ποινή 1.200 ευρώ/στρέμμα που ισχύει για ένα έτος από την ημερομηνία κοινοποίησης του προστίμου. Μετά την παρέλευση του έτους το πρόστιμο διπλασιάζεται, εφόσον η «παράνομη φυτευμένη» έκταση συνεχίζει να υφίσταται.

Διαβάστε τι ανακοίνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας

Π.Ε. Αιτωλ/νίας: Θα εκριζώνονται οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν σε αμπελοτεμάχια χωρίς δικαίωμα φύτευσης.

Η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας ενημερώνει τους αμπελοκαλλιεργητές ότι όλες οι οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν μετά την 1/8/1998, είναι παράνομες, εκτός των φυτεύσεων που έγιναν βάσει δικαιωμάτων που χορηγήθηκαν από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Σύμφωνα με το με αριθμ. 351/49474/25-04-2012 έγγραφο του ΥΠ.Α.Α.Τ. (Διεύθυνση ΠΑΠ-ΔΕΝΔΡ/ΚΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΑΜΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΞΗΡΩΝ ΚΑΡΠΩΝ), οι παραπάνω φυτεύσεις θα πρέπει να εκριζωθούν άμεσα με ευθύνη και έξοδα των κατόχων τους.

Επιπλέον, η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Π.Ε. Αιτωλ/νίας ενημερώνει όλους τους αμπελοκαλλιεργητές ότι θα προχωρήσει σε ελέγχους για την εφαρμογή του μέτρου.

Ξεριζώνουν τώρα και τα αμπέλια και μετά μας λένε ότι δεν παράγουμε τίποτα.
πηγη

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Επιστολή στον Θάνο Τζήμερο "Δημιουργία Ξανά", περί «Σχέσεων Κράτους-Εκκλησιών»


Μία ενδιαφέρουσα επιστολή - απάντηση στον Θάνο Τζήμερο για τις θέσεις του κόμματος "Δημιουργία Ξανά'', περί «Σχέσεων Κράτους-Εκκλησιών» απέστειλε πρόσφατα ο Ανδρέας Σταλίδης, δημιουργός του antibaro.gr την οποία και σας παραθέτουμε:

"Αγαπητέ κ. Τζήμερε,

Συγχαρητήρια για την εκλογική σας επίδοση στις 6 Μαΐου. Λαμβάνω το θάρρος για αυτήν την επιστολή επειδή είστε ένας από τους λίγους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι απάντησαν στις ερωτήσεις του ηλεκτρονικού debate του Αντίβαρου, και μάλιστα αρκετά εύστοχα.
Σας γράφω λοιπόν επειδή μου έκανε εντύπωση το στίγμα της «Δημιουργίας, Ξανά!», όπως το εκφράσατε εν γένει δημοσίως και ειδικά το «πολιτική χωρίς πολιτικούς», την έμφασή σας στο αίτιο της κρίσης ως το μοντέλο «Σοβιέτ», το οποίο υιοθέτησε η χώρα μας για δεκαετίες και την άνεση με την οποία καταγγέλετε ταυτόχρονα τους θαυμαστές του Χίτλερ και του Στάλιν. Απογοητεύτηκα όμως σφόδρα όταν διάβασα τις θέσεις σας για τις σχέσεις «Κράτους-Εκκλησιών».
Ο φρέσκος πολιτικός σας λόγος, προερχόμενος από βιώματα και εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα (ο οποίος έχει πράγματι αφανιστεί από την Ελλάδα και ως ιδιωτικός τομέας εμφανίζεται μία νομενκλατούρα διαπλεκόμενων με το δημόσιο λειτουργώντας ως πελάτης του), στο πεδίο αυτό των θέσεων του κόμματος έλκεται από στείρα στερεότυπα της αριστεράς. Ξεκινώ από κάποιες γενικές αρχές, τις οποίες θεωρώ πολύ σημαντικές. Κατόπιν, συνεχίζω θέτοντας ορισμένα γεγονότα τα οποία ανατρέπουν συγκεκριμένες θέσεις σας, ελπίζοντας να ληφθούν υπόψιν όλα αυτά.

Γενικές αρχές

Μία οξυδερκής θεώρηση της ελληνικής ιστορίας, όσο και κοινωνίας, όταν δεν εμφορείται από τις αγκυλώσεις της αριστερής διανόησης η οποία έχει επικρατήσει στην άρχουσα πολιτική κουλτούρα τα τελευταία 30 χρόνια, διαβλέπει ότι η σχέση έθνους και θρησκείας στην Ελλάδα είναι δαιφορετική και όχι συγκρίσιμη με το τι γίνεται στην Ευρώπη.
Είναι λάθος ανάγνωση και οδηγεί σε λάθος θέσεις, να συγκρίνει κανείς τον ρόλο και τη θέση της Εκκλησίας ως οργανισμού, αλλά και ως πεποίθησης σε λαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα, με την καταπίεση αιώνων από τη Ρωμαιοκαθολική απολυταρχία και το σύμπλεγμα θρησκείας και αυταρχισμού στη Δύση για αιώνες –μέχρι και τον Φράνκο κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που πέρασε.
Μία πολιτική θέση, η οποία θα πρωτοτυπεί απέναντι στο τρέχον πολιτικό σύστημα σήψης και θα αποπειράται να διατυπώσει μία πρόταση λειτουργική για την ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αναπαράγει τις ιδεοληψίες συγκεκριμένων χώρων, αλλά να λαμβάνει υπόψη δημιουργικά τις ελληνικές ιδιαιτερότητες εν προκειμένω.
Συγκεκριμένα: η θρησκεία στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένας μεσαιωνικός εξουσιαστικός φορέας, ο οποίος κράτησε κάποια από τα προνόμιά του και στο νεωτερικό κράτος δημιουργώντας μία παθογενή σχέση με διάρκεια ως σήμερα, όπως προκύπτει από το πλαίσιο των θέσεων της ‘Δημιουργίας Ξανά’ όπως αυτό παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα σας.
Τουναντίον, σαν διοικητικός θεσμός ήταν πάντα ιστορικά πιο αδύνατος και υποταγμένος παρά το αντίθετο. Στη δε σύγχρονη ιστορία, ας μην λησμονούμε πως η αφετηρία του νεοελληνικού κράτους ήταν η απόπειρα πλήρους εκμηδένισης της θεσμικής παρουσίας της Ελλαδικής Εκκλησίας στην πρώιμη Βαυαροκρατία. Πολλά από τα εκκλησιαστικά στοιχεία τα οποία διανθίζουν κρατικές εκφάνσεις ή εκδηλώσεις σήμερα, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπονοείται στις θέσεις σας: στην ουσία είναι «κατακτήσεις» τις οποίες η αδυναμία της πρώιμης Βαυαροκρατίας να φτιάξει ένα λειτουργικό κράτος με τις αφετηριακές της αξίες, και η αντιδρώσα κοινή γνώμη, επέβαλλαν σταδιακά κατά την περίοδο του ρομαντισμού. Το πιο χαρακτηριστικό (αλλά σίγουρα μόνο ως ένα από πληθώρα αντίστοιχων περιπτώσεων) παράδειγμα αποτελεί η Συνταγματική υποχρέωση να είναι Ορθόδοξος ο αρχηγός του κράτους. Ήταν πάνδημο αίτημα για πάνω από 50 χρόνια ελεύθερου κρατικού βίου, το οποίο η εξουσία σνομπάριζε επίμονα, συστηματικά και επιδεικτικά –μέχρι την κατοχύρωση της κατά την πρώτη δεκαετία του Γεωργίου Α’.

Κυρίως όμως, όπως κατά καιρούς έχει καταδείξει ο Χρήστος Γιανναράς, σε έναν λαό και μία κουλτούρα που δεν έχει μάθει να λειτουργεί με τις αρχές του ωφελιμισμού και της πειθαρχίας, οι οποίες υπάρχουν στη Δύση ως απότοκο του εκεί ιστορικού και πολιτισμικού (άρα και θρησκευτικού) μοντέλου, η Ορθοδοξία είναι μία συντεταγμένη του συλλογικού κοινωνικού βίου, ένα μαξιλάρι οργάνωσης και νοηματοδότησής του.
Οι άνθρωποι, στο αρχέτυπο της ελληνικής κοινωνίας, επιτελούν λειτουργίες και ικανοποιούν ανάγκες, τόσο στον ιδιωτικό όσο και συνερχόμενοι στον δημόσιο βίο, με άξονα τη θρησκεία και την Εκκλησία. Αυτό είναι μία πολιτισμική ιδιαιτερότητα την οποία δεν μπορεί να παραγνωρίσει όποιος θέλει να απεικονίσει με συνέπεια την ελληνική κοινωνία, ούτε να σπεύσει να την απορρίψει με την στερεοτυπική χονδροειδή κατάταξή της ως «θεοκρατία». Όταν φτιάχνει κανείς πρόγραμμα το οποίο να αντιστοιχεί σε έναν συγκεκριμένο λαό, πρέπει να μπορεί να αποσαφηνίζει τέτοιου είδους λεπτομέριες, -χρειάζεται προσέγγιση με διάκριση, όχι τσουβάλιασμα με ιδεοληψίες.

Αυτό λοιπόν το θέμα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με νομικισμούς, όπως διαπνέει το πλαίσιο των θέσεών σας, ούτε με αφορισμούς. Το αντίθετο. Ιδιαίτερα δε σε περιόδους και φάσεις όπου αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός του έθνους, είναι απαραίτητο το λειτουργικό όραμα ανασυγκρότησης να γίνεται χωρίς αποκλεισμούς κύριων εθνικών συνιστωσών (μία εκ των οποίων στην ελλαδική κοινωνία είναι αναμφίβολα και η Εκκλησία), και όχι να είναι διαιρετικό των βασικών συντεταγμένων του κοινωνικού ιστού. Χρειάζεται σύνθεση του μοντέλου ανάπτυξης το οποίο προτείνετε στην κοινωνία και την οικονομία, με τους άξονες ιστορικής και πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, όπως ο συγκεκριμένος. Ιστορικά, κάθε σχήμα το οποίο καταφέρνει να βγάλει μία κοινωνία από τέτοια κρίση ταυτότητας όπως η σημερινή στην Ελλάδα, είναι συνθετικό, όχι δογματικό. Αυτό διδάσκει η Ιστορία.

Σχετικά τώρα με τις πιο συγκεκριμένες θέσεις σας, θα σχολίαζα τα κάτωθι.
Περί εκκλησιαστικής περιουσίας
Το επιχείρημα των θέσεών σας ότι η περιουσία στα χέρια της Εκκλησίας της δόθηκε επί Οθ. Αυτοκρατορίας ως πολιτικού εκπροσώπου των Ελλήνων (Χριστιανών), και άρα θα πρέπει να επιστραφεί στο κράτος, το οποίο είναι μετά την Επανάσταση ο νόμιμος διάδοχος φορέας πολιτικής εκπροσώπησης των Ελλήνων, είναι παντελώς άστοχο –και για την ακρίβεια πρωτοφανές. Κανένας από όσους προέβησαν στις ενέργειες τις οποίες περιγράφω πιο κάτω δεν χρησιμοποίησε αντίστοιχο ισχυρισμό. Έχουμε και λέμε:
1833-34. Η αντιβασιλεία του Όθωνα διέλυσε 416 Μοναστήρια και υφάρπαξε τις περιουσίες τους. Μιλάμε για το 80% των Μοναστηριών.
1836, η αντιβασιλεία του Όθωνα απαλλοτρίωσε την περιουσία των υπολοίπων μοναστηριών.
Με τους νόμους 1072/1917 και 2050/1920 είχαμε αναγκαστική απαλλοτρίωση μοναστηριακών εκτάσεων σε δύο φάσεις, με δεύτερη το 1930. Συνολικά οι εκτάσεις είχαν αξία 1 δις δραχμών της εποχής, από τις οποίες το κράτος κατέβαλε μόνο το 4%
Με το νόμο 4684/1931 έγινε αναγκαστική ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Μονών. Τα χρήματα που εισπράχθηκαν εξαφανίστηκαν τα πρώτα χρόνια της Κατοχής.
Στις 18/9/1952 υπεγράφη νέα σύμβαση με την οποία παραχωρούνταν το 80% της εκκλησιαστικής γης έναντι του ποσού 45 εκατομυρίων δραχμών. Στη Σύμβαση αυτή, με πρωτοβουλία του κράτους πάντα, το οποίο προχώρησε σε μία ακόμη αναγκαστική απαλλοτρίωση, το κράτος παραδέχτηκε ότι αδυνατούσε να αποπληρώσει τα χρωστούμενα προς την Εκκλησία και έτσι πρότεινε για αντάλλαγμα να μισθοδοτεί για πάντα τους κληρικούς.
Με το νόμο (Τρίτση) 1700/1987 επιχειρήθηκε η οριστική αποψίλωση της εναπομείνουσας εκκλησιαστικής περιουσίας, όμως αφού κατέφυγαν οι Μονές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια η υπόθεση σταμάτησε.

Συμπερασματικά: η Εκκλησία, δηλαδή τα πλέον των 10000 ΝΠΔΔ τα οποία την απαρτίζουν νομικά, έχουν απωλέσει σχεδόν όλες τις εκτάσεις γης που κατείχαν, μετά από σειρά αναγκαστικών απαλλοτριώσεων. Στην έρευνα της Αγροτικής Τράπεζας το 1988, την οποία κι εσείς αναφέρεστε, υπολογίζει την Εκκλησιαστική περιουσία σε 1.28 εκ στρέμματα γης, από τα οποία μόνο τα 169900 είναι καλλιεργίσιμη γη.
Οι αριθμοί αυτοί αναπαράγονται και στις θέσεις σας. Για να δοθεί όμως η πλήρη εικόνα δίνω και ένα επιπλέον στοιχείο της έρευνας, το οποίο παραλείπετε, ότι δηλαδή οι καλλιεργίσιμες εκτάσεις της Εκκλησίας αθροίζονται στο 0.48% του συνόλου.
Επίσης, στην ίδια έρευνα αναφέρεται ότι κατά τη δεκαετία 1974-1983 εγκαταλείπονται 162400 στρέμματα ανά έτος από τους αγρότες, συγκρίσιμο μέγεθος με τις Εκκλησιστικές εκτάσεις.
Στα 4.38 εκατομύρια στρέμματα υπολογίζονται οι εγκαταλελειμένες εκτάσεις το 1983 από τους ίδιους τους αγρότες. Επίσης, οι μικρές σχετικά εκτάσεις αυτές της Εκκλησίας είναι συνήθως δεσμευμένες από το κράτος, και έτσι έχουμε το παράδοξο ενώ το αίτημα διαφόρων δεξιών και αριστερών κομμάτων υποκείμενων στις ιδεολογικές αγκυλώσεις μία αντικληρικαλιστικής αριστεράς να αφορά στη φορολόγηση ή (μία ακόμη) απαλλοτρίωση των εκτάσεων της Εκκλησίας (όπως υπονοείτε σαφώς εσείς), το αίτημα της ίδιας της Εκκλησίας δια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου -για παράδειγμα στην προηγούμενη κυβέρνηση- να είναι η αποδέσμευση από το κράτος των εκτάσεων που ανήκουν στην Εκκλησία, ώστε η από κοινού εκμετάλλευσή τους να αποφέρει οφέλη για το κοινωνικό σύνολο!
Η τεράστια απόσταση της πραγματικότητας από την εικονική της εκδοχή είναι φανερή και ενδεικτική της επίδρασης στερεοτύπων στη διαμόρφωση των θέσεών σας και θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν..

Στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι αποσιωπάτε κάτι θεμελιώδες: βάσει της σχετικής Σύμβασης του 1952, η μισθοδοσία των κληρικών προήλθε από πρωτοβουλία του κράτους για συγκεκριμένους λόγους.
Όποιος λοιπόν προτείνει τη διακοπή της μισθοδοσίας (όπως κάνετε εσείς), θα πρέπει να λάβει πρόνοια είτε για την αντικαταβολή των οφειλομένων προς την Εκκλησία χρημάτων της αξίας των απαλλοτριωμένων εκτάσεων, είτε των ίδιων των εκτάσεων. Εάν δεν το κάνει, είναι υπόλογος στη συνέπεια της ίδιας του της λογικής.

Μερικές από τις πιο συγκεκριμένες προτάσεις σας ισχύουν ήδη και είναι περιττές. Για παράδειγμα η φορολόγηση εσόδων από όσα ακίνητα δίνουν πρόσοδο, το ισόκυρο του πολιτικού και θρησκευτικού γάμου κλπ.

Μερικές ακόμη, όπως για παράδειγμα η προαιρετική φορολόγηση των πολιτών υπέρ της Εκκλησίας στην οποία ανήκει, εκτός από το ότι αποτελεί αντιγραφή άλλων μοντέλων με διαφορετική εθνο-θρησκευτική προέλευση και ταυτότητα η οποία είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα (τουλάχιστον προς το παρόν), δείχνει και μία σύγχυση. Γράφετε για την «ανάρμοστη σχέση Πολιτείας – Εκκλησίας», η οποία λέτε «δίχασε τον λαό, οδήγησε σε πολιτικές τραγωδίες, «αναθέματα» και «λαοσυνάξεις»».
Εκτός του ότι μία «διαχωρισμένη» Εκκλησία θα έχει πολύ μεγαλύτερη άνεση να διαμαρτύρεται και να οργανώνει «λαοσυνάξεις», υπάρχει και η σύγχυση σε φιλοσοφικό υπόβαθρο από αυτή τη θέση, διότι από τη μία θεωρείτε «διχασμό» ένα απλό αίτημα της Εκκλησίας προς την πολιτεία να διεξαχθεί δημοψήφισμα με ερώτημα αν επιθυμεί ο λαός την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, διότι περί αυτού επρόκειτο, και από την άλλη ζητάτε ο ίδιος την προαιρετική αναγραφή στη φορολογική δήλωση των πολιτών!
Σημειώνω εδώ ότι η εν λόγω σύγχυση διακατέχει ολόκληρη την πλευρά του κράτους, το οποίο ακόμη και σήμερα ερωτά τους πολίτες για το θρήσκευμά τους στις ληξιαρχικές πράξεις γάμων και προσθήκης τέκνων στην οικογενειακή μερίδα, ενώ υπάρχει και η «θετική διάκριση» των μουσουλμάνων μαθητών οι οποίοι εισάγονται σε ειδική κατηγορία σε συγκεκριμένες ανώτατες σχολές. Τη σύγχυση αυτή θα πρέπει να την υποβάλετε στη βάσανο της συνέπειας της λογικής σας, ειδικά εφόσον χρησιμοποιείτε τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς.

Προχωρώ. Ο διαχωρισμός τον οποίον επιχειρείτε να περιγράψετε στις θέσεις σας είναι πολύ πρόχειρα γραμμένος, και χωρίς να λαμβάνει υπόψιν συγκεκριμένες συνιστώσες. Για την ακρίβεια, όλοι όσοι μιλάνε για αντίστοιχο διαχωρισμό λησμονούν ορισμένες βασικές παρενέργειες, οι οποίες εκτός από το πολιτισμικό υπόβαθρο του ελληνισμού, αφορούν και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και στην εξωτερική πολιτική.
Ενδεικτικά επισημαίνω ότι ο εξ αριστερών προερχόμενος αντικληρικαλιστικός άξονας, ο οποίος οδηγεί σε φωνές «άμεσου διαχωρισμού εδώ και τώρα» ξεχνάει τις σχέσεις του Ελλαδικού κράτους με το Άγιο Όρος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα πρεσβύτερα Πατριαρχεία και ασφαλώς τις χώρες στις οποίες ανήκουν όλα αυτά, κοκ. Όταν αναφερόμαστε σε μια σχέση με τέτοιο ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, όπως η συγκεκριμένη, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από όσο νομίζει κανείς με την πρώτη ματιά.

Στην αρχή των θέσεών σας λέτε ότι «στόχος(;) [του κόμματος] είναι να διπλασιάσουμε ανθρώπους ανεξίθρησκους και ανοιχτόμυαλους». Εκτός από περίεργος, για στόχο κόμματος, αφού δηλώνει μία «ιεραποστολική» διάθεση, υπονοεί σαφώς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος Ελλήνων δεν είναι ανεξίθρησκοι. Από πού συνάγετε αυτό το συμπέρασμα; Υποπτεύομαι ότι συγχέετε την λαϊκή πίστη με την έλλειψη ανεξιθρησκείας, και σ’ αυτή σας τη σύχγυση δεν επιδεικνύετε ο ίδιος αρκετά ανοιχτό μυαλό. Εκτός βέβαια, αν το υπόβαθρο της σκέψης σας είναι αποκλειστικά και ανελαστικά η Ποπεριανή «ανοιχτή κοινωνία».

Γράφετε για παράδειγμα στην αρχή των θέσεών σας πως «Ό,τι κάνει ο δεσπότης θα μπορεί να το κάνει και ο μουφτής». Αναρωτιέμαι τι ακριβώς εννοείτε. Δεδομένου του πλήρους διαχωρισμού (δεν το εξηγείτε επαρκώς, αλλά δίνετε ένα περίγραμμα ότι η Εκκλησία θα ασχολείται αποκλειστικά και αυστηρά με τα του οίκου της), ποια είναι αυτά τα δικαιώματα και τα πράγματα που «μπορεί» να κάνει ο Δεσπότης, αλλά δεν μπορεί ο Μουφτής; Διότι η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι ο Μουφτής μπορεί να δικάζει, για παράδειγμα, οικογενειακές υποθέσεις εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον Ισλαμικό Νόμο! Μάλλον θέλατε να γράψετε «ό,τι δεν μπορεί να κάνει ο δεσπότης, δεν θα πρέπει να μπορεί να το κάνει ούτε ο μουφτής». Βλέπετε ότι η τεχνητή πολιτική ορθότητα και η με το ζόρι υποβάθμιση του «δικού μας» έναντι του «άλλου» για να εμφανιστούμε ως «δίκαιοι» ή «φιλελεύθεροι» είναι κακός οδηγός.

Αυτό που ίσως αναρωτιέστε τώρα είναι, μα μπορούν να συνυπάρξουν όσα διαβάζω στην παρούσα επιστολή με τις δημόσια διατυπωθείσες απόψεις περί οικονομικής πολιτικής; Η δική μου απάντηση είναι προφανώς ναι.
Εδώ θα βασίζεται η πρωτοτυπία, το εναλλακτικό της πρότασής σας, το πραγματικά καινούργιο (ας σημειώσω εδώ ότι το ‘πραγματικά καινούργιο’ για το οποίο μιλάω αναφέρεται στην δημόσια πολιτική συζήτηση όπως αυτή διεξάγεται στην Ελλάδα, γιατί διεθνώς -αρχής γενομένης από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο ήδη από την δεκαετία του 80-, η επανάκαμψη των αρχών του φιλελευθερισμού στην οικονομία είναι σύμφυτη με την πρόταξη των παραδοσιακών αξιών των αντίστοιχων κοινωνιών, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις Θάτσερ-Ρήγκαν, και όπως είναι ο κανόνας σε όλα τα συντηρητικά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα στη δύση.
Δυστυχώς όμως αυτό που έξω παραβιάζει ανοιχτές θύρες, στην Ελλάδα παραμένει ταμπού, λόγω ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς). Αλλιώς, μάλλον έχουμε ξανακούσει αυτές τις ιδέες σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές. Θα θυμίσω εδώ τον έντονα «εθνομηδενιστικό» και «νεο-οθωμανικό» τόνο τον οποίον δίνουν συνιδρυτές κομμάτων με τα οποία λέτε δημόσια ότι πολιτικά είστε συγγενείς. Αν λοιπόν το δείγμα γραφής επί των συγκεκριμένων ζητημάτων της παρούσης επιστολής δείχνει ότι έχετε κάνει το πρώτο βήμα μίας μακράς διαδρομής διολίσθισης προς τέτοιες απόψεις, αδυνατώ να ισχυριστώ ότι βρήκα σε σας ένα πρωτότυπο συνολικό πολιτικό στίγμα.

Θα κλείσω την επιστολή μου με την υπογράμμιση της θέσης μου πως τα αίτια της κρίσης πράγματι ανιχνεύονται στο υδροκεφαλικό κράτος και στον κρατισμό, και είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος σε σχέση μ’ αυτό. Υπάρχει όμως και μία άλλη κρίση. Η κρίση της εθνικής μας ταυτότητας. Χωρίς έμφαση στην εθνική συλλογικότητα, χωρίς συγκροτημένη συλλογική αυτοσυνειδησία, δεν έχουμε μέλλον. Όχι μόνο εμείς, κανείς στον κόσμο. Έναν θεσμό δεν τον αποδομείς αν δεν τον αντικαθιστάς με κάτι άλλο. Ειδάλλως, γκρεμίζεις το οικοδόμημα. Και έχουμε ανάγκη από θεμέλια σήμερα. Ό,τι συμβάλλει στην εθνική μας ταυτότητα είναι απαραίτητο συστατικό της σύνθεσης η οποία θα μας βγάλει από την κρίση.

Με αυτές τις σκέψεις, κλείνω με μια υπόμνηση του Γιώργου Σεφέρη: «Είμαστε ένας λαός, με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;»

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας,

Με τιμή
Ανδρέας Σταλίδης.
Δημιουργός του Αντίβαρου.

Στον καταρράκτη της Πέσσας, στο λόγγο του Λόγγου


Στο έκτο κείμενο για το ποίημα του Λόγγου, θα αναφερθώ στην περιγραφόμενη με απαράμιλλη δεξιοτεχνία και θαυμαστή ακρίβεια ειδυλλιακή παραλία της Σκάλας των Βασιλικών και στο λόγγο της Πέσσας, νότια της Πύρρας. Στο λόγγο του Λόγγου.

Κατά το λεξικό Ιωάννη Σταματάκου: «λόγγος, o, πυκνόν δάσος εκ θάμνων, λόχμη, δρυμών, δρυμός, ύλη, νάπη, νάπος, άλσος» λέξεις που χρησιμοποιεί ο Λόγγος.

Στην παράγραφο Γ. 21 του μυθιστορήματος αναφέρεται ότι μια μέρα που δεν έπνεε άνεμος, ο Δάφνις και η Χλόη είδαν μια βάρκα με τους ψαράδες να κωπηλατούν και να τραγουδούν, μα ο ήχος χανόταν στη θάλασσα. Όμως όταν η βάρκα πλησίασε ένα ακρωτήρι και μπήκε σε μισοφεγγαρένιο κόλπο, ακούγονταν δυνατά τα τραγούδια γιατί πάνω από τον κάμπο ήταν ένα βαθύ φαράγγι («κοίλος γαρ τω πεδίω αυλών υπερκείμενος» κατά το χειρόγραφο V του Βατικανού), που δεχόταν τον ήχο σαν να ήταν μουσικό όργανο που τα επαναλάμβανε όλα και μάλιστα χωριστά τον ήχο των κουπιών από το τραγούδι των ψαράδων.

Η Χλόη, επειδή για πρώτη φορά άκουσε την ηχώ, πότε έβλεπε τη θάλασσα, ενώ οι ναύτες τραγουδούσαν, πότε το φαράγγι, ψάχνοντας να δει εκείνους που αποκρίνονταν. Κι επειδή, άμα προσπεράσανε οι ψαράδες, έγινε και στο φαράγγι ησυχία, ρώτησε τον Δάφνη, αν υπάρχει κι άλλη θάλασσα από πίσω τους κι αν πέρασε κι άλλο πλεούμενο κι αν άλλοι ναύτες τραγουδούσαν τα ίδια. Κι ο Δάφνις απάντησε: «Νυμφών, ω κόρη, πολύ γένος, Μελίαι και Δρυάδες και Έλειοι, πάσαι καλαί, πάσαι μουσικαί. Και μιάς τούτων θυγάτηρ, Ηχώ». Η περιγραφή του φαινομένου της ηχούς, με το φυσικό ηχείο της βαθιάς χαράδρας και με τους κτύπους των κουπιών στη θάλασσα να παίζουν το ρόλο του μετρονόμου της μουσικής στο τραγούδι των ψαράδων, δείχνουν ότι ο Λόγγος γνώριζε τα μυστικά μουσικής και φυσικής.

Ο περιγραφόμενος τόπος ταιριάζει απόλυτα με τη Σκάλα Βασιλικών και τη χαράδρα στο ιαματικό Ρέμα της Μάκρης, που κατά την παράδοση ήταν γνωστό στη Σαπφώ, όπως σημειώνει ο Μάκης Αξιώτης, στο βιβλίο του «Πυρραίων Χώρα». Το Ρέμα της Μάκρης με τις πηγές και τον Καταρράκτη της Πέσσας (από το Ομηρικό «πέσσω, καταπέσσω»), ο οποίος φαίνεται στη φωτογραφία του κειμένου, πηγάζει από τη Μικρή Λίμνη της Αγιάσου και τον Όλυμπο των Βασιλικών. Από εκεί ο πρωτοπόρος σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος πήρε το 1931 τις πρώτες γυμνές εικόνες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου στην ευαίσθητη βουβή ταινία του «Δάφνις και Χλόη».

Ο αγαπητός στον Λόγγο ήρωας του μυθιστορήματος, ο σεβάσμιος γέρων Φιλητάς, που μιλά στους έφηβους για τον φτερωτό Έρωτα και τα μυστικά του, μένει στον παραπάνω τόπο, σ’ αυτό το λόγγο, όπου με τα χέρια του έφτιαξε κήπο «επί της επαύλεως απεχούσης σταδίους δέκα» (1,86 Km) από την Αχλαδερή, στην Γαϊδουροράχη, όπου και οι σωζόμενοι πέντε λαξευτοί τάφοι (Ελληνιστικοί κατά τον αρχαιολόγο Ιωάννη Κοντή).

Στις πηγές του Νυμφαίου των Μέσσων όπου κατά τον Πλίνιο υπήρχε «παρά την πόλιν Πύρραν πηγή τις, Αφροδίσιον, καλουμένη» και στον καταρράκτη της Πέσσας, η Χλόη όταν έπλενε την πλάτη του όμορφου Δάφνη «τον λουτρόν ενόμιζε του κάλλους αίτιον» και άθελά της έπιανε το δικό της δέρμα για να δει αν είναι πιο απαλό. Στα λιβάδια αυτά η Χλόη όταν τον άκουγε να παίζει μουσική με τη σύριγγα, που είχε επτά άνισους καλαμένιους αυλούς, τον έβλεπε πάλι όμορφο και «αιτίαν ενόμιζε την μουσικήν του κάλλους». Κι όταν την άλλη μέρα στο βοσκότοπο, κάτω από την αγαπημένη βελανιδιά,
τον έπεισε να λουστεί ξανά «και λουόμενον είδε και ιδούσα» τον άγγιξε παινεύοντάς τον και έτσι «ο έπαινος ην έρωτος αρχή».

Συνέχεια στις επόμενες επισημάνσεις.

Άρης Κυριαζής


http://www.emprosnet.gr

δεν είμαστε μόνο εμείς, είμαστε οι άλλοι !


Ο ραγιαδισμός ακόμα κι όταν είναι θεσμικός παραμένει ραγιαδισμός. Διότι η νοοτροπία είναι μία και δεν αλλάζει με τη θέση. Έτσι είναι η σκλαβοσύνη! Μας το εξηγούσε ήδη ο Επίκτητος: θεώρησε τον εαυτό σου ως ελεύθερο ον ή ως σκλάβο, όλα εξαρτώνται από σένα! Το Ποντιακό δεν αφορά μόνο τους Πόντιους, αλλά όλους τους Έλληνες και τους ανθρώπους, διότι είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Έτσι οι αντιδράσεις των ραγιάδων ενάντια στην επέτειο της γενοκτονίας είναι πάντα ενδεικτικές όχι μόνο της πίστης τους αλλά και της θεσμικής τους ανεπάρκειας.

Και ο λόγος είναι απλός. Από το 1994 και μετά δεν είναι οι Πόντιοι που οργανώνουν την επέτειο, αλλά το ίδιο το κράτος, διότι αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ποντίων με νόμο της Βουλής των Ελλήνων. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε απαγόρευση σε αυτό το πλαίσιο είναι απλώς παράνομη. Σε κάθε περίπτωση οι Πόντιοι και γενικότερα οι Έλληνες είναι τα παιδιά της Αντιγόνης και όχι τα τσιράκια του Κρέοντα. Κατά συνέπεια, η επέτειος θα μας επιτρέψει να δούμε στο δια ταύτα ποιος πιστεύει στις αξίες και ποιος είναι σκλάβος των αρχών. Διότι σε αυτό το ανθρώπινο πλαίσιο απαγορεύεται η απαγόρευση.

Ακόμα και όταν ο ναζισμός απαγόρευε τις συγκεντρώσεις, οι πρόγονοί μας οι Έλληνες δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Το ίδιο έκαναν και επί Χούντας. Σε αυτές τις μάχες βγήκαν πάντα νικητές, διότι προστάτευσαν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Κανένας δεν πρόκειται να μας φοβίσει. Κι αν θέλουν να μας σταματήσουν να μην μας πάνε μόνο στη φυλακή ή στην εξορία, αλλά να μας στείλουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως έκανε και η βαρβαρότητα πριν από αυτούς, διότι δεν πρόκειται να πάψουμε με τίποτα! Με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον θα μας μετατρέψουν όλους σε Δίκαιους αντί να παραμένουμε όλοι αδιάφοροι στον πόνο των Ποντίων.

Η επέτειος δεν είναι μια απλή συγκέντρωση. Το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας δεν είναι απλώς ένα έγκλημα. Γι’ αυτό το λόγο δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται ακόμα και να το θέλουν οι δήμιοι και οι ραγιάδες. Τώρα που αναγνώρισε το Ευρωκοινοβούλιο το έγκλημα κατά των Αρμενίων, των Ασσυρο-Χαλδαίων και των Ποντίων θα κάνουμε πίσω; Από το 2006 έχουν αλλάξει τα δεδομένα ακόμα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το 2010 μας αναγνώρισε και η Σουηδία μετατρέποντας επίσημα το Ποντιακό σε ένα διεθνές πρόβλημα. Κανείς πια δεν μπορεί να μας βλέπει ως γραφικούς.

Η επιστημονικότητα της απόδειξης της ύπαρξης της Γενοκτονίας δεν είναι πια θέμα διαπραγμάτευσης χάρη στο έργο του Κ. Φωτιάδη. Έχουμε ημέρα μνήμης χάρη στην αποφασιστικότητα του Μ. Χαραλαμπίδη. Έχουμε βιβλία ιστορίας χάρη στον Α. Παυλίδη. Έχουμε συνέδρια αυτογνωσίας χάρη στην οργανωτικότητα της Χ. Σαχινίδου. Έχουμε πια Νεολαία που δεν υπακούει πια στις διαταγές των θεσμικών οργάνων και λειτουργεί πλέον όπως είναι το πρέπον για τους επόμενους ανθρώπους.


Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν είμαστε μόνο εμείς, είμαστε οι άλλοι ! Αυτοί που δεν κατάφεραν να γενοκτονήσουν ! Είμαστε οι άλλοι που θυμόμαστε τους δικούς μας και σε κάθε επέτειο έχουμε τους νεκρούς μας μαζί. Ας το καταλάβουν, λοιπόν, όλοι όσοι δεν πιστεύουν στις αξίες μας ότι μια απαγόρευση συγκέντρωσης είναι μια απαγόρευση για τους νεκρούς μας. Ας τολμήσουν, λοιπόν, να απαγορεύσουν στους νεκρούς να μην έρθουν στην επέτειο, διότι αυτοί εκεί μας περιμένουν κάθε χρόνο!

ΠΗΓΗ:

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Ποιό κόμμα δεν θα ψηφίσω


Στις εκλογές της 6ης Μαϊου δεν ψήφισα. Όχι από επιλογή, αλλά από λόγους ανωτέρας βίας.
Σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσω (...Θεού θέλοντος φυσικά). Αλλά δεν έχω καταλήξει, ούτε καν σε "ρεύμα". Αρχίζω όμως δια της "εις άτοπον απαγωγής" (αν δεν το αποδίδω ορθά θα με διορθώσει ο Σωτήρης Καλαμίτσης!').
Βρήκα ποιούς δεν θα ψηφίσω κι έχω τέσερα κριτήρια:

1) σαφές: δεν θα ψηφίσω όσους χρησιμοποιούν στην κλασική ερώτηση "και πού θα βρείτε τα λεφτά;" την καραμέλα-απάντηση "θα φορολογήσουμε τους πλούσιους". Θεωρώ ασφαλέστατο δείκτη αποτυχημένου πολιτικού αυτόν που λέει "θα φορολογήσουμε τους πλούσιους" ή "θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή", λες και υπάρχει κανένα κόμμα στον κόσμο που λέει "θα φορολογήσουμε τους φτωχούς!" ή "θα ενισχύσουμε την φοροδιαφυγή!". Αυτονόητο είναι ότι όλοι (κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι) θέλουν να "φορολογήσουν τους πλούσιους". Το ζήτημα είναι όμως, ποιοί ακριβώς είναι οι πλούσιοι και πώς ακριβώς θα συλληφθεί η φορολογητέα ύλη που διαφεύγει ;
Για παράδειγμα, θα εκτιμούσα τον πολιτικό που, σε τηλεπαράθυρο του MEGA, θα έλεγε "θα φορολογήσω τους πλούσιους, δηλαδή τους ιδιοκτήτες του καναλιού σας, δηλαδή τον Γιώργο και τον Λεωνίδα Μπόμπολα, τον Βαρδή Βαρδινογιάννη κλπ".
Θα γίνει κανείς ....τόσο συγκεκριμένος; Τι λέτε;

2) δεν θα ψηφίσω όσους επιφυλλάσσουν για τον εαυτό τους το ρόλο του "ευκολάκια". Αυτού δηλαδή που έχει εθιστεί στην εύκολη αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς και στην "τζαμπαμαγκιά". Αυτού που θέλει να κατεβαίνει πάντα κάποιος άλλος στον αγωνιστικό χώρο κι αυτός με την παρέα του να κάνει χάζι από την κερκίδα και να ξεδίνει μπινελικώνοντας. Ψηφίζουμε κόμματα για να κυβερνήσουν, για να εφρμόσουν τις ιδέες τους, όχι για να είναι πάντα "απέναντι", στην ευκολία της αντιπολίτευσης.

3) Σιχαίνομαι τους φανατικούς, δεν θα ψηφίσω όσους φανατίζουν το κοινό τους: δημαγωγούς, λαϊκιστές, πολιτικούς με ακραία ρητορική κι εύκολες κατηγορίες στους αντιπάλους. Η εμπειρία μας με τον Γιώργο Παπανδρέου, που τα έβρισκε όλα στραβά όταν ήταν αντιπολίτευση, ήταν αρκούντως διδακτική ! Θα ψηφίσω ένα κόμμα που θα με πείσει ότι μπορεί να διαχειριστεί τα δύσκολα προβλήματα, που θα ρίξει το φακό στα δικά του θετικά κι όχι στα αρνητικά των άλλων. Πού θα με πείσει ότι έχει στελέχη με όρεξη να δημιουργήσουν μια Ελλάδα, χωρίς πολιτικαντισμούς, μια Ελλάδα της δημιουργίας, όπου θα υπάρχει χώρος για τους νέους ανθρώπους να δημιουργήσουν, χωρίς να υπάρχει ο κλασικός καριόλης δημόσιος υπάλληλος που θέλει μίζα ή βάζει πρόστιμα σε κάθε προσπάθεια, με χίλιες αφορμές.

4) κι επειδή τα πράγματα στην οικονομία είναι απλά, δηλαδή το έλλειμμα είναι η διαφορά εσόδων-δαπανών και οι δαπάνες είναι κυρίως μισθοί δημοσίων υπαλλήλων, άρα η απλή αλήθεια είναι ότι το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να πληρώνει 750.000 υπαλλήλους (δεν έχει τα λεφτά, πώς να το κάνουμε;), θα ψηφίσω όποιον δεν φοβηθεί να συγκρουστεί με το βόλεμα, λέγοντας ωμά την αλήθεια: ότι πρέπει να μείνουμε με 400.000 δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απολυθούν 350.000 !!! Δεν θα απολυθεί κανείς! Πώς; Να φτιάξετε θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να βρουν δουλειά εκεί! Γιατί είναι τόσο τρομερό να πείς σε κάποιον "αδερφέ, αυτός ο εργοδότης (κράτος) δεν βγαίνει, θα πας να δουλέψεις σε άλλον εργοδότη (ιδιώτη)".
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσει ο ιδιωτικός τομέας να δημιουργεί θέσεις. Άρα; ...Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Εμ, εδώ σας θέλω! Μήπως να αρχίσετε να μελετάτε καλύτερα, πόσο κακό κάνουν οι υπέρογκες αφαλιστικές εισφορές που αποθαρρύνουν τον εργοδότη; Μήπως, πρέπει να πάμε σε φορολογικό συντελεστή ανάλογο με την ένταση εργασίας;
Αν τα σκεφτείτε, θα βρείτε ιδέες. Αλλά πρώτα πρέπει να αποφασίσετε, ότι η Ελλάδα, δεν μπορεί να πληρώνει τόσους πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Σήμερα, το δημόσιο υπάρχει μόνο για να εμποδίζει τους ιδιώτες να δημιουργήσουν. Υπάρχει μόνο για να τους "τρέχει", να τους κάνει "καψώνια". Μετατάξτε τους λοιπόν (εμμέσως) στον ιδιωτικό τομέα κι αφήστε τον ιδιωτικό τομέα να δημιουργήσει. Ο Έλληνας μπορεί να μεγαλουργήσει επιχειρηματικά, αρκεί να τον απαλλάξετε από τη γραφειοκρατία. Τι ιδέες έχετε γι' αυτό κύριε υποψήφιε;

Με αυτές τις σκέψεις αρχίζω να ακούω τους υποψήφιους και ...βλέπουμε.
Πάντως, σας υπόσχομαι ότι δυό μέρες πριν τις εκλογές, θα σας πώ τι αποφάσισα!

Φώτης Μακρίδης/taxalia, 15-5-2012