Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Το να επιχειρείς στην Ελλάδα είναι αποτυχημένο ανέκδοτο.


Δυστυχώς το να επιχειρείς στην Ελλάδα είναι σαν αποτυχημένο ανέκδοτο. Ανυπομονείς να φτάσει στο τέλος του, και όταν φτάσει είναι αναντίστοιχο με τις προσδοκίες του ξεκινήματος.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ιστορίες καθημερινής τρέλας, για όποιον υπέπεσε στο ατόπημα να προσπαθήσει να βιοπορίσει ως μη-υπάλληλος του ελληνικού κράτους; Από πού να ξεκινήσω; Από τον κυκεώνα χαρτιών και παραχαρτιών για να πουλήσει π.χ. μια νοικοκυρά τις μαρμελάδες της που φτιάχνει από τα φρούτα που της περισσεύουν από το περιβόλι της, και της ζητάνε εξέταση κοπράνων από το υπουργείο για να της δώσουν το χαρτί που θα πάει να κάνει έναρξη στην εφορία, να πληρώνει λογιστή για να της κρατάει βιβλία, να πληρώνει ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) και στο τέλος να βγαίνει να πληρώνει στο κράτος περισσότερα από όσα εισπράττει;

Για το νεαρό που πήγε να ανοίξει ιντερνετικό κατάστημα για να πουλάει στο εξωτερικό ελληνικά προϊόντα όπως λάδι, κρασί και ξηρούς καρπούς, μάθαμε ότι χρειάζεται και εκείνος να κάνει εξέταση κοπράνων. Τελικά το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο για το επιχειρείν δείχνει κοπρολαγνικές τάσεις.

Η τελευταία μόδα καταγγελτικού λόγου για τους “κακούς” επιχειρηματίες είναι, λέει, ότι δηλώνουν εισόδημα χαμηλότερο από τους υπαλλήλους τους!

Μα το εισόδημα του μικρομεσαίου επιχειρηματία είναι άμεσα συνδεμένο με την κερδοφορία της επιχείρησής του! Όταν το 85% των μικρομεσαίων χάνουν χρήματα, θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβει κάποιος, ότι ο επιχειρηματίας που χάνει λεφτά η επιχείρησή του έχει μηδενικά έσοδα, και μάλιστα βάζει και χρήματα ή δανείζεται για να μη την κλείσει; Προφανώς, πρέπει κάποιος να είναι πολύ ηλίθιος για να μη το αντιλαμβάνεται αυτό, και προφανέστερα έχουμε πλειάδα τόσο ή και περισσότερο ηλιθίων με δημόσιο λόγο! Ακόμη και μέσα στη Βουλή! Εκτός αν ξέρουν πολύ καλά τί συμβαίνει, απλά επιτίθενται ακόμη μια φορά στο μίασμα του ιδιωτικού κέρδους. Εμετικό.

Επίσης, όποιος ήταν αρκετά βλαξ ώστε να αποπειραθεί να επιχειρήσει εν Ελλάδι, βρίσκεται αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένος. Από τη μια πλευρά ο ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) απαιτεί 250-450 ευρώ το δίμηνο από κάθε επιχειρηματία, είτε η επιχείρησή του κερδίζει 50 χιλιάρικα το χρόνο, είτε χάνει 50 χιλιάρικα. Αυτό σημαίνει ότι το 85% των μικρομεσαίων που λειτουργούν μια ζημιογόνο επιχείρηση, πιθανότατα κάπου χρωστάει, άρα και ακόμη για να την κλείσουν θα πρέπει να έχουν χρήματα που ΔΕΝ έχουν. Το 40% των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ είναι σε καθυστέρηση των εισφορών τους, με αποτέλεσμα να μην καλύπτονται ασφαλιστικά, ούτε εκείνοι, ούτε τα εξαρτώμενα μέλη της οικογένειάς τους. Όμως οι οφειλές τους που τρέχουν περιλαμβάνουν στα οφειλόμενα ποσά τις καλύψεις υγείας για την περίοδο που δεν τις έλαβαν, και ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΙ!

Τρέλα; Όχι! Απλά μια ακόμη απάτη του ελληνικού κράτους, όπου χρησιμοποιεί τη θέση ισχύος απέναντι στον πολίτη για την ύβρι που τόλμησε να διαπράξει, και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του να βγάλει το βιός του εκτός κρατικού μηχανισμού.

Σοβιετία εις τον κύβο...

Πέρα από αυτό, έρχεται ο άμοιρος ηλίθιος μικρομεσαίος και κάνει μια ρύθμιση, ενώ ξεκινά να πληρώνει το διμηνιαίο χαράτσι για τις σχεδόν ανύπαρκτες παροχές υγείας μέσω του ΕΟΠΥΥ, και του σφραγίζουν το βιβλιάριο υγείας να έχει ισχύ δυο μήνες κάθε φορά. Αυτό είναι ώστε να εκβιαστεί να πληρώσει τις δόσεις για τη ρύθμιση των χρεών για υπηρεσίες που δεν έλαβε, ενώ οι συντάξεις έχουν μειωθεί αλλά οι εισφορές όχι. Γελάσαμε αρκετά; Όχι προφανώς, διότι αν χάσει μια δόση της ρύθμισης, χάνει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας για την τρέχουσα περίοδο για την οποία μπορεί να είναι συνεπής στην πληρωμή της!

Η αντιμετώπιση του μικρομεσαίου από το κράτος είναι απεχθής. Λογίζοντας την αποτρεπτική ισχύ των δεδομένων του επιχειρείν, είναι μάλλον απίθανο ότι κάποιος νέος θα δει σοβαρά την προοπτική να γίνει επιχειρηματίας. Δεδομένου ότι από την ιδιωτική οικονομία, το 95% των θέσεων εργασίας βρίσκονται σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μπορεί κάποιος να συμπεραίνει ότι το ελληνικό κράτος πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, αντιμετωπίζοντας στην καλύτερη περίπτωση την ιδιωτική επιχειρηματικότητα εχθρικά, ανεύθυνα, εκδικητικά, και με μοναδική πρόθεση να ξεζουμίσει όποιον κάνει το λάθος να ασχοληθεί με αυτήν, πλην αν είναι Καταριανός σεϊχης fast track.

Χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα θα φτάσει το 95%, και τα έσοδα του κράτους θα πλησιάσουν ασυμπτωτικά το μηδέν! Για start-up κανένας ηλίθιος;

[Του Άγη Βερούτη από capital.gr]
http://www.defencenet.gr/

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Δέκα οπλαρχηγοί κατά τα «Φόβια» τού 1912


Λέσβος και Μυτιληναίων Αιγιαλός
Δεκαπενθήμερες επισημάνσεις

Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Λέσβου, παραθέτω δέκα ονόματα οπλαρχηγών, που μαζί με τους αντάρτες τους, πολέμησαν στον Κλαπάδο και σε άλλες μάχες στη Λέσβο κατά τα «Φόβια», δηλαδή στον ενάμιση μήνα από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας Μυτιλήνης στις 8 Νοεμβρίου μέχρι εκείνην της Ανεμώτιας στις 24 Δεκεμβρίου του 1912 και με την ευκαιρία, παρακαλώ όποιον έχει οποιαδήποτε πληροφορία ή φωτογραφία για κάποιον αντάρτη της εποχής εκείνης να επικοινωνήσει μαζί μου στο τηλέφωνο 6939-757857, για να γίνουν γνωστοί οι μέχρι σήμερα άγνωστοι αγωνιστές αντάρτες χωρίς τους οποίους δεν θα ελευθερωνόταν τότε η Λέσβος.

1.- Ο Λέσβιος οπλαρχηγός Ευστράτιος Λαγίδης με το ψευδώνυμο Άρης, ενώ ήταν πετυχημένος έμπορος στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου, πήγε στη Σάμο και συγκρότησε εθελοντικό σώμα ανταρτών που έδρασε ηρωικά. Στις 5-11-1912 ήλθε με δύο ιστιοφόρα ανοικτά της Μελίντας ύστερα από πρόσκληση τριών Πλωμαριτών για να κηρύξουν την επανάσταση, αλλά οι προύχοντες συνέστησαν τη μη πραγματοποίησή της. Με την απελευθέρωση αποβιβάστηκε στο Γαβαθά και έδρασε στη Λέσβο. Ο Λαγίδης κατέβαλε χρήματα και είχε την πρωτοβουλία να ενεργήσει στο Μαρόκο υπέρ της οικογένειας του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού που δολοφονήθηκε άγρια, επίσης παλιότερα έστειλε μεγάλο ποσό στη βιβλιοθήκη Βερναρδάκη της Μυτιλήνης.

2.- Ο Πλωμαρίτης οπλαρχηγός Δημήτριος Στεφάνου, καπνέμπορος. Κατά την επίσημη κατάληψη του Πλωμαρίου επέβαινε ως οδηγός και διερμηνέας στο ατμόπλοιο «Μακεδονία», ήταν αρχηγός στο πεζοναυτικό σώμα Προσκόπων και κατά τη μάχη του Κλαπάδου πολέμησε με τους αντάρτες του δυτικά του Κλωμηδάδου. Στις 26 Δεκεμβρίου μετέφερε στη Μυτιλήνη 32 Τούρκους στρατιώτες και αντάρτες επειδή σκότωσαν πολλούς Έλληνες στην Άγρα και στο Μεσότοπο και μάλιστα στο Μεσότοπο, όπου δεν άφησαν πέτραν επί πέτρας.

3.- Ο Κρητικός οπλαρχηγός ιερέας Ευγένιος Παπατάκης ήλθε από τη Σμύρνη και έδρασε κυρίως στη Γέρα, από όπου μετέφερε στις 19-11-1912 στη Μητρόπολη Μυτιλήνης 29 αιχμαλώτους. Στις 16 Νοεμβρίου με 60 αντάρτες κατετάγη στο σώμα πεζοναυτών υπό τον αξιωματικό κ. Κουρμούλη.

4.- Ο Πλωμαρίτης οπλαρχηγός Εμμανουήλ Σιταράς ή Καπετάν Μάνος, ο απελευθερωτής του Πλωμαρίου, με τους 22 αντάρτες του από τις 11 Νοεμβρίου κυριάρχησε στην κεντρική χερσόνησο.

5.- Ο Πλωμαρίτης οπλαρχηγός Δημήτρης Τσακύρης, με 115 επίλεκτους Πλωμαρίτες αντάρτες έφθασε στη Μυτιλήνη στις 2-12-1912 και ετέθη υπό τας διαταγάς του Απολλόδωρου Συρμακέζη για τη μάχη του Κλαπάδου, όπου μετά από αυτήν έχασε τον αντάρτη του Δημήτρη Ευστρ. Καμπά.

6.- Ο Μανιάτης οπλαρχηγός Κωνσταντίνος Μουνδραίος, με το ιστιοφόρο του στο Μόλυβο και ιδίως στην Πέτρα βοήθησε στην αποτελεσματική δράση του στόλου, στη διάσωση γυναικοπαίδων, στην εξόντωση ή σύλληψη Βασιβουζούκων επιδρομέων και εμπρηστών.

7.- Ο Αγιαπαρασκευώτης οπλαρχηγός Ευστράτιος Κ. Παντελής με 30 - 40 Αγιαπαρασκευώτες αντάρτες έχασε σε μάχη στο Καντρί τους συντρόφους του Παρασκευά Δ. Πατσά και Δημήτρη Αλάνη.

8.- Ο Πετριανός, οπλαρχηγός Ε. Κρασσάς του οποίου εδάρη ανηλεώς η σύζυγος στην Πέτρα στις 7 Δεκεμβρίου 1912 για το λόγο της συμμετοχής του στο αντάρτικο.

9.- Ο Γεραγώτης οπλαρχηγός Ευστράτιος Κοσμά Γαβαλάς ή Καπετάν Γεώργης ή Σαντοριναίος, με τις προσπάθειές του, την προθυμία του και την προσήλωσή του στην εκπλήρωση των καθηκόντων του, τα χωριά της Γέρας βρήκαν ησυχία και ασφάλεια.

10.- Ο Ερεσιώτης οπλαρχηγός Γιάννης Χατζηγιάννης, έδρασε στη νοτιοδυτική Λέσβο με την αντάρτικη ομάδα του στην οποία μετείχε και ο επίσης Ερέσιος Παναγιώτης Σαμαράς.

Στις 16-11-1912 ο Χατζηγιάννης και οι αντάρτες του με καπετάνιο τον Καπετάν Λαγίδη ξεκινώντας από το Γιαλό της Ερεσού και παίρνοντας ως όμηρο τον Τούρκο τελώνη, πήγαν στο Μεσότοπο όπου ύψωσαν την Ελληνική Σημαία συνοδευόμενοι από τον τότε 16χρονο Ερέσιο καλόγερο της Μονής Πιθαρίου, μετέπειτα εφημέριο στο Ναό Αγίου Νικολάου Σιγρίου Νεόφυτο Φράγκου, που ως γιος του παπα-Ευσταθίου της Ερεσού απεκαλείτο παπα-Σταθέλ’. Σε αντίποινα οι Τούρκοι αντάρτες, αναζητώντας το Νεόφυτο Φράγκου, ως καλόγερο παπα-Στάθη, συνέλαβαν, φυλάκισαν και σκότωσαν στα Λίμενα Σιγρίου έναν άλλο καλόγερο της Μονής Πιθαρίου που είχε το όνομα Στάθης, τον Ευστάθιο Σκούρτσο, φίλο και συνομήλικο του Νεόφυτου Φράγκου.

Η φωτογραφία του παπα-Νεόφυτου Φράγκου πρωτοδημοσιεύθηκε στο βιβλίο του Ιωάννη Τσίκνα «Σίγρι, το σίγουρο λιμάνι», 2008, σελ. 102.
 Άρης Κυριαζής
http://www.emprosnet.gr

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Η αυτοδιοίκηση πέθανε, ζήτω ο εθελοντισμός...


Παρακολούθησα, μακρόθεν η αλήθεια, τις διάφορες δράσεις που ανέπτυξαν οι φορείς του νησιού μας στο πλαίσιο της εθελοντικής δράσης καθαρισμού «Let’s Do It Greece 2013» την προηγούμενη Κυριακή. Αξιέπαινη η όλη προσπάθεια και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους. Επίσης, με ιδιαίτερη χαρά, διαπίστωσα το όψιμο ενδιαφέρον καθώς και το «σφιχταγκάλιασμα» που επιχειρούν το τελευταίο διάστημα οι ταγοί του τόπου μας προς τους εθελοντές.
Πληροφοριακά, και μόνον, να αναφέρω ότι εθελοντής γεννιέσαι, δε γίνεσαι, και προφανώς ο εθελοντισμός δεν είναι μόδα. Κάπου είχα ακούσει ότι οι παλιότεροι το ονόμαζαν και φιλότιμο. Οι εθελοντές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν... Διότι εθελοντής/-ντρια είναι:

- ο καταστηματάρχης που σκουπίζει το πεζοδρόμιο έξω από το κατάστημά του,

- ο αγρότης που καθαρίζει το μονοπάτι απ’ το οποίο περνάει με το γαϊδούρι του,

- η γυναίκα που σκουπίζει το δρόμο έξω από την πόρτα του σπιτιού της,

- ο λουόμενος που μαζεύει τα σκουπίδια του προηγούμενου,

- η γριούλα που ασπρίζει ένα ξωκκλήσι,

- ο μαθητής που μαζεύει δυο κουτιά αλουμινίου και δεν έχει πού να τα πάει...

μα και τόσοι άλλοι αφανείς, που προσφέρουν αγόγγυστα, χρόνια τώρα... Φυσικά κανείς δεν πήγε να δει, να ρωτήσει, να μάθει τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, αν χρειάζονται μια κάποια βοήθεια ή έστω να τους προσφέρει ένα μπουκαλάκι νερό και μια καλή κουβέντα...

... Βέβαια, έχω μια μικρή υποψία ότι κάποιοι μπήκαν στον πειρασμό τώρα να ανακαλύψουν τους εθελοντές, ή ακόμα χειρότερα, τώρα να τους εφεύρουν, για να καλύψουν δικές τους αδυναμίες.

Για να μη σπαταλώ λοιπόν το χρόνο και το χώρο σας, μια θερμή παράκληση προς τους επαΐοντες, τους ειδήμονες, τους αρχηγέτες και διακόνους της πολιτικής, οικονομικής και λοιπής ζωής του τόπου μας:

Αφού καταφέρατε μετά από τόσα χρόνια και καταστρέψατε τη Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου, το «Lesvoshop», τη Συνεταιριστική Τράπεζα Λέσβου - Λήμνου και ισοπεδώσατε την παραμικρή ελπίδα ανάπτυξης κάθε έννοιας της συνεταιριστικής ιδέας, ας μην καταστρέψετε και τον εθελοντισμό. Αφού δεν μπορείτε να βοηθήσετε τους εθελοντές, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αφήστε τα προσκλητήρια, τις φωτογραφίσεις και απλά σιωπήστε... Μην προσπαθείτε με ξένα κόλλυβα να κάνετε μνημόσυνα.

Αφήστε τους εθελοντές να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν!

Επί τη ευκαιρία, 15 Ιουνίου τού 2011 κάποιοι εθελοντές, μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου, καθάρισαν και κλάδεψαν ένα δασάκι έξω από τη Στύψη. Ακόμα περιμένουν ένα φορτηγάκι από το Δήμο για να απομακρύνουν τα κλαδιά και τα σκουπίδια...
 Ραφαήλ Παλαιοπάνης
http://www.emprosnet.gr

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Οι Νέοι "Εβραίοι"


...ετοιμάζονται λένε και στρατόπεδα συγκεντρώσεως για οικονομικά εγκλήματα...

Στο μουσείο του Ναζισμού στο Βερολίνο έχει φωτογραφίες που αποτυπώνουν τη χυδαιότητα. Το υποκείμενο και το αντικείμενο της χυδαιότητας έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι γεννήθηκαν άνθρωποι. Όμως στο δρόμο, μέσα από μια διαδικασία απo-ανθρωποποίησης η μια ομάδα, οι Ναζί, φερόμενοι στο αντικείμενο της χυδαιότητάς τους, τους Εβραίους, ως να μην ήσαν άνθρωποι, έχασαν οι ίδιοι κάθε επαφή με την ανθρώπινη φύση τους. Τελικά κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πλέον σήμερα ότι οι Ναζί ήσαν άνθρωποι. Ήσαν απλά ανθρωπόμορφα κτήνη.

Η διαδικασία απο-ανθρωποποίησης που χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν τα αποτρόπαια εγκλήματά τους οι Ναζί, ήταν η δημιουργία μιας λαϊκής αρένας, όπου τα αντικείμενα της Ναζιστικής χυδαιότητας, οι Εβραίοι, βρίσκονται ξαφνικά και απρόσμενα στο επίκεντρο της λαϊκής αρένας, εγκαταλείποντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους εκτοπιζόμενοι από το νέο καθεστώς του Χίτλερ, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τι νοσηρά σχέδια έχει στο νου του για το μέλλον τους. Χάνουν τα πάντα χωρίς να γνωρίζουν αν υπάρχει σχέδιο για την τύχη που θα έχουν, και ποιο είναι το σχέδιο αυτό.

Πολλοί κατηγόρησαν τους Εβραίους εκ των υστέρων ότι δεν αντιστάθηκαν, μετά την αποκάλυψη της Aπόλυτης Kτηνωδίας του Ολοκαυτώματος. Με την υστερογνωσία της κτηνωδίας είναι εύκολο να αναρωτηθεί κάποιος γιατί αυτά που έγιναν αφέθηκαν να γίνουν χωρίς κανείς να αντισταθεί. Η πραγματικότητα τη στιγμή των συμβάντων όμως είναι διαφορετική.

Επανέρχομαι στην εικόνα των εκτοπιζόμενων αστών γερμανο-Εβραίων. Γύρω τους τα πλήθη ζητωκραυγάζουν για την πτώση τους από το βόλεμα του αστού. Οι “κακοί” για το νέο καθεστώς “βολεμένοι Εβραίοι αστοί” εξευτελίζονται δημοσίως προς τέρψιν των φτωχών πλην τίμιων γερμανών, της χειμαζόμενης εργατικής τάξης που υποφέρει από τις δρομολογήσεις των κυρώσεων που της επέβαλαν οι νικητές του Α’ Π.Π.

“Αυτοί φταίνε!” είναι η δικαιολογία.

Το τίμημα της διαφορετικής ηθικής κληρονομιάς από τον τότε δοκιμαζόμενο προτεσταντισμό, είναι ο εκτοπισμός, ο εξευτελισμός, ο απανθρωπισμός και η “Τελική Λύση”. Χυδαία πράγματα, κτηνώδη και ακατάληπτα για εμάς σήμερα.

Κι όμως...

Το ίδιο διαφορετικός είναι και ο “τεμπέλης Έλληνας” που ζει με δανεικά από τον εργατικό βορειοευρωπαίο. Το ίδιο διαφορετικός είναι και ο “απατεώνας Κύπριος” που ζει από τη διαφύλαξη των προϊόντων των Ρώσων μαφιόζων, ή ο “απερίσκεπτος Ισπανός”, ή ο “ρισκαδόρος Ιρλανδός”, και ούτω καθεξής.

Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς. Σε καιρούς που η διαφορετικότητα αναδεικνύεται ως αίτιο τιμωρίας. Σε καιρούς που ο δημόσιος υπάλληλος φοβάται να πει ανοιχτά σε αγνώστους τί δουλειά κάνει, και που ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο μικρομεσαίος αυτόματα θεωρούνται φοροφυγάδες και εγκληματίες από το καθεστώς, όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ακόρεστες απαιτήσεις υπερφορολόγησης στις οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν εν καιρώ ύφεσης που κρατάει 6 χρόνια, και έχει ροκανίσει το 30% της συνολικής οικονομίας, όταν το μέγεθος του δημοσίου έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητο, δηλαδή η ιδιωτική οικονομία έχει χάσει σχεδόν το 60% των μεγεθών της. Δηλαδή τα δύο στα τρία μαγαζιά που είναι κλειστά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τα δύο τρίτα.

Ετοιμάζονται λένε και στρατόπεδα συγκεντρώσεως για οικονομικά εγκλήματα. Δηλαδή για εκείνους που δεν έχουν να πληρώσουν εκείνα που το κράτος απαιτεί από αυτούς. Από πότε η ένδοια έγινε έγκλημα; Σε ποια προτεσταντική δυστοπία είναι ο πτωχός εγκληματίας; Ακόμη και την εποχή του Βίκτωρος Ουγκώ, για να χαρακτηριστεί εγκληματίας κάποιος, έπρεπε να ενεργήσει. Ο χαρακτηρισμός κάποιου ως εγκληματία, χωρίς ενέργεια από μέρους του, παραπέμπει σε άλλες, πιο πρόσφατες, σκοτεινές εποχές. Η διαπόμπευση κάποιων για αυτό που είναι, και όχι αυτό που πράττουν, και η περιφορά τους στα κανάλια, το νέο Κολοσσαίο, παραπέμπει σε άλλες εποχές.

Βαδίζουμε αμέριμνοι, ως κοινωνία, επάνω σε πολύ λεπτό πάγο που τον ονομάζουμε ηθικό κίνδυνο. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανήθικο, που να μπορώ να σκεφτώ, από αυτόν τον ηθικό κίνδυνο.

Η κατάρρευση εσόδων είναι θέμα χρόνου. Μετά η κατάρρευση όλων εκείνων που ξέρουμε και θεωρούμε δεδομένα. Μετά η συλλογή των φόρων με την απειλή φυλάκισης; Με την απειλή κάνης όπλου; Οι συλλήψεις θα γίνονται μπροστά στα παιδιά μας ή θα μας βγάζουν πρώτα έξω από το σπίτι; Το σπίτι θα το παίρνουν αμέσως ή θα προλαβαίνουν τα γυναικόπαιδα να φέρουν μεταφορέα;

Αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να αποφύγουμε την κατάρρευση ετοιμάζουμε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Προς διαπόμπευσην και απο-ανθρωπισμό. Οι νέοι εγκληματίες απλά “είναι”. Δεν “κάνουν”, αλλά “είναι”. Είναι Έλληνες, Ιταλοί ή Κύπριοι, είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες, είναι φτωχοί και ανίκανοι να πληρώσουν τους φόρους που επιβάλλονται απερίσκεπτα. Απλά “είναι”. Αυτό. Η ποινικοποίηση της ύπαρξης αντί της πράξης.

Λέγω πιο πάνω: “τα αντικείμενα της... χυδαιότητας..., βρίσκονται ξαφνικά και απρόσμενα στο επίκεντρο της λαϊκής αρένας, εγκαταλείποντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους εκτοπιζόμενοι από το νέο καθεστώς..., χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τι... σχέδια έχει στο νου του για το μέλλον τους. Χάνουν τα πάντα χωρίς να γνωρίζουν αν υπάρχει σχέδιο για την τύχη που θα έχουν, και ποιο είναι το σχέδιο αυτό.”

Συμπληρώστε εσείς τις τελείες.

Ποιοι είναι οι Νέοι Εβραίοι; Για καθέναν είναι κάποιος άλλος, αλλά τελικά για κάποιους όλοι μας.

Μήπως πρέπει να το πάρουμε αλλιώς;

Ακούει κανείς;

Του Άγη Βερούτη 
http://infognomonpolitics.blogspot.gr

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Το… “Βδέλυγμα της Ερημώσεως” του Γένους;


Θα σας πω μια ιστορία…
Οταν τελείωσε η Μάχη των Θερμοπυλών και οι Σπαρτιάτες και οι άλλοι Ελληνες κείτονταν νεκροί στο πεδίο της μάχης, ο Εφιάλτης αποφάσισε πλέον με τον χρυσό που τον είχε φορτώσει ο Ξέρξης να πάει στα ξένα…
Σκέφτηκε ότι πλέον δεν τον σήκωνε ο τόπος εδώ..


Εφυγε λοιπόν στο εξωτερικό, όπου γυρνούσε πλέον δεξιά κι αριστερά κάνοντας σεμινάρια και διαλέξεις, για το πόσο εύκολα από την μια μέρα στην άλλη, μπορείς να τα οικονομήσεις πολύ χοντρά κι από βοσκός να γίνεις δισεκατομμυριούχος….

Ο Ξέρξης τον είχε φορτώσει με τόσο χρυσάφι που είχε λύσει το πρόβλημα της ζωής του για πάμπολλες γενιές…
Οι Ελληνες, πίσω στην πατρίδα όταν όλα είχαν τελειώσει και η χώρα είχε μετατραπέι σε ερείπια, αποφάσισαν να συστήσουν μια Επιτροπή και να τον καλέσουν ως μάρτυρα για να του κάνουν μερικές ερωτήσεις για την Μάχη…
Παραδείγματος χάριν…
- “Που γνωρίζατε το μονοπάτι για να οδηγήσετε πίσω από τον Λεωνίδα τους Πέρσες;”
- “Πως καταλάβατε ότι ο Ξέρξης θα σας έδινε τόσα πλούτη για μια τέτοια πληροφορία;”
- “Γιατί δεν δηλώσατε όλα αυτά τα πλούτη στην φορολογία εισοδήματός σας του έτους 479.. π.Χ.;”…. κλπ.

Ο Εφιάλτης το σκέφτηκε σου λέει… “Ασε ρε που θα πάω πίσω σε αυτούς τους καραγκιόζηδες; Κι αν κανένας από το σόϊ του Λεωνίδα ή των άλλων κορόϊδων που σκοτώθηκαν εκεί, με καθαρίσει…;”
Κι έτσι αποφάσισε να στείλει ένα γραπτό υπόμνημα…

“Κοίτα να δείς” σκέφτηκε “αυτοί είναι τόσο ηλίθιοι που θα συνεχίσω να τους δουλεύω… εύκολα”.
Τους έγραψε λοιπόν “ότι δεν ξέρει τίποτα για την υπόθεση της Μάχης των Θερμοπυλών…
Και δεν έχει λόγο επί του θέματος, εφόσον δεν συμμετείχε στην μάχη αυτή ούτε με την πλευρά των Ελλήνων κι ούτε με τους Πέρσες φυσικά…
Μάλιστα απόρησε γιατί τον κάλεσαν…”

Και τότε τα μέλη της Επιτροπής συνεδρίασαν και αποφάσισαν ότι ήταν προσβλητική η συμπεριφορά του Εφιάλτη κι απαράδεκτο το υπόμνημά του … και θα έπρεπε να προσκαλεσθεί να παραστεί αυτοπροσώπως στην Επιτροπή να του υποβάλουν τα μέλη της όσες ερωτήσεις ήθελαν…

Μάλιστα ένας από την Επιτροπή είπε “Ισως πρέπει να στείλουμε μερικούς να τον κουβαλήσουν με το ζόρι”… αλλά αυτή η πρόταση δεν πέρασε…

Κατόπιν είπαν να ψηφίσουν για το αν θα τον προσκαλούσαν ή όχι αυτοπροσώπως και η ψήφοι ήταν 8 – 1 υπέρ του ΝΑΙ… ένας ψήφισε ΟΧΙ κι αυτός ήταν από το κόμμα του Εφιάλτη… γιατί ξέχασα να σας πω ότι, πριν φύγει ο Εφιάλτης για τα ξένα… να φάει το χρήμα που έβγαλε με τον “ιδρώτα του”, ένα κόμμα στην Ελλάδα τον όρισε αρχηγό του, και μάλιστα κατάφερε και κάτι πρωτόγνωρο… να τον κάνει πρωθυπουργό με τις ευλογίες του Ξέρξη!!!!

Τελοσπάντων για να επανέλθουμε στην ιστορία, όταν ο Εφιάλτης παρέλαβε την δεύτερη πρόσκληση γέλασε με ειρωνεία και κατάλαβε ότι όλοι αυτοί ήταν πολύ μικρά και βλαμένα ανθρωπάκια αφού δεν κατάλαβαν με την πρώτη ότι τους έχει…. χεσμένους.

Κι έτσι απλά αποφάσισε να τους αγνοήσει παντελώς….
Εξάλλου τι θα του έκαναν;
Βρισκόταν υπό την προστασία του Ξέρξη του Μεγάλου Βασιλιά….
“Δεν πα να κουρεύονται οι ψωραλέοι”… σκέφτηκε.

Μετά άνοιξε την τηλεόρασή του και ξέσπασε σε χειροκροτήματα βλέποντας στιγμιότυπα από την συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων…
Ενας ηλικιωμένος κύριος από το κόμμα του είχε σηκωθεί όρθιος και μάλωνε τους υπόλοιπους βουλευτές για την συμπεριφορά τους να καλέσουν τον Εφιάλτη στην χαζοεπιτροπή τους…

“Βρήκαμε να φέρουμε σιδεροδέσμιο για να καταθέσει ως μάρτυρας ο Εφιάλτης. Δεν ντρεπόμαστε επιτέλους; Εγώ ντρέπομαι για αυτήν την εικόνα εκπροσώπων του ελληνικού λαού”….

Και τότε για πρώτη φορά ο Εφιάλτης κατάλαβε ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα στον κόσμο…

Κι αναφώνησε δυνατά: “Ζήτω η Δημοκρατία”….
Γιατί μόνο στην δημοκρατία μπορεί ο Εφιάλτης να γίνει πρωθυπουργός και ο Λεωνίδας να ανακηρυχθεί…. προδότης.

Μια φωνή όμως από την κουζίνα τον επανέφερε στην πραγματικότητα…
“Ζήτω ο Ξέρξης”…..
ήταν η γυναίκα του.

http://koukfamily.blogspot.gr/2013/04/blog-post_9591.html

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Η επανάσταση των σιωπηλών.


του Γιώργου Γραμματικάκη
Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]
.....................................................................................................................

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.

Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη». Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του. Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.
Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του. Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.

Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;

«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.
grafida.net