Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Κοίτα ποιος μιλάει…


του Νίκου Δαμιανού

Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω στο γιο μου για το νόημα του έπους του ’40
Δυσκολεύεται να καταλάβει τη σημασία του “Όχι”. “Τι να το κάνεις το ΟΧΙ, όταν, τελικά, χάνεις;” προτιμά τη σύγχρονη στρατηγική του συμβιβασμού
“Και ο κακός ο Χίτλερ; πόσο κακός ήταν; Αν ήταν κακός, γιατί τον μνημονεύουν, ακόμα, Έλληνες “πατριώτες”. “Πώς λέγεται αυτός που συμπαθεί τον εχθρό”, με ρωτάει;
Του μιλώ για τα μαρτυρικά χωριά των Ελλήνων: Δίστομο, Καλάβρυτα, Δομένικο, Καβαλλάρι, Λιδωρίκι, Σέρβια, Χορτιάτης κ.ά. Σηκώνει τα μάτια από το κινητό του και με κοιτά με απορία.
Ανήκει στη γενιά που οι απορίες μένουν απορίες, αν δεν υπάρχει η απάντηση στο βικιπαίδεια
“ανήκει στη γενιά”,  που εγώ του δημιούργησα και του κληροδότησα και τώρα του κουνώ το δάχτυλο όπως κάνουν όλοι οι ανεύθυνοι.


Η κόρη μου από την άλλη δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί πείναγαν οι Έλληνες στην κατοχή. Το θεωρεί υπερβολικό ότι, άκουσον-άκουσον, πέθαιναν από την πείνα.
Ανήκει στη γενιά που τρώει με delivery και εκστασιάζεται στον καναπέ βλέποντας άλλους να μαγειρεύουν.
“ανήκει στη γενιά”, που εγώ της δημιούργησα και της κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;


Θέλω να τους μιλήσω για τη σημαία, αυτή που είναι “απ τα κόκαλα βγαλμένη”. Θέλω να τους πως ότι μπορεί να είναι ένα πανί αλλά κρύβει από πίσω του σκιές ανθρώπων, που με χαιρετάνε από την Πίνδο, το Μόροβο, τον Καλαμά,την Τρεμπεζίνα, τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, το Μπομπεσι,το Καλπάκι κ.α.
Ο γιος μου έχει την ελληνική σημαία κάτω από τον Ζαγοράκη.
Ανήκει στη γενιά που θεωρεί τη σημαία ως εξάρτημα γηπέδου και κοινοβολευτικών ναζιστών.
“ανήκει στη γενιά” που εγώ του δημιούργησα και του κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;

Δε θέλω να τους μεταφέρω ανούσια διλήμματα για το ποιος είπε το Όχι: “Ο Μεταξάς ή ο Λαός”.
Και αν είπε το Όχι και ο Μεταξάς, μήπως θα γίνει λιγότερο μισητός ο Δικτάτορας;
1924 εθελοντές Έλληνες Δωδεκανήσιοι, Ιταλοί, στα χαρτιά, πολίτες (τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμα υπό Ιταλική κυριαρχία), έφυγαν εθελοντικά για την Πίνδο. Αυτοί δεν χρειάζονταν να ακούσουν ούτε ΟΧΙ, ούτε ΝΑΙ. Απλώς πήγαν εκεί που τους κάλεσε η καρδιά τους και όχι τα χαρτιά τους
Γι΄ αυτούς τους Δωδεκανήσιους θέλω να της μιλήσω και η κόρη μου με ακούει με προσοχή, όταν μιλάω για τη Ρόδο, βλέπετε ετοιμάζετε να πάει πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο.
Ανήκει στη γενιά που γνώρισε τη Ρόδο ως τόπο αχαλίνωτου τουρισμού.
“ανήκει στη γενιά”, που εγώ της δημιούργησα και της κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;

Θέλω να τους μιλήσω, με την ευκαιρία της εθνικής εορτής, για το νόημα της πατρίδας. Αλλά σωπαίνω, γιατί, κάπου, άκουσα ότι πατριώτης εν καιρώ ειρήνης σημαίνει να είσαι συνεπής στις φοροδοτικές υποχρεώσεις, να προστατεύεις το περιβάλλον και να ενεργείς εθελοντικά γι αυτό, να ακολουθείς τους νόμους, να συνεργάζεσαι με τις Αρχές, να καταγγέλλεις τον παραβάτη και να ενισχύεις την οικονομία αυτού του τόπου
Ανήκω στη γενιά, που θεωρώ δικαίωμα μου να μην κάνω τίποτα από τα παραπάνω και δε δέχομαι να μου κουνήσει κανένας το δάχτυλο του.
http://www.24grammata.com/

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ...


Το παρακάτω κείμενο χρονολογείται γύρω στα 1855 και αποτελεί την απάντηση του Σηάτλ, αρχηγού μιας φυλής Ινδιάνων, στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Φραγκλίνο Πηρς, ο οποίος ζήτησε από τους Ινδιάνους να πουλήσουν τη γη τους στην αμερικανική κυβέρνηση.
 Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων, ο δεσμός των οποίων μι τη φύση είναι ιερός και αδιάσπαστος, όπως η αδερφική αγάπη. 
Ο Σηάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής τον, ο οποίος διαφέρει πλήρως από τις υλικές αξίες και τον κατακτητικό πολιτισμό των λευκών.
 Οι σκέψεις που διατυπώνει ο Σηάτλ απέχουν από εμάς ενάμιση σχεδόν αιώνα, είναι όμως εξαιρετικά επίκαιρες στην εποχή μας, τώρα που όλοι πλέον βιώνουμε τις ολέθριες συνέπειες από την υπερβολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τη διαρκώς επεκτεινόμενη οικολογική καταστροφή τον πλανήτη μας
-Η απάντηση του αρχηγού των ινδιάνων στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, το 1855

Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για το λαό μου που μας φαίνεται αιώνιος και αμετάβλητος μπορεί τώρα να αλλάξει. Σήμερα είναι καθαρός, αύριο όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. Τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια, ποτέ δεν αλλάζουν.
Σ' αυτά λοιπόν που θα πει ο Σηάτλ μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσινγκτον να βασιστεί με σιγουριά. Όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχών. Ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον μας στέλνει μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Καλοσύνη του, παρ' όλο που ξέρουμε ότι δεν έχει ανάγκη τη φιλία μας.
Την πρότασή του πάντως θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε πως αν δε δεχτούμε ο λευκός θα θελήσει με τα όπλα ν' αρπάξει τη γη μας.
Ρωτάω όμως: Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να τα αγοράσετε; Πάντως μην ανησυχείτε: Θα πάρουμε την απόφασή μας. Καθετί πάνω σ' αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα Κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά. Κάθε κομματάκι ομίχλης. Στα σκοτεινά δάση. Κάθε ξέφωτο. Κάθε βούισμα εντόμου. Είναι ιερό. Στη μνήμη του λαού μου
Είμαστε κομμάτι της γης και αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι αδελφές μας. Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι τ' αδέλφια μας. Οι απότομες, ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνεϊ, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει ν' αγοράσει τη γη μας; Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος έτσι που να μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του.
Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ' αυτόν μ' ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ' αφήσει πίσω του τίποτα, παρά μόνο έρημο. Βρίσκουμε χαρά στα δάση ...;
Ίσως να μην το καταλαβαίνετε γιατί οι συνήθειές μας είναι διαφορετικές απ' τις δικές σας. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απ' τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέρφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας, μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά πως τα ποτάμια είναι αδέρφια όλων μας.

Δεν καταλαβαίνω. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απ' τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τ' αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση ν' αγοράσετε τη γη μας θα τη σκεφτούμε προσεκτικά.
Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο: Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα να 'ταν αδέρφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του Χιλιάδες Νεκρά Αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει, ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα, θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ' αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου ρωτά: Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά: Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;
Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό ή τη γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε, επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού, γιατί επιμένετε να τ' αγοράσετε; Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει: Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.
Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς, ν' ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ' τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη;
 Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας. Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.
Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.
Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα 'ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ...;
Ο Θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.
Που είναι η λόχμη;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ
Που είναι ο αετός;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ
Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου. Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο, οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν, όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.
Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο. "Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα." Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια, γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.
Μίλησα για θάνατο;
Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.
πηγη



Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ο κορυφαίος Αμερικανός αθλητής του 20ού αιώνα!


Τον αποκάλεσαν Wa-Tho-Huk. Αυτό στη γλώσσα των Ινδιάνων Παταουατόμι σημαίνει «Φωτεινό Μονοπάτι». Του το έδωσε ο παππούς του (η μητέρα του ήταν Ινδιάνα και ο πατέρας του Ιρλανδός) και όπως αποδείχτηκε, ήταν άκρως προφητικό. Στην πορεία βαφτίστηκε και χριστιανικά, παίρνοντας το όνομα, το οποίο γράφτηκε στα χρυσά κιτάπια της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Τον ονόμασαν Τζέιμς Φράνσις ή πιο απλά Τζιμ Θορπ.

Μπροστά από την εποχή του
Ετσι έγινε διάσημος στους Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912. Τότε που διέλυσε κάθε ρεκόρ στο Πένταθλο και Δέκαθλο. Στο πρώτο άθλημα νίκησε στα τέσσερα (άλμα εις μήκος, ακόντιο, 200 μ. με εμπόδια, δισκοβολία, 1.500 μ.) από τα πέντε αγωνίσματα (ήταν 3ος στο ακόντιο). Την ίδια μέρα που τα έκανε όλα αυτά, προκρίθηκε και στον τελικό του άλματος εις ύψος, όπου πήρε την 4η θέση!

Ακολούθησε το Δέκαθλο, όπου η επίδοση των 8.413 πόντων παρέμεινε κορυφαία στον κόσμο για δύο δεκαετίες. Μάλιστα τα 100 μ. Τα έτρεξε σε 10,1 δευτερόλεπτα, κάνοντας επίσης παγκόσμιο ρεκόρ. Τα δύο Χρυσά Μετάλλια του τα έδωσαν ο Βασιλιάς της Σουηδίας, Γκουστάβος και ο Τσάρος της Ρωσίας, Νικόλαος, με τον πρώτο να του λέει: «Είσαι ο μεγαλύτερος αθλητής του κόσμου»! Και αυτό ήταν ο Τζιμ Θορπ, ο πρώτος υπεραθλητής που γνώρισε η υφήλιος.

Αφαίρεση μεταλλίων και ρεκόρ
Οταν επέστρεψε στις Η.Π.Α. Τον περίμεναν μεγάλες τιμές και μία παρέλαση στο Μπρόντγουεϊ, όπου τον επιθύμησαν χιλιάδες συμπατριώτες του. Αυτά που κατέκτησε όμως με τον ιδρώτα του, έμελλε να τα χάσει στα χαρτιά. Βλέπετε λίγους μήνες αργότερα δημοσιεύτηκε πως το 1909 και το 1910 είχε αγωνιστεί ως ημιεπαγγελματίας στο μπέιζμπολ. Βλέπετε τότε αυστηρά επιτρεπόταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες η συμμετοχή μονάχα ερασιτεχνών αθλητών. Το απίστευτο στην όλη υπόθεση ήταν πως ο Θορπ είχε λάβει για κάθε ένα από εκείνα τα παιχνίδια του στο Μπέιζπολ το ποσό των 2$ ανά αγώνα! Η εντολή που δόθηκε ήταν να επιστραφούν τα μετάλλια και να σβηστούν από τα κιτάπια τα ρεκόρ του!

Μπέιζμπολ, ράγκμπι, μπάσκετ
Ο μιγάς υπεραθλητής όμως όσο και αν στεναχωρήθηκε δεν το έβαλε κάτω και είδε την αθλητική διαδρομή του να απογειώνεται σε άκρως επαγγελματικό επίπεδο σε τρία διαφορετικά αθλήματα, τα οποία τον έκαναν πλούσιο. Οι προτάσεις έπεσαν βροχή και στο μπέιζμπολ αγωνίστηκε ακόμα και με τη φανέλα των Τζάιαντς της Νέας Υόρκης. Ακολούθησε η πορεία του στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, γα να αποσυρθεί από τα αθλητικά δρώμενα σε ηλικία 41 ετών, παίζοντας μπάσκετ!

Αποκατάσταση και κορυφή
Ο Θορπ απεβίωσε το 1953 σε ηλικία 64 ετών, έχοντας μέχρι το τέλος το μεγάλο παράπονο για την αφαίρεση των Ολυμπιακών Χρυσών και των ρεκόρ. Στις 18 Ιανουαρίου του 1983 η Ολυμπιακή Επιτροπή αποκατέστησε την αδικία και σε μία λαμπρή τελετή επέστρεψε στα παιδιά του Μπιλ και Γκέιλ Θορπ, τις τιμές του Τζιμ Θορπ. Ωστόσο, η μεγαλύτερη τιμή για εκείνο τον αθλητή που στην αρχή τον αποκαλούσαν όχι με το όνομα του, αλλά ως... «ο ερυθρόδερμος», ήταν πως το 2000 ονομάστηκε ως ο κορυφαίος Αμερικανός αθλητής του 20ού αιώνα!
gazzetta.gr

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΙΟ


Aνα­ρω­τι­έ­ται ὁ μέ­σος πο­λί­της σέ τί ὀ­φεί­λε­ται ἡ κα­κο­δαι­μο­νί­α τῆς πο­λι­τι­κῆς στόν νε­ο­ελ­λη­νι­κό βί­ο. Ἀ­πό τήν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση ἀ­πό τούς Τούρ­κους μέ­χρι σή­με­ρα, ἡ πο­λι­τι­κή σκη­νή τῆς χώ­ρας μα­στί­ζε­ται ἀ­πό δι­αι­ρέ­σεις, ἔ­ρι­δες, ἐ­ξαρ­τή­σεις, πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις κι ἀ­πραγ­μα­το­ποί­η­τες ὑ­πο­σχέ­σεις. Δύ­ο ἐμ­φύ­λιοι πό­λε­μοι ἀ­κο­λού­θη­σαν τήν ἐ­ξέ­γερ­ση τοῦ 1821 (ἀ­πό τό 1823 ἕ­ως 1825), ἐμ­φύ­λια δι­α­μά­χη εἴ­χα­με πρίν ἀ­πό τήν Μι­κρα­σι­α­τι­κή Κα­τα­στρο­φή, ἐμ­φύ­λιος φο­βε­ρός ἔ­γι­νε με­τά τήν Γερ­μα­νι­κή Κα­το­χή, χι­λιά­δες τά θύ­μα­τα, συ­νε­χεῖς οἱ δι­αι­ρέ­σεις, ἐμ­πο­δί­ζουν μιά συλ­λο­γι­κή ἀν­τί­λη­ψη τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ βί­ου. Μά κι ἡ πε­ρί­ο­δος πού ἀ­κο­λού­θη­σε τήν με­τα­πο­λί­τευ­ση τοῦ 1974, χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε ἀ­πό κομ­μα­τι­κές δι­αι­ρέ­σεις κι ἀ­συ­νεν­νο­η­σί­α.

Οἱ πο­λι­τι­κοί ἐκ­μαυ­λί­ζουν τούς πο­λί­τες καί ἐ­κεῖ­νοι μέ τήν σει­ρά τους ὑ­πο­κύ­πτουν στό ψεῦ­δος, τήν ἀ­πά­τη καί τίς μι­κρο­κομ­μα­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες. Κι ἔ­τσι φτά­σα­με ὥς ἐ­δῶ, στήν τε­ρά­στια πνευ­μα­τι­κή κρί­ση πού ἐκ­δη­λώ­θη­κε ὡς οἰ­κο­νο­μι­κή. Στήν χώ­ρα μέ τόν σπου­δαῖ­ο πο­λι­τι­σμό, δέν πα­ρά­γε­ται πο­λι­τι­σμός. Στήν γῆ ὅ­που γεν­νή­θη­κε ἡ δη­μο­κρα­τί­α, ἡ πο­λι­τεί­α πά­σχει ἀ­πό δι­α­φθο­ρά κι ἀ­πό ἔλ­λει­ψη ἐ­φαρ­μο­γῆς τῶν νό­μων. Στόν τό­πο πού ἔ­ζη­σαν χι­λιά­δες ἅ­γιοι καί δί­και­οι, ὁ κό­σμος ἔ­χει ἀ­πο­μα­κρυν­θεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό, πο­λε­μι­έ­ται (ἄ­δι­κα) ἡ Ἐκ­κλη­σί­α καί συ­νά­μα οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι πά­σχουν ἀ­πό ἔλ­λει­ψη νο­ή­μα­τος. Ἀ­να­ζη­τῶν­τας τά αἴ­τια τῆς κα­κο­δαι­μο­νί­ας, ἔ­χει ἐν­δι­α­φέ­ρον νά δοῦ­με τί γρα­φό­ταν γιά τήν πο­λι­τι­κή σκη­νή τοῦ τό­που μας στό πα­ρελ­θόν:

Γρά­φει ὁ Ἀ­να­στά­σιος Βυ­ζάν­τιος(1), στήν ἐ­φη­με­ρί­δα «Νέ­αι Ἡ­μέ­ραι» τόν Μά­ι­ο τοῦ 1870:
 «Πι­θη­κί­σαν­τες τά πάν­τα, ἐ­πι­θη­κί­σα­μεν, φυ­σι­κῶ τῷ λό­γῳ, καί τά κόμ­μα­τα. Οἱ πε­ρί τό συν­ταγ­μα­τι­κόν πο­λί­τευ­μα φι­λο­σο­φή­σαν­τες πρέ­πει νά κα­τα­βῶ­σιν εἰς Ἑλ­λά­δα, ὅ­πως ἴ­δω­σι ποῦ κα­τήν­τη­σεν ὁ σω­τή­ριος καί ἀ­ναγ­καῖ­ος θε­σμός τῆς συμ­πο­λι­τεύ­σε­ως καί ἀν­τι­πο­λι­τεύ­σε­ως. 
Ὅ­τι παρ΄ ἄλ­λοις εἶ­ναι εὐ­γε­νής ἅ­μιλ­λα καί ἀ­μοι­βαῖ­ος ἔ­λεγ­χος, πα­ρ’ ἡ­μῖν με­τε­βλή­θη εἰς τυ­φλήν ἐμ­πά­θειαν καί εἰς ἐμ­φύ­λιον πό­λε­μον. Ὑ­πάρ­χει ἀ­νι­οῦ­σα τις κλῖ­μαξ δι­α­φθο­ρᾶς, ἀρ­χο­μέ­νη ἀ­πό τοῦ τε­λευ­ταί­ου ψη­φο­φό­ρου καί λή­γου­σα εἰς τόν πρω­θυ­πουρ­γόν, καί ἐν τῇ σκο­λιᾷ ταύ­τῃ κλί­μα­κι εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νά μεί­νει τις ὄρ­θιος καί ἀ­κη­λί­δω­τος.
 Τό κέν­τρον δέ τῆς δι­α­φθο­ρᾶς, ὁ ἀ­σκός τοῦ Αἰ­ό­λου, ἐξ οὗ ἀ­πο­λύ­ον­ται ἐ­πί τῆς Ἑλ­λά­δος ὁ μα­ρα­σμός καί ἡ ἀ­τί­μω­σις, εἶ­ναι τό Ἑλ­λη­νι­κόν Βου­λευ­τή­ριον. Πό­σοι ψη­φί­ζου­σι κα­τά συ­νεί­δη­σιν; Πέν­τε ἤ δέ­κα. Οἱ δέ λοι­ποί; Κα­τά τάς δω­ρε­άς, ἅς προ­χέ­ει ἡ ἐ­ξου­σί­α, ἤ κα­τά τάς ἐλ­πί­δας, ἅς πα­ρέ­χει ἡ ἀν­τι­πο­λί­τευ­σις. Εἰς οὐ­δέν χρη­μα­τι­στή­ριον πι­στεύ­ο­μεν νά γί­νων­ται τό­σαι δο­σο­λη­ψί­αι, ὅ­σαι ἐν τῷ ἀ­χυ­ρῶ­νι ἐ­κεί­νῳ, ὅ­στις ἐν Ἀ­θή­ναις κα­λεῖ­ται Βου­λευ­τή­ριον….»


Καί ὁ Μέ­γας Ἀ­λέ­ξαν­δρος Πα­πα­δι­α­μάν­της ἀ­να­φέ­ρει στό μυ­θι­στό­ρη­μα «Οἱ ἔμ­πο­ροι τῶν ἐ­θνῶν» τό 1882, λί­γα χρό­νια πρίν τήν Πτώ­χευ­ση τοῦ 1893:
 «Ἡ ἀρ­γί­α ἐ­γέν­νη­σε τήν πε­νί­αν. Ἡ πε­νί­α ἔ­τε­κεν τήν πεῖ­ναν. Ἡ πεῖ­να πα­ρή­γα­γε τήν ὄ­ρε­ξιν. Ἡ ὄ­ρε­ξις ἐ­γέν­νη­σε τήν αὐ­θαι­ρε­σί­αν. Ἡ αὐ­θαι­ρε­σί­α ἐ­γέν­νη­σε τήν λη­στεί­αν. Ἡ λη­στεί­α ἐ­γέν­νη­σε τήν πο­λι­τι­κήν. Ἰ­δού ἡ αὐ­θεν­τι­κή κα­τα­γω­γή τοῦ τέ­ρα­τος τού­του… ».

Καί στήν ἐ­φη­με­ρί­δα «Ἀ­κρό­πο­λη», σέ ἐ­πο­χή με­γά­λης ἔν­δειας, ὁ Πα­πα­δι­α­μάν­της σχο­λιά­ζει τό 1896: «Τό­τε σ' ἐ­ξε­θέ­ω­ναν οἱ προ­ε­στοί κι οἱ «γυ­φτο­χα­ρα­τζῆ­δες», τώ­ρα σέ «ἀ­θε­ώ­νουν» οἱ βου­λευ­ταί κι οἱ δή­μαρ­χοι. Αὐ­τοί πού εἶ­χαν τό λύ­ειν καί τό δε­σμεῖν εἰς τά δύ­ο κόμ­μα­τα, τούς ἔ­τα­ζαν «φούρ­νους μέ καρ­βέ­λια», δώ­σαν­τες αὐ­τοῖς οὐ­χί... πλεί­ο­νας τῶν εἴ­κο­σι δραχ­μῶν με­τρη­τά, ἀ­πέ­ναν­τι, κα­θώς τούς εἶ­παν, καί πα­ρα­κι­νή­σαν­τες αὐ­τούς νά ἐ­ξο­δεύ­σουν κι ἀ­π' τή σακ­κού­λα τους ὅ­σα θέ­λουν ἄ­φο­βα, δι­ό­τι θά πλη­ρω­θοῦν μέ­χρι λε­πτοῦ, σύμ­φω­να μέ τόν λο­γα­ρια­σμόν, ὅν ἤ­θε­λαν πα­ρου­σιά­σουν.

Τό τέ­ρας τό κα­λού­με­νον «ἐ­πι­φα­νής» τρέ­φει τήν φυ­γο­πο­νί­αν, τήν θε­σι­θη­ρί­αν, τόν τραμ­που­κι­σμόν, τόν κου­τσα­βα­κι­σμόν, τήν εἰς τούς νό­μους ἀ­πεί­θειαν. Πλάτ­τει αὐ­λήν ἐξ ἀ­χρή­στων ἀν­θρώ­πων, στοι­χεί­ων φθο­ρο­ποι­ῶν τά ὁ­ποῖ­α τόν πε­ρι­στοι­χί­ζου­σι, πα­ρα­σί­των τά ὁ­ποῖ­α ἀ­πο­ζῶ­σιν ἐξ αὐ­τοῦ ...
Με­τα­ξύ δύ­ο ἀν­τι­πά­λων με­τερ­χο­μέ­νων τήν αὐ­τήν δι­α­φθο­ράν, θά ἐ­πι­τύ­χει ἐ­κεῖ­νος ὅ­στις εὐ­πρε­πέ­στε­ρον φο­ρεῖ τό προ­σω­πεῖ­ον κι ἐ­πι­δε­ξι­ώ­τε­ρον τόν κό­θορ­νον».


Ἀλ­λά ἄς δοῦ­με ἐ­πί­σης τί λέ­ει σέ ὁ­μι­λί­α του, τό 1953, ὁ σπου­δαῖ­ος λο­γο­τέ­χνης μας Στρά­της Μυ­ρι­βή­λης (Ἡ Ἑλ­λη­νι­κὴ Πα­ρά­δο­ση – Γ´ ἔκ­δο­ση, ἐκδ. Εὐ­θύ­νη )
 «Ὅ­μως ἕ­νας ἄν­θρω­πος, ἕ­νας λα­ός, ἕ­να ἔ­θνος, δέν ἐ­ξα­φα­νί­ζε­ται μο­νά­χα μέ τή φω­τιά καί μέ τό σί­δε­ρο. Δέν ἐ­ξα­φα­νί­ζε­ται μο­νά­χα μέ τό χά­σι­μο τῆς ζω­ῆς του. Ἐ­ξα­φα­νί­ζε­ται πιό σί­γου­ρα, πιό τε­λει­ω­τι­κά μέ τό χά­σι­μο τῆς ψυ­χῆς του, τῆς ψυ­χῆς του τῆς ἀ­το­μι­κῆς, τῆς ψυ­χῆς του τῆς ὁ­μα­δι­κῆς. Χά­νω τήν ψυ­χή μου θά πεῖ: χά­νω τήν οὐ­σι­α­στι­κή μου ὕ­παρ­ξη. Χά­νω τήν αἴ­σθη­ση τῆς ἀ­το­μι­κῆς μου τέ­λειας ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κῆς σύν­θε­σης, πού ἀ­πο­τε­λεῖ ἕ­να μό­ριο ἀ­πό τήν με­γά­λη, τήν πλα­τειά κοι­νω­νι­κή καί ἐ­θνι­κή σύν­θε­ση, ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α ἀν­τλῶ καί ἀ­να­νε­ώ­νω ἀ­δι­ά­κο­πα τά φυ­σι­ο­γνω­μι­κά στοι­χεῖ­α τοῦ πνεύ­μα­τός μου καί τῆς ψυ­χῆς μου. Καί αὐ­τή ἡ ἐ­θνι­κή φυ­λε­τι­κή ἰ­δι­ο­μορ­φί­α τῆς ψυ­χῆς μου εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς ἐ­κεί­νη πού μέ ἐν­τάσ­σει φυ­σι­ο­λο­γι­κά μέ­σα στήν πα­ναν­θρώ­πι­νη κοι­νω­νι­κή σύν­θε­ση.

Ἀλ­λά γιά νά μή χά­σω τόν ἑ­αυ­τό μου, πρέ­πει νά γνω­ρί­σω τόν ἑ­αυ­τό μου. Τό «γνῶ­θι σαυ­τόν» εἶ­ναι ἡ πρω­ταρ­χι­κή πη­γή τῆς γνώ­σε­ως. Αὐ­τό λοι­πόν πρέ­πει νά εἶ­ναι ἡ βά­ση τῆς γε­νι­κῆς παι­δα­γω­γι­κῆς προ­σπά­θειας τοῦ Ἔ­θνους, τοῦ ὁ­ποί­ου ἐ-ντο­λο­δό­χος εἶ­ναι τό Κρά­τος καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Ὄρ­γα­να γι' αὐ­τήν τήν συ­νει­δη­το­ποί­η­ση εἶ­ναι τό Ὑ­πουρ­γεῖ­ο Παι­δεί­ας, ὁ Κλῆ­ρος, ὁ Τύ­πος, ὁ καλ­λι­τέ­χνης πού ἐκ­φρά­ζει τήν ἐ­θνι­κή ψυ­χή καί ὁ­λό­κλη­ρη ἡ τά­ξη τῶν δι­α­νο­ου­μέ­νων, πού εἶ­ναι ὑ­πεύ­θυ­νη γιά τήν πνευ­μα­τι­κή συγ­κρό­τη­ση τοῦ λα­οῦ».

Ποι­ά θά ἦ­ταν ἡ λύ­ση σέ ὅ­λο αὐ­τό τό ζο­φε­ρό ἀ­δι­έ­ξο­δο; Τό δι­α­τυ­πώ­νει μέ ἐ­νάρ­γεια ὁ μέ­γας λο­γο­τέ­χνης, στό τέ­λος τοῦ πα­ρα­πά­νω ἀ­πο­σπά­σμα­τος: «Ἄ­μυ­να πε­ρί πά­τρης θά ἦ­το ἡ εὐ­συ­νεί­δη­τος λει­τουρ­γί­α τῶν θε­σμῶν, ἡ ἐ­θνι­κή ἀ­γω­γή, ἡ χρη­στή δι­οί­κη­σις, ἡ κα­τα­πο­λέ­μη­σις τοῦ ξέ­νου ὑ­λι­σμοῦ καί πι­θη­κι­σμοῦ, τοῦ δι­α­φθεί­ρον­τος τό φρό­νη­μα καί ἐκ­φυ­λί­σαν­τος σή­με­ρον τό ἔ­θνος, καί ἡ πρό­λη­ψις τῆς χρε­ω­κο­πί­ας». 


Αὐ­τά ὅ­μως πού ὁ­ρα­μα­τί­στη­κε ὁ με­γά­λος συγ­γρα­φέ­ας καί πα­τρι­ώ­της δέν ἔ­γι­ναν. Κι ὁ σπου­δαῖ­ος στο­χα­στής καί συγ­γρα­φέ­ας Ζή­σι­μος Λο­ρεν­τζά­τος γρά­φει προ­φη­τι­κά τό 1968:
«Ὅ­σο ζοῦ­με μέ δα­νει­κά, ὅ­σο χρω­στᾶ­με στούς ἄλ­λους τή ζω­ή μας, δέν εἶ­ναι δυ­να­τό νά ἀλ­λά­ξο­με νο­ο­τρο­πί­α. Κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος πού ζεῖ μέ δα­νει­κά δέν εἶ­ναι τῆς προ­κο­πῆς. Τό ἴ­διο κα­νέ­νας λα­ός ἤ κρά­τος. Προ­παν­τός μέ αἰ­ώ­νια δα­νει­κά σάν ἐ­μᾶς (για­τί κά­πο­τε μπο­ρεῖ νά πα­ρου­σια­στεῖ με­γά­λη ἀ­νάγ­κη, ἄν καί μιά μο­να­χά φο­ρά μπο­ρεῖ νά ση­μά­νει κα­κή ἀρ­χή)… 

Πρέ­πει νά κα­τα­λά­βο­με πώς οἱ ἄλ­λοι δέν χρω­στοῦν τί­πο­τα νά μᾶς ζοῦν ἐ­μᾶς, καί πώς κά­θε φο­ρά πού προ­σφέ­ρε­ται ἡ λύ­ση αὐ­τή, νά μᾶς ζοῦν ἤ νά μᾶς δα­νεί­ζουν, κά­θε φο­ρά θά­βε­ται τό ἐν­δε­χό­με­νο νά βγοῦ­με ἀ­πό τόν φαῦ­λο κύ­κλο στό φῶς μιᾶς ἔν­τι­μης καί σχε­τι­κά ἀ­νε­ξάρ­τη­της ζω­ῆς (λέ­ω σχε­τι­κά ἀ­νε­ξάρ­τη­της, μιά καί εἴ­μα­στε πο­λύ μι­κρό κρά­τος). Δέν μπο­ροῦ­με ad infinitum νά κα­τα­να­λώ­νο­με πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό ὅ­σα πα­ρά­γο­με, νά μπά­ζο­με πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό ὅ­σα βγά­ζο­με… 

Κά­ποι­α μέ­ρα οἱ δα­νει­στά­δες τῆς Ἑλ­λά­δας πού δέν παίρ­νουν πί­σω τά λε­φτά τους, ἀλ­λά πάν­τα μο­να­χά ἕ­να πο­σο­στό ἀ­πό τό χρέ­ος - δα­νει­ζό­μα­στε ἀ­κό­μα καί γιά τούς τό­κους ἀ­πό τά δά­νεια - μπο­ρεῖ νά μᾶς ποῦν (ἄν καί αὐ­τό εἶ­ναι ἀμ­φί­βο­λο - γιά ἄλ­λους πά­λι λό­γους) πώς πρέ­πει νά στα­μα­τή­σει αὐ­τή ἡ ὡ­ραί­α μη­χα­νή καί πώς νά φρον­τί­σο­με ἐ­μεῖς γιά τή σω­τη­ρί­α μας (ὅ­πως καί πρέ­πει νά φρον­τί­σο­με). Ἐ­μεῖς δέν χρει­ά­ζε­ται νά πε­ρι­μέ­νο­με τούς δα­νει­στά­δες νά μᾶς τό ποῦν αὐ­τό (αὐ­τοί ἔ­χουν τό χα­βά τους). Πρέ­πει ἐ­μεῖς νά τό δι­α­κη­ρύ­ξο­με ὡς ἄ­με­σο σκο­πό μας, δι­α­φο­ρε­τι­κά θά πη­γαί­νο­με στόν φοῦν­το. Ἡ σω­τη­ρί­α μας θά γί­νει ἀ­πό ἐ­μᾶς, δέ θά γί­νει ἀ­πό τούς ἄλ­λους. Ἄν πο­τέ γί­νει.»

Ἔ­τσι λοι­πόν,­ φτά­σα­με στήν ση­με­ρι­νή κα­τάν­τια. Ὅ­μως, κα­θώς κα­τη­γο­ροῦ­με τούς πο­λι­τι­κούς, πρέ­πει συ­νά­μα νά ὁ­μο­λο­γή­σου­με αὐ­τό πού ἔ­λε­γαν οἱ θυ­μό­σο­φοι πρό­γο­νοί μας: «Κα­τά τόν λα­ό κι οἱ ἄρ­χον­τες». Με­γά­λη εἶ­ναι ἡ εὐ­θύ­νη μας ἀ­φοῦ - ὅ­πως φαί­νε­ται κι ἀ­πό τά πα­ρα­πά­νω κεί­με­να-180 χρό­νια τώ­ρα τήν ἴ­δια ἁ­μαρ­τί­α ἐ­πα­να­λαμ­βά­νου­με, ἐ­πει­δή πι­στέ­ψα­με ὅ­πως λέ­ει ὁ ψαλ­μός: «ἐ­π' ἄρ­χον­τας, ἐ­πὶ υἱ­οὺς ἀν­θρώ­πων, οἷς οὐκ ἔ­στι σω­τη­ρί­α», καί βά­ψα­με τά χέ­ρια μας μέ αἷ­μα ἀ­δελ­φῶν μας καί κα­τά και­ρούς βυ­θι­στή­κα­με στό μῖ­σος καί τόν δι­χα­σμό.

Ἡ μό­νη ἐλ­πί­δα γιά τό μέλ­λον, εἶ­ναι ἡ ἀ­νά­λη­ψη τῆς δι­κῆς μας εὐ­θύ­νης, ἡ συ­νει­δη­το­ποί­η­ση τῆς δι­κῆς μας ἀλ­λο­τρί­ω­σης, πού ἐ­πέ­τρε­ψε σέ πολ­λούς πο­λι­τι­κούς νά φέ­ρον­ται μέ αὐ­τό τόν τρό­πο, ἴ­διο καί ἀ­πα­ράλ­λα­κτο 180 χρό­νια τώ­ρα. Νά δώ­σει ὁ Θε­ός νά συ­ναι­σθαν­θοῦ­με τά λά­θη μας καί νά πά­ψει αὐ­τή ἡ φο­βε­ρή λή­θη πού μᾶς κά­νει νά ἐ­πα­να­λαμ­βά­νου­με δια­ρκῶς τίς ἴ­δι­ες ἁ­μαρ­τί­ες καί νά μᾶς ἀ­ξι­ώ­σει νά δοῦ­με ἰ­κα­νούς πο­λι­τι­κούς πού θά ὀ­δη­γή­σουν τήν χώ­ρα σέ πρό­ο­δο. Ἀ­μήν.
π. Χριστόδουλος Μπίθας 
1 Ὁ Ἀναστάσιος Βυζάντιος ἦταν διπλωμάτης, ποιητής, λογογράφος καί πολιτικός συντάκτης.
http://asma-asmaton.blogspot.gr



Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΑΙ Η ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟΣ



Τα πρόσφατα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι για τις προοπτικές του ακριτικού μας νησιού. Σε κάθε απογραφή, είμαστε όλο και λιγότεροι.
Η Λέσβος φθίνει πληθυσμιακά και κανείς από τους αρμόδιους και τους χαράσσοντες  τις όποιες στρατηγικές ανάπτυξης δεν το έχει αντιληφθεί. Όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
 Η αδιαφορία αυτών που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτού του τόπου, διαχρονικά, είναι τεράστιες.
 Η κρίση, που έφερε τα μνημόνια, τα μνημόνια που έφεραν την τεράστια ανεργία, η ανεργία που διώχνει, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους εκτός νησιού, για να βρουν την τύχη τους ή απλά να επιβιώσουν, θα μετατρέψουν τη Μυτιλήνη και ιδιαίτερα τα χωριά, σε τόπο γερόντων.
 Αυτό, ήδη έχει συμβεί σε πολλά μικρά χωριά της Λεσβιακής υπαίθρου, που αργοπεθαίνουν και κανείς αρμόδιος δεν φαίνεται να συγκινείται. Ζουν το δικό τους δράμα. Το δράμα της εγκατάλειψης και της ερήμωσης.
 Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οδηγούνται οριστικά και αμετάκλητα στη δίχως επιστροφή απαξίωση τους.
Στις βαρύγδουπες και πομπώδεις εξαγγελίες αναπτυξιακών μέτρων, στον ορυμαγδό των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και παρά το χρήμα που έρρεε κατά το παρελθόν, με το οποίο έπρεπε να γίνουν έργα και να δρομολογηθούν δράσεις συγκράτησης του κόσμου στα χωριά, η απάντηση είναι μια και είναι σκληρή.
Δυστυχώς, δεν έχει γίνει τίποτα. Σε αρκετά χωριά της Λέσβου, σε λίγα χρόνια, έτσι όπως πάμε, δε θα υπάρχει ψυχή!
 Ιστορικά χωριά, τα οποία παλαιότερα έσφυζαν από ζωή, υπέστησαν άγρια πληθυσμιακή αφαίμαξη.
 Οι περισσότεροι από εμάς καταγόμαστε από πολλά από αυτά, ζήσαμε σ’ αυτά και γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά την κατάσταση που επικρατεί σήμερα.
 Τα αίτια που οδήγησαν στην ερήμωση της Λεσβιακής υπαίθρου, είναι πολλά.
Την κύρια όμως ευθύνη για την εγκατάλειψη των χωριών φέρουν οι πολιτικοί.
 Έχουν πολύ βαριές ευθύνες όλοι τους, ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας.
Αποδεικνύεται ότι δεν έδειξαν ουσιαστικό και έντονο ενδιαφέρον, που έδειξαν άλλοι πολιτικοί για τον τόπο τους.
 Έτσι, τα παραγωγικά κομμάτια των τοπικών κοινωνιών να φεύγουν κυνηγώντας την τύχη τους στην Πρωτεύουσα Μυτιλήνη, στην Αθήνα και το εξωτερικό.
 Γεμίσαμε Πολύκεντρα και άλλους τέτοιους χώρους, που προάγουν βέβαια τον πολιτισμό και διασώζουν ιστορικά κτίρια, δεν προσφέρουν όμως τίποτα στη συγκράτηση του πληθυσμού.
 Οι επιδοτήσεις και τα τελευταία χρόνια οι εξευτελιστικές τιμές αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, τα μεγάλα προβλήματα στον τομέα της αλιείας, αλλά και –κακά τα ψέματα – η έλλειψη πίστης ότι έστω και υπό δύσκολες συνθήκες μπορούμε να τα καταφέρουμε στη γενέθλια γη των προγόνων μας, οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο.
Η αγάπη για τα χωριά μας, στην πράξη, δεν ήταν και τόσο δυνατή. Έτσι εγκαταλείφθηκαν  στη μοίρα τους,  χωρίς κανένα μεγάλο αναπτυξιακό έργο με αποτέλεσμα να φτωχύνουν και να γεμίσουν ανέργους.
Κλασσικό δείγμα της αδιαφορίας ,κρατικής και μη, το λουκέτο σε δημόσιες υπηρεσίες, παρά τις εντονότατες παρεμβάσεις πολιτικών φορέων και οργανώσεων, των ίδιων των υπαλλήλων αλλά και των κατοίκων των θιγόμενων περιοχών.
 Έπρεπε να φθάσουμε στο έσχατο σημείο για να αφυπνισθούν οι συνειδήσεις των πολιτικών μας για τον τόπο τους.
 Φθάσαμε όχι στο παρά πέντε, αλλά στο και πέντε για να κάνουν κάτι , μήπως και βάλουν τέρμα σ’ αυτό τον κατήφορο.
 Οι πολίτες ανακαλύπτουν ότι τα μεγαλεπήβολα και δαπανηρά σχέδια ανάπτυξης που του υποσχέθηκαν πολιτικοί και …πολιτικάντες, ήταν μια φούσκα. Αέρας κοπανιστός.
 Η κατάσταση έχει  φθάσει στο απροχώρητο. Πολιτεία, κοινοβουλευτικοί, αιρετοί, πρέπει να αναλογιστούν τις κολοσσιαίες ευθύνες που τους βαρύνουν και να σκύψουν έστω και τώρα, δηλαδή την τελευταία στιγμή, λίγο πριν το γκρεμό, πάνω στα τεράστια και είναι η αλήθεια, χρονίζοντα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα χωριά της ακριτικής μας περιοχής.
 Να βγουν από το καβούκι τους και να διεκδικήσουν Ευρωπαϊκά κονδύλια που «κοιμούνται» μήπως και κόψουμε κανένα κεφάλι από τη Λερναία Ύδρα της ανεργίας  και καταπολεμηθεί, κάπως, η έλλειψη θέσεων απασχόλησης, που κατατρώει τα νέα παιδιά αλλά και μεγαλύτερους.
Οι υδροκέφαλοι των Αθηνών να συνειδητοποιήσουν ότι η δική τους ανάπτυξη επιτεύχθηκε σε βάρος της πολύπαθης περιφέρειας και να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός για να δοθούν οικονομικά κίνητρα για το άνοιγμα νέων βιώσιμων επιχειρήσεων.
 Με τον τρόπο αυτό, υπάρχει η ελπίδα, να διαμορφωθούν, έστω και τώρα, στην τραγική αυτή οικονομική και όχι μόνο συγκυρία, προϋποθέσεις συγκράτησης  του εναπομείναντος πληθυσμού και «μαγνήτες» για να έρθουν νέες και νέοι.
Αλλά και για τους ηλικιωμένους, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
 Τεχνικές και  κοινωνικές υποδομές, ανύπαρκτες ή στην καλύτερη περίπτωση, κάτω του μετρίου. Πρέπει να πληρώσουν ταξί για  να πάνε να γιατρευτούν, να πληρώσουν τους λογαριασμούς και να εξυπηρετηθούν.
Το αποτέλεσμα είναι η πενιχρή σύνταξή τους να καταναλώνεται στα κόμιστρα μεταφοράς.
 Τα άλλοτε «τιμημένα γηρατειά», δε μπορούν να δουν ούτε Ελληνικά κανάλια.
Βλέπουν όμως πολλά Τούρκικα που το πανίσχυρο τηλεοπτικό τους σήμα φθάνει εκεί όπου από ελληνικής πλευράς, φθάνει μόνο η κρατική αδιαφορία.
 «Βλέποντας την εγκατάλειψη και τον αποκλεισμό των χωριών – λέει οργισμένος στα «Πολιτικά» κάτοικος της Λεσβιακής υπαίθρου – ζητάμε από αυτούς που κρατάνε τις τύχες του τόπου μας στα χέρια τους, αν αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά αυτό το δύσμοιρο  νησί, να κάνουν κάτι για να «ζωντανέψουν» τα χωριά».
 Η κρίση, – λέει άλλος – μας έχει αποτελειώσει.
 Η αδιαφορία και η ανευθυνότητα περισσεύει.
 Δε θέλουμε τυπικές επισκέψεις.
Απαιτούμε να κάνουν κάτι, πριν ερημώσουν τα πάντα.
 Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι όταν πεθάνει ένας γέρος, κλείνει το σπίτι. Κανένας, δυστυχώς, δεν έρχεται να το ανοίξει.
Ας αναλογιστούν όλοι τις ευθύνες τους, γιατί διαφορετικά, σε λίγα χρόνια δεν θα απομείνει τίποτα». Αυτό πιστεύουμε κι’ εμείς αγωνιώντας για ένα τόπο, που παρ’ όλη τη φυσική του ομορφιά, αργά αλλά σταθερά, εγκαταλείπεται.
Από τη μεριά μας είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.

Πηγή ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
http://www.lesvospost.com

Χώρος χωρίς χρόνο.


Για όσους αντέχουν ακόμη να πληρώνουν ενοίκιο ή δόση στεγαστικού, σούπερ μάρκετ και ασφάλιστρο, για όσους ψώνισαν φέτος σχολικά είδη στα παιδιά τους, η σαστισμάρα και η σύγχυση είναι ακόμη τα κυρίαρχα συναισθήματα. Οι σαστισμένοι όμως λιγοστεύουν διαρκώς. Και αυξάνονται οι ανήμποροι, οι αδρανείς, οι παραιτημένοι, οι γυμνοί· όσοι δεν πληρώνουν πια ασφαλιστικές εισφορές, ούτε εφορία, γιατί απλούστατα δεν δύνανται. Δεν έχουν. Δεν είναι εδώ πια, ανήκουν σε άλλο κόσμο, κινούνται σε άλλο χρόνο, όχι παρελθόντα, όχι στο φτωχό ’50 και το ’60 με τα μανταρισμένα πουλόβερ και τα γυρισμένα κοστούμια, ούτε καν εκεί. Αυτοί οι ανήμποροι προλέγουν ήδη το μέλλον. Τη γυμνή ζωή.

Ακούω ιστορίες πρώην νοικοκυραίων και μαστόρων, εργαζομένων από τα δώδεκα ή τα δεκαπέντε τους χρόνια, καταγόμενων από παραποτάμια ή ορεινά χωριά βαριά από ιστορία και μύθους. Ηρθαν στην Αθήνα παιδιά, μπήκαν τσιράκια ή κάλφες σε εργαστήρια, σε βιοτεχνίες, έγιναν μάστορες, μερικοί έγιναν και μικροεπιχειρηματίες, βιοτέχνες, όλοι είχαν επάγγελμα, προκοπή, τιμή, μεγάλωσαν, σπούδασαν και προίκισαν παιδιά. Ηταν περήφανοι για όσα επέτυχαν. Και σχεδίαζαν ήρεμα στον χρόνο τους βίους τους. Δεν ήσαν άρπαγες και άπληστοι, καφεδάκι στο καμινέτο το πρωί, φαΐ στο κατσαρολάκι απ’ το σπίτι το μεσημέρι ή ένα ζεστό πιάτο στα μαγέρικα της οδού Κολοκοτρώνη, σιέστα κλεφτή πάνω στον πάγκο εργασίας, και δουλειά ώς αργά το βράδυ. Επιστροφή με το μπλε λεωφορείο στις συνοικίες της αντιπαροχής.

Ολο το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο από μαστόρους, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους, τεχνίτες. Στο τρίγωνο Μοναστηράκι – Ομόνοια – Σύνταγμα, μαζί με του Ψυρρή των τσαγκαράδων. Εκεί όπου σήμερα πληθωρίζονται καφέ, μπαρ, ουζερί, για χίπστερ και χασομέρηδες, άνεργους και άεργους, εκεί όπου κάποιοι βλέπουν ανάπτυξη μέσα από την κατανάλωση φρέντο και ρόκα–παρμεζάνα. Συνταξιοδοτούνται κακήν κακώς οι παλαιοί, άλλοι ολόκληρη με σαράντα χρόνια ένσημα, άλλοι προώρως μειωμένη, άλλοι χρεοκοπούν και κολλάνε κηδειόχαρτα «εκποίηση», «πωλείται η επιχείρηση», «ενοικιάζεται το παρόν, πληροφορίες εντός». Ο κόσμος της εργασίας και του εμπορίου φεύγει, το centro storico μετατρέπεται σε φαν παρκ για άνεργους, χώρος τράνζιτο γι’ ανθρώπους τράνζιτο, χωρίς προέλευση, ρίζα, προορισμό. Χώρος χωρίς χρόνο.

Ακούω ιστορίες, ανασυστήνω ζωές. Χήρες που σπούδασαν παιδιά πλένοντας σκάλες και γραφεία, ψήνοντας καφεδάκια κάτω απ’ το κλιμακοστάσιο για τους εργαζομένους στο μέγαρο, που είχαν σπίτι το παραχωρημένο υπόγειο πλάι στον λέβητα, στολισμένο με κεντήματα, χράμια και αγαλματίδια από αρχαίες μπομπονιέρες. Ζουν με την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, πάντα εκεί, πλάι στον λέβητα, στο πάντα στολισμένο δωμάτιο. Και καταριούνται αυτόν που τους έκοψε τη σύνταξη και τα φάρμακα για την οσφυαλγία και την πίεση. Που τους έκοψε το τελευταίο ξερό κλαδάκι της πληβείας ζωής.

Πίσω από κάθε ψηλό παράθυρο στα μαραμένα εμποροβιοτεχνικά μέγαρα του κέντρου, στις οδούς με τα ένδοξα ονόματα Χρυσοσπηλαιωτίσσης, Νικίου, Κολοκοτρώνη, Πραξιτέλους, Αιόλου, Ρόμβης, Κλειτίου, κινούνται ακόμη άνθρωποι και ξεδιπλώνονται ιστορίες. Οσοι πρόλαβαν τη σύνταξη του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, έζησαν ολόκληρο το greek dream και αποχώρησαν. Αλλοι δεν πρόλαβαν, τους μάγκωσε η χρονόπορτα και τους συνέθλιψε. Εδώ και καιρό αδυνατούν να πληρώσουν το ΤΕΒΕ, δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη· υποαπασχολούμενοι, βγάζουν το νοίκι και ψωνίζουν γαύρο πρωινό στην Αγορά.

Ακούω το ευφρόσυνο καναρίνι στον 5ο όροφο βιοτεχνικής πολυκατοικίας· δεν το βλέπω γιατί με τυφλώνει η αντηλιά, πίσω απ’ το παμφάγο φως ξέρω όμως ότι ξεπροβάλλει μια αναλόγως εκθαμβωτική γωνία Ακροπόλεως. Το πορτοκαλί καναρίνι συναγωνίζεται το άμουσο ράδιο που φλυαρεί σε ακατάληπτη γλώσσα· και τα δύο συντροφεύουν τον παλαίμαχο τεχνίτη. Η λωρίδα φωτοσκόνης χαϊδεύει και εξωραΐζει παλαιές μεταλλοδερμάτινες πολυθρόνες, το μικρό ψυγείο, τον ψηλό πάγκο με το βαρύ σίδερο, ρεκλάμες, Κασμήρια ΔΔΔ, Ελληνοβρετανική, αρχαία φιγουρίνια με σταυρωτά γιλέκα, το τηλέφωνο βακελίτη, κάρτες για μανταρίστρες και κουμποτρυπούδες, το γκαζάκι οπωσδήποτε. Απέναντι ένας ξεχασμένος χρυσοχόος, ένας αδαμαντοκολλητής, λογιστικό γραφείο, μια φθαρμένη εμαγιέ επιγραφή Εισαγωγαί Υλικών Αργυροχρυσοχοΐας με περίτεχνα γράμματα Art Deco. Ενας θνήσκων κόσμος, ο κόσμος των τεχνών και του εμπορίου. Γεμάτος ζωές ακόμη, ίσκιους, παρουσίες, φωνές, έργα χειρών, ιστορίες με βουλευτές και εφέτες, αστεϊσμούς, κουμπαριές, με αλληλεγγύη και μικροδάνεια, με δόσεις και δοσίματα. Αντηλιά, σκόνη, ίσκιος. Ο ίσκιος της ζωής.

ζωγραφική: Πάρις Χαβιάρας
http://vlemma.wordpress.com

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

«ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ ΓΔΑΡΑΤΕ, ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΣΤΕ!»


Από την Σοφία Τ.
Το Ηχηρό Χαστούκι της Ουγγαρίας σε ΕΕ και ΔΝΤ…κάνει τον γύρο του κόσμου.

 «ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ ΓΔΑΡΑΤΕ ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΣΤΕ!» ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΦΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η ΕΕ και το ΔΝΤ από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο ΔΝΤ και στην ΕΕ που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική LIBERATION. Η επίσης γαλλική MONDE δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orbán όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το ΔΝΤ και την ΕΕ που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο € 20 δις. «Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να… θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η MONDE και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται οViktor Orbán, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Ο Orbán επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»(σχόλιο: προπαγάνδα υπέρ λιτότητας)! Με ιερή αγανάκτηση η MONDE πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την ΕΕ και το ΔΝΤ». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του ΔΝΤ γιατί προτίμησε να πάει στη Ν Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον… τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του ΔΝΤ δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στηνWashington με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η MONDE, προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της ΕΕ ή των διεθνών οργανισμών!».

 ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥΣ
Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο. «Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «TIMES της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση… αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα». Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησηςOrbán απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές: «Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές.«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό 8 χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδαFRANKFURTER ALLGEMEINE και προσθέτει: «Η ομάδα του Orbán θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την «εθνική συνοχή»».

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΦΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!
Το χειρότερο από όλα όμως για την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργούViktor Orbán μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα… «’για των Αγίων» της ΕΕ και το ΔΝΤ τις τράπεζες! Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε… 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλ.. Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της ΕΕ και του ΔΝΤ απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων. Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δις ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της ΕΕ και του ΔΝΤ στους Ούγγρους. ’ρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! «Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε 2 χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν. «Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!».

 ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Αμ’ έπος αμ’ έργον! Η κυβέρνηση Orbán ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες! Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί-η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα λαμόγια του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10/09, πρέπει να πληρώσουν την 1η δόση, μέχρι τις 10/12 τη 2η-με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει. Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκ, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκ-να ‘τα τα 700 εκ ευρώ αμέσως-αμέσως μόνο για φέτος! «Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο György Matolcsy, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών. Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό-δηλ. στο 10%-τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι € 1,8 εκ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα ¾ του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων. Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών!

«ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ ΓΔΑΡΑΤΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΣΤΕ!»
Πανικός επικράτησε στους κύκλους της ΕΕ. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι… δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές». Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την ΕΕ και το ΔΝΤ ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών-μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας. «Η Ουγγαρία θα γίνει η 1η χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική FRANKFURTER ALLGEMEINE την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα. Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης. Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από… ξένες τράπεζες -πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές! Πρακτικά, λοιπόν, από τα € 700 εκ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι… Ευρωπαίοι! Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην ΕΚΤ, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν! Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης…

 ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ
 Η ΕΕ και το ΔΝΤ, πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας. Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο… πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί. Η κυβέρνηση Orbán αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα λαμόγια του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά… 75% από € 30.000 το μήνα(ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε € 7.500. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η… ΕΚΤ, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα». Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Orbán ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των Quisling που υπηρετούν την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της ΕΕ, της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής κ.λπ., πέρα φυσικά από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και κρίσιμων υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης… Παράλληλα, μέχρι σήμερα πρέπει να παραδώσει το πόρισμά του ο Λάσλο Πάπτσακ στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αναφορικά με τη ζημιά που προξένησε στο δημόσιο συμφέρον η διακυβέρνηση των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Ferenc Gyurcsány και του Gordon Bajnai προκειμένου να αποφασίσει…
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Το ταχίνι και οι θρεπτικές του ιδιότητες


Γνωστό από τα αρχαία χρόνια, το ταχίνι αποτελεί μία από τις ιδανικότερες και ολοκληρωμένες τροφές που ενισχύουν την υγεία, ενώ μία μόνο κουταλιά του το πρωί, δίνει στον οργανισμό μας δύναμη και ενέργεια!

Τι είναι το ταχίνι;

Ταχίνι ή ταχίν στα Τούρκικα, ταχίνα στα αραβικά ή τεχίνα στα εβραϊκά ονομάζεται ο σησαμοπολτός και πρόκειται για ένα πολύτιμο τρόφιμο το οποίο οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι, αλλά και οι Κινέζοι, είχαν ανακαλύψει χιλιάδες χρόνια πριν. Το ταχίνι είναι ένα αυθεντικό φυσικό προϊόν υψηλής πρωτεϊνικής αξίας το οποίο είναι απαραίτητο, τόσο για την υγεία όσο και για τη σωστή διατροφή. Παράγεται από επιλεγμένους σπόρους σουσαμιού, οι οποίοι έχουν ψηθεί και αλεστεί και θεωρείται άκρως υγιεινό.

Η ιστορία της παραγωγής του

Η παραγωγή του ταχινιού, από τα αρχαία χρόνια αναγόταν σε σωστή ιεροτελεστία. Οι εργάτες που δούλευαν στα σουσαμελαιοτριβεία έβαζαν από το βράδυ το σουσάμι μέσα σ' ένα μεγάλο ξύλινο βαρέλι ή στέρνα και το μούσκευαν. Κατόπιν, άνοιγαν λίγο το πώμα που βρισκόταν στο κάτω μέρος του βαρελιού ή της στέρνας και το στράγγιζαν με αποτέλεσμα ο όγκος του σπόρου να διπλασιαστεί.

Όταν ήθελαν να το αποφλοιώσουν, το έβαζαν μέσα σε τσουβάλια και το χτυπούσαν με ξύλο. Στη συνέχεια, το άδειαζαν σε σαλαμούρα (νερό και αλάτι) για να αποχωριστεί ο φλοιός και τα κούφια από τον καρπό, στράγγιζαν το αποφλοιωμένο σουσάμι σε σουρωτήρια και κατόπιν, έψηναν το σουσάμι σε ειδικό φούρνο και το ανακάτευαν με ένα ξύλινο φτυάρι, το λεγόμενο «γκέλμπερι», μία εργασία που απαιτούσε μεγάλη προσοχή, έτσι ώστε ο σπόρος να ψηθεί και όχι να καεί.

Το ψημένο σουσάμι έπεφτε από την «κοφίνα», δηλαδή τον ξύλινο συλλέκτη, στις πέτρες σε ισόποσες δόσεις με τη βοήθεια ενός αυτοσχέδιου ξύλινου εργαλείου που κινούνταν μαζί με την πέτρα και με το γύρισμα της πέτρας, που γινόταν με ζώα, επιτυγχανόταν η σύνθλιψη του σπόρου με αποτέλεσμα να παραχθεί το ταχίνι, το οποίο συγκεντρωνόταν σε δοχεία και έβραζε μέσα σε καζάνια με νερό.

Οι χρήσεις του

Το ταχίνι αποτελεί βασικό συστατικό της γνωστής ταχινόσουπας, του χούμους και του χαλβά. Ακόμα, χρησιμοποιείται σκέτο, σε σούπες, σαν προσθήκη σε διάφορες συνταγές, σε ντρέσινγκ για σαλάτες αναμεμειγμένο με λεμόνι, αντί για μαργαρίνη πάνω σε ψωμί, ακόμα και σε νηστίσιμα αρτοσκευάσματα, όπως ταχινόπιτες, ταχινόψωμο κ.ά.

Συνδυάζεται ιδανικά με το μέλι, ταιριάζει καταπληκτικά με το κακάο και τον στιγμιαίο καφέ και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε σάλτσες αντικαθιστώντας το αβγολέμονο.

Ακόμα χρησιμοποιείται:

● Στην αραβική κουζίνα το ταχίνι χρησιμοποιείται στη μελιτζανοσαλάτα φτιάχνοντας μπαμπαγκανούς.

● Ταιριάζει ιδανικά με τις ασιατικές γεύσεις, όπως σάλτσα σόγιας, ρυζόξιδο, κύμινο, τζίντζερ, φρέσκο κόλιαντρο, καυτερές πιπεριές τσίλι κ.ά.

● Εξαιτίας της λιπαρότητάς του είναι ιδανικό με εσπεριδοειδή, ιδιαίτερα με το λεμόνι και το πορτοκάλι.

● Περιέχει τα ίδια λιπαρά με το φιστικοβούτυρο, καθώς και παρόμοια υφή, με αποτέλεσμα να μπορεί κάλλιστα να το αντικαταστήσει.

● Εκτός από το ρεβίθι (χούμους) μπορούμε να το πολτοποιήσουμε και με άλλα όσπρια, όπως άσπρα φασόλια.

● Το ταχίνι είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο και στη ζαχαροπλαστική, σε παρασκευές όπως η ταχινόπιτα, ταχινοκουλουράκια και διάφορα κέικ.

● Είναι ιδανικό σε περιόδους νηστείας.

Το ταχίνι είναι σπουδαίο γιατί:

Το ταχίνι έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα ευεργετικό για τον ανθρώπινο οργανισμό, γιατί περιέχει πλήθος θρεπτικών στοιχείων και βιταμινών. Αναλυτικότερα, το ταχίνι περιλαμβάνει ουσίες με σημαντική αντιοξειδωτική δράση, βιταμίνες Ε, Β1 και Β6, έναν μοναδικό συνδυασμό πρωτεϊνών, πλούσιες σε θειούχα αμινοξέα, λιγνάνες, σεσαμίνη, σεσαμολίνη, τοκοφερόλη και φυσικά μέταλλα, όπως ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο.

Το ταχίνι στην υγεία μας

Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες το ταχίνι εξαιτίας της μοναδικής του σύστασης χαρίζει αμέτρητα οφέλη στην υγεία μας.

Συγκεκριμένα:

● Εξαιτίας του υψηλού ποσοστού ακόρεστων λιπαρών οξέων, καθώς και της ύπαρξης της σησαμίνης, συμβάλλει στη μείωση της χοληστερόλης.

● Αποτελεί ισχυρή πηγή άμεσης ενέργειας για τον ανθρώπινο οργανισμό, αφού η βιταμίνη Β1 βοηθά το σώμα να μετατρέψει τους υδατάνθρακες σε ενέργεια.

● Συντελεί στην παραγωγή αντισωμάτων, τα οποία καταπολεμούν τις διάφορες λοιμώξεις.

● Ενισχύει την καλή λειτουργία του εντέρου και του ήπατος.

● Έχει πλούσια αντιοξειδωτική δράση με αποτέλεσμα να εμποδίζει τη δημιουργία των ελεύθερων ριζών, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν καρδιοπάθειες και καρκίνο.

Συμβουλή

Εάν θέλουμε να φτιάξουμε ένα ξεχωριστό ντρέσινγκ για τις σαλάτες μας, μπορούμε να αναμείξουμε ταχίνι με λίγο χυμό λεμονιού και μέλι.

real.gr
http://almyrosinfo.gr


Καλλιέργεια και Συγκομιδή Σουσαμιού



η Αγία Παρασκευή για τα κτήριά της ο πρώτος «Ιστορικός Τόπος» της Λέσβου


«Ιστορικός Τόπος» χαρακτηρίστηκε, την περασμένη Πέμπτη και με ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, ο οικισμός της Αγίας Παρασκευής. Στέφθηκε έτσι με επιτυχία η προσπάθεια που ξεκίνησε με την καταγραφή περίπου 1.600 κτηρίων του χωριού από την Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων Βορείου Αιγαίου σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Αγίας Παρασκευής, ενώ μια νέα σελίδα ανοίγει πλέον για τον οικισμό, τόσο ως προς τη διατήρηση της φυσιογνωμίας του, όσο και αναφορικά με την προβολή του ως του μοναδικού αντίστοιχα χαρακτηρισμένου τόπου της Λέσβου.

Ήταν πριν από δύο χρόνια όταν η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων Βορείου Αιγαίου ξεκίνησε τη διαδικασία καταγραφής εκατοντάδων ιστορικών, δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων του οικισμού της Αγίας Παρασκευής, με στόχο το χαρακτηρισμό του ως «ιστορικού τόπου», δεδομένου και ότι βρίσκεται σε μια περιοχή με διαρκή κατοίκηση από τον 7ο π.Χ. αιώνα και εν μέσω σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Λέσβου, όπως η Αρχαία Πύρρα, το Ιερό των Μέσσων, το Ιερό της Κλοπεδής, η Αρχαιολογική Συλλογή της Νάπης, οι Υδρόμυλοι του Μυλοποτάμου κ.ά..


Τα κτήρια
Η δουλειά αυτή ξεκίνησε σε συνεργασία με τον πρώην Δήμο της περιοχής και συνεχίστηκε αδιάλειπτα, έχοντας ως αποτέλεσμα την καταγραφή συνολικά 1.564 κτηρίων, πολλά από τα οποία θεωρούνται πολύ αξιόλογα ή με σημαντικά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά.
Το παλιό Κοινοτικό Ελαιοτριβείο, σήμερα Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου

Μεταξύ των κτηρίων που καταγράφηκαν, είναι τα Εκπαιδευτήρια (Σχολείο) της Αγίας Παρασκευής, που κατασκευάστηκαν το 1925 από τον Αργύρη Αδαλή, μαθητή τού Τσίλερ, το Δημαρχείο του οικισμού (πρώην οικία Λημνιού), χτισμένο το 1930, το Δημοτικό Λουτρό, χτισμένο το 1898, το Κοινοτικό Ελαιοτριβείο - Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου (1910), που ανακαινίστηκε τα τελευταία χρόνια από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, το Πνευματικό Κέντρο, ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (1867), αλλά και μια σειρά από εντυπωσιακά αρχοντικά και άλλα βιομηχανικά κτήρια, του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.

«Καταγράψαμε πάρα πολλά κτήρια, βιομηχανικά, δημόσια, σπίτια κ.λπ., ακόμη και τις επεμβάσεις που έχουν γίνει σε ορισμένα από αυτά που είναι σημαντικά και το τι επίδραση μπορεί να έχουν αυτές στον οικισμό», λέει στο «Ε» η προϊσταμένη της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων, Μαρία Δανιά - Ταπανλή. «Οι προϋποθέσεις για το σκοπό που θέλαμε να πετύχουμε, ήταν το να συντρέχουν ιστορικοί λόγοι και να υπάρχει στον οικισμό ικανός αριθμός παραδοσιακών κτηρίων και νεωτέρων μνημείων, να έχει δηλαδή μεγάλη οικιστική αξία, αλλά και να βρίσκεται πλησίον σημαντικών αρχαιολογικών χώρων, όπως είναι π.χ. η Κλοπεδή. Η Αγία Παρασκευή κάλυπτε απόλυτα τις παραπάνω προϋποθέσεις.»

Τα Εκπαιδευτήρια, έργο του Αργύρη Αδαλή

Η σημασία του χαρακτηρισμού
Η μελέτη και η όλη δουλειά που έγινε από την Υπηρεσία, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την περασμένη Πέμπτη κατά τη συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων με ειδικό βίντεο, και τα μέλη του αποφάσισαν ομόφωνα το χαρακτηρισμό της Αγίας Παρασκευής ως «Ιστορικού Τόπου».

Τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός αυτός για τον οικισμό;
«Θα υπάρχει πλέον μια περαιτέρω προστασία ως προς τις όποιες παρεμβάσεις θα γίνονται, οι οποίες θα πρέπει να έχουν την έγκριση του Υπουργείου Πολιτισμού μέσω της Υπηρεσίας μας, εφόσον γίνονται στο χώρο που περικλείεται από τις συγκεκριμένες συντεταγμένες που ορίζουν τον “ιστορικό τόπο”», απαντά η κ. Δανιά. «Όσοι κάνουν επισκευές στα κτήριά τους, μπορούν να δανειοδοτούνται με ειδικά δάνεια, που αφορούν και τους παραδοσιακούς οικισμούς, με επιδοτούμενο επιτόκιο κι έγκριση από την Υπηρεσία Νεωτέρων.»
Το Δημαρχείο

«Οτιδήποτε θα γίνεται πλέον στον οικισμό, δε θα παίρνει πλέον άδεια από το ΣΧΟΠ, αλλά από τη Νεωτέρων», αναφέρει και ο αντιδήμαρχος Αγίας Παρασκευής, Γιώργος Κυριαζής, τονίζοντας πως ένας από τους αρχικούς στόχους ήταν ακριβώς το να μη γίνονται παρεμβάσεις που θα χαλούν τη φυσιογνωμία του οικισμού. «Από εδώ και πέρα θα ξεκινήσουμε συνεργασία και με την Αντιδημαρχία Τουρισμού, ώστε να αρχίσει να προβάλλεται και ο χαρακτηρισμός της Αγίας Παρασκευής ως “ιστορικού τόπου”.»

Αξίζει να σημειωθεί πως η Αγία Παρασκευή είναι η μόνη περιοχή στη Λέσβο που παίρνει τέτοιο χαρακτηρισμό χωρίς να έχει προηγηθεί χαρακτηρισμός της ως «παραδοσιακού οικισμού», όπως είναι π.χ. ο Μόλυβος.





Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Παγκόσμια πρωτιά για μαθητή από τα Γιαννιτσά


Ο Μάριος Χατζηδήμου είναι μαθητής στο 2ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών. Πήρε το πρώτο βραβείο στην Ελλάδα και σε παγκόσμιο επίπεδο πήρε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Πρώτευσε ανάμεσα σε 1.000.000 παιδιά έως 15 ετών σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο διαγωνισμός ήταν μια επιστολική έκθεση με θέμα : «Γράψτε μια επιστολή σ΄ έναν αθλητή για να του πείτε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες, μέσα σε 800 λέξεις». Ο φορέας που το οργάνωσε ήταν τα Ελληνικά Ταχυδρομεία και μετά, αφού μεταφράστηκε στα αγγλικά, στάλθηκε στην Παγκόσμια Ταχυδρομική Ένωση.
Ο Μάριος, περιέγραψε την απόφασή του να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και αναφέρθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες που γινόταν στην Αρχαία Ελλάδα.

"Η ευγενής άμιλλα και ο σεβασμός του αντίπαλου μέσα στους αθλητικούς χώρους είναι μια αυτονόητα αξία. Οι αγώνες γίνονται ακόμη καλύτεροι όταν το κίνητρο είναι, κυρίως, η συμμετοχή κι όχι απλά το ανέβασμα του νικητή στο βάθρο. Ο ανταγωνισμός οφείλει να παραχωρήσει την θέση του στον συναγωνισμό. Η δε συμμετοχή και όχι ο πρωταθλητισμός αναδεικνύει τις αθλητικές αξίες. Είναι «το ευ αγωνίζεσθαι» αυτό που μετράει πραγματικά, ενώ η χρήση αναβολικών και το ντοπάρισμα των αθλητών αμαυρώνει την εικόνα των αθλημάτων και μεταβάλλει τον αθλητή σε θύμα του συστήματος. Ευχής έργο θα ήταν, αν οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται στίβος άσκησης οραμάτων και ιδεών και προβάλλουν την παγκόσμια συναδέλφωση των λαών.", έγραψε στην έκθεσή του.
Χθες, Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012, ο Μάριος βραβεύθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, σε μια τελετή στο Κατάρ, που μεταδόθηκε ζωντανά, από τη διαδικτυακή τηλεόραση του Ο.Η.Ε.

Δείτε την τελετή βράβευσης του Μάριου Χατζηδήμου, παρουσία της Πρέσβειράς μας στο Κατάρ, Ελένης Ζορμπαλά

http://taxalia.blogspot.com

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

25 ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ!


Πολλαπλά κύματα μειώσεων μισθών, παροχών και συντάξεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα των σχεδιαστών του προγράμματος “βοήθειας” -στην πραγματικότητα δανεισμού και όχι βοήθειας- ότι η Ελλάδα καθώς ανήκει σε μια νομισματική ένωση χρειάζεται μια εσωτερική υποτίμηση ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά της και το ισοζύγιο πληρωμών της μέσω του μειωμένου κόστους παραγωγής.
 
Ας δεχτούμε ότι το παραπάνω έχει κάποια λογική.  Όμως ποιος “υπεύθυνος” των κυβερνήσεων που περάσανε έως και την σημερινή μετά τα μνημόνια μπορεί να μας δώσει απαντήσεις στα παρακάτω;

1.   Γιατί έχουμε τόσο τεράστια εμμονή στην μείωση των μισθών – και μόνο;

2.   Πόσο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά μας εφόσον ακόμα και δωρεάν να δουλεύουμε όλοι το εργασιακό κόστος αντιπροσωπεύει στην χειρότερη  περίπτωση το 8-10% της τελικής τιμής του προϊόντος;

3.   Δεν είναι παράδοξο που οι ίδιοι οι εργοδότες δεν το έθεσαν ποτέ ως προτεραιότητά τους;

4.   Γιατί η Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Αμερική, Καναδάς έχουν τόσο σημαντική βιομηχανική παραγωγή ενώ έχουν ακριβά ημερομίσθια;

5.   Γιατί η Βουλγαρία με μισθούς το 1/5 των πριν την κρίση ελληνικών και αντίστοιχα η Αλβανία, Σκόπια και άλλοι γείτονες δεν έχουν γεμίσει
     με ξένες επενδύσεις και βιομηχανική παραγωγή εφόσον το εργατικό κόστος είναι τόσο σημαντικό;

6.   Γιατί στα πλαίσια της “εσωτερικής υποτίμησης” δεν μειώνονται και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ που δεν αντιπροσωπεύουν μικρότερο ποσοστό στα
 κόστη των επιχειρήσεων από αυτό των μισθών και επί πλέον επιβαρύνουν τα μειωμένα εισοδήματα των καταναλωτών;

7.   Γιατί δεν μειώνεται ο ειδικός φόρος στα καύσιμα που όλοι γνωρίζουν ότι αυτά επιβαρύνουν πολύ σημαντικά
o       την τελική τιμή των προϊόντων μας,
o       την ανταγωνιστικότητα της χώρας,
o       τον πληθωρισμό
o       και τελικά την εσωτερική ζήτηση;

8.   Γιατί ενώ με την αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα το δημόσιο χάνει από την μείωση της κατανάλωσης περί τα €500 εκατομμύρια τον χρόνο κανείς δεν επαναφέρει τον φόρο στα προηγούμενα επίπεδα ώστε να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου και να μειωθεί το κόστος
παραγωγής και διάθεσης ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας;

9.   Πώς θα έχουμε ανάπτυξη όταν η ζήτηση εξαιτίας των παραπάνω μειώνεται συνεχώς;

10.Γιατί δεν μειώνονται οι χρεώσεις στα διόδια στα πλαίσια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας;

11.  Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η μείωση του εσωτερικού τουρισμού κατά 40% φέτος είναι αποτέλεσμα του παραπάνω κόστους;

12.  Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι πλέον είναι πολύ φθηνότερο να κάνει κανείς διακοπές στο εξωτερικό από ότι στο εσωτερικό εξ αιτίας των παραπάνω;

13.Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι σε μια πλήρως ανοιχτή αγορά η επιβάρυνση του εσωτερικού κόστους οδηγεί στην υποκατάσταση των εγχώριων προϊόντων με εισαγωγές;

14.Ποιος δεν γνωρίζει ότι αυτό που ζητούν οι επενδυτές για να εγκατασταθούν σε μια χώρα είναι ένα σταθερό φορολογικό σύστημα;

15.   Γιατί μετά από 3 χρόνια κρίσης δεν έχει τεθεί σε ισχύ ένα νέο, απλό και εγγυημένα μόνιμο φορολογικό σύστημα;

16.   Γιατί αλλάζει κάθε χρόνο ο τρόπος φορολόγησης;

17.  Γιατί ως μακροοικονομολόγος δεν μπορώ να βρω σε κανένα βιβλίο και καμία θεωρία οικονομικής ανάπτυξης και αντιμετώπισης
 κρίσεων ως ενδεδειγμένη πολιτική την δραματική αύξηση των φόρων και την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών;

18.  Γιατί οι παρεμβατικοί οικονομολόγοι Κεϋνσιανοί κλπ προτείνουν την αύξηση των κρατικών δαπανών σε μια περίοδο βαθειάς ύφεσης;

19.  Γιατί οι αντίπαλοι στην οικονομική θεωρία μη-παρεμβατικοί οικονομολόγοι νεο-κλασικοί, μονεταριστές,κλπ προτείνουν την μείωση των φόρων σε μια περίοδο βαθειάς κρίσης;

20.  Γιατί ο Stiglitz -νομπελίστας οικονομολόγος- λέει ότι “τα χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε μια ύφεση είναι να απολύσεις δημοσίους υπαλλήλους;

21.Ποιος αποφασίζει και για ποιο λόγο εφαρμόζει ακριβώς την αντίθετη από την ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική σε περιόδους ύφεσης και κρίσης;

22.Ποιος δεν βλέπει την συνεχιζόμενη ύφεση από τα παραπάνω μέτρα σε ύψος ρεκόρ του 7% ετησίως;

23.Γιατί δεν αλλάζει η αποδεδειγμένα – πέρα από τις υποδείξεις της οικονομικής θεωρίας – αποτυχημένη πολιτική συνταγή εξαθλίωσης της χώρας και των πολιτών της;

24.  Τι κάνουν επιτέλους τόσοι υπουργοί επί 3 χρόνια στην κρίση και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κάθε χρόνο;

25.Με βάση όλα τα παραπάνω που έχουν τόση σχέση με την λογική όση και η ακολουθούμενη πολιτική με την διάσωση της Ελλάδας, ποιος τελικά επωφελείται από την συντήρηση της κρίσης και της ύφεσης στην χώρα μας;
Καλό βράδυ σε όλους,
PG
Periklis Gogas
Assistant Professor of Economic Analysis and International Economics
Dep. of International Economic Relations & Development
Democritus University of Thrace , Komotini, 69100, Greece
EABCN Fellow, Editor-in-Chief Economics and Finance Notes
http://asimonis.wordpress.com/

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

το μυρμήγκι πεθαίνει επάνω στο γλυκό....




Όταν ετοιμάζονταν να πανηγυρίσουν είδαν ότι έπαθαν πανωλεθρία. Γιατί το Κακό ηττάται όταν θριαμβεύει; Αντί να απαντήσω με κάποια θεωρία, θα επικαλεστώ απλώς την εμπειρία. Το Κακό ηττάται όταν θριαμβεύει για τον ίδιο λόγο, που το μυρμήγκι πεθαίνει επάνω στο γλυκό.


Ο Αριστοτέλης διακρίνει τις ιδιότητες σε ουσιαστικές και σε δευτερεύουσες. Οι ουσιαστικές μένουν, οι δευτερεύουσες παρέρχονται γιατί δεν έχουν υπόσταση δική τους, είναι σαν το παράσιτο, που σκοτώνοντας τον οργανισμό, πεθαίνει κι αυτό μαζί, σαν τους ιούς, έτσι είναι και το Κακό.Λένε ότι το φίδι για να μη δηλητηριαστεί απ΄ το δηλητήριό του, φτύνει το σάλιο του πριν να πιει νερό.

Θα καταλάβουμε καλύτερα το Κακό που ηττάται όταν θριαμβεύει, αν το δούμε όπως είναι, δηλαδή ανυπόστατο όπως ανυπόστατη είναι και η διάκριση σε καλούς και κακούς.
Το Ευαγγέλιο δε διακρίνει τους ανθρώπους σε καλούς και σε κακούς, αλλά σε υγιείς και αρρώστους. Θα καταλάβουμε επίσης ποιοι διαστρέβλωσαν την έννοια του καλού και του κακού, αν δούμε ποιοι μαζεύουν όπλα και απειλούν τον κόσμο με την καταστροφή και ποιους εξυπηρετεί η ύπαρξη των "κακών".

Αν δεν υπάρχουν κακοί και υπάρχουν μόνον άρρωστοι, τι χρειάζονται τα όπλα; Τους αρρώστους δεν τους σκοτώνουν, τους θεραπεύουν. Τα χρήματα που διατίθενται για την κατασκευή των όπλων θα μπορούσαν να θεραπεύσουν τις αιτίες που προκαλούν τη βία, την αμάθεια, την άγνοια, τη φτώχεια, την πείνα, τη δυστυχία, τις αρρώστειες...



Άλλη μεγάλη διαστρέβλωση της αλήθειας έγινε με την θανατική ποινή. Η θανατική ποινή δεν επιβάλλεται γιατί ο κατάδικος είναι άρρωστος. Η απαγόρευση της θανατικής ποινής διαστρεβλώθηκε σε απαγόρευση της εκτέλεσης του καταδίκου όταν είναι άρρωστος. Αν δεν υπάρχει η διάκριση καλού και κακού, και ο κακός είναι μόνον άρρωστος,η θανατική ποινή δεν εκτελείται ποτέ, γιατί δεν επιβάλλεται.
Για να θυμηθούμε πάλι το φίδι, το Κακό δηλητηριάζεται απ΄ το ίδιο του το δηλητήριο. Κάτι τέτοιο εννοούσε και ο βασιλεύς Πύρρος, όταν νίκησε τους Ρωμαίους. Μια ακόμα τέτοια νίκη, είπε, και θα πάθουμε πανωλεθρία.

Αξίζει να δώσουμε εδώ ένα δείγμα του πως σκέφτονται εκείνοι που χρησιμοποιούν τη βία ως μέσον για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους. Οι άνθρωποι είναι άρρωστοι. Ακούστε το συλλογισμό του Πύρρου, όπως τον εκμυστηρεύθηκε στο φιλόσοφο σύμβουλό του. Θα κατακτήσω, είπε, τη Βόρεια Αφρική και κατόπιν θα αναπαυθώ. Και γιατί δεν αναπαύεσθε από τώρα; του είπε ο σύμβουλός του, αλλά ο Πύρρος και όλοι όσοι διψούν για εξουσία δεν είναι κακοί. Είναι άρρωστοι!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου