Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ηθική ηλιθιότητα…



Πάμπολλοι είναι αυτοί, που χαρακτηρίζουν το σημερινό κοινωνικο-πολιτικό καθεστώς, ως φασιστική χούντα. Η οποία λειτουργεί ως εντολοδόχος του ναζιστικού καθεστώτος του 4ου γερμανικού Ράιχ.
Αλλά υπάρχουν κάποιοι, που αυτήν την πολύφωνη και πολύβουη πραγματικότητα, δεν μπορούν, μέσα στη δική τους ανίατη κώφωση και τύφλωση, να τη δουν και να την πιστέψουν.
Με αποτέλεσμα, παρά τα πολύμορφα βασανιστήρια, που υποφέρουν, ένα μέρος του εκλογικού κοπαδιού να επιμένουν να βελάζουν και να σέρνονται ξωπίσω απ’ τα καλοθρεμμένα μπουλντόγκ της εκάστοτε δολοφονικής εξουσίας.
Και έχουν από πάνω και το θράσος να μας λένε:
Δεν μπορούμε να μιλάμε για χούντα και φασισμό, αφού η σημερινή πολιτική πραγματικότητα προήλθε ύστερα από εκλογική διαδικασία.
Και δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί και οι πάτρωνές τους ότι μπορούν να λεηλατούν την τσέπη μας και τη ζωή μας, αλλά δεν μπορούν να λεηλατούν τη σκέψη μας και τη συνείδησή μας. Γιατί…
Μπορεί η σημερινή πολιτική κατάσταση να προέκυψε ύστερα από εκλογική διαδικασία, αλλά, στην πραγματικότητα, προέκυψε ύστερα από πολλαπλή εξαπάτηση του λαού.
Οπότε, στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με χούντα απατεώνων. Οι οποίοι τα τανκς, που χρησιμοποίησε η χούντα του’67, για να καταλύσουν την ελευθερία του λαού, τα αντικατέστησαν με την πολύμορφη απάτη.
Και, για να γίνει καλύτερα αντιληπτή, όχι απλώς η ομοιότητα, αλλά και η υπέρβαση της τότε χούντας, απ’ το σημερινό καθεστώς, ας κάνουμε κάποιες συγκρίσεις:
Η χούντα έστειλε κάποιους στην εξορία. Ενώ το σημερινό καθεστώς στέλνει πάμπολλους νέους μας στην εξορία της ξενιτιάς.
Η Χούντα επιστράτευσε για τους αντιφρονούντες βασανιστήρια, ενώ το σημερινό καθεστώς επιβάλλει στη συντριπτική πλειονότητα του λαού βασανιστήρια, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά.
Αποτέλεσμα των οποίων είναι οι αθρόες αυτοκτονίες. Που στην πραγματικότητα είναι δολοφονίες. Πέρα απ’ το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η εταιρεία αυτή των εφιαλτών δολοφονεί συνολικά την Ελλάδα και συλλήβδην τους Έλληνες.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι για όλους τους παραπάνω λόγους και πολλούς άλλους, πως το σημερινό καθεστώς μετέβαλε τη δημοκρατία σε δημιοκρατία (=κράτος δημίων).
Με το ρεσιτάλ ληστρικών μέτρων, που πήραν σε βάρος του λαού. Προκειμένου να πληρώσουν στους τοκογλύφους εκείνα, που αυτοί και το συνάφι τους κατάκλεψαν.
Αλλά εκεί, που υπερέβαλε κάθε έννοια κακοήθειας το σημερινό καθεστώς είναι ο τρόπος είσπραξης του χαρατσιού, που επέβαλε για την ακίνητη περιουσία. Αφού το συνδύασε με τη διακοπή της παροχής του, τόσο απαραίτητου για την επιβίωση του λαού, ηλεκτρικού ρεύματος!
Και θα θέλαμε στο σημείο αυτό να διατυπώσουμε μια πολύ σεμνή, για την περίπτωσή τους, παρατήρηση:
Αξιότιμοι κύριοι, μιλάτε συχνά και κόπτεσθε για ηθική και δικαιοσύνη και ευνομία. Την ίδια στιγμή, που αποδεικνύετε έμπρακτα και κατά συρροήν πως όχι μόνο δικαιοσύνη και φιλότιμο και συνείδηση δεν διαθέτετε, αλλά ούτε τουλάχιστο κάποια ίχνη ντροπής!
Αφού συλλαμβάνεστε για πολλοστή φορά να κατατρύχεστε, όχι απλά από αναισθησία, αλλά απ’ το χειρότερο απ’ όλα τα νοσήματα, που είναι η ηθική ηλιθιότητα.
Κάποιοι, ωστόσο, δήμαρχοι, διαθέτουν όπως φαίνεται και συνείδηση και φιλότιμο. Γι’ αυτό και πήραν το μέρος του δήμου (= του λαού) και στάθηκαν απέναντι στο κράτος των δημίων.
Και απευθυνόμαστε στους υπόλοιπους αξιότιμους δημάρχους οι οποίοι τραμπαλίζονται ανάμεσα στη δικαιοσύνη και την ηθική ηλιθιότητα των πολιτικών πατρώνων τους και τους λέμε:
Το θέμα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι το ποιοι και με ποια κριτήρια θ’ απαλλαγούν απ’ το ηλεκτροκίνητο χαράτσι.
Αλλά το ότι το οποιοδήποτε χαράτσι δεν μπορεί να συνδυάζεται-για κανέναν πολίτη- με την διακοπή της παροχής του νερού ή του ηλεκτρικού ρεύματος. Που είναι κοινωνικά αγαθά αναπαλλοτρίωτα για τον οποιονδήποτε .

Πάνω σ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να πάρετε ξεκάθαρη θέση: Και ν’ αποδείξετε έμπρακτα, αν είστε με το κράτος του δήμου(=του λαού) ή με το κράτος των δημίων και την ηθική ηλιθιότητά τους.
Για να γνωρίζουν και οι δημότες ποια θέση θα πάρουν στις επόμενες εκλογές:
Ώστε να μην ξαναψηφίσουν δήμιους και ηλίθιους!…

Μίρα Αουάντ: Η τραγουδίστρια που δίχασε Ισραήλ και Παλαιστίνη


της Μαρίας Γιαχνάκη
Μίρα Αουάντ. Αραβοϊσραηλινή ερμηνεύτρια, τη γνωρίσαμε από τη συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον.
Η Μίρα είναι Ισραηλινή, ο πατέρας της είναι Παλαιστίνιος και η μητέρα της Εβραία. Μεγάλωσε σε ένα Παλαιστινιακό χωριό στα βόρεια του Ισραήλ . Επηρεασμένη από την κληρονομιά , την ιστορία, τη γλώσσα και των δύο λαών δεν βρήκε ποτέ τίποτε αντιφατικό στο να είναι ταυτόχρονα Ισραηλινή και Παλαιστίνια!
Πριν από δύο χρόνια όμως δίχασε τους Ισραηλινούς αλλά και τους Παλαιστίνιους όταν αποφάσισε να εκπροσωπήσει το Ισραήλ στη Γιουροβίζιον τραγουδώντας μαζί με την Ισραηλινή Νίνη την ώρα που το Ισραήλ και η Παλαιστίνη βρισκόταν και πάλι σε κρίσιμες στιγμές .
«Γεννήθηκα στο Ισραήλ, μιλάω τα Εβραϊκά μερικές φορές καλύτερα από τα Αραβικά, αλλά προέρχομαι από μια Παλαιστινιακή ατμόσφαιρα, έχω μεγαλώσει με Παλαιστινιακά φαγητά, μουσική, κουλτούρα . Για μένα δεν υπάρχει κάτι αντιφατικό, είναι η σύνθεση της εικόνας μου. Απλά τυχαίνει να μένω σε ένα πολύ παράξενο μέρος.
Και είμαι υποχρεωμένη να αποδεικνύω κάθε φορά ότι είμαι πιστή και στις δύο πλευρές. Οι Παλαιστίνιοι ζητούν την συμπαράσταση και την αποδοχή από μέρους μου, μόνο του Παλαιστινιακού ζητήματος. Το ίδιο και οι Ισραηλινοί μου ζητούν να φερθώ σαν Ισραηλίτισσα, να δείξω την πίστη μου στο έθνος, τις θέσεις τους. Ενώ εγώ είμαι με το μέρος αυτού που θεωρώ δίκαιο κάθε φορά.
Δεν το βουλώνω ποτέ όταν νομίζω ότι πρέπει να αντισταθώ και αυτό αρκετά συχνά με βάζει σε μπελάδες με τον περίγυρό μου. Με τους Ισραηλινούς γιατί πιστεύουν ότι είμαι πολύ Παλαιστίνια και με τους Παλαιστινίους επειδή πιστεύουν ότι δεν τους υποστηρίζω αρκετά, ότι προτιμώ τους Ισραηλινούς και τους ακολουθώ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Οι άνθρωποι αρέσκονται να ανήκουν σε στρατόπεδα, και παλεύουν, να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο. Σέβομαι την ιστορία, μαθαίνουμε πράγματα από αυτήν αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τη χρησιμοποιούμε μόνο για να πάμε μπροστά και όχι για να βαλτώνουμε σε αυτήν. Ενδιαφέρομαι για το αύριο. Τι μπορώ λοιπόν να κάνω σήμερα ώστε αύριο τα πράγματα να είναι διαφορετικά;
Όταν κατέβηκα στη Γιουροβίζιον στην αρχή δεν είχα υποστήριξη από τις δύο πλευρές. Όταν ανακοίνωσαν ότι θα έχουμε κοινή εκπροσώπηση, οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές ήταν στο χειρότερο σημείο τους. Νόμιζαν λοιπόν ότι ήταν κάποιο τέχνασμα δημοσίων σχέσεων, επικοινωνίας, μια Εβραία και μια Παλαιστίνια να τραγουδήσουν μαζί για την Ειρήνη. Δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την ιδέα εκείνη τη στιγμή και υπήρξαν αντιδράσεις και από τις δύο πλευρές.
Η Παλαιστινιακή πλευρά μου ζητούσε μέσω διαδικτύου να μη συμμετάσχω στον διαγωνισμό γιατί αν θα πήγαινα θα άναβα το πράσινο φως για τους βομβαρδισμούς στην Γάζα. Από την Ισραηλινή πλευρά υπήρχαν υπουργοί που αντιτίθονταν στην ιδέα ότι εγώ μια αραβοισραηλινή θα αντιπροσώπευα τη χώρα σε ένα διαγωνισμό σαν τη Γιουροβίζιον. Πήγαν λοιπόν στην επιτροπή του διαγωνισμού και ζήτησαν να μη με στείλουν. Τόσο εγώ όσο και η άλλη τραγουδίστρια περάσαμε δύσκολα.
Μετατράπηκε σε ένα μεγάλο δίλημμα και για εμένα αν τελικά θα έπρεπε να πάω στον διαγωνισμό. Ήταν σε εξέλιξη και ο πόλεμος, πολλοί άνθρωποι πέθαιναν στην Γάζα, είχα καταλάβει ότι ήταν η πιο ηλίθια απόφαση της κυβέρνησης να κάνει αυτόν τον πόλεμο. Ήταν ένα ηθικό δίλλημα.
Τελικά αποφάσισα να πάω εξαιτίας πολλών πραγμάτων.
Δέχθηκα πολλές απειλές, με αποκαλούσαν προδότρια και οι δύο πλευρές, ήταν μια τρομερή περίοδος . Και η άλλη τραγουδίστρια όμως αντιμετώπιζε προβλήματα από τους Εβραίους της δεξιάς πτέρυγας που την αποκαλούσαν θαυμάστρια των Αράβων.
Άνθρωποι και καταστάσεις ήταν όλα εναντίον μας, ακόμα και όταν ο πόλεμος τελείωσε εκείνοι συνέχισαν τις επιθέσεις εναντίον μας και το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν τη φιλία μου με την άλλη τραγουδίστρια πιο ισχυρή. Και τελικά νομίζω ότι καταφέραμε να μεταφέρουμε το μήνυμα που θέλαμε και αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Για πολλούς φανήκαμε ξεροκέφαλες αλλά αυτό έφερε αποτέλεσμα.
Αν και έχει περάσει πολύς καιρός από εκείνη μας την εμφάνιση η επιρροή μας έχει μείνει στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Ότι δύο τρελές τραγουδίστριες, που επέμεναν και επέμεναν, μοιράστηκαν τα προβλήματα τους και τον πόνο τους και δεν μίλησαν μόνο για την προσωπική τους ιστορία, τον προσωπικό τους πόνο και το προσωπικό τους πρόβλημα. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε αν αφαιρέσουμε από την άλλη πλευρά το δικαίωμα στον πόνο τους , στην ιστορία τους. Είναι παράνοια.
Η Αραβική κοινότητα είναι ακόμα πολύ κλειστή στις γυναίκες. Δεν βλέπουν με πολύ καλό μάτι το ότι βγαίνουν από το σπίτι και κάνουν καριέρα. Τις ενθαρρύνουν περισσότερο να γίνουν νοικοκυρές και μητέρες. Κάποιες δουλεύουν αλλά επιλέγουν εργασίες, όπως δασκάλα ή γραμματέας, όχι σε ανταγωνιστικά πόστα. Και όποιες πετυχαίνουν πηγαίνουν ενάντια σε όλους και όλα. Η χώρα ακόμα διοικείται από στρατιωτικούς και κυρίως άνδρες.
Δεν έχω πάει στο στρατό γιατί έχω αραβικές ρίζες, ελπίζω κάποια στιγμή να υπάρξει ισονομία και σε αυτό. Οι Άραβες εδώ ακόμα παλεύουν για ίσα δικαιώματα σε όλα τα θέματα, στην στέγαση, την εκπαίδευση, την εργασία. Κυρίως αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ ρατσιστική απέναντι στους Άραβες, τα κονδύλια δεν πηγαίνουν εκεί που πρέπει να πάνε, μεθοδεύουν την εξόντωσή μας στην γωνία.
Κάνω πολύ εθελοντική εργασία για τις φτωχές αραβικές κοινωνίες αλλά και με οποιοδήποτε πρότζεκτ έχει να κάνει με την ειρηνική συνύπαρξη των δύο πλευρών. Δουλεύω πολύ με τις γυναίκες, τα κορίτσια που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες και περιβάλλοντα. Και είναι πολύ ενοχλητικό όταν εσύ δείχνεις το ενδιαφέρον σου εμπράκτως να βλέπεις ότι στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει.
Αντίθετα οι άνθρωποι ακόμα μισούν ο ένας τον άλλον, ακόμα θέλουν να ξεφορτωθούν ο ένας τον άλλον, θέλουν να ζουν χώρια και αυτό μερικές φορές με κουράζει. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να πάρω τις βαλίτσες μου και να πάω κάπου αλλού να τους αφήσω πίσω μου να σκοτώνονται αφού το επιθυμούν τόσο πολύ”.
Για να παρακολουθήστε το τραγούδι “There must be another way” με την Μίρα Αουάντ και την Αϊνοάμ Νίνι πατήστε ΕΔΩ
πηγή: Βriefingnews.gr

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011


  Ο Θεός δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, 
γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή. 




Υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρυα
 και φως για τον δρόμο......


Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Μητσοτάκης – ο Υπουργός Οικονομικών των Ξένων Τοκογλύφων
Του Πετρόπουλου Δ. Βασιλείου
Μεταπτυχιακού φοιτητή στο Exeter (Αγγλία)
Ο πρώην Πρωθυπουργός μας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, «ο Επίτιμος», που μέσα σε μόλις 3 χρόνια υπερδιπλασίασε το έλλειμμα μας (το 1990-1993) έχει «παρελθόν» με οικονομικές… αναρρυθμίσεις. Το 1964αναγνώρισε το προπολεμικό χρέος στο άρτιο της αξίας του (άσχετα εάν είχαμε πτωχεύσει επίσημα δύο φορές το 1893 και το 1932). Μα καλά, θα πείτε, και τι είμαστε μπαταχζίδες, λαμόγια; Δανειστήκαμε να το πληρώσουμε!Μα το είχαμε πληρώσει σε μεγάλο βαθμό με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΝΤ της εποχής) που μας επιβλήθηκε. Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) ονομαζόταν ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας που επιβλήθηκε από Ευρωπαϊκές χώρες που δάνεισαν την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1897 ενώ αυτή είχε χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. Τον έλεγχο εκτελούσε μια εξαμελή επιτροπή, η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (Commission Internationale Financière de la Grèce), με μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα από το 1897 μέχρι το 1978, για 81 χρόνια. Νόμος ΒΦΙΘ (2519) ΦΕΚ/Α/28/23.12.1898 περί συστάσεως τού Διεθνούς ‘Ελέγχου. Κατεβάστε το: εδώ
Ο ΔΟΕ (το ΔΝΤ της εποχής) ξεζούμισε την Ελλάδα και το δημόσιο της Ταμείο. Μετά μεσολάβησε ο Ά Παγκόσμιος πόλεμος, η χρεοκοπία του 1932, βέβαια είχε προηγηθεί ηΜικρασιατική καταστροφή όπου οι φίλοι και συμμαχοί μας, μας άφησαν να σφαγιαστούμε για τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα στην Μ. Ασία και Μ. Ανατολή. Μετά ακολούθησε ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος και η ήττα των φασιστών- ναζιστών. Η Ελλάδα ήταν η πλέον κατεστραμμένη Ευρωπαϊκή χώρα μετά το τέλος του πολέμου ύστερα από την Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα λοιπόν ξεπλήρωσε και με αίμα τους διεθνείς τοκογλύφους… αλλά δεν έφτανε αυτό. Οι τοκογλύφοι ήθελαν και άλλα… Το 1964 λοιπόν ο κ. Μησοτάκης όντας Υπουργός Οικονομικών με την Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου (βρε κοίτα συμπτώσεις) αναγνώρισε το προπολεμικό χρέος στο άρτιο της αξίας του και έδωσε και μπόνους. «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον», θριαμβολογούσε τότε η φιλική προς τον κ. Μητσοτάκη «Ελευθερία» (16.7.1964) Την εφημερίδα μπορείτε να την διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο: εδώ
Ο κ. Μητσοτάκης το έκαμε αυτό διότι το 30% των ομολόγων της εποχής το είχαν «Ελληνικά χέρια και το Παλάτι» όπως μας ενημέρωσε ο κ. Δημήτρης Καζάκης Οικονομολόγος – Αναλυτής στο παρακάτω βίντεο στο YouTube:
Ο «Επίτιμος» των τοκογλύφων λοιπόν έκανε την ρύθμιση αυτή και έδεσε χειροπόδαρα την Ελλάδα για να έρθει το 2009-10 ο εγγονός του Γ. Παπανδρέου (παππούς του πρώην μας πρωθυπουργού) για να υπογράψει την παράδωση της χώρας – ξεπούλημα με το Μνημόνιο και την Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης όπου στο Αρ. 14 Παραγ. 5 Η Ελλάδα χάνει κάθε ασυλία λόγω άσκησης Εθνικής Κυριαρχίας.
Λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Εσείς αγαπητοί μου, είστε διατεθειμένοι να αφήσετε να ξεπουληθεί η Ελλάδα – Πατρίδα μας στους Διεθνής Τοκογλύφους της Καπιταλιστικής Αγοράς;;
Την απάντηση θα την δώσετε στους εαυτούς σας και στα παιδιά σας!

Κατάλαβες τώρα;


Toυ Audakia
Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ); Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά…
 Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες; Για να σου πάρουντο πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.
 Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο; Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο.
 Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου,τον ιδρώτα σου, με αέρα; 
Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την… “ελεύθερη αγορά”; Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας. Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουντους δικούς τους κανόνες… διατροφής.
 Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους “μη νόμιμους μετανάστες” τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας; Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι’ εμάς δυστυχισμένους. 
Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου; Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο – το καλύτερο οικόπεδο – και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των… αρχαιοτήτων. 
Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό; Θέλεις 20 ευρώ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να τηνξεπουλήσουν στον κάθε “όμορφο” που παριστάνει τον… εργολάβο. 
Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα… χαζοκούτια; Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των… σήριαλς. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων “τίποτα”, με καμιά ειδικότητα, στον αέρα. 
Κατάλαβες τώρα γιατί σ’ έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο… “δημόσιο”; Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους… “εποίκους”.
 Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα… 70 του; Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι’ αυτό προωθούν την… υπογεννητικότητα. 
Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος; Επειδή αυτός δεν θέλει ν’ ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις “άγιες οικογένειες” του τόπου. Έτσι, στο θέατρο που λέγεται… Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι… θεατρίνοι.
 Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ’ αυτά; Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ…ΓΕΝΝΗΘΕΙ, για την κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ…ΓΕΝΝΗΘΕΙ. Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ’ αυτόν τον τόπο. Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη. Αγαπητοί φίλοι. Αν βρείτε το παραπάνω κείμενο ενδιαφέρον και πραγματικό, παρακαλείσθε να το προωθήσετε…. Στις μέρες που ζούμε η ενημέρωση είναι μια μορφή αντίστασης που μας την προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία την οποία και χρησιμοποιούν κατά κόρον οι εξωθεσμικές δυνάμεις που δρουν πάντα στο…σκοτάδι…

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Τα σημεία στίξεως ......


Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής
εκπαίδευσης ανέβαινε, μ’ ένα μουλάρι, σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.
Στο δρόμο που «επήγαινε» συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
«Δεν μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τί είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;».
«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι…» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να
μεταφέρει στον δάσκαλο την στιχομυθία.
«Το και το δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά τον δάσκαλο για το
ποιό είναι το μάθημα της ημέρας.
«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.
“Ας δούμε, λοιπόν, τί ξέρουν τα παιδιά”, λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να
γράψει την φράση:

“Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα) ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).

Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
“Ποιός είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;”. “Ο δάσκαλος”, ψέλλισε ο μαθητής.
“Και ποιός το είπε;”. “Ο επιθεωρητής, κύριε”.
“Ωραία”, είπε ο δάσκαλος; “σβήσε τώρα το κόμμα και βαλ’ το αλλιώς”.

Ο επιθεωρητής, (κόμμα) είπε ο δάσκαλος, (κόμμα) είναι γαϊδούρι”.

Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος:
“Ποιός είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;”.
“Ο επιθεωρητής”, απαντά δειλά ο μαθητής.
“Και ποιός το είπε;”. “Ο δάσκαλος”, απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
“Είδατε παιδιά τί κάνουν τα κόμματα. Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε τον δάσκαλο”.
πηγη

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

2 κείμενα για τον Παπαδιαμάντη



Η εκατονταετηρίδα από της εκδημίας του κοσμοκαλόγερου των νεοελληνικών γραμμάτων, στάθηκε ικανή αφορμή για κάτι το ανέλπιστοˑ μια άνευ προηγουμένου έκρηξη πνευματικής δημιουργίας. Επετειακές εκδόσεις προς τιμήν του συγγραφέα, επιστημονικά συνέδρια, ραδιοφωνικά αφιερώματα, ακόμη ακόμη και τηλεοπτικές εκπομπές - από ένα μέσο που εδώ που τα λέμε δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια θεματολογία. Όσο για τον τύπο, και τι δεν διαβάσαμε. Αναλύσεις λογοτεχνών, θεολόγων, διανοουμένων, κριτικών, συγγραφέων, ιεραρχών, επιστημόνων, εκδοτών... Άλλοι να αναφέρονται στον κυρ Αλέξανδρο υμνητικά, άλλοι επικριτικά, άλλοι συγκινητικά κι άλλοι αδιάφορα. Έτος Παπαδιαμάντη λοιπόν κι επισήμως το 2011.

Δεν θα σταθώ στο μεγαλείο του σκιαθίτη διηγηματογράφου. Ασχολήθηκαν μαζί του οι πλέον ειδικοί. Θα αποτολμήσω όμως να διατυπώσω την προσωπική μου έκπληξη για το γεγονός πως ενώ οι δεκαετίες περνούν κι κόσμος μας «προοδεύει» με ταχύτητες ασύλληπτες, επανέρχονται στο προσκήνιο άνθρωποι που στην εποχή τους θεωρήθηκαν μάλλον ανεπίκαιροι. Άνθρωποι όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Κόντογλου ή ο ζωγράφος Θεόφιλος που για την διανόηση της εποχής τους θεωρήθηκαν ξεπερασμένοι και συντηρητικοί. Κι ενώ οι δεκαετίες περνούν, η ως τότε «αγνοημένη» παράδοση έρχεται και χτυπά δυνατά την πόρτα των επόμενων γενιών. Κι ανακαλύπτουμε εκ νέου, μια παράδοση τόσο ζωντανή και τόσο εναργής, που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον.

Πριν τα 1821, προετοίμασαν -ιδεολογικά και πνευματικά- την απελευθέρωση του υπόδουλου γένους, οι στην Δύση ευρισκόμενοι «Διδάσκαλοι του Γένους». Κύριο αίτημα τους η «Μετακένωση των Φώτων» από την Εσπερία στην σκλαβωμένη Ελλάδα. Θέλησαν διά της βίας να μας «εκπολιτίσουν». Αντί όμως το κακό να τελειώσει με την πολυπόθητη απελευθέρωση, φούντωσε κι άλλο. Ήλθαν έξωθεν οι Βαυαροὶ… να διοργανώσουν το νέο κράτος. Οι άνθρωποι προσέφεραν αυτό που είχαν. Προσπάθησαν να διοργανώσουν τα πάντα εξ αρχής σύμφωνα με τον πολιτισμό τους. Έτσι αρχίζει μια νέα περίοδος της ιστορίας μας, που επηρέασε όλη τη ζωή του τόπου: από το πως θα κτίζωμε τις εκκλησίες· πως θα εικονογραφούμε τους ναούς· πως θα ψάλλωμε, μέχρι το πως θα διασκεδάζωμε, θα τραγουδούμε και θα χορεύωμε...[2] Μια  μικρή βόλτα στους κεντρικούς ναούς των Αθηνών αρκεί για να «θαυμάσει» κανείς την δυτική αρχιτεκτονική, τα πολύχρωμα βιτρό και τις χαλκομανίες -φτηνές απομιμήσεις της δυτικής ζωγραφικής. Νιώθει πραγματικά «Ευρωπαίος». Μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοση… μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας…[3]

Τους τελευταίους αιώνες η διανόηση του τόπου μας δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι αποκλειστικά και μόνον μεταπρατική. Καταγίνεται με το πώς θα μας κάμει Ευρωπαίους, πως θα διαφωτίσει τον λαό, πως θα αποτινάξει από πάνω του τη «λέρα» του Ρωμιού. Κτίζει μια αόρατη γέφυρα 2.000 ετών προκειμένου να μας συνδέσει απευθείας με την ένδοξη αρχαιότητα. Αδυνατεί να κατανοήσει την γλώσσα των παππούδων μας, αγνοεί την πίστη τους, αδιαφορεί για τα δημοτικά τους τραγούδια. Λοιδορεί την τέχνη του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου όσο εκείνος ζει. Μόλις όμως τα έργα του εκτίθενται στις αίθουσες του Λούβρου αναθεωρεί άρδην. Και μένει με το στόμα ανοιχτό... Ο κόσμος τον περιγελούσε. Του έκαναν μάλιστα και αστεία χοντρά… Τον θαύμαζαν κάτι νέοι που τους έλεγαν ανισόρροπους οι ακαδημαϊκοί. Έτσι κυλούσε η ζωή του, πέθανε, δεν είναι πολλά χρόνια, και μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από τα Παρίσια. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στο Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν κι έγραψαν πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε με ανοιχτό το στόμα στην Αθήνα…[4]


Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί όπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη…[5]

Την πνευματική ζωή των τελευταίων αιώνων σημαδεύει η λεγόμενη γενιά του ‘30. Σε μιαν χώρα καθημαγμένη από τη Μικρασιατική καταστροφή, αναζητούνται οι στέρεες αξίες πάνω στις οποίες μπορεί να ανοικοδομηθεί η Ελλάδα. Ένα σύνολο διανοουμένων μελετώντας κυρίως Παπαδιαμάντη και Μακρυγιάννη, αναζητά στην παράδοση τη δημιουργική ορμή της ελληνικότητας. Όχι -προς Θεού- ως κάποιαν απόδειξη πολιτισμικής υπεροχής ή ανωτερότητας, μα ως την δυναμική εκείνης της ετερότητας που θα σφυρηλατήσει την αυτόνομη και ισότιμη παρουσία μας στην οικουμένη. Ανακαλύπτει στο κοινό κτήμα της λαϊκής παράδοσης του Γένους τη ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία… αγνοημένη και πάντα παρούσα… Είναι η υπόσταση, ακριβώς, αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει στα ΄21.[6] Ομολογεί πως λαϊκή παιδεία δε σημαίνει μόνο να διδάξουμε το λαό αλλά και να διδαχτούμε από το λαό.[7] Η γενιά του ‘30 δεν έχει σκοπό να ωραιοποιήσει ή να καθαγιάσει το παρελθόν. Βρίσκει στις αγνοημένες γενιές των παππούδων μας εκείνο το κάτοπτρο μέσα από τον οποίο θα καταφέρουμε επιτέλους να δούμε το πιο ανόθευτο και αληθινό μας πρόσωπο, μιας και ένας φτωχός δεν έχει καν τα μέσα να ψεφτίσει. Καλός ή κακός, μες στην αδυναμία του, μένει ατόφιος, αληθινός…[8] Οι Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος αν και ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, προσλαμβάνουν την ελληνική γλώσσα και παράδοση με γόνιμο τρόπο και δίνουν στην ελληνική ποίηση την ώθηση που χρειαζόταν για να κατακτήσει την παγκόσμια αναγνώριση. Στην ζωγραφική οι Παρθένης, Τσαρούχης, Παπαλουκάς αναβαπτίζουν την τέχνη τους στα νάματα της Βυζαντινής Αγιογραφίας. Ο Πικιώνης και ο Μόραλης μπολιάζουν την λαϊκή τέχνη με την Αρχιτεκτονική και την Χαρακτική.

Μένουσα εν εαυτή τα πάντα καινίζει…[9]
Την νεότερη Ορθόδοξη Θεολογία σημαδεύει λεγόμενη θεολογία της Ρωσσικής Διασποράς. Λίγοι κυνηγημένοι Ρώσοι μετανάστες καταφεύγουν στο Παρίσι, χτίζοντας γύρω από την ενορία μια θεολογική σχολή. Η ακτινοβολία που αποκτά συνιστά μια πραγματική επανάσταση. Κόμισαν στην Ευρώπη όχι μιαν επιμέρους θεολογική-εκκλησιαστική παράδοση, ιδεολογικά «ορθοδοξότερη» ή βιωματικά πιο «πνευματική», πιο «μυστική». Όχι. Η εκρηκτική τους συμβολή ήταν ότι αντέταξαν στο ευρωπαϊκό αδιέξοδο ρεαλιστική πρόταση ζωής…. Και η περιθωριακή τους παρέμβαση λειτούργησε με τη δυναμική του «κόκκου της σινάπεως», του ελάχιστου σπέρματος του ικανού να τινάξει και βράχο.[10] Η δυναμική που αναπτύσσεται τεράστια. Η Θεολογία των Πατέρων διδάσκεται στα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου και η Ορθοδοξία καθίσταται αυτόνομος και διακριτός πόλος απέναντι στην δυτική σκέψη. Τα απόνερα αυτής θεολογικής αναγέννησης φτάνουν και στην μεταπολεμική Ελλάδα. Η Θεολογία του ’60, μέσα από την συστηματική μελέτη της Φιλοκαλίας, καταφεύγει στην Πατρολογία προκειμένου να επανασυνδεθεί με την εκκλησιαστική εμπειρία 2.000 ετών. Το Όρος αναγεννάται από ανθρώπους που αφήνουν ακαδημαϊκές καριέρες κι επιστημονικές περγαμηνές προκειμένου όχι να διδάξουν, αλλά να διδαχτούν την ορθόδοξη Θεολογία πλάι σε «σαλούς» ασκητές και αγράμματα γεροντάκια. Στις ελληνικές Θεολογικές Σχολές που για δεκαετίες ολόκληρες διδάσκονταν αποκλειστικά μεταφράσεις Ευρωπαίων Θεολόγων, κυρίως Προτεσταντών, συμβαίνει το «πρωτοφανές». Εν έτει 1962 εκδίδεται ο πρώτος τόμος των Συγγραμμάτων του Γρηγορίου του Παλαμά.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Επιτακτική ανάγκη, λένε, για την μετάφραση των ιερών μας κειμένων στη νεοελληνική. Θα γιομίσουν οι εκκλησιές με νέους. Αναπαράγουμε την επιχειρηματολογία των Προτεσταντών μισσιονάριων που αλώνιζαν την ελληνική επικράτεια της προεπαναστατικής Ελλάδος, με κύριο έργο τους τον επανευαγγελισμό του αμαθούς και αγροίκου λαού. Μέσο για να το καταφέρουν η μετάφραση -λες και δεν γράφτηκαν στην ελληνική- των ιερών κειμένων. Θεωρούμε ότι η αποκάλυψη του Θεού δεν επιτυγχάνεται δια της εκκλησιαστικής εμπειρίας και πίστεως που διέσωσαν οι πατέρες μας, αλλά κυρίως διανοητικά, διά της γνώσης και κατανόησης των ιερών κειμένων. Αναβιώνουμε έτσι, μετά επτακόσια έτη, την ιστορική διαμάχη Γρηγορίου Παλαμά και Βαρλαάμ λαμβάνοντας «μετά παρρησίας» το μέρος του Λατίνου Επισκόπου.

Συνομολογεί κι ο Σαββόπουλος :
Φιλότεχνοι κι αλλήθωροι προς κάποια δύση πάντα
που παραμόρφωσε γενιές, παλιά κι απ' το τριάντα
την ώρα που το μέσα μας κοβόταν σαν διαμάντι
στου Καζαντζίδη το λυγμό και του Παπαδιαμάντη…[11]

Θ.Μ

[1] Οδ. Ελύτη, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας
[2] Αρχιμ. Β. Γοντικάκη, Σύγχρονος Μοναστικός Βίος. Απολυτίκιον
[3] Αρχιμ. Β. Γοντικάκη, Το Άγιον Όρος και η παιδεία του Έθνους μας
[4] Γ. Σεφέρη, Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης. Δοκιμές
[5] Οδ. Ελύτη, Άξιον Εστί
[6] Γ. Σεφέρη, Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης. Δοκιμές
[7] Γ. Σεφέρη, Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης. Δοκιμές
[8] Οδ. Ελύτη, Η μαγεία του Παπαδιαμάντη
[9] Σοφία Σολομώντος, 7,27
[10] Χρ. Γιανναρά, Το Ορθόδοξο Παρίσι. Τα καθ’ εαυτόν
[11] Δ.Σαββόπουλου, Μέρες Καλύτερες θα ρθούν. Μην πετάξεις τίποτα 



Ποιά παράδοση και ποιά πρόοδος*


Λίγο από πνεύμα ανταρσίας, λίγο από οικογενειακή παράδοση, βρέθηκα τον Ιούνιο του 1968, μετά από κάποιες πράξεις ανατρεπτικού, καθώς ελέχθη, χαρακτήρα, συγκρατούμενος με τον Θ.Π. στο 6ο αστυνομικό τμήμα στον Βαρδάρη. Δικτατορία. Σε λίγες μέρες πατούσα τα εικοσιένα.

Ζέστη ανυπόφορη. Ένα μπετονένιο κελί, μη αεριζόμενο, στον τελευταίο όροφο, ακριβώς κάτω από την ταράτσα. Πυρακτωμένο μέρα νύχτα. Μας βγάζαν μόνο για τις φυσικές μας ανάγκες και για να φάμε ανακούρκουδα το φαγητό που φέρναν και παραδίδαν στο φύλακα κάθε μέρα οι δικοί μας. Τελειώνοντας κι αφού καπνίζαμε το μοναδικό τσιγάρο του εικοσιτετράωρου –ώ της απολαύσεως!– κοιταζόμασταν και ψιθυρίζαμε «άντε πάλι στο καμίνι».

Οι μέρες κυλούσαν. Σε δυο τρεις βδομάδες είχαμε εξαντλήσει τις βασικές πληροφορίες γύρω από τη ζωή μας. Περάσαμε λοιπόν σε ιστορίες πιο προσωπικές. Ένα βράδυ, o Θ.Π., λογιστής το επάγγελμα, άρτι παντρεμένος, μου διηγήθηκε τις αναμνήσεις του από ένα τελευταίο του ταξίδι στη Σκιάθο όπου ανακάλυψε τον Παπαδιαμάντη. Καθώς δε το έφερε η τύχη νάχω κι εγώ γνωρίσει στα δεκατέσσερά μου και το ωραίο νησί και νάχω κιόλας διαβάσει τα άπαντα του Βαλέτα, αρχίσαμε να φέρνουμε στο μυαλό μας τα έργα του Παπαδιαμάντη, να ζωντανεύουμε τους ήρωές του και να ονειροπολούμε τις ρόδινες ακρογιαλιές, τις βασιλικές βελανιδιές και τα θεσπέσια τσιμπούσια του. Το καμίνι μας έβραζε. Ο Παπαδιαμάντης το δρόσιζε. Τόλη, αναφωνεί μια μέρα ο συγκάτοικος, ξέρεις τι λέω; Τι; Θα βγω στον Διοικητή να του ζητήσω να μας επιτρέψει να διαβάσουμε Παπαδιαμάντη. Σε βάρεσε η ζέστη, του κάνω. Ξερό κεφάλι όμως ο Θ.Π.: πέτυχε την ακρόαση για την ίδια μέρα. Επέστρεψε σε λίγο τρισευτυχισμένος. Κάθε δεκαπέντε μέρες, συμφώνησε ο Διοικητής, θα μας έφερνε η γυναίκα του Θ.Π. έναν τόμο από τα άπαντα και θα έπερνε πίσω τον διαβασμένο. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Και πώς δέχθηκε το πράγμα, ρώτησα. Α, με πολύ ενθουσιασμό, απάντησε. Δεν πρόλαβα, συνέχισε, να ολοκληρώσω το αίτημά μου και πετάχτηκε όρθιος αναφωνώντας «Μπράβο, αυτός μάλιστα, ίσως και ξεστραβωθείτε».

Δεν ευτύχησε να τελειώσουμε την ανάγνωση. Στο τέλος του τρίτου τόμου μας χωρίσαν. Μας μεταφέραν στο στρατόπεδο του Καρατάσου στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Μας κλείσαν σε χωριστά δωμάτια στον πρώτο όροφο ενός διώροφου κτιρίου που στο παρελθόν το χρησιμοποιούσαν οι εφημερεύοντες μόνιμοι αξιωματικοί. Σφράγισαν τα παντζούρια, βάλαν φρουρούς, μας σίτιζαν πρωί, μεσημέρι, βράδυ και μας επιτρέψαν να διαβάζουμε ό,τι βιβλία μας φέρναν από τα σπίτια μας μια φορά την εβδομάδα –αφού περνούσαν πρώτα από την έγκρισή τους, εννοείται. Δυστυχώς εγώ δεν είχα τα άπαντα για να ολοκληρώσω την ανάγνωση, τη δεύτερη της ζωής μου. Έφηβος τα είχα δανειστεί. Θυμάμαι, εντούτοις, πάντα με νοσταλγία τον εγκλεισμό στου Καρατάσου. Ποτέ δεν ξαναβρέθηκα στη ζωή μου σε τόσο ιδανικές συνθήκες για διάβασμα και περισυλλογή. Έμενα ξυπνητός μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Το εγερτήριο μου το είχα εξασφαλισμένο. Στις 7:00 η ώρα ένας λόχος σταματούσε κάτω από τα παράθυρα μας και κραύγαζε αρκετές φορές τα πασίγνωστα συνθήματα της Χούντας: ΕΙΚΟΣΙΜΙΑ! ΤΕΤΑΡΤΟΥ! ΕΞΗ-ΝΤΑ ΕΦΤΑ! – ΕΛΛΑΣ! ΕΛΛΗΝΩΝ! ΧΡΙ-ΣΤΙΑ-ΝΩΝ!

Μείναμε στο στρατόπεδο από τον Σεπτέμβριο του 1968 μέχρι που έγινε η δίκη, τον Μάιο του 1969. Από τις πρώτες μέρες, με νωπό ακόμα στη μνήμη μου τον Παπαδιαμάντη, σκεφτόμουν σε τι παράξενη θέση με είχε φέρει η τύχη. Από τη μια μεριά έπαλε μέσα μου ολοζώντανη, πανέμορφη, νόστιμη και απέραντα ανεκτική απέναντι στις τρέλες, τις αποκοτιές και τα πάθη των ανθρώπων η Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών του αγαπημένου μου συγγραφέα. Και από την άλλη, ο έξω κόσμος με βομβάρδιζε με μια ελληνοχριστανική Ελλάδα που με γέμιζε με τόση λύσσα όση και οδύνη. Τούτη η αντίθεση, τούτη η αντιπαράθεση δυο φαινομενικά όμοιων κόσμων στάθηκε το πρώτο μου μάθημα λογοτεχνικής κριτικής.

Πέρασαν από τότε δέκα ολόκληρα χρόνια μέχρι ν’ αποφασίσω ν’ ασχοληθώ συστηματικά με την κριτική της λογοτεχνίας και ιδιαίτερα του μυθιστορήματος. Για ένα μεγάλο διάστημα ο Παπαδιαμάντης υπήρξε το μοναδικό μου σχολείο. Μα, θ’ απορήσετε, ασχολήθηκε ο Παπαδιαμάντης με την κριτική; Όχι βέβαια. Η κριτική όμως για την οποία μιλώ και η οποία έγινε η μοναδική μου σχεδόν ενασχόληση, προήλθε, ναι, προήλθε από το παπαδιαμαντικό έργο, ή, για την ακρίβεια, προήλθε από την σπίθα που πετάχτηκε μέσα μου τη στιγμή της σύγκρουσης αυτού του έργου με την καταθλιπτική και ανελεύθερη ατμόσφαιρα της χουντικής ελληνοxριστιανοσύνης.

Δεν χρειαζόταν βέβαια και καμιά φοβερή πνευματική ικανότητα για να καταλάβω το χάσμα που χώριζε την πίστη και την τέχνη του Παπαδιαμάντη από τα ιδεολογήματα των ηγετίσκων της δικτατορίας. Μου αρκούσε η αίσθησή μου. Στην περίπτωση του Παπαδόπουλου και των συνεργατών του, ένας δισχιλιετής πολιτισμός είχε στραγγίσει, είχε συρρικνωθεί, είχε καταντήσει κούφιο σύνθημα για να το βροντοφωνάζουν κατ’ εντολήν οι φαντάροι. Με τον Παπαδιαμάντη οι ίδιες λεξούλες που όριζαν τη χώρα μου, το λαό μου και την θρησκευτική του πίστη ηχούσαν μέσα μου σαν κάλεσμα ενός ακμαίου πολιτισμού, πάντα πλούσιου σε εκπλήξεις και αινίγματα. Ένα σφαλιστό παράθυρο χώριζε τους δύο κόσμους. Έξω, το καθεστώς που αντιμαχόμουν προσπαθούσε να μετατρέψει την πολιτισμική μου ταυτότητα σε τύπο, σε σχήμα αιώνια απαρασάλευτο. Μέσα, η ίδια ταυτότητα μεταμορφωνόταν σε ανεξάντλητο μυστήριο, σε ανάσα δημιουργίας, σε ελευθερία.

Ξαναθυμήθηκα φέτος, ύστερα από σαράντα τρία χρόνια, τη διαμονή στου Καρατάσου. Ίσως γιατί το καλεί η επέτειος. Ίσως γιατί προσπαθώ, διαβάζοντας τον ξανά και ξανά να δω τι έχει να μας πει ο συγγραφέας του «Φτωχού Αγίου», για την σημερινή μας κατάντια. Και ξαναθυμήθηκα φυσικά σε τι συνίστατο το πρώτο μάθημα κριτικής στο οποίο μόλις αναφέρθηκα. Συνίστατο σε δυο ανακαλύψεις. Ανακάλυψα, εκεί στην απομόνωση, πρώτον την αμφίσημη φύση της παράδοσης. Την κοίταζα από τη μεριά της χούντας, πτώμα. Την κοίταζα από τη μεριά του κυρ Αλέξανδρου, άνθιζε, ευδοκιμούσε. Κι αυτό όχι θεωρητικά και αφηρημένα αλλά στο ίδιο το πετσί μου, για να το πω έτσι. Το ίδιο μου το κορμί είχε γίνει το θέατρο αυτής της διπλής όψης της παράδοσης: στ’ αυτιά μου αντιλαλούσε το κούφιο σύνθημα των Συνταγματαρχών ενώ ταυτόχρονα τα σωθικά μου χοροπηδούσαν στο ρυθμό του παπαδιαμαντικού τραγουδιού.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Για ιδές περβόλιν έμορφο



Για δες περβόλι ν-έμορφο, για δες κατάκρυα βρύση
κι όσα δέντρα 'μπεψεν ο Θιός μέσα ’ναι φυτεμένα
κι όσα πουλιά πετούμενα μέσα ’ναι φωλεμένα.
Μέσα σε ’κείνα ντα πουλιά ευρέθει ένα παγώνι
και χτίζει τη φωλίτσα του σε μιας μηλιάς κλωνάρι.


Ριζίτικο τραγούδι από την Κρήτη. Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου στους Λάκκους Χανίων από τον Χαρίδημο Μαναρόλη, το 1965. 
Αποσπάσματα από τις εκπομπές «Παρασκήνιο» ΕΡΤ, 1980 και «Σύγχρονη Εύα» ΕΡΤ, 1981 με τον Παναγιώτη Μπαγάνη και τη συναυλία «Περνά περνά η μέλισσα» που πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο, το 2001, με την Στεφανία Σαμακοβίτη. 
Περιλαμβάνεται στο LP «Περπερούνα» (1980) 

http://www.domnasamiou.gr/?i=portal.el.albums&id=10

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

«Ξετραπεζωθείτε!»



Στην πρωτοπορία και πάλι οι αμερικανοί κοινωνικοί ακτιβιστές. Αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις μεγάλες τράπεζες, όχι για το εξωτερικό αλλά για μικρές συνεταιριστικές.
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗΑκόμη μία φορά, ο αμερικανικός κοινωνικός ακτιβισμός αποδεικνύεται πρωτοπόρος.
Στην πρωτοπορία και πάλι οι αμερικανοί κοινωνικοί ακτιβιστές. Αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις μεγάλες τράπεζες, όχι για το εξωτερικό αλλά για μικρές συνεταιριστικές.Μετά από τα κινήματα των καταλήψεων, που υπερέβησαν το εύρος των ευρωπαϊκών κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων» και εξακολουθούν ακούραστα να σαρώνουν την αμερικανική επικράτεια, ένα νέο κίνημα έρχεται να προσθέσει τη δυναμική του στα «οδοφράγματα» της αντικαπιταλιστικής αφύπνισης: το κίνημα Μεταφοράς Τραπεζικών Λογαριασμών. Πρόκειται για μια απλή ιδέα, που ανοίγει νέους ορίζοντες στις δυνατότητες που έχουν οι μικροκαταθέτες να επηρεάζουν τις μεγάλες τράπεζες, προτρέποντας αυτούς ακριβώς τους μικροκαταθέτες να μεταφέρουν τα χρήματά τους στους μικρούς, τοπικούς μη κερδοσκοπικούς πιστωτικούς συνεταιρισμούς που συνθέτουν τον απόμακρο γαλαξία του λαϊκού καπιταλισμού στα σπλάχνα των ΗΠΑ.
Ολα ξεκίνησαν από την αγανάκτηση μιας τυπικής, εργαζόμενης Αμερικανίδας που χρησιμοποιούσε πιστωτική κάρτα για τις αγορές της. Η Κρίστεν Κρίστιαν, πελάτισσα της Bank of America, ενημερώθηκε από την τράπεζά της ότι η πιστωτική κάρτα της θα χρεώνεται κάθε μήνα με το ποσό των 5 δολαρίων, ανεξάρτητα από τη χρήση, απλώς και μόνο για να διατηρείται σε ισχύ η κάρτα. Στον αμερικανικό καπιταλισμό της πλήρους απουσίας κανόνων, το μικρό αυτό χαράτσι προέκυπτε ως παρενέργεια ενός νόμου που υπέγραψε ο πρόεδρος Ομπάμα τον περασμένο Ιούλιο, που περιόριζε το περιθώριο κέρδους των τραπεζών από τις πιστωτικές κάρτες. Για να ισοφαρίσουν αυτές τις απώλειες, οι τράπεζες επέβαλλαν το μηνιαίο πεντοδόλαρο, όχι σε όλους, αλλά στους καταθέτες με ποσά κάτω των 20.000 δολαρίων, διότι από τους μεγαλύτερους καταθέτες, είχαν έτσι κι αλλιώς διασφαλισμένα κέρδη.
Η κυρία με το περίεργο όνομα διατηρούσε blog. Εξοργισμένη, όχι από το φτωχό πεντοδόλαρο αλλά από την τραπεζική απληστία, πρότεινε στους 500 φίλους της σελίδας της να πάνε να σηκώσουν τις καταθέσεις τους από τις εμπορικές τράπεζες και να τις μεταφέρουν στους αυτοδιαχειριζόμενους πιστωτικούς συνεταιρισμούς της πόλης τους. Στους συνεταιρισμούς αυτούς οι καταθέτες είναι και οι μοναδικοί μέτοχοι, τα δε κεφάλαια επενδύονται σε αναπτυξιακά προγράμματα τοπικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων ή δήμων. Αντίθετα από τις εμπορικές τράπεζες με τους μετόχους που κερδοσκοπούν, οι πιστωτικοί συνεταιρισμοί είναι μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις ενός υγιούς λαϊκού καπιταλισμού.
Πρακτική η κ. Κρίστεν, πρότεινε στους φίλους της σελίδας της να ολοκληρώσουν τη μεταφορά των καταθέσεων μέχρι τις 5 Νοεμβρίου, την οποία βάφτισε Ημέρα Μεταφοράς Καταθέσεων, διακοσμώντας τις λέξεις αυτές με την εικόνα της μάσκας του Γκάι Φοκς (που φορούν οι πασίγνωστοι και πανταχού παρόντες πλέον, Ανώνυμοι), ελαφρά τροποποιημένη με τα χρώματα της αμερικανικής σημαίας. Αναπάντεχα, η κ. Κρίστεν έλαβε 55.000 επιβεβαιώσεις συμμετοχής για την Ημέρα Μεταφοράς Καταθέσεων, πυροδοτώντας πλέον την ανάδυση ενός κινήματος, καθώς την όμορφη ιδέα της στήριξαν άμεσα οι ίδιοι οι Ανώνυμοι αλλά και το κίνημα Καταλάβετε τη Wall Street, τονίζοντας όλοι ότι δεν είχαν καμία προσυνεννόηση με την Κρίστεν Κρίστιαν.
Ηδη, 700.000 μικροκαταθέτες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Ενωσης Πιστωτικών Συνεταιρισμών, έχουν μεταφέρει τα λεφτά τους σε τοπικούς πιστωτικούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι από την πλευρά τους μιλούν για πραγματική έκρηξη καταθέσεων στα ταμεία τους: πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια μπήκαν στα ταμεία αυτών των συνεταιριστικών λαϊκών τραπεζών και, από αυτά, ήδη 90 εκατομμύρια δολάρια δόθηκαν σε νέα δάνεια προς νέους και παλαιούς καταθέτες. Με την ιδέα της μεταφοράς καταθέσεων να κερδίζει καθημερινά έδαφος στις ΗΠΑ, οι πιστωτικοί συνεταιρισμοί συνθέτουν δικά τους σλόγκαν προσέλκυσης καταθετών, όπως «Δραπετεύστε από την τράπεζά σας» ή «Ξετραπεζωθείτε!»
Στους τραπεζικούς κύκλους φαίνεται ότι επικρατεί συγκρατημένος... πανικός. Ηδη οι Bank of America, JPMorgan Chase, Wells Fargo, Regions Financial και SunTrust απέσυραν το χαράτσι στις κάρτες εγκαινιάζοντας παράλληλα νέα πακέτα προσφορών για κατόχους πιστωτικών καρτών. Οι οικονομολόγοι τους, δε, σπεύδουν να εκτιμήσουν ότι το κίνημα δεν απειλεί την αγορά χρήματος, διότι οι καταθέτες που «δραπετεύουν» είναι τόσο μικροί που η απουσία τους δεν γίνεται ιδιαίτερα αισθητή.
Το πρόβλημα είναι τι θα συμβεί αν διευρυνθεί ο κύκλος των... Ξετραπεζωμένων, καθώς τη σκυτάλη παίρνει ο ευρύτερος χώρος του κοινωνικού ακτιβισμού, που επισημαίνει τα προτερήματα του νέου αντι-τραπεζικού κινήματος: ενώ τα κινήματα των καταλήψεων προσπαθούν να συνεφέρουν έναν παρανοϊκό συνομιλητή (το τραπεζικό σύστημα), το κίνημα μεταφοράς καταθέσεων προτείνει διακοπή της συνομιλίας και γύρισμα της πλάτης στον παρανοϊκό συνομιλητή.
πηγη