Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

«Τρίτος κόσμος» παντού


Του Δημήτρη Μυ


Δεν είναι μυστικό. Η ευημερία των λίγων βασίζεται στην αρπαγή. Ίσως είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε κοιτώντας τη προσωπική μας ανέχεια και να τη συσχετίσουμε με την υποτιμημένη εργασιακή μας δύναμη, η οποία δημιουργεί, τελικά, τον πλούτο. Παραδόξως είναι ευκολότερο να δούμε τη «μεγάλη εικόνα». Ίσως έτσι καταλάβουμε τι μας... ξημέρωσε, τι μας συμβαίνει και κυρίως τι πρόκειται να μας συμβεί.

Εμείς οι... πρώην «τυχεροί» «δυτικοί», Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικάνοι, φωνάζουμε – δικαίως - για την επίθεση που δέχονται τα εργασιακά «κεκτημένα» μας. Κάποιοι άλλοι, περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους του πλανήτη, δεν έχουν καν τη δύναμη να φωνάξουν, γιατί, στην κυριολεξία, δεν έχουν να φάνε...

Μιλώντας για Δυτικοευρωπαίους και Αμερικανούς δύο στοιχεία είναι χαρακτηριστικά και απαντούν σε τι κόσμο (δημοκρατικό και... ελεύθερο) ζούμε. 

● Πρώτον, στην Αμερική, ένας στους επτά κατοίκους τρέφεται με κουπόνι από την πρόνοια!!! 

● Στη Γερμανία 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν με μισθό μέχρι 400 ευρώ!!! 


Αν, λοιπόν, στις μητροπόλεις του καπιταλισμού «έτσι είναι η ζωή», φανταστείτε πως τι πρόκειται να συμβεί στην περιφέρεια, σε χώρες (τελευταίους τροχούς) σαν την Ελλάδα!!!

Υπάρχουν και χειρότερα
Προφανώς υπάρχουν χειρότερα, πολύ χειρότερα. Απλώς, μέσα στην καταναλωτική (και με δανεικά) ευημερία μας, ούτε που δίναμε σημασία. Η δυστυχία, ωστόσο, του κόσμου (δισεκατομμυρίων ανθρώπων, χωρών ολόκληρων) μας αφορά πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Μας αφορά γιατί προσφέρει μια παραστατική και πραγματική εικόνα του κόσμου που ζούμε...

Στοιχείο πρώτο: Ο Μπαν Κι- Μουν, γ.γ. του ΟΗΕ, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε το 2008, έκανε λόγο για «το νέο πρόσωπο της παγκόσμιας φτώχειας». Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι του πλανήτη πεινούν και υποσιτίζονται μέχρι θανάτου. 

Το τελευταίο εξάμηνο του 2008 οι τιμές των βασικών διατροφικών προϊόντων, όπως το σιτάρι, το ρύζι και το καλαμπόκι, αυξήθηκαν κατά 50%. Ο γ.γ. του ΟΗΕ έκανε έκκληση για την εξεύρεση 500 εκατ. δολαρίων προκειμένου να στηριχθεί το επισιτιστικό πρόγραμμα του οργανισμού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των υπηρεσιών του ΟΗΕ, κάθε μέρα στον πλανήτη πεθαίνουν 100.000 άνθρωποι από πείνα. Επίσης, σύμφωνα με τον FAO (οργάνωση του ΟΗΕ για την διατροφή και τη γεωργία), 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε συνθήκες «έσχατης πείνας», δηλαδή λαμβάνουν καθημερινά μέχρι 300 θερμίδες τη μέρα, από τις 2.700 που είναι απαραίτητες. 

Λόγω αυτών και άλλων παρεμφερών προβλημάτων, κάθε 7 δευτερόλεπτα στον πλανήτη πεθαίνει ένα παιδί. Δέκα νεκρά παιδιά το λεπτό, γιατί δεν έχουν να φάνε!

Στοιχείο δεύτερο: Σύμφωνα με τα κατά καιρούς δημοσιεύματα το ποσό που είναι κατατεθειμένο από μια ντουζίνα Κροίσους του πλανήτη σε διάφορους οφ-σορ λογαριασμούς ανά τον κόσμο υπολογίζεται στα 12 τρισ. δολάρια. Προσοχή: Μιλάμε μόνο για προσωπικές περιουσίες, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα κεφάλαια των πολυεθνικών και λοιπών επιχειρήσεων.

Επίσης σύμφωνα με στοιχεία υπηρεσιών του ΟΗΕ, οι 200 μεγαλύτερες ιδιωτικές περιουσίες αντιστοιχούν στα εισοδήματα 2,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δηλαδή στο 47% του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη.

Συσχετισμός: Έχουν κάποια σχέση οι δύο παραπάνω πληροφορίες; Μεγάλη. Κατ’ αρχήν, όμως, ένας λογιστικός συσχετισμός: Αυτά τα χρήματα, τα 12 τρισ. δολάρια των προσωπικών καταθέσεων μιας χούφτας ανθρώπων, είναι αρκετά για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο για τα επόμενα... 400 χρόνια!

Για να δούμε τώρα γιατί λιμοκτονεί ο πλανήτης και γιατί απαιτούνται οι «φιλανθρωπικές» παρεμβάσεις του ΟΗΕ; Δύο παραδείγματα από την Αφρική δίνουν την απάντηση.

Ο νόμος των πολυεθνικών: Οι φτωχότερες χώρες της Αφρικής, λοιπόν, δεν παράγουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των πληθυσμών τους σε αγαθά, αλλά για να τροφοδοτούν σε προϊόντα τις πολυεθνικές των τροφίμων. 

Είναι ενδεικτικό: Όταν τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αιθιοπίας βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον μεγάλο λιμό στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η χώρα εξακολουθούσε να τροφοδοτεί με 180.000 τόνους καφέ τις πολυεθνικές του κλάδου. 

Τα εύφορα εδάφη της χώρας, που θα μπορούσαν να σπαρούν με σιτάρι ή καλαμπόκι για να τραφεί ο πληθυσμός, συνέχισαν να παράγουν καφέ, που σε ποσοστό σχεδόν 100% πηγαίνει στις πολυεθνικές που καβουρντίζουν τον καφέ και τον πωλούν στα σούπερ μάρκετ του «πολιτισμένου» μας κόσμου. 

Για ένα φλιτζάνι καφέ που στοιχίζει στη Δύση 3 ευρώ, χρειάζονται 5 γραμμάρια καβουρντισμένου καφέ. Από ένα κιλό καφέ, δηλαδή, παράγονται διακόσια φλιτζάνια, που αποφέρουν στους πωλητές της Δύσης εξακόσια ευρώ. 

Θα έλεγε, δηλαδή, κανείς ότι αυτοί τουλάχιστον που ζουν στην Αιθιοπία παράγοντας καφέ επιβιώνουν καλύτερα από τους συμπατριώτες τους που λιμοκτονούν. Ούτε γι’ αστείο. Οι Αιθίοπες παραγωγοί πουλάνε το προϊόν τους στην πολυεθνική για 1 ευρώ το κιλό, που σημαίνει ότι εισπράττουν μόλις το 0,2% της αξίας του επεξεργασμένου καφέ. Δηλαδή, από τα 600 ευρώ κέρδους, τους αναλογούν τα 1,2 ευρώ...

Παράδειγμα απορρύθμισης: Στην Άκρα, πρωτεύουσα της Γκάνας, χώρας 20 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων, οι πιτσιρικάδες στα φανάρια δεν πουλάνε χαρτομάντιλα. Πουλάνε... κοτόπουλα. Δεν πρόκειται για εύκολη δουλειά. Για να εξασφαλιστεί το νοίκι της μέρας, πρέπει κανείς να πουλήσει 10 κοτόπουλα. 

Πρόκειται για κοτόπουλα της εγχώριας παραγωγής. Αλλά έχουν ένα πρόβλημα. Δεν μπορούν να ανταγωνιστούν στην τιμή τα κατεψυγμένα τεμάχια κοτόπουλου που βρίσκονται στα σούπερ μάρκετ και έρχονται από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. «Αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς», θα έλεγαν οι κυνικοί. Ας δούμε, όμως, ποιοι είναι αυτοί οι «νόμοι» και πώς μπορούν να αποδεκατίσουν μια οικονομία.

Στην Γκάνα, λοιπόν, υπήρχε μια πλούσια πτηνοτροφία με 400.000 μικρά ορνιθοτροφεία, που κάλυπταν το σύνολο των εσωτερικών αναγκών. Τα τελευταία χρόνια, όμως, άρχισαν να εισάγονται από τη Δύση μεγάλες ποσότητες κατεψυγμένων τεμαχίων κοτόπουλου, με συνέπεια, ενώ το 1992 η ντόπια παραγωγή κάλυπτε το 95% της εγχώριας αγοράς, σήμερα να καλύπτει περίπου το 10%.

Μέσα σε μια δεκαετία κατέρρευσε ένας ολόκληρος τομέας παραγωγής μιας χώρας πολλαπλασιάζοντας τα οικονομικά της προβλήματα. 

Αλλά πώς έγινε αυτό; Απλό: Τα κοτόπουλα φτάνουν τόσο φτηνά στην Γκάνα από την Ευρώπη, γιατί ένα μέρος του κόστους παραγωγής τους επιδοτείται μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), αλλά αυτό που στον κόσμο του ελεύθερου – υποτίθεται – ανταγωνισμού για τους Ευρωπαίους επιτρέπεται, στις κυβερνήσεις της Γκάνα η σκέψη και μόνο να προστατέψουν την εγχώρια παραγωγή της, επιβάλλοντας δασμούς στις εισαγωγές κοτόπουλου, απαγορεύτηκε διά ροπάλου από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ.

Τι απέμεινε, λοιπόν, στην Γκάνα με τις 400.000 πτηνοτροφικές μονάδες; Έχει απομείνει μία όλη κι όλη επιχείρηση. Λεπτομέρεια: Κι αυτή, η μία, ελέγχεται από αμερικανικό «παγκόσμιο γίγαντα» του κλάδου...

Νομίζετε ότι τα παραπάνω δεν αφορούν εμάς, τους κατοίκους της (πρώην) ισχυρής Ελλάδας;


πηγη

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ο Κωνσταντίνος Καβαρνός από τον Τρύγονα



Υπήρξε καθηγητής του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, φιλόσοφος, ιστορικός και γνώστης της θεολογικής γραμματολογίας, γνωστός στο χώρο της διανόησης, από τα συγγράμματα, τις διαλέξεις και τις διδαχές του, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελλάδα και ανά τον κόσμο.

Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Καβαρνό, ο οποίος όπως αναφέρει ο Εθνικός Κήρυκας, απεβίωσε πρόσφατα σε ηλικία 93 ετών ως απλός καλόγερος στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα.
Γεννήθηκε στη Βοστόνη, στις 19 Οκτωβρίου του 1918, από γονείς μετανάστες, τον Παναγιώτη και την Ειρήνη, με καταγωγή από τη Λέσβο, οι οποίοι πήραν τα τρία τους παιδιά, την Φραγκούλα, τον Ιωάννη και τον Κωνσταντίνο και επέστρεψαν στο χωριό τους, τον Τρίγωνα - Πλωμαρίου.
Ο Κωνσταντίνος τελείωσε εκεί το Δημοτικό Σχολείο και στη συνέχεια η οικογένεια επέστρεψε στη Βοστόνη.

Ο φιλομαθής Κωνσταντίνος Καβαρνός, αποφοίτησε με άριστα από το Γυμνάσιο και στη συνέχεια έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ξεκίνησε με σπουδές στη Βιολογία, Βοτανολογία, Φυσική Ανθρωπολογία και Βιοχημεία, καθώς ήθελε να γίνει γιατρός, άλλαξε όμως γνώμη και σπούδασε φιλοσοφία.

Γνώριζε απταίστως την Ελληνική, Αγγλική, Γαλλική, Αρχαία Ελληνική και την Λατινική Γλώσσα. Εξέδωσε πάνω από εκατό βιβλία, ενώ πολλά άλλα παρέμειναν αδημοσίευτα. Με την εργασία του, «Ο Βίος του Ατόμου κατά τον Πλάτωνα εν σχέσει προς τον Χριστιανισμό και την νεωτέρα Φιλοσοφία», κέρδισε το 1941 στο Χάρβαρντ το βραβείο «Francis Bowen Prize».
Μετά τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό, το 1945 κέρδισε και πάλι το βραβείο «Francis Bowen Prize» για τη μελέτη του «Το Πρόβλημα του Προορισμού του Ανθρώπου εντός της Φιλοσοφίας του Πλάτωνος».

Το Χάρβαρντ τον κατάταξε ανάμεσα στους διαπρεπείς φοιτητές του, τον εξέλεξε ως «Sheldon Fellow» και του έδωσε τη δυνατότητα, καλύπτοντας όλα τα έξοδα του, να ταξιδέψει σε χώρες του εξωτερικού, ώστε να μελετήσει τα διάφορα φιλοσοφικά τους συστήματα και να γνωριστεί με προσωπικότητες επιστημόνων. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία και αλλού.
Στην Ελλάδα γνώρισε και συζήτησε τις σύγχρονες φιλοσοφικές θεωρίες με τον τότε πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Ιωάννη Καλιτσουνάκη, με τους καθηγητές της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Θεόδωρο Βορέα και Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο και με τους καθηγητές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνο Θεοδωρίδη και Ιωάννη Ιμβριώτη.
Επιστρέφοντας στη Βοστώνη ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Χάρβαρντ με την διατριβή, «Η Κλασσική Θεωρία της Σχέσεως», μία ιστορική και κριτική μελέτη για την μεταφυσική του Πλάτωνος, του Αριστοτέλη και του Θωμά του Ακινάτη.

Ο καθηγητής Καβαρνός συνδέθηκε με στενή γνωριμία και φιλία με τον πρωτοπρεσβύτερο Αστέριο Γεροστέργιο, προϊστάμενο της κοινότητας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, ο οποίος ήταν συμφοιτητής στις μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία του σημερινού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο ίδιος έχει συγγράψει τον βίο του καθηγητή και μοναχού Κωνσταντίνου Καβαρνού.

«Αγαπούσε κάθε τι το κλασσικό και Ελληνικό. Εύρισκε ψυχική γαλήνη και μεγάλη χαρά διαβάζοντας κλασσικούς συγγραφείς της αρχαιότητας, αλλά και των μεταγενέστερων χρόνων, όπως τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Μέγα Φώτιο, τον Ιωάννη Δαμασκηνό και άλλους. Πριν από δεκαετίες μελέτησε και μετέφρασε στην Αγγλική γλώσσα και εξέδωσε σε δύο τόμους ανθολογία της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών Πατέρων», επισημαίνει στον «Εθνικό Κήρυκα» ο π. Αστέριος.
Ο αείμνηστος, σύμφωνα με τον π. Αστέριος, είχε προσωπική φιλία και μεγάλη εκτίμηση για τον μεγάλο λογοτέχνη και αγιογράφο Φώτη Κόντογλου, όπως μαρτυρούν οι 92 ανέκδοτες επιστολές τους προς αυτόν.

Πολλά από τα έργα του μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες (Αλβανικά, Αραβικά, Φινλανδικά, Γαλλικά, Ιαπωνικά, Ρωσικά, Σερβικά).
«Δεν ζήτησε ποτέ κάποια αμοιβή για τις μεταφράσεις, αλλά η χαρά του ήταν να βλέπει τα έργα του να κυκλοφορούν σε παγκόσμια κλίμακα», επισημαίνει ο π. Αστέριος. Και συνεχίζει: «Τον πλήγωνε, όμως, βαθιά η καταστροφή της ελληνικής γλώσσας, κι έλεγε ότι μελλοντικά οι Έλληνες θα ανανήψουν, θα εκτιμήσουν και αγαπήσουν το λαμπρό παρελθόν τους και θα εργασθούν για την πνευματική τους ανόρθωση».

Ο αείμνηστος Μοναχός Κωνσταντίνος Καβαρνός διέθετε πολύ καλή μνήμη γι’ αυτό θυμόταν λεπτομέρειες ακόμα και από τα μαθήματα που είχε ακούσει πριν πολλές δεκαετίες από τους καθηγητές του. Ο «νέος άγιος των Ελληνικών, αλλά και των Αγγλικών Γραμμάτων», όπως τον χαρακτηρίζει ο βιογράφος του, ήταν γνώστης της Βυζαντινής μουσικής και έγραψε τρεις εργασίες πάνω στο θέμα, ενώ επί δεκαετίες έψαλε «με μελωδικότατα και κατανυκτικότατα, κατά το Αγιορείτικο ύφος».

«Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καβαρνός ζούσε τη μοναχική ζωή μέσα στον κόσμο και πριν ακόμα γίνει μοναχός στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα γι’ αυτό και πολλοί τον αποκαλούσαν κοσμοκαλόγερο», ανέφερε ο π. Αστέριος και πρόσθεσε πως «όταν επρόκειτο να γράψει κάτι σπουδαίο ή να δώσει κάποια διάλεξη τηρούσε αυστηρή νηστεία για να έχει διαυγή νου».


kathimerini.gr  με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ



Το ζήτημα της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. Κωνσταντίνος Καβαρνός

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

That's Greece vs That's Not Greece


"That's Greece vs That's Not Greece" είναι ο τίτλος του βίντεο που παρουσιάζει την πραγματική εικόνα της Ελλάδας σήμερα, σε σχέση με αυτήν που κάποιοι θέλουν σκόπιμα να "σερβίρουν" στα διεθνή ΜΜΕ.

Προβλήθηκε κατά τη διάρκεια του 9ου Ετήσιου Συνεδρίου του Ελληνοβρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (BHCC Annual London Conference) "REFORMING HELLAS A CHALLENGE" στο Λονδίνο στις 28 Ιουνίου 2011.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Οίκος Moody’s: η ιστορική αξιoλόγηση των αξιολογητών


24grammata.com/ οικονομία
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Ποιος ήταν ο John Moody; Τι σημαίνει το όνομά του; H ιστορία του οίκου Moody’s.
Η λέξη Moody’s έχει μπει, πλέον στην καθημερινότητα μας. Στο ελληνικό λεξιλόγιο πριν ή μετά τη λ. Moody’s υπάρχει η λέξη υποβάθμιση. Το όνομα είναι βαρύγδουπο και προβάλλεται ως “έγκυρο” από τα ελληνικά και ξένα Μ.Μ.Ε. Οι εκθέσεις το οίκου Moody’s  ανεβοκατεβάζουν   κυβερνήσεις και υποθηκεύουν το σήμερα και το αύριο του πλανήτη, αφού καθορίζουν το αν θα δανειστεί, και με ποιους όρους, μια χώρα. Υποθηκεύει το μέλλον του πλανήτη, γιατί ως γνωστόν,  τα δανεικά αυτά θα τα πληρώσουν και οι μελλοντικές γενιές.
Τα πρώτα βήματα του John Moody/ Τζον Μούντι
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η επωνυμία Moody’s προέρχεται από το επώνυμο ενός, μάλλον, αποτυχημένου δημοσιογράφου / οικονομικού αναλυτή, που έδρασε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα. Το πλήρες όνομα του ήταν  Τζον Μούντι (John Moody, 1868 – 1958) και στα Ελληνικά θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως Γιάννης Τσαντίλας.
Ο Γιαννάκης, λοιπόν, ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, δίχως πανεπιστημιακές γνώσεις (στα γεράματα θα του δώσουν honoris causa, πτυχίο στη Νομική) και κάπου στο μεσοστράτι της ζωής του (το 1909) αποφάσισε να ασχοληθεί  με ένα μεσιτικό/ χρηματοοικονομικό γραφείο στη Νέα Υόρκη. Ήταν έξυπνο παιδί, παιδί της πιάτσας και καθώς το μάτι του έκοβε, όπως κόβει σε όλα τα λαμόγια (τα μυωπικά τους ματάκια βλέπουν τα κοντινά αλλά χάνουν τα μακρινά) αποφάσισε να εισάγει   για πρώτη φορά έναν πίνακα αξιολόγησης στις επενδύσεις των σιδηροδρόμων. Ο Τζον Μούντι (ή Γιάννης Τσαντίλας)  υπεραπλουστεύοντας κάθε έννοια οικονομίας φτιάχνει έναν κατάλογο (ανάλογο με την αξιολόγηση των κινηματογραφικών ταινιών σε ένα σημερινό έντυπο) και με γράμματα  (ΑΑΑ, ΑΑ, Α…) αντί για αστερίσκους βαθμολογεί τις επενδύσεις στους σιδηροδρόμους των Η.Π.Α. Η απλότητα του θέματος άρεσε στους επενδυτές και το όνομα του Γιαννάκη ξεχωρίζει. Πολύ γρήγορα o  “Γιαννάκης Τσαντίλας” αυτοαναβαθμίζει το γραφειάκι του και από μεσίτης αυτοανακηρύσσεται πραγματογνώμονας επιχειρήσεων. Βγάζει χρήματα, δηλαδή,  πουλώντας πληροφορίες για τη βιωσιμότητα των εταιρειών και αξιολογεί, με τον τρόπο που αξιολογούν τα λαμόγια τη βιωσιμότητα άλλων επιχειρήσεων αλλά και την εμπορευσιμότητα των μετοχών. Η αμοιβή του είναι υψηλή (σήμερα, για κάτι αντίστοιχο παίρνει, περίπου, 150.000 ευρώ καθώς και ποσοστά από τις  αγοροπωλησίες των μετοχών) αλλά ας όψεται η ανασφάλεια του κοσμάκη, καθώς ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη και κανένας δεν ξέρει (ούτε και ο ίδιος ο Μούντι, ο Τσαντίλας, πως θα καταλήξει). Η ανασφάλεια του κοσμάκη αυξάνεται όλο και περισσότερο, γιατί μετά τον πόλεμο και τις κοινωνικά άστοχες συμβουλές του Γιαννάκη (που συμπυκνώνονται στο “βαθυστόχαστο” δόγμα “αρπάξτε, ξεσκίστε, τελειώσατε”) η Αμερική θα οδηγηθεί το 1929 στο χρηματιστηριακό κραχ με παγκόσμιες επιπτώσεις. Κατά ορισμένους ο Γιαννάκης, ο Μούντι, δεν είχε πάρει είδηση για το επερχόμενο κραχ και γι αυτό δεν ενημέρωσε τους πελάτες του (είπαμε ότι τα λαμόγια πάσχουν από μυωπία, αλλά ο Γιαννάκης, μάλλον, είχε  και πρεσβυωπία). Μάλιστα, οι κακές γλώσσες λένε ότι οι συμβουλές/αρπαχτές του Γιαννάκη είχαν σημαντικό μερίδιο στο να οδηγηθούν οι Η.Π.Α. στο κραχ.
Αυτοανακηρύσσεται αξιολογητής των κρατικών ομολόγων
Μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο λόγω της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας τους, οι Η.Π.Α. δανείζουν ανεξέλεγκτα τις χώρες που ελέγχουν και το ίδιο κάνουν και τα χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα. Η ευθυνοφοβία ή  η ανικανότητα, όμως, των κρατικών υπαλλήλων δημιουργεί την ανάγκη για τη γνωμοδότηση ενός εμπειρογνώμονα, ο οποίος θα γνωματεύει, αν η τάδε χώρα είναι και φερέγγυος για να τη δανείσουν. Ο Αμερικανός υπάλληλος που διαχειρίζεται το αποθεματικό “του δείνα” σωματείου φορτηγατζήδων θέλει να επενδύσει τα χρήματα των ασφαλισμένων αλλά, δυστυχώς, δεν έχει ξανακούσει τις μισές χώρες του πλανήτη. Πως θα δανείσει μια χώρα που δεν ξέρει την ύπαρξη της;
Τη λύση αναλαμβάνει να τη δώσει ο Γιαννάκης, ο Τσαντίλας. Από μεσίτης και εμπειρογνώμονας επιχειρήσεων αυτοανακηρύσσεται “αξιολογητής” των κρατικών ομολόγων και βαθμολογεί την πιστοληπτική ικανότητα όλων των κρατών του πλανήτη. Προσλαμβάνει μια φουρνιά 25χρονων αριστούχων των καλύτερων πανεπιστημίων της υφηλίου (τσοχλανοπαρέα αριστούχων) και χωρίς πρότυπα, δίχως οικονομετρικά κριτήρια αλλά με προσωπικές εκτιμήσεις κάποιων υπαλληλίσκων, που οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται  “σαΐνια με ένστικτο” αποφασίζουν ότι η τάδε χώρα πρέπει να πληρώσει ένα συγκεκριμένο επιτόκιο, αν ζητήσει δανεικά, η άλλη χώρα  ένα υψηλότερο, ενώ η τρίτη  δεν πρέπει να δανειστεί καθόλου, γιατί είναι αναξιόπιστη. Αυτοί οι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές, όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται, εξανεμίζουν τον ιδρώτα των εργαζομένων και υποθηκεύουν το μέλλον γενεών και γενεών.
Τη δόξα της τσοχλανοπαρέας του Γιαννάκη ζήλεψαν και άλλοι παρόμοιοι “οίκοι”, όπως οι: Standard and Poors,  Fitch, που αν και φαίνονται ως ανταγωνιστές έχουν ένα κοινό στοιχείο: την αδιαφάνεια. Κανένας δε δημοσιοποιεί τα στοιχεία αξιολόγησης και θεωρούν απόρρητο τις πηγές στις οποίες στηρίζονται οι “πληροφορίες τους”, για το αν μια χώρα μετά από 30 χρόνια θα είναι ικανή να αποπληρώσει τα δανεικά που πήρε (τι να σου κάνει το Χάρβαρντ, αυτό δεν το γνωρίζει ούτε η Κατίνα, η Σμυρνιά, που έχει και κληρονομικό χάρισμα!!!).
Ο Γιαννάκης ο Τσαντίλας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το μαγαζάκι του που στηριζόταν, το 1909, στην προσωπική  λαμογιά, ενός αγράμματου και είχε σκοπό να κάνει  καμιά αρπαχτή, θα διοικείται, σήμερα,  από ανέραστα μαθητούδια και θα ελέγχει τον πλανήτη. Βλέπετε,  δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα εξαφανιστούν οι πολιτικοί από τον πλανήτη. Και δε μιλάμε για την Ελλάδα ή την Πορτογαλία (ποιος νοιάζεται, άλλωστε;)  αλλά μιλάμε για τον τρόμο στα μάτια του Ομπάμα και της Μέρκελ, όταν αναμένουν την έκθεση του οίκου Moody’s.
Και ενώ η κήνσωρ Μέρκελ δεν κουράζεται να προσβάλλει και να “νουθετεί” τους Έλληνες, δε λέει κουβέντα για όλους αυτούς τους ανεξέλεγκτους “οίκους”, που καταλύουν κάθε έννοια πολιτικής. Μόνο τις προάλλες σαν να ξύπνησε από τρομερό εφιάλτη η κυρία Μέρκελ ψέλλισε: “Δε θα επιτρέψουμε στους οίκους να μας στερήσουν την ελευθερία μας να αποφασίσουμε”. Το είπε, ήπιε λίγο νερό και ξανακοιμήθηκε,  ονειρευόμενη ότι κάποτε θα γίνει πολιτικός.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΑΦΕΝΤΕΣ-ΔΟΥΛΟΙ

Όπως το αίμα είναι απαραίτητο για την επιβίωση και λειτουργία ενός Ζωντανού Οργανισμού, έτσι και το χρήμα είναι απαραίτητο για την λειτουργία της Πραγματικής Οικονομίας και της Ανθρώπινης Κοινωνίας. Ούτε τα αίμα ούτε το χρήμα από μόνα τους έχουν καμμία αξία.
Αυτοί που έχουν αξία είναι αυτοί που τα χρησιμοποιούν και είναι αντίστοιχα οι Ζωντανοί Οργανισμοί και η Πραγματική Οικονομία δηλαδή η δημιουργικότητα, η παραγωγικότητα και η εργασία των ανθρώπων.
Το θέμα είναι ότι στην περίπτωση των Ζωντανών Οργανισμών το αίμα παράγεται από τον μυελό των οστών τους αυτόματα και σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με το χρήμα και αυτό είναι το πρόβλημα της Πραγματικής Οικονομίας και της Ανθρώπινης Κοινωνίας.

Το χρήμα δεν το εκδίδει και δεν το κυκλοφορεί η Πραγματική Οικονομία της Ανθρώπινης Κοινωνίας σύμφωνα με τις ανάγκες της, αλλά μία Ολιγάριθμη Συμμορία η οποία μέσω του Δανεισμού και της Τοκογλυφίας ελέγχει και ληστεύει κατά βούληση την Πραγματική Οικονομία που αποτελεί και τον πλούτο της Ανθρώπινης Κοινωνίας. Έτσι μέσω του Ιδιωτικού Τοκογλυφικού Χρήματος και του Νομισματικού Σύστηματος, αυτή η Συμμορία ελέγχει και την Πραγματική Οικονομία και την Ανθρώπινη Κοινωνία.

Ιδιοκτησία σημαίνει έλεγχος και έλεγχος σημαίνει ιδιοκτησία.
Επομένως και η Πραγματική Οικονομία και η Ανθρώπινη Κοινωνία είναι ιδιοκτησία αυτής της Συμμορίας απλά και μόνο γιατί έχει αυθαίρετα αναλάβει τον ρόλο του μυελού των οστών, όχι για την επιβίωση της Πραγματικής Οικονομίας και της Ανθρώπινης Κοινωνίας αλλά για την διαιώνηση του ελέγχου και της ιδιοκτησίας της πάνω στην Πραγματική Οικονομία και την Ανθρώπινη Κοινωνία.
Ο έλεγχος και ο εξουσιασμός της Ανθρώπινης Κοινωνίας όμως απαιτεί την χρήση και άλλων μηχανισμών.

Παραδοσιακά οι μηχανισμοί αυτοί ήταν και είναι:
α) Διαίρει και βασίλευε, β) Τρομοκρατία, γ) Αποχαύνωση - Εξαπάτηση, δ) Αποβλάκωση, ε) Οικονομική εξαθλίωση, ς) Ηθική εξαχρείωση, ζ) Πείνα, η) Μολυσματικές ασθένειες, θ) Γενοκτονία, ι) Εμφύλιος πόλεμος, κ) Εξωτερικός πόλεμος, κλπ…μέσω των οποίων εξασφαλιζόταν το μόρφωμα 
Αφέντες – Δούλοι και η Πυραμιδική Δομή της Εξουσίας.

Αυτοί οι μηχανισμοί, μετά το 1800, επιβάλλονται μέσω Πολιτικών Συστημάτων που αφήνουν στο απυρόβλητο τα Πραγματικά Αφεντικά και Μέλη της Συμμορίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι 200 χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι Θεσμοί του Ιδιωτικού Τοκογλυφικού Χρήματος και της Πυραμιδικής Δομής της Πολιτικής Εξουσίας όχι μόνο δεν θεωρούνται εκτρώματα άλλων εποχών αλλά θεωρούνται αυτονόητα νόμιμες καταστάσεις.

Τον έλεγχο, άρα και την ιδιοκτησία της Πραγματικής Οικονομίας και της Ανθρώπινης Κοινωνίας, τον επιτυγχάνουν βασικά με αυτούς τους δύο Θεσμούς και την επιβολή αυτού του ελέγχου την εξασφαλίζουν με τα Ανώτερα Οπλικά Συστήματα που διαθέτουν.

Μετά το 1800, η Συμμορία συνειδητοποίησε ότι από αυτούς τους τρείς Πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίζεται η εξουσία της, αυτός του Ιδιωτικού Τοκογλυφικού Χρήματος είναι ιδιαίτερα ευάλωτος γιατί το χρήμα καθεαυτό δεν έχει καμμία αξία και εύκολα ένας αντίπαλος μπορεί να τυπώσει το δικό του χρήμα.

Έπρεπε λοιπόν να ισχυροποιήσει τους άλλους δύο Θεσμούς, την Πυραμιδική Δομή της Πολιτικής Εξουσίας και τα Ανώτερα Οπλικά Συστήματα. Με τα Ανώτερα Οπλικά Συστήματα διαλύει τους εξωτερικούς αντίπαλους και υποτάσσει τους εσωτερικούς. Στο Σύστημα Αφέντες – Δούλοι ο πόλεμος αποτελεί καθημερινή αναγκαιότητα.

Έρχεται λοιπόν ο Μάρξ (1850) και εισάγει την Δικτατορία του Προλεταριάτου με επικεφαλής το Εβραϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο μετά ονομάσθηκε Σοσιαλιστικό Κόμμα, εγκαθιδρύοντας μία ακλόνητη Πυραμιδική Δομή Πολιτικής Εξουσίας χάριν υποτίθεται της Ανθρώπινης Κοινωνίας, αλλά στην πραγματικότητα για τον αδιαμφισβήτητο έλεγχό της. Οι περισσότεροι με την εξαπάτηση ή την τρομοκρατία κοπαδοποιήθηκαν πλήν εκείνων που είχαν και έχουν την γνώση της Ελληνικής Κληρονομιάς, οι οποίοι αυτόματα βρέθηκαν στο στόχαστρο όλων.

Σήμερα η κακόηχη λέξη κομμουνισμός έχει αντικατασταθεί με την λέξη σοσιαλισμός προκειμένου να γίνει πιό αποτελεσματική η εξαπάτηση. Εχθρός της Συμμορίας δεν είναι τα εργαλεία του όπως ο Ιουδαϊσμός , ο Χριστιανισμός, και ο Μωαμεθανισμός που όμως αποτελούν εμπόδιο στην ομογενοποιήση, αποστείρωση και πολτοποίηση των πληθυσμών του Πλανήτη μέσω του Σοσιαλισμού.

Ο εχθρός της Συμμορίας ήταν, είναι και θα είναι η Ελληνική Κληρονομιά και γι’ αυτό τόσο αυτή όσο και οι Έλληνες βρίσκονται μονίμως στο στόχαστρο.

Για τα σημερινά Ανώτερα Οπλικά Συστήματα δεν χρειάζεται να πώ κάτι, είναι σε όλους γνωστό ότι μπορούν να εξαφανίσουν κάθε ζώντα οργανισμό στον Πλανήτη σε λίγες ώρες.

Σήμερα οι Εβραίοι της Συμμορίας ελέγχουν φανερά πλέον τους δύο από τους τρείς Θεσμούς: Το Ιδιωτικό Τοκογλυφικό Χρήμα και την Πυραμιδική Δομή της Πολιτικής Εξουσίας. Μπορώ να υποθέσω ότι κρυφά ελέγχουν και τον τρίτο δηλαδή τα Ανώτερα Οπλικά Συστήματα, οπότε βρίσκονται επικεφαλής της Συμμορίας. 

Το τι πρέπει να κάνει η Ανθρώπινη Κοινωνία και η Πραγματική Οικονομία, μετά τα παραπάνω, νομίζω ότι είναι προφανές…
By John Katsoulis
http://amethystosbooks.blogspot.comhttp://katohika.blogspot.com/2011/07/blog-post_9597.html

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Kρίμα…το Lesbian Wildlife Hospital – ζωοκομείο Λέσβου σταματά τη λειτουργία του


Kρίμα…το Lesbian Wildlife Hospital – ζωοκομείο Λέσβου σταματά τη λειτουργία του

17/07/2011
Μετά τις 20 Αυγούστου 2011 το Lesbian Wildlife Hospital – Ζωοκομείο Λέσβου δεν θα δέχεται πια προς περίθαλψη άγρια ζώα και πουλιά, εκτός από χελώνες.
Μετά από 18 χρόνια δουλειάς για τα άγρια ζώα και πουλιά στη Λέσβο κατά τη διάρκεια 365 ημερών του χρόνου, 7 ημερών την εβδομάδα και πολλές φορές 24 ωρών την ημέρα, ήρθε η ώρα να σταματήσουμε σιγά-σιγά.
Σε αυτά τα 18 χρόνια δεχτήκαμε περισσότερα από 5000 ζώα και πουλιά και μπορέσαμε να δώσουμε σε πολλά από αυτά μία δεύτερη ευκαιρία.
Παράλληλα με το έργο της περίθαλψης, δεχθήκαμε πολλές εκπαιδευτικές εκδρομές σχολείων από διαφορετικές βαθμίδες και μπορέσαμε επίσης να δείξουμε και να πούμε σε πολλούς τουρίστες που μας επισκέφτηκαν πόσο έχει αλλάξει προς το καλό η κατάσταση των ζώων/πουλιών στη Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Βεβαίως αυτό δεν οφείλεται μόνο στη δουλειά μας, αλλά οπωσδήποτε χάρη στην προσοχή, την αγάπη και την επίγνωση πολλών Ελλήνων.
Μετά τις 20 Αυγούστου 2011 μπορείτε να μας πάρετε ακόμα τηλέφωνο με ερωτήσεις και για συμβουλές. Για την περίθαλψη όμως άγριων ζώων θα πρέπει να έρχεστε σε επαφή με κάποιον/α από τους πολλούς κτηνίατρους στο νησί ή με ένα από τα Κέντρα Περίθαλψης Άγριων Ζώων εκτός Λέσβου.
Κέντρα Περίθαλψης Άγριων Ζώων τα οποία μπορούν να δέχονται άγρια ζώα από τη Λέσβο (αποστολή μετά από συνεννόηση με το πλοίο προς Πειραιά) είναι τα ακόλουθα:
• Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων (ΕΚΠΑΖΠ) στην Αίγινα, www.ekpazp.gr,
τηλ.: 22979-31338 / 6973318845
• Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής «Άνιμα» στην Καλλιθέα, www.wild-anima.gr, τηλ.: 210-9510075 / 6972664675
• Σύλλογος Περίθαλψης και Προστασίας Άγριων Ζώων «Αλκυόνη» στη Πάρο, www.alkioni.gr, τηλ.: 22840-22931 / 6944741616
Σας ευχαριστούμε θερμά για την υποστήριξη και τη συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια και ελπίζουμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε.
Με εκτίμηση
Γιώργος και Κατερίνα Πέετερς – Λέγγλετ
Lesbian Wildlife Hospital – Ζωοκομείο Λέσβου
Αγία Παρασκεύη 81102
Λεσβος – Ελλάδα
Τηλ. (0030)2253032006/7
www.wildlifeoplesbos.net

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Μόνο στα μπορντέλλα δεν υπάρχουν μονοπώλια


Βέεεεεεβαια! Δίκιο έχουν οι σοσιαλιστάδες που μας κυβερνούν. Αυτά 
τα "στεγανά" των φορτηγατζήδων, των ταξιτζήδων, των 
εφημεριδοπωλών και των φαρμακοποιών φταίγανε για όλα. Αυτά είναι 
που είχαν πηδήξει την οικονομία μας. Αυτά είναι που κρατάγανε
 κλειστές τις πόρτες στην νέα γενιά και διατηρούσανε την ανεργία σε 
ύψη δυσθεώρητα. Ε, πώς ρε κύριε; Εγώ από μικρός ονειρευόμουν να
 γίνω φορτηγατζής κι εσύ επιμένεις να νου στερείς το δικαίωμα στο 
όνειρο με τα στεγανά σου; Καλά σου ξηγιούνται ο Ρέππας με τον 
Ραγκούση, ν' αγιάσουν οι μανούλες τους.

Ω, ρε φούμαρο που τρώμε, λέω εγώ! Διυλίζεται ο κώνωψ και

 καταπίνεται η κάμηλος. Τα "μονοπώλια" των ταξιτζήδων και των 
εφημεριδοπωλών φταίνε, ρε σεις; Ή μπας και τα βάλανε με δαύτους
 επειδή "τους παίρνει", ενώ με τα πραγματικά μονοπώλια και τα 
πραγματικά καρτέλ δεν έχουν τα απαραίτητα "ούμπαλα" για να τα
 βάλουν; Πάνε να ανοίξουν το επάγγελμα των συμβολαιογράφων αλλά
 δεν μπορούν (ή μήπως δεν θέλουν;) να αγγίξουν εκείνους που 
πραγματικά καταδυναστεύουν και την οικονομία και τον λαό με τις
 ολιγοπωλιακές (μονοπωλιακές, πες καλύτερα) τακτικές τους. Αλλά,
 ας μιλήσουμε με στοιχεία. Εννοείται ότι όποιος θέλει να
 διασταυρώσει αυτά τα στοιχεία, μπορεί να προσφύγει στις επίσημες
 ιστοσελίδες των εταιρειών που αναφέρονται παρακάτω.



Την Marfin την ξέρουμε όλοι, έτσι; Marfin Investment Group λέγεται
 ο κολοσσός και η γνωστή μας Marfin Egnatia Bank δεν είναι παρά
 ένα κομμάτι της δραστηριότητάς του. Ένα άλλο κομμάτι τού ίδιου 
κολοσσού είναι η Vivartia, η οποία κινείται στον χώρο των τροφίμων. 
Αυτή η Vivartia, λοιπόν, σε καθεστώς ελεύθερου -υποτίθεται- 
ανταγωνισμού, όπου η οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση θεωρείται 
πως δημιουργεί στρεβλώσεις, έχει καταφέρει μερικά σπουδαία 
πράγματα. Δείτε ποιες γνωστές φίρμες κατέχει, κυρίως μέσω 
εξαγορών: Δέλτα, Μεβγάλ, Froza (κατεψυγμένα τρόφιμα), 
Μπαρμπα-Στάθης (ομοίως), Goody's (ναι, ναι!), Chipita, Everest 
(η γνωστή αλυσίδα), Hellenic Catering, Nestle (το γάλα Βλάχας),
 Flocafe (αμέ!), Δωδώνη (τα παγωτά). Από δίπλα, έχει και κάμποσες
 λιγώτερο γνωστές: Βίγλα (τυροκομικά Ολύμπου), Παφίλης 
(κυλινδρόμυλοι), Hellenic Catering, Creamline Group 
(εταιρεία τροφίμων με θυγατρικές σε Βουλγαρία και Ρουμανία),
 Royal Foods (Βουλγαρία), Euromerchant Balkan Fund (Ρωσσία)
, Krasnoselskaya (Ρωσσία επίσης), Food & Snack (Γερμανία),
 La Pasteria (εστιατόρια), Anthemia, Alesis κλπ κλπ.

Ένας άλλος κολοσσός ακούει στο όνομα Unilever. Στην ιστοσελίδα

 της Unilever διαβάζουμε ότι η εταιρεία δραστηριοποιείται σε 150 
χώρες και πραγματοποιεί ετήσιο τζίρο πάνω από 40 δισ. ευρώ. Στην
 ελληνική αγορά διακινεί τα γνωστά σε όλους προϊόντα (πάρτε 
βαθειά ανάσα): Άλτις, Φυτίνη, Βιτάμ, Becel, Sol (ηλιέλαιο), Φλώρα 
(αραβοσιτέλαιο), Lipton, Algida, Έβγα (ορισμένα είδη παγωτού),
 Knorr, Helmann's, Iglo (κατεψυγμένα προϊόντα), Pummaro, Klinex,
 Jif, Skip, Gajoline, Dove, Lux, Aim, Ultrex, Organics, Axe, Rexona 
κλπ κλπ.

Τις προάλλες λέγαμε ότι η "Φάγε", των αδελφών Φιλίππου, 

υποχώρησε στον "πόλεμο" με την "Δέλτα" και αποτραβήχτηκε 
από την αγορά γάλακτος. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα αδερφάκια
 φαλίρισαν, αφού οι τρεις όμιλοί τους (Φάγε, Elbisco, Hellenic 
Quality Foods) κατέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις φίρμες:
 Έβγα (όσα παγωτά δεν έχει πάρει η Vivartia), Πίνδος (κοτόπουλα)
, Μιμίκος (ομοίως), Κανάκη (ζύμες κλπ), Ελληνική Εταιρεία Μπισκότων
 (η γνωστή μας Αλλατίνη), Βοσινάκης, Κρις-Κρις, Elite (φρυγανιές),
 Folie (κρουασάν), Refresh (χυμοί), Forma (φρυγανιές). Κι από δίπλα
, αρκετές λιγώτερο γνωστές, όπως: Βις, Βιπέχ, Τυράς, Χάνογλου κλπ.
 Και μη ξεχάσουμε και την Zito Luks, την εταιρεία παραγωγής ψωμιού
 με 29 αρτοποιεία στα...Σκόπια.

Να χαρώ εγώ "ελεύθερο ανταγωνισμό"! Ρε, γαμώ την πουτάνα μου, 

πώς να λειτουργήσει ελεύθερος ανταγωνισμός όταν 2 (ολογράφως:
 δύο) εταιρείες κατέχουν το 98% στην αγορά μαργαρίνης, το 65% 
στο τυποποιημένο ελαιόλαδο, το 100% σε ζωμούς και έτοιμες σούπες
, το 89% στα αναψυκτικά, το 93% στο γάλα εβαπορέ, το 84% στα 
παγωτά, το 81% στα κρουασάν, το 81% στους καφέδες, το 89% στις 
μαγιονέζες, το 80% στα σνακς (γαριδάκια, τσιπς) ή το 76% στα όσπρια;
 Πώς διάολο να συμπιεστούν οι τιμές, προς όφελος των καταναλωτών,
 όταν στο παιχνίδι υπάρχουν δυο πανίσχυροι παίχτες που μπορούν 
να τα βρουν μεταξύ τους και να βάλουν τους κανόνες;

Πάλι καλά που υπάρχει και αντίλογος. Τώρα, με το άνοιγμα του

 επαγγέλματος των ταξιτζήδων, θα στηθούν ανταγωνιστικές εταιρείες
 εκμετάλλευσης ταξί κι έτσι ο καταναλωτής θα μπορεί να επιλέξει την
 εταιρεία με το φτηνότερο κόμιστρο.
 Γεια σου ρε Γιώργαρε με τα ωραία σου!

Τελικά, μόνο στα μπορντέλλα δεν υπάρχουν μονοπώλια. 

Άσε δε που το επάγγελμα είναι ήδη ανοιχτό. Ευτυχώς! 
Το φαντάζεστε να έμπαιναν στον χώρο η Unilever με την
 Procter & Gample; Ανατριχίλα...
διαβάστε περισότερα για τη νεστλέ
πηγη

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Αυτή είναι μαγκιά κύριε Πρωθυπουργέ….

Του Σωτήριου Καλαμίτση


Εσείς και η παρέα σας, στην οποία προστέθηκε λίαν προσφάτως ο κ. Βενιζέλος, μας έχετε ζαλίσει με τη χρεωκοπία, την επιλεκτική χρεωκοπία, τη selective default, τα swaps, τα cds και όλα τα υπόλοιπα φληναφήματα. Κουραστήκαμε. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε μία τραγική κοινοβουλευτική ομάδα να σύρεται δίκην αγέλης στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου για να μην πτωχεύσουμε και τώρα να ακούμε ότι πτωχεύουμε, έστω και επιλεκτικώς.

Από την άλλη μεριά ο Καμμένος σάς έχει αποκαλέσει έμμισθο broker των διεθνών τοκογλύφων και δεν του έχετε ρίξει μία πατσαβούρα να τον τελειώσετε.
Νομιμοποιούμαι, λοιπόν, ως πολίτης αυτής της χώρας, να... σας πω ότι αν ήσασταν μάγκας και πατριώτης, θα είχατε μαζέψει τους έλληνες που έχουν τρισεκατομμύρια ευρώ [Λάτσης, Βαρδινογιάννης, εφοπλιστές κ.λπ.], θα τους είχατε πει με κάθε μυστικότητα να βάλουν δικούς τους να αγοράσουν cds, στη συνέχεια θα οδηγούσατε τη χώρα σε πτώχευση, όπως κάνετε, άλλωστε, τώρα, θα πήγαιναν οι κάτοχοι των cds στο Ταμείο, θα έπαιρναν το χρήμα, θα σας το έδιναν και σεις θα εξοφλούσατε τα 300 δις. που χρωστάμε. Ας κρατούσαν αυτοί οι πατριώτες τρισεκατομμυριούχοι και 0,5 δισ. ο καθένας για τον κόπο τους.
Βέβαια, μία τέτοια κίνηση δεν θα ήταν comme il faut για τα διεθνή λαμόγια, εξ ου και θα κινδυνεύατε πραγματικά να ανατιναχθείτε και σεις και η οικογένειά σας από κάποια «τρομοκρατική» οργάνωση. Όμως, θα είχατε κάνει το χρέος σας προς την πατρίδα και το όνομα σας θα καταγραφόταν σε περίοπτη θέση στην ιστορία αυτού του τόπου. Θυμηθείτε τι είχε πει η Κανέλλη, όταν ο ελληνισμός της Κύπρoυ απέρριψε το σχέδιο Α-υ-νάν, το οποίο τόσο πολύ είχατε ερωτευθεί: «Αν οι ευρωπαίοι παραπονούνται ότι τους εξαπατήσαμε με την απόρριψη του σχεδίου, μαγκιά μας που έστω και μια φορά τους εξαπατήσαμε εμείς, ενώ όλοι αυτοί μας εξαπατούν τόσα χρόνια».
Οι μάγκες δεν υπάρχουν, όμως πια. Άλλους τους πάτησε το τραίνο και άλλους τους έφαγε η επάρατος [όχι χούντα, αυτή σας αρέσει], όπως τον Τάσσο και τον Χριστόδουλο!!!

πηγη

Καστοριά . Το πρώτο οικολογικό βυρσοδεψείο στον κόσμο

Επιχειρηματίες από την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία κ. α. καταφθάνουν στην Καστοριά για να δουν ιδίοις όμμασι «τι έκανε ο τρελός Ελληνας».
Ο κ. Ναούμ Δίτσιος έκανε πράγματι μια «τρελή» κίνηση: Σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και βαθιάς ύφεσης επένδυσε το μάλλον αστρονομικό για τα τοπικά δεδομένα ποσό των έντεκα εκατομμυρίων ευρώ στην κατασκευή ενός υπερσύγχρονου οικολογικού εργοστασίου κατεργασίας δέρματος.
«Ομοιό του δεν υπάρχει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, γι’ αυτό και έρχονται από το εξωτερικό ειδικοί και επιχειρηματίες για να το δούν», λέει στην «Κ» ο τολμηρός επιχειρηματίας. Σε άλλες εποχές αυτό που θα εντυπωσίαζε από την πρωτοβουλία του Καστοριανού μηχανολόγου-μηχανικού είναι η σύλληψη και υλοποίησης μιας ιδέας πρωτοποριακής, οικολογικού βυρσοδεψείου δηλαδή, όταν όπως γνωρίζουμε εργοστάσια του είδους συγκαταλέγονται στις υψηλές θέσεις του καταλόγου των ρυπογόνων εστιών.
«Δεν τρόμαξα»
Τώρα όμως που επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και το επενδυτικό κλίμα κινείται σε θερμοκρασίες σιβηρικού χειμώνα, το πρώτο που σκέφτεται ο συνομιλητής του κ. Δίτσιου είναι πώ σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς ανέλαβε ένα τόσο μεγάλο ρίσκο.
«Οι επενδύσεις πρέπει να γίνονται όταν τα υλικά είναι φτηνά και οι συνθήκες ευνοϊκές στην αγορά και τώρα παρά την οικονομική κρίση υπάρχουν προύποθέσεις για όποιον τολμά» απαντάει και τονίζει:
«Η αλήθεια είναι οτι προβληματίστηκα μήπως δεν τα καταφέρω, αλλά δεν τρόμαξα από την κρίση. Εβαλα ό, τι είχα και δεν είχα, όλη μου την περιουσία, αλλα πίστευα και πιστεύω ότι κινούμαι στη σωστή κατεύθυνση. Στο κάτω κάτω της γραφής, να βοηθήσω κι εγώ στο μέτρο των δυνάμεών μου στην οικονομική ανόρθωση της πατρίδας. Ας το δουμε κι έτσι λοιπόν…».
Πριν από δυο μήνες και ενώ το εφιαλτικό ερώτημα αν η Ελλάδα κάνει ή όχι το άλμα στον γκρεμό της χρεοκοπίας επλανάτο πάνω από τη χώρα, στο Βιοτεχνικό Πάρκο Καστοριάς εγκαινιαζόταν το σύγχρονο φινιριστήριο - βαφείο γουναρικών του κ. Δίτσιου, μια υπερσύγχρονη μονάδα φιλικότατη προς το περιβάλλον.
«Ηρθαν περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι, απρόσκλητοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, και είμαι βέβαιος ότι αν γινόταν στην Αθήνα θα περνούσε και η μισή Βουλή», λέει.
Η καινοτομία αυτού του οικολογικού βυρσοδεψείου συνίσταται στην απόλυτη αξιοποίηση των φυσικών πόρων και στην πλήρη ανακύκλωση των αποβλήτων ώστε να μη ρυπαίνονται στο ελάχιστο το έδαφος και η ατμόσφαιρα, πράγμα άγνωστο ώς τώρα για τέτοια εργοστάσια.
«Χρησιμοποιούμε κυρίως το βρόχινο νερό, αλλά και εκέινο από το λιώσιμο του χιονιού στη διαδικασία βαφής και φινιρίσματος. Ρεύμα παίρνουμε απο ηλιακούς συλλέκτες και χρησιμοποιούμε υγραέριο αντί για πετρέλαιο για να μη ρυπαίνουμε το περιβάλλον, ενω και τα χημικά μας είναι φιλικά προς το περιβάλλον. Τα απόβλητα της όλης διαδικασίας υφίστανται φυσικοχημικό καθαρισμό και έτσι η λάσπη αφού έχουν αφαιρεθέι τα όποια τοξικά πάει πεντακάθαρη ως λίπασμα στα χωράφια, ενώ το νερό διοχετεύεται για τον τελικό καθαρισμό στις εγκαταστάσεις βιολογικού της πόλης της Καστοριάς».
Σαράντα οχτώ εργάτες επανδρώνουν σε πρώτη φάση το εργοστάσιο, με προοπτική σε ένα χρόνο να φτάσουν τους εκατόν πενήντα.

Το μεγάλο στοίχημα
Ο ιδιοκτήτης του έχει υψηλές φιλοδοξίες. «Μέχρι τώρα κατεργαζόμαστε δέρματα που χρησιμοποιούνται στη γουνοποιία της Καστοριάς, αλλά φέρνουμε και από τη Ρωσία η οποία τα έστελνε για κατεργασία στις ΗΠΑ. Το μεγάλο μας στοίχημα όμως είναι να “χτυπήσουμε” σημαντικό μερίδιο από τα ακατέργαστα γουνοφόρα στα δημοπρατήρια της Ευρώπης τα οποία παίρνουν για κατεργασία μέχρι τώρα οι Κινέζοι και επ’ αυτού είμαστε αισιόδοξοι ότι θα τα καταφέρουμε. Το σύνθημά μας είναι: επίθεση στις αγορές για να πάρουμε το κομμάτι που μας ανήκει».
Στο πρόσωπο του Καστοριανού επιχειρηματία ενσαρκώνεται η άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα της δημιουργίας, της εξωστρέφειας, της αισιοδοξίας ή όπως λέει ο ίδιος «η Ελλάδα που δεν συμφιλιώνεται με την ιδέα της πτώχευσης».
Αυτή την Ελλάδα θα τη συναντήσει κανείς στη μεθόριο της Καστοριάς, όπου η παραδοσιακή γουνοποιία όχι μόνο αντέχει, αλλά δυναμώνει διαρκώς το εξαγωγικό της προφίλ κατακτώντας τις διεθνείς αγορές, στην κεντρική Μακεδονία με τις δυναμικές και χρυσοφόρες εξαγωγές ροδάκινου, σε πόλεις και χωριά ανά την επικράτεια, όπου απλοί άνθρωποι ανασχεδιάζουν το μέλλον στη βάση της καινούργιας πραγματικότητας.
«Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που με παρότρυναν να ανοίξω την επιχείρηση στη Βουλγαρία ή την Τουρκία, όπου τα μεροκάματα έιναι πολύ χαμηλά και η φορολογία ευνοϊκή. Κάνετε λάθος τους απαντούσα, ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει και πατριωτική συνείδηση. Το κεφάλαιο μπορεί να μην έχει πατρίδα, αλλά ο επιχειρηματίας έχει», τονίζει ο ακρίτας επιχειρηματίας.
Του Σταυρου Tζιμα για την καθημερινη