Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Κυπριακό 43 μετά : ο βιαστής και το θύμα !

Η Κύπρος είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για το πώς μια μικρή χώρα με τον μικρό πληθυσμό της ωθείται προς τη μοναξιά, για το πόσο ανήμπορη αφήνεται μπροστά στις αδικίες και το σημαντικότερο μπροστά στην εισβολή και την κατοχή.
Ήταν μεγάλη η πρόταση; Δεν έγινε κατανοητή; Τότε να την εξηγήσω.
Αυτή η υπόθεση μοιάζει με υπόθεση βιασμού. Ειδικά με μια υπόθεση που εκδικάζεται σε ισλαμικά κράτη. Στην Τουρκία για παράδειγμα. Ένας άνδρας που βιάζει μια γυναίκα οδηγείται στο δικαστήριο. Οι εισαγγελείς κατηγορούν τη γυναίκα που έπεσε θύμα του βιασμού αντί να κατηγορήσουν τον βιαστή. Κάνουν τα πάντα για να αθωώσουν τον βιαστή. Ανακαλύπτουν στοιχείο πρόκλησης. Αν δεν φορούσε μίνι φούστα, αν δεν φαινόταν το κεφάλι της, ο πισινός της, λένε…
Έστω και αν η δίκη τελειώσει με τιμωρία του βιαστή, οι δικαστές επιβάλλουν μειωμένη ποινή. Υπάρχουν και χειρότερα. Σε περίπτωση που ο βιαστής δεχτεί να παντρευτεί με το θύμα του, απαλλάσσεται τελείως από την τιμωρία.
Έτσι ακριβώς είναι και η κατάστασή μας στην Κύπρο. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές προσπαθούν να συνάψουν τον γάμο της Κύπρου με τον βιαστή της. Ο βιαστής είναι δεχτός προ πολλού. Αλλά το θύμα δεν το δέχεται αυτό. Αυτό είναι το όλο ζήτημα.


Ποιοι είναι αυτοί οι δικαστές; Κυρίως η Αμερική και η Αγγλία. Η ΕΕ. Και δυστυχώς τα Ηνωμένα Έθνη. Κανένας τους δεν θέλει την πλήρη ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κύπρου.
 Τι θέλουν; Τη μονιμοποίηση της διαίρεσης στο νησί.
Το σημερινό στάτους κβο βολεύει περισσότερο τις υποθέσεις τους. Δεν τους νοιάζει καθόλου αν συνεχιστεί για άλλα πενήντα χρόνια. Επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα υπάρξει μια ομοσπονδιακή λύση, εμφανίζονται ότι την θέλουν αλλά ουσιαστικά καθόλου δεν θέλουν. Διότι αυτό που θέλουν είναι δύο χωριστά κράτη.
Τότε τι είναι αυτές οι προσπάθειες για ομοσπονδιακό κράτος;
Ο στόχος είναι να στριμωχτεί η ελληνοκυπριακή πλευρά, να υποδειχθεί ως η πλευρά που δεν επιθυμεί λύση ή να αποδεχθεί τον γάμο με τον βιαστή της διά της επιβολής των όρων της Τουρκίας. Η αποδοχή των όρων της Τουρκίας ανοίγει τον δρόμο για δύο χωριστά κράτη και όχι για ομοσπονδία.
Στο τραπέζι καταβάλλεται προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες της Τουρκίας και όχι της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τόσο ο ΟΗΕ όσο και η ΕΕ κάνουν πως δεν βλέπουν ότι το νησί βρίσκεται υπό κατοχή εδώ και 43 χρόνια, ότι υπάρχουν σαράντα χιλιάδες στρατιώτες και ότι μια πόλη μας κρατείται κλειστή τόσα χρόνια.
Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να παντρέψουν με τον βιαστή του έναν λαό ο οποίος υπέστη βιασμό το 1974 και του αφαιρέθηκε η μισή του πατρίδα με τη βία.
 Δεν εκπλήττομαι καθόλου με την ανάρτηση που έκανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Δανός Bjornsson που βρισκόταν στην αντιπροσωπεία της ΕΕ στο Κραν Μοντανά. Θεώρησε υπεύθυνη την ελληνοκυπριακή πλευρά για την αποτυχία. Μπράβο! Κοιτάξτε έναν ουδέτερο παρατηρητή!

Καλά, ποιος ο λόγος αυτής της ανοχής έναντι ενός κράτους που εισέβαλε και κατέχει ένα νησί για 43 χρόνια;
Οι διεθνείς οργανισμοί γιατί τραβάνε το αφτί του θύματος και όχι του βιαστή;
Γιατί δεν βγάζουν τον βιαστή έξω απ’ εδώ;
Μήπως έβγαλαν τους βιαστές από αλλού και θα τους βγάλουν έξω και απ’ εδώ; Μήπως έβγαλαν έξω το Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη; Οι ίδιοι μήπως βγήκαν από τα εδάφη του Αφγανιστάν και του Ιράκ; Αυτά είναι ζητήματα συμφερόντων και όχι ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τα συμφέροντα των δικαστών μας είναι στην Τουρκία και όχι στην Κύπρο. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η Κύπρος. Στην Τουρκία υπάρχουν απίστευτες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν λένε τίποτα ακόμα και γι’ αυτές και θα κοιτάξουν τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων στην Κύπρο;

Τι πρέπει να γίνει; Η ελληνοκυπριακή πλευρά άλλαξε τη στάση της όταν είδε ότι δεν θα καταστεί δυνατή η άσκηση διεθνών πιέσεων στην Τουρκία. Υιοθέτησε πιο ήπιο στυλ έναντι της Τουρκίας. Προσπάθησε να συμφωνήσει μαζί της σαν φίλος και όχι σαν εχθρός. Και προσπάθησε να συμφωνήσει με τις ελάχιστες απώλειες.
Αλλά ούτε αυτό έγινε. Ο βιαστής, που παραβλέφθηκε το γεγονός ότι προέβη σε βιασμό, έγινε πιο κακομαθημένος. Μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, συνεχίζεται και έφτασε στο αποκορύφωμά της αυτή η κακομαθημένη συμπεριφορά επαναλαμβάνοντας το τροπάρι «εμείς είπαμε ναι, εκείνοι είπαν όχι».
Ο βιαστής απαιτεί νέα δικαιώματα πάνω στο θύμα του. Η δε τουρκική πλευρά, που θεωρεί τον βιαστή σωτήρα της, τηρεί υποβοηθητική στάση σε αυτό.

«Ήμασταν πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι στο τραπέζι», λέει ο Μουσταφά Ακιντζί.
Τότε η κατάσταση είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι νομίζαμε. Εμείς νομίζαμε τουλάχιστον ότι ενεργείτε κατόπιν οδηγιών. Αν φτάσατε σε αυτό το αποτέλεσμα με τη δική σας βούληση, τότε είναι πολύ κρίμα.
Μήπως νομίζετε ότι ένας κακός ηθοποιός είναι καλύτερος από έναν κομπάρσο που δεν μιλάει καθόλου;

 του Τουρκοκύπριου Σενέρ Λεβέντ
Πηγή: http://politis.com.cy

Κυριακή 9 Ιουλίου 2017

η ελληνική λέξη που δεν μεταφράζεται......



Είναι μια λέξη που διαχρονικά θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα. Και είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμαι συχνά. Ωστόσο, εάν προσπαθήσουμε να την μεταφράσουμε σε άλλη γλώσσα, είναι αλήθεια ότι θα δυσκολευτούμε.

Η λέξη που αναφερόμαστε είναι το «φιλότιμο» και το BBC, στο αφιέρωμά του με τίτλο «The Greek word that cant ’t be translated», μας μιλά για την αρετή που κρύβει εννοιολογικά η λέξη αυτή.

Στην προσπάθειά του να την εξηγήσει στο βρετανικό αναγνωστικό κοινό, ο αρθρογράφος την περιγράφει ως την «αγάπη για την τιμή». παραδέχεται ωστόσο ότι η μετάφραση είναι ανεπαρκής να περιγράψει το πραγματικό νόημα της λέξης. Και αυτό γιατί μέσα σε μόνο τέσσερις συλλαβές, συμπυκνώνει τόσες αρετές, που απλά είναι αδύνατο να μεταφραστεί.

Ξεκινά την περιγραφή από το Τολό, στην ανατολική ακτή της Πελοποννήσου, όπου ένας Γερμανός δημόσιος υπάλληλος και συγγραφέας, ο Andreas Deffner, μαθαίνει για πρώτη φορά τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο».

«Καλημέρα, πως είστε;» τον ρωτάει ένα πρωινό η γιαγιά Βαγγελιώ, η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που έμενε.

«Έτσι κι έτσι» απαντάει εκείνος, νυσταγμένα.

Μετά από λίγο η γιαγιά Βαγγελιώ και η κόρη της Ειρήνη, του προσφέρουν ένα πιάτο (ζεστής φυσικά) κοτόσουπας. Την έφαγε βέβαια, αφού τα μάτια τόσο της κυράς Βαγγελιώς και της κόρης της Ειρήνης ήταν καρφομένα πάνω του όσο έτρωγε ωστόσο λίγο αργότερα, και ενώ έχει λιώσει από τον ιδρώτα που του προκάλεσε η ζεστή σούπα, ρώτησε τον γιο της κυράς Βαγγελιώς, Περικλή, τι ακριβώς συνέβη.

«Είπες στην Βαγγελιώ ότι δεν αισθανόσουν καλά;«, τον ρώτησε ο Περικλής,

«Ορίστε; Απλά είπα ότι ήμουν έτσι κι έτσι».

«Αν απαντήσεις “έτσι κι έτσι”, οι ντόπιοι νομίζουν ότι είσαι άρρωστος και το φιλότιμό τους, τους κάνει να θέλουν να σε βοηθήσουν να αισθανθείς καλύτερα, εξ ου και η σούπα», του εξήγησε ο Περικλής γελώντας.

Αυτό το περιστατικό στάθηκε η αιτία για να γράφει το βιβλίο Filotimo!: Abenteuer, Alltag und Krise in Griechenland που μιλά μόνο για το «φιλότιμο».

Υπάρχει ένα μεγάλο debate γύρω από την ερμηνεία της λέξης, δεδομένου ότι ανήκει στο πάνθεον των στοιχείων λεξικολογίας που αψηφούν την εύκολη εξήγηση. Η «αγάπη για την τιμή», που θεωρείται η επίσημη μετάφραση, είναι μια χρηστική όσο και ανεπαρκής προσπάθεια απόδοσης της.

Έτσι το BBC ρώτησε πολλούς Έλληνες για το τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο» και πήρε πολλές απαντήσεις. «Να κάνεις το σωστό», λέει η γιατρός Πηνελόπη Καλαφάτη. «Να αγαπάς και να τιμάς τον Θεό και την κοινωνία», απαντά ο ιερέας Νικόλας Παπανικολάου.
«Να προσπαθείς για την τελειότητα» λέει ο ηθοποιός Κωστής Θωμόπουλος. «Να βγαίνεις από το comfort zone σου για να βοηθήσουμε κάποιον που έχει ανάγκη», λέει η Τατιάνα Παπαδοπούλου, εθελόντρια στο camp προσφύγων στη Μαλακάσα.

Έτσι, όχι μόνο η λέξη παραμένει αμετάφραστη, αλλά και οι ίδιοι οι Έλληνες δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε έναν ενιαίο ορισμό.

«Η μυθολογία που συνοδεύει αυτήν την αόριστη ιδέα δεν έχει προηγούμενο. Πράγματι, η λέξη είναι αδύνατο να μεταφραστεί με ακρίβεια σε καμία γλώσσα», εξηγεί ο Βασίλειος Π. Βερτουδάκης, λέκτορας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Ωστόσο, το φιλότιμο αποτελεί δομικό στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας λόγω της μοναδικής θέσης της Ελλάδας σε σχέση με αυτό που αποκαλούμε Δύση». Όπως εξηγεί, η λέξη προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «φιλοτιμία», της οποίας η πρώτη επιβεβαιωμένη γραπτή αναφορά χρονολογείται στην αυγή της ελληνικής κλασικής περιόδου (6ος και 7ος αιώνας π.Χ.) στα γραπτά του λυρικού ποιητή Πίνδαρου.

Για τον Πίνδαρο και άλλους ποιητές της εποχής, η λέξη σήμαινε αγάπη για την τιμή ή τη διάκριση ή τη φιλοδοξία, συχνά όμως με αρνητική χροιά. Στη μυθολογία, για παράδειγμα, το «φιλότιμο» του Αχιλλέα πλήττεται όταν ο βασιλιάς Αγαμέμνονας του παίρνει τη Βρισηίδα που ήταν το έπαθλο για την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης.
Μόνο μετά την εδραίωση της Δημοκρατίας στην κλασική Αθήνα γύρω στο 4ο – 5ο αιώνα π.Χ., όταν ο ανταγωνισμός αντικαθίσταται από τη συνεργασία, η λέξη αποκτά πιο θετική χροιά. Την εποχή εκείνη, «ένας άνθρωπος με φιλότιμο» σήμαινε κάποιος που αρέσκεται στους επαίνους της πόλης του, υπηρετώντας ωστόσο, πρώτα την κοινότητα», λέει ο κ. Βερτουδάκης.

Η έννοια πραγματικά «απογειώθηκε» κοντά στον 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί σκλάβωσαν την Ελλάδα, μείωσαν την εκπαίδευση και επέβαλαν υψηλή φορολογία και απέκοψαν για αιώνες τη χώρα από τη Δυτική Ευρώπη.

«Ενώ η Δύση βίωνε τον Διαφωτισμό, ανέπτυσσε σύγχρονα κράτη συνδέοντας τα άτομα με το κράτος δικαίου και την αίσθηση της ευθύνης, οι υποταγμένοι Έλληνες ανέπτυσσαν δεσμούς με κριτήριο την υπερηφάνεια, την τοπική κοινότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις», εξηγεί ο κ. Βερτουδάκης. «Αντί να αναπτύξουν συνείδηση των θεσμών, όπως συνέβη στη Δυτική Ευρώπη, οι ελληνικές κοινότητες διαποτίστηκαν από το φιλότιμο, το οποίο δεν πυροδοτήθηκε από τον νόμο και τη λογική αλλά από το έντονο συναίσθημα και ως έναν βαθμό από την οικειότητα».

Και έτσι η συναισθηματική πλευρά της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας διαπερνά όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τον Μάιο του 1941, όταν οι δυνάμεις του Άξονα εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον της Κρήτης, οι ντόπιοι όχι μόνο πήραν τα κουζινομάχαιρα και ό,τι άλλο από την καθημερινότητα μπορούσε να γίνει όπλο, πέρασαν μέσα από τα πανύψηλα, τραχιά βουνά και τα απότομα φαράγγια του νησιού τους και βρήκαν τα καλύτερα κρησφύγετα για τους Βρετανούς και Αυστραλούς στρατιώτες. Ούτε η πείνα, ούτε η απειλή της θανατικής ποινής τους σταμάτησαν. Η αίσθηση του καθήκοντος, της τιμής και το θάρρος τους υπερέβη τα πάντα.

Σήμερα, συνεχίζει το δημοσίευμα, σχεδόν 76 χρόνια μετά, οι κάτοικοι της Λέσβου, της Χίου και της Κω, περιοχές γνωστές για το φυσικό τους κάλλος και μεγάλοι τουριστικοί προορισμοί -εν μέσω οικονομικής κρίσης- πηδούσαν μέσα στις βάρκες για να σώσουν τους πρόσφυγες.
«Γιατί μου λέτε, μπράβο, παιδιά μου;» αναρωτιόταν η 86χρονη γιαγιά της Συκαμνιάς, Αιμιλία Καμβύση, αναφέρει το BBC, κάνοντας ειδική μνεία στις περίφημες γιαγιάδες -την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδου και την 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδου που έγιναν σύμβολα των εθελοντών κατοίκων της Λέσβου όταν ο φωτογραφικό φακός «τις συνέλαβε» να περιποιούνται ένα βρέφος παιδί μιας προσφυγοπούλας από τη Συρία, που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή- αλλά και στον ψαρά Στρατή Βαλιαμό.

«Τι το ξεχωριστό κάνω; Δεν θα κάνατε το ίδιο;», αναρωτιόταν. Για αυτούς τους ανθρώπους, το φιλότιμο είναι απλά τρόπος ζωής.

Ο Deffner ετοιμάζει ξανά βαλίτσα για να επισκεφθεί για ένα ακόμη καλοκαίρι την πανσιόν της γιαγιάς Βαγγελιώς.

«Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για το “φιλότιμο”;», τον ρωτά ο δημοσιογράφος.

«Δυο – τρεις θετικές σκέψεις, ένα λίτρο όρεξη για ζωή, 500 γραμμάρια φιλοξενίας, 10 σταγόνες συμπάθειας, μια ουγκιά υπερηφάνειας, αξιοπρέπεια και η εσωτερική φωνή μας» απαντά.

http://constantinoupoli.com