Γράφει: Κυριαζής Άρης
Συνεχίσαμε την πορεία, έπρεπε να βρούμε, πάντα στη βόρεια όχθη της Ποταμιάς, το καλντερίμι που ένωνε κάποτε τα Δάφια με την Ανεμώτια, όμως ο οδηγός, ο κύριος πρόεδρος, που είχε διακριτικά απομακρυνθεί καμμιά πενηνταριά μέτρα, συνέστησε με αυστηρότητα στο αγαπητό «μέλος», λόγω περιορισμένου χρόνου, να περπατά χωρίς να κουβεντιάζει συνέχεια, άμα θέλει να φθάσουμε στο εξοχικό του Μπεκήρ Αγά πριν μας πάρει η νύχτα.
Αλλά επίσης λόγω του περιορισμένου χώρου της εφημερίδας, η περιγραφή της εκδρομής θα συνεχισθεί στις επόμενες δεκαπενθήμερες επισημάνσεις, πριν αλλάξει ο μήνας!
Άρης Κυριαζής
astromereia@ath.forthnet.gr
20/03/2010
Λέσβος και Μυτιληναίων Αιγιαλός
Δεκαπενθήμερες επισημάνσεις
Το περασμένο καλοκαίρι, μια ημέρα του Αυγούστου στις έξι το απόγευμα, ξεκινήσαμε με την Ερατώ και με οδηγό τον αειθαλή φίλο, τον αγαπητό υμνητή του λεκανοπεδίου Καλλονής Χρήστο Τραγέλλη, από τις «Εννιά Καμάρες» που βρίσκονται στο τρίτο χιλιόμετρο του δρόμου Καλλονής - Παρακοίλων για το γραφικό, μεγαλοπρεπές, ανατολίτικο, ερειπωμένο και χορταριασμένο εξοχικό του Μπεκήρ Αγά που, ανάμεσα στα βουνά του Έλαφου και της αρχαίας Ίσσας, αγναντεύει τον Κόλπο Καλλονής.
Ο Χρήστος υπενθύμισε στο «μέλος», δηλαδή στην Ερατώ, που για πρώτη φορά είναι εκλεγμένη στο διοικητικό συμβούλιο του «Συλλόγου Καλλονιατών Λέσβου» για την τρέχουσα διετία και που ο ίδιος προεδρεύει εδώ και τρεις δεκαετίες, με δύο διετίες άνευ προεδρίας αλλά χωρίς διάλειμμα θητείας μέλους, ότι:
«Θα κατευθυνθούμε δυτικά στα Τσόνια, τα Κιόνια της αρχαιότητας, όπου πριν κάμποσα χρόνια υπήρχαν κίονες αγνώστου ναού και κάποτε ήταν σημαντικό χωριό όπως δείχνουν τα ερείπια από πελασγικά τείχη στα βόρειά τους, κοντά στον Προφήτη Ηλία. Θα συνεχίσουμε μέσα από τη ρεματιά της Ποταμιάς και θα συναντήσουμε στη βόρεια όχθη το νερόμυλο του Καλιμάνου, αργότερα θα περπατήσουμε το διασωζόμενο καλντερίμι, στην πλαγιά του Έλαφου και θα φθάσουμε στο εξοχικό του ξακουστού Μπεκήρ Αγά!»
Όταν φθάσαμε στην Ποταμιά, δηλαδή στον ποταμό της «Καλής Λαγκάδας», στη θέση Χαρμάνες διασχίσαμε, βόρεια από τον αμαξιτό, με δυσκολία, δυο χωράφια και φθάσαμε στην πετρώδη πλαγιά του ακανθώδους Έλαφου. Σε λίγο βαδίζοντας δυτικά, συναντήσαμε το νερόμυλο και η Ερατώ με ρώτησε:
- Σε ποιον ανήκει τώρα;
- Τώρα πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Εγώ τον λέω του Καρέκου αφού μέχρι το 1915 τον «διαφέντευε» ο παππούς μου, ο βρακοφόρος Δημητρός. Εκείνος χάρηκε το νερόμυλο ολοένα και περισσότερο βελτιωμένο από τους προηγούμενους χρήστες και γι’ αυτό αξίζει να κερδίσει, ως ο τελευταίος κάτοχος, την ονομασία του. Εξ άλλου πάντα για οποιοδήποτε αγαθό ο τελευταίος καταγράφεται ως κάτοχος, οι προηγούμενοι ήλθον και παρήλθον! Ο παππούς μου για να αλέθει σιτάρι από όλο το λεκανοπέδιο είχε αυτόν εδώ, στη νότια πλευρά του κάμπου και στα βόρεια, το νερόμυλο της Αγίας Μαρίνας, στο Παλιόκαστρο της αρχαίας Αρίσβης. Εδώ το νερό έτρεχε άφθονο, μέσα από της Κανελλιάς το λαγκάδι, από το «Γενή Μπαχτσέ» (όμορφο κήπο), που ήταν σωστός παράδεισος και έχει πηγές στο βουνό του Κόλωνα. Πιο κάτω είναι η δεξαμενή της Ποταμιάς, που έγινε πριν εικοσιπέντε χρόνια, για να ποτίζει ο κόσμος τα χωράφια του. Πρόσεξε εδώ στο χώμα, αυτό το βολβό, θα τον αφαιρέσω, είναι ζουμπούλι διπλό, λευκό και μυρωδάτο, που το φύτεψε η γιαγιά μου, η Ευρυδίκη, όταν έμεινε για ένα χρόνο στο μύλο νιόπαντρη, πριν γεννήσει το 1906 το πρώτο από τα έξι παιδιά της, τον Κωνσταντή. Η ευαισθησία της κρατά ακόμα. Σκέψου πως με ένα και μόνο χρόνο παραμονής στο μύλο, ως σωστή νοικοκυρά, έφτιαξε κήπο που μετά από εκατό χρόνια και σε πείσμα τόσων θανάτων συνεχίζει να ανθίζει.
- Τον θέλω αυτόν το νάρκισσο, νάρκισσέ μου, θα τον φυτέψω στη βεράντα μας, στα Εξάρχεια.
- Τον έχεις, αξίζει να μυρίζεις τη μυρωδιά του, είναι δωρεά υποδοχής από τους προγόνους μου. Γι’ αυτό σε έφερα, να παίξουμε στους τούρκικους μπαχτσέδες!
- Ήταν φούρναρης ο παππούς σου!
- Στην Καλλονή, στο δυτικό μουράγιο του ποταμού Αχερώνα, είχε φούρνο. Αλλά τι ήταν εκείνος είναι ένα μεγάλο ζήτημα, αφού όργωνε, έσπερνε, θέριζε, άλεθε, ζύμωνε, έψηνε, πουλούσε ψωμί. Τα πάντα με τα χέρια του, «ατός του» καθώς έλεγε, αρχίζοντας από τη γη και φτάνοντας στον πελάτη! Παράλληλα ψάρευε και πουλούσε ψάρια. Επί πλέον καλλιεργούσε αμπέλια, έφτιαχνε κρασί, είχε ελιές και πρόβατα! Δηλαδή ήταν ζευγάς, σπορευτής, θεριστής, αλεστής, ζυμωτής, ψήστης, πωλητής, ψαράς, αμπελουργός, οινοποιός, ελαιοκόμος και κτηνοτρόφος με ανάλογες παραλλαγές επί μέρους επαγγελμάτων.
Δεκαπενθήμερες επισημάνσεις
Το περασμένο καλοκαίρι, μια ημέρα του Αυγούστου στις έξι το απόγευμα, ξεκινήσαμε με την Ερατώ και με οδηγό τον αειθαλή φίλο, τον αγαπητό υμνητή του λεκανοπεδίου Καλλονής Χρήστο Τραγέλλη, από τις «Εννιά Καμάρες» που βρίσκονται στο τρίτο χιλιόμετρο του δρόμου Καλλονής - Παρακοίλων για το γραφικό, μεγαλοπρεπές, ανατολίτικο, ερειπωμένο και χορταριασμένο εξοχικό του Μπεκήρ Αγά που, ανάμεσα στα βουνά του Έλαφου και της αρχαίας Ίσσας, αγναντεύει τον Κόλπο Καλλονής.
Ο Χρήστος υπενθύμισε στο «μέλος», δηλαδή στην Ερατώ, που για πρώτη φορά είναι εκλεγμένη στο διοικητικό συμβούλιο του «Συλλόγου Καλλονιατών Λέσβου» για την τρέχουσα διετία και που ο ίδιος προεδρεύει εδώ και τρεις δεκαετίες, με δύο διετίες άνευ προεδρίας αλλά χωρίς διάλειμμα θητείας μέλους, ότι:
«Θα κατευθυνθούμε δυτικά στα Τσόνια, τα Κιόνια της αρχαιότητας, όπου πριν κάμποσα χρόνια υπήρχαν κίονες αγνώστου ναού και κάποτε ήταν σημαντικό χωριό όπως δείχνουν τα ερείπια από πελασγικά τείχη στα βόρειά τους, κοντά στον Προφήτη Ηλία. Θα συνεχίσουμε μέσα από τη ρεματιά της Ποταμιάς και θα συναντήσουμε στη βόρεια όχθη το νερόμυλο του Καλιμάνου, αργότερα θα περπατήσουμε το διασωζόμενο καλντερίμι, στην πλαγιά του Έλαφου και θα φθάσουμε στο εξοχικό του ξακουστού Μπεκήρ Αγά!»
Όταν φθάσαμε στην Ποταμιά, δηλαδή στον ποταμό της «Καλής Λαγκάδας», στη θέση Χαρμάνες διασχίσαμε, βόρεια από τον αμαξιτό, με δυσκολία, δυο χωράφια και φθάσαμε στην πετρώδη πλαγιά του ακανθώδους Έλαφου. Σε λίγο βαδίζοντας δυτικά, συναντήσαμε το νερόμυλο και η Ερατώ με ρώτησε:
- Σε ποιον ανήκει τώρα;
- Τώρα πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Εγώ τον λέω του Καρέκου αφού μέχρι το 1915 τον «διαφέντευε» ο παππούς μου, ο βρακοφόρος Δημητρός. Εκείνος χάρηκε το νερόμυλο ολοένα και περισσότερο βελτιωμένο από τους προηγούμενους χρήστες και γι’ αυτό αξίζει να κερδίσει, ως ο τελευταίος κάτοχος, την ονομασία του. Εξ άλλου πάντα για οποιοδήποτε αγαθό ο τελευταίος καταγράφεται ως κάτοχος, οι προηγούμενοι ήλθον και παρήλθον! Ο παππούς μου για να αλέθει σιτάρι από όλο το λεκανοπέδιο είχε αυτόν εδώ, στη νότια πλευρά του κάμπου και στα βόρεια, το νερόμυλο της Αγίας Μαρίνας, στο Παλιόκαστρο της αρχαίας Αρίσβης. Εδώ το νερό έτρεχε άφθονο, μέσα από της Κανελλιάς το λαγκάδι, από το «Γενή Μπαχτσέ» (όμορφο κήπο), που ήταν σωστός παράδεισος και έχει πηγές στο βουνό του Κόλωνα. Πιο κάτω είναι η δεξαμενή της Ποταμιάς, που έγινε πριν εικοσιπέντε χρόνια, για να ποτίζει ο κόσμος τα χωράφια του. Πρόσεξε εδώ στο χώμα, αυτό το βολβό, θα τον αφαιρέσω, είναι ζουμπούλι διπλό, λευκό και μυρωδάτο, που το φύτεψε η γιαγιά μου, η Ευρυδίκη, όταν έμεινε για ένα χρόνο στο μύλο νιόπαντρη, πριν γεννήσει το 1906 το πρώτο από τα έξι παιδιά της, τον Κωνσταντή. Η ευαισθησία της κρατά ακόμα. Σκέψου πως με ένα και μόνο χρόνο παραμονής στο μύλο, ως σωστή νοικοκυρά, έφτιαξε κήπο που μετά από εκατό χρόνια και σε πείσμα τόσων θανάτων συνεχίζει να ανθίζει.
- Τον θέλω αυτόν το νάρκισσο, νάρκισσέ μου, θα τον φυτέψω στη βεράντα μας, στα Εξάρχεια.
- Τον έχεις, αξίζει να μυρίζεις τη μυρωδιά του, είναι δωρεά υποδοχής από τους προγόνους μου. Γι’ αυτό σε έφερα, να παίξουμε στους τούρκικους μπαχτσέδες!
- Ήταν φούρναρης ο παππούς σου!
- Στην Καλλονή, στο δυτικό μουράγιο του ποταμού Αχερώνα, είχε φούρνο. Αλλά τι ήταν εκείνος είναι ένα μεγάλο ζήτημα, αφού όργωνε, έσπερνε, θέριζε, άλεθε, ζύμωνε, έψηνε, πουλούσε ψωμί. Τα πάντα με τα χέρια του, «ατός του» καθώς έλεγε, αρχίζοντας από τη γη και φτάνοντας στον πελάτη! Παράλληλα ψάρευε και πουλούσε ψάρια. Επί πλέον καλλιεργούσε αμπέλια, έφτιαχνε κρασί, είχε ελιές και πρόβατα! Δηλαδή ήταν ζευγάς, σπορευτής, θεριστής, αλεστής, ζυμωτής, ψήστης, πωλητής, ψαράς, αμπελουργός, οινοποιός, ελαιοκόμος και κτηνοτρόφος με ανάλογες παραλλαγές επί μέρους επαγγελμάτων.
Συνεχίσαμε την πορεία, έπρεπε να βρούμε, πάντα στη βόρεια όχθη της Ποταμιάς, το καλντερίμι που ένωνε κάποτε τα Δάφια με την Ανεμώτια, όμως ο οδηγός, ο κύριος πρόεδρος, που είχε διακριτικά απομακρυνθεί καμμιά πενηνταριά μέτρα, συνέστησε με αυστηρότητα στο αγαπητό «μέλος», λόγω περιορισμένου χρόνου, να περπατά χωρίς να κουβεντιάζει συνέχεια, άμα θέλει να φθάσουμε στο εξοχικό του Μπεκήρ Αγά πριν μας πάρει η νύχτα.
Αλλά επίσης λόγω του περιορισμένου χώρου της εφημερίδας, η περιγραφή της εκδρομής θα συνεχισθεί στις επόμενες δεκαπενθήμερες επισημάνσεις, πριν αλλάξει ο μήνας!
Άρης Κυριαζής
astromereia@ath.forthnet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου