«Τις νύχτες που κλαίν των ανθρώπων τα βάσανα! Τις νύχτες που λεν των ερώτων τα θαύματα!» Στο στίχο αυτό του Οδυσσέα Ελύτη, στο «Άξιον Εστί», περικλύονται οι Μαύροι της Αμερικής, οι γνωστοί και ως Αφρικοαμερικανοί, στις τρείς δεκαετίες, που τους έζησε και τους ζεί ο γράφων, στα κοινώς μαυράδικα. Από αυτά που αναδύθηκε και ο Barack Obama! Θα χρειαζόνταν τόμοι, για να καταγράψει κανείς την οδύσσεια αυτών των ανθρώπων, διαφορετικοί από τους μαύρους της Αφρικής. Ο καπιταλισμός, με τον οποίο ζυμώθηκαν και πάλαιψαν, στάθηκε αδύνατο να τους αλλοιώσει. Η σκλαβιά 400 χρόνων με τα σκλαβοπάζαρα, η φτώχεια,...η μιζέρια, και η κοινωνική εξαθλίωση, δεν τους αφάνισε, γιατί τα ζούνε στο πετσί τους. Απεναντίας, τους διατήρησε πάντοτε ενωμένους. Το μεγάλο Μωλ της Ουάσιγκτων, που συνδέει το Καπιτώλειο με το Λευκό Οίκο, υπήρξε και αυτό ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο! Τα βάσανά τους δεν έχουν τελειωμό, αλλά και οι έρωτες τους στον ίδιο παρανομαστή. Οι δυό αυτές ανθρώπινες εκφάνσεις έχουν φτιάξει ένα πλούσιο εσωτερικό κόσμο, που ειλικρινά, δεν τον έχουμε γνωρίσει σε άλλη φυλή. Τί να πρωτοπαρουσιάσει κανείς από τα βάσανά τους. ΄Ετσι, στα πεταχτά, θα αναφερθώ, σ’ ένα από τα πάμπολλα, που έχω βιώσει, στους δρόμους της αμερικανικής πρωτεύουσας. Σε στάση λεωφορείου, νωρίς το απόγευμα, την περασμένη εβδομάδα, μαύρος τυφλός, με σκυλί ανά χείρας, προσπαθούσε να ανεβάσει στο λεωφορείο έναν άλλο μαύρο συνομίληκό του, με κομμένα τα δυό του πόδια! Και οι δυό πανευτυχείς! Γιατί το λέμε; Όταν κατέβηκαν, δεν βάσταξα, κατέβηκα και τους ρώτησα πως ζούνε. Με μια φωνή μου είπαν. «Μιά χαρά! Είμαστε πολύ ευτυχείς!». Βλέποντας τον άμοιρο με κομμένα πόδια, θυμήθηκα τα λόγια του Λουντέμη: «Κάποτε διαμαρτυρόμουνα, που δεν είχα να φορέσω παπούτσια, ώσπου συνάντησα κάποιον που δεν είχε πόδια!».
Στη γειτονιά μου, τον περασμένο χειμώνα, ένα παγερό πρωινό, 8/χρονο μαυράκι, μπροστά σ΄ενα κινέζικο μπακάλικο, από αυτά της σειράς που τους κατακλέβουν άγρια, είχε τρελλαθεί στον εμετό, σκουπίζοντα το στό στόμα του , με τα μανίκι του και τουρτουρίζοντας. Το ρώτησα τί έπαθε. Μου είπε: «Δεν ήλθαν οι γονείς μου, όλοι την νύχτα στο σπίτι! Ήμουνα νυστικός και έτρεξα, με το που άνοιξε το μαγαζί, να φάω αυτή την κονσέρβα από κρέας!». Έκλαιγε απαρηγόρητα.
Κάποια βραδιά, ένας μαύρος, ντοπαρισμένος από τα ναρκωτικά, προσπαθούσε μπροστά στη πόρτα του σπιτιού, κρατώντας ανάποδα ένα μπουκάλι γάλα, να ταΐσει το μωράκι του, που τσίριζε από το κλάμα. Δεν μπορούσε. Σηκώνει το χέρι του και μου λέει, «άνθρωπέ μου, βοήθησέ με!» Ανταποκρίθηκα μετά χαράς.
Όλα αυτά τα χρόνια, έχω κρατήσει βίβλο με τέτοιες ιστορίες, που απεικονίζουν, ανάγλυφα, τα βάσανά τους, με συγκεριμένα περιστατικά, που δεν μπορεί να συλλάβει νους ανθρώπινος. Μπούχτισα από τις κηδείες τους. Τους θερίζουν σαν τα κοτόπουλα οι πιο θανατηφόρες ασθένειες, εμφράγματα, καρκίνοι και τώρα το AIDS, που το προκαλούν τα τοξικά φάρμακα. To 57% των μάυρων της Ουάσιγκτων έχει διαγνωσθεί με τον αποκαλούμενο ιό HIV. Έχουν γεμίσει τα νεκροταφεία από τους θανάτους. Δεν τους χωράνε πιά. Στη πλειονότητα νέοι και νέες. Θρήνος και κοπετός στις κηδείες. Εκεί βλέπει κανείς το μεγαλείο του εσωτερικού τους κόσμου, από αυτά που λένε και τραγουδάνε.΄Αλλωστε, αν παρακολουθήσει κανείς προσκετικά τι λένε οι ράπερς στα τραγούδια τους, θα διαπιστώσει πως εκφράζονται τα όσα ζουν στα γκέτο. Ραγίζουν καρδιές. Και μέσα από τους θρήνους, ακούγονται οι μελωδικές τους φωνές με τα spiritual songs, όπως το «Let my people go!», «We have Come a Long way, Lord!» Δεν έχω συναντήσει πιο πιστούς στη ζωή μου. Και τα προγράμματα των κηδειών να γράφουν «Celebration of Life!»
Ζω, τόσο χρόνια μαζί τους, και δεν άκουσα ούτε έναν αναστεναγμό ή κλάμα δημόσια. Αντιμετωπίζουν τα βάσανά τους, με μια απίστευτη καρτερία και αξιοπρέπεια, έτσι στιβαγμένοι όπως ζουν, στις μεγάλες πατριαρχικές οικογένειες. Φτώχεια, αρρώστειες, βάσανα, πολυμελείς οικογένειες, παπούδες, γιαγιάδες, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος.
Αλλά και για τους έρωτές τους, δεν υπάρχει άλλη ράτσα που να συγκριθεί. Εφαρμόζουν την πολυγαμία, ως κανένας άλλος λαός. Είναι αδηφάγα σεξουαλικά όντα, για όλων των ειδών τις προτιμήσεις. Το single mother και single father είναι τόσο κοινό, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Η πάμφτωχη γειτόνισά μου, μόλις μετακόμισε σε άλλο σπίτι, που την βοήθησε να το αγοράσει η αποκαλούμενη «Κυβέρνηση» της Κομητείας Κολούμπια, είχε 6 παιδιά από διαφορετικούς άνδρες. Σπάνια θυμάμαι να μην την έχω δεί στο κατώφλι του σπιτιού της, με τα χαριτωμένα παιδάκια δίπλα, και να πιάνει ατέλειωτες ερωτοκουβέντες με τους περαστικούς νεαρούς. Σε χρόνο μηδέν, το deal έχει κλείσει. Ζευγαρώνουν ακόμη και μέσα στα λεωφορεία. Οι άνδρες κολλάνε ακόμη και έγκυες, με τα πιο απίστευτα ερωτόλογα και ανταλάσσουν τα χαρτάκια επικοινωνίας, με τα τηλέφωνά τους. Που τα βρίσκουν αυτά τα πλούσια συναισθηματικά λόγια; Εκείνοι οι γάμοι τους είναι φανταστικοί. Γλεντζέδες όσο κανένας άλλος. Δεν έχω δει ποτέ μαύρο να σηκώσει χέρι σε γυναίκα, ή σε παιδί. Σέβονται τις γυναίκες πάρα πολύ. Όταν είχε διαπραχθεί το στυγερό έγκλημα της λευκής, που έβαλε τα τρία της παιδάκια μέσα στο αυτοκίνητο, άναψε τη μηχανή, και έπεσε μέσα σε λίμνη και τα σκότωσε, βγήκε η άθλια και έκλαιγε γοερώς, λέγοντας ότι το έκανε μαύρος!! Ρωτήθηκα σε εκπομπή να εκφέρω γνώμη, πριν ομολογήσει. Το απέκλεισα κατηγορηματικά, λέγοντας πως το έγκλημα είναι λευκού. Είπα, πως ο μαύρος μπορεί να κλέψει από ανάγκη, αλλά να σκοτώσει παιδί αποκλείεται. Θα αρπάξει αυτό που θέλει και, στη συνέχεια, θα πάει το παιδί στο πιο ορατό σημείο, δηλαδή μπροστά σ΄ένα κατάστημα, για να το δουν οι περαστικοί, και θα φύγει. Και όπως έγινε. Ομολόγησε η λευκή δολοφόνος μητέρα την πράξη της. Παρόμοιο ήταν και το προ ημερών περιστατικό, όταν ξυλοκοπημένη εθελόντρια της ομάδας Μακέιν-Πέιλιν, κάτασπρη νέα, είπε ψέμματα πως την χτύπησε μαύρος. Σε χρόνο μηδέν, ομολόγησε στις Αρχές, ότι δεν ήταν αλήθεια. Λόγω της φτώχειας που τους μαστίζει, μετέρχονται ένα σωρό μεθόδους για να επιζήσουν στις γειτονιές τους, όπου κυριαρχούν τα ναρκωτικά, το πιστολίδι, η πορνεία και τα πιοτά. Είναι φοβερό το θέαμα. Τους εκμετάλλευονται οι πάντες, πρωτίστως οι έμποροι ναρκωτικών.
Είναι τέτοια η φτώχεια, που αναγκάσθηκαν πολλοί να γίνουν μουσουλμάνοι. Με ασυνήθη ταχύτητα. Η Ουάσιγκτων και τα περίχωρα ,έχουν σήμερα 26 τζαμιά. Σου το λένε κατάμουτρα, ότι αποδέχονται το Ισλάμ, γιατί ο Χριστιανισμός των λευκών τους ξεπούλησε. Δεν πάει καιρός που έμφανίσθηκαν στη γειτονιά μου λευκοί Μορμόνοι από την Γιούτα, για προσυλητισμό. ΄Ενας μαύρος μουσουλμάνος, έχοντας δίπλα το 10/χρονο παιδάκι του, κύριος καθώς πρέπει, τους ζήτησε το λόγο και, εν ολίγοις, τους είπε να τσακισθούν να φύγουν, με όλων των ειδών τα επίθετα για το superiority των λευκών.΄Εντρομο το παιδί του ρώτησε: “What about, Mr. Lambros, dady?”-έτσι είμαι γνωστός στη γειτονιά. Και εκείνος απάντησε με σοβαροφάνεια: “Mr, Lambros is a different story. He is not white! He is Greek!!” Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
‘Οταν έφθασα στην Ουάσιγκτων, επειδή δεν είχα χρήματα, ζήτησα κάποιον από την Πρεσβεία μας να μου βρεί σπίτι στα μαύρικα. Μου είπε «θα είσαι τρελός! Πηγαίνεις σε εμπόλεμη ζώνη!» Του απάντησα «Δεν πειράζει. Θα πάω εκεί». Με πήγε με το αυτοκίνητό του και έγινε άφαντος από το φόβο. Μέχρι σήμερα, δεν με πείραξε κανένας. Ο πρώτος που με επισκέφθηκε ήταν ένας 40/ρης γείτονάς μου, οικογενειάρχης, και μου απαρίθμησε τι πρέπει να κάνω, για να περάσω καλά, χωρίς προβλήματα. Συγκεκριμένα: «Δεν θα ασχολείσαι με τα ναρκωτικά. Δεν θα πειράζεις τις γυναίκες μας. Δεν θα κουβαλάς την Αστυνομία για ψύλου πήδημα». Τα τήρησα απόλυτα μέχρι τώρα και διακηρύσσω προς κάθε κατεύθυνση, ότι δεν έχω ούτε ένα παράπονο από τους άνθρωπους αυτούς.
’Οταν η πόλη της Ουάσιγκτων, πριν δυό χρόνια, με προσήγαγε στο Δικαστήριο γιατί δεν είχα κόψει το χόρτο της αυλής μου, κουβαλήθηκε όλη η γειτονιά να με υπερασπισθεί, για να μην πληρώσω πρόστιμο 2 χιλιάδες δολλάρια. Ο δικαστής που ήταν μαύρος τάχασε! Η γειτονισά μου ήλθε με τα τρία της παιδιά και ένα βυζανιάρικο στην αγκαλιά της. Ανοιξε ένα τέτοιο στόμα και έκανε μια τέτοια επίθεση στην εναγόμενη, που εκπροσωπούσε την πόλη, τύφλα να έχουν οι συνήγοροι υπερασπίσεως. Δεν πρόλαβα να πω τίποτε και ο δικαστής είπε: «Λύεται η συνεδρίαση. Αθώος ο κατηγορούμενος!» Αυτοί είναι μαύροι! Ο χώρος δεν επαρκεί για περισσότερα. Ο Barack Obama είναι ίνδαλμά τους. Απίστευτο το υλικό που συγκέντρωσα, στους 21 μήνες προεκλογικής εκστρατείας.
Και η δική μου φτώχεια με οδήγησε στα γκέτο τους. Και έκτοτε παρέμεινα. Γι΄ αυτό και λέω πάντα «Πάει ζωή μου άδικα, βουλιάζω στα μαυράδικα!», όταν με ρωτάνε πως τα περνάω. Ενώ άλλοι συμπατριώτες μου , βουλιάζουν στα ουζάδικα, που λέει η λαική μας μούσα. Το ήξερε αυτό πολύ καλά και ο αείμνηστος, φίλος, Πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρεόυ, οπότε, κατά την μοναδική επίσκεψή, εδώ στην ουάσιγκτων, με ρώτησε, στο ξενοδοχείο Hays Adams, δίπλα από το Λευκό Οίκο, όπου διέμενε: «Λάμπρο, παιδί μου, ζεις ακόμη εκεί στα μαυράδικα;» Του είπα: «Μάλιστα, κ. Πρόεδρε!» Και απάντησε χαριτωλογώντας: «Θα έχω να το διηγούμαι! Ποιός ζεί στην Ουάσιγκτων; Oι μαύροι, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο Λάμπρος!»
Ουάσιγκτων, του Λάμπρου Παπαντωνίου, 3.11.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου