Στις μέρες μας βλέπουμε μια τεράστια κίνηση πολλαπλών απογραφών. Το διάλλειμα με την αποθέωση του ατομικισμού, που συνειδητά επέτρεψαν και ευνόησαν οι δυνάμεις του σύγχρονου κεφαλαίου, τέλειωσε και περνάμε πιά σε … συγκέντρωση στοιχείων. Κτηματολόγιο ξεκίνησε επί «Λαλιώτη», «Περιουσιολόγιο» ευαγγελίζεται ο «Τσίπρας», Απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων επέβαλε ο «ΓΑΠ»*. Γιατί άραγε, αφού κάθε δέκα χρόνια, όπως το 2011, γίνεται γενική «απογραφή»;
«…Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν…» ( Λκ 2,1-7). Απογραφή κάνουν οι «Αυτοκρατορίες» όχι μόνο στην «Μητρόπολη», αλλά και στις «Επαρχίες» για δυο βασικούς λόγους:
α) Για να ομαδοποιήσουν τους «υπηκόους» ως εξουσιαστές και να επιβάλλουν πιο σύγχρονες μορφές ελέγχου, υποταγής και τιμωρίας σε όσους αμφισβητούν και
β) Για να επιβάλλουν πιο εκτεταμένες, βαθύτερες και σίγουρες φορολογίες-αφαιμάξεις τόσο στους υπηκόους, όσο και στις επαρχίες, δωροδοκώντας «Επάρχους» και ανώτερους υπαλλήλους-δωσίλογους.
Η εκκλησιαστική παράδοση παραλλήλισε αυτή την «σύμπτωση», δηλ. τη την ενσάρκωση του Θεού Λόγου με τη Γέννηση του Ιησού από τη Μαρία στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, αντιπαραβάλλοντας την εξουσιαστική απαίτηση του αυτοκράτορα με το αγαπητικό κάλεσμα του Θεού Λόγου. Ενός καλέσματος που έγινε εξελικτικά, αλλά που από την πρώτη στιγμή σηματοδοτήθηκε με τη γέννηση, όχι σε παλάτι, αλλά σε σπήλαιο που χρησιμοποιούσαν οι πιο φτωχοί οικονομικοί παραγωγοί, φτωχοί τσοπάνηδες.
Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου βρίσκεται στον αντίποδα της «αποσάρκωσης» του ανθρώπου[«…μα η εξουσία επιμένει αποσάρκωση. Γι' αυτό αυτές τις μέρες νοστάλγησα ανθρωπισμό ενσαρκωμένο…» - ποίημα του φίλου Γιάννη Ποταμιάνου].
Μιας προσπάθειας αποσάρκωσης, αλλοτρίωσης του ανθρώπου σε κτήνος από την (κατ) εξουσία και την μετατροπή των ανθρώπινων συμβιώσεων σε δουλοπαροικές γκετοποιήσεις, χειρότερες απ’ αυτές που βιώνουν τα «εξημερωμένα» κοπάδια ζώων. Αποτελεί «… το ζευγάρωμα ουρανού και γης, το λώρο τον ομφάλιο, που όντας Θεού Υιός, και Θεός ο ίδιος, έγινε γιος τ’ ανθρώπου…» (Εύη Βουλγαράκη).
Μια από του υμνογράφους της εκκλησιαστικής λατρείας, η Κασία, με δυο τροπάρια μετέτρεψε σε λατρευτικούς ύμνους την ενσάρκωση του Θεού Λόγου, νοηματοδοτόντας παράλληλα και στον αντίποδα την «άλλη» απογραφή, όχι απλά με μια άλλη «ιδεολογία», αλλά με μια άλλη θεολογία πρακτική:
i) «…Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς… Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί, τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος, ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί, ὀνόματι θεότητος, σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν…» (ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ, Δοξαστικόν, Ἦχος β´) και
ii) «Ὅτε καιρός, τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας σου, πρώτη ἀπογραφὴ τῇ οἰκουμένῃ ἐγένετο, τότε ἔμελλες τῶν ἀνθρώπων ἀπογράφεσθαι τὰ ὀνόματα, τῶν πιστευόντων τῷ τόκῳ σου· διὰ τοῦτο τὸ τοιοῦτον δόγμα, ὑπὸ Καίσαρος ἐξεφωνήθη· τῆς γὰρ αἰωνίου σου βασιλείας, τὸ ἄναρχον ἐκαινουργήθη. Διό σοι προσφέρομεν καὶ ἡμεῖς, ὑπὲρ τὴν χρηματικὴν φορολογίαν, ὀρθοδόξου πλουτισμὸν θεολογίας, τῷ Θεῷ καὶ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Ἐις τοὺς Αἴνους, τὰ Ἰδιόμελα, Δοξαστικόν, Ἦχος πλ. β´). [Ύμνοι Χριστουγέννων από τη σελίδα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου»].
Τι σηματοδοτεί επομένως η εκκλησιαστική λατρεία των ημερών; Ο Ιησούς κάνει μια «από τα κάτω» σύναξη-Βασιλεία, με ελεύθερη συνείδηση και όχι καταναγκασμό.
Στη βαριά φορολογία-φοροκλοπή στις δυνάμεις της εργασίας. Αντιθέτει τον «ορθόδοξο πλουτισμό θεολογίας» για την μετατροπή της επιβίωσης των ατόμων σε συλλογική ζωή αλληλεγγύης, αλληλλοπεριχώρησης και αγάπης.
Απέναντι στις δυνάμεις κατ-εξουσιασμού δεν χαρίζεται, δεν γλύφει, δεν δικαιολογεί, δεν συνδιαλέγεται υποχωρώντας, αλλά και δεν βιάζεται με απονενοημένες ατομικές προσπάθειες «βίας» να λύσει το πρόβλημα. Ρίσκαρε τη βία στα εμπορεύματα και τους πάγκους μία μόνο φορά: Όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες εμπορευματοποίησαν το ιερό (Ναό του Σολομώντα) και ξευτέλιζαν το περιεχόμενο της άλλης βιωτής. Και πλήρωσε με το Γολγοθά, τον οποίο όμως μετέτρεψε μέσω του πόνου και του θανάτου σε Θαβώρ.
Το τραγικό στις μέρες μας όμως είναι, ότι εκτός από πολλούς αγίους λαϊκούς, μοναχούς και λίγους κληρικούς, «αξιοσέβαστοι» θρησκευτικοί ηγέτες είτε να δικαιολογούν και κεφάλαιο, επάρχους και αυτοκράτορες (τρόικα), είτε να υποβιβάζονται σε φτηνούς υπηρέτες νεοναζιστικών ομαδοποιήσεων τύπου «Ιούδα Ισκαριώτη»…
Ζει όμως Κύριος ο Θεός… Θα γεννήσει «τέκνα από τις πέτρες», θα καλεί συνεχώς στο Μεγάλο Δείπνο όχι από τα σαλόνια των «δωσίλογων», αλλά από τους δρόμους των νεόφτωχων, τις πλατείες της αλληλεγγύης και των μεγάλων κινητοποιήσεων για την κλοπή του ιδρώτα του κόσμου της εργασίας – «ο μισθός ο αποστερημένος», που φτάνουν «στα ώτα Κυρίου Σαβαώθ»… (Επιστολή Ιακώβ, Κεφ.5, στιχ. 4).
Απέναντι στις απογραφές των εξουσιαστών, απαντά ο χορηγός της Ζωής με την εξουσίας της ενανθρώπησης, με την οποία απογράφονται – όπως φαίνεται στο Ευαγγέλιο της Κρίσης – οι δικοί του άνθρωποι, όχι όμως μετα τυπικά θρησκετικά απογραφικά δεδομένα. Αλλά από τα δεδομένα από τα οποία στάζει από το κορμί τους ιδρώτας, κλάμα και αίμα…
«…Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν…» ( Λκ 2,1-7). Απογραφή κάνουν οι «Αυτοκρατορίες» όχι μόνο στην «Μητρόπολη», αλλά και στις «Επαρχίες» για δυο βασικούς λόγους:
α) Για να ομαδοποιήσουν τους «υπηκόους» ως εξουσιαστές και να επιβάλλουν πιο σύγχρονες μορφές ελέγχου, υποταγής και τιμωρίας σε όσους αμφισβητούν και
β) Για να επιβάλλουν πιο εκτεταμένες, βαθύτερες και σίγουρες φορολογίες-αφαιμάξεις τόσο στους υπηκόους, όσο και στις επαρχίες, δωροδοκώντας «Επάρχους» και ανώτερους υπαλλήλους-δωσίλογους.
Η εκκλησιαστική παράδοση παραλλήλισε αυτή την «σύμπτωση», δηλ. τη την ενσάρκωση του Θεού Λόγου με τη Γέννηση του Ιησού από τη Μαρία στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, αντιπαραβάλλοντας την εξουσιαστική απαίτηση του αυτοκράτορα με το αγαπητικό κάλεσμα του Θεού Λόγου. Ενός καλέσματος που έγινε εξελικτικά, αλλά που από την πρώτη στιγμή σηματοδοτήθηκε με τη γέννηση, όχι σε παλάτι, αλλά σε σπήλαιο που χρησιμοποιούσαν οι πιο φτωχοί οικονομικοί παραγωγοί, φτωχοί τσοπάνηδες.
Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου βρίσκεται στον αντίποδα της «αποσάρκωσης» του ανθρώπου[«…μα η εξουσία επιμένει αποσάρκωση. Γι' αυτό αυτές τις μέρες νοστάλγησα ανθρωπισμό ενσαρκωμένο…» - ποίημα του φίλου Γιάννη Ποταμιάνου].
Μιας προσπάθειας αποσάρκωσης, αλλοτρίωσης του ανθρώπου σε κτήνος από την (κατ) εξουσία και την μετατροπή των ανθρώπινων συμβιώσεων σε δουλοπαροικές γκετοποιήσεις, χειρότερες απ’ αυτές που βιώνουν τα «εξημερωμένα» κοπάδια ζώων. Αποτελεί «… το ζευγάρωμα ουρανού και γης, το λώρο τον ομφάλιο, που όντας Θεού Υιός, και Θεός ο ίδιος, έγινε γιος τ’ ανθρώπου…» (Εύη Βουλγαράκη).
i) «…Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς… Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί, τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος, ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί, ὀνόματι θεότητος, σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν…» (ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ, Δοξαστικόν, Ἦχος β´) και
ii) «Ὅτε καιρός, τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας σου, πρώτη ἀπογραφὴ τῇ οἰκουμένῃ ἐγένετο, τότε ἔμελλες τῶν ἀνθρώπων ἀπογράφεσθαι τὰ ὀνόματα, τῶν πιστευόντων τῷ τόκῳ σου· διὰ τοῦτο τὸ τοιοῦτον δόγμα, ὑπὸ Καίσαρος ἐξεφωνήθη· τῆς γὰρ αἰωνίου σου βασιλείας, τὸ ἄναρχον ἐκαινουργήθη. Διό σοι προσφέρομεν καὶ ἡμεῖς, ὑπὲρ τὴν χρηματικὴν φορολογίαν, ὀρθοδόξου πλουτισμὸν θεολογίας, τῷ Θεῷ καὶ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Ἐις τοὺς Αἴνους, τὰ Ἰδιόμελα, Δοξαστικόν, Ἦχος πλ. β´). [Ύμνοι Χριστουγέννων από τη σελίδα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου»].
Τι σηματοδοτεί επομένως η εκκλησιαστική λατρεία των ημερών; Ο Ιησούς κάνει μια «από τα κάτω» σύναξη-Βασιλεία, με ελεύθερη συνείδηση και όχι καταναγκασμό.
Στη βαριά φορολογία-φοροκλοπή στις δυνάμεις της εργασίας. Αντιθέτει τον «ορθόδοξο πλουτισμό θεολογίας» για την μετατροπή της επιβίωσης των ατόμων σε συλλογική ζωή αλληλεγγύης, αλληλλοπεριχώρησης και αγάπης.
Απέναντι στις δυνάμεις κατ-εξουσιασμού δεν χαρίζεται, δεν γλύφει, δεν δικαιολογεί, δεν συνδιαλέγεται υποχωρώντας, αλλά και δεν βιάζεται με απονενοημένες ατομικές προσπάθειες «βίας» να λύσει το πρόβλημα. Ρίσκαρε τη βία στα εμπορεύματα και τους πάγκους μία μόνο φορά: Όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες εμπορευματοποίησαν το ιερό (Ναό του Σολομώντα) και ξευτέλιζαν το περιεχόμενο της άλλης βιωτής. Και πλήρωσε με το Γολγοθά, τον οποίο όμως μετέτρεψε μέσω του πόνου και του θανάτου σε Θαβώρ.
Το τραγικό στις μέρες μας όμως είναι, ότι εκτός από πολλούς αγίους λαϊκούς, μοναχούς και λίγους κληρικούς, «αξιοσέβαστοι» θρησκευτικοί ηγέτες είτε να δικαιολογούν και κεφάλαιο, επάρχους και αυτοκράτορες (τρόικα), είτε να υποβιβάζονται σε φτηνούς υπηρέτες νεοναζιστικών ομαδοποιήσεων τύπου «Ιούδα Ισκαριώτη»…
Ζει όμως Κύριος ο Θεός… Θα γεννήσει «τέκνα από τις πέτρες», θα καλεί συνεχώς στο Μεγάλο Δείπνο όχι από τα σαλόνια των «δωσίλογων», αλλά από τους δρόμους των νεόφτωχων, τις πλατείες της αλληλεγγύης και των μεγάλων κινητοποιήσεων για την κλοπή του ιδρώτα του κόσμου της εργασίας – «ο μισθός ο αποστερημένος», που φτάνουν «στα ώτα Κυρίου Σαβαώθ»… (Επιστολή Ιακώβ, Κεφ.5, στιχ. 4).
* «…Η εξουσία έχει δύο όπλα. Το ψεύδος και την απάτη, που την μετατρέπουν σε γοητευτικό αφήγημα μέσω της κάστας των επαγγελματιών πολιτικών και των χρυσοκάνθαρων της στρατευμένης δημοσιογραφίας. Να δώσουμε μερικά παραδείγματα. Όταν έγινε η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, είπαν πως ήταν για την εξυγίανση του Δημοσίου. Και ποιος δεν την ήθελε…».
[Περικλής Κοροβέσης].
http://manitaritoubounou.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου