την εποχή εκείνη οι τράπεζες ήταν: Εθνική, Εμπορική, Ιονική, Αγροτική, ήτοι τράπεζες κρατικές με υψηλές αποδοχές και εξαίρετες ιατροφαρμακευτικές παροχές για τους υπαλλήλους τους και χαλύβδινες συλλογικές συμβάσεις. Υπήρχε και η ιδιωτική Τράπεζα Πίστεως, η οποία υπελείπετο κατά πολύ των άλλων, αλλά διέθετε και εκείνη συλλογική σύμβαση με σοβαρά προνόμια για τους υπαλλήλους της, οι οποίοι, παρά ταύτα, ζήλευαν τους υπαλλήλους των άλλων τραπεζών, όπως ζήλευαν τους υπαλλήλους της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΣΕ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων/επιχειρήσεων
[ΣΗΜ: οι εν λόγω 4 τράπεζες ήταν όχι μόνον κρατικές, αλλά και κραταιές για τον ακόλουθο πολύ απλό λόγο: διέθετε εκάστη μία ή δύο θυγατρικές ασφαλιστικές εταιρείες και δεν χορηγούσε δάνειο, εάν ο δανειολήπτης δεν ασφαλιζόταν στη θυγατρική ασφαλιστική. Αυτός είναι και ο λόγος που οι θυγατρικές ασφαλιστικές (ΕΘΝΙΚΗ, ΑΣΤΗΡ, ΦΟΙΝΙΞ, ΙΟΝΙΚΗ, ΑΓΡΟΤΙΚΗ) είχαν τη μερίδα του λέοντος στην ασφαλιστική αγορά και μπορούσαν να εξομοιώνουν τους υπαλλήλους τους με τους συναδέλφους τους των μητρικών τραπεζών. Αυτό θα πει ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ και μάλιστα χρηματοπιστωτικός]. Υπήρχε βέβαια και η Τράπεζα Κρήτης και μερικές ακόμη μικρού μεγέθους ιδιωτικές τράπεζες.
Σιγά-σιγά οι μη ιδιωτικές τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν έναντι πινακίου φακής, αλλά τα υπαλληλικά προνόμια διατηρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό και η διαπλοκή συνεχίσθηκε μεταξύ πολιτικών και μεγαλομετόχων των τραπεζών. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ότι τα δύο μεγάλα κώματα οφείλουν στις τράπεζες περί τα € 200 εκ. από δάνεια με εχέγγυο, άκουσον-άκουσον, τις μελλοντικές κρατικές χρηματοδοτήσεις, ήτοι δανεικά κι’ αγύριστα, ότι τα ΜΜΕ που παίζουν τώρα τον βρώμικο μνημονιακό τους ρόλο χρωστούν στις τράπεζες άλλα τόσα άνευ ικανών εχεγγύων, ήτοι δανεικά κι’ αγύριστα, και πάει λέγοντας. Να μη μιλήσουμε για τα υπόλοιπα θαλασσοδάνεια, τα οποία εχορηγούντο [μήπως χορηγούνται ακόμη;] αφειδώς με κριτήρια πάντοτε διαπλεκτικά σε οποιονδήποτε παρατρεχάμενο ή ψηφοσυλλέκτη.
Γυρίζοντας πίσω στην εικοσαετία 1981-2003 παρατηρούμε εκ των υστέρων, ήτοι κατόπιν εορτής, τα εξής φαινόμενα:
α] απεριόριστους διορισμούς στον Δημόσιο Τομέα με καθαρά κομματικά κριτήρια έναντι ψήφων [θυμηθείτε τις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ και το χαρτάκι που έπρεπε να διαθέτει ο υπό διορισμόν που βεβαίωνε ότι είναι μέλος κάποιας κλαδικής],
β] παραγγελίες μικρών και μεγάλων έργων και προμηθειών, εν πολλοίς άχρηστων, περιλαμβανομένων των Ολυμπιακών έργων, έναντι υπέρογκων τιμημάτων, τα οποία υπέκρυπταν υψηλότατες μίζες υπέρ των εκλεκτών του συστήματος,
γ] αναρρόφηση των περιουσιών της μεσαίας και εργατικής τάξης από τη χοάνη των κρατούντων δια του κακουργήματος του Χρηματιστηρίου το 1999, το οποίο συγκάλυψαν οι πάντες. Ακόμη και ο Κ. Καραμανλής δεν τόλμησε να θίξει τα κοράκια του ελληνικού λαού, αφού οι διαπλεκόμενοι γύρω του «κρατούσαν» ο ένας τον άλλον.
Για να καλυφθούν οι δαπάνες για όλα αυτά τα τερατουργήματα, έπρεπε να αυξηθεί η φορολογία, πράγμα αδιανόητο, αφού αύξηση της φορολογίας θα οδηγούσε το εκάστοτε κυβερνών κόμμα σε εκλογική συντριβή. Έτσι, το Δημόσιο άρχισε να δανείζεται ασυστόλως εκδίδοντας ομόλογα, τα οποία αγόραζαν κατά κανόνα οργανισμοί ελεγχόμενοι από την κυβέρνηση, ήτοι ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες. Ομόλογα αγόραζαν και αλλοδαπές τράπεζες που χρηματοδοτούσαν τους κατασκευαστές των πολλαπλώς υπερτιμημένων έργων και προμηθειών. Σε τέτοια ομόλογα εναπέθεσαν και οι μικροεπενδυτές τις λιγοστές αποταμιεύσεις τους πιστεύοντας ότι το κράτος δεν μπορεί να πτωχεύσει, αφού βρίσκεται στα στιβαρά χέρια ενός Αντρέα, ενός Δρακουμέλ και ενός Σημίτη.
Αν δεν είναι έτσι, γιατί δεν συγκροτούμε μία Επιτροπή Ελέγχου του Χρέους;
Όταν ο Γιωργάκης και οι εντολείς του έκαναν τα γάλατα να σφίξουν κλείνοντας σκοπίμως τη στρόφιγγα του δανεισμού, έπρεπε να έλθει το κούρεμα.
Εκεί, λοιπόν, που όφειλε το Δημόσιο στα Ταμεία, στις τράπεζες και στους μικροεπενδυτές 100, τους είπε ότι θα πάρουν 50 και πανηγύριζαν οι κυβερνώντες που οι δανειστές μας, δηλαδή εμείς, θα πάρουν λιγότερα.
Με τα Ταμεία δεν ασχολήθηκαν, αφού γνωρίζουν ότι τα Ταμεία απλώς δεν θα μπορούν λόγω του κουρέματος να πληρώσουν συντάξεις και να καλύψουν δαπάνες για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σπουδαία τα λάχανα. Τους μικροεπενδυτές τούς είχαν χεσμένους.
Τί θα γινόταν, όμως, με τις τράπεζες που είχαν χασούρα από το κούρεμα, αλλά έχουν και κάτι μετόχους με υψηλά ποσοστά στο μετοχικό κεφάλαιο που μετέχουν στον κύκλο των διαπλεκομένων; Τί θα γινόταν με αυτές που διαθέτουν € 170 δισ. σε καταθέσεις του κοινού και δεν έχουν το αντίστοιχο ρευστό για να τις επιστρέψουν; Υπό την απειλή τής κατάρρευσης των τραπεζών, οπότε θα ερχόταν το χάος με τα τανκς, όπως μας προειδοποίησε ο παντογνώστης Πάγκαλος, το κράτος απεφάσισε να δανεισθεί εκ νέου για να αυξήσει τα κεφάλαια των τραπεζών, τα οποία, φυσικά, θα συνεχίσουν να διαχειρίζονται οι διαπλεκόμενοι τραπεζίτες-μέτοχοι.
Θεωρώ βέβαιον ότι οι τράπεζες δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα κεφάλαια αυτά, οπότε το Δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει τα δάνεια που θα έχει λάβει για την ενίσχυση των κεφαλαίων των τραπεζών. Πώς; Μα επιβάλλοντας νέα φορολογία. Όπως ακριβώς καλύπτει με νέα ανάλγητη φορολογία και τα € 500 εκ. που οφείλουν οι τράπεζες στο Δημόσιο, αλλά αρνούνται να τα πληρώσουν με το «έτσι θέλω» χωρίς να ιδρώνει κανενός το αυτάκι. Ούτε του ΚΚΕ.
Η φήμη ότι ο Στουρνάρας τους έστειλε επιστολή, με την οποία διατάσσει την άμεση καταβολή του ποσού, τελεί ακόμη υπό διασταύρωση. Αλήθεια, η έκθεση Blackrock μέχρι πότε θα παραμένει επτασφράγιστο μυστικό κ. Στουρνάρα και κ. Προβόπουλε; Και μέχρι πότε θα παρατείνετε κ. Στουρνάρα την προθεσμία δημοσιοποιήσεως στοιχείων των τραπεζών για το πρώτο τρίμηνο του 2012;
Συμπέρασμα: ό,τι έκαναν οι κατάπτυστες κυβερνήσεις με δανεικά αντί με φόρους, θα πληρωθεί τώρα με φόρους, από τους οποίους θα αντληθούν τα κεφάλαια για την αποπληρωμή των δανεικών. Τόσο απλό, αλλά και συνάμα ιδιοφυές. Συλλέκτης των φόρων ο εκλεκτός των μεγαλομετόχων των τραπεζών κ. Στουρνάρας, γνωστός κρατικοδίαιτος οικονομολόγος ολκής με διεθνή ακτινοβολία.
Μήπως, λέω μήπως, είχε δίκηο ο Πάγκαλος που είπε «Τα φάγαμε όλοι μαζί»; Αλλά αφού τα φάγαμε όλοι μαζί, γιατί θα πρέπει να τα πληρώσουμε όλοι μαζί ανεξαρτήτως του ποιος έφαγε πόσα; Η απάντηση είναι απλή: η διανομή του πλούτου και η κατανομή των φορολογικών βαρών λειτουργούν ανέκαθεν υπέρ των ολίγων ισχυρών και εις βάρος των πολλών αδυνάτων. Το γνωρίζαμε, το γνωρίζουμε, εξ ου και ψηφίζουμε πάντοτε με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας συμβιβασμένοι με αυτή την αρχή. Τούτο αποδεικνύεται και από συνδυασμό στατιστικών. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: κατά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις το 20% του εκλογικού σώματος προτιμά τη ΝΔ. Από την άλλη μεριά το 80% των πολυκατοικιών δεν έβαλε πετρέλαιο λόγω ανέχειας των ενοίκων. Άρα, πετρέλαιο έβαλε το 20% που έχει. Αυτό το 20% που έβαλε πετρέλαιο πρέπει να είναι το ίδιο με το 20% που προτιμά τη ΝΔ. Δεν εξηγείται διαφορετικά το όλο σκηνικό.
Αυτό το 20% κυβερνούσε και θα κυβερνά εσαεί είτε ως ΠΑΣΟΚ είτε ως ΝΔ. Ακριβώς όπως ο μέτοχος τραπέζης που κατέχει ή ελέγχει το 10% των μετοχών διοικεί την τράπεζα και αποφασίζει και διατάσσει. Και μη μου πείτε «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει», διότι δεν είναι τυχαίο που ο Χριστόφιας είπε την περασμένη εβδομάδα: «Από τη στιγμή δε που μια μεγάλη κυπριακή τράπεζα δεν μπόρεσε να ανακεφαλαιοποιηθεί στα χρονικά όρια που καθόρισε η Ευρωπαϊκή Ένωση, προ του φάσματος της κατάρρευσής της που θα παρέσυρε την οικονομία του τόπου στη χρεοκοπία, υποχρεωθήκαμε να προσφύγουμε στο Μηχανισμό.» [05.12.2012].
Επειδή οι μέτοχοι μίας τράπεζας δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη να ενισχύσουν το μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζάς τους, της επιχείρησής τους. Για να μην καταστραφεί μία κωλοτράπεζα και οι μέτοχοί της, υπήχθη στο Μνημόνιο όλη η πολύπαθη Κύπρος.
Η δήλωση του Χριστόφια δεν «έπαιξε» στα ΜΜΕ. Μόνο το κλάμμα του αργότερα «έπαιξε», το οποίο πολύ εύστοχα σατιρίσθηκε στο http://pitsirikos.net/2012/12/τι-όμορφος-που-είσαι-όταν-κλαις/.
Ο Αττίλας ΙΙΙ μπούκαρε εκ Δυσμών στην ελεύθερη Κύπρο!!!
Τέλος, είναι τυχαίο ότι με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου απαλλάσσονται προκαταβολικώς οι διοικήσεις των Τραπεζών από κάθε ευθύνη για συμμετοχή στα διάφορα κουρέματα, επαναγορές, ανακεφαλαιοποιήσεις κ.λπ.; Αυτό και μόνον δείχνει ότι γνωρίζουν οι κρατούντες πως αυτό που κάνουν είναι έγκλημα και θέλουν να περάσουν στο απυρόβλητο. Είναι θέμα ερμηνείας όμως. Θα βρεθούν άραγε δικαστές που θα κρίνουν ότι οι εν λόγω απαλλακτικές διατάξεις είναι αντισυνταγματικές;
Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται στο απυρόβλητο ολόκληρος ο εγκληματικός χρηματοπιστωτικός τομέας μαζί με κάθε Δημόσια Αρχή και να οδηγείται στις φυλακές ο τελευταίος πολίτης για € 5.000 ή να κατάσχεται το σπίτι του για € 300.
Ηθικόν δίδαγμα:
θα απαλλαγείς από τον μέτοχο τραπέζης, μόνον το πουλί σου αν δεν παίζεις.
Σωτήριος Καλαμίτσης
http://taxalia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου