ΖΟΥΣΑΜΕ μέχρι τώρα σὲ μιὰ πλάνη. Εἴχαμε ἀντλήσει χρώματα μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορική μας μνήμη καὶ εἴχαμε ζωγραφίσει μ’ αὐτὰ ἕναν πίνακα, ποὺ ἀπεικόνιζε τὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων, ποὺ θέλαμε μὲ τὴν ἑλληνικὴ πολιτεία. Σὲ ἐποχὴ ποὺ κλόνισε ἀπὸ τὰ βάθρα τους τὰ αὐτονόητα, ἐμεῖς φανταζόμαστε ὅτι θὰ παραμέναμε, ὡς θεανθρώπινος θεσμός, στὸ ἀπυρόβλητο. Μὲ τὴ σιγουριὰ τῆς διαβεβαιώσεως τοῦ Χριστοῦ περὶ τῆς ἄμοιρης θανάτουἘκκλησίας Του, δὲν μπήκαμε ποτὲ στὸν κόπο νὰ ἐρευνήσουμε, στὶς μέρες μας, κατὰ πόσο παραμένει στέρεος στὸ κέντρο τοῦ πολιτισμοῦ μας ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς Πίστεώς μας. Δὲν ἀφουγκραζόμασταν τὶς βουβὲς ἰαχὲς στὴν περιρρέουσα εὐρωπαϊκὴ ἀτμόσφαιρα κι ὅταν τὰ ὀσφραινόμασταν πιστεύαμε ὅτι δὲν θὰ χτυπήσουν τὴν ἐθνική μας πόρτα ποτέ.
Ἐπιτρέψαμε στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ μᾶς εὐνουχίσει μεταχειριζόμενη τὸν πουριτανισμὸ, μὲ τὸν ὁποῖο τὴν μαστιγώναμε. Ἀπέδειξε εὔκολα ὅτι εἴμαστε ἠθικὰ διαβλητοὶ καὶ οἰκονομικὰ ἐπιρρεπεῖς στὴν ἀναξιοπρέπεια καὶ στὴν ἀνεντιμότητα.Ἔτσι μᾶς ἀφαιρέθηκε ὁ ρόλος τοῦ τιμητῆ καὶ ἡ κράδη τοῦ Χριστοδουλικοῦ δακτύλου κόστισε σὲ ὅλους μας ἀκριβά.
Ἦρθε ἡ ὥρα ἑνὸς ἐπικίνδυνου ἱστορικοῦ πειραματισμοῦ. Ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία, μὲ πρόφαση τὴν ὑπόθεση Βατοπαιδίου ἄρχισε νὰ ξεσπαθώνει γιὰ νὰ πάρει τὴ revance ἀπέναντι στὴ διαχρονικότητα τῶν Ἐπισκόπων. Ἡ μυωπικὴ ἑλληνικὴ πολιτική, ἐκτιμώντας κοντόφθαλμα τό ἄλλοθι, ποὺ οἰκοδομεῖ ἡ Εὐρώπη πρὶν νὰ κηρύξει θρησκευτικοὺς πολέμους, φαντάζεται ὅτι τὸ Κράτος μας μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς πνευματικὸ καὶ πολιτιστικὸ προσανατολισμό.
Καὶ γυρίζει σὲ παλιομοδίτικες τακτικές, παραθεωρήσεως τῆς δραστικῆς εὐαγγελικῆς παράδοσης. Γυρίζει τή πλάτη της στὴ φωτιά, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ πῶς θὰ καθίσει, στὴ συνέχεια, στὰ πληγωμένα της ὀπίσθια.
Τώρα ποὺ παλινορθώνονται οἱ δικέφαλοι, τώρα ποὺ ἀναμοχλεύονται οἱ θρύλοι καὶ ξεθάβονται ἀπὸ τὰ σεντούκια οἱ συμβολισμοί, τώρα ποὺ παραχαράσσονται οἱ ἱστορίες καὶ ὑποκλέπτονται οἱ ἱστορικὲς μνῆμες, τώρα ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία ἀποφάσισε νὰ «ἀποδεσμευτεῖ» ἀπο τὰ δεσμὰ τῆς θρησκείας! Ἡ σύγχρονοι εἰκονοκλάστες, μιμοῦνται τὸ σκύλο, ποὺ γλύφει στὴν λίμα τὸ ἴδιο του τὸ αἷμα.
Ὄψιμες μπολσεβικικὲς πρακτικές, διανθισμένες μὲ τὴν ἐπίφαση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σὲ μιὰ Εὐρώπη, ποὺ ἀναζητᾶ τὸ πνευματικό της χρῶμα γιὰ νὰ τὸ μεταχειριστεῖ ὡς ἀνάχωμα. Ξεψυχισμένες προσπάθειες, προδομένα παχνόβια νομοσχέδια, σὲ μιὰ Εὐρώπη ποὺ συστήνει στὴ Γαλλία Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ταυτότητος, ἀνατρέποντας ἀκόμη καὶ τὸ βασικὸ σύνθημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης.
(Ἀλήθεια, καταλάβατε ὅτι ὁ ὅρος «πολυπολιτισμικότητα» ἄρχισε νὰ καταχωνιάζεται στὰ λεξικὰ ἀραχνιασμένων βιβλιοθηκῶν;)
Στὴν Πατρίδα μας συνεχίζουμε νὰ ζοῦμε, ἀναδρομικά! Τὸ σύνδρομο τοῦ συμμοριτοπόλεμου βαραίνει ἀκόμα ἐπάνω μας. Τὸ κόμπλεξ τῆς Χούντας δηλητηριάζει ἀκόμα τὴ ζωή μας. Φοβόμαστε τὶς λέξεις, ντρεπόμαστε τὴν ἀλήθεια, τρέμουμε τὴ μομφή. «Μὴ τυχὸν μᾶς ποῦν…», «μὴ τυχὸν μᾶς χαρακτηρίσουν…».Ἔτσι γέμισε ἡ τηλεόραση κοινωνικὰ περιθωριακοὺς καὶ ἡ ζωὴ μας γέμισε δειλία, ὑποκρισία, ἐπιτήδευση καὶ ψευτιά.
Τελικά, ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὴν Ἐκκλησία του. Περισσότερο ἀπὸ ὅτι τὴν ἀγαπᾶμε ἐμεῖς. Καταλάβαμε πιὰ ὅτι ὁ καίσαρας δὲν γίνεται φίλος. Ἡ προσκόλλησή μας στὴν κοσμικὴ ἐξουσία, νιώσαμε ὅτι ἔβλαψε τὴν Πίστη. Οἱ ψευδαισθήσεις, μιᾶς «ἐλέῳ Θεοῦ» Πολιτείας, καιρὸς εἶναι νὰ μᾶς φύγουν. Ἀπὸ τὰ ὄνειρα τῆς «συναλληλίας» καλὰ εἶναι νὰ ξυπνήσουμε. «Τὰ αὐτονόητα» ἄς μὴ συντελοῦν στὴ νάρκη μας, δὲν ὑπάρχουν πιά. Τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, «ἕνα πουκάμισο ἀδειανό».
Καὶ ὡς Ἐκκλησία ἄς συνεχίσουμε τὴ ματωμένη ρότα μας, ποὺ κλείνει μέσα της τὶς ἁμαρτίες μας, τὰ πάθη, τὰ δάκρυα, τὴ μετάνοιά μας.
Νὰ μαζέψουμε τὸν κόσμο μας, νὰ εὐαγγελισθοῦμε τὸ λαό μας, νὰ δώσουμε τὴν ἐλπίδα στοὺς ἀνθρώπους μας. Ὄχι σὰν «θεσμὸς» τῆς Πολιτείας, μήτε σὰν Νομικὸ πρόσωπο ἢ βάσει τοῦ τάδε Νόμου τοῦ Συντάγματος. Ἀλλὰ σὰν Ἐκκλησία.
Ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία δὲν ἄντεξε τὴν εἰλικρίνεια. Δὲν θέλησε τὴν ἀλήθεια τῆς ἀνθρώπινης πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας της. Ἴσως νὰ προτιμοῦσε ἀγγέλους γιὰ λειτουργούς, χωρὶς στομάχι καὶ νεῦρα. Ἄς ναυαγήσει, λοιπόν, τὸ Κράτος μας στὸ νησὶ ποὺ τὸ λένε Οὐτοπία, ἄς νομοθετεῖ αὐτοκτονικά, ἄς σκιαμαχεῖ ἐκδικούμενη τὰ δικά της σκάνδαλα, ἄς βαυκαλίζεται μὲ τὴν ἰδέα μιᾶς ἄθρησκης ἰδεατῆς Πολιτείας. Ἄς κατεβάζει σήμερα τὶς εἰκόνες ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ἀπὸ τὰ δικαστήρια καὶ αὔριο ἀπὸ τὶς σημαῖες.
Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ πορευθοῦμε καὶ μόνοι μας. Ἐμεῖς γνωρίζουμε τὴν ἀξία τῶν συμβόλων μας στὸ διεθνὲς χρηματιστήριο τῶν ἀξιῶν.
Καιρὸς νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε τὸ δεκανίκι τοῦ ἀνάπηρου Κράτους μας. Νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε τὸ μαξιλαράκι, ποὺ θὰ δέχεται τοὺς αἰσχροὺς κραδασμοὺς τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας. Καὶ ἄς καθίσουμε σ’ ἕνα ὕψωμα νὰ «θεώμεθα τὰ τεκταινόμενα». Ἐξάλλου εἴμαστε χρεωμένοι τὴν ἀνάσταση τοῦ κόσμου κι ὄχι τὴν συντήρησή του. Κάτω ἀπο τὰ πόδια μας πέρασαν, λαοί, φυλές, γλῶσσες, αὐτοκρατορίες, πολιτισμοί. Χάθηκαν «στὸ γύρισμα τῶν κύκλων» ὅσα δὲν πρόλαβαν νὰ γαντζωθοῦν πάνω στὸ ἅρμα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συνεχίζει τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο του. Τέλος πάντων ἄς παραδεχτοῦμε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια ποὺ γιὰ μᾶς δὲν εἶναι κατάσταση, εἶναι Πρόσωπο.
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, τ. 1810, σελ. 1
αφότου συνεργήσαμε στο να γίνει ανάπηρο, τώρα εγκαταλείπουμε το πλοίο που βυθίζεται;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστή η αυτοκριτική αλλά η ελληνική πολιτεία είναι ο ελληνικός λαός;
Όπως η διοικούσα εκκλησία είναι η εκκλησία, το "σώμα Χριστού";
περιμένουμε απο τον σεβ.κ. Άνθιμο να βάλει το "δάκτυλο επι του τύπου των ήλων", γιατί ο Θεός μπορεί να κάνει ακόμη και τις πέτρες απόγονους του Αβραάμ.