η κάλπη κι ο κάλπης

Επί μακρόν ψυχορραγούσε ο αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, εν τέλει εξέπνευσε. Απέθανε.

Κανονικά η χώρα θα έπρεπε να έχει κηρύξει εθνικό πένθος -αλλά δεν είναι εδώ (η χώρα), είναι αλλού, στον κόσμο της, σε έναν κόσμο «χωρίς σύνορα»· με χαρούμενες πεταλούδες να πετούν από ανθάκι σε ανθάκι...

...δυτικώς του 25ου Μεσημβρινού...

Εν όψει των άμεσων οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, θα μπορούσε, αν είμαστε κάπως πιο σοβαροί, να εγείρεται διαρκώς το ερώτημα: Σύνταγμα έχουμε ή Μνημόνιο;

Ο Παπανδρέου προέκρινε, κι έκτοτε αναλόγως φέρεται, να έχουμε Μνημόνιο. Βεβαίως, σε αυτήν την περίπτωση το Μνημόνιο, ως εκχωρούν κυριαρχία, θα έπρεπε να έχει ψηφισθεί στη Βουλή με την αύξουσα πλειοψηφία των 180 ψήφων. Ο Παπανδρέου, για να αποφύγει τον κίνδυνο καταψήφισης, κατέφυγε σε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και «πέρασε» το Μνημόνιο με την απλή πλειοψηφία των 150 συν ένα. Ομως

προχωρώντας αμέσως μετά, αυτοστιγμεί, σε πολιτικό πραξικόπημα εγκαθίδρυσε το Μνημόνιο αντί του Συντάγματος ως εάν να το είχε περάσει απ' τη βάσανο της αυξημένης πλειοψηφίας. Μονά ζυγά δικά του. Και των Επικυριάρχων.

Τώρα η Τρόικα μπορεί να προσδιορίζει το έλλειμμα η ίδια απαιτώντας την τροφοδότησή του με μεγέθη κατά το δοκούν. Ετσι στο ελληνικό έλλειμμα εισέρχονται μεγέθη που στο γερμανικό ή το γαλλικό έλλειμμα πιθανόν να μην υπολογίζονται, όπως ας πούμε οι αστικές συγκοινωνίες. Παντού στην Ευρώπη οι αστικές συγκοινωνίες επιδοτούνται, όμως παρ' ημίν προστίθενται στους ζημιογόνους παράγοντες που τρέφουν το έλλειμμα, όπως επίσης προστίθενται ο ΕΟΤ, η ΕΡΤ, ο ΟΣΕ, το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, το ΤΡΑΜ και άλλα.

Αλλά, αν το Διευθυντήριο σε συνεργασία με τους άλαλους κουίσλινγκ των Αθηνών χώνει στο έλλειμμα ό,τι κάθε φορά προαιρείται, τι μας περιμένει;

Ισως κάτι τέτοια βλέποντας οι επίσης χειμαζόμενοι Ιρλανδοί, να δηλώνουν διά του Υπουργού Εμπορίου Μπατ Ο'Κήφυ ότι: «εμείς δεν εκχωρούμε κυριαρχία, δεν είμαστε Ελλάδα».

Το όνομα της χώρας μας συμφύρεται με την ντροπή, διότι όχι μόνον εκχωρήσαμε κυριαρχία, αλλά και υπόληψη.

Οι Γερμανοί, φέρ' ειπείν, πιστεύουν, ο απλός λαός στην πλειοψηφία του ότι «δεν πρέπει να πληρώνουν άλλο τους Ελληνες». Σε τι όμως μας πλήρωσαν; Δάνεια πήραμε απ' τη χώρα τους (τα οποία χρυσοπληρώνουμε), όπλα αγοράσαμε απ' τη χώρα τους (τα οποία διπλοχρυσοπληρώνουμε) και μέσα στη διαφθορά πολιτεύθηκαν οι εταιρείες τους στη χώρα μας, όπως η Ζήμενς κι όχι μόνον. Ούτε μας εξόφλησαν ποτέ τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Κι όταν ο Γιωργάκης μετέτρεψε το μέγα πρόβλημα του χρέους σε κρίση δανεισμού, συκοφαντώντας ταυτοχρόνως τους Ελληνες για τεμπέληδες και διεφθαρμένους, οι Γερμανοί και οι άλλοι δανειστές μας μάς έπιασαν απ' τον λαιμό. Και μας ξαναδάνεισαν με υπέρογκο επιτόκιο, απαιτώντας ταυτοχρόνως την κεφαλαιοποίηση παλαιών τόκων καθώς και την άρση της ασυλίας της χώρας μας απέναντί τους: το Μνημόνιο!

Βρήκαν και τα έκαναν! Διότι μόνον αν έχει χάσει κανείς πόλεμο, μπαίνει υπό καθεστώς Εντολής (μάλιστα Τραπεζιτών και τοκογλύφων).

Χωρίς καν να διαπραγματευθεί ο Παπανδρέου δέχθηκε αυτούς τους ιταμούς όρους, μετατράπηκε ο ίδιος σε ανδρείκελο και η χώρα σε χώρο πειραμάτων ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος (εις ό,τι αφορά τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά όλων των ευρωπαϊκών λαών).

Το μόνον το οποίον συναγωνίζεται την καταστροφικότητα του Μνημονίου, είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης. Ψάχνει τώρα να εξοικονομήσει ποσά από τον περιορισμό της σπατάλης και της φοροδιαφυγής-

-πράγμα που έπρεπε να έχει κάνει πριν να πετσοκόψει μισθούς και συντάξεις. Ομως αυτήν την εύκολη σφαγή προτίμησε ευθύς εξ αρχής η κυβέρνηση, μάλιστα εξόχως αντιπαραγωγική κι όχι τον δύσκολο αλλά αναγκαίο εξορθολογισμό των δαπανών, ούτε την εκ των ων ουκ άνευ εξάλειψη της φοροεισφοροδιαφυγής.

Τώρα θα μας «τρέξουν» και σε αυτά οι Τροϊκανοί με αμφίβολα αποτελέσματα -όπως άλλωστε και στη Δύση όπου οι χρεωκοπημένες Τράπεζες στην Ιρλανδία εξακολουθούν να δίνουν μπόνους στα γκόλντεν μπόυς τους το ισόποσον με το ένα τρίτο των δαπανών του κράτους για την εκπαίδευση (όπως έγραψε χθες στα «ΝΕΑ» ο κ. Μιχάλης Μητσός).

Βλέπετε, το «δούλεμα» είναι πανευρωπαϊκό.

«Δούλεμα»; όχι ακριβώς. Η κρίση -το λέγαμε απ' την αρχή της- είναι μια χρυσή ευκαιρία για αυτούς που την προκάλεσαν, ώστε να επιβάλουν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς πάνω στην εργασία, τύπου Δ' Ράιχ και Ρεπουμπλικανικής Ακροδεξιάς.

Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, η καθιέρωση επιχειρησιακών συμβάσεων (για οποιονδήποτε λόγο) θα είναι ένα «χτύπημα 100 χρόνων». Θα 'ναι η επιστροφή των εργαζομένων στην εποχή του Ντίκενς. Θα έχουν καταφέρει οι αστικές δημοκρατίες αυτό που δεν κατάφερε ο φασισμός: την υποδούλωση των ανθρώπων (όχι μόνον των εργαζομένων).

Ηδη στον τόπο μας, η κυρία Κατσέλη, ο Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ ανοίγουν τον (μονό)δρομο προς την τρέλα.

Ω ναι! την τρέλα εκείνου που (θα) εργάζεται για τετρακόσια ευρώ, είκοσι, τριάντα και σαράντα χρονώ- αλλοίμονό μας.