της Δήμητρας Νικολαΐδου*
Η ξέφρενη πορεία ενός λαού προς την ψεύτικη ευτυχία και τα… καταθλιπτικά
Πριν τριάντα περίπου χρόνια από σήμερα, η Ελλάδα ακολουθούσε ασθμαίνουσα και με μεγάλη χρονική καθυστέρηση τις νέες τάσεις στη μόδα, στην τεχνολογία, στη μουσική κλπ. που ξεφύτρωναν στις μεγάλες πόλεις της Δύσης (Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη, Ν. Υόρκη).
Ήμασταν ακόμη «πολύ πίσω», όπως συνήθιζαν να λένε οι λίγοι τυχεροί που σπούδαζαν ή ταξίδευαν στο εξωτερικό. Οι λόγοι γι’ αυτή την «καθυστέρηση» πολλοί.
Η Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήταν μια κλειστή και φτωχή χώρα. Απομονωμένη γεωγραφικά από τη δυτική Ευρώπη, με εχθρικά κομμουνιστικά καθεστώτα στα βόρεια σύνορά της, με μια τελείως διαφορετική κουλτούρα και παράδοση, με έντονο το τοπικιστικό στοιχείο, χωρίς βαριά βιομηχανία, με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα,
με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να είναι αγρότες και μικρο-επαγγελματίες, με συχνές και έντονες πολιτικές αναταράξεις, «ζούσε στο μικρόκοσμό της». [Τρανό παράδειγμα της απομόνωσής μας, μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές εξεγέρσεις, ο Μάης του ’68. Στην Ελλάδα τότε, ελάχιστοι πήραν μυρουδιά…]
Η συνέχεια :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου