το σύνδρομο της φιλανθρωπίας και η ανθρώπινη δικαιοσύνη

ΒΕΡΟΛΙΝΟ Ηταν μια ευαίσθητη τραπεζικός που θέλησε να γίνει «Ρομπέν των φτωχών». Η Καταρίνα Ρ. δεν ζει, όμως, όπως ο «Ρομπέν των δασών» στο αγγλικό δάσος του Σέργουντ αλλά στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Και οι προστατευόμενοί της δεν είναι οι καταπιεσμένοι αγρότες της περιοχής, αλλά οι βαριά καταχρεωμένοι πελάτες ενός τραπεζικού υποκαταστήματος το οποίο διηύθυνε παλαιότερα η ίδια.

Δικαστήριο της Βόννης καταδίκασε την 62χρονη τραπεζικό σε 22 μήνες φυλάκιση με αναστολή και, το χειρότερο, σε φτώχεια: διέταξε να κατασχεθεί όλη η περιουσία της, δηλαδή δύο διαμερίσματα, το σύνολο των καταθέσεών της, καθώς και μέρος της σύνταξής της προς όφελος της τράπεζας, η οποία δεν έγινε γνωστή.

Το «έγκλημά» της; Η Καταρίνα Ρ. έπαιρνε στα κρυφά χρήματα από τις καταθέσεις πλούσιων καταθετών για να τα βάλει σε λογαριασμούς πελατών, οι οποίοι, όπως ήξερε από τους ίδιους, βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Για αρκετό καιρό το σύστημα αυτό «λειτούργησε» ανεπίληπτα επειδή η Καταρίνα Ρ. φρόντιζε να αντικαθιστά εγκαίρως τα αφαιρεθέντα ποσά είτε με επιστροφές από τους ενδιάμεσα εξυγιανθέντες λογαριασμούς είτε από καταθέσεις άλλων πλούσιων πελατών. Με τον καιρό όμως έχασε τον λογαριασμό. Το σύστημά της κατέρρευσε. Η Εισαγγελία μέτρησε τουλάχιστον 117 ακάλυπτες μεταφορές χρημάτων που κόστισαν στην τράπεζα 2,4 εκατομμύρια ευρώ.

«Δεν έβαλα ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου. Ο,τι έκανατο έκανα από συμπόνια για τους φτωχούς πελάτες» δήλωσε στη δίκη της η ίδια. Το δικαστήριο αναγνώρισε την «ευγένεια» του κινήτρου της, την καταδίκασε όμως επειδή αυτό υπαγόρευε ο νόμος.

Κατά την ανάγνωση της απόφασης, όμως, η δικαστής Σούζαν Ούλμπερτ δεν παρέλειψε να εκφράσει την απορία της: «Δεν βρέθηκε κανένας στην πόλη να σας στήσει ένα μνημείο;» ρώτησε. «Οχι» ήταν η απάντηση. Το αντίθετο μάλιστα. «Οσοι μου τηλεφώνησαν το έκαναν μόνο για να παραπονεθούν ότι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν όσα χρωστούσαν».
Το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχει σήμερα η Καταρίνα Ρ. είναι το υπόλοιπο μιας πενιχρής σύνταξης. Με αυτήν πρέπει να συντηρεί και τη βαριά άρρωστη μητέρα της. «Εχω θεραπευτεί από το σύνδρομο της φιλανθρωπίας. Αλλά τώρα είναι αργά» λέει. 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=358471&dt=05/10/2010#ixzz11T1hwzQs