Ρωμιοσύνη και Φραγκωσύνη – Ο «αόρατος» πόλεμος

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, σβήνει κανείς κι ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.» (Σεφέρης)

1. ΔΝΤ – Διεθνής Νέα Ταπείνωση

Εάν κρίνουμε από όσα συμβαίνουν τριγύρω μας, εντός και εκτός των τειχών, τότε μάλλον «μεταβαίνωμεν προς Ιεροσόλυμα, δια το παθείν». Η τόσο έντονη και εντατική πολυπολιτισμική πολεμική εναντίον της Ελλάδος και του «’Ελληνο-Ορθόδοξου» ιδεώδους, της «Ρωμιοσύνης» δηλαδή, από τους ποικιλώνυμους, ποικιλόμορφους και «καμουφλαρισμένους» «φίλους» και εχθρούς προβληματίζει πάντες, ακόμη και αυτούς που χώνουν τα μυαλά τους σε μια κάποια ιδεολογία, ιδεοληψία ή τέλος πάντων σε μια ριψάσπιδα «ληθαργία». Από την εποχή των Σταυροφοριών ιδίως οι Έλληνες δεν κατανοούν, για δεν τους κατανοούν οι «παροικούντες εν Ιερουσαλήμ», είτε αυτοί λέγονται ευρωπαίοι, είτε Τούρκοι, είτε Αμερικανοί, είτε «γείτονες», είτε βαλκάνιοι. Προσπαθεί ο ταλαίπωρος Έλληνας να δει τους άλλους και τον εαυτό με τα γυαλιά που του φόρεσε η δυτικοφερμένη «φράγκικη» εκπαίδευση και το «ανήκομεν εις την Δύσιν»[1].


Επειδή δεν γνωρίζει και την πραγματική ιστορική του ιδιοπροσωπία προσπαθεί μιμητικά και απεγνωσμένα μέσω ενός καλά ενορχηστρωμένου «πολιτισμικού καρναβαλιού» (είτε στην όψη, είτε στις απόψεις) να γίνει αποδεκτός και κατανοητός από την «πολιτισμένη Δύση»[2]. Το μόνο που εισπράττει και θα εισπράττει πάντοτε είναι ο χλευασμός, η αφ’ υψηλού περιφρόνια, η υποτίμηση και …το ΔΝΤ. Και θα νόμιζε κανείς, ότι το ΔΝΤ είναι κάτι καινούργιο...

Ο Ελληνικό-Ρωμαϊκός Πολιτισμός πέρασε από πολλά «Δ.Ν.Τ.», αρχής γενομένης από τον συστηματικό και βαθμιαίο χωρισμό της Ελληνο-Ρωμαϊκής Ανατολής και της Ελληνο-Ρωμαϊκής Δύσης, από τον πρωτεργάτη και αρχιαιρεσιάρχη, πρόγονο και «πνευματικό πατέρα» των σημερινών, Φράγκο-Ευρωπαίων, τον Καρλομάγνο. Ακλούθησαν οι Σταυροφορίες, η Λατίνο-Φραγκοκρατία[3] (1204 – 1261 μ. Χ.) και μετά η Τουρκοκρατία[4]. Μετά ήρθε το «ΔΝΤ» του 1829-30, όπου η «προστάτιδα» Αγγλία μας έβαλε τους «αντί-ρωμαίικους» της όρους βοηθείας, για την ίδρυση του νέου «ψευδό-ρωμαίικου» ελλαδικού Βασιλείου, με βασιλέα, ποιον παρακαλώ, έναν Φράγκο[5]!:

- Ξεχάστε, μας είπαν, την «Νέα Ρώμη[6]», δεν είστε ρωμιοί, αλλά Έλληνες, πηδήξατε από το παγανιστικό παρελθόν κατευθείαν στην «Ψώρο-Κώσταινα».

- Σας δίνουμε κράτος, είπαν, που βέβαια δεν θα είναι κράτος, με σύνταγμα και νόμους, παιδεία και δρόμους, που είναι μόνο χολιγουντιανές «εικονικές» πραγματικότητες. Κάναμε τόσο κόπο να σας διαλύσουμε…!

Αυτό λοιπόν το κρατικό μόρφωμα έχουμε σήμερα και απορούμε γιατί ο τόπος μας, η πατρίδα μας είναι έτσι όπως είναι «…πιότερο φραγκική μητρυιά, παρά ρωμαίικη μάννα, καλογριά, ξενοδουλεύτρα μάλλον, του κάθε ΔΝΤα, παρά αφέντρα, ρωμαίικη κυρά».

Αυτοί λοιπόν πάνω-κάτω και χοντρικά ήταν και είναι οι όροι του τότε «Δ.Ν.Τ.», το οποίο έκανε πέρα και τον αλήστου μνήμης μεγάλο Ρωμιό Ιωάννη Καποδίστρια. Όμως τα «ΔΝΤ-ικά» συνεχίζονται: Μικρασιατική Καταστροφή, Κύπρος, Μακεδονία, Αιγαίο και ούτω καθεξής. Θα τελειώσει άραγε κάποτε αυτό το δυσώνυμο Δ.Ν.Τ. καθεστώς, θα βγούμε άραγε κάποτε από το τούνελ; Ναι, μάλλον! Εάν συμβούν δυο πράγματα, δηλαδή, ένα από τα δυό!

Πρώτο: εάν και εφόσον ευθυγραμμιστούμε «πλήρως» με την δίκη τους «Γραμματική Πολιτισμού», γίνουμε δηλαδή «Φραγκόφωνοι» (γραφή, γλώσσα, παιδεία), «Φραγκοροκάδες» (ήθη, πάθη, πολιτική, πολιτισμός) και «Φραγκοταλιμπανάδες» (πίστη, θρησκεία, σύμβολα).

Δεύτερο: αν πετάξουμε τα «τρισδιάστατα» γυαλιά τους, τα 3 Φ και τα αντικαταστήσουμε με τα δικά μας, τα 3 Ρ, δηλαδή την Ρωμαίικη Πίστη, την Ρωμαίικη Παιδεία και την Ρωμαίικη Πολιτεία. Έτσι θα δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, δηλαδή «Ρωμιοί», δίχως να είμαστε ούτε Φράγκοι, ούτε Ανατολίτες[7], αλλά τέκνα της «καθ ημάς Ανατολής»[8].

Η μέχρι προς τίνος αποστόμωση των σκεπτόμενων ανθρώπων, από όλα τα φερέφωνα όργανα του «φράγκικου συστήματος εξουσίας» - κρυμμένων συνήθως πίσω από σχήματα εξουσίας, όλων των πολιτικών αποχρώσεων - με κάθε προσφερόμενο μέσο, είτε με την ωμη απομάκρυνση από θέσεις και «τοποθετήσεις», είτε με την σπίλωση της προσωπικότητας, ιδίως στον τομέα της εκπαίδευσης, όπως π. χ. «γραφικός», «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «απόλυτος», πέρασε, τελείωσε!

Τώρα έρχεται και ήδη ήρθε η αποκάλυψη όλου αυτού του αμοραλίστικου πολιτικάντικου συρφετού[9], που «κάνουν τον μπαρμπέρη, στου κασιδιάρη το κεφάλι» (Θ. Κολοκοτρώνης). Κανείς πλέον στην Ελλάδα δεν τους πιστεύει και προπαντός δεν τους εμπιστεύεται[10]. Δεν νομίζω να χρειάζονται «πολλά μέτρα» ακόμα ή εξευτελιστικά «φώτα στο τούνελ» για να εκδηλωθεί έντονα πλέον η αγανάκτηση των πολιτών[11].

2. Οι σειρήνες



Εάν η εποχή μας έχει ένα κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, τότε αυτό θα πρέπει να είναι μάλλον η «άφθονη» παραπληροφόρηση μέσω των «κλασσικών» μεσών - έντυπα και οπτικοακουστικά μέσα - αλλά και μέσω των ασύλληπτων δυνατοτήτων της πληροφορικής. Ενώ η αναζήτηση οποιασδήποτε πληροφορίας, στην λεγόμενη «κοινωνία» της πληροφόρησης και της πληροφορικής, έγινε τόσο εύκολη και γρήγορη, με τάση προς το μηδέν, η «ανάκτηση» όμως «γνώσης» και προπαντός της «επίγνωσης» είναι δύσφορη και δύστοκη.

Έτσι μοιάζουμε με κάποιον, που ψάχνει καρφίτσα («γνώση») στον αχυρώνα (πληροφορίες) της «Βαβυλώνας» ή στον «σταύλο του Αυγεία». Η συνταγή δηλαδή της «παραπληροφόρησης» φαίνεται να είναι κάπως έτσι: «Εάν θέλεις να καταστρέψεις την γνώση (αλήθεια), τότε δώσε πολλές πληροφορίες». Επειδή όμως το «ζωγραφισμένο νερό» δεν ξεδιψά, έτσι και οι πάμπολλες (παρά)πληροφορίες δεν σβήνουν την έμφυτη δίψα του ανθρώπου για την «αληθινή γνώση»[12]. Απεναντίας τον αποξηραίνουν από τους ευεργετικούς χυμούς της, τον αγχώνουν, τον παροπλίζουν και τελικά τον δένουν «μυαλοπόδαρα».

Το φάρμακο ενάντια σε αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση είναι εκείνη η μετάδοση πληροφοριών[13], που απελευθερώνει τον άνθρωπο, από τις εμβόλιμες συγχύσεις των μαζικών μέσων «αποχαύνωσης». Είναι ένα από τα αντίδοτα στην ασθένεια των «τριών πιθήκων». Δεν μπορούμε λοιπόν να σιωπούμε, όταν οι άλλοι ξελαρυγγιάζονται στο ψεύδος, στην ανηθικότητα, στην αισχρότητα, και σε άλλου είδους ποταπότητα[14]. Έτσι η χρηστή επικοινωνία είναι και "κοινωνία" με τους άλλους συνανθρώπους μας, με τους κατά πνεύμα (εν Χριστώ), αλλά και με τους κατά σάρκα (εξ Αδάμ και Εύας), αδελφούς μας[15].

Όπως έλεγε και κάποιος εκκλησιαστικός πατέρας της πάλαι ποτέ «Ενωμένης Ρωμιοσύνης» (Δύσης) «ένας Χριστιανός, δεν είναι κανένας Χριστιανός". Έτσι όλοι μαζί είμαστε Χριστιανοί, έστω και διαδικτυακά. Υπό αυτήν την έννοια η ευθύνη των "πνευματικών" ανθρώπων, ιδίως των (εκ)παιδευτικών όλων των βαθμίδων είναι μεγάλη και θα δώσουμε λόγο, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Μην απατάται κανείς από τις σειρήνες του «νυν καιρού», διότι αυτές «εξ αρχής» ήσαν πάντοτε καταστροφικές[16].

Σήμερα των ρόλο των σειρήνων τον έχουν αναλάβει τα μέσα μαζικής Πληροφόρησης και Πληροφορικής. Είναι βέβαια λίγο πολύ γνωστό, το ποιος κατέχει τα μαζικά μέσα «ενημέρωσης» και το πώς επηρεάζουν όλους τους απλούς ανθρώπους, όλων των λαών και σε όλες τις χώρες του κόσμου. Το θέμα βέβαια δεν είναι τόσο η «κατοχή» των μέσων ενημέρωσης, όσο η χρήση ή μάλλον ειπείν η κατάχρηση τους και οι τελικά επιδιωκόμενες σκοπιμότητες τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα «εν Ελλάδι» έχουμε πολλά και δεν χρειάζεται να κάνω μνεία περί αυτών. Όταν όμως αυτό γίνεται σε άλλες χώρες και δη της «ευρωπαϊκής» υποτίθεται «οικογένειας», τότε το θέμα αποκτά άλλες διαστάσεις.

Έτσι τις τελευταίες ιδίως εβδομάδες γίναμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτοφανούς, ασυνήθιστης και αχαρακτήριστης συνάμα ανθελληνικής τηλεπικοινωνιακής και τηλεοπτικής «καμπάνιας» για γερμανικά δεδομένα – κάτι βέβαια που έγινε και στο παρελθόν, ιδίως δε σε καιρούς κρίσιμων εθνικών θεμάτων!!! Σε «σοβαρές» όμως χώρες, όπως η Γερμανία, εκπομπές τέτοιου είδους, δεν γίνονται τυχαία και ως έλαχε. Σχεδόν πάντα υπάρχει μια σκοπιμότητα, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα. Ιδίως όταν άπτονται διεθνών πολικών ή πολιτισμικών θεμάτων. Υπάρχουν βέβαια και οι έντιμοι και σοβαροί Γερμανοί, που κλαίνε για το κατάντημα της χώρας τους. Είναι αυτοί, που όταν ομιλούν για τον Όμηρο και τον Αγαμέμνονα, τρέχουν δάκρυα στις παρειές τους!

Σε μια λοιπόν εκπομπή γερμανικού καναλιού, παρουσιάζεται με τρόπο τάχατες Αριστοφανικά «σατυρικό – ειρωνικό», αλλά όμως μάλλον χυδαίο και αποκρουστικό, η διαχρονική «προσφορά» του «ελληνικού πολιτισμού. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο το όποιο «περιεχόμενο» αυτών των εκπομπών - κανείς δεν σπιλώνει «κατώτερους» του πολιτισμούς, ούτε πετροβολάει κανείς «καρυδιά χωρίς καρύδια» - αλλά το γεγονός, το ότι γίνεται κάτι τέτοιο και μάλιστα με θέμα τον πολιτισμό. Διότι το μέγα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του Ελληνισμού είναι και συνάμα το μέγα μειονέκτημα του φράγκικου «Τευτονισμού», δηλαδή της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Γερμανικού Έθνους».

Οι συνεχιστές του είναι τα σημερινά γνήσια τέκνα της, οι Τεύτονες = Γερμανοί και Γάλλοι = Φραγκία, τα «νόθα» τέκνα της, δηλαδή οι «Λαμβάρδο-Φράγκοι», όπως η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο[17], αλλά και τα «υιοθετημένα» της, όπως η Αυστρία («Anschluss») και η «χρυσοφόρος» Ελβετία. Είναι τα τέκνα του «άρχοντος των αιρεσιαρχών» και καταστροφέα της «ρωμαίικης[18]» ενότητας της Εκκλησίας του Χριστού, του γνωστού «Καρλομάγνου»[19].

Αυτοί λοιπόν, η «ομάδα των έξι» (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Β. Ιταλία), ίδρυσαν την Ε.Ο.Κ. και την Ε. Ε., που μόνο «Ένωση» και «ευρωπαϊκή οικογένεια» δεν είναι.[20] Διότι στον απλό γερμανό λένε, ότι πληρώνουν για μας «τα σπασμένα», τις σπατάλες μας[21]! Για τους εξοπλισμούς όμως που αγοράζουμε με το τσουβάλι, από Δύση και Ανατολή, ούτε λέξη δεν λέγεται. Πόσα δις ευρώ άραγε θα εξοικονομούσαμε με μόνο 20% περικοπές στο τομέα αυτό. Μάλλον δεν θα είχαμε κανένα ή ένα πολύ μικρό χρέος. Για να μην γίνει ποτέ αυτό, έφτιαξαν τον «μπαμπούλα» Τουρκία για την Ελλάδα και τον «ανθρωποφάγο» Κολοκοτρώνη για τους Τούρκους[22].



3. Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Γερμανικού Έθνους



Αυτοί λοιπόν είναι ο λεγόμενος σκληρός πυρήνας της Ε. Ε. Είναι ακριβώς εκείνος ο ιστορικός χώρος, ο οποίος περιήλθε μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου στα τρία εγγόνια του, δηλαδή στα παιδιά του γιου του, του Λουδοβίκου του Ευσεβή (Ludwig der Fromme), μετά από συμφωνία στο (ευρωπαϊκό) Στρασβούργο το 842 μ. Χ. και στο Βερντέν (843).

Ο δε λεγόμενος «Όρκος του Στρασβούργου» υπογράφτηκε από τον Κάρολο τον Φαλακρό (Karl der Kahle), στην γερμανική διάλεκτο (δεν υπήρχε τότε ούτε γερμανική, ούτε γαλλική γλώσσα) και από τον Λουδοβίκο (Ludwig) τον «Γερμανικό» στην Γαλλική διάλεκτο. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη και διακόσια περίπου χρόνια αργότερα, το 1095 μ. Χ., κατά την «σειρηνική Θελξιέπειο» ομιλία του πάπα Ουρβανού υπέρ μιας Σταυροφορίας κατά των απίστων, οι οποίοι πήραν «…το βασίλειο των Ελλήνων…και στερήθηκε εδάφη τόσο αχανή σε έκταση που δεν μπορεί να τα περιπατήσει κανείς ούτε σε δυο μήνες» στο Κλερμόν της νότιας Γαλλίας ο λαός φώναζε «ο Θεός το θέλει», «Gott le volt», δηλαδή η πρώτη λέξι είναι από την γερμανική διάλεκτο, οι άλλες από την γαλλική διάλεκτο.

Ο Κάρολος ο Φαλακρός (Karl der Kahle), πήρε τις δυτικές περιοχές (Γαλλία), ο Λουδοβίκος (Ludwig) ο «Γερμανικός», τα ανατολικά μέρη (Γερμανία) και ο Λοθάριος (Lothar), την μεσαία λωρίδα γης, από το στόμιο του Ρήνου μέχρι και την Ρώμη, δηλαδή τα υπόλοιπα τέσσερα κράτη της Ε.Ο. Κ. (Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Β. Ιταλία). Αργότερα όμως «μάτωσαν» οι Τεύτονες (με τους διάφορους αυτοκράτορες τους Φρειδερίκο Βαρβαρόσα και τον γιο του Ερρίκο ΣΤ΄, 1190 – 1197 μ. Χ) να πάρουν και το νότιο μέρος της Ιταλίας και την Σικελία και επειδή δεν τα κατάφεραν (τους εμπόδισε ο …πάπας) την βάφτισαν και αυτήν ως μια χώρα «χοίρο» (PIGS = Potugal, Italien, Grιechenland, Spanien), διότι αυτές οι χώρες ακόμη και σήμερα ξεχωρίζουν για την «ρωμιότροπο» πολιτισμό τους και για αυτό είναι και οι επόμενες, που θα τις επισκεφτεί ο κακός ο λύκος (Δ.Ν.Τ.).

Η «αυτοκρατορία» τους βέβαια δεν κράτησε πολύ, αλλά το «όνειρο» παρέμεινε και παραμένει και εκφράζεται κατά καιρούς μέσω ειδικών «απεσταλμένων» τους, όπως ήταν οι Σταυροφόροι, με στόχο κρούσης την «καθ’ ημάς Ανατολή», τον εκλατινισμό των ορθοδόξων αφενός και τον «πανισλαμισμό» των μωαμεθανών αφετέρου. Μέχρι τότε ο λεγόμενος «ισλαμικός κόσμος», όπως τον βιώνουμε σήμερα, δεν υπήρχε, ήταν μάλλον καταδιαιρεμένος, με πολλούς και μικρούς τοπικούς αρχηγίσκους. Ενώθηκε από ανάγκη σε αυτό που σήμερα λέμε «Ισλάμ» και απόκτησε την ισλαμική του ταυτότητα, μετά την «ανάβαση» των Σταυροφόρων.

Οι αιμοσταγείς ορδές των Σταυροφόρων και των παπικών Ταγμάτων («Ναίτες», του ναού δηλαδή, «Οσπιταλίτες»[23], του νοσοκομείου δηλαδή), έσφαζαν τους πάντες χωρίς διάκριση και με πρωτοφανή μανία. Εκατόμβες θυμάτων από ορθόδοξους Έλληνες και ορθόδοξους Ρωμιούς (Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Άραβες), αλλά και από Μωαμεθανούς, Εβραίους και Αρμένιους προστεθήκαν στο ενεργητικό των «μαχητών του πάπα». Τους έσφαζαν όλους χωρίς εξαίρεση μέσα σε ναούς, τεμένη και συναγωγές. Στην περίπτωση μιας σφαγής εβραίων η συναγωγή λέγεται ότι γέμισε με αίμα έως τα γόνατα των αλόγων (Runciman, S., 2001, Geschichte der Kreuzzüge).

Δυστυχώς όμως μια μερίδα τότε Αρμενίων έγιναν κατόπιν τόσο «κολλητοί» των Σταυροφόρων, των οποίων οι απόγονοι ακόμη και σήμερα δημιουργούν μεγάλα προβλήματα, «τη υποδείξει του Βατικανού» προφανώς, στους ορθόδοξους Αγιοταφείτες των Αγίων Τόπων. Έχουν πρότυπο τους τον πολύ «πεφωτισμένο ουμανιστή» Πετράρχη (14ος), ο οποίος γράφει (Φιλιππίδης, Α., 1997): «Οι Τούρκοι είναι εχθροί. Αυτοί εδώ όμως, οι Γραικοί, είναι σχισματικοί και χειρότεροι από τους εχθρούς, κι έτσι είναι προτιμότερο να κατέχουν τα Ιεροσόλυμα οι Τούρκοι παρά να τα πάρουν οι Γραικοί.. ανυπομονώ να δω αυτή την Αυτοκρατορία, αυτήν την πηγή των αιρέσεων, να καταστρέφεται με τα ίδια μας τα χέρια». Γνήσιο τέκνο και τούτος της ευρώ-ουμανιστικής «Γραικό-υστερίας».

Οι Τεύτονες «σταυροφόροι» έβαλαν στο μάτι και τον «καθ’ ημάς Βορρά», αλλά απέτυχαν παταγωδώς να τον κάνουν «παπική βορά», διότι απέναντι τους είχαν τον ήρωα και άγιο της ρώσικης γης, τον άγιο Αλέξανδρο Νέφσκι ( 30 Μαΐου 1220 – 14 Νοεμβρίου 1263). Αυτός ο Άγιος Αλέξανδρος Νέφσκι[24] είχε να παλέψει και με τις ορδές των Τατάρων («Χρυσή Ορδή»). Σε κάποια στιγμή μάλιστα σκέφτηκε να ζητήσει βοήθεια από τον πάπα. Τότε λοιπόν εμφανίζεται η Παναγία μας και του υπόσχεται μεγάλη νίκη, εάν δεν ζητήσει βοήθεια «από τους εχθρούς του Υιού της», δηλαδή τους παπικούς. Όντως η νίκη ήταν τόσο θριαμβευτική και καθοριστική, που οι Τάταροι δεν ξαναενόχλησαν ποτέ ξανά την «Αγία Ρωσία». Σε ανάμνηση δε αυτής της μεγάλης νίκης από τότε όλοι οι ναοί της ρωσικής γης «φόρεσαν» το «τουρμπάνι», δηλαδή έχουν τρούλο, σαν το κάλυμμα της κεφαλής των Τατάρων.[25]

Στο διάβα των αιώνων πέρασαν και άλλοι, όπως ο «φραγκολάτρης» Ναπόλεων και οι «δικτάτορες» Χίτλερ και Μουσολίνι – ιδίως ο Χίτλερ θέλησε να κάνει αυτό που δεν κατάφερε ο «προκάτοχος» του Ναπολέων, αλλά και αυτός ηττήθηκε με τον ίδιο τρόπο από τους «στρατηγούς Χειμώνα, Λάσπη και Ψύχος» (“General Winter, Dreck und Kaelte”), όπως είπε χαρακτηριστικά γερμανός στρατηγός του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Για την «καθ’ ημάς Ανατολή» όμως βρήκαν, μετά από μια περίοδο «ανταλλαγής αμοιβαίων κτυπημάτων», έναν ιδανικό σύμμαχο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, ιδίως από απόψεως ψύχο-πνευματικής ιδιοσυγκρασίας, τους «Τούρκους». Και οι δυο αυτοκρατορίες είχαν έναν κοινό εχθρό την «Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», την οποία οι «διαβασμένοι» και «δασκαλεμένοι» της Δύσης, το 1562 ο Ιερώνυμος Βολφ (Hieronymus Wolf, δηλαδή «Λύκος», στο εργο του “Corpus Historiae Byzantinae”) και το 1680 ο Δου­κάγ­κι­ος (Du Cange, Historia Byzantina), την «ευτέλισαν» σε «Βυζάντιο»[26], δηλαδή ένα νεόκοπο όνομα χωρίς ιστορικό σώμα, δηλαδή μια «ακάλυπτη επιταγή», ένα πλαστό χαρτονόμισμα, γνήσιο προϊόν της διεστραμμένης φιλοσοφικής τους επίδοσης του «Νομιναλισμού», αλλά και της βιομηχανίας πλαστογράφησης της ιστορίας.



4. Ρωμιοσύνη – Φραγκωσύνη, η απαρχή ενός αοράτου πολέμου



Νωρίτερα οι Φράγκοι του εβδόμου / ογδόου αιώνα, το 650 μ. Χ. περίπου, την είπαν για πρώτη φορά και «Γραικία»[27], με υβριστικό και μειωτικό τρόπο – Grec, Griechenland, Greece - για να ξεχωρίσουν σε πρώτη φάση τους «ρωμιούς» της Ανατολής, από τους «ρωμιούς» της Δύσης. Σε αυτό τους βοήθησε[28] το ότι οι τότε «γραικοί» συνέπεσε να είναι και επίσημα «εικονομάχοι», ιδίως με τους διωγμούς του Κωνσταντίνου του Ε’, κατά των «εικονοφίλων», μετά από την Σύνοδο της Ιέρειας, το 754 μ. Χ.

Χαρακτηριστικό επίσης είναι, ότι όταν οι γνήσιοι ρωμιοί, υπό τον αυτοκράτορα Κώνστα, το 662 μ. Χ., πολεμούσαν για την απελευθέρωση των ρωμιών της δύσης[29], από τους Λογγοβάρδους, οι «δασκαλεμένοι» τους, όπως ο Παύλος Διάκονος, αποκαλούσαν τον αυτοκράτορα Κώνστα «Γραικό». Μόλις όμως έφευγε από την Ιταλία και έφτανε στην Πόλη, τότε ξαναγίνονταν «Ρωμαίος» για αυτούς!

Ένα μεγάλο ρόλο στις σχέσεις Ανατολής – Δύσης έπαιξε και η περίφημη φράγκικη βιομηχανία πλαστογράφησης με τις μνημειώδεις πλαστογραφήσεις της, όπως οι «Ψευδοισιδώρειες Διατάξεις» και η «Κωνσταντίνειος Δωρεά». Έφτασαν μάλιστα σε τέτοιο θράσος, ώστε να αλλοιώσουν / αφαιρέσουν ακόμη και τις βιογραφίες εκείνων των παπών (Liber Pontificalis – Βιβλίο των Παπών), που δεν ήταν «δασκαλεμένοι» τους, όπως ο Ιωάννης Η΄, ο Μαρίνος Α’ και ο Αδριανός Γ΄ (872-885).

Ήταν εκείνη η κρίσιμη περίοδος με τον πατριάρχη Φώτιο, τον οποίο από τότε μισούν θανάσιμα μέχρι και σήμερα, διότι τους εμπόδισε στην «πνευματική άλωση» της ανατολής. Το ίδιο μίσος βέβαια έχουν και για τον Μέγα Κωνσταντίνο, επειδή αυτός μετέφερε την «παλαιά» Ρώμη, στην «Νέα Ρώμη», την Κωνσταντινούπολη. Έκανε δηλαδή την translatio urbis από την Δύση στην Ανατολή και έτσι «ο ήλιος εστράφη εις τα οπίσω». Αυτός είναι επίσης ο λόγος που δεν θα δούμε ποτέ όνομα φράγκου αυτοκράτορα ή ηγεμόνα με το όνομα «Κωνσταντίνος», ούτε στο παρελθόν, αλλά ούτε και στο μέλλον!

Με τον πάπα Ιωάννη Η’ όμως είχαν κάνει «ειδική» μεταχείριση. Αυτός ο πάπας ήταν «ανυπότακτος» και «γραφικός» σε αρκετές κρίσιμες περιστάσεις. Αυτός ανάγκασε τον γνωστό μας Λουδοβίκο τον Ευσεβή, τον γιο του Καρλομάγνου, να απελευθερώσει τον συμπατριώτη μας, τον απόστολο των Σλάβων άγιο Μεθόδιο, από τον Σοχό Θεσσαλονίκης, όταν αυτός ήταν φυλακισμένος, στις φυλακές της Μοραβίας επί τρία έτη. Έδωσε το δικαίωμα στους Σλάβους, ενάντια στους ανένδοτους Φράγκους, να τελούν τις ακολουθίες τους στη γλώσσα τους. Οι Φράγκοι όμως επέβαλαν τελικά - μέχρι και το 1960 - να τελούνται οι ακολουθίες στα ακαταλαβίστικα λατινικά (κατ’ αυτούς μια από τρεις «ιερές» γλώσσες, οι άλλες είναι τα ελληνικά και τα εβραϊκά) σε όλο σχεδόν τον κόσμο[30].

Αυτό που έκανε όμως τους Φράγκους να φρίξουν όλως ιδιαιτέρως, ήταν η συμμέτοχη του πάπα Ιωάννη Η΄, στην Οικουμενική Σύνοδο, το 879 μ. Χ., στην Πόλη, επί πατριαρχίας και προεδρίας του αγίου Φωτίου. Σε αυτήν όμως την όγδοη οικουμενική σύνοδο καταδικαστήκαν όλοι, όσοι δεν δέχονταν την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο (787 μ. Χ, Νίκαια). Αυτό όμως σήμαινε και καταδίκη των Φράγκων, διότι αυτοί το 794 μ. Χ. , επί Καρλομάγνου, στην σύνοδο της Φραγκφούρτης απέρριψαν την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, όπως θα φανεί και πιο κάτω.

Και πάλι μπήκε σε ενέργεια ο φράγκικος μηχανισμός πλαστογράφησης (ότι δήθεν ο πάπας Ιωάννης ο Η΄ αφόρισε τον πατριάρχη άγιο Φώτιο) και έτσι «εδραίωσαν» το μύθο του «Σχίσματος των αιρετικών Γραικών» μέχρι το 1948. Δυστυχώς όμως για αυτούς και όπως πάντα με τα μεγάλα ψέματα, ο ιστορικός Dvornik (“The Photian Schism”) απεκάλυψε περίτρανα την απάτη των Φράγκων.

Τον Ιωάννη Η’ όμως οι Φράγκοι τον έκαναν «Ιωάννα», ως μη ανδρείο εννοείται, contra grecos και για αυτό «διέδωσαν» για αυτόν τα περί «πάπισσας Ιωάννας[31]» φαιδρά και υβριστικά. Εξ αλλού τον ίδιο διασυρμό δημιούργησαν και με τον ορθόδοξο κόμη Δράκουλα[32]. Είναι η τακτική τους διαχρονικά, ο διασυρμός.

Από το 830 μ. Χ. περίπου οι Φράγκοι αισθάνονται αρκετά σίγουροι και αποκαλούν απροκάλυπτα τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον ΣΤ’ ως «Αυτοκράτορα των Γραικών» (Einhard, Vita Caroli). Τότε μάλιστα οι Φράγκοι (αφού πρώτα είχαν συλλάβει το σχέδιο της «Φράγκικης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», περί το 750 μ. Χ.) έκαναν και τον υπέρμαχο και υπερασπιστή των «αγίων εικόνων», όσο κρατούσε η εικονομαχική έριδα, ενώ μετά πήραν ακριβώς αντίθετη θέση και έγιναν οι ίδιοι «εικονομάχοι», αλλά και «Νικαιομάχοι», διότι απέρριψαν την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, με το γνωστό «Capitulare adversus synodum» έως σήμερα.

Ο πάπας Αδριανός όμως στάθηκε στο ύψος του και δεν υπέκυψε στις πιέσεις τους και εξαπέλυσε ως απάντηση το επίσης γνωστό «Hadrianum» με αποδέκτη τον Καρλομάγνο. Τότε οι Φράγκοι, «τη προτροπή του Καρλομάγνου», προχώρησαν μόνοι τους σε αυτό που γνώριζαν πολύ καλά: την πλαστογράφηση και παραχάραξη της καθιερωμένης σε Ανατολή και Δύση θεολογίας.

Έτσι δημιούργησαν μια νέα αιρετική φράγκικη θεολογία, με τα επίσης γνωστά «Libri carolini». Τότε ήταν που άλλαξε ο κόσμος οριστικά, το 790 μ. Χ. και η Δυτική Ευρώπη έχασε την «Ρωμιοσύνη» της και έγινε «Φραγκωσύνη», το πνεύμα υποκαταστάθηκε από την σάρκα, η ποιότητα από την ποσότητα και το αντικειμενικό «δίκαιο» έγινε υποκειμενικός «νόμος».

Το 794 μάλιστα επισημοποιήθηκε με την μεγάλη φράγκικη σύνοδο της Φραγκφούρτης, όπου η ρήξη έγινε (σκόπιμα) αμετάκλητη με τα εξής βασικά σημεία:

· επισημοποιήθηκε η αιρετική φράγκικη θεολογία,

· η λατρεία των εικόνων απαγορεύθηκε ως μη χριστιανική, δηλαδή μια επαναβίωση της «εικονομαχίας», στη φράγκικη πλέον Δύση,

· απορρίφθηκε η «οικουμενικότητα» της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου του 787 μ. Χ.

· και εισήχθηκε το διαβόητο «filioque».



5. Αόρατος πόλεμος χωρίς τέλος



Προς δικαίωση των αγωνιστών παπών σημειώνεται, ότι παρόλες τις αφόρητες πιέσεις και απειλές κανένας «ρωμαίος» πάπας της «Δυτικής Ρωμαϊκής» Εκκλησίας δεν συμφώνησε με το «filioque». Αυτό έγινε το 983, όταν πάπας έγινε για πρώτη φόρα στην ιστορία ένας μη ρωμαίος, φράγκος, επί Όθωνος Β’, συζύγου της Θεοφανώς[33], της ανιψιάς του Ιωάννη Τσιμισκή και μητέρας του ‘Οθωνος Γ’ . Μάλιστα ο πάπας Λέων ο Γ΄ (796 – 816) ανάρτησε στον Άγιο Πέτρο το «Σύμβολο της Πίστεως» – χωρίς το «filioque» - γραμμένο σε δυο ασημένιες πλάκες, μια στα Ελληνικά και την άλλη στα Λατινικά.

Αργότερα όμως υπέκυψε στην καταπίεση των φράγκων και εντελώς «τυχαία», σχεδόν εκ «παραδρομής», έστεψε τον, ευρισκόμενο «συμπτωματικά», στον Άγιο Πέτρο Ρώμης, Καρλομάγνο, στις 25 Δεκεμβρίου του 800 μ. Χ., ως 68ο αυτοκράτορα, μετά τον 67ο Κωνσταντίνο τον ΣΤ’. Αυτή την μάλλον καταναγκαστική, αλλά σίγουρα αυθαίρετη στέψη του Καρλομάγνου την δικαιολογούν οι Φράγκοι μέχρι σήμερα με το λεγόμενο Χρονικό «Laurerschein» του 9ου αιώνα (Φιλιππίδης, 1997).

Πάντως πρέπει να αναγνωρίσουμε και ένα αίσθημα «σοβαρότητας» στον Καρλομάγνο. Ποτέ του δεν τόλμησε να υπογράψει ως «Βασιλεύς Ρωμαίων» (“Imperator Romanorum”), όπως έκαναν οι αυτοκράτορες στην Πόλη, αλλά πάντοτε υπέγραφε ως «Διοικητής του βασιλείου των Ρωμαίων» (“Romanorum gubernans imperium”) και τέτοιοι «διοικητές»[34] υπήρχαν αρκετοί τότε, με την ανοχή του αυτοκράτορα στην Πόλη εννοείται πάντοτε (Φιλιππίδης, 1997)!

Από το 1009 μ. Χ. όμως και μετά, δηλαδή μετά τον τελευταίο ορθόδοξο πάπα της Ρώμης, τον Ιωάννη ΙΗ’, ιδίως δε από 1014 μ. Χ., όταν ο Ιταλό-φράγκος πάπας Βενέδικτος Η’ (Brunno von Kärntnen) πρόσθεσε επίσημα το «filioque» στο Σύμβολο της Πίστεως, η «Ρωμαϊκή Εκκλησία» έπαψε να υπάρχει και σαν «εκκλησία», αλλά και σαν «ρωμαϊκή». Από τότε δεν μνημονεύεται στα «Δίπτυχα» των Ορθόδοξων Πατριαρχείων και μέχρι σήμερα είναι απλώς μια «φράγκο-λατινική», μάλλον δε «ευρωπαϊκή» ή «Εοκική» αίρεση και σε καμία περίπτωση «Ρωμαίο-Καθολική».

Τέλος μεθόδευσαν και γάμο με την αυτοκράτειρα Ειρήνη, για να ενώσουν «τα εώα και τα εσπέρια», όπως χαρακτηριστικά λέγει και ο ιστορικός Θεοφάνης, δηλαδή την φράγκικη «Ευρώπη» τους, όπως το έκαναν όντως, μετά από πολλές και επίμονες προσπάθειες δώδεκα αιώνων.

Αλλά όπως και τότε, έτσι και τώρα και πάντοτε «η δύναμη των φράγκων έμοιαζε πάντα ύποπτη στα μάτια των Γραικών και των Ρωμαίων» (Einhard). Δηλαδή μας λέει ο προσωπικός ιστοριογράφος του Καρλομάγνου, ότι ο αφέντης του ήταν ένας ξένος κατακτητής στη «γη των ρωμαίων» και όχι δικός τους βασιλιάς. Ο Einhard αναφέρει μάλιστα και την γραικική παροιμία «αν ένας Φράγκος είναι φίλος σου, τότε σίγουρα δεν είναι γείτονας σου» (Φιλιππίδης, 1997).

Προφανώς ο «αείμνηστος» Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο πρεσβύτερος) δεν τους είχε γείτονες, καθώς τον τίμησαν με το βραβείο τους, το «Βραβείο Καρλομάγνου», το οποίο απονεμήθηκε (νομίζω), το 1979, στο Άαχεν, από κοινού σε αυτόν και στο αυστριακό σοσιαλιστή καγκελάριο Brunno Kreisky.

Την «Ρωμανία» τελικά την βάφτισαν και «Ελλάδα», δηλαδή καχεκτικό ή καχέκτυπο, «ψευδό-ρωμαίικο» σώμα, χωρίς ψυχή, ένας καλά στοχευμένος αποπροσανατολισμός από τα κληρονομικά δικαιώματα της «Ρωμιοσύνης», για την οποία είχαν ξεσηκωθεί και πολέμησαν οι Έλληνες, αρχής γινόμενης από τα σύνορα της αυτοκρατορίας τους, την Μολδαβία, με αρχηγό τον Α. Υψηλάντη, τον καταγόμενο από την Υψηλή του Πόντου, μέχρι της «υποδούλωσης» και αποδοχής των όρων της Αγγλικής «προστασίας», τύπου Δ. Ν. Τ.

Δηλαδή την ίδρυση, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ενός κράτους[35], που δεν είναι κράτος, με ένα Σύνταγμα που δεν είναι Σύνταγμα, με δρόμους που δεν είναι δρόμοι, με παιδεία που δεν είναι παιδεία και γενικά έστησαν ένα αντίσκηνο Χολιγουντιανής «εικονικής πραγματικότητας», το οποίο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός σοφά το ονόμασε «Ψευτό-Ρωμαίικον» και κάποιοι άλλοι «Ψωρό-Κώσταινα». Να το χαιρόμαστε!

Σε αυτήν την γενική στρατηγική αποχαρακτήρισης «δασικών εκτάσεων» εντάσσονται και τα συγγράμματα του ανθέλληνα και μισέλληνα Φαλμεράγιερ (Falmerayer), αλλά και οι σημερινές διεκδικήσεις των γειτονικών μας χωρών. Το χέρι του πάπα είναι πολύ μακρύ, το βυθίζει στο επίνειο της Ρώμης, την Όστια και το βγάζει στον Κεράτιο κόλπο. Έτσι οι φαινομενικές «κινήσεις» εξ ανατολών στην πραγματικότητα ξεκινούν «εκ δυσμών».

Έτσι λοιπόν ανταλλάξαμε «τη βοηθεία» κάποιων εντόπιων καλαμαράδων[36] την οικουμενική Κωνσταντινούπολη, με την ελλαδική «ψώρο-κώσταινα», την «ορθόδοξη ψυχή», με το «ειδωλολατρικό» χωριουδάκι, που ήταν τότε η Αθήνα. Αυτή η επιλογή είχε και έχει άμεσες επιδράσεις στην μετέπειτα ζωή του έθνους και του κράτους μας. Αποχριστιανοποίηση[37], ειδωλολατρία, στείρα προγονολατρία, καθοδηγημένη «βυζαντινό-απέχθεια» φαλμεραγιερινής κοπής σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και ο εξαίρετος άγγλος βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman παραπονέθηκε, με πολλή πίκρα, για την άδικη περιφρόνηση των νέων ελλήνων απέναντι σε κάθε τι «βυζαντινό», σε μια συνέντευξη της κ. Χρύσας Αράπογλου (ΕΡΤ 3, 1992).

Χαρακτηριστικά αναφέρω μια περίπτωση από μια καθηγήτρια Τ.Ε.Ι., κοινωνιολόγου Γερμανικής «κατοχής» και ποντιακής μάλιστα καταγωγής, με κάποια όμως «αριστερόστροφη» στάση ή πλύση εγκέφαλου, η οποία μου έκανε μια ρητορική ερώτηση, δηλαδή αν «το βυζάντιο έχει σχέση με τους Έλληνες ή …μήπως έχει και δεν το γνωρίζω;» Τότε της ανταπάντησα και εγώ με μια ρητορική αντερώτηση: «Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε τι γλώσσα έκανε τα κηρύγματα του, στην κατάμεστη Αγία Σοφία»;







6. Το «καθαρτήριο πυρ» στη πράξη - Εθνικισμοί και Εθνοκαθάρσεις στο «σώμα» της Ρωμανίας



Και η ιστορία συνεχίζεται. Η «Αγία Ρωμαϊκή Φραγκοκρατία» πνέει μένεα όπου και όταν εντοπίζει οπουδήποτε ανταγωνιστικά «ρωμαϊκά» κατάλοιπα και μορφώματα. Ονόμασαν δε και την σημερινή «Ρουμανία» με το όνομα αυτό της «Ρωμανίας» των Ποντίων (Romagna για την Δύση) , για να μην τους πάρει κάποιος, που το δικαιούται πραγματικά. Μπορεί και οι φίλοι Ρουμάνοι να ήταν και αυτοί μέρος του «Βυζαντινού κόσμου», αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι οι αποκλειστικοί αποδέκτες ενός τόσο μεγάλου ονόματος. Τους είναι πολύ μεγάλο το καπέλο.

Ή μήπως η μικρασιατική καταστροφή ήταν τυχαίο γεγονός, μήπως η γενοκτονία των λαών της Τουρκίας ήταν τυχαίο γεγονός, όχι δεν ήταν. Όλα έγιναν με συστηματικό τρόπο, με οργάνωση και «τη υποδείξει» του «Τευτονό-Γερμανικού»[38] επιτελείου του Β’ Ράιχ. Τέτοια φαινόμενα στην «Ρωμανία» ήταν παντελώς άγνωστα. Δεν υπήρχαν φυλετικές, εθνικές ή ρατσιστικές διακρίσεις σε βάρος οποιουδήποτε ρωμαίου υπηκόου. Η διαφοροποίηση γινόταν πάντα με βάση την (πνευματική) αποδοχή ή απόρριψη του ελληνορωμαϊκού ορθόδοξου πολιτισμού.

Έτσι ο οικουμενικός χαρακτήρας της χριστιανικής αυτοκρατορίας εξάλειψε κάθε είδους διακρίσεων και έγινε «ιδέα», έγινε «ψυχή» και όχι «σώμα», υλη και οστά, όπως κατάντησε να είναι το αντίπαλο μοντέλο πολιτισμού, δηλαδή το φράγκικο. Αυτή η διαφοροποίηση ενισχύθηκε και από το διαφορετικό νομικό υπόβαθρο των γερμανικών φύλων. Ο νόμος τους βασιζόταν στο υποκείμενο (πρόσωπο) και όχι στο (αντί)κείμενο του νόμου αυτού καθ’ αυτού. Έτσι γινόταν μια νομικά υποβοηθούμενη φυλετική διάκριση μεταξύ φράγκων και ρωμαίων.

Διότι οι μεν Φράγκοι δικάζονταν πάντα με το φράγκικο δίκαιο, όπου κι αν ήταν, ότι και αν έκαναν, ενώ οι «Ρωμαίοι» δικάζονταν πάντα με την ίδια κείμενη νομοθεσία για όλους και για όλα. Αυτή η φράγκικη δυαρχική νομική πρακτική οδήγησε βαθμιαία στις εθνικό-φυλετικές διακρίσεις, στα εθνικά κράτη, στην ιερά εξέταση, στο κάψιμο των μαγισσών, στη εξαφάνιση των Ίνκας, Αζτέκων, Μάγια, Ινδιάνων, Αβοριγίνες, στον Φαλμεράγιερ (σλαβικό σύνδρομο), στον Νίτσε (υπεράνθρωπος), στον Χίτλερ[39] (αντισημιτικό σύνδρομο), αλλά και στις εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες του πρόσφατου παρελθόντος (Εβραίοι, Αρμένιοι, Πόντιοι, Μικρασιάτες και άλλοι πολλοί)[40].

Δικαιοσύνης ένεκεν, πρέπει να πούμε, ότι και ο τουρκικός λαός και οι απλοί ηγέτες του – έκτος από την κλίκα των «Γερμανό-Νεότουρκων» βέβαια - ήταν αντίθετοι με τις «εθνοκαθάρσεις» και δεν είναι λίγοι εκείνοι οι τούρκοι πατριώτες, που αντιστάθηκαν και σφαγιάστηκαν από τους ομοεθνείς τους «Νεότουρκους». Αυτό σαν μνημόσυνο στην μνήμη αυτών των συνανθρώπων μας, καθώς ακόμη και σήμερα συναντάς ανθρώπους στην Τουρκία, οι οποίοι με νόημα σου λένε «αιώνια κατάρα σε αυτούς που μας χώρισαν», δηλαδή τους Έλληνες από τους Τούρκους.

Δυστυχώς εδώ πρέπει να γίνει έστω και μια μικρή μνεία του ρόλου που έπαιξε η τότε επίσημη «έντιμος Ελλάς». Δεν μπορεί να αποδειχθεί, μπορεί όμως βασίμως να υποτεθεί, ότι και η χώρα μας έκανε τον «γερμανό» και προπαντός φέρθηκε στους προγόνους μας Ποντίους και Μικρασιάτες, όχι απλώς σαν «κακιά μητρυιά», αλλά σαν «Μήδεια», που «κομματιάζει» τους δικούς της. Αλλά αυτό είναι μια ειδική υπόθεση, που ίσως κάποιος, πιο εξειδικευμένος ιστορικός του εγγύς μέλλοντος, να μελετήσει αυτό το σκοτεινό σημείο της ιστορίας μας.

Τέλος θέλω να παραθέσω μια προσωπική ιστορία, για να δούμε τι σημαίνει «Τεύτων». Ήταν νομίζω Μάιος / Ιούνιος του 1991. Ευρισκόμενος στο Μόναχο της Γερμανίας και έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεση μου, πήγα στο Αρχαιολογικό Μουσείο («Staatliche Antikensammlungen», Königsplatz) και μετά επισκέφτηκα και την τόσο διαφημισμένη μπυραρία («Lowenbräu Keller»), όπου πήγαινε ο Χίτλερ και οι Ναζί του. Βρήκα ένα μαγαζί, που μόνο κάτι παλιό δεν θύμιζε, μια μπυραρία σαν όλες τις άλλες. Βρήκα ένα τραπέζι εντελώς άδειο και κάθισα.

Αφού παρήγγειλα μια μπύρα μπήκε ένας ψιλόλιγνος κύριος μετρίου αναστήματος και ηλικίας γύρω στα σαράντα και πέντε. Τον είδα να ψάχνει για άδειο τραπέζι, αλλά τέτοιο δεν υπήρχε. Υπήρχαν μόνο τριθέσια τραπέζια με κενές θέσεις, αλλά παντού κάποιος καθόταν ήδη. Τελικά κοίταξε προς το μέρος μου και με την «τυπική», «καθωσπρεπιστική» ευγένεια που διακρίνει τον δυτικό άνθρωπο, με ρώτησε αν μπορεί να κάτσει στην άδεια θέση (καρέκλα δηλαδή). Μετά την σχετική παραγγελία της μπύρας και μετά από μια περίοδο σχετικής αμηχανίας στο επικοινωνιακό πεδίο, κοίταξε προς το μέρος μου προσπαθώντας να καταλάβει από πού άραγε να «κρατεί αυτουνού η σκουφιά».

Δεν θυμάμαι πως και ανοίξαμε όντως συζήτηση για το τρέχον θέμα, την διένεξη των Σέρβων με τους Μωαμεθανούς της Βοσνίας. Επειδή όμως κατάλαβα ότι η συζήτηση θα ήταν όπως παντού και με κάθε σχεδόν γερμανό, μια από τις ίδιες, δηλαδή σέρβο-εχθρική, έκανα μια απροσδόκητη πρόταση στα γερμανικά βέβαια. «Κύριε, δεν γνωρίζω το όνομα σας και δεν γνωρίζετε το δικό μου. Θα πιούμε την μπύρα μας και μετά θα φύγουμε, ο καθένας για το μέρος του, χωρίς πιθανόν να μην ξαναϊδωθούμε ποτέ». «Σωστά», απάντησε αυτός. «Τότε λοιπόν,» συνέχισα, «θα σας κάνω μια πρόταση και αν την δεχτείτε, τότε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας, για το Σέρβο-Βοσνιακό θέμα». «Δηλαδή;», είπε αυτός. «Να, προτείνω να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, για ο,τιδήποτε μιλήσουμε και για όσο χρόνο θα είμαστε μαζί». Με κοίταξε με έκπληξη και απορία, αλλά δεν άργησε πολύ και είπε «Γιά, γκούτ, αŽνφερστάντεν», δηλαδή, ναι, συμφωνώ.

Τον ρώτησα λοιπόν από πού έρχεται, διότι από το Μόναχο μάλλον δεν θα ήταν. «Σωστή παρατήρηση», μου είπε με κάποιο θαυμασμό και δήλωσε ότι έρχεται από την Βόννη, ότι είναι «υψηλόβαθμος κυβερνητικός υπάλληλος στην Βόννη» (“Hoeherer Regierungsbeamter in Bonn”), καθώς τότε η Βόννη ήταν ακόμη πρωτεύουσα του γερμανικού κράτους και έδρα της κυβέρνησης. Όταν τον ρώτησα τι είναι βασικά οι γερμανοί «φιλοβόσνιοι», δηλαδή «μουσουλμανόφιλοι» ή «εχθροί των Σέρβων» μου απάντησε, «το δεύτερο», δηλαδή εχθρικά διακείμενος προς τους Σέρβους – προσέξτε παρακαλώ, δεν είπε «μουσουλμανόφιλοι».

Ειλικρινά απορημένος – τότε κάποια πράγματα δεν μπορούσα ακόμη να τα βάλω στο «πάζλ» - είπα με έντονο τρόπο «μα γιατί;» «Διότι έχουν άλλη Κουλτούρα», μου είπε. «Δηλαδή;», είπα εγώ με ειλικρινή απορία; «Επειδή είναι ορθόδοξοι», μου είπε όσο πιο ξερά γινόταν. Μα του είπα τότε με κάποια δόση αφέλειας «μα αυτοί είναι Κουμουνιστές!». Με κοίταξε και γέλασε με ένα αινιγματικό χαμόγελο. «Έκτος αυτού», συνέχισα αμέσως «οι ορθόδοξοι είναι μια χούφτα» (αγνοούσα τότε και τι είναι ορθοδοξία!), «αυτούς φοβόσαστε;». Σηκώνοντας ταυτόχρονα το χέρι του προς την μεριά του Όμπερ (σερβιτόρος) και εγκαταλείποντας την θέση του μου είπε με σημασία και με εμφανή τονισμό των λέξεων

«Auch ein Streichholz kann einen Wald verbrennen!», δηλαδή «και ένα σπίρτο μπορεί να κάψει ένα δάσος».

Βασική Βιβλιογραφία

1. Αβραάμ, Αγιορείτης (2006), Ρωμαίικο Οδοιπορικό. Αναδρομή στις ρίζες μας, τόμος Α΄, «Ο Ποιμενικός Αυλός», Αθήνα

2. Γιαννακόπουλος, Κ. Ι. (1993), Μεσαιωνικός Δυτικός Πολιτισμός, Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη

3. Ιερόθεος Βλάχος, Μητροπολίτης Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου (2000), Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί, Β’ έκδοση, Ιερά Μονή, Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειά

4. Μεταλληνός, Γ. Δ. (2010), Το όνομα ρωμιός και η ιστορική του σημασία, ΕΡΩ, Τεύχος 1

5. Σταματάκος, Ι. (1994), Λεξικόν Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, «Βιβλιοπρομηθευτική», Αθήνα

6. Φιλιππίδης, Αν. (1997), Ρωμηοσύνη ή Βαρβαρότητα, Β’ έκδοση, Ιερά Μονή, Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειά

7. Thiess, F. (1960), Die Griechischen Kaiser. Die Geburt Europas, Zsolnay Verlag, Hamburg, Wien

8. Runciman, S. (2001), Die Kreuzzüge, C. K. Beck, München

[1] «Δυτικοευρωπαίος από τότε και ύστερα <δηλαδή μετά την σύγκρουση των Φράγκων με την Κωνσταντινούπολη, 5ος – 8ος αιώνας> είναι όποιος δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, όποιος δεν αισθάνεται ότι ανήκει στην Οικουμενική Χριστιανική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, όποιος δεν ασπάζεται τον πολιτισμό που προήλθε από την σύνθεση ελληνισμού και χριστιανισμού στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» (Φιλιππίδης, Α, 1997, σ. 22).

[2] Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το νέο ελληνικό κράτος, εδώ και σχεδόν 200 χρόνια τώρα, δεν βρήκε ούτε μια προσωπικότητα από το «Βυζάντιο», άξιας να απεικονιστεί σε κάποιο νόμισμα του!

[3] Κατά την Τουρκοκρατία οι Φράγκοι αποκαλούνται από τους ρωμιούς Κατόλικοι, όχι Καθολικοί! (Αβραάμ, Αγιορείτης, 2006). Ίσως τους ταιριάζει καλλίτερα το «Κατόλυκοι».

[4] Παρόλο που μας «βγήκε σε καλό», χωρίς βέβαια να το θέλουν, όπως λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός!

[5] Τους «ξέφυγε» κι αυτός και έτσι τον «φυγάδευσαν» μετά άρον-άρον!

[6] Η «Ρώμη» είναι και ελληνική αποικία, αλλά και ελληνική λέξη, που σημαίνει δύναμη (βλέπε επίσης «ρωμαλέος»)!

[7] «Orient» είναι ο υποτιμητικός τούρκο-αραβικός χαρακτηρισμός των σημερινών Φράγκων για μας, τους μη Φράγκους και δη Έλληνες, ιδίως δε όταν ομιλούν για τις θρησκευτικές και πολιτιστικές μας καταβολές.

[8] «Ost-Rom» είναι η «επιεικέστερη» έκφραση των Φράγκων για μας, εννοώντας βέβαια, ότι αυτοί είναι «West-Rom», δηλαδή «δυτική Ρώμη», πολιτισμικά κάτι εντελώς ψευδεπίγραφο και βασικά μια νομιναλιστική πλαστογράφηση !

[9] Είναι να απορεί κάνεις, πως οι χθεσινοί λύκοι θέλουν ξαφνικά να βάλουν (νέα) «τάξη», πως οι διεφθαρμένοι θα φέρουν την «κάθαρση», πως θα βγάλει ο ένας κόρακας τα μάτια του άλλου κόρακα! Καημένη Ψωροκώσταινα, πολυξοδιασμένη χώρα, αν ήξερες τι γαϊδούρια σε κυβερνούνε τώρα!

[10] Σε ξένα άρθρα και δημοσιεύσεις διαβάζει κανείς συχνά – πυκνά την έκφραση «Greek Cleptocrats”!

[11] Όχι βέβαια σαν τις καλά «οργανωμένες» και «λαδωμένες», δηλαδή ελεγχόμενες, εκδηλώσεις «αντίστασης στο κεφάλαιο» των διαφόρων μικρών κομμάτων, των δεκανικιών του «συστήματος εξουσίας». Είναι πολύ αστείο να περιμένει κανείς από δαύτους ο,τιδήποτε για τον “λαό”. Είναι πιότερο αγύρτες, από ότι είναι τα «μεγάλα κόμματα εξουσίας», διότι δημιουργούν την «αυταπάτη της αντίστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό» στον ταλαίπωρο λαό . Το κόμματα είναι «κομμένα και ραμμένα», έτσι, ούτως ώστε κανένα από μόνο του να μην γίνει πραγματικό «κίνημα» με λαϊκά ερείσματα. Είναι βασικά οξύμωρα σχήματα, διότι η πολιτική τους υπόσταση είναι εκ των προτέρων αφύσικη, με κύριο γνώμονα δόμησης την «πατέντα»: «συντηρητική» σύζευξη κεφαλαίου (μαμωνάς) και θρησκείας (Θεός) από τη μια και «προοδευτική» σύζευξη (χριστιανικής) κοινοκτημοσύνης και αθεΐας από την άλλη!.

[12] «Η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».

[13] Ο Αββάς Παλλάδιος προτρέπει τους αγωνιζόμενους ή να μαθαίνουν σωστά, όσα δεν ξέρουν ή να διδάσκουν με σαφήνεια, όσα έμαθαν. Το ίδιο περίπου διαβάζουμε και στα απομνημονεύματα του Ξενοφώντα: δάσκαλος είναι εκείνος που γνωρίζει κάτι πολύ καλά (επίσταται καλώς) και μαθητής είναι εκείνος που δεν γνωρίζει κάτι καλώς και πρέπει να το μάθει.

[14] Ας κάνουμε εμείς την αρχή και ο Θεός θα κάνη το τέλος («Δος συ την αρχήν ταύτης, ο δε Θεός παράσχηται την τελείωσιν», Γρ. Παλαμάς).

[15] Κάθε άλλη άνθρωπο-θεωρία είναι και εκ του πονηρού και εντελώς αντί-επιστημονική. Η πίστη στην «εκ πιθήκων καταγωγή» χαρακτηρίζει σαν τέτοιους, αφενός μεν αυτούς που την διαδίδουν, αλλά και αυτούς που την δέχονται αφετέρου.

[16] Ο αρχαίος ελληνικός μύθος λέει ότι ήταν δυο, η Αγλαόπη και η Θελξιέπεια. Η λέξις Αγλαόπη ετυμολογείται εκ του αίγλη + όπα, δηλαδή «όμορφο-ματούσα». Η άλλη, η Θελξιέπεια, ετυμολογείται εκ του θέλξις + έπος, «γλυκό-μιλούσα» δηλαδή, όπως και σήμερα. Ήταν δε θαλάσσιες νύμφες (συμβολισμός για τα πάθη μας) και φτερωτές (σαν τους λογισμούς του ανθρώπου). Ζούσαν στο στενό, δηλαδή στα «αδιέξοδα» και στα «δύσκολα» της ζωής μας, της Μεσσήνης[16], δηλαδή στις πολιτείες των ανθρώπων και προσέλκυαν τους ναύτες, δηλαδή τους μπλεγμένους μέσα στα «κύματα» της ζωής και των «βιοτικών μεριμνών» οδοιπόρους.

[17] Είναι οι έξι «πυρηνικές» χώρες της Ε.Ο.Κ. και της Ε. Ε.!

[18] Το «Ρωμαϊκή» σχετίζεται με την αρχαία Ρώμη, ενώ το «ρωμαίικη» παραπέμπει στην Ελληνο-Ορθόδοξη Ρωμιοσύνη.

[19]Λέγεται ότι απαγόρευε στους υπηκόους επί ποινή θανάτου εξωγαμιαίες σχέσεις, άσχετα αν αυτός είχε 15 παλλακίδες.

[20] Όταν π.χ. οι «Τεύτονες» αγοράζουν το δάνειο με 2,5% περίπου και το πουλάνε στην Ελλάδα με 5-6%, για να την σπρώξουν σίγουρα και γρήγορα στα νύχια του Δ.Ν.Τ. Αν σκεφθεί κανείς πόσα δις ευρώ είναι το κέρδος τους, από αυτήν την διαφορά, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα (καθαρή, «ψηφιακή», «πράσινη οικονομία»). Ας τα σκέπτονται αυτά όλοι εκείνοι οι «Ευρωλιγούριδες», που ήθελαν πάση θυσία «Ευρώπη» και «Φραγκιά». Τα δε χρήματα (130 δις ευρώ) που θα δώσουν τάχα στην Ελλάδα προορίζονται για τις τράπεζες τους (αποπληρωμή χρέους), δηλαδή πολλά από αυτά τα ευρώ, ούτε καν θα έρθουν στην Ελλάδα!!

[21]Η συνήθης έκφραση στο περιοδικό τύπο της π.χ. Αυστρίας είναι «Faulenzer-Staaten», δηλαδή Κράτη τεμπέληδων.

[22] Όταν οι τουρκάλες μαμάδες θέλουν να φοβίσουν τα μωρά τους τα λένε «θα σε φάει ο Κολοκοτρώνης»!!!

[23] Η λέξη προέρχεται από το σπέος = σπήλαιο, στα ποντιακά το «σπελ’», εξ ου και σπίτι και Hospital και όχι το αντίθετο, όπως λένε μερικοί «βατραχομυομαχητές».

[24] Η μνήμη του τιμάται στις 23. Νοεμβρίου (Συναξαριστής).

[25] Οι Γερμανοί το αποκαλούν “Zwiebelturm”, δηλαδή τρούλο «κρεμμυδιού».

[26] Βλέπε όμως και τις άκρως απαξιωτικές ιστορικές προσεγγίσεις των “δασκαλεμένων» σοφών τους, όπως Γίββων, Λε Μπω, Φίνλεϊ, Φαλμεράγιερ, άλλα και των «ημετέρων», όπως π.χ. Κοραής (…απέθανεν η πατρίς …αφ ότου μας επάτησεν ο Φίλιππος έως το 1453…όστις με ονομάσει Ρωμαίον, θέλω τον στοχάζομ΄ ως εχθρόν μου), Ρίζος-Νερουλός (Nomen est Omen, υπουργός Εκκλησιαστικών, παρακαλώ, «…εκείνης <εννοεί της νίκης στην Χαιρώνεια> ολοθριώτερον <έπραξεν>, εγέννησεν τον Αλέξανδρον <ο Φίλιππος, δηλαδή>), Κουμανούδης, κ. α. π.

[27] Το θηλυκό όνομα «Γραίκα» αναφέρεται από τον λυρικό ποιητή Αλκμάν (7ος αιών π. Χ.), ως μητέρα του Έλληνα, αργότερα δε ο Αριστοτέλης στα «Μετεωρολογικά» του ταύτισε τους Σελλούς (Σι + Λα = Φωτός Γη, «Σέλας», Ελλάδα στα κινέζικα) με τους Γραικούς. Αλλά και το «Πάριο Χρονικό», δηλαδή μια επιγραφή από την νήσο Πάρο λέει «Έλληνες…το πρότερον Γραικοί καλούμενοι». Τα ίδια περίπου λέει και ο Απολλόδωρος. Υπάρχει όμως και η ερμηνεία από το «Γραία», μια πολίχνη της Βοιωτίας, της οποίας οι κάτοικοι ίδρυσαν την Κύμη (Cumae), πόλη κοντά στην Νεάπολη της Ν. Ιταλίας.

[28] Ίσως το υποκίνησαν και οι ίδιοι, μαζί με την εβραϊκή παροικία της Κωνσταντινούπολης .

[29] Είναι ενδεικτικό, ότι ακόμη και τον όγδοο αιώνα στη Ρώμη υπήρχαν δέκα «γραικικά», δηλαδή ελληνόφωνα μοναστήρια από τα συνολικά τριάντα οκτώ και σε αυτά κατέφευγαν οι κυνηγημένοι «εικονόφιλοι» ρωμιοί μοναχοί της ανατολής!

[30] Ας σημειωθεί επίσης ότι ενώ στην Πόλη ο Όμηρος και η Ιλιάδα ήταν το «αναγνωστικό» των παιδιών, όπως αναφέρει ο Μιχαήλ Ψελλός, στη Δύση ο Αριστοτέλης ξανάγινε γνωστός (μετά τους «σκοτεινούς χρόνους», 6ο – 7ο αιώνας) μόλις τον 13ο αιώνα (από εβραίους διανοούμενους), τον δε Όμηρο τον μετάφρασε ένας ρωμιός της Ν. Ιταλίας, μόλις τον 14ο αιώνα, ύστερα από παραγγελία του Πετράρχη και του Βοκακίου.

[31] Ότι τάχα ήταν γυναίκα και ότι γέννησε μωρό κατά την διάρκεια θειας λειτουργίας (o tempora, o franco mores).

[32] Η λέξις ετυμολογείται από το δράττω = αρπάζω, πιάνω με ένα χέρι. Έτσι δραξ, δράκος, δράκα, αδράχτι, Δραγάτσης, Drac, Dragovits, Drake, Dragon, dragging και δραχμή (Dirham στις αραβικές χώρες), δηλαδή ότι πιάνει κανείς με ένα χέρι, έχουν κοινή ετυμολογική ρίζα.

[33] Η εξαδέλφη της Μαρία η Αργυρή έμαθε τους Βενετούς να τρώνε με …πηρούνια.

[34] Τρανταχτό παράδειγμα ο Οδόακρος (Odoaker) που ζήτησε από τον αυτοκράτορα Ζήνωνα, το 476 μ. Χ., να τον ονομάσει Πατρίκιο και να του δώσει την άδειε να κυβέρνηση την Δύση εξ ονόματος του, αλλά και ο Οστρογότθος (Ossi Gothi, δηλαδή ανατολικοί Γότθοι) Θεοδώριχος (493 – 526 μ. Χ.) το ίδιο έπραξε. Ακόμη και ο βασιλέας των Φράγκων Χλωδοβίκος (Clovis, Clodwig) έγινε ύπατος (Consul) με επίσημη επιστολή από τον Αναστάσιο το 508 μ. Χ.

[35]Αυτό πήγε να το κάνει τότε ο αείμνηστος ήρωας Ιωάννης Καποδίστριας, τον οποίο δολοφόνησαν οι «Προστάτιδες Δυνάμεις», γιατί πως αλλιώς εξηγείται, ότι ο φάκελος του παραμένει κλειστός εδώ και 180 χρόνια, στα αρχεία της τόσο “δημοκρατικής” Αγγλίας;

[36]Ευρωλιγούριδων και γραικύλων της εποχής εκείνης, π.χ. Κοραής και οι «συν αυτώ» (οι «μπαρμπέρηδες» του Θ. Κολοκοτρώνη).

[37] Στα βιβλία του Δημοτικού υπάρχουν δέκα φορές περισσότερα πράγματα για τα παπικά Δομινικανά Τάγματα και μόνο λίγες γραμμούλες για τους αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο!

[38] Ο Λίμαν φον Σάντερς πασάς, γερμανός μισέλληνας στρατηγός, όχι απλά «τουρκόφιλος», έχει σημασία αυτό, αλλά και αρχιστράτηγος του τουρκικού στρατού, εναντίον των Ελλήνων, το 1922, ήταν ο συντονιστής της γενοκτονίας και «πρόδρομος» της γενοκτονίας των Εβραίων, των Ελλήνων, των Τσιγγάνων και άλλων «υποδεέστερων» υπάνθρωπων στο Γ’ Ράιχ. Στα ΚΖ δε των Ναζί βρήκαν τον θάνατο και περίπου 2.500 Έλληνες ορθόδοξοι ιερείς!!!

[39] Για το πόσο αγαπητός ήταν στο ίδιο τον αυστριακό λαό του φαίνεται και από το σκωπτικό απόφθεγμα των απλών ανθρώπων της Στυρίας «Heil, unserem Führer und Befreier, von Fleisch, Speck und Eier», δηλαδή κάτι σαν «δόξα στον αρχηγό μας που μας απελευθέρωσε από το κρέας, το χοιρινό και τα αυγά»!

[40] Τελευταίως μας εκπλήσσει ο κ. Νταβούτογλου με τον επαναπροσδιορισμό της νέας τουρκικής πολίτικης. Αποτάσσεται δηλαδή τον Σατανά, το κεμαλικό εθνοκαθαρτικό σύνδρομο και συντάσσεται με το οθωμανικό πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό παρελθόν, δηλαδή επανέρχεται στην ρωμαίικη υπερεθνική οικουμενικότητα! Αυτό μεν είναι πολική μεγάλων οραμάτων, αλλα «τα χρόνια άλλαξαν» και η Τουρκία βαδίζει προς τα εκεί, όπου «πεπρωμένου φυγείν αδύνατον»!!!



Δημήτριος Γ. Μαυρίδης, Καθηγητής ΤΕΙ
πηγη