Η Τουρκία χοροπήδησε.
Όπως ο Νασρεντίν Χότζας έψαχνε στον δρόμο αυτό που είχε χάσει στον στάβλο, έτσι και εμείς προτιμάμε να θυμώνουμε με την Γαλλία, διότι αυτό είναι πιο εύκολο.
Δεν καθόμαστε να ερευνήσουμε το τι έγινε το 1915. Οι ηγέτες του "Ένωση και Πρόοδος" και ιδιαίτερα ο Ενβέρ Πασάς που έστησε φιγουρατζίδικες σχέσεις με τους
Γερμανούς που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούνε ως "προδοσία προς την πατρίδα", ήταν από τους ανθρώπους που εύκολα έκαναν δολοφονίες.
Σκότωσαν Αρμένιους, γυναίκες, μωρά και γέρους σκότωσαν.
Κανείς δεν υπάρχει εξ όσων ξέρω που να λέει ότι "δεν σκοτώσαμε", αλλά αντ' αυτού λένε πως "οι Αρμένιοι πέθαναν καθοδόν για εξορία" ή ότι "κι εκείνοι σκότωσαν μουσουλμάνους".
Βέβαια πέρα από το ότι ήταν Αρμένιοι, τι σχέση είχαν με τις συμμορίες που σκότωναν μουσουλμάνους στα ρωσικά σύνορα, η γυναίκα στην Προύσα, ο γέρος στην Μαλάτια και το παιδί στα Άδανα που τα σκότωσαν ;
Και επιτέλους τι είδους "ταξίδι εξορίας" ήταν αυτό που καθοδόν του πέθαναν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα ;
Αρνούμενοι τις αμαρτίες των μελών του "Ένωση και Πρόοδος" είναι σαν να τις στηρίζουμε και να γινόμαστε μέτοχοι σε δολοφονίες.
Αφήστε να λένε ότι θέλουν οι Γάλλοι, το σημαντικό είναι για ποιο λόγο εσείς γίνεστε συνένοχοι στα εγκλήματα των μελών του "Ένωση και Πρόοδος";
Εάν υιοθετείτε την άποψη τους πως "οι δολοφονίες είναι φιλοπατρία", τότε μήπως θα στηρίξετε και τις υπόλοιπες δολοφονίες που έγιναν με την ίδια λογική ;
Η ίδια νοοτροπία έβαλε να σκοτώσουν τον Αλή Σουκρού Μπέι, η ίδια νοοτροπία κρέμασε τον Ισκιλιπλί Ατίφ Χότζα, η ίδια νοοτροπία έπνιξε χιλιάδες άτομα στο Ντέρσιμ με χημικά αέρια, η ίδια σκότωσε τον Σείχη Σαίντ, η ίδια έκανε τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, και η ίδια έστειλε στην αγχόνη τον Ντενίζ και τους συντρόφους του.
Σε όλα αυτά θα είστε συνένοχοι ;
Μπροστά μας υπάρχουν οι δολοφονίες του Σουσουρλούκ. Υπάρχει η Εργκενέκον. Υπάρχει η JITEM. Υπάρχουν τα πυρπολημένα τρεις χιλιάδες χωριά, υπάρχουν οι χιλιάδες δολοφονηθέντες στους δρόμους Κούρδοι. Ποιανής άραγε νοοτροπίας αποτέλεσμα είναι νομίζετε αυτά ;
Εάν είχε αποδοθεί λογαριασμός για τα γεγονότα του 1915, και αν τους ενόχους δεν τους είχε δικάσει το δικαστήριο των Οθωμανών αλλά Δικαστήριο της Δημοκρατίας στην Άγκυρα, τότε και οι μετέπειτα σφαγές και δολοφονίες δεν θα γινόταν.
Αλλά δεν μπορέσαμε να ιδρύσουμε μια τέτοια δημοκρατία.
Γυρίσαμε την πλάτη στις παλιές αμαρτίες και διαπράξαμε νέες.
Κάθε αμαρτία που δεν ερευνήθηκε ανοίγει τον δρόμο για μια νέα, κάθε έγκλημα που δεν ερευνήθηκε ανοίγει τον δρόμο για ένα νέο έγκλημα. Ήδη άνοιξε. Εάν είναι να ιδρύσουμε μια νέα Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες του παρελθόντος.
εφημερίδαTaraf
Ποιος είναι όμως ο "Αλτάν Αχμέτ"
Ο Αχμέτ Αλτάν γεννήθηκε το 1950. Αποφοίτησε από τη Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα πολύ νέος ως ρεπόρτερ και αργότερα διετέλεσε διευθυντής εφημερίδας. Το 1990 διέκοψε την αρθρογραφία και ασχολήθηκε με την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1995 καταδικάστηκε για το συγγραφικό του έργο σε ποινή φυλάκισης δεκαοκτώ μηνών.
Το πρώτο του μυθιστόρημα Τέσσερις Εποχές Φθινόπωρο εκδόθηκε το 1982. Με το επόμενο βιβλίο του, Ίχνη στο Νερό, που κυκλοφόρησε το 1985, ο Αλτάν κατηγορήθηκε ότι προσέβαλε τη δημόσια αιδώ και με δικαστική απόφαση αποσύρθηκε από την κυκλοφορία. Το 1991 εκδόθηκε το τρίτο του μυθιστόρημα με τίτλο Ιστορία της Μοναξιάς και ακολούθησαν τα Επικίνδυνα Παραμύθια (1996), που έκανε ρεκόρ πωλήσεων, και Του Έρωτα και της Αμαρτίας (1998), που έκανε 33 εκδόσεις τον πρώτο χρόνο. Έγραψε επίσης και δύο δοκίμια: «Τραγούδια του Μεσονυχτίου» και «Πρωινά Πουλιά στο Λυκόφως». Το μυθιστόρημα Του Έρωτα
και της Αμαρτίας αποτελεί σταθμό στη συγγραφική δραστηριότητα του Αχμέτ Αλτάν. Προσεγγίζει την επίσημη ιστορία από μια διαφορετική οπτική γωνία,
υπογραμμίζοντας τον ανθρώπινο παράγοντα.
http://taxalia.blogspot.com
και ένα 2ο άρθρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου