Οι αρχαίοι δεν απένειμαν δημόσια αξιώματα σε ανθρώπους, που δεν τα άξιζαν, ιδίως όσον αφορά στο ήθος. Έτσι είχαν άξιους ηγέτες. Μερικές φορές οι ηγέτες τους αναδεικνύονταν ανώτεροι απ΄ το αξίωμά τους. Στις περιπτώσεις αυτές ,χάρις στην ανώτερότητά τους ενέπνεαν το σεβασμό σε όλους. Ο κόσμος όταν κινδύνευε η πόλη τους καλούσε να αναλάβουν ξανά το αξίωμά τους , ακόμα κι όταν είχαν αποχωρήσει λόγω γήρατος.
Ο Κάτων π.χ. ανέλαβε ξανά την αρχηγία του Αθηναϊκού στρατού σε ηλικία ογδόντα ετών! Ο Κάτων είχε χαρίσει εκατό νίκες στους Αθηναίους. Η τελευταία του αρχηγία κατέληξε σε ήττα, όχι εξαιτίας του, αλλά εξαιτίας της μη τήρησης της συμφωνίας από μέρους του Αλεξάνδρου. Ο Κάτων δέχθηκε με ηρεμία την θανατική ποινή. Στα παιδιά του άφησε αυτήν την πνευματική υποθήκη:”Μη μνησικακείν Αθηναίοις.”
Η μητέρα του διάσημου Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, όπως διηγείται ο ίδιος, του έδωσε αυτήν την ευχή: Αν γίνεις στρατιωτικός, να γίνεις στρατηγός. Αν γίνεις κληρικός, να γίνεις αρχιεπίσκοπος. Έγινα ζωγράφος και έγινα ο Πικάσο.
Είναι σπάνιο ιδίως σε εποχές παρακμής σαν τη δική μας οι κατέχοντες αξιώματα να τα υπερβαίνουν σε αξία, όπως ο Κάτων π.χ. ή ο Πικάσο. Συνήθως είναι μικρότεροι από το αξίωμά τους.
Με ποιο κριτήριο είναι μικρός κανείς για το αξίωμα που κατέχει; Η ίδια η επιθυμία απόκτησης αξιωμάτων είναι ένδειξη αναξιότητας. Εκείνοι που αξίζουν δεν επιζητούν το αξίωμα. Αγωνίζονται όχι για να καταλάβουν το αξίωμα, αλλά για να βρεθεί ο πιο άξιος να το καταλάβει.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου