Καιρός μετάνοιας

  Η οικονομική κρίση είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από την επιφάνεια του νερού κρύβεται η κυρίως κρίση που είναι ηθικής τάξεως. Αφού όμως η υλιστική ερμηνεία του κόσμου είναι η κυρίαρχη στις ημέρες μας φιλοσοφία, είναι επακόλουθο το να επιχειρείται η ερμηνεία των συμβαινόντων με οικονομικούς και μόνο όρους.
Το οικονομικό αναγνωρίζεται ως το μοναδικό για τον άνθρωπο κίνητρο! Η άρχουσα τάξη στην πατρίδα μας, πολιτική, εμπορική και διανόησης με την ανοχή, αν όχι τη συμπόρευση της ιεραρχίας του κλήρου, αποδέχθηκε για το νεοελληνικό κράτος τον ρόλο ενός προτεκτοράτου των ισχυρών και ιδίως της Αγγλίας.
Δεν κατανόησε ποτέ την τραγικότητα της δολοφονίας του πρώτου μας κυβερνήτη, του Ιωάννη Καποδίστρια. Στη συνέχεια απαξίωσε να δώσει προσοχή στην κραυγή του Μακρυγιάννη, ο οποίος κατήγγειλε τους εραστές της εξουσίας ως πρόθυμους να προδώσουν πίστη και πατρίδα “δια μιάν δολεράν καλημέραν των πρέσβεγων των ανθρωποφάγων”!
Το νεοελληνικό κράτος υπήρξε κατ’ εξοχήν μεταπρατικό κράτος, στο οποίο οι ασκήσαντες κατά καιρούς την εξουσία σάρωσαν σε διάστημα 130 ετών κάθε τι που κρατούσε τον Έλληνα δεμένο με την παράδοσή του, ώστε αυτός να παραδοθεί άνευ όρων τελικά στη λαγνεία της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης της “ευημερίας”, της “προόδου” και της “ειρηνικής συνύπαρξης” των λαών της. 

Ο λαός μας εξήλθε πάμφτωχος από την αναμέτρησή του με τον κατακτητή. Δεν ήταν όμως γυμνός από αρετή, γράφει ο Μακρυγιάννης. Και μπορούμε να καταθέσουμε ότι πλείστες όσες αρετές καλλιεργούσε ο φτωχός λαός μας ώς τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Όχι πως δεν τον διέκριναν και μικρότητες, τις οποίες έσπευδαν να επισημάνουν με περισσή κακεντρέχεια οι ξένοι, και τις οποίες εμείς αποφεύγαμε, όπως και αποφεύγουμε, να εξετάσουμε και να περιορίσουμε κατά το δυνατόν. Οι μικρότητες όμως αυτές, κατά κανόνα, έβλαπταν εμάς και όχι άλλους.
Αλληθωρίζοντας διαρκώς προς τη Δύση, υπό την επήρεια των “φωτισμένων” απ’ εκεί καθοδηγητών μας, δικών μας και ξένων, αποβάλλαμε τις πατροπαράδοτες αρετές, διατηρώντας ανέπαφες τις αδυναμίες μας και ενώ αποκτήσαμε και όλες τις αδυναμίες των δυτικών. Παραμένοντας δηλαδή φίλαρχοι και εριστικοί, χωρίς διάθεση έντιμης συνεργασίας, οργανωτικής προσπάθειας και τακτοποίησης των του οίκου μας, μετατραπήκαμε σε αρπακτικά υπό το πάθος του νεοπλουτισμού, καταχραστήκαμε το αδύναμο κράτος, από τον πρωθυπουργό ώς τον κλητήρα, αναπολήσαμε στο έπακρο το οθωμανικό ραχάτ και παραμορφωθήκαμε σε όντα άπληστα και σπάταλα από το μαγικό ραβδί της Κίρκης του καταναλωτισμού, της δεύτερης “μεγάλης ιδέας” του καπιταλιστικού συστήματος (Πρώτη είναι το χρήμα)!
Στον φρενήρη ρυθμό προς την απόλαυση, καθώς τα αφεντικά φρόντισαν να αισθανθούμε, μέσω του δανεισμού, για λίγο τις τσέπες μας γεμάτες, λησμονήσαμε την παράδοση και τα ιδανικά μας. Και όχι μόνο τα λησμονήσαμε, αλλά τα πολεμήσαμε με πάθος, ως τα αίτια της κακοδαιμονίας των προγόνων μας. Περιγελάσαμε αρχικά την πίστη μας, για να δικαιώσουμε κάποιον “φωτισμένο” άθεο, που είχε ειπεί στον Μακρυγιάννη: “Εσάς το κεφάλαιον περί θρησκείας θα σας βλάψει, ότι είναι βαθειά ριζωμένο μέσα σας”! Έτσι χάσαμε τις μεγάλες αξίες της οικογένειας, της συνύπαρξης με έντονο το κοινοτικό πνεύμα της αλληλοβοήθειας και, τέλος, την αγάπη προς τον τόπο μας και την πατρίδα.


διαβάστε περισότερα