"¨Αθεοι" και νοικοκύρηδες...

Άκουσα πριν λίγες μέρες, με αφορμή τη γιορτή των Θεοφανείων, τους μνημονιακούς πολιτικούς να χαρακτηρίζουν τους αριστερούς συλλήβδην άθεους. Και, έσπευσα στο γνωστό μου ερημίτη, όπου εξέθεσα την περίπτωση και ζήτησα τη συμβουλή του:
«Εγώ, μου είπε, αμφιβάλλω, αν υπάρχουν πραγματικά άθεοι. Ιδιαίτερα στις μέρες μας η αθεΐα αποτελεί ένα είδος μόδας, που χαρακτηρίζει κάποιους κουλτουριάρηδες, οι οποίοι, αγνοώντας την ουσία του χριστιανισμού, βλέπουν σ’ αυτόν ένα συνονθύλευμα αφελών προλήψεων και δεισιδαιμονιών. Κι όσο για την αριστερά; Η σχεδόν 80χρονη πείρα μου με έχει πείσει ότι στη συντριπτική πλειονότητα των οπαδών της δεν υφίσταται θέμα αθεΐας. Χαρακτηριστικό στην προκειμένη περίπτωση είναι το παράδειγμα του πατριάρχη της Αριστεράς Χαρίλαου Φλωράκη. Ο οποίος στη δύση του βίου του επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και στη συνέχεια κάλεσε αγιορείτη πνευματικό στο «Σπίτι του Λαού» στον Περισσό και εξομολογήθηκε!…

Ο αθεϊσμός της αριστεράς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η άρνηση της θρησκείας στην οποιαδήποτε κάλπικη μορφή της. Είναι συνέπεια της ασυνέπειας λόγων και πράξεων κάποιων, λεγόμενων, χριστιανών. Ιδιαίτερα εκείνων που διαχρονικά συντάσσονται με τη βαρβαρότητα της αδικίας. Άλλωστε παρατηρούμε ότι στον κόσμο της αριστεράς συναντά κανείς μια εντιμότητα, που είναι άγνωστη στον κόσμο της μνημονιακής δεξιάς. Με βασικό χαρακτηριστικό τους αγώνες των αριστερών για την επικράτηση της δικαιοσύνης. Σε διαμετρική αντίθεση με τους οπαδούς της μνημονιακής δεξιάς, της οποίας η αδικία βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Ιδιαίτερα μάλιστα η περίπτωση του τοκογλυφικού καθεστώτος αποτελεί ενσάρκωση της θρησκείας του σατανισμού, στην οποία, δυστυχώς, μας υποδούλωσαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Για να επαληθεύονται έτσι τα λόγια του Χριστού, ο οποίος τονίζει ότι «άξιοι για τη βασιλεία του Θεού δεν είναι αυτοί, που φωνάζουν, κύριε, κύριε, αλλά αυτοί, που κάνουν το θέλημα του ουράνιου πατέρα» !( Ματθαίου: 7,21). Γεγονός που σημαίνει ότι ο κόσμος της αριστεράς βρίσκεται πολύ πλησιέστερα προς την αληθινή και ζωντανή πίστη. Όπως αυτή, που συναντάμε στη ζωή των αγίων, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Και βέβαια ανάμεσα στην αριστερά και στη μνημονιακή δεξιά οφείλουμε να πούμε ότι υπάρχει και η δεξιά, που είναι αντίθετη προς το καθεστώς της απληστίας των τοκογλύφων και της τρομοκρατίας των γερμανοτσολιάδων. Σε αντίθεση με την απερχόμενη συγκυβέρνηση, η οποία, όχι πια με βάση κάποιες συνωμοσιολογικές φήμες, αλλά με βάση τον πρόσφατο βίο και πολιτεία της αποδεικνύεται ότι έχει τη στήριξη των τοκογλύφων και του ναζισμού του 4ου γερμανικού ράιχ. Γεγονός, που επιβεβαιώνεται πολλαπλώς από τα απάνθρωπα και αντίθεα πεπραγμένα τους.

Οι πολιτικές παρατάξεις των αξιότιμων αυτών κυρίων, όπως όλοι γνωρίζουμε, στα μετακατοχικά χρόνια είχαν κάνει σημαία τους και φλάμπουρό τους το τρίπτυχο: Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Και στο όνομα αυτής της καπηλείας,προκάλεσν τον εμφύλιο, με τον οποίο αιματοκύλησαν την Ελλάδα και έστειλαν χιλιάδες Έλληνες στην εξορία και πάμπολλους έστησαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Και συνεχίζουν ξεδιάντροπα και τώρα το ίδιο τροπάρι. Παρότι οι ίδιοι συλλαμβάνονται αδιαλείπτως να προδίδουν την πατρίδα, να διαλύουν την οικογένεια και να δολοφονούν μεθοδευμένα την θρησκευτική και ηθική υποδομή του ελληνικού λαού.

Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι ένα από τα διαβόητα «δεκαοχτώ σημεία» των κάλπικων υποσχέσεων του κ. Σαμαρά ήταν και η προστασία της πολύτεκνης οικογένειας. Για να κόψουν μετεκλογικά, τα πολυτεκνικά επιδόματα και να μεταβάλουν τα παιδιά σε φορολογητέα τεκμήρια. Φέρνοντας τον οικογενειάρχη και ιδιαίτερα τον πολύτεκνο σε ασύγκριτα δυσχερέστερη θέση από τον εργένη. Παρότι υφίσταται για την πατρίδα μας οξύτατο πρόβλημα υπογεννητικότητας. Γεγονός που συνιστά κατάφωρο έγκλημα γενοκτονίας. Αλλά και σχετικά με την πατρίδα, είναι πασίγνωστο ότι «παραιτήθηκαν αμετάκλητα άνευ όρων από την εθνική κυριαρχία». Γεγονός, που, σε τελική ανάλυση, συνιστά έγκλημα εσχάτης προδοσίας.

Αλλά ειδικά με το θέμα της θρησκευτικής πίστης, για την οποία έγινε τελευταία πολύς λόγος για μια ακόμη φορά, οι θρησκειοκάπηλοι αυτοί προσπαθούν και πάλι να εξαπατήσουν, για μια κόμη φορά, τον εύπιστο και αφελή λαό. Και για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της την θεομπαιξίας και θρησκειοκαπηλείας τους αρκεί να θυμηθούμε, σχετικά, ότι το 2014 ήταν αφιερωμένο στον εορτασμό της 300ής επετείου από τη γέννηση του Πατροκοσμά. Του αγίου, δηλαδή, ο οποίος αγωνίστηκε, περισσότερο από κάθε άλλον για τη θρησκευτική και ηθική αναγέννηση του ελληνικού γένους, όταν αυτό διέτρεχε τον έσχατο κίνδυνο. Και βέβαια, όχι μόνο εξαιτίας της τουρκικής βαρβαρότητας, αλλά και εξαιτίας του δολοφονικού ρόλου, που έπαιζαν σε βάρος του ο παπισμός, ο προτεσταντισμός, αλλά και ο σιωνισμός.

Καίριο σημείο αιχμής του αγώνα του Πατροκοσμά κατά του σιωνισμού υπήρξαν τα κυριακάτικα παζάρια. Δεδομένου ότι η Κυριακή υπήρξε διαχρονικά ο ζωτικός πυρήνας της θρησκευτικής ζωής των Ελλήνων. Στη σύγκρουση αυτή επεκράτησε βέβαια ο φλογερός ιεραπόστολος στο θρησκευτικό και ηθικό επίπεδο, αλλά οι αντίπαλοί του επικράτησαν στο δολοφονικό, επιτυγχάνοντας τον απαγχονισμό του. Και ήρθε τώρα και πάλι, όπως φαίνεται, ο σιωνισμός να πάρει, για μια ακόμη φορά, την εκδίκησή του. Χρησιμοποιώντας σαν όργανα του δολοφονικού του σχεδίου την πολιτική παράταξη, που διαχρονικά καπηλεύεται τη θρησκευτική πίστη των Ελλήνων. Έτσι ώστε, σε τελική ανάλυση, να προδώσουν οι μνημονιακοί εφιάλτες τον αγώνα και να δολοφονήσουν το έργο του Πατροκοσμά. Τη στιγμή, που οι αριστεροί, οι οποίοι κατηγορούνται ως άθεοι υποστήριξαν την κυριακάτικη αργία»!…
Και ο γέροντας ερημίτης κατέληξε: «Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, λοιπόν, οι αντίθεοι δεξιοί εργάτες της αδικίας θα βρίσκονται, κατά τη Δευτέρα του Παρουσία, στ’ αριστερά του Θεού, ενώ οι αριστεροί εργάτες της δικαιοσύνης στα δεξιά του»!….
https://papailiasyfantis.wordpress.com

Τα «καυδιανά δίκρανα»...

Ζούμε στον αστερισμό της Νέας Τάξης Εγκλημάτων των προαγωγών της παγκοσμιοποίησης. Οι οποίοι, όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, σκηνοθετούν τους πολέμους, προκειμένου να καταστρέφουν χώρες και λαούς. Με αποτέλεσμα να εξαναγκάζουν τους λαούς να επιχειρούν απονενοημένες αποδράσεις μετανάστευσης. Έτσι ώστε να επιτυγχάνονται αλλοιώσεις λαών και πολιτισμών. Και παράλληλα να μεγιστοποιείται η εξαθλίωση, όχι μόνο των μεταναστών, αλλά και των χωρών υποδοχής τους. Όπως συμβαίνει και στην περίπτωσή μας. Όπου έχουν προνοήσει, ώστε οι μετανάστες να μην μπορούν να προωθηθούν σε άλλες χώρες, αλλά να παραμένουν αναγκαστικά στη χώρα της πρώτης υποδοχής. Προκειμένου να επιτευχθεί η συνταγή της χυλοποίησης, που θα μας καταστήσει κατάλληλους να περάσουμε κάτω απ’ τα «καυδιανά δίκρανα» της παγκοσμιοποίησης.
Προκειμένου όμως η εξαθλίωση να γίνει ολοκληρωτική και ολοσχερής σκηνοθέτησαν σε βάρος μας και την παγίδα του χρέους. Πρώτα στο κρατικό επίπεδο. Δανείζονταν αφειδώς απ’ τους τοκογλύφους οι ντόπιοι πολιτικοί εφιάλτες. Και, αφού έδιναν κάποια ψίχουλα στο λαό, έτρωγαν αυτοί και οι «ημέτεροι» τη μερίδα του λέοντος. Κι όταν έφαγαν μέχρι σκασμού, σε σημείο ώστε το χρέος να γίνει μη βιώσιμο, είπαν στο λαό: «Έλα τώρα «να γεμίσεις το πιθάρι των Δαναΐδων, να πληρώσεις τα σπασμένα, γιατί «μαζί τα φάγαμε». Για να πάνε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, στο δεύτερο στάδιο του δολοφονικού τους σχεδίου. Σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να πετύχουν και τη χρεοκοπία των νοικοκυριών.

Και να πώς σκηνοθέτησαν την ιδιωτική χρεοκοπία. Έδιναν άφθονα δάνεια-καταναλωτικά, στεγαστικά, κλπ- πιστωτικές κάρτες, και μάλιστα με αφόρητη φορτικότητα. Έτσι ώστε η συντριπτική πλειονότητα να πέσει στην παγίδα των τραπεζιτών ληστάρχων. Και να χρεωθεί, έχοντας πάντοτε σαν βάση των οικονομικών δοσοληψιών με τις τράπεζες τις αποδοχές, που τότε είχαμε. Με αποτέλεσμα να πέσουν στην παγίδα, γιατί λογάριαζαν χωρίς τους πολιτικούς εφιάλτες, που ετοίμαζαν και γι’ αυτούς τις αγχόνες του μη βιώσιμου χρέους. Και το πέτυχαν ευχερέστατα, αφού εν ονόματι της νομικής βίας κατακρεούργησαν τις αποδοχές και πολλαπλασίασαν τους φόρους.
Για όσους δεν έπεσαν στην παγίδα της δανειοδότησης έστησε το εφιαλτικό κατεστημένο την παγίδα του Χρηματιστηρίου, οπότε μας είπαν: «Σπεύσατε για να πλουτίσετε»! Με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε με πλούσια όνειρα και να ξυπνήσουμε με τους οδυνηρούς εφιάλτες της πολλαπλής φτώχειας και προδοσίας.

Κάπως έτσι, λοιπόν, σχεδιάστηκε και συνδυάστηκε η ιδιωτική με την κρατική χρεοκοπία. Πάντα με επίκεντρο το ληστρικό τραπεζικό κατεστημένο. Για να στηθεί, αρχικά, η κομπίνα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, επί Καραμνλή, του ελαχίστου, να επακολουθήσουν τα «καυδιανά δίκρανα» της τρόικας του «προοδευτικού» Παπατζή, που τώρα ως βρυκόλακας επιστρέφει, για να ολοκληρώσει το εθνοκτόνο έργο του. Το οποίο, στο μεταξύ, υπηρέτησαν ο γλυκερός Παπαδήμος και ο ευτραφής Βενιζέλος. Για να το συνεχίσει ο μεγάλος «ευπατρίδης» της ψευτιάς και της απάτης, Σαμαράς. Που τώρα μας ζητάει την ψήφο μας, προκειμένου να διαιωνίσει το εφιαλτικό καθεστώς του τοκογλυφικού κανιβαλισμού, που επέβαλε εν ονόματι της ψήφου, που του δώσαμε στις προηγούμενες εκλογές. Για να συνεχιστούν διαχρονικά, οι δολοφονίες σε βάρος του λαού μας, που τις βαφτίζουν «θυσίες», που κάνει δήθεν ο λαός με τη θέλησή του. Ενώ πρόκειται για θυσίες που κάνουν τα καθάρματα αυτά στο βωμό του τοκογλυφικού μαμωνά.
Και μας απειλούν οι ΝεόΔουλοι του μαμωνά πως, αν δεν τους ψηφίσουμε, για να συνεχίσουν το δολοφονικό τους έργο θα χάσουμε την εμπιστοσύνη των ληστάρχων τοκογλύφων και θα έχουμε «πιστωτικό γεγονός». Που σημαίνει ότι, αν βρεθεί κάποιος Θησέας, που θα μπει μέσα στο λαβύρινθο της κρατικής και ιδιωτικής χρεοκοπίας και εντοπίσει το Μινώταυρο της κλοπής και της απάτης, τ’ αφεντικά τους θα προχωρήσουν σε σκληρά αντίποινα. Γιατί για τους δολοφόνους αυτούς πάνω απ’ την πατρίδα μας και το λαό μας βρίσκεται το καθεστώς της νεοταξικής τοκογλυφίας και οι ντόπιοι εφιάλτες τους.

Και την απανθρωπιά τους τα καθάρματα αυτά την διατυμπανίζουν απ’ τα «παράθυρα» των κατευθυνόμενων καναλιών. Όπου οι αντιμνημονιακοί συνομιλητές δεν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν μόνο τους πολιτικούς νταβαντζήδες, αλλά και τους τηλεοπτικούς, που σαν αγέλη λύκων γρυλίζουν και βρυχιούνται απ’ όλες τις πλευρές. Ενώ προβάλλουν την άρνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου ν’ ακούσουν τα κάλαντα εις ένδειξη «πένθους» για τα θύματα του πρόσφατου τραγικού ναυτικού δυστυχήματος! Τη στιγμή ,που η ευαίσθητη καρδιά τους είναι διαχρονικά αναίσθητη και ανάλγητη απέναντι στο πένθος των Ελλήνων, που αυτοκτονούν και δεινοπαθούν εξαιτίας των απάνθρωπων κανιβαλικών τους μέτρων. Με τα οποία πυρπόλησαν μεσοπέλαγα το πλοίο της Ελλάδας. Και όχι βέβαια κατά λάθος! Γεγονός που σημαίνει ότι δεν ήταν το «πένθος» για τα θύματα, αλλά η γελοιωδέστατη υποκρισία τους, που τους ώθησε να καπηλευτούν το γεγονός. Δεδομένου ότι το άκουσμα των καλάντων δεν θα μπορούσε να είχε και την παραμικρή έστω σχέση με το πένθος για τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος.

Και προέβαλαν εξάλλου το συμπόσιο του Πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος, εκτός από «μαϊντανός» των υπουργικών συμβουλίων, συμβάλλει στο εθνοκτόνο πολιτικό έργο και ως συνδαιτυμόνας προεκλογικών συμποσίων. Όπου ανταλλάσσουν συγχαρητήρια για τα ψίχουλα ελεημοσύνης του δεύτερου προς το λαό εξαιτίας του εθνοκτόνου έργου του πρώτου. Για να γίνεται έτσι η Ιεραρχία το ανήθικο ηθικό στήριγμα του κανιβαλικού πολιτικού καθεστώτος. Και να επικυρώνεται, ύστερα απ’ την έσχατη προδοσία της πατρίδας απ’ τους πολιτικούς εφιάλτες και η έσχατη προδοσία της Εκκλησίας απ’ τους θρησκευτικούς εφιάλτες….
παπα-Ηλίας

Τραπεζικοπολιτικές ιστορίες του 2009 !

 Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, το χρονικό περιθώριο ανάμεσα στην συμφωνία πώλησης και στην παράδοση των ομολόγων ήταν 3 ημέρες 
. Στις 22 Οκτωβρίου 2009 , η Τράπεζα της Ελλάδος άλλαξε το Τ+3 σε Τ+10,
. Το "Τ+3" σήμαινε ότι αγόραζες έναν τίτλο στο χρηματιστήριο και μέσα σε τρεις ημέρες έπρεπε να καταθέσεις το αντίτιμο.

 Στις 22 Οκτωβρίου 2009, λίγες μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου, με απόφαση κάποιου διευθυντή τής Τράπεζας της Ελλάδος (ο Προβόπουλος με τον υποδιοικητή του αρνήθηκαν να υπογράψουν -για να μη λερωθούν και καλά- αλλά δεν αντέδρασαν) το περιθώριο των τριών ημερών αυξήθηκε σε δέκα ημέρες. Αποτέλεσμα; Τα κοράκια όρμησαν στα ελληνικά ομόλογα και, μέσα στο δεκαήμερο που είχαν μπροστά τους, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ρίξουν την αξία τους. Έτσι, τα spread εκτινάχθηκαν, τα ομόλογα κατέρρευσαν, οι κερδοσκόποι έκαναν πάρτυ και ο Παπανδρέου πετάχτηκε μέχρι το Καστελλόριζο για να εκφωνήσει το γνωστό διάγγελμα.

Ενάμισυ μήνα αργότερα (στις 10 Δεκεμβρίου) η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε να καταργήσει τις κυρώσεις σε όσους παραβίαζαν ακόμα και το δεκαήμερο! Έτσι, λοιπόν, οι κερδοσκόποι δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθούν χαμένοι αφού, σε πιθανή πτώση των spread, απλώς...δεν θα παρέδιδαν ομόλογα στον αγοραστή. Πότε θα τα παρέδιδαν; Μα, φυσικά, όταν ξανανέβαιναν τα spread! Ωραίο, έτσι; Κερδοσκοπία με εγγυημένο κέρδος. Παιχνίδι win-win (δηλαδή, κέρδος και ετσι και αλλιώς) με τις ευλογίες της Τράπεζας της Ελλάδος!

Η υπόθεση έχει κι άλλο ωραίο. Οι δυο αποφάσεις της Τράπεζας είναι καραμπινάτα παράνομες αφού θα έπρεπε να έχουν παρθεί με Πράξη του διοικητή (του Προβόπουλου) αλλά πάρθηκαν με απλές εντολές της Διευθυνσης Οργάνωσης της Τράπεζας!! Βέβαια, κάποια στιγμή κάποιοι πήραν χαμπάρι την παρανομια και επεχείρησαν να την νομιμοποιήσουν. Ετοίμασαν, λοιπόν, μια πράξη (έβαλαν και πρωτόκολλο οι αθεόφοβοι: 158/10-02-2010!) και την πήγαν στον Προβόπουλο για υπογραφή αλλά ο Προβόπουλος την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Μετά την πήγαν στον υποδιοικητή Παπαδάκη αλλά ούτε κι αυτός δέχτηκε να υπογράψει. Έτσι, το Τ+10 παρέμεινε παράνομο.

Το κερδοσκοπικό πανηγύρι κράτησε μέχρι τις 8 Απριλίου, οπότε το Τ+3 έγινε Τ+1 στερώντας από τους κερδοσκόπους κάθε δυνατότητα παιχνιδιών. Στο μεταξύ, είχαν περάσει πεντέμισυ μήνες, τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει (το spread πλησίσε τις 1000 μονάδες βάσεις), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν ήδη εδώ και ο λαός που κάποτε έχτιζε Παρθενώνες ετοιμαζόταν να μετακομίσει σε τσαντίρια...

τι είναι η "Ευθύνη Προστασίας" (Responsibility to protect)

Στις 12 Νοεμβρίου 1998, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ -και "σοσιαλιστής"- Χαβιέ Σολάνα εκφώνησε μια βαρυσήμαντη ομιλία με θέμα "Διασφαλίζοντας την ειρήνη στην Ευρώπη". Η ομιλία αυτή έγινε στα πλαίσια ενός συμποσίου για την πολιτική αναθεώρηση της συνθήκης της Βεστφαλίας (1648).

Παρένθεση. Η συνθήκη της Βεστφαλίας είναι η συνθήκη με την οποία όχι μόνο τερματίστηκε ο σκληρός και πολυαίμακτος Τριακονταετής Πόλεμος αλλά μπήκαν και τα θεμέλια για την σύγχρονη Ευρώπη, μιας και σ' αυτήν διατυπώθηκε για πρώτη φορά η έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Η βασική βεστφαλιανή αρχή είναι απλή: όλα τα έθνη-κράτη έχουν απόλυτη κυριαρχία επί των εδαφών τους και δεν επιτρέπεται ανάμειξη ξένων δυνάμεων σε εσωτερικά θέματα. Κλείνει η παρένθεση.

Με την μνημειώδη ομιλία του ο Σολάνα διέγραψε τις βεστφαλιανές αρχές, ξεχνώντας ότι όλες οι αστικές επαναστάσεις τού 18ου και του 19ου αιώνα βρήκαν πρόσφορο έδαφος και εκδηλώθηκαν χάρη σ' αυτές ακριβώς τις αρχές. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας:

- Ο ανθρωπισμός και η δημοκρατία -δυο αξίες ουσιαστικά άσχετες με την βεστφαλιανή τάξη πραγμάτων- μπορούν να χρησιμεύσουν ως σημεία αναφοράς στην επεξεργασία μιας νέας διεθνούς τάξης, καλύτερα προσαρμοσμένης στην ασφάλεια και τις προκλήσεις τής σύγχρονης Ευρώπης. (...)

- Το βεστφαλιανό σύστημα είχε τα όριά του. Για παράδειγμα, η αρχή τής κυριαρχίας στηρίχθηκε στην βάση τού ανταγωνισμού και όχι της συνεργασίας των κρατών. (...) Επίσης, η ιδέα ενός ισχυρού, κυρίαρχου κράτους υιοθέτησε αργότερα έναν εθνικισμό, ο οποίος εκφυλίστηκε σε μια καταστροφική πολιτική δύναμη. (...)

- Τελικά, ήταν ένα σύστημα που δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ειρήνη. Ούτε μπορούσε να αποτρέψει τον πόλεμο, όπως έχει αποδείξει με τόσο τραγικό τρόπο η ιστορία των τριών τελευταίων αιώνων. (...)

Φυσικά, ο Σολάνα ήξερε πολύ καλά και το τι έλεγε και το γιατί το έλεγε. Πάνω στους δικούς του "προβληματισμούς" στηρίχθηκε η διάλυση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας και άρχισε να οικοδομείται μια διαδικασία νομιμοποίησης εξωτερικών επεμβάσεων στα εσωτερικά ζητήματα μιας χώρας. Στα ερείπια των βεστφαλιανών αρχών περί εθνικής κυριαρχίας χτίστηκε η περίφημη Ευθύνη Προστασίας (Responsibility to protect), "φιλοσοφική βάση" τής οποίας αποτελεί η αρχή ότι "η εθνική κυριαρχία δεν συνιστά δικαίωμα αλλά ευθύνη".

Υποτίθεται ότι η Ευθύνη Προστασίας απετέλεσε το καταστάλαγμα της ανησυχίας τής διεθνούς κοινότητας μπροστά στην διαπιστωμένη αδυναμία της να αντιδράσει σε γενοκτονίες, όπως εκείνη της Ρουάντας (1994) ή εκείνη της Σρεμπρένιτσας (1995). Στην ουσία, όμως, έλυσε τα χέρια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επιτρέποντας και νομιμοποιώντας την επέμβασή τους οπουδήποτε στον πλανήτη.

Καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της σκοτεινής έννοιας έπαιξε η International Crisis Group, μια ΜΚΟ η οποία ιδρύθηκε το 1995 από τον λόρδο Μαρκ Μάλλοχ-Μπράουν (αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και προσωπικός φίλος τού Τζωρτζ Σόρος) και στην οποία συμμετέχουν γνωστά και μη εξαιρετέα μουσούδια, όπως ο ίδιος ο Χαβιέ Σολάνα (καμμία έκπληξη), ο Γουέσλυ Κλαρκ (διοικητής των νατοϊκών δυνάμεων που βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία), ο Γιόσκα Φίσσερ ("πράσινος" μεν, ιμπεριαλιστής δε), ο Κόφφι Ανάν (πρώην γ.γ. του ΟΗΕ και γνωστό κουτσούνι των ΗΠΑ), ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκυ (ο άνθρωπος που εξόπλισε τους ταλιμπάν), ο Ερνέστο Σεδίγιο (πρώην πρόεδρος του Μεξικού που έσφαξε τους Ζαπατίστας), ο Τζωρτζ Σόρος (εμ, πώς;), ο Στάνλεϋ Φίσσερ (διοικητής της Τράπεζας του Ισραήλ), ο Τζωρτζ Ρόμπερτσον (επίσης πρώην γ.γ. τού ΝΑΤΟ), ο Ούτα Τσάπφ (αντιπρόεδρος της γερμανικής βουλής και πρόεδρος της επιτροπής αφοπλισμού) κλπ.

Η αρχή έγινε πριν καλά-καλά συμπληρωθεί ένα εξάμηνο από την περίφημη ομιλία Σολάνα. Στις 24 Μαρτίου 1999, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τους βομβαρδισμούς τής Γιουγκοσλαβίας, με την δικαιολογία ότι οι γιουγκοσλάβοι αρνούνταν να υπογράψουν συμφωνία για το μέλλον τού Κοσσυφοπεδίου και η άρνησή τους αυτή έβαζε σε κίνδυνο την αλβανική κοινότητα της περιοχής. Κατά το ΝΑΤΟ, δηλαδή, η "ευθύνη προστασίας" μιας κοινότητας επέβαλλε τον βομβαρδισμό -και, εν τέλει, τον διαμελισμό- μιας ολόκληρης χώρας.

Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να διαπιστώσουμε ότι πάνω σ' αυτό το ανοσιούργημα, το οποίο αποκαλείται Ευθύνη Προστασίας, στηρίχτηκε η εισβολή στο Αφγανιστάν (προστασία των κατοίκων από τις αυθαιρεσίες των ταλιμπάν), στο Ιράκ (προστασία των κατοίκων από τις αυθαιρεσίες τού Σαντάμ Χουσσέιν), στην Λιβύη (προστασία των κατοίκων από τις αυθαιρεσίες τού Μουαμμάρ Καντάφι) κλπ. Και, φυσικά, στην ίδια βάση θα στηριχτούν μελλοντικές επεμβάσεις π.χ. σε Συρία (αυθαιρετεί και ο Άσσαντ), σε Ιράν (αυθαιρετούν και οι αγιατολλάχ) και όπου αλλού.

Και τώρα το κερασάκι. Το 2008, η "διεθνής των προστατών" επιχείρησε να επεκτείνει την έννοια της "ευθύνης προστασίας" και στα... φυσικά φαινόμενα! Όταν ο τυφώνας Ναργκίς έπληξε την Μυανμάρ (πρώην Βιρμανία ή Μπούρμα), η στρατιωτική χούντα όχι μόνο δεν δέχτηκε καμμιά ανθρωπιστική βοήθεια αλλά αρνήθηκε και την χορήγηση βίζας στα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Τότε, οι Μπους Β(λαξ) και Σαρκοζύ άρχισαν να εξετάζουν το ενδεχόμενο στρατιωτικής δράσης κατά της Μυανμάρ στα πλαίσια της "ευθύνης προστασίας" των κατοίκων από τις καταστροφές τού τυφώνα. Οι βιρμανοί έπρεπε να προστατευτούν, έστω και με το ζόρι!

Εκείνο, βέβαια, που δεν είπαν ούτε ο Μπους ούτε ο Σαρκοζύ, ήταν ότι η χούντα τής Μυανμάρ είχε πάψει το αλισβερίσι με τα μονοπώλια της δύσης και είχε πέσει στην αγκαλιά των κινέζων. Αυτή η μεταστροφή απετέλεσε πλήγμα για μερικές καλές εταιρειούλες, όπως η γαλλική Total και η πολιτειακή Halliburton (συμφερόντων τού τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσαίηνυ). Επρόκειτο για μια "στρέβλωση", η οποία θα "διορθωνόταν" μετά την επιχείρηση "προστασίας", η οποία -δυστυχώς για τους προστάτες- δεν υλοποιήθηκε τελικά.
πηγη

Ιστορική αναδρομή της Λέσβου !

Πατρίδα μεγάλων προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών ήδη από την αρχαιότητα, η Λέσβος με τις πολλές φυσικές ομορφιές και το ξεχωριστό σχήμα της είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί της χώρας. Οι απέραντοι ελαιώνες, τα πευκοδάση, το απολιθωμένο δάσος στο Σίγρι, μοναδικό μνημείο της φύσης, οι υγρότοποι, οι κόλποι της Γέρας και της Καλλονής, οι εκτεταμένες αμμουδιές και οι ειδυλλιακές ακρογιαλιές συνθέτουν ένα υπέροχο τοπίο. Σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, βυζαντινά, μεσαιωνικά και οθωμανικά μνημεία, ιστορικά μοναστήρια και εκκλησίες, λαμπρά αρχοντικά και πετρόχτιστα παραδοσιακά σπίτια, παλαιά βιομηχανικά κτίρια αποκαλύπτουν τη μακρά διαδρομή του νησιού μέσα στο χρόνο.

Από τη Λέσβο κατάγονταν μεγάλες προσωπικότητες της αρχαιότητας, όπως οι διάσημοι λυρικοί ποιητές Τέρπανδρος, Αλκαίος, Αρίων και Σαπφώ, ο πολιτικός και νομοθέτης Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, οι φιλόσοφοι Θεόφραστος και Φανίας, μαθητές του Αριστοτέλη, ο ιστοριογράφος Ελλάνικος.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, το νησί οφείλει την ονομασία του στο θεσσαλό ήρωα Λέσβο, γαμπρό του πρώτου βασιλιά της Λέσβου, Μάκαρος (νυμφεύθηκε την κόρη του Μήθυμνα). Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης στη Λέσβο ανάγονται στους Παλαιολιθικούς Χρόνους.

Σημαντικός οικισμός της Πρώιμης Εποχής του Xαλκού (3200-2000 π.X.) έχει έρθει στο φως στην Παραλία Θερμής. Από τους Μυκηναϊκούς Χρόνους στο νησί είναι γνωστά λίγα μόνο κεραμικά ευρήματα (13ος-12ος αι. π.Χ.). Γύρω στο 1100 π.X. ιδρύθηκε στη Λέσβο η πρώτη αιολική αποικία, η Μυτιλήνη. Από εκεί οι Αιολείς πέρασαν αργότερα στην αντικρινή μικρασιατική ακτή και ίδρυσαν μια σειρά από αιολικές πόλεις στην περιοχή που έγινε γνωστή ως "Mυτιληναίων αιγιαλός" ή "Λεσβία χώρα". Γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.X. ιδρύθηκε η ομοσπονδία ("Κοινόν") των Λεσβίων, που συγκροτούσαν οι πέντε αυτόνομες πόλεις-κράτη του νησιού Mυτιλήνη, Πύρρα, Άντισσα, Eρεσός και Mήθυμνα. Έδρα του Κοινού των Λεσβίων και χώρος όπου ενώνονταν οι κάτοικοι του νησιού με θρησκευτικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς και δικαστικούς δεσμούς υπήρξε το ιερό του Μέσσου.

Σημαντικό γεγονός των Κλασικών Χρόνων υπήρξε η αποστασία των λεσβιακών πόλεων (πλην της Μήθυμνας) από την Αθηναϊκή Συμμαχία, το 428 π.Χ. Η Λέσβος γνώρισε περίοδο ευημερίας κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους (3ος-1ος αι. π.X.), όταν περιήλθε αρχικά στη σφαίρα επιρροής του Λυσιμάχου της Θράκης και ακολούθως των Πτολεμαίων της Αιγύπτου. Το 88 π.X. το νησί πέρασε στη ρωμαϊκή κυριαρχία. Κατά τους Ρωμαϊκούς Χρόνους η Λέσβος προσαρτήθηκε στην Επαρχία της Ασίας και ακολούθως στην Επαρχία των Νήσων, γνώρισε καταστροφές (κατά τους Μιθριδατικούς Πολέμους, 1ος αι. π.Χ.) αλλά και οικονομική άνθηση.

Η Μυτιλήνη αποτέλεσε σταθμό του Αποστόλου Παύλου το 52 μ.Χ., ήδη δε τον 4ο αι. ήταν έδρα επισκοπής και τον 5ο αι. έδρα μητρόπολης. Σε διάφορες θέσεις του νησιού έχουν εντοπιστεί πολυάριθμες παλαιοχριστιανικές βασιλικές. Κατά τους Βυζαντινούς Χρόνους η Λέσβος δοκιμάστηκε από ξενικές επιδρομές και αποτέλεσε τόπο εξορίας επιφανών προσωπικοτήτων.

Το 1355 ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος παραχώρησε το νησί ως προίκα στο σύζυγο της αδελφής του Μαρίας, το γενουάτη Φραγκίσκο Γατελούζο. Οι Γατελούζοι κυβέρνησαν τη Λέσβο ώς το 1462, όταν και αυτή καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Το νησί γνώρισε το 18ο και το 19ο αι. οικονομική και συνακόλουθη πνευματική ανάπτυξη χάρη στη δραστηριότητα των κατοίκων του στους τομείς της βιομηχανίας (ελαιοτριβεία, σαπωνοποιεία κ.ά.), του εμπορίου και της ναυτιλίας.

 Στις 8 Νοεμβρίου του 1912 μοίρα του ελληνικού στόλου υπό τη διοίκηση του υποναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη έφθασε στη Μυτιλήνη και απαίτησε από τις τουρκικές αρχές κατοχής την παράδοσή της. Κατά το διάστημα 5-8 Δεκεμβρίου 1912 τα ελληνικά στρατεύματα και τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής συγκρούστηκαν στα υψώματα Σκοτεινού, Πετσοφά, Τυρανιδίου και Κλαπάδου, καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της μονής Λειμώνος. Στις 8 Δεκεμβρίου 1912 παραδόθηκε στο ύψωμα Πετσοφά ο ηττημένος τουρκικός στρατός, απελευθερώθηκε ολόκληρο το νησί και τερματίστηκε η μακραίωνη τουρκική κατοχή. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Λέσβο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922).

Εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών του 18ου, του 19ου και του 20ού αι. κατάγονταν από τη Λέσβο (Βενιαμίν ο Λέσβιος, Aργύρης Eφταλιώτης, Στράτης Mυριβήλης, Γεώργιος Ιακωβίδης, Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, Στρατής Ελευθεριάδης - Τεριάντ κ.ά.).


πηγή: diakopes.in.gr

Ένας μικρός τσοχατζόπουλος...

του Χάρρυ Κλυν

Αγαπητή κυρία Κούρκουλα.
 Είμαι ένας μικρός Τσοχατζόπουλος, με ατομική επιχείρηση και δύο παιδιά.
Σε κάθε ευκαιρία και εγώ, όπως και πολλοί συνάνθρωποί μου, κλέβω την κρατική μηχανή, κρύβοντας έσοδα. Η διαφορά μου με τον Τσοχατζόπουλο τον ορίτζιναλ, είναι πως αυτά που κρύβω, τα έχω κερδίσει με την δουλειά μου και όχι με μίζες από δουλειές άλλων. Επίσης αυτά που κρύβω ΔΕΝ τα πάω στην Ελβετία, αλλά τα ξοδεύω ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ για να κάνω ό,τι είναι ανίκανο να κάνει το κράτος το οποίο ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΔΙΟΙΚΗΣΑΤΕ.

 Πάω τα παιδιά μου φροντιστήριο για τα μαθήματα που είστε ανίκανοι να κάνετε, φροντιστήριο για τις ξένες γλώσσες που είστε ανίκανοι να τους μάθετε. Φτιάχνω το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι μου γιατί ο δήμος έχει άλλες δουλειές και δεν προλαβαίνει. Αγοράζω νερό για να γεμίσω τη στέρνα μου σε κάποιο νησί που είστε ανίκανοι να κάνετε δύκτιο ύδρευσης. Αδειάζω το βόθρο μου σε περιοχές που αδυνατείτε να φτιάξετε αποχετεύσεις. Πληρώνω ιδιώτες γιατρούς και φάρμακα γιατί αν μπλέξω με το σύστημα υγείας θα μου κλείσει ραντεβού σε τρεις μήνες και μέχρι τότε θα έχω πεθάνει. Κρύβω λεφτά για να βάλω πετρέλαιο με την τιμή που ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ, αφού την αλλάζετε κάθε τρεις και λίγο.

 Οι αιτίες είναι αμέτρητες. Και, τέλος, προσπαθώ αν μου μείνουν έστω και πέντε ευρώ, να τα βάλω στην άκρη ΜΗΠΩΣ και έχω κάτι για να την βγάλω καθαρή στα γεράματα, αφού μου κλέβετε ΚΑΙ την μελλοντική μου σύνταξη με κάθε ευκαιρία.

 Η βασική μου διαφορά, λοιπόν, με τον μεγάλο Τσοχατζόπουλο είναι ότι εγώ κάνω εξ' ανάγκης ό,τι αυτός έκανε για ζεϊμπεκιές. Εγώ έχω την κρατική μηχανή αντίπαλο και εχθρό εκ γενετής, ενώ αυτός την καθοδηγούσε κατά το δοκούν. Εγώ δεν κάνω τον ινστρούχτορα, δεν μοιράζω θέσεις εργασίας σε γκόλντεν μπόιζ, δεν δίνω κάλπικες υποσχέσεις (που ξέρω εκ των προτέρων ότι είναι κάλπικες) για να εκμεταλλευτώ το μέλλον των συνανθρώπων μου.

 Α, και κάτι άλλο. Μόλις θυμήθηκα και άλλη μια μικρή διαφορά με τον μεγάλο Άκη. Εμένα δεν με ξέρετε, ενώ αυτόν τον κάνατε παρέα. ΜΑΣ ΕΚΛΕΒΕ και δεν πήρατε χαμπάρι. Τον γλείφατε από το πρωί μέχρι το βράδυ, διότι ήταν ο... νούμερο δύο. Και αυτό, νομίζω, κάτι λέει για τη νοημοσύνη σας. Και τη δική σας και των συναδέλφων σας. Ελπίζω αυτό το τελευταίο, να το πάρετε προσωπικά.

Καλή δύναμη.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΤΟ 1462

άρθρο του Αχιλλέως Τριάντογλου

.

Στο βόρειο μέρος της πόλης της Μυτιλήνης, ανάμεσα σ’ ένα καταπράσινο πευκώνα και στη θάλασσα, υψώνονται τα απομεινάρια του κάστρου της Μυτιλήνης. Διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κάστρα της Μεσογείου καλύπτοντας έκταση 60 στρεμμάτων. Η οικοδόμηση του και η ανοικοδόμησή του έγινε σε διάφορες χρονικές περιόδους.

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία

Το κάστρο της Μυτιλήνης καταλαμβάνει το υψηλότερο σημείο της χερσονήσου στο βορειοανατολικό άκρο της πόλης. Στην αρχαιότητα και μέχρι τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους η σημερινή χερσόνησος ήταν νησί, που χωριζόταν από την υπόλοιπη Λέσβο με τον λεγόμενο «Εύριπο των Μυτιληναίων, το κανάλι που διατρέχοντας περίπου το δρόμο της σημερινής αγοράς ένωνε τα δύο λιμάνια της πόλης.

Το βυζαντινό κάστρο έχει καταλάβει τη θέση της αρχαίας ακρόπολης, η μορφή της οποίας μας είναι άγνωστη κατά την περίοδο της κλασσικής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας.
Ιστορία

Η παλαιότερη φάση κατασκευής του κάστρου ανάγεται στον 6ο αιώνα και στην ευρεία οικοδομική δραστηριότητα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, ωστόσο τα λιγοστά ιστορικά και ανασκαφικά στοιχεία δεν μας επιτρέπουν την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.

Η πρώτη μνεία για την ύπαρξη του κάστρου προέρχεται από μια πατριαρχική συνοδική απόφαση του 1324, η οποία αναφέρει ένα μετόχι της μονής των Οσίων Πατέρων Δαφνέας μέσα στο Κάστρο της Μυτιλήνης.

Από τη βυζαντινή φάση σώζονται σήμερα μόνο τρία τμήματα: μία βυζαντινή πυλίδα στη βόρεια πλευρά των τειχών, ο ανατολικός τοίχος του κεντρικού οχυρωματικού περιβόλου και η δεξαμενή στο μεσαίο κάστρο.

Στα 1355 η Λέσβος παραχωρείται ως προίκα στην αδελφή του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου, κατά τον γάμο της με τον Γενοβέζο Francisco Gattelusio. Η ηγεμονία του οίκου των Gattelusi θα διαρκέσει μέχρι το 1462.


Από τα πρώτα έργα που πραγματοποιούν οι νέοι ηγεμόνες είναι η ανακαίνιση του κάστρου, το 1373, όπως μας πληροφορεί η λατινική επιγραφή που είναι εντοιχισμένη πάνω από τη Μεσαία (Δυτική) πύλη. Η νέα οχύρωση ακολουθεί σε γενικές γραμμές την προϋπάρχουσα βυζαντινή. Ο χώρος διαρθρώνεται σε δύο τμήματα, το σημερινό Πάνω και το Μεσαίο Κάστρο, ενώ ο ντόπιος πληθυσμός κατοικεί στο οχυρωμένο προάστιο του Μελανουδίου.

Κατά την περίοδο της ηγεμονίας του Φραγκίσκου Γατελούζου πιστεύεται ότι η Μυτιλήνη ήταν ένα από τα πιο ισχυρά κάστρα. Μέσα σ’ αυτό βρισκόταν και τo παλάτι του , που ονομάζεται “Πύργος της Βασίλισσας”.

Ο δυνατός σεισμός του 1384 υπήρξε καταστροφικός για την πόλη και το κάστρο. Από τη βασιλική οικογένεια επιβίωσε μόνο ο μικρότερος γιος Giacomo.

Μέχρι και το 1403 δεν φαίνεται να αποκαταστάθηκαν οι ζημιές που προκάλεσε εκείνος ο σεισμός. Οι δύο τελευταίοι Γατελούζοι, ο Δομένικος (1445-1458) και ο αδερφός του Νικόλαος (1458-1462) πραγματοποίησαν εργασίες ενίσχυσης του. Επί Δομένικου τοποθετήθηκαν τα πρώτα κανόνια ενώ επί Νικολάου διαμορφώθηκαν προμαχώνες και ενισχυτικά τείχη, πολεμίστρες, τάφροι και παρατηρητήρια. Από την γενουατική φάση του κάστρου σώζονται σήμερα ο κεντρικός οχυρωματικός περίβολος (Donjon) και τα ερείπια της εκκλησίας του Αγ. Ιωάννη.

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ

Την 1η Σεπτεμβρίου 1462, 60 οθωμανικά πολεμικά πλοία τα οποία συνόδευαν επτά μεγάλα φορτηγά και πλήθος μικρότερων βοηθητικών που μετέφεραν εφόδια, κατέπλευσαν από την Καλλίπολη στο παλαιό λιμάνι της Μυτιλήνης, που ήταν γνωστό ως Απάνω Σκάλα. Επικεφαλής των τουρκικών δυνάμεων ήταν ο βεζίρης Μαχμούτ πασάς (Έλληνας αρνησίθρησκος). Οι εισβολείς αποβίβασαν τις δυνάμεις τους και ξεκίνησαν την πολιορκία του κάστρου από ξηρά και θάλασσα. Την ίδια εποχή χερσαίες δυνάμεις 20000 ανδρών με επικεφαλής τον ίδιο τον σουλτάνο, οδηγήθηκαν από την Πόλη στην ακτή της Τροίας απέναντι από τη νήσο. Από εκεί, στην περιοχή Αγιασμάτι επιβιβάστηκαν σε πλοία και αποβιβάστηκαν σε άλλες περιοχές του νησιού, επεκτείνοντας το θέατρο των επιχειρήσεων.

Στην Μυτιλήνη εκείνη την εποχή, βρίσκονταν χριστιανικές δυνάμεις 5000 ανδρών υπό τον ηγεμόνα Νικόλαο Γατελούζο. Πολλοί από αυτούς ήταν καλά εξοπλισμένοι μισθοφόροι, κυρίως Καταλανοί και ιππότες της Ρόδου, πολύ γνωστοί αμφότεροι για την πολεμική ικανότητά τους. Η αντίστασή τους στους Οθωμανούς ήταν αρχικά σκληρή. Ο Νικόλαος ζήτησε τη συνδρομή του Βενετικού στόλου, που ναυλοχούσε τότε στη γειτονική Χίο. Όταν όμως ο Βενετός ναύαρχος αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμιξη, το ηθικό των χριστιανών κατέρρευσε και μαζί του και η άμυνα του νησιού. Ο Νικόλαος ήρθε σε διαπραγματεύσεις με τον Μωάμεθ, 16 μόλις ημέρες μετά την εισβολή, και συμφώνησε σε ειρηνική παράδοση όλων των φρουρίων της νήσου (Μολύβου, Ερεσού, Αγίων Θεοδώρων κ.α.) με αντάλλαγμα την εξασφάλιση της ζωής και της τιμής τόσο των στρατιωτών όσο και των κατοίκων.

Οι Οθωμανοί, ωστόσο είχαν τη δική τους αντίληψη σχετικά με τις δεσμεύσεις που αναλάμβαναν. Όταν ολοκληρώθηκε η παράδοση, καταπάτησαν τη συνθήκη και επιδόθηκαν σε σφαγές και λεηλασίες, κατά τις οποίες φόνευσαν όλους σχεδόν τους μισθοφόρους πολεμιστές που υπερασπίστηκαν το νησί, εξανδραπόδισαν πολλά νεαρά αγόρια και κορίτσια και τέλος, ανάγκασαν 10000 Έλληνες κατοίκους να μετακομίσουν στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να ενισχυθεί ο πληθυσμός της.

Το 1501, επί Σουλτάνου Bayezid και μετά τις καταστροφές που υπέστη το Κάστρο κατά τη διάρκεια του Ενετοτουρκικού Πολέμου (1499-1504), επισκευάστηκαν οι κατεστραμμένες οχυρώσεις του βόρειου λιμανιού, κατασκευάστηκαν δύο μεγάλοι στρογγυλοί οχυρωματικοί πύργοι με κανονιοθυρίδες και αναπτύχθηκαν νέα τείχη.

Νέες κατασκευές εκσυγχρονισμού του κάστρου αναλήφθηκαν το 1643/44 από τον Μπεκήρ πασά, επί των ημερών του σουλτάνου Ιμπραήμ Χαν, ίσως εν όψει του Κρητικού πολέμου είτε εξαιτίας καταστροφής από σεισμό. Πραγματοποιήθηκαν επισκευές των τειχών και ανέγερση ενός νέου τείχους μπροστά από το υφιστάμενο μεσαιωνικό. Μπροστά από τις νέες αυτές κατασκευές δημιουργήθηκε μια βαθιά και πλατιά τάφρος.

Το 1756 ο ναύαρχος Κουραματζής πρόσθεσε ένα πολυγωνικό πύργο κοντά στο λιμάνι της Επάνω Σκάλας.

Νέες εκτεταμένες επισκευαστικές εργασίες πραγματοποιήθηκαν, ύστερα από σεισμό, στα 1765/66.

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα η λειτουργία και ο χαρακτήρας του κάστρου είχαν πλέον μεταβληθεί. Το κάστρο προσέλαβε περισσότερο στρατιωτικό χαρακτήρα, όπως υποδεικνύουν οι στρατώνες που κατασκευάστηκαν κοντά στον μενδρεσέ και η γειτονική πυριτιδαποθήκη.

Η Λέσβος περιήλθε στο Ελληνικό κράτος στις 8 Νοεμβρίου του 1912. Το εντός των τειχών τμήμα συνέχισε να κατοικείται μέχρι και λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο Κάτω Κάστρο μάλιστα ήταν εγκατεστημένοι οι οίκοι ανοχής! Μέχρι πρόσφατα, μέσα από το κάστρο περνούσε και ο περιφερειακός δρόμος από Φυκιότρυπα προς την Επάνω Σκάλα, ο οποίος όμως τώρα έχει κλείσει.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Από μορφολογικής απόψεως, το κάστρο διαιρείται σε τρία τμήματα:

Την Ακρόπολη (“Επάνω Κάστρο”) στο βόρειο και ψηλότερο σημείο του λόφου
Την κυρία περίβολο (“το Μεσαίο Κάστρο”) το μεγαλύτερο σε έκταση τμήμα που διαμορφώθηκε από τους Γατελούζους
“Το Κάτω Κάστρο” στη βορειοδυτική πλευρά που ως επί το πλείστον διαμορφώθηκε επί Τουρκοκρατίας

Διασώζεται το παλάτι των Γατελούζων, ένας τετράγωνος πέτρινος πύργος με εντοιχισμένη πλάκα, όπου με ευδιάκριτα ανάγλυφα σχήματα παριστάνεται το οικόσημο των Γατελούζων και παραστάσεις Ρωμαϊκών μονομαχιών.

Επίσης, στην εξωτερική πύλη υπάρχει πλάκα με το οικόσημο των Παλαιολόγων. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας έγιναν προσθετικές εργασίες και κατασκευάστηκε επίσης ένα Τούρκικο Ιεροδιδασκαλείο, κτίσμα που σώζεται μέχρι σήμερα.

Μέσα στο κάστρο σώζονται υπόγειες στοές, που λειτούργησαν ως καταφύγιο για τα γυναικόπαιδα της πόλης σε περιόδους πολέμου, καθώς και υδατοδεξαμενή χωρητικότητας 4.000 κ.μ.

Σήμερα χρησιμοποιείται ως χώρος διεξαγωγής πολιτιστικών εκδηλώσεων κατά τους θερινούς μήνες.
http://pneymatiko.wordpress.com/

Γαϊδουροδρομίες στην Μόσ’να της Αγίας Παρασκευής !!

Πέρυσι το καλοκαίρι, το πρωί της Παρασκευής 23 Αυγούστου 2013, της αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, βρεθήκαμε με την Ερατώ στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, στην Παναγιά την Μόσ'να, για το ξεχωριστό πανηγύρι.

Μετά τη Θεία Λειτουργία γευθήκαμε το υπέροχο κισκέκ που παρασκεύασε ο δραστήριος λαογραφικός σύλλογος Αγίας Παρασκευής, θυσιάζοντας το προηγούμενο βράδυ έναν ταύρο 450 κιλών. Συμμετείχαμε στο γλέντι και στον χορό των προσκυνητών στην ειδικά διαμορφωμένη υπαίθρια τραπεζαρία, δίπλα στο εξωκλήσι που φαίνεται στη φωτογραφία, υπό τους ήχους υπέροχου μουσικού συγκροτήματος.

Ο φίλος Μάκης Αξιώτης, στις σελίδες 349-351 του πολύτιμου βιβλίου-οδηγού κάθε απαιτητικού περιηγητή «Περπατώντας τη Λέσβο», τ. Α΄, γράφει ότι στη Μόσυνα βρέθηκε «ένα πιθάρι και τρία λίθινα προϊστορικά εργαλεία, μία αξινούλα από γκρίζα προς το μπεζ πέτρα, διαστάσεων 11,5Χ5,5Χ4 εκατοστά πάχος και δύο άλλες από μαύρη βαριά πέτρα» και ότι «οι παλιοί θυμούνται πως εδώ υπήρχαν παλιά μάρμαρα, που τώρα δεν βρίσκονται πια. Πιστεύουν δε πως τούτη η θέση είναι παλαιότερη ως προς τη ζωοθυσία από τον ταύρο».

Στις επτάμισι το απόγευμα, απολαύσαμε στα Λιγαρίδια της Μόσ’νας τις γαϊδουροδρομίες όπου συμμετείχαν δώδεκα αναβάτες και ισάριθμα γαϊδούρια, αρσενικά και θηλυκά, σαμαρωμένα ή ξεσαμάρωτα, νέα ή γερασμένα, μικρόσωμα ή μεγαλόσωμα.
Στην αρχή στα προκριματικά, έτρεξαν όλα τα γαϊδούρια ανά δύο με τους καβαλάρηδες, που όλοι ήταν αγόρια ηλικίας 10-13 ετών των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και των πρώτων του Γυμνασίου.

Στους ημιτελικούς, τα έξι, πάλι ανά δύο, και στον τελικό τα τρία εναπομείναντα γαϊδούρια με τους αναβάτες, που κατατάχθηκαν με πρώτο νικητή τον Βασίλη Καμπάκο, δεύτερο τον Παναγιώτη Δεμεσιώτη και τρίτο τον Γεώργιο Ευαγγέλου, που έλαβαν από την ελλανόδικο επιτροπή τα έπαθλα των 150, 100 και 50 ευρώ. Υπήρχαν δώρα και για τους υπόλοιπους: ένα θηλυκό γουρούνι, μια τούρτα, τρία λεσβιακά μαντίλια, τρία καπίστρια κι ένα μπουκάλι ούζο.

Η Ερατώ με τον τελευταίο της κατάταξης, εκείνον που πήρε το ούζο, είχε τον εξής διάλογο:
- Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή, εύχομαι το 2014 να είσαι πιο τυχερός! Πώς σε λένε;
- Νίκο Μπαλασάρη με λένε, μα πιο άτυχος δεν γίνεται! Εδώ και μια βδομάδα, που δανείστηκα τον γάιδαρο από τον ιδιοκτήτη του, κάθε μέρα, σ’ όλες τις πρόβες, τα πήγαινα καλά με τον ξ’πασμένο, που όποτε ξ’παζόταν, ξ’παζόταν μετά το τρέξιμο, μα σήμερα ξύπασι στην αρχή και με πέταξε κάτω μόλις τον καβάλησα. Έτσι ο άλλος καβαλάρης έτρεξε με τον γάιδαρό του μοναχός και προκρίθηκε.

- Είδα που έπεσες, φαίνεται και το γδάρσιμο με τα αίματα στο χέρι σου! Πόνεσες και γι’ αυτό δεν ζήτησες από την επιτροπή να τρέξετε ξανά;

- Δεν έπεσα, μ’ έριξε! Δεν πονάω και δεν θυμάμαι να πόνεσα, ούτε είδα ότι έτρεχε αίμα. Όταν μου έδωσαν το ούζο, έριξα λίγο και ίσα-ίσα που μ’ έτσουξε. Δεν ζήτησα να ξανατρέξω γιατί έτσι είναι οι κανόνες. Όποιος πέσει, όποτε πέσει, αποκλείεται! Κι ο δικός μου με έριξε στην αρχή, δεν πρόλαβε να δει ο κόσμος ότι τον προπόνησα για να τρέχει πιο γρήγορα απ’ όλους, όπως έτρεχε στις πρόβες ξεπερνώντας όλους τους άλλους γαϊδάρους.

- Γιατί τον έτρεξες ξεσαμάρωτο; Δεν είναι έτσι πιο εύκολο να πέσεις;
- Στις πρόβες, ξεσαμάρωτο τον έτρεχα για να’ ναι λαφρύς και λεύτερος ο Σπύρος μου και δεν με έριχνε!
- Σπύρος είναι το όνομα του γαϊδάρου σου;
- Ο ιδιοκτήτης του τον λέει Μπάμπη και τον τσιντά άμα τρέχει. Εγώ τον λέω Σπύρο και τον χαϊδεύω τον αγκρισμένο!
- Τι θα πει αγκρισμένος;

- Πώς να το εξηγήσω τώρα τούτο σε μια γυναίκα; Ε, να! Ο γάιδαρος που όταν θέλει μια γαϊδάρα την κυνηγά και ξ’πάζεται! Έτσι έκανε κι ο δικός μου, όταν είδε δίπλα του μια γαϊδάρα ξύπασι και με έριξε κάτω για να την κυνηγήσει μοναχός του! Και να μην μ’ έριχνε, δεύτερος θα ’ρχόμουνα! Έτσι ήθελε, να ’χει τη γαϊδάρα μπροστά κι αυτός πάντα από πίσω! Γι’ αυτό σου είπα πως πιο άτυχος δεν γίνεται να ήμουν.

Μα σίγουρα, αν ο Σπύρος μου κληρωνόταν να τρέχει με γαϊδάρους αντί για γαϊδάρες, δεν θα αγκριζόταν, δεν θα ξ’παζόταν και θα βγαίναμε και πρώτοι!
- Νίκο, προετοιμάσου για το καλοκαίρι του 2014, πάλι με τον Σπύρο σου! Θα ζητήσουμε από τον Χαράλαμπο Καλαμά, τον πρόεδρο του λαογραφικού συλλόγου, οι γάιδαροι να τρέχουν χώρια από τις γαϊδάρες!
Αριστείδης Κυριαζής

Τι να συζήτησαν ο Τσίπρας και ο πατέρας Βασίλειος;

«Προβληματισμός στις τάξεις της αριστεράς για τον Αλέξη, το Άγιο Όρος και τους Ζαπατίστας; Μια λέξη μόνο:
  Μανταμάδος, 98% ΚΚΕ (κάποτε) και χριστανοί μέχρι το κόκκαλο. Έτσι για το διαλεκτικό υλισμό και την αλητεία της υπερβατικότητας.»
Ετσι απάντησε στα σχόλια για την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Αγιο Ορος ο πολιτικός επιστήμων και επιχειρηματίας Γιώργος Παπαναγιώτου ― στο facebook βεβαίως, στον χλοερό λειμώνα του αθεϊσμού και του αντικληρικαλισμού.

Ο αγγλοσπουδασμένος Γ.Π. βεβαίως, εκτός από βρετανικό χιούμορ, διαθέτει ελληνική μνήμη. Και γράμματα γνωρίζει. Μπορεί να θυμάται λόγου χάρη ότι σπουδαίοι ποιητές, που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αντιδραστικοί, συντηρητικοί ή θεούσες, έχουν γράψει αξέχαστες σελίδες που τις διαπερνά μεταφυσικό ή θρησκευτικό ρίγος: Κώστας Βάρναλης, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Λειβαδίτης, Νίκος Καρούζος, Βύρων Λεοντάρης. Και με το παράδειγμα του Μανταμάδου Λέσβου υποδεικνύεται ακριβώς η αναχώνευση των ποικίλων παραδόσεων στο σώμα του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Εικάζω τέτοια θα ήταν, μεταξύ άλλων, η συζήτηση του κ. Τσίπρα με τον π. Βασίλειο Γοντικάκη, τον ιερομόναχο που συνέπαιρνε με τον εμπνευσμένο λόγο του τους αμφισβητίες φοιτητές στη δεκαετία του ‘80. Θα ωφελούσε πολλούς δοκησίσοφους η συνακρόαση.

Νομίζω ότι αυτό είναι το πολιτιστικό υπόστρωμα της επίσκεψης Τσίπρα στην αθωνική πολιτεία: αναγνωρίζει την πολυστρωματική και πολυδιάστατη παράδοση που αρδεύει τη σύγχρονη ζωή. Η Εκκλησία είναι ουσιώδες συστατικό στοιχείο της νεοελληνικής ταυτότητας, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, με θετικές και αρνητικές αποτιμήσεις. Αρκεί να δεις και να επικοινωνήσεις με τη ζώσα Εκκλησία, το σώμα πιστών, πάντων ημών των βαπτισθέντων, και όχι να τη συρρικνώσεις στα μέτρα της επίσημης διοικούσας Εκκλησίας. Εκκλησία δεν είναι κάποιοι καμαρωτοί αρχιμανδρίτες και ξιπασμένοι δεσπότες· είναι οι ανώνυμοι πιστοί, οι θερμοί, οι χλιαροί, οι σιωπηλοί, οι ταπεινοί λευίτες, οι απόκληροι. Οπως ακριβώς όταν μιλάμε για Δημοκρατία δεν την ταυτίζουμε κατ’ ανάγκην με την τρέχουσα Κυβέρνηση, αλλά με την κοινωνία των πολιτών, τη ζωή και τους θεσμούς της.

Οι πούροι αριστεροί, οι ευλαβείς του ιστορικού υλισμού, οι αντικληρικαλιστές, οι φονταμενταλιστές φιλελεύθεροι, ας μην ανησυχούν άλλωστε: οι χριστιανοί στην Ελλάδα σήμερα είναι μικρή μειοψηφία, με αναλόγως μικρή πολιτική επιρροή· συμβιώνουν ταπεινά εντός της εκκοσμικευμένης κοινωνίας μας με τους άθεους, τους αγνωστικιστές, τους άπιστους, τους ετερόδοξους. Στα γεύματα της Εκκλησίας προσέρχονται όλοι, ανεξαρτήτως φυλής και πίστεως.

Ας δούμε και το πολιτικό υπόστρωμα της επίσκεψης: ως θεσμικό πρόσωπο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δυνάμει πρωθυπουργός, αποδέχεται την πρόσκληση της Ιεράς Κοινότητας. Και επισκέπτεται την υπερχιλιόχρονη μοναστική πολιτεία, την αρχαιότερη του χριστιανικού κόσμου, όπως πράττουν αδιαλείπτως κορυφαίοι πολιτικοί απ’ όλο τον κόσμο, πνευματικοί ηγέτες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι ― όλοι σαν προσκυνητές μιας συνεχούς χιλιετούς παράδοσης. Πολύ περισσότερο, που είναι Ελληνας, και ως Ελληνας δημοκράτης ηγέτης υποχρεούται να είναι συμπεριληπτικός όλων των Ελλήνων, σεβόμενος τις πεποιθήσεις και τις παραδόσεις όλων.

Δεν είναι υποκρισία λοιπόν, είναι πραγματισμός, άνοιγμα και σεβασμός, εκ μέρους ενός δημοκράτη πολιτικού. Ενα βήμα για να φτάσει η δημοκρατική αριστερά του 21ου αιώνα να πει τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου και στη θέση της Εκκλησίας να εννοεί τον εαυτό της: «Προτιμώ μια Εκκλησία μωλωπισμένη, πληγωμένη, βρώμικη επειδή ήταν έξω στους δρόμους, από μια Εκκλησία που είναι ανθυγιεινή διότι παρέμεινε περιορισμένη και προσκολλημένη στην ιδέα της δικής της ασφάλειας» (Εvangelii Gaudium – Η Χαρά του Ευαγγελίου, Νοέμβριος 2013)
πηγη

Το πανηγύρι του ταύρου!!

Πανηγύρι Ταύρου, στο χωριό Αγία Παρασκευή, στη Λέσβο. Είναι το «αρσενικό» πανηγύρι στην Ελλάδα, με πολλά «δρώμενα». Με παμπάλαια έθιμα δεμένα κι ανακατεμένα με τη γιορτή του Αγίου Χαράλαμπου, του «Γέρου», όπως γκαρδιακά λένε οι Αγιαπαρασκευιώτες τον «προστάτη» των ζωντανών τους. Δρώμενα δεμένα με ταυροθυσίες, ταξίματα, ιερεία, θύτες, ιερούς θιάσους, σπονδές, απόκρυφες θεότητες, αναθήματα, αλογοδρομίες, μουσική, χορό, με το Διόνυσο και βακχικές τελετές, με την Αγραία Αρτέμιδα, με τη μυθολογική Νύμφη Αρέθουσα, με «μαγικές» και δεισιδαίμονες πράξεις. Με απλά λόγια, με την ιστορική και βιολογική παράδοση του λαού μας.

Εδώ τα έθιμα και τα «δρώμενα» είναι ξεκάθαρα. Το «ιερείο» ή τα «ιερεία», το ταυρί ή τα ταυριά, τα θύματα που σφαγιάζονται από τους θύτες για να θυσιαστούνε στον Αϊ - Χαραλάμπη, το «Γέρο», είναι «ο υψωθείς εν τω σταυρώ εκουσίως» λαός. Και καθώς οδηγούνε το ιερό ταυρί στο θυσιαστήρι, οι χωριανοί κλαίνε «περίλυποι έως θανάτου» και το στολίζουνε με λουλούδια, λουλουδοστέφανα και χρυσοκεντημένα μαντίλια, όπως τον Επιτάφιο.



Το ξεχωριστό, σε πάθος και οίστρο, αυτό πανηγύρι, έχει το «Συναξάρι» του: Στη Γέρνα, σ' ένα πολύ παλιό - δεν υπάρχει πια - χωριουδάκι, στη Λέσβο, χτισμένο στο κατάγιαλο, στον κόλπο Καλλονή, ζούσανε μια φούχτα άνθρωποι, που μέσα στα ρουθούνια τους είχανε την αρμυρή μυρουδιά από τη θάλασσα και τα γιαλόκρινα. Κάμποσες φορές τους καταπλάκωσαν οι κουρσάροι Σαρακηνοί, οι «μπουκανιέρηδες» κι οι «φλιμπουστιέρηδες» με τα πλεούμενα και τις γιαταγάνες τους και τους ξεκληρίζανε μεσ' απ' τον όμορφο κάμπο.

Το εξώφυλλο του λαογραφικού βιβλίου του Βασίλη Πλάτανου για το πανηγύρι του ταύρου, με εικονογράφηση του Ράλλη Κοψίδη (έκδοση του 1962)

Οι ληστεμένοι πήρανε τα νοικοκυριά τους, τα παιδιά, τις γυναίκες, τα κονίσματα και τα βαγγέλια τους και τράβηξαν αλάργα από το γιαλό, σε κρυφά κατατόπια, να στεργιώσουνε και ν' αρχίσουνε το καινούριο βιο τους. Ακολουθήσανε μια ρεματιά που τους έβγαλε σε σπηλιά, όπου ασκήτευε κάποιος καλόγερος, κι είχε κόνισμα την Αγιά Παρασκευή. Γύρω σε τούτη τη σπηλιά οι «ξοχάρηδες» από τη Γέρνα φτιάξανε τις καλύβες τους, κι έτσι θεμελιώσανε το χωριό τους το σημερινό, που, από το κόνισμα το καλογερίστικο, το βγάλαν Αγιά Παρασκευή. Η σπηλιά αυτή είναι σήμερα ξωκλήσι στο κοιμητήρι.

Ενας Αγιαπαρασκευιώτης, που τονε λέγανε Μαλομύτη, ζευγάς, έχασε το ταυρί του και γύριζε μερόνυχτα στο Τσαμλήκι - Πευκοδάσος να το βρει. Μια μέρα βρέθηκε σ' ένα βουναλάκι, όπου υπήρχε νεροπηγή. Γονάτισε να βρέξει το λαρύγγι του, που είχε ξεραθεί από το λιοπύρι. Στην κορφή ήτανε τ' αλειτούργητο ξωκλήσι τ' Αϊ - Χαραλάμπη, που από πίσω του κρυβόταν ο Μπαλτζικιώτης, ο Τούρκος ληστής, κι έκλεβε τα ζωντανά από τους χωριανούς. Σημάδευε τον Μαλομύτη με το ντουφέκι του να τόνε σκοτώσει, αλλά ένα σύγνεφο έμπαινε μπροστά του κι έχανε το στόχο. Ο Τούρκος, αν κι άπιστος, κατάλαβε πως ήτανε «θαύμα» του αγίου. Φώναξε τον Μαλομύτη, του το διηγήθηκε, κι όταν έμαθε για ποιο σκοπό γύρναγε σε τούτο δω τον τόπο, του 'δωσε το ταυρί. Ο Μαλομύτης έταξε να προσφέρει το ταυρί του «κουλμπάνι», δηλαδή «ιερείο» στον Αϊ - Χαραλάμπη. Πήγε στο χωριό, μίλησε για το «θαύμα», μάζεψε συγγενολόγια και γνωστούς του, λειτούργησε το ξωκλήσι και πρόσφερε θυσία το ταυρί του.

Το βουναλάκι από τότε ονομάστηκε «Ταύρος», και καθιερώθηκε έθιμο - δρώμενο, κάθε χρόνο, μετά το Πάσχα να κάνουνε πανηγύρι και να θυσιάζουνε «κουλμπάνι», «ιερείο» στον Αϊ - Χαραλάμπη, στο «Γέρο».

Το πανηγύρι, το γλέντι, το ξεφάντωμα, η ταλαιπωρία μέσα στα λιοπύρια, το τραγούδι, ο χορός, οι καημοί, οι οίστροι, είναι στη φλέβα του λεσβιακού λαού. Η τρανή καρδιά του είναι τεντωμένη χορδή στ' όργανο που παίζει περιπλανώμενος παιχνιδιάτορας, καθώς μερόνυχτα τραγουδά με τον ουρανό, τη θάλασσα, τα λουλούδια και τις αγάπες του. Το πανηγύρι για τον «Ταύρο», που είναι το μεγαλύτερο στη Λέσβο, το 'χει αναλάβει το «Μεγάλο Σωματείο "οι Ζευγάδες"», στην Αγία Παρασκευή και κάθε χρόνο το κάνει καλύτερο κι ομορφότερο.

Από την Παρασκευή, ο πρωτοζευγάς μ' όλο το Σωματείο παίρνουνε το «ιερείο», το ταυρί που θ' «αγιάσει», και το γυρνούνε στο χωριό, να το στολίσουνε, να το ραντίσουνε με ροδόσταμα, να το κλάψουνε. Παίρνουν ακόμα το κόνισμα με τον Αϊ - Χαραλάμπη, που το φυλάγει στο σπίτι του ο πρωτοζευγάς, το λάβαρο, τα κακάβια - λέβητες κι όλα τα χρειαζούμενα και πάνε στο Πευκοδάσος, στο ξωκλήσι. Ακλουθάνε ντόπια όργανα, βιολιά, σαντούρια, κλαρίνα, τούμπανα, που παίζουνε τον «αλογίσιο», ένα παθιάρικο, λυπητερό, αλλά και λεβέντικο σκοπό για τ' άλογα, καθώς όλοι οι θύτες είναι καβαλάρηδες σε καταστόλιστα άτια - άλογα. Αφάνταστο το στόλισμα που γίνεται στ' άλογα, στη λεσβιακή Αγία Παρασκευή. Είναι ξεχωριστή λαϊκή τέχνη, με οιστρήλατη έμπνευση, ευαισθησία κι εκτέλεση από χρωματιστές χάντρες και ψηφιά.

Ακλουθούν οι συντροφιές με τα παλικάρια, που ομαδικά πάνε καβαλάρηδες στον άγιο, όπου τους υποδέχεται καβαλαρία κι ο παπάς και ραντίζει με την αγιαστούρα του τ' άλογά τους. Κάθε συντροφιά έχει τα σύνεργα, τα κολάγια, τη μουσική της. Βολεύονται κάτω από τα πεύκα, γίνεται ο μεγάλος εσπερινός, ακολουθεί πλειοδοτική δημοπρασία, πλειστηριασμός για το «ποιος θα πάρει το αίμα από το ζωντανό», και γίνεται η θυσία. Ο θύτης μπήζει το μαχαίρι, κι οι πανηγυριστές, προσκυνητές τώρα, περνάνε, βουτάνε το δάχτυλο τους στο καυτό αίμα του ταύρου και μ' αυτό σημαδεύουνε, χαράζουνε σταυρό στο κούτελό τους.


Ολη τη νύχτα περνάνε με φαγοπότι και γλέντι, με τραγούδια παθιάρικα και χορούς, κι οι γυναίκες κάνουν αγρύπνια στο «Γέρο» και λένε τραγούδια σαν κι αυτά:
«Γλέντα τα νιάτα γλέντα τα

με την καρδιά σου γλέντα,

μεσάνυχτα και χαραυγή

με την ψυχή σου γλέντα.

Τα όμορφά σου νιάτα

γλέντησέ τα στα γεμάτα.

Και χαίρισι τη γλώσσα σου

την αηδονολαλούσαν,

που την ιπήραν τα πουλιά

σκουπό τσι τη λαλούσαν.

Απ' ούλα τ' άστρα τ' ουρανού

ένα νι που σι μοιάζει,

αυτό που βγαιν μισάνυχτα

τσ' ούλα τα σκουτεινιάζει.

Ζουντανό μι παγ' στουν Αδ'

του ματιού σου του μαυράδ'.

Εχου την αγάπη σου

ίδρου στου πρόσουπό μου,

τσ' ακόνισμα στου σπίτι μας

τσι κάνου του σταυρό μου.

Ελα γλυκιά μικρούλα μου,

να γιάνεις την καρδούλα μου.

Αν θέλεις λίρες και φλουριά,

έλα μαζί μου μια βραδιά,

να σου γεμίσω την ποδιά,

όλο βενέτικα φλουριά.

Στα παχουλά χιράκια σου,

βροντούν τα βραχιολάκια σου».
Ο ταύρος κομματιάζεται και βράζεται στα κακαβιά, με πλιγούρι για το «κισκέτσι». Το πρωί με την καμπάνα, σταματάνε τα φαγοπότια και τα γλέντια», παρακολουθούν όλοι τη λειτουργία, μοιράζεται από τα κακάβια «χάρισμα από τον άγιο το φαγητό», γλεντοκοπάνε για λίγο, κι αρχίζει το τρανό γύρισμα, όλων των γιορταστών στο χωριό Αγία Παρασκευή.

Στην Καυκάρα, στο μεγάλο ξέφωτο του χωριού, γίνονται οι αλογοδρομίες, ιππικοί αγώνες, όπως στην αρχαιότητα, με ασέλωτα τα ζωντανά, με γυμνούς μεθυσμένους καβαλάρηδες, κι άλογα που αφηνιάζουν από το λιοπύρι και την έκσταση. Στους νικητές το «Σωματείο "οι Ζευγάδες"», δίνει σέλες, καπλοδέτες, καπίστρια και μαντίλια.


Το πάθος κορυφώνεται με τα «Χαρλαμέλια», τους νέους, τα παλικάρια, τους παθιασμένους πανηγυριστές. Οι «αχτύπητοι», με τις μουσικές τους κι όρθιοι πάνω στ' άλογά τους, περνάνε από τα σπίτια με τις αγαπημένες τους, για να τους κεράσουνε μ' ένα δίσκο «γεμάτο αγάπη και προσμονή». Χορεύουνε παθιασμένα κι αράζουνε στη χωριάτικη πλατεία, όπου ξεφανερώνουνε τ' αρραβωνιασμά τους μ' αυτή που αγαπούν, για να συνεχιστεί το παθιασμένο γλέντι, ποιος ξέρει πόσες μέρες ακόμα, στην Αγία Παρασκευή και σ' όλο το λεσβιακό χωριό.
«Μα τον Αγιο Χαράλαμπο

και τη μέρα τούτη,

κάλιο 'χω την παρέα μου

παρά φλουριά και πλούτη».
Είναι ευχή που ξεστομίζεται απ' όλους τους γιορταστές σ' αυτό το ξεχωριστό, καθάριο, κι ανόθευτο πανηγύρι.

ΠΗΓΗ:εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ,  20-8-2008
http://spoudasterion.pblogs.gr/

Για Ποια Ελλάδα Μου Μιλάς;

Μάνος Πεπονάκης

Σε ακούω τα δύο τελευταία χρόνια -που η κρίση έχει εγκατασταθεί για τα καλά στα σπίτια μας- να μιλάς ακατάπαυστα και να λες ότι πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα. Ότι η Ελλάδα είναι πάνω απ’ όλα. Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; Πες μου! Δε με νοιάζει αν είσαι δεξιός, αριστερός, κεντρώος, φιλελεύθερος, σοσιαλιστής, εθνικιστής, κομμουνιστής. Πες μου! Για ποια Ελλάδα μου μιλάς;

Γεννήθηκα στην Ελλάδα της «Αλλαγής». Στην Ελλάδα που επούλωσε τις κακοφορμισμένες πληγές του εμφυλίου ανοίγοντας καινούριες πληγές που χαίνουν μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα της κλαδικής, του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, των κρατικοδίαιτων ρετιρέ των ΔΕΚΟ. Στην Ελλάδα που διόγκωσε τον ήδη υπερμεγέθη δημόσιο τομέα. Στην Ελλάδα που έκανε τον ιδιωτικό τομέα παραμάγαζο του δημοσίου με τις κοινωνικές επιχειρήσεις, Που έκλεισε βιομηχανίες, που έκαψε σε μια νύχτα πολυκαταστήματα. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Πήγα σχολείο στην Ελλάδα της «Κάθαρσης». Με ντέτεκτιβ και υποκλοπές, με ειδικά δικαστήρια θέαμα προς τέρψιν των πολλών και καθαρτήριο των ολίγων. Με βαφτιστήρια στη βολή και λιτότητα στους πολλούς. Με τα σύνορα ξέφραγο αμπέλι και με αόρατους εχθρούς. Με συλλαλητήρια για το όνομα ενός κράτους, που έμεινε πουκάμισο αδειανό. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Πήγα Λύκειο και Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα του «Εκσυγχρονισμού». Στην Ελλάδα που έτρωγε πολύ. Που έκανε μια πατάτα ευτυχισμένη. Που ξόδευε κοινοτικές επιδοτήσεις, προορισμένες για τη βελτιστοποίηση της παραγωγής σε πολυτελή αυτοκίνητα, μεζονέτες,  σε σκυλάδικα (νυχτερινά κέντρα τα έλεγαν, συγγνώμη) της Αθήνας και της επαρχίας. Στην Ελλάδα του lifestyle, των περιοδικών του Κωστόπουλου με νύχτες στην Μύκονο με την πανσέληνο μαζί. Στην Ελλάδα που γέμισε ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς να ξέρει τι επιστήμονες θα βγάλει και που θα τους απορροφήσει. Στην Ελλάδα που πέταξε τις οικονομίες της στο χρηματιστήριο, σε δάνεια και κάρτες. Στην Ελλάδα που μαγείρευε στοιχεία για να δειχθεί πιο όμορφη. Στην Ελλάδα που οι νόμοι κατέληγαν νεκρό γράμμα και οι διαδικασίες ήταν διάτρητες. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Έκανα μεταπτυχιακό, δούλεψα και πήγα στο Στρατό στην Ελλάδα της «Επανίδρυσης του Κράτους». Στην Ελλάδα που θεώρησε μαγκιά να κλέβεις το κράτος και να μην πληρώνεις τους φόρους σου. Στην Ελλάδα της νόμιμης προμήθειας. Στην Ελλάδα που ισχυριζόταν ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό». Στην Ελλάδα με τους ράθυμους ρυθμούς από την κεφαλή μέχρι τα πόδια του κράτους. Στην Ελλάδα που έπρεπε να τακτοποιήσει «τα δικά μας τα παιδιά» με γαλάζιες συνεντεύξεις. Στην Ελλάδα των ρουσφετολογικών προγραμμάτων stage. Στην Ελλάδα των κουμπάρων και των κολλητών. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Απολύθηκα από το Στρατό στην Ελλάδα του Μνημονίου. Στην Ελλάδα που έφτασε στο μη περαιτέρω. Στην Ελλάδα που δανείζεται για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Με την οικονομία στα τάρταρα και την κοινωνία στα κάγκελα. Εξοντωμένη, ταπεινωμένη και στα πρόθυρα κατάρρευσης. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;

Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; Γιατί αυτές τις Ελλάδες που έζησα και συνεχίζω να ζω δεν τις θέλω… Εγώ άλλη Ελλάδα θέλω. Την Ελλάδα που με έμαθαν να αγαπώ οι δάσκαλοί μου. Την Ελλάδα που κάποτε ήταν το λίκνο του πολιτισμού. Την Ελλάδα που μαζεύεται τις Κυριακές τα μεσημέρια γύρω από το τραπέζι. Την Ελλάδα που νοιάζεται. Την Ελλάδα που δημιουργεί, που σχεδιάζει, που έχει ανοικτή την αγκαλιά της και προσφέρει το καλύτερο εαυτό της στους ανθρώπους που έρχονται από μακριά για να θαυμάσουν τις ομορφιές της και τον πολιτισμό της, πράγματα που η ίδια τα ξέχασε. Την Ελλάδα του ήλιου, της θάλασσας, της δημιουργίας, της αξιοπρέπειας, της σκληρής δουλειάς. Αν έχεις άλλη Ελλάδα στο μυαλό σου, μη με υπολογίζεις…
πηγη

Άμοιρη κλωσού

Ό,τι που σκοτείνιαζε ήταν. Κρατούσα ένα καλάθι με άχερα, την κλωσού και 7 αυγά και πήγαινα κατά το αποθηκάκι, την μετακόμιζα από το κοτέτσι για να μην την ενοχλούν οι υπόλοιπες, να κάνει τη δουλειά της απερίσπαστη για τις επόμενες εικοσιμία μέρες

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο

Με ζήτησε με το επίθετό μου η γυναικεία φωνή από την άλλη άκρη και κατόπιν μου είπε επί λέξη: Σας τηλεφωνώ από το εκλογικό γραφείο του υποψήφιου αντιπεριφερειάρχη κ. Κάρμαντζη (σημ. ΝΔ) και θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε την Κυριακή να μας υποστηρίξετε.

Έμεινα άναυδος από την ξετσιπωσιά και το θράσος του πολιτικάντη και των υπαλλήλων του, οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν έχουν πάρει πρέφα ακόμη τίποτε από το μαύρο φίδι που τους τρώει ως πολίτες της εκπορνευμένης από τα αφεντικά τους Ελλάδας, τέλος πάντων.

Και τι ακριβώς θα θέλατε να κάνω για σας, την ρώτησα

Να μας δώσετε την ψήφο σας, μου λέει και συμπληρώνει, αν φυσικά δεν έχετε αλλού κάποια υποχρέωση!!!!!

Δε μου λέτε, τη ρωτώ, ο κύριος Κάρμαντζης το γνωρίζει ότι με πήρατε τηλέφωνο;

Μάλιστα, μου απαντά, δηλαδή δεν γνωρίζει ακριβώς διότι τις λίστες με τα τηλέφωνα τις παίρνουμε από τα κεντρικά

Αν δεν κρατούσα την κλωσού, θα την είχα ακόμη την κυρία στο τηλέφωνο να μιλάμε, ίσως να της ζητούσα και ανταλλάγματα για να μου δημιουργήσει υποχρέωση ψήφου, ίσως να της έλεγα ότι ο αντίπαλος μου πρότεινε 300 ευρώ και πόσα δίνουν του λόγου τους, ίσως να την ηχογραφούσα κιόλας για να την ανεβάσω στο διαδίκτυο, ίσως πολλά να έκανα, τελικά εκείνη την ώρα όμως της το ‘κλεισα δίχως καν να την χλευάσω την ανόητη μέλλουσα άστεγη και εκπρόσωπο των χαμηλής νοημοσύνης καταχρεωμένων νεοελλήνων, που γλύφει τα τελευταία της κοκαλάκια από τους κομματάρχες δημίους της.

Απόθεσα την κλωσού στη θέση της. Τη μέρα που θα τα βγάλει τα πουλιά θα έχουμε έτσι κι αλλιώς αχρείο νενέκο αναπτυξιολάγνο πολιτικάντη στο τιμόνι της περιφέρειας είτε είναι ο ένας είτε ο άλλος από τους δύο που εξέλεξαν οι όμοιοι της κυρίας που μου τηλεφώνησε.

Σε τι χώρα κρετίνων δίχως μέλλον θα φέρει τα πουλιά της η κλωσού…

Γιάννης Μακριδάκης