ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑΧΕΙΣ ΠΑΠΠΟΥ , ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΕ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ...

To ιδιόχειρο σημείωμα του αυτόχειρα!

Να υπενθυμίσουμε  μόνο ότι  ο  Μπεγλίτης σήμερα το πρωί  ήταν καλεσμένος  στο  αγαπημένο  κανάλι  των δωσιλόγων ,  του Soros Foundation  και των   άλλων  αμερικανοεβραϊκών   μυστικών και φανερών  υπηρεσιών και δυνάμεων.
Κάποια στιγμή  η τηλε-persona  δημοσιογράφα και με αφορμή την είδηση για την αυτοκτονία  στο Σύνταγμα  του  77χρονου  συνταξιούχου  φαρμακοποιού  τον ρωτά  :
 “Γιατί δεν κάνετε κάτι για αυτούς τους ανθρώπους, που λόγω οικονομικών προβλημάτων φτάνουν στην αυτοκτονία”

 Και  ο Μπεγλίτης  χωρίς   να το  πολυσκεφτεί απαντά  με   χιτλερική  ειλικρίνεια δίνοντάς  μας  ένα  γερό μάθημα   τί σημαίνει  σεβασμός  ενός νεκρού  για δαύτους:

 ” Σε αυτές τις περιπτώσεις ο σχολιασμός πρέπει να έιναι προσεκτικός, εγώ έχω να πω ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ γενναίος και ευαίσθητος.
Δεν μπορούμε όμως αυθαίρετα να συνδέσουμε την αυτοκτονία του με την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Το αν είχε χρέη, ή δεν είχε χρέη, αν τα έφαγε αυτός ή τα παιδιά του…
Μόνο σεβασμός”.


Ποιος ήταν ο 77χρονος

“Δεν πρέπει να αφήσουμε χρέη στα παιδιά μας” Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες που βγήκαν σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, από τα χείλη του 77χρονου Δ.Χ. συνταξιουχου φαρμακοποιού που έστρεψε στον εαυτό του ένα όπλο και αυτοκτόνησε σήμερα το πρωί μέσα στην πλατεία Συντάγματος.

Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, στο σημείωμα που άφησε αναφέρει:
“Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μας. Δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και πριν γίνω βάρος στο παιδί μου.”

Το Newsit επικοινώνησε με τους γείτονες στην πολυκατοικία του οι οποίοι τον περιέγραψαν ως φιλήσυχο άνθρωπο, αξιοπρεπή και ευγενικό. Ήταν παντρεμένος και είχε μια κόρη.

Μιλώντας στο Newsit, ο Κώστας Λουράντος, Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής, είπε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν μέλος του ΦΣΑ έως το 1994 όταν πούλησε το φαρμακείο του σε έναν άλλο φαρμακοποιοί.
“Τον θυμάμαι ως έναν αξιοπρεπέστατο άνθρωπο με πολλή ευγένεια και με πολύ τακτ. Θεωρώ ότι λόγω του ότι η αξιοπρέπειά του δεν θα επέτρεπε να ζήσει υπο συνθήκες διαφορετικές από αυτές που πίστευε, τον οδηγησε σε αυτή την πράξη που όχι μόνο με θλίβει αλλά με εντυπωσιάζει αρνητικά.”

Και συνέχισε: “δεν έχει σημασία ποιός είναι αυτός που το έκανε αλλά το γιατί το έκανε. Δεν έχει κανείς το διακαίωμα να αφαιρεί την ζωή του άλλου, ακόμα και αν δεν είναι αυτός που τραβάει το πιστόλι. Ουσιαστικά ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν και θα σας πω και κάτι ακόμα. Μια συνάδελφός μου όπως μου είπε ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά, πήγε να αυτοκτονήσει και το αποτρέψαμε την τελευταία στιγμή.”

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο αυτόχειρας έπασχε από σοβαρή ασθένεια και η κόρη του εργαζόταν σε πολιτικό γραφείο.

Το καλοκαίρι συμμετείχε στις κινητοποιήσεις των "Αγανακτισμένων" στο Σύνταγμα και μιλούσε διαρκώς για τις επιπτώσεις από την οικονομική κρίση και τα μέτρα της κυβέρνησης ενώ αναρωτιόνταν γιατί η νεολαία παραμένει αδρανής και δεν ξεσηκώνεται. Σύμφωνα επίσης με πληροφορίες ήταν μέλος του κινήματος "Δεν πληρώνω" και είχε μάλιστα κρεμάσει τη σχετική σημαία στο μπαλκόνι του.
Την Τρίτη, ο συνταξιούχος ο οποίος είναι χωρισμένος πολλά χρόνια και η κόρη του διαμένει σε άλλη περιοχή, πλήρωσε το ενοίκιο και τα κοινόχρηστα στην διαχειρίστρια της πολυκατοικίας όπου διέμενε και μάλιστα όταν τον ρώτησε για ποιο λόγο τα εξοφλεί από τώρα φέρεται να της απάντησε  ότι αύριο (την Τετάρτη) θα έμπαινε στο νοσοκομείο.




Κι οι έλληνες που βρέθηκαν εκείνη την ώρα της μεγάλης απελπισιάς στο σημείο , τον χειροκρότησαν στο ξόδι του ...(βίντεο)


Τον χειροκρότησααν από τα βάθια της ψυχής τους , όπως δεν θα χειροκροτηθούν ποτέ ο Παπαδήμος,  ο Παπούλιας , ούτε κανείς από  τα λοιπά ανδρείκελα της κατοχικής συμμορίας , που χρειάζονται 10000 ταγματασφαλίτες για να διεκπεραιώσουν τις πριβέ παρελάσεις τους....

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΝΆ΄ΧΕΙΣ ΠΑΠΠΟΎ , ΚΑΙ ΠΑΤΈΡΑ , ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΕ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ...

Είθε ο καλός Θεός, να λογίσει την απελπισιά σου όπως λόγισε την αυτοκτονία της μάρτυρος Δομνίνας και των θυγατέρων , τη θυσία των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο, των Ναουσαίων στην Αραπίτσα, των Ποντίων γυναικών στην Κουνάκα το 1916, των  κοριτσιών που αυτοκτόνησαν σε πηγάδια  στο Άργος μετά τον βιασμό τους από τους Τουρκαλβανούς τον Απρίλη του 1821...
πηγη
http://lesvosnews.net
http://klassikoperiptosi.blogspot.com

δύο Ελλάδες

Είναι σαν να υπάρχουν δύο Ελλάδες που ζουν παράλληλα, που δε σκέφτονται το ίδιο, δεν πράττουν τα ίδια, δεν κυριαρχούνται από τον ίδιο νου και την ίδια βούληση. Είναι σαν δύο ψυχές σε ένα ταλαίπωρο σώμα, που δε γνωρίζει σε ποιαν ακριβώς πρέπει να ανήκει. Η γεωγραφική μας Ελλάδα, ως χώρος, κατοικείται από δύο Ελλάδες-ψυχές, που η μια υποβλέπει την άλλη, συγκάτοικοι στην ίδια τρέλα, που κανένα χάπι δεν μπορεί να θεραπεύσει. Αυτές οι δύο Ελλάδες για χρόνια αντιμάχονται μεταξύ τους. Η μια θέλει να φύγει «μπροστά», η άλλη την τραβάει «πίσω». Η μια θέλει να πάει δεξιά, η άλλη φωνάζει πάμε αριστερά. Η μια γνωρίζει μόνο το γκάζι, η άλλη πατάει το φρένο. Το Σύνταγμα δε σκέφτεται με όρους ψυχιατρικούς, ώστε να δώσει λύση στη σχιζοφρένεια. Όταν το Σύνταγμα συντάχθηκε, ο ασθενής δεν είχε εκδηλώσει την νόσο, ουδείς μπορούσε να προβλέψει πως πέρα από την προάσπιση της ελευθερίας της γνώμης, θα είχε να αντιμετωπίσει και την κατάχρηση της. Ουδείς μπορούσε να φανταστεί, ότι το Σύνταγμα θα έπαυε κάποτε να είναι ο ηγεμονικός νους που διέπει την εύρυθμη λειτουργία μιας εθνικής ενότητας, ενός λαού, μιας Ελλάδας.

Πολύ πριν χωριστεί η Ελλάδα σε γεωγραφικές περιφέρειες μέσω του Καλλικράτη, με σκοπούς και προθέσεις που ακόμη δεν έχουν γίνει κατανοητές, η εθνική ενότητα σε επίπεδο ιδεολογικό και πνευματικό εμφανίζεται διχασμένη. Η διάσπαση αυτής της συνοχής, παρόλο που αναφέρεται στη σφαίρα των ιδεών, ενσωματώνει παραδόξως στην έκφραση της και γεωγραφικά κριτήρια. Οι δύο Ελλάδες, περί ων ο λόγος, είναι δύο «χώρες» με διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και με άλλες απόψεις περί της ενδεδειγμένης πορείας της χώρας.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια μεγάλη Ελλάδα, που στο εσωτερικό της έχει αναπτυχθεί μια μικρότερη Ελλάδα, η οποία, παρά το μικρό της μέγεθος έχει αναλάβει την τύχη όλης της χώρας και την δεσμεύει με τις αποφάσεις της. Όμως, αυτή ακριβώς η μικρότερη Ελλάδα, είναι το δεύτερο πρόσωπο του σχιζοφρενούς ασθενή, που επισκιάζει το υγιές πρόσωπο και το έχει αντικαταστήσει. Αυτή είναι η κυρίως υπεύθυνη για την προβληματική συμπεριφορά που εμφανίζει προς τα έξω η χώρα. Αυτή είναι η αθηνοκεντρική Ελλάδα και οι πολιτικοί ένοικοι ενός πανθομολογουμένου αποτυχημένου συστήματος.

Όσοι έχουν ταξιδέψει εκτός Αθηνών, στην ελληνική ύπαιθρο, είναι αδύνατον να μην έχουν παρατηρήσει την έντονη διαφορά, όχι μόνο των τοπίων, αλλά κυρίως των ανθρώπων, σε σχέση με την αθηναϊκή νοοτροπία και χαοτική συμπεριφορά. Μόνιμη επωδός στα αυτιά μου, κάθε φορά που επισκέπτομαι το χωριό, είναι η φράση των φίλων: «χαλάρωσε, εδώ δεν είναι Αθήνα, εδώ έχουμε άλλο ρυθμό». Και κάθε φορά, που προσπαθώ απεγνωσμένα να χωρέσω σε ένα σαββατοκύριακο τις προσδοκίες πολλών μηνών, αισθάνομαι σαν να βιάζω με το άγχος την ειρήνη και την ηρεμία που μου προσφέρει ο τόπος, Όλα αυτά, δηλαδή, για τα οποία διψώντας, αποφάσισα να υποβληθώ στον κόπο του ταξιδιού.

Είναι αδύνατον, λοιπόν, να μη διακρίνει κανείς, αυτή την άλλη, τη μεγάλη Ελλάδα, που κουρνιάζει με τα λευκά φτερά της στις βουνοκορφές της Πίνδου, της Οίτης και των αρκαδικών βουνών. Είναι απίθανο να μη τη συναντήσει στο οροπέδιο του Ομαλού και στις πλαγιές του Ψηλορείτη. Θα είναι απίστευτο να μη την δει στις γαλάζιες εσχατιές των νησιών μας, στις χρυσές αμμουδιές τους, στα λευκά χωριουδάκια τους, στους στίχους του Ελύτη. Ακόμη και αν πάει κάποιος στην κοσμοπολίτικη Μύκονο, πίσω από τα αστραφτερά φλας των άγνωστων διασημοτήτων, πίσω από το real estate και τις ξενόγλωσσες πινακίδες, 500 μόλις μέτρα έξω από το Paradise, μια άλλη Ελλάδα κοιμάται και ξυπνάει, ακολουθώντας τη διαχρονική της ρότα, ανάμεσα στην Δήλο και στην Ρήνεια.

Προσπαθώ, αλλά δεν βλέπω, ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στη γριούλα ενός χωριού των Γρεβενών και στην πολιτικό που προανέφερα. Μοιάζουν σαν να προέρχονται από άλλες Ελλάδες. Και ας έχουν την ίδια ηλικία. Η τιμιότητα φωτίζει τον άνθρωπο, τον στολίζει ατίμητα και ας είναι ταπεινός. Σκύβω και φιλώ τα ροζιασμένα χέρια της που μεγάλωσαν τόσα παιδιά, που ζύμωσαν αμέτρητες σκάφες του επιούσιου άρτου. Κλίνω με σεβασμό την κεφαλή στον ψαρά που θαλασσοπνίγεται με την εικονίτσα του Αγίου Νικολάου στη βάρκα, και στον αγρότη που φιλάει τον σπόρο και τον αποθέτει στη μήτρα της γης, και στον βοσκό που σαλαγάει το κοπάδι του και αφιερώνει πανάρχαιες μελωδίες στον Πάνα.

Όλοι αυτοί, που ανήκουν στην άλλη Ελλάδα, την αυθεντική, είναι όλοι πατέρες και μητέρες μου, είναι αδέλφια μου και παιδιά μου, είναι η πατρίδα μου και ο λαός μου. Όλοι αυτοί και να ήθελαν να ξεχάσουν δε μπορούν. Και να ήθελαν να απαρνηθούν και να προδώσουν, δεν γίνεται. Η ελληνίδα γη δεν τους αφήνει. Είναι γλυκιά και είναι λιτή, ο αέρας της ευωδιάζει και τα κύμματα της ψέλνουν αιώνια ύμνους ορθρινούς και ωδές στις Νηρηίδες. Αυτή η γη σε κρατάει για πάντα. Οι ψίθυροι της αλήθειας της ακούγονται μέσα από το θρόισμα των πλατανιών, στο κελάρυσμα της νερομάνας, στα ερείπια των κάστρων που σφυρίζει ο άνεμος τις μικρές και μεγάλες τους ιστορίες. Είναι ο Επιτάφιος και η Ανάσταση. Είναι μια στοιχειωμένη Ελλάδα από φως και αλήθεια, που περιβάλλει το κρατίδιο των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και των μεγάλων πόλεων. Αυτό είναι το σχιζοφρενικό πρόσωπο της άλλης Ελλάδας, της υδροκέφαλης, της συμπιεσμένης, της αλλοτριωμένης, της συνωστισμένης με το μισό του ελληνικού πληθυσμού της. Που δεν γνωρίζει πια, ούτε ποια είναι, ούτε και που πορεύεται. Είναι ένα έκτρωμα, όπως είναι πάντα το προερχόμενο από μια αφύσικη σύλληψη. Μια μετάλλαξη, ένα αποκύημα αποτυχημένου ζευγαρώματος που έγινε πριν από 50 χρόνια. Της αστυφιλίας και του «εκσυγχρονισμού».

Όλα όσα αποτελούν τις αξίες και τα ιδανικά μας, βρίσκονται ακόμη ζωντανά στην Ελλάδα της υπαίθρου. Όποιος έχει ταξιδέψει στην ελληνική ύπαιθρο, έχει μυρίσει λιβάνι και βασιλικό και γεράνι. Έχει δει, Κυριακή πρωί, τις μικρές πέτρινες εκκλησιές γεμάτες με κόσμο. Έχει ακούσει δέκα καλημέρες και έχει πει άλλες τόσες σε ανθρώπους άγνωστους που συναντά στον δρόμο. Η ελπίδα βρίσκεται σε αυτή την Ελλάδα, που ανασαίνει έξω από τους τίτλους της πρώτης σελίδας. Βρίσκεται στα σηκωμένα μανίκια των ανθρώπων της που παράγουν ζωή και όχι υπηρεσίες.

Όλα, όσα αντίθετα συντελούν στην καταστροφή των πρώτων, βρίσκονται εκτεθειμένα στο γιουσουρούμ της Ελλάδας του κέντρου της Αθήνας. Δύο Ελλάδες διεκδικούν την χώρα σε μια γεωγραφία της σχιζοφρένειας. Η μια είναι η παλιά νοικοκυρά και η άλλη είναι η όψιμη μουσαφίρισσα, που μπήκε από την πίσω πόρτα και θέλει τώρα να κάνει κουμάντο.

http://olympia.gr/