Η Λέσβος φθίνει πληθυσμιακά και κανείς από τους αρμόδιους και τους χαράσσοντες τις όποιες στρατηγικές ανάπτυξης δεν το έχει αντιληφθεί. Όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Η αδιαφορία αυτών που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτού του τόπου, διαχρονικά, είναι τεράστιες.
Η κρίση, που έφερε τα μνημόνια, τα μνημόνια που έφεραν την τεράστια ανεργία, η ανεργία που διώχνει, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους εκτός νησιού, για να βρουν την τύχη τους ή απλά να επιβιώσουν, θα μετατρέψουν τη Μυτιλήνη και ιδιαίτερα τα χωριά, σε τόπο γερόντων.
Αυτό, ήδη έχει συμβεί σε πολλά μικρά χωριά της Λεσβιακής υπαίθρου, που αργοπεθαίνουν και κανείς αρμόδιος δεν φαίνεται να συγκινείται. Ζουν το δικό τους δράμα. Το δράμα της εγκατάλειψης και της ερήμωσης.
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οδηγούνται οριστικά και αμετάκλητα στη δίχως επιστροφή απαξίωση τους.
Στις βαρύγδουπες και πομπώδεις εξαγγελίες αναπτυξιακών μέτρων, στον ορυμαγδό των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και παρά το χρήμα που έρρεε κατά το παρελθόν, με το οποίο έπρεπε να γίνουν έργα και να δρομολογηθούν δράσεις συγκράτησης του κόσμου στα χωριά, η απάντηση είναι μια και είναι σκληρή.
Δυστυχώς, δεν έχει γίνει τίποτα. Σε αρκετά χωριά της Λέσβου, σε λίγα χρόνια, έτσι όπως πάμε, δε θα υπάρχει ψυχή!
Οι περισσότεροι από εμάς καταγόμαστε από πολλά από αυτά, ζήσαμε σ’ αυτά και γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά την κατάσταση που επικρατεί σήμερα.
Τα αίτια που οδήγησαν στην ερήμωση της Λεσβιακής υπαίθρου, είναι πολλά.
Την κύρια όμως ευθύνη για την εγκατάλειψη των χωριών φέρουν οι πολιτικοί.
Έχουν πολύ βαριές ευθύνες όλοι τους, ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας.
Αποδεικνύεται ότι δεν έδειξαν ουσιαστικό και έντονο ενδιαφέρον, που έδειξαν άλλοι πολιτικοί για τον τόπο τους.
Έτσι, τα παραγωγικά κομμάτια των τοπικών κοινωνιών να φεύγουν κυνηγώντας την τύχη τους στην Πρωτεύουσα Μυτιλήνη, στην Αθήνα και το εξωτερικό.
Γεμίσαμε Πολύκεντρα και άλλους τέτοιους χώρους, που προάγουν βέβαια τον πολιτισμό και διασώζουν ιστορικά κτίρια, δεν προσφέρουν όμως τίποτα στη συγκράτηση του πληθυσμού.
Οι επιδοτήσεις και τα τελευταία χρόνια οι εξευτελιστικές τιμές αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, τα μεγάλα προβλήματα στον τομέα της αλιείας, αλλά και –κακά τα ψέματα – η έλλειψη πίστης ότι έστω και υπό δύσκολες συνθήκες μπορούμε να τα καταφέρουμε στη γενέθλια γη των προγόνων μας, οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο.
Η αγάπη για τα χωριά μας, στην πράξη, δεν ήταν και τόσο δυνατή. Έτσι εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, χωρίς κανένα μεγάλο αναπτυξιακό έργο με αποτέλεσμα να φτωχύνουν και να γεμίσουν ανέργους.
Κλασσικό δείγμα της αδιαφορίας ,κρατικής και μη, το λουκέτο σε δημόσιες υπηρεσίες, παρά τις εντονότατες παρεμβάσεις πολιτικών φορέων και οργανώσεων, των ίδιων των υπαλλήλων αλλά και των κατοίκων των θιγόμενων περιοχών.
Έπρεπε να φθάσουμε στο έσχατο σημείο για να αφυπνισθούν οι συνειδήσεις των πολιτικών μας για τον τόπο τους.
Φθάσαμε όχι στο παρά πέντε, αλλά στο και πέντε για να κάνουν κάτι , μήπως και βάλουν τέρμα σ’ αυτό τον κατήφορο.
Οι πολίτες ανακαλύπτουν ότι τα μεγαλεπήβολα και δαπανηρά σχέδια ανάπτυξης που του υποσχέθηκαν πολιτικοί και …πολιτικάντες, ήταν μια φούσκα. Αέρας κοπανιστός.
Να βγουν από το καβούκι τους και να διεκδικήσουν Ευρωπαϊκά κονδύλια που «κοιμούνται» μήπως και κόψουμε κανένα κεφάλι από τη Λερναία Ύδρα της ανεργίας και καταπολεμηθεί, κάπως, η έλλειψη θέσεων απασχόλησης, που κατατρώει τα νέα παιδιά αλλά και μεγαλύτερους.
Οι υδροκέφαλοι των Αθηνών να συνειδητοποιήσουν ότι η δική τους ανάπτυξη επιτεύχθηκε σε βάρος της πολύπαθης περιφέρειας και να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός για να δοθούν οικονομικά κίνητρα για το άνοιγμα νέων βιώσιμων επιχειρήσεων.
Με τον τρόπο αυτό, υπάρχει η ελπίδα, να διαμορφωθούν, έστω και τώρα, στην τραγική αυτή οικονομική και όχι μόνο συγκυρία, προϋποθέσεις συγκράτησης του εναπομείναντος πληθυσμού και «μαγνήτες» για να έρθουν νέες και νέοι.
Τεχνικές και κοινωνικές υποδομές, ανύπαρκτες ή στην καλύτερη περίπτωση, κάτω του μετρίου. Πρέπει να πληρώσουν ταξί για να πάνε να γιατρευτούν, να πληρώσουν τους λογαριασμούς και να εξυπηρετηθούν.
Το αποτέλεσμα είναι η πενιχρή σύνταξή τους να καταναλώνεται στα κόμιστρα μεταφοράς.
Τα άλλοτε «τιμημένα γηρατειά», δε μπορούν να δουν ούτε Ελληνικά κανάλια.
Βλέπουν όμως πολλά Τούρκικα που το πανίσχυρο τηλεοπτικό τους σήμα φθάνει εκεί όπου από ελληνικής πλευράς, φθάνει μόνο η κρατική αδιαφορία.
«Βλέποντας την εγκατάλειψη και τον αποκλεισμό των χωριών – λέει οργισμένος στα «Πολιτικά» κάτοικος της Λεσβιακής υπαίθρου – ζητάμε από αυτούς που κρατάνε τις τύχες του τόπου μας στα χέρια τους, αν αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά αυτό το δύσμοιρο νησί, να κάνουν κάτι για να «ζωντανέψουν» τα χωριά».
Η κρίση, – λέει άλλος – μας έχει αποτελειώσει.
Η αδιαφορία και η ανευθυνότητα περισσεύει.
Δε θέλουμε τυπικές επισκέψεις.
Απαιτούμε να κάνουν κάτι, πριν ερημώσουν τα πάντα.
Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι όταν πεθάνει ένας γέρος, κλείνει το σπίτι. Κανένας, δυστυχώς, δεν έρχεται να το ανοίξει.
Ας αναλογιστούν όλοι τις ευθύνες τους, γιατί διαφορετικά, σε λίγα χρόνια δεν θα απομείνει τίποτα». Αυτό πιστεύουμε κι’ εμείς αγωνιώντας για ένα τόπο, που παρ’ όλη τη φυσική του ομορφιά, αργά αλλά σταθερά, εγκαταλείπεται.
Από τη μεριά μας είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.
Πηγή ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
http://www.lesvospost.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου