Ανατολή ή Δύση: δύο ιστορικά παράλληλα

του Γιώργου Καραμπελιά
Η παρούσα κρίση θέτει για άλλη μια φορά επιτακτικά το ερώτημα του εθνικού μας προσανατολισμού. Σε συνθήκες που, τηρουμένων των αναλογιών, προσομοιάζουν με εκείνες του πρώτου νεοελληνικού κράτους, δηλαδή… του ύστερου Βυζαντίου. Τότε, ο ελληνισμός, αρχικώς, υποτάχτηκε οικονομικά στη Δύση, ενώ παράλληλα άρχισε η σταδιακή απόσπαση της ανατολικής του πτέρυγας, δηλαδή της Μ. Ασίας, από τους Τούρκους (το 1071 πραγματοποιείται η μάχη του Μαντζικέρτ και η ιστορική ήττα των βυζαντινών δυνάμεων, ενώ, τον ίδιο χρόνο, οι Νορμανδοί καταλαμβάνουν την Ν. Ιταλία και Σικελία, και το 1081 επιβάλλεται η κατάργηση της φορολογίας για τους Ενετούς εμπόρους στο εσωτερικό του Βυζαντίου). Για μερικούς αιώνες, η συνδυασμένη οικονομική και στρατιωτική πίεση της Δύσης και η στρατιωτικο-θρησκευτική (μέσω της στρατιωτικής επέκτασης και των εξισλαμισμών), από την Ανατολή, πιέζουν μέχρις οριστικής εξαφανίσεως (1453) το ελληνικό Βυζάντιο. Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά και όμως αμφιβάλλω αν έχει ποτέ αποτιμηθεί επακριβώς η σημασία και η δυναμική τους.

Έκτοτε, ο ελληνισμός, συρρικνωμένος, αγωνίζεται για να ανασυστήσει την κρατική του υπόσταση στα όρια –λίγο πολύ– του ύστερου Βυζαντίου, και αυτό αποτελεί τη «Μεγάλη Ιδέα» την οποία εξήγγειλε πρώτος ο Μιχαήλ Παλαιολόγος (1261), επανέλαβε ο Ρήγας Βελεστινλής και η Φιλική Εταιρεία, σε μια νέα εκδοχή, και προσπάθησε να υλοποιήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να καταλήξει στην οριστική ακύρωση με την καταστροφή το 1922. Στο εξής, ο ελληνισμός δεν διαθέτει πλέον τα μεγέθη για να συγκροτήσει έναν ανεξάρτητο, αυτόνομο πόλο, ανάλογο του υστεροβυζαντινού. Παράλληλα, οι κοινωνικές τάξεις που διεκδικούν την ηγεμονία υπακούουν στην παρασιτική εξάρτησή τους, είτε από τη Δύση, ο μεταπρατικός αστισμός μας, είτε από τη Ρωσία, οι χτυπημένες από την προσφυγιά λαϊκές τάξεις.

Στο εξής, ξετυλίγεται το μεγάλο ερώτημα, με «ποιους να πας και ποιους να αφήσεις». Η Δύση μας υποτάσσει στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ η ισλαμική και τουρκική Ανατολή μας απειλεί με ενσωμάτωση σε μια νέα επεκτεινόμενη (νεο)οθωμανική επικράτεια. Η ανατολική Ευρώπη και προπαντός η Ρωσία, που αποτελούσε στο παρελθόν, μέχρι τον Κριμαϊκό πόλεμο (1853-1856), τον σύμμαχο του υπόδουλου ελληνισμού, προτάσσει στη συνέχεια την επέκταση του σλαβισμού και όχι πια την ορθόδοξη ταυτότητα και αποτελεί, τουλάχιστον μέχρι τον Εμφύλιο, έναν επιπλέον πόλο αποσύνθεσης του ελληνισμού. Έτσι, η Ελλάδα, μη διαθέτοντας την εσωτερική δυναμική και τη γεωπολιτική θέση που θα της επέτρεπε μια αυτόνομη ανάπτυξη, και σε μία περίοδο, μετά τον Εμφύλιο, κατά την οποία η τουρκική απειλή εμφανιζόταν αμβλυμμένη, προσκολλάται με υποτελή τρόπο στη Δύση ως το μικρότερο κακό.

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα. Το σοβιετικό στρατόπεδο κατέρρευσε και η Τουρκία, μετά την εισβολή στην Κύπρο, εμφανίζεται ως η κύρια απειλή για τη χώρα μας. Σήμερα δε, όταν η Ευρώπη και η Δύση οπισθοχωρούν τελεσίδικα, μετά οκτώ αιώνων επέκταση, η Ελλάδα, ως μία χώρα των συνόρων και ως τελευταίο ενδιαίτημα του ελληνισμού, αντιμετωπίζει και πάλι την απόρριψη από τη Δύση –αφού πρώτα την έχει γονατίσει οικονομικά– και την πιθανότητα της εγκατάλειψής της στην επερχόμενη ισλαμική Ανατολή. Γι’ αυτό και τίθεται πάλι, επιτακτικά, το ζήτημα της πορείας μας.

Όλοι γνωρίζουμε πως, χωρίς μία αυτόνομη ανεξάρτητη πολιτική, χωρίς μια παραγωγική αναδόμηση της χώρας, αργά ή γρήγορα, οδηγούμαστε στην υποταγή και την εξαφάνιση. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό συμπέρασμα. Ωστόσο, όπως κάθε φορά, τίθεται το ερώτημα: Θα έχουμε τον χρόνο να συγκροτήσουμε έναν σχετικά αυτόνομο πόλο και να διαμορφώσουμε την αναγκαία στρατηγική συμμαχία με τους βαλκάνιους γείτονές μας, που βρίσκονται, τουλάχιστον οι πιο κοντινοί μας, η Σερβία και η Βουλγαρία, σε εξίσου άθλια ή χειρότερη κατάσταση από εμάς; Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να επιλέξουμε κάποιες συμμαχίες που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ενώ, στο μεταξύ, θα οικοδομούμε μια νέα εσωστρεφή οικονομική και πνευματική πορεία.

Το ίδιο δίλημμα είχε τεθεί και στους Βυζαντινούς Έλληνες κατά τον 15ο αιώνα. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στο Δεσποτάτο του Μορέως, πολεμούσε αδιάκοπα και νικηφόρα ενάντια στους Φράγκους, και είχε επεκτείνει την ελληνική επικράτεια, μέχρις ότου ηττήθηκε από τις συνδυασμένες δυνάμεις των Φράγκων και των Τούρκων που κάλεσαν οι Φράγκοι προς επικουρία τους. Στη συνέχεια, έγινε αυτοκράτορας στο συρρικνωμένο Βυζάντιο, που περιλάμβανε μόλις το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου και την περίμετρο της Κωνσταντινούπολης. Τότε, αυτός ο ηγέτης του πολέμου ενάντια στους Φράγκους, για την οικοδόμηση και την ανασυγκρότηση της εσωτερικής ισχύος του ελληνισμού, βρέθηκε απέναντι στην απειλή της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Και τέθηκε το δίλημμα: θα έπρεπε να συμμαχήσει με τους Δυτικούς, για να αντιμετωπίσει του Τούρκους, ή όχι; Και η επιλογή του ήταν ορθή. Διότι η Δύση μας απειλούσε με οικονομική αποικιοποίηση, ενώ η τουρκική Ανατολή με ιστορική εξαφάνιση, μέσα από τους εξισλαμισμούς, την κατάκτηση των εδαφών μας και τον εποικισμό τους με μουσουλμανικά φύλα.
Κατ’ αναλογία, το ίδιο ζήτημα έχει τεθεί στην Ελλάδα, από το 1974 και μετά. Και η Τουρκία έδειξε στην Κύπρο πως, μετά την αγγλική αποικιοκρατία, υπήρχε κάτι πολύ χειρότερο, και ίσως τελεσίδικο, η εθνοκάθαρση. Γι’ αυτό και η επιλογή της αγκίστρωσης προς τη Δύση και η ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ.

 Και όμως, οι ανίκανες άρχουσες τάξεις της χώρας, η μεταπρατική αστική τάξη και τα παρασιτικά μεσοστρώματα, αντί να εκμεταλλευτούν τον χρόνο –και το χρήμα– αυτής της συμμαχίας με τη Δύση/ΕΟΚ, ώστε να οικοδομήσουν εκείνη την ισχυρή παραγωγική Ελλάδα, που θα μπορούσε να αποτελεί έναν σχετικά αυτόνομο παίκτη, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Έκαναν ακόμα πιο παρασιτική και ανίκανη την οικονομία και την κοινωνία της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύονταν οι δυνάμεις του οθωμανισμού. Και έτσι, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση οικονομικά και αμυντικά. Ο συσχετισμός των δυνάμεων έχει μεταβληθεί σε βάρος μας.

ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Στον υστεροβυζαντινό ελληνισμό, υπήρχε μία ισχυρή πτέρυγα που εκφραζόταν από την ησυχαστική παράδοση, και στη συνέχεια από τον Μάρκο Ευγενικό, που αντιτασσόταν στη συμμαχία με τη Δύση, επιλέγοντας την πνευματική αντίσταση και όχι πλέον τη στρατιωτικο-πολιτειακή. Αυτή η παράδοση επέτρεψε στον ελληνισμό να διασωθεί, ταυτιζόμενος με την Ορθοδοξία, όταν κατέρρευσε πολιτειακά το ελληνικό κράτος, και σε βάθος χρόνου να ανασυγκροτηθεί και να δοκιμάσει την απελευθέρωσή του. Πολλοί προκρίνουν σήμερα μια ανάλογη στρατηγική. Θεωρούν πως το αυτόνομο ελληνικό κράτος έχει εκμετρήσει το ζην και πως δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά μια πνευματική αντίσταση, επιστρέφοντας κατ’ εξοχήν στις αξίες της Ορθοδοξία ή, κάποιοι λιγότεροι, στις αξίες της αρχαίας Ελλάδας. Εμείς πιστεύουμε πως, δυστυχώς, η επανάληψη της ιστορίας δεν είναι εφικτή. Όταν ο ελληνισμός υπέκυψε στρατιωτικά στους Οθωμανούς, διέθετε μεγάλα αποθέματα, πληθυσμιακά, οικονομικά και πνευματικά. Οι Έλληνες, ακόμα και αριθμητικά, ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τούρκους, διέθεταν υψηλότερο οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, καθώς και μια ισχυρή δημογραφική ανάπτυξη, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Τέλος, είχαν μια απόλυτη και ισχυρή ταύτιση με την Ορθοδοξία και τις πνευματικές αξίες της. Η Ορθοδοξία και το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ακτινοβολούσε μέχρι την Αίγυπτο και την Πολωνία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η ησυχαστική επιλογή απεδείχθη αποτελεσματική, μετά το τέλος των στρατιωτικών και πολιτικών προσπαθειών του βυζαντινού κράτους.

Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα το ανάλογο. Οι Έλληνες είναι πολύ λιγότεροι αναλογικά, ο ελληνικός πολιτισμός έχει υποβαθμισθεί και έχει πάψει να αποτελεί ένα ισχυρό υπόδειγμα για όλους τους ορθόδοξους και βαλκανικούς πληθυσμούς, ενώ η ελληνική γλώσσα έχει πληγεί καίρια ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Ελλάδας. Τέλος, η Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται πλέον με τον ελληνισμό, όπως τότε. Αντίθετα, έχουν δημιουργηθεί εθνικές εκκλησίες σε όλες τις ορθόδοξες χώρες, κάποτε ισχυρότερες από την ελληνική, και κυρίως από το πατριαρχείο, ενώ ο ορθόδοξος τρόπος ζωής έχει πάψει να αποτελεί το κυρίαρχο πολιτιστικό υπόδειγμα των ίδιων των Ορθοδόξων. Κατά συνέπεια, η ελληνική ορθοδοξία, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εάν πάψει να υπάρχει ελληνικό κράτος. Και όμως, ένα μεγάλο μέρος των νεο-ορθοδόξων Ελλήνων καταφεύγουν σε έναν φανταστικό οικουμενισμό και σε ένα Πατριαρχείο χειροπόδαρα δεμένο στην κρατική πολιτική του νεο-οθωμανισμού. Δεν υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα διαχωρισμού ανάμεσα στις τύχες του ελληνικού κράτους και της ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης ή του «γένους» των Ελλήνων. Τη μοίρα του ελληνικού κράτους θα ακολουθήσει μοιραία ο ελληνισμός και η ελληνική Ορθοδοξία. Ο τελευταίος που είχε κατανοήσει –έστω με τον τρόπο του– αυτή την αλήθεια, ήταν ο μ. αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, σε αντίθεση με την πατριαρχική και οικουμενιστική αυταπάτη. Το ευρύτερο γένος μας δεν υπάρχει πλέον, υπάρχει μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος. Και όποιος θέλει να υπερασπίσει τον ελληνισμό, αρχαίο, ορθόδοξο, βυζαντινό, οικουμενικό, κοινοτιστικό κ.ο.κ., είναι υποχρεωμένος να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια τον «υπαρκτό ελληνισμό», δηλαδή το ελλαδικό και κυπριακό κράτος.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τίθεται εκ νέου επιτακτικά το ζήτημα των συμμαχιών μέχρις ότου κατορθώσουμε και πάλι να σταθούμε αυτόνομα στα πόδια μας. Εξ ου και η μεγάλη αγωνία μας για την έκβαση της παρούσας κρίσης. Η ευρωπαϊστική αριστερά μοιάζει να ανησυχεί λιγότερο από εμάς, διότι, ως εθνομηδενιστική, δεν αντιλαμβάνεται το βάθος και τη σημασία της ιστορικής μοναξιάς ενός «ανάδελφου» έθνους. Δεν αντιλαμβάνεται πως η Δύση και ο νεώτερος ελληνισμός αποτελούν δύο διακριτές ιστορικές οντότητες. Δεν κατανοεί πως η ένταξή μας στο δυτικό στρατόπεδο αποτελεί μια άνιση σχέση υποταγής και ανάγκης. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να διανοηθεί την «έξοδο» από την Ευρώπη. Και επειδή είναι ανιστόρητη, δεν έχει κατανοήσει πώς ένας λαός αποικιοποιημένος από τη Δύση, όπως ο ελληνικός, νιώθει άβολα σε αυτή τη λεόντεια σχέση, ενώ, αντίστοιχα, οι Δυτικοί δεν μας θεωρούν «δικούς τους». Δικούς τους θεωρούν μόνο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα με τη μεσολάβηση της Ρώμης, ενώ απεχθάνονται το Βυζάντιο.

Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς ανησυχούμε πολύ περισσότερο. Γιατί γνωρίζουμε ότι αυτή η σχέση συμφέροντος με τη Δύση, μας είναι αναγκαία σήμερα, μέχρις ότου μπορέσουμε όχι μόνο να ορθοποδήσουμε αλλά και να αναπτυχθεί και πάλι ο τρίτος πόλος ισχύος, δηλαδή ο ρωσικός και ανατολικοευρωπαϊκός, ως αυτόνομος παράγων, στον οποίο να μπορούμε να στηριχθούμε, και μέχρις ότου οι Βαλκάνιοι αποφασίσουν πως, όσο συνεχίζουν να «βγάζουν τα μάτια τους» μεταξύ τους, θα είναι μονίμως υποτελείς και εξαρτημένοι.

Γι’ αυτό λοιπόν, και παρ’ όλο που η τευτονική Δύση μας οδηγεί στην παράδοση στη σύμμαχό της Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε σήμερα τη συμμαχία με την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη νότια, τη «ρωμανική» Ευρώπη, και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, έχοντας βαθιά συνείδηση της ιδιαιτερότητάς μας, «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που πολέμησε για δεκαετίες τους Φράγκους, κάλεσε τον Ιουστινιάνη και τους Γενοβέζους για να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη: αυτή ήταν η τραγική κατάληξη του ελληνισμού που είχε απολέσει την εσωτερική δυναμική και αυτονομία του.

Πριν απ’ όλα, λοιπόν, να στηριχθούμε αποφασιστικά στις δικές μας δυνάμεις και στην ενότητα του λαού μας, να απορρίψουμε τον καταστροφικό εθνομηδενισμό και την αταβιστική μας εξωστρέφεια, να αρχίσουμε τη διαδικασία αντικατάστασης των άχρηστων και παρασιτικών ελίτ, να συνάψουμε συμμαχίες τακτικού χαρακτήρα, να κερδίσουμε χρόνο.
http://trelogiannis.blogspot.gr/

Ο Καραγκουνης βλέποντας τα αποτελέσματα των εκλογών.

Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ): “καλεί τους πολίτες να MHN παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου”

Κέντρο Πληροφοριών:Γ. Σεπτεμβρίου 13 – Αθήνα 10432όρ. 5οςτηλ. 210 36.32.443 Fax. 210 36.33.976Ανοιχτή Γραμμή: 11711 email: inka - http://www.inka.gr/
40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΙΝΚΑ ΔΤ 275/04.09.10 

Δεν μας έφταναν η κατάργηση και μείωση των μισθών και των συντάξεων, αυξήσεις φόρων, κατάργηση δικαιωμάτων και αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα από έγκριτες εφημερίδες, και από το Διαδίκτυο, η κυβέρνηση προωθεί δύο μέτρα, συν τοις άλλοις πολυέξοδα για το κράτος:

1ο Θέλει να αντικαταστήσει την Ταυτότητα την με «κάρτα πολίτη», που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη, η οποία μάλιστα δεν έγινε δεκτή στην Αγγλία, λόγω μεγάλου και άσκοπου κόστους και των αντιδράσεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Αυτή η κάρτα προγραμματίζουν να ενημερώνεται με κάθε αλλαγή στην οικονομική κατάσταση (ακίνητα, κινητές αξίες, λογαριασμοί, οφειλές), οικογενειακή κατάσταση, κατάσταση υγείας (φάρμακα, εισαγωγές σε νοσοκομεία, κληρονομικό ιστορικό), μετακινήσεις ταξίδια κτλ.
Όλα τα προηγούμενα θα εμφανίζονται σε «ενιαία οθόνη». Αναφέρουν ότι ο ίδιος κάτοχος «θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία του από το Διαδίκτυο» – λες και δεν τα ξέρει. Θα έχει όμως και το κράτος πρόσβαση και μάλιστα σε τομείς που μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται. Εννοείται ότι πρόσβαση θα «αποκτήσουν» όλοι οι μεγάλοι προμηθευτές (πολυεθνικές, ασφαλιστικές, τράπεζες, διαγνωστικά κέντρα, πολυκλινικές, ιδιωτικά γραφεία «εύρεσης εργασίας», ενοικίασης εργαζομένων, εισπρακτικές . ) και βέβαια οι χάκερς.
Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι και θα είναι πάντα διάτρητο. φυτίλια συννεφάκια.

2ο Θέλει να επιβάλλει υποχρεωτικά σε όλες τις συναλλαγές την «κάρτα των συναλλαγών», που και αυτή έχει χαρακτηριστεί Χαφιές του Καταναλωτή, και αυτή δεν έγινε δεκτή ούτε καν από τον αρμόδιο επίτροπο της φορολογίας της ΕΕ.
Τη δεύτερη κάρτα επιδιώκουν να την έχει συνέχεια ο καταναλωτής (από ποια μέχρι ποια ηλικία άραγε;) για να καταγράφεται η κάθε συναλλαγή: το προϊόν ή η υπηρεσία, ο χρόνος και η χρηματική της αξία. Είναι προφανές ότι με αυτό τον τρόπο, και επειδή κάθε προϊόν διαθέτει μπαρ-κοντ -με μία αναγωγή στα προϊόντα που αγοράζει- θα είναι γνωστά τα πάντα ανεξαιρέτως, για τον πολίτη – καταναλωτή: Οι συνήθειές του, τα πιστεύω του, η σεξουαλική του ζωή . η υγεία του κλπ.
Με αυτές τις υποχρεωτικές κάρτες ουσιαστικά δρομολογούν να καταργηθεί το Τραπεζικό Απόρρητο, το Ιατρικό Απόρρητο, και γενικά κάθε είδους απόρρητο στην ιδιωτική ζωή, θα ενοποιηθούν όλοι οι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κτλ ) και θα μετατραπεί ο πολίτης σε έναν ανθρωποαριθμό.
Το ΙΝΚΑ δηλώνει κάθετα ότι δεν θα δεχτεί τον Μεγάλο Αδελφό, δεν έχει να διαπραγματευτεί και να διαβουλευτεί την αξιοπρέπεια του πολίτη – καταναλωτή και καταδικάζει απερίφραστα τα προτεινόμενα μέτρα.
Καλεί όλες οργανώσεις πολιτών, τους συνδικαλιστικούς και τους επιστημονικούς φορείς και όλα τα πολιτικά κόμματα για να μην περάσει το φακέλωμα.
Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΙΑ
ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ.

ΥΓ: Το Διαδίκτυο είναι χρήσιμο αλλού και όχι για φακέλωμα.
Το ΙΝΚΑ έχει υποδείξει και πώς θα καταπολεμηθεί η Γραφειοκρατία και πώς θα εντοπιστούν οι φοροφυγάδες, που άλλωστε είναι γνωστοί. Τα επιχειρήματα αυτά είναι κουκούλες προσχήματα.
 πηγη

Η κυρία «Κρίση» έχει... θρησκευτικές προτιμήσεις!

Για την οικονομική κρίση στην ΕΕ υπάρχουν άπειρες αναλύσεις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, κ.λπ., και κάθε μέρα γράφονται και δημοσιεύονται και άλλες, ώστε είναι αδύνατο κάποιος να τις παρακολουθή όλες, ενώ είναι βέβαιο ότι οι απλοί Ευρωπαίοι πολίτες βρίσκονται σε σύγχυση και δεν μπορούν να ελέγξουν ποιές από αυτές τις αναλύσεις είναι αντικειμενικές και ποιές όχι, ποιοί αναλυτές λένε αλήθεια και ποιοί εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα, σκοπιμότητες και ιδεολογίες. 

Προς το παρόν η χώρα μας είναι αυτή που δέχεται τα σκληρότερα και πιο άγρια χτυπήματα από την κρίση, και ακολουθούν (με τυχαία σειρά) η  Ιρλανδία, η Πορτογαλία, και εν μέρει η Ιταλία, ενώ ο όμιλος των «κριματισμένων» ετοιμάζεται να δεχτή επίσης την Κύπρο, την Ισπανία, και ίσως την Γαλλία, και άλλες ενδεχομένως ευρωπαϊκές χώρες. Αν προσέξη κανείς τις χώρες που ήδη υφίστανται τα χτυπήματα της οικονομικής κρίσης, αλλά και όσες είναι άμεσα υποψήφια θύματά της, διαπιστώνει ότι έχουν όλες έναν κοινό παράγοντα, την θρησκευτικότητα! Πρόκειται για χώρες που οι πολίτες τους παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά έντονης θρησκευτικότητας και ανήκουν κατά πλειονοφηφία σε κάποιο συγκεκριμένο χριστιανικό δόγμα. Ας δούμε όμως τα θρησκευτικά στοιχεία για κάθε χώρα που βρίσκεται υπό οικονομική κρίση ή είναι υποψήφια, προτού βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

 Ελλάδα. Η Έκθεση για τις Διεθνείς Θρησκευτικές Ελευθερίες, που συντάσσει κάθε έτος το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, αναφέρει για την Ελλάδα (2007)· «Περίπου το 97% των πολιτών αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ανήκουν στην (αυτοκέφαλη)  Ορθόδοξη  Εκκλησία της  Ελλάδος».  (According to the U.S. State Department, an estimated 97% of Greek citizens identify themselves as Orthodox Christians, belonging to the Greek Orthodox Church.)

Κύπρος. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 η συντριπτική πλειονοψηφία του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ποσοστό 95% είναι Χριστιανοί Oρθόδοξοι και ανήκουν στην αυτοκέφαλη Oρθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου.  (According to the 2001 census, 94.8% of the population are Christian Orthodox...)

 Ιρλανδία. Στην Ιρλανδική Δημοκρατία υπερισχύει ο Ρωμαιοκαθολικισμός με ποσοστό 92%.  Σε απογραφή του 2006 το ποσοστό αυτό εμφανίζεται στο 87% (in 2006, 86.8% of the population identifiedthemselves as Roman Catholic), όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι υπάρχει και ένα ποσοστό γύρω στο 6% ανθρώπων που προέρχονται από ρωμαιοκαθολικές οικογένειες και δηλώνουν άθεοι ή χωρίς θρησκεία, αλλά αν χρειαστεί να συμμετάσχουν σε θρησκευτικές τελετές, τότε θα προτιμούν τον ρωμαιοκαθολικισμό.  Επομένως το 92% δεν απέχει από την πραγματικότητα.

 Ισπανία.  Οι Ισπανοί είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους χριστιανοί Ρωμαιοκαθολικοί σε ποσοστό τουλάχιστον 71%  (according to an April 2012 study by the Spanish Center of Sociological Researchabout 71% of Spaniards self-identify as Catholics), αλλά στην πραγματικότητα, αν προσθέσουμε και τους αδιάφορους θρησκευτικά που έχουν ρωμαιοκαθολικές ρίζες, κουλτούρες και προτιμήσεις, το ποσοστό προσεγγίζει ίσως το 90%.  Πάντως ανεξαρτήτως ποσοστών, έχει σημασία ότι η επίδραση της Ρωμαιοκαθολικής θρησκείας στην Ισπανία είναι πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη από την επίδραση που έχει στην  Ιταλία.   Ο Ρωμαιοκαθολικισμός στην  Ισπανία σχεδόν κυβερνάει, έχει περίπου την εξουσία του καρδινάλιου Ρισελιέ στην Γαλλία των Τριών Σωματοφυλάκων, αλλά λίγο πιο αφανώς!

Πορτογαλία.  Σύμφωνα με την CIA τουλάχιστον το 85% των Προτογάλων είναι  Ρωμαιοκαθολικοί.(According to the CIA World Fact Book, 84.5% of the Portuguese population are Roman Catholic.)

Ιταλία.  Ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι η θρησκεία της συντριπτικής πλειονοψηφίας των κατοίκων της Ιταλίας, αφού τουλάχιστον το 88% των κατοίκων αυτοπροσδιορίζονται ως ρωμαιοκαθολικοί. (The proportion of Italians that identify themselves as Roman Catholic is 87.8%.) Προσωπικά νομίζω ότι το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο, ίσως και 98%. Άλλωστε στην Ιταλία βρίσκεται και το ανεξάρτητο κρατίδιο του Βατικανού, που είναι το παγκόσμιο διοικητικό κέντρο του Ρωμαιοκαθολικισμού.

Γαλλία.  Οι Γάλλοι ανήκουν στον Ρωμαιοκαθολικισμὸ σε ποσοστό πάνω από 80%, επειδή όμως τα τελευταία 50 χρόνια όλο και περισσότεροι Ρωμαιοκαθολικοί δηλώνουν «άθεοι» ή «αδιάφοροι προς την θρησκεία», το ποσοστό των δεδηλωμένων Ρωμαιοκαθολικών το 2009 φαινόταν μόλις 64%. (A survey by the Catholic newspaper La Croix found that whilst in 1965, 81% of the French declared themselves to be Catholics, in 2009 this proportion was 64%.)

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι μέχρι τώρα η οικονομική κρίση δεν έχει αγγίξει αισθητά καμμία προτεσταντική χώρα (Γερμανία, Φιλλανδία, Δανία κ.λπ.) ούτε το αγγλικανικό Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά χτυπάει αποκλειστικά Ρωμαιοκαθολικές και Ορθόδοξες χώρες.   Απὸ τις Ρωμαιοκαθολικές χώρες η κρίση προτιμά εκείνες που έχουν πληθυσμό με έντονη θρησκευτικότητα,  είναι δηλαδή κατά πλειονοψηφία πιστοί Ρωμαιοκαθολικοί.  Ενώ Ρωμαιοκαθολικές χώρες που έχουν υψηλά ποσοστά αθέων και αδιάφορων θρησκευτικά κατοίκων και που οι πιστοί Ρωμαιοκαθολικοί συνεχώς λιγοστεύουν δείχνουν να τα πηγαίνουν καλύτερα στα οικονομικά από τις «πιστές» χώρες. 

Γενικώς οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά είναι πιο άθεες, ενώ οι χώρες του Νότου έχουν πιο πιστούς και θρήσκους χριστιανούς.   Η Αυστρία από 90% Ρωμαιοκαθολικών το 1950 σήμερα έχει μόνο 60% που συνεχώς μειώνεται.  Στην Ουγγαρία η θρησκευτικότητα είναι μόλις 33%.  Η Γαλλία με το επισήμως άθεο κράτος και το υψηλό ποσοστό αθεΐας των κατοίκων της μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να ξεφύγει από την αρπάγη της κρίσης.  Μέσα από αυτήν την θεώρηση ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά η περίπτωση της Κύπρου, η οποία όταν το 2004 εντάχτηκε στην ΕΕ, λεγόταν ότι άλλες χώρες εντάχτηκαν παρακαλώντας γονατιστές, διότι δεν πληρούσαν τα οικονομικά κριτήρια, ενώ η Κύπρος εντάχτηκε αξιοπρεπώς, διότι πληρούσε και με το παραπάνω τις οικονομικές προϋποθέσεις, και η οποία όταν το 2008 υιοθέτησε το ευρώ ως εθνικό νόμισμα, είχε μια από τις καλύτερες οικονομίες της Ευρώπης, ενώ τώρα βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν από την προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης»!

Τελικά η οικονομική κρίση στην ΕΕ φαίνεται πράγματι να έχη... θρησκευτικές προτιμήσεις!  Άραγε όλο αυτό είναι κάτι συμπτωματικό ή μήπως υπάρχουν βαθύτεροι μηχανισμοί που συνδέουν τωόντι την θρησκευτικότητα ενός λαού με τις οικονομικές του επιδόσεις;

Sakis Salos

http://logokritis.blogspot.gr

Ο Πατριωτισμος απο τον ...Στρατηγό Μακρυγιάννη!

Μαθήματα Πατριωτισμού απο τον ...Στρατηγό Μακρυγιάννη!----

Ο Μακρυγιάννης αποτελεί μία μοναδική περίπτωση αγωνιστή και πολιτικού άνδρα στην ιστορία τής επαναστάσεως τού 1821! Με έργο μεγάλο και λόγο μεστό! Με πάθος έκφρασης. Με λόγια γε­μάτα πειθώ, θέρμη και πίστη, με τα οποία απευθύνεται σε όλους, συμπολεμιστές, άρχοντες και απλό λαό, συμ­βουλεύοντας για τις ενέργειες σε κάθε μάχη, επαινώντας κάθε σωστή πράξη και καυτηριάζοντας κάθε κακή ενέργεια.

Μετά το τέλος τού πολέ­μου, στα 1829, ο Μακρυγιάννης σε ηλικία τριάντα δύο ετών, έχοντας ήδη γίνει στρατηγός, θα μάθει γράμματα και θ’ αρχίσει να συγγράφει τα Απομνημονεύματα του. Το γιατί μας το λέει ο ίδιος με μεγάλη ταπεινοφροσύνη και πλήρη επίγνωση της αδεξιότητας του, χαρίζοντας με αυτόν τον τρόπο, όπως ο Θουκυδίδης στο έθνος του ένα «κτήμα ες αιεί». «Δεν έπρεπε να έμπω εις αυτό το έργον ένας α­γράμματος», γράφει ο Μακρυγιάννης «να βαρύνω τους τίμιους αναγνώστες και μεγάλους άντρες και σοφούς τής κοινωνίας και να τους βάλω σε βάρος, να τους κινώ την πε­ριέργεια τους και να χάνουν τις πολύτιμες στιμές εις αυτά».
Ο Μακρυγιάννης έχει μία μεγάλη ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματά του Διότι και στον νου και στην καρδιά και στην ψυχή του υπάρχει ένας ελληνικός κόσμος γεμάτος από ιδέες και συναισθήματα, που ψάχνει διέξοδο. Αυτός είναι και ο λόγος που στα ώριμα του χρόνια θα θελήσει να μάθει γράμματα και να κάνει αυτό «το γράψιμο το απελέκητο», ό­πως ο ίδιος το χαρακτηρίζει.

Ο Μακρυγιάννης έχει την γνώμη πως είχαν γίνει πολλά λάθη στα πολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια και από στρατιωτικούς και από πολιτικούς αρχηγούς. Γι’ αυτό και τα τονίζει, όπως τονίζει και τα μεγάλα πολεμικά κατορθώματα τού ελ­ληνικού λαού, με Θουκυδίδεια σκέψη! «Δια όλα αυτά γράφω εδώ...», επισημαίνει, «δια να χρησιμεύουν αυτά όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν δια την πατρίδα τους και θρησκεία τους περισσότερη αρετή... Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν». Μία συμβουλή προς τους σημερινούς ταγούς, που οι περισσότεροι φαίνεται να την έχουν ξεχάσει!

Ο σκοπός τής συγγραφής τού Μακρυγιάννη είναι πάνω από όλα λοι­πόν διδακτικός, για να μάθουν οι μεταγενέστεροι όχι μόνο από τα κατορ­θώματα των προγόνων τους, αλλά και από τα σφάλματα τους. Για τον Μακρυγιάννη, όπως για τον Θουκυδίδη, τα έργα των ανθρώπων πρέπει να χρησιμεύσουν για την παιδεία τού ελληνικού έθνους.

Από πού όμως αντλεί υλικό ο Μακρυγιάννης; Ό,τι γνωρίζει για την αρχαία ελληνική ιστορία, το πιο πιθανό είναι πως τα είχε ακούσει από μορφωμένους τής εποχής του. Από τον Όμηρο ξέρει τον Αχιλλέα. Ξέρει ακόμα λίγους στρατηγούς και λιγότερους πολιτικούς, καθώς και τα ονόματα τού Σωκράτη και του Πλάτωνα.

Κι όμως ο Μακρυγιάννης δεν έμεινε ένας απλός λαϊκός αφηγητής τών πραγμάτων. Στοχάσθηκε βαθιά πάνω στα έργα τού Θεού και των ανθρώπων, με λόγια παρόμοια με των μεγάλων αρχαίων προγόνων μας, τους οποίους όμως δεν γνώριζε, διότι ήταν αγράμματος. Γράφει για παράδειγμα κάπου ο αγνός πατριώτης: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου, δεν αγαπώ τίποτας! Να 'ρθει ένας να μου πει ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλει και τα δυο μάτια· ότι, αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να 'χω, στραβός θε να είμαι, ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω». Κι όμως, η σκέψη τού Μακρυγιάννη σε αυτό το σημείο είναι ίδια με του Θουκυδίδη, όταν ο Περικλής στον «Επιτάφιο» λέει: «ε­γώ πιστεύω πως όταν η πόλη προκόβει ως σύνολο, ωφελεί τα άτομα πε­ρισσότερο παρά όταν τα άτομα σ’ αυτήν ευτυχούν, η ίδια όμως ως σύνο­λο καταστρέφεται· γιατί όταν ένας πολίτης ευτυχεί ως άτομο, όταν κατα­στραφεί η πατρίδα του, χάνεται κι αυτός το ίδιο μαζί της, ενώ, αν κακοτυχεί μέσα σε μια πόλη που ευτυχεί, σώζεται και ο ίδιος ευκολότερα»... Δεν έχω ακούσει παρόμοια λόγια σήμερα από πολιτικούς, παρά μόνο το παρανοϊκό υπουργικό «δεν με ενδιαφέρει αν χαθούν οι Έλληνες, με ενδιαφέρει να μη χαθεί η πατρίδα!!!», το οποίο βέβαια είναι τελείως διαφορετικό, διότι πολιτεία χωρίς πολίτες είναι μια νεκρή πολιτεία.

Ο Μακρυγιάννης επίσης χρησιμοποιεί την λέξη «αρετή», με την ίδια σημασία και περιεχόμενο που της έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή και την πολεμική και την πολιτική και την ηθική σημασία. Έλεγε συγκεκριμένα κάτι που σήμερα φαντάζει τόσο μακρυνό για να υπάρχει σε στόματα πολιτικών. Την πίστη στον Θεό και την αγάπη στην πατρίδα: «Εσύ, Κύριε, θ’ α­ναστήσεις τους πεθαμένους Έλληνες, τους απογόνους αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, οπού στόλισαν την ανθρωπότη μ’ αρετή. Και με τη δύναμη Σου και τη δικαιοσύνη Σου θέλεις να ξαναζωντανέψεις τους πε­θαμένους. Και η απόφαση Σου η δίκια είναι να ματαειπωθεί Ελλάς, να λαμπρυνθεί αυτείνη και η θρησκεία τού Χριστού, και να υπάρξουν οι τί­μιοι και αγαθοί άνθρωποι, εκείνοι οπού περασπίζονται το δίκιον».
Η αγάπη όμως του Μακρυγιάννη δε γνωρίζει όρια, όταν μιλεί για τον απλό λαό, που είχε πάρει μέρος στον Αγώνα, τους αθάνατους Έλληνες, τον ευλογημένο λαό τής Ελλά­δας, όπως συνεχώς τούς χαρακτηρίζει! «Πατρίς», γράφει «να μακαρίζεις όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, οπού ήσουνε χαμένη από τον κατάλογον τών εθνών. Όμως να θυμάσαι και να λαμπρύνεις εκείνους οπού πρωτοθυσιάστηκαν εις την Αλαμάνα πολεμώ­ντας με τόση δύναμη Τούρκων, κι εκείνους που αποφασίστηκαν και κλείστηκαν σε μια μαντρούλα με πλίθες, αδύνατη, εις το χάνι της Γραβιάς, κι εκείνους οπού λιώσανε τόση Τουρκιά και πασάδες εις τα Βασιλικά, κι ε­κείνους οπού αγωνίστηκαν σαν λιοντάρια εις την Λαγκάδα του Μακρυνόρου... Αυτείνοι σε ανάστησαν»... Σήμερα αυτούς τούς Έλληνες τους έχουν εξοστρακίσει από την ελληνική ιστορία. Γι’ αυτό ο Νίκος Γκάτσος γράφει στα «κατά Μάρκον» «στην παλιά μας την φυλλάδα (εννοεί παλιοφυλλάδα), που διαβάσαμε ξανά, τέτοιο όνομα, Ελλάδα, δεν υπάρχει πουθενά»!
Όμως σήμερα ζούμε και μία κατάσταση, που θυμίζει πολύ την μεταπελευθερωτική περίοδο. Τότε ο Μακρυγιάννης έβλεπε γύρω του τους παλιούς α­γωνιστές να γυρίζουν στους δρόμους γυμνοί και ξυπόλητοι, και τις χήρες των νεκρών τού πολέμου και τα ορφανά παιδιά τους να ζητιανεύουν. Παρόμοιες εικόνες ζούμε και σήμερα, βλέποντας Έλληνες τους οποίους οι πολιτικοί κατέστρεψαν και τους ανάγκασαν να ζουν στον δρόμο, να ψάχνουν στα σκουπίδια και να τρώνε στα συσσίτια.

Όμως τότε ο Μακρυγιάννης έκανε κάτι που σήμερα είναι αδιανόητο για τα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς(Με εξαιρέσεις). Αποφάσισε ο σπουδαίος αυτός Έλληνας να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον α­πλό λαό, από τον οποίο προέρχεται και ο ίδιος και για τον οποίο νοιώθει μιαν απέραντη αγάπη. Διότι αυτό το ανώνυμο πλήθος τού ελληνικού λαού κατασπατάλησε την πε­ριουσία του και την ζωή του για τον Αγώνα χωρίς καμμία ιδιοτέλεια και έφθασε τελικά στο σημείο να δυστυχεί από την ανικανότητα ή και από την αδυναμία τών πολιτικών αρχών να τους παρασταθούν. Τι κάνει λοιπόν ο Μα­κρυγιάννης; Δεν περιορίζεται μόνο σε λόγια διαμαρτυρίας, όπως πολλοί κάνουν σήμερα υποκριτικά και εκ τού ασφαλούς πολλοί πολιτικοί αλλά για να ανακουφίσει τους πονεμένους αγωνιστές και τις ορφα­νεμένες οικογένειες, στα 1835 κάνει μιαν αναφορά στην Κυβέρνηση: «Επειδήτις όσοι αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείναν και την ταλαιπωρίαν, καθώς και χήρες τών σκοτωμένων και παιδιά τους, τον μιστόν ο­πού μου δίνετε διατάξετε να μου κοπεί όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστάς και χήρες κι αρφανά τών σκοτωμένων. Αποφασίζω να δικαιώσω τους αδικημένους». Μία φράση που, χωρίς να το γνωρίζει, υπήρχε στα πολιτικά κείμενα και στους επιτάφιους λόγους του 5ου και του 4ου π.Χ. αιώ­να, που συνεχώς ανέφεραν πως ένα από τα καυχήματα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν ότι κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να βοηθεί τους αδικημένους. Ο Μακρυγιάννης, όμως, ως πραγματικός δημοκράτης αγωνιστής ο οποίος έχει επίγνωση τών δικαιωμάτων ενός λαού που πολέμησε και τυραννήθηκε, λέει προφητικά... «Από δικαιο­σύνη διψάγει η πατρίδα και ’λικρίνεια· όποιοι την κυβερνούνε, ο Θεός να τους φωτίσει και να τους οδηγήσει εις αυτό». Και γνωρίζοντας την διαχρονική κοροϊδία τών κυβερνώντων ο Μακρυγιάννης ζητεί συνεχώς να γίνουν νόμοι «στέρεοι και πατρικοί», γνωρίζοντας πως μόνο η ευνομία σώζει τους λαούς. Λέει συγκεκριμένα... «δεν ήθελα χρήματα και βιό, ήθελα σύνταμα για την πατρίδα μου, να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτσι θέλω», δείχνοντας με το δάκτυλο αυτούς που σήμερα ψήφισαν τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών», αυτούς που αγνόησαν τα σκάνδαλα και αυτούς που μας οδήγησαν με τις άφρονες πράξεις τους στο ΔΝΤ.

Ο πιο σημαντικός όμως στοχασμός τού Μακρυγιάννη, είναι αυτός, με τον οποίο κλείνω τούτες τις σκέψεις και που θα έπρεπε υποχρεωτικά να τον μαθαίνουν τα ελληνόπουλα στα σχολεία, για να γίνει οδη­γός της μετέπειτα πολιτικής τους ζωής. Κάτι που πρέπει να έχουν στο μυαλό τους και οι πολιτικοί, στους οποίους δίνω ευχή για το νέο έτος να κάνουν πράξη ως τελευταία τους ευκαιρία, την απόδοση δικαιοσύνης, την τιμωρία τών πραγματικών ενόχων και να πάψουν να φροντίζουν μόνο το «εγώ» τους! «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε ό­λοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός εγώ, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς εγώ; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φτιάσει ή χα­λάσει, να λέγει εγώ. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε εμείς. Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ!»...
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού - Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού - Συγγραφέως

Αντιπροέδρου του Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων
«Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»
http://greeksurnames.blogspot.gr

Μήλος 1η Φεβρουαρίου 1828

«Μήλος 1η Φεβρουαρίου 1828.

 Την ώρα που ξεκουραζόμασταν από το ανέβασμά μας στο κάστρο της Μήλου, είδαμε να πλησιάζει προς το μέρος μας μια γυναίκα, που κρατούσε στο ένα χέρι ένα σταμνί και στ’ άλλο ένα κοριτσάκι, ενώ ένα άλλο κοριτσάκι έτρεχε γύρω της. Στον ώμο της κρατούσε κάτι, που όταν μας πλησίασε, είδαμε, ότι ήταν ένα τρίτο παιδί, καλά φασκιωμένο.

 Της εζήτησα να μου δώσει λίγο νερό. Σήκωσε το σταμνί της και μου ‘γνεψε να πιώ. Εν τω μεταξύ ο σύντροφός μου, που μιλούσε άριστα τα νέα ελληνικά, είχε αρχίσει να παίζει με το μεγαλύτερο απ’ τα κοριτσάκια. Έτσι αναπτύχθηκε μεταξύ μας μία οικειότητα(…).

Τη ρώτησα για τη ζωή τους. Μου είπε ότι ο άντρας της ήταν άλλοτε εύπορος γεωργός, είχαν σπίτι καλό, ένα μεγάλο χωράφι κι ένα περιβόλι και κατόρθωνε να ζουν πολύ καλά. Ωστόσο δε δίστασε να τα εγκαταλείψει όλα και να τρέξει κοντά στους συμπατριώτες του, μόλις άρχισε ο πόλεμος της ανεξαρτησίας. Οι Τούρκοι για αντίποινα, όταν πέρασαν απ’ το νησί, έκαψαν το σπίτι και ρήμαξαν τα κτήματα. Τώρα ζουν πολύ φτωχά και πρέπει να ξαναπεράσουν χρόνια, για να καλυτερέψει η ζωή τους.

Τη ρώτησα, για να τη δοκιμάσω, αν βλέποντας τη φτώχεια, μέσα στην οποία μεγάλωναν τα παιδιά της, δε νοσταλγούσε τις χωρίς στενοχώριες ημέρες, που περνούσαν τον καιρό της τουρκικής κατοχής. Δεν περίμενα ποτέ, ότι τα λόγια μου θα ‘φερναν τέτοιο αποτέλεσμα: Η Ελληνίδα της Μήλου σηκώθηκε απότομα, άρπαξε στα χέρια της το φασκιωμένο μωρό, και ρίχοντάς μου ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και περιφρόνηση είπε: “Να ποθούμε την εποχή που είμαστε σκλάβοι, στο έλεος ενός βάρβαρου, που μπορούσε να μας αρπάξει τους άντρες μας, τ’ αδέλφια μας, τα παιδιά μας, εμάς τις ίδιες; Όχι! Χίλιες φορές καλύτερα να ζω με ψωμί κι ελιές και να νιώθω πως είμαι λεύτερη και μάνα ελεύθερων παιδιών”.


από το ημερολόγιο ενός Γάλλου υποπλοιάρχου, του D. Pontes, που βρέθηκε μετά το ’21, στην Μήλο (από την οποία, το 1820, είχαν διαρπάξει οι Φράγκοι την περίφημη «Αφροδίτη της Μήλου». Το άγαλμα ακρωτηριάστηκε εξ αιτίας των βαναυσουργιών που υπέστη από τους απελέκητους Γάλλους)

πηγη

Ξυπόλυτα Οικονομικά - Manfred Max Neef

Οι 5 αρχές που θα έπρεπε να ακολουθούμε στην οικονομία

 1. Η οικονομία υπάρχει για να υπηρετεί τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι την οικονομία

 2. η εξέλιξη (development) έχει να κάνει με τους ανθρώπους και όχι με αντικείμενα

 3. η ανάπτυξη (growth) δεν είναι ταυτόσημη με την εξέλιξη (development). Η εξέλιξη δεν προαπαιτεί την ανάπτυξη.

 4. Καμία οικονομία δεν είναι δυνατή χωρίς τις υπηρεσίες των οικοσυστημάτων. (και τι γνωρίζουν οι οικονομολόγοι από οικοσυστήματα;;;)

 5. Η οικονομία είναι ένα υποσύστημα ενός μεγαλύτερο πεπερασμένου συστήματος της βιόσφαιρας και άρα η συνεχής ανάπτυξη δεν είναι δυνατή. Τέλος το σημαντικότερο, κανένα οικονομικό συμφέρον δεν μπορεί να είναι υψηλότερα από το σεβασμό για τη ζωή. Αν τα δείτε τα παραπάνω θα καταλάβετε ότι κάνουμε τα αντίθετα...

Με σφαγή κινδυνεύουν στη Συρία 400.000 Ελληνορθόδοξοι από τους αντικαθεστωτικούς

Με άμεσο αφανισμό κινδυνεύουν στη Συρία οι χριστιανικές κοινότητες ορθοδόξων, καθολικών, κοπτών κλπ, που αριθμούν 2,25 εκατ. ανθρώπους σε περίπτωση που επικρατήσει το αντάρτικο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που υποστηρίζεται βέβαια από τους δυτικούς, κυρίως τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, αλλά και όλα τα αραβικά κράτη με φιλοδυτικά καθεστώτα. Ανάμεσά τους και ένας μεγάλος αριθμός Ελληνορθοδόξων που κυμαίνεται μεταξύ 300 και 400.000 πιστών.

Μόνο μέχρι σήμερα έχουν εκδιωθεί 138.000 χριστιανοί έχουν εκδιωχθεί από τις εστίες τους, ενώ παράλληλα καταστρέφονται συστηματικά χριστιανικές εκκλησίες, όπως αναφέρουν απόλτα έγκυρες πηγές του ΟΗΕ. Ειδικά στην πόλη Χομς, έχει συντελεστεί ήδη σφαγή εκατοντάδων χριστιανών από τους αντικαθεστωτικούς της Μουσουλμανική Αδελφότητας και κανένες δυτικός δεν έχει ενοχληθεί σε μία χώρα όπου το 10% είναι χριστιανοί σε σύνολο 22,5 εκατ. ψυχών.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το κατά τά άλλα λαλίστατο κατά του συριακού καθεστώτος ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, δεν έχει αρθρώσει ούλε έξη για το δράμα και για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ομόδοξοι Σύροι, ούτε βέβαια δεν έχει πει κάτι για τον κίνδυνο που βώνει η μη φίλα προσκείμενη στους αφανατικούς μουσουλμάνους ελληνική κοινότητα της Συρίας.

Ο γαλλικής καταγωγής καθολικός επίσκοπος Philippe Tournyol-Clos δήλωσε σχετικά ότι: "Η εικόνα που παρουσιάζουν οι χριστιανικές κοινότητες είναι εικόνα απόλυτης ερημιάς. Η εκκλησία του Μαρ Ελιάν έχει μισοκαταστραφεί, ενώ η εκκλησία της Παναγίας της Ειρήνης εξακολουθεί να είναι κατειλημμένη από τους αντάρτες.

Τα σπίτια των χριστιανών έχουν καταληφθεί από τους αντάρτες οι οποιοι βιάζουν και δολοφονούν όποιον η όποια τους αντιστέκεται από τους χριστιανούς. Η περιοχή της Χαμιντιέ συνεχίζει να τελεί υπό κατοχή ένοπλων ομάδων, ανεξάρτητων μεταξύ τους, βαριά οπλισμένων, οι οποίες συμπεριλαμβάνονται σε λίστα μισθοδοσίας του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας.

Οι περισσότεροι από τους χριστιανούς (138.000 περίπου) έχουν καταφύγει στη Δαμασκό και τον Λίβανο, ενώ άλλοι κατέφυγαν σε αγροτικές περιοχές γύρω από τις πόλεις".

Και ο επίσκοπος συνεχίζει: "Έχουν καταγραφεί δεκάδες ομολογίες, σύμφωνα με τις οποίες η Λιβύη, το Κατάρ και τα ΗΑΕ, έχει χρήματα, όπλα, και αντάρτες με σκοπό την ενίσχυση του αυτοαποκαλούμενου "Ελεύθερου Συριακού Στρατού," και η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει συμμετάσχει και εξακολουθεί να παίρνει ενεργό μέρος στις μάχες, όπως συνέβη και στη δεκαετία του 1980, όταν τελικά νικήθηκαν στη Συρία".

Σε ό,τι αφορά τις κατηγορίες που απευθύνονται εναντίον των εξτρεμιστικών ομάδων, για ένα θρησκευτικό πόλεμο με άμεσο στόχο τους Χριστιανούς, η αφήγηση του επισκόπου επιβεβαιώνεται και σε σχετικό δημοσίευμα των Los Angeles Times με τίτλο "Η εκκλησία εκφράζει φόβους για συστηματική εθνοκάθαρση εναντίον των χριστιανών στην πόλη Χομς".

Επίσης το περιοδικό New Yorker, ήδη από το 2007, ανέφερε σε δημοσίευμά του ότι η Δύση γνώριζε πολύ καλά εκ των προτέρων ότι οι ξένοι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι διαφόρων αιρέσεων, που ήταν έτοιμοι να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, ήταν στην πραγματικότητα τρομοκράτες και θα προκαλούσαν μεγάλη αιματοχυσία στη χώρα. Στο δημοσίευμα γινόταν επίσης αναφορά στο γεγονός ότι η Δύση, ήδη από το 2007, υποστήριζε πλήρως τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Μετάξύ των 2,25 εκατ. χριστιανών βρίσκονται και 300.000 - κατ'άλλες πηγές 400.000 - περίπου Ελληνορθόδοξοι οι οποίοι βιώνουν τον τρόμο στις περιοχές που έχουν τεθεί υπό τον έλεγχο των φανατικών μουσουλμάνων ανταρτών. Ήδη υπολογίζεται ότι μεταξύ των 14.000 ανθρώπων που έχουν χάσει τις ζωές τους από τότε που ξεκίνησε το αντάρτιο, βρίσκονται και 100-150 Ελληνορθόδοξοι των οποίων η τύχη αγνοείται εδώ κια πολλούς μήνες.

Για την πτυχή αυτού του δράματος σε βάρος των χρiστιανών, δεν μιλάει κανείς ούτε στην Δύση ούτε στην Ελλάδα, όπου τα μεγάλα ΜΜΕ καταπίνουν "αμάσητη" την προπαγάνδα των ισλαμιστών και βέβαια των δυτικών πρατκορείων ειδήσεων, όταν το παράδειγμα της Λιβύης είναι τόσο πρόσφατο: Το μόνο που ενδιέφερε τους δυτικούς ήταν να ελέγξουν τις περιοχές των πετρελαίων. Η υπόλοιπη χώρα βιώνει μια χαοτική κατάσταση με διάφορες ένοπλες ομάδες και φυκές να ελέγχουν διαφορες περιοχές μέσα σε ένα καθεστώς τρόπου και ισλαμικού φονταμενταλισμού...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τι χρησμό θα έδινε η Πυθία σήμερα για το δίλημμα ευρώ ή δραχμή;

Ενα…λάπτοπ από το παρελθόν; Οχι ακριβώς: μία πινακίδα εκμάθησης γραφής και ανάγνωσης στα πόδια Αθηναίου παιδαγωγού, από παράσταση αγγείου του 470 π.Χ.

Απάντηση από τον καθηγητή αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας Αρμάντ ντ’ Ανγκόρ.

Αν ξαφνικά ο χρόνος γύριζε πίσω και οι Νεοέλληνες μπορούσαν να απευθυνθούν στο Μαντείο των Δελφών για να ζητήσουν τη συμβουλή του Απόλλωνα σχετικά με την οικονομική κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα, τί θα τους έλεγε άραγε ο χρησμός που θα έδινε η Πυθία;
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά και σε άλλα, τα οποία συγκροτούν έναν άτυπο «οδηγό αρχαίας ελληνικής σοφίας και πρακτικής» για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της σύγχρονης Ελλάδας, επιχειρεί να δώσει σε ένα απολαυστικό κείμενό του που δημοσιεύει το BBC ο Αρμάντ ντ’Ανγκορ, καθηγητής αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, ιστορίας και φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μάλιστα ο κ. ντ’Ανγκορ τολμά να διατυπώσει ο ίδιος τον υποτιθέμενο «χρησμό». Θα ήταν, λέει, η φράση : «Η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ εάν το ευρώ έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα» – αμφίσημη, επιδεχόμενη διπλής ερμηνείας, όπως παραδοσιακά όλοι οι δελφικοί χρησμοί.

Λέει και άλλα ο καθηγητής σχετικά με τις «λύσεις που θα έδιναν οι αρχαίοι Ελληνες». Στο ερώτημα «πώς αντιμετωπίζεις τα χρέη, τον διχασμό και την εξέγερση» έχει ήδη απαντήσει με τον καλύτερο τρόπο ο Σόλωνας. Οταν στις αρχές του 6ου π.Χ, αιώνα οι Αθηναίοι αγρότες είχαν φτάσει στο φοβερό σημείο να γίνονται σκλάβοι προκειμένου να ξεχρεώσουν βουνά από χρέη, ο αριστοκράτης Σόλωνας υιοθέτησε την σεισάχθεια, δηλαδή τη διαγραφή χρεών, αλλά όχι μόνη της: εισήγαγε τολμηρές μεταρρυθμίσεις που έπλητταν όλους, χωρίζοντας τους πολίτες σε τάξεις ανάλογα με τα εισοδήματά τους και ανοίγοντας το δρόμο για τη δημοκρατία.

Ως «πολιτικά συνθήματα» για την αντιμετώπιση της κρίσης ο ντ’Αγκορ προτείνει τα δύο διάσημα δελφικά παραγγέλματα «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν» – με άλλα λόγια σήμερα, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι απαραίτητο οι ηγεσίες και οι λαοί να γνωρίζουν τον εαυτό τους και να μην πράττουν τίποτα χωρίς μέτρο.

Ο ομηρικός Οδυσσέας, επίσης, θα «προσγείωνε» τους Νεοέλληνες διδάσκοντάς τους να έχουν υπομονή και να αναλογίζονται τις δυσκολίες από τις οποίες πέρασαν, όπως ταλαιπωρήθηκε ο ίδιος μέχρι να φτάσει στον προορισμό του, την Ιθάκη και την πιστή του σύζυγο Πηνελόπη. «Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ’ έτλης» μονολογεί ο πολυταξιδεμένος και ταλαιπωρημένος ήρωας – δηλαδή «Κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο».

Και μιας και πλησιάζουν εκλογές στην Ελλάδα, ο Αριστοφάνης θα έδειχνε ότι ο δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης περνά από την επιλογή των αρίστων για να κυβερνήσουν την πολιτεία. Στην κωμωδία του «Βάτραχοι» του 405 π.Χ. συμβουλεύει τους συμπατριώτες του, τότε και τώρα: «Διαλέξτε καλούς ηγέτες, γιατί αλλιώς θα κολλήσετε στους κακούς».

Οσο για τις «μαγικές λύσεις», τους μονοδρόμους είτε των Μνημονίων είτε της εξόδου από το ευρώ, ο βρετανός καθηγητής υπενθυμίζει ότι ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο διότι πρότεινε στους Αθηναίους «να αμφιβάλλουν για όλα όσα τους παρουσιάζονται ως σίγουρα, να θέτουν ερωτήματα ακόμα κι όταν ξέρουν ότι δεν υπάρχουν προφανείς απαντήσεις» – γιαυτό, λέει, «αναδείχθηκε σε αιώνιο μάρτυρα της ελεύθερης σκέψης και της ηθικής αναζήτησης».

Και ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης, θα έδινε τις δικές σοφές συμβουλές για την κρίση. Ηταν οπαδός της δίαιτας και της άσκησης γιατί κατέγραφε συστηματικά και παρατηρούσε πώς οι ασθενείς δυνάμωναν όταν τρέφονταν σωστά και αθλούνταν, ακόμη κι αν πέθαιναν στην πορεία. «Συνεπώς τα μαγικά και οι αυταπάτες δεν οδηγούν στη θεραπεία. Μόνον η ειλικρινής, εξαντλητική, εμπειρική παρατήρηση μπορεί να δείξει τί έχει αποτέλεσμα και τί όχι», τονίζει ο βρετανός καθηγητής.

Οταν όλα γύρω αλλάζουν και είναι ρευστά «δεν μπορείς να διαβείς το ίδιο ποτάμι δύο φορές» όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, δηλαδή πρέπει να βρίσκεις τα κατάλληλα και διαφορετικά κάθε φορά σημεία στήριξης ώστε να διαβείς το νερό. Επίσης πρέπει να αντιληφθείς πότε ακριβώς πρέπει να δράσεις και ποιά μέτρα να λάβεις ( ο αρχαιολελληνικός «καιρός» – το αγγλοσαξωνικό…τάιμινγκ), ενώ σε όλα αυτά καθοριστικό ρόλο παίζει η καινοτομία.

Ως υπόδειγμα καινοτόμου της αρχαιότητας ο ντ’Αγκορ παρουσιάζει τον Αρχιμήδη, ο οποίος αν και έσπαγε ματαίως για καιρό το κεφάλι του, βρήκε ξαφνικά τον τρόπο να εκτιμήσει αν ένα στέμμα ήταν όντως φτιαγμένο από χρυσό, όταν έκανε μπάνιο και παρατήρησε ότι κάθε σώμα εκτοπίζει διαφορετική ποσότητα νερού.
Το «Εύρηκα!» που ο θρύλος λέει ότι φώναζε ενθουσιασμένος ο κορυφαίος φυσικός, μαθηματικός και μηχανικός τρέχοντας γυμνός στους δρόμους των Συρακουσών, δείχνει κάτι πολύτιμο και για την σημερινή οικονομική κρίση: ότι «η λύση για ένα πολύπλοκο πρόβλημα απαιτεί σκληρή πνευματική εργασία, αλλά μπορεί να έρθει μόνο όταν κλείσεις για λίγο τους διακόπτες του μυαλού σου και κάνεις ένα… απολαυστικό μπάνιο».
πηγη

Την ώρα που εσύ έβλεπες το 56ο ριπλέι της φάπας στην Κανέλη…

Την ώρα που εσύ έβλεπες σε super slow motion replay τις φάπες του Κασιδιάρη στην Κανέλη, και παρακολουθούσες τί έχει να πει ο Λιάγκας, η Φαίη Σκορδά και ο Μανώλης Καψής για το συμβάν, στην Ιρλανδία ένας Δημοσιογράφος (με το Δ κεφαλαίο) ξεβράκωνε μέσα σε 5 λεπτά την τρόϊκα και τους “σωτήρες” που μας φόρτωσε ο ΓΑΠ.

Ο Δημοσιογράφος Vincent Browne ξεβρακώνει την ΕΚΤ και όλα τα “πακέτα διάσωσης” με μια απλή ερώτηση προς τον εκπρόσωπό της, Klaus Masuch.

Στη χώρα που έχει μάθει να θεωρεί “δημοσιογράφους” τους υπάλληλους του Μπόμπολα, του Αλαφούζου και του Βαρδινογιάννη, η συνομιλία θα φανεί οτι έρχεται από ένα γαλαξία far far away…

Άρθρο του Μ. Θεοδωράκη για τον Α. Τσίπρα και το Μνημόνιο

Συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να δηλώσει ότι η πρώτη πράξη της νέας Κυβέρνησης θα είναι η ρητή καταγγελία του Μνημονίου από τη νέα ελληνική Βουλή.

Ποια όμως υπήρξαν τα αντίπαλα καταιγιστικά σχόλια που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη, τα οποία εστιάστηκαν αποκλειστικά στο οικονομικό μέρος που φυσικά συνίσταται σε επαχθείς αποικιακούς και εξευτελιστικούς όρους, που όχι μόνο μας εξοντώνουν οικονομικά και κοινωνικά αλλά συγχρόνως μας προσβάλλουν βαθύτατα ως λαό και μας περιφρονούν ως ελεύθερο και κυρίαρχο έθνος.

Παρέλειψε όμως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τον κύριο, τον μέγιστο, τον βασικό λόγο για τον οποίο θα πρέπει να καταγγελθεί αυτό το επαίσχυντο Μνημόνιο. Και αυτός είναι η επανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας!

Και διερωτώμαι: πώς είναι δυνατόν να ξέχασαν ομαδικά όλοι οι σημαίνοντες Έλληνες (κόμματα, τύπος, συνδικάτα, ενώσεις), ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση παρέδωσε στους δανειστές μας το
δικαίωμα να μη μας θεωρούν ανεξάρτητους και επομένως απολύτως εξαρτημένους από τα συμφέροντα και τις εντολές τους, εξ ου και οι εξευτελιστικές επιθέσεις που δέχεται η χώρα μας εκ μέρους των Λαγκάρντ, Μέρκελ, Σόϊμπλε, Μπαρόζο κλπ. κλπ., που δικαιωματικά μας θεωρούν κτήματά τους Γι' αυτό και ο Ιταλός πρωθυπουργός δήλωσε προ ημερών: «Εμείς δεν παραχωρήσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία όπως οι Έλληνες».

Ομολογώ ότι με προβληματίζει αυτή η «εθνική τύφλωση» μπροστά σε πιθανές και εντελώς ρεαλιστικές λύσεις που δεν μπορεί να είναι τυχαία αλλά κρύβει στο βάθος κάποιο αόρατο φόβο για τις λέξεις «Εθνική Ανεξαρτησία», «Ρωσία», «Κίνα», «Ελευθερία οικονομικών σχέσεων με χώρες εκτός των ΗΠΑ και της Ευρώπης». Φόβο για ποιο λόγο και έναντι ποιων;

Για όσο καιρό ισχύει ο Μνημόνιο, πρέπει όλοι οι Έλληνες να ντρέπονται, γιατί εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω στην ιστορία άλλο λαό που να παρέδωσε την Εθνική του Ανεξαρτησία και να δέσμευσε ολόκληρη την εθνική περιουσία για λίγα αργύρια. Με άλλα λόγια μας πούλησαν και γι' αυτό το λόγο είναι υποκριτικό να διαμαρτυρόμαστε όταν μας υβρίζουν, αφού εμείς οι ίδιοι βγάλαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.

Χαιρετίζω λοιπόν για άλλη μια φορά την απόφαση του Τσίπρα που με την καταγγελία του Μνημονίου μας απαλλάσσει και από μια άλλη σημαντική και δουλική παραχώρηση στους ξένους: το VERBOTEN! Δηλαδή την απαγόρευση που μας επιβάλλουν με το Μνημόνιο να συναλλασσόμεθα ελεύθερα με άλλες χώρες!

Τότε αυτομάτως, εφ' όσον απαλλαγούμε από το Μνημόνιο, είναι απολύτως εφικτό να δανειστούμε άμεσα από μια ξένη χώρα ή τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο τα ποσά που θα χρειαστεί η νέα κυβέρνηση, σε περίπτωση που οι δανειστές μας κλείσουν τις στρόφιγγες.

Επίσης θα μας είναι δυνατό να ενεργοποιήσουμε το έργο Μπουργκάς και να ικανοποιήσουμε το αίτημα της Ρωσίας για τη μίσθωση των Ναυπηγείων της Ερμούπολης. Και τέλος να επανεξετάσουμε τις προτάσεις που μας έγιναν από την Κίνα για οικονομική συνεργασία.

Αυτές οι ενέργειες που γίνονται από όλα τα ελεύθερα κράτη της Ευρώπης και από την Κύπρο, δεν μας φέρνουν σε αντίθεση με την Ευρώπη, με την οποία θα μας χωρίζει μόνο το ζήτημα του Χρέους για το οποίο η διεθνής εμπειρία προσφέρει και στις δύο πλευρές δυνατότητες επίλυσης με βάση το Διεθνές, το Ευρωπαϊκό και το Ελληνικό Δίκαιο.

Μια παρόμοια διαφορά λ.χ. λύθηκε με τον καλλίτερο τρόπο από την Κοινωνία των Εθνών την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον Ι. Μεταξά. Από τότε έχει εφαρμοστεί πολλές φορές μέχρι τις μέρες μας η στάση πληρωμών με επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση για το νόμιμο ύψος του χρέους ενός κράτους.

Με την παρέμβασή μου αυτή επιζητώ να ενημερώσω την κοινή γνώμη ότι με την καταγγελία του Μνημονίου: Πρώτον αποκαθίσταται η Εθνική μας Ανεξαρτησία, Δεύτερον διανοίγει ο δρόμος για άμεσο και συμφέροντα δανεισμό και Τρίτον δεν θίγονται οι σχέσεις μας με την Ευρώπη ως Κράτους κυρίαρχου συνδεδεμένου με τους γνωστούς όρους, που εγγυώνται την κυρίαρχη παρουσία μας ελεύθερη και ισότιμη με τους υπόλοιπους Λαούς.

Αθήνα, 3.VI.2012

Μίκης Θεοδωράκης
http://e-parembasis.blogspot.gr

Η διάβαση της Αφροδίτης. Ενα φαινόμενο ορατό από την Ελλάδα που δεν πρέπει να χάσατε!

Στις 6 Ιουνίου 2012 και χάρη σε μια σπανιότατη-πλην περιοδική ευθυγράμμιση της Γης με την Αφροδίτη και τον Ήλιο, θα γίνουμε μάρτυρες μιας «ηλιακής έκλειψης σε μικρογραφία». Πρόκειται για τη λεγόμενη διάβαση της Αφροδίτης, δηλαδή τη διέλευσή της μπροστά από τον Ήλιο που θα βλέπουμε.


Το φαινόμενο θα διαρκέσει περίπου 6.5 ώρες και θα είναι ορατό από όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα το ξεχωριστό φαινόμενο θα είναι ορατό την Τετάρτη 6/6/2012, από τις 06:02 π.μ. έως τις 07:55 π.μ. με μόνη προϋπόθεση την ηλιοφάνεια –και να ξυπνήσουμε έγκαιρα! Η προηγούμενη έγινε το 2004- πάντα οι διαβάσεις της Αφροδίτης εμφανίζονται σε «ζεύγη» που χωρίζονται μεταξύ τους κατά 8 χρόνια, αλλά επαναλαμβάνονται κάθε 121,5 και στη συνέχεια κάθε 105,5 χρόνια. Έτσι, το επόμενο «ζεύγος» διαβάσεων δεν θα παρατηρηθεί ξανά πριν από τον Δεκέμβριο του 2117 (11/12/2117) και 2125 –τότε θα κοιμόμαστε βαθειά ...


Μπορούμε επίσης να δούμε σε video τι είναι η διέλευση της Αφροδίτης και πως χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της απόστασης Γης – Ήλιου. ΕΔΩ 


Στους παρακάτω συνδέσμους βλέπουμε βιντεοσκοπημένη την διάβαση του 2004. 
http://www.inews.gr/233/i-teleftaia-dielefsi-tis-afroditis-video.htm 
Ή 
http://www.sdtv.gr/smf/index.php?topic=28348.0 


Εξαιρετικό videoθέαμα είναι και η διάβαση της Σελήνης από τον Ήλιο όπως καταγράφηκε από δορυφόρο ΕΔΩ 


Ελπίζουμε να χαρούμε τον χαιρετισμό της Αφροδιτούλας στον πρωινό ουρανό της Τετάρτης. 
http://koukfamily.blogspot.gr