ιδού ο Νυμφίος έρχεται

Τη Μεγάλη Βδομάδα, δεν τη λέμε μεγάλη, επειδή έχει μεγαλύτερες ή περισσότερες μέρες ή ώρες. Αλλά, γιατί στη διάρκειά της διαδραματίζονται μεγάλα γεγονότα.
Και ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο γεγονός από τον πόλεμο ανάμεσα στο Χριστό και στο Σατανά.
Όπου το ισχυρότερο όπλο του Σατανά είναι ο θάνατος και του Χριστού η ανάσταση. Και το διαφιλονικούμενο και διεκδικούμενο είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Το πρώτο χτύπημα ο Σατανάς το έδωσε με το θάνατο του Λαζάρου. Στο οποίο ο Χριστός απάντησε με την ανάσταση του φίλου του.
Γεγονός, που έκαμε το Σατανά ν’ αποφασίσει το θάνατο του ίδιου του Χριστού.
Και βέβαια δεν χρειάστηκε να βρει κάποιους ληστές και κακούργους, για να πετύχει το σκοπό του.
Ήδη ο φθόνος και η ιδιοτέλεια είχαν προετοιμάσει τη θρησκευτική, νομική και οικονομική αφρόκρεμα. Επειδή, ακριβώς, ένιωθαν, όχι μόνο να επισκιάζονται από την παρουσία του Χριστού, αλλά και ν’ απειλούνται τα συμφέροντά τους.
Όπως επίσης η φιλαργυρία είχε δηλητηριάσει τον Ιούδα και οι φιλοδοξίες το σύνολο των μαθητών. Που ονειρεύονταν μεγαλεία με πλούτη και τιμές. Για να ’ρθει η προδοσία. Και στη δύσκολη στιγμή η άρνηση και η εγκατάλειψη….
Για την πολιτική εξουσία το όλο θέμα ήταν περίπου αδιάφορο. Γι’ αυτό, παρότι ο Πιλάτος διέγνωσε ότι από φθόνο ήθελαν να τον σταυρώσουν, δεν τους χάλασε το χατίρι…
Και ο λαός; Κοπάδι, που πηγαίνει, όπου τον πηγαίνουν. Έτοιμος να φωνάξει το «άρον-άρον» για τους σταυρωμένους και το «ωσαννά» για τους σταυρωτές…
Και το ευνόητο ερώτημα:
Αν ξαναρχόταν, σήμερα, ο Χριστός, τι θα έκαναν οι ευσεβείς και ευλαβείς χριστιανοί!
Αλλά, όπως μας λέει το τροπάριο του Νυμφίου, ο Χριστός πάντα έρχεται….
Βέβαια δεν έρχεται με τις φανφάρες των μεγαλοαπατεώνων πριγκίπων της πολιτικής.
Ούτε με τις κωδωνοκρουσίες των πριγκίπων της Εκκλησίας. Που «ενδύονται πορφύραν και βύσσον, ευφραινόμενοι καθ’ ημέραν λαμπρώς»…
Έρχεται με στέμμα του το ακάνθινο στέφανο. Ένδυμά του την κόκκινη χλαμύδα του εμπαιγμού και σκήπτρο το καλάμι του χλευασμού.
Έρχεται, όπως όλοι οι ταπεινωμένοι και καταδιωγμένοι της Γης. Οι «ελάχιστοι αδελφοί» του…
Κι έρχεται, όπως το τροπάριο του «Νυμφίου» μας λέει, μες στ’ άγρια μεσάνυχτα.
Για να ιδεί, αν είμαστε άγρυπνοι ή κοιμισμένοι.
Αν είμαστε, δηλαδή, δίπλα στους σταυρωμένους «ελάχιστους αδελφούς» του. Ή τρέχουμε ξοπίσω και ζητωκραυγάζουμε και ψηφίζουμε τους σταυρωτές του φτωχού λαού.
Όπως συμβαίνει, στις μέρες μας, με τα κοπάδια του δικομματικού συναγελασμού!
Που τρέχουν ξοπίσω και χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν και ψηφίζουν τα καθάρματα πολιτικού αμοραλισμού…
Τους προδότες της πατρίδας και του Χριστού. Και ορκισμένους σταυρωτές του λαού…
παπα-Ηλίας