πολιτισμικός πρόσφυγας

Στην Ελληνική ιστορία παρατηρούμε απ' αρχής μία ευκολία στη μετακίνηση, που ταυτόχρονα δεν επηρεάζει την "εθνική ταυτότητα" των μεταναστών, αρχίζοντας απο τη μυκηναική εποχή εως τις τελευταίες "αποκίες" της αρχαιότητας.
Οι αλλεπάλληλες μετακινήσεις κατάργησαν κατά την Ελληνιστική εποχή τις φυλετικές διαφορές, και δημιούργησαν το "Ελληνικό σύνολο", που δεν ταυτίζεται πια με γεωγραφικές περιοχές, αλλά βρίσκεται τόσο στις αρχικές περιοχές της διαμονής του όσο και σε όλο το μήκος των ακτών της Μεσογείου.


Πολύ ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός, οτι το "εθνικό κέντρο" αλλάζει πολλές φορές και για αιώνες ολόκληρους βρίσκεται έξω απο την ίδια την Ελλάδα, και μερικές φορές ακόμα και πολλαπλασιάζεται:Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια εμφανίζονται επι Βυζαντίου και τουρκοκρατίας ταυτόχρονα σαν κέντρα του Ελληνισμού.
Επίσης αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, οτι κατά την τουρκοκρατία ολόκληροι πληθυσμοί αφήνουν τις περιοχές τους, για να ξεφύγουν απο την αγριότητα τοπικών τουρκικών παραγόντων ή απο την εκδίκηση τοπικών εξεγέρσεων, όπως στο 18ο αιώνα, που ένα μεγάλο μέρος των Μωραιτών έφυγε στη Μικρασία και στα νησιά του Αιγαίου, όταν οι Τούρκοι για τιμωρία έφεραν τους Αρβανίτες.
Εδώ πρέπει να αναφερθεί η Μικρασιατική καταστροφή με την αναγκαία ενσωμάτωση των ενάμισυ εκατομμυρίου προσφύγων.
Έτσι φαίνεται οτι ο Ελληνισμός, με όλο τον πατριωτισμό του , δεν έχει εδαφικές σωβινιστικές δεσμεύσεις. το "Όπου γης και πατρίδα" δεν είναι κοινή φράση.



Με μία απλοποίηση που εξιδανικεύει, μπορεί να χαρακτηριστεί η "εθνική συνείδηση" του Έλληνα σαν η συνείδηση του οτι είναι άνθρωπος.Όχι με την έννοια της¨"αποστολής" για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά σαν τρόπος ζωής, που, χωρίς να αναλύεται ιστορικά, εμφανίζεται σαν αυτοτελής σκοπός.

¨Η Δύση της Δύσης" 1977
Αυτά κατάλαβε και έγραψε ο Λαυρέντιος Γκεμέρευ, Αυστριακός με σπουδές στην Θεολογία,Φιλοσοφία, και κοινωνιολογία. Χειροτονήθηκε ιερέας του Ρωμαιοκαθολικού δόγματος το 1952.
Απο το 1974 ζει μόνιμα στην Ελλάδα ως "πολιτισμικός πρόσφυγας" όπως ο ίδιος λέει.