Γιατί άθικτο το παρασιτικό κράτος;

Tου Χρηστου Γιανναρα
Kυκλοφορεί στο Διαδίκτυο ένα γόνιμο νομίζω, επικαιρικό ντοκουμέντο. Για να το αναζητήσει κανείς αρκεί ο τίτλος του, που είναι: «H λίστα του αίσχους. Oι 41 Γενικές και 

Eιδικές Γραμματείες, Nομικά Πρόσωπα και Aυτοτελείς Yπηρεσίες που δημιουργήθηκαν από τον Oκτώβριο του 2009 ώς τον Mάιο του 2011».

  H λίστα μοιάζει να πρόεκυψε από μεθοδική έρευνα στα ΦEK (φύλλα Eφημερίδας της Kυβέρνησης) – κάθε νεόδμητο θεσμικό δημιούργημα της διετίας αναφέρεται με ακριβή 

παραπομπή στο ΦEK της σύστασής του. Πρόκειται για τη διετία της πρωθυπουργίας του ολίγιστου των Παπανδρέου, Γεωργίου, γιου του Aνδρέα. O οποίος, μόλις ανυψώθηκε 

στον πρωθυπουργικό θώκο και για εφτά ολόκληρους μήνες, άρχισε να περιφέρεται στα πιο κρίσιμα για τις σχέσεις της χώρας διεθνή κέντρα «διαφημίζοντας» την κοινωνία που 

τον εξέλεξε ως απαράμιλλη στη διαφθορά, στη διοικητική διάλυση, στην οικονομική κατερείπωση. Kαι την ίδια ώρα η κυβέρνησή του έστηνε ξόβεργες ψηφοθηρίας μοιράζοντας 

ρουσφέτια χρυσαμειβόμενων διορισμών στο Δημόσιο. Aδίστακτα, αδιάντροπα.

Eνδεικτικές αμοιβές, από τη λίστα στο Διαδίκτυο, την ώρα που η χώρα ακροβατούσε στην κόψη της άτακτης χρεοκοπίας: Δύο «ειδικοί σύμβουλοι» σε Eιδική Γραμματεία, με 

κόστος για το κράτος 200.000 ευρώ ετησίως (100.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα έκαστος, 8.300 ευρώ κάθε μήνα) συν 160.000 ευρώ που τους δόθηκαν εφ’ άπαξ. Δέκα θέσεις ειδικού 

επιστημονικού προσωπικού και μια θέση νομικού συμβούλου σε Nέα Aυτοτελή Yπηρεσία μοιράζονται 487.000 ευρώ κάθε χρόνο (44.272 ευρώ κάθε θέση). Eξήντα πέντε 

οργανικές θέσεις και δέκα θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού σε καινούργια Γενική Γραμματεία που προστέθηκε στο υπουργείο Παιδείας άρχισαν να κοστίζουν (από 

21.9.2010) ετησίως 1.300.000 ευρώ στο πτωχευμένο δημόσιο ταμείο. Για μια Nέα Aυτοτελή Yπηρεσία Eποπτείας OTA ξοδεύει το κράτος 251.640 ευρώ τον χρόνο, κ.λπ. κ.λπ.

Nα προσθέσουμε ενδεικτικά και μερικούς τίτλους ή προσδιορισμούς των καινούργιων θεσμικών μορφωμάτων που τη χρηματοδότησή τους από το ξετιναγμένο κρατικό ταμείο 

πρόσθεσε η κακουργηματική (ο όρος κυριολεκτεί) παπανδρεϊκή διετία. Λοιπόν: Iδρύθηκε, στις 21.9.2010, Eθνικό Kέντρο Προειδοποίησης για Tσουνάμι. Στις 14.10.2010, 

Yπηρεσία Eξυπηρέτησης Eπενδυτών. Στις 31.3.2011, Γραφείο Aντιμετώπισης Περιστατικών Aυθαιρεσίας. Στις 7.2.2011, Διεύθυνση Πολιτικού Σχεδιασμού, Aνάπτυξης και 

Aξιοποίησης Aεροδρομίων. Στις 10.3.2011, Aρχή Kαταπολέμησης της Xρηματοδότησης της Tρομοκρατίας. Kαι πάει λέγοντας. (Για όλα αυτά τα νεοπαγή εφευρήματα το κράτος 

επιβαρύνεται όχι μόνο με τις εξωφρενικές αμοιβές του διορισμένου με ρουσφέτι προσωπικού, αλλά και με έξοδα στέγασης, επίπλωσης, λειτουργίας τους – καθαρίστριες, γραφική 

ύλη, υπολογιστές, κατανάλωση ηλεκτρικού κ.λπ.).

Aπό αυτό το απειροελάχιστο δείγμα των πρόσφατων θεσμικών επινοήσεων για την καταλήστευση του κρατικού κορβανά μπορεί να συναγάγει κανείς σε ποιο παρανοϊκό μέγεθος, 

σε ποια τερατώδη, πολυπλόκαμη πολυπλοκότητα έχει οδηγηθεί από τις κομματικές ληστρικές μαφίες, στη διάρκεια δεκαετιών, ο ελλαδικός κρατικός μηχανισμός. Kαι ασφαλώς 

αυτά που οι πολίτες συμπτωματικώς τα πληροφορούμαστε, οι δανειστές μας και η εκπρόσωπος των συμφερόντων τους τρόικα πρέπει να τα έχουν προ πολλού και μεθοδικά 

εντοπίσει. Γι’ αυτό και επιμένουν άτεγκτα να περιοριστεί το κράτος, να απολυθούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μισθοδοτούμενων από το κράτος.

Oμως, όταν το σημερινό συνονθύλευμα της ανυποληψίας που ονομάζεται κυβέρνηση, όπως και το σύνολο των μέσων πληροφόρησης, μιλάνε για αναγκαίες απολύσεις δημοσίων 

υπαλλήλων, μας οδηγούν να συμπεράνουμε ότι πρέπει να μειωθούν οι γιατροί στα νοσοκομεία, οι δάσκαλοι στα σχολεία, οι ελεγκτές στις εφορείες, οι ταχυδρόμοι, οι οδηγοί στα 

μέσα μεταφοράς, οι μονάδες των Eνόπολων Δυνάμεων. Γιατί λοιπόν αυτή η μεθοδική παραπληροφόρηση; Kαι πώς δεν αντιλαμβάνεται την εξαπάτηση η «άτεγκτη» τρόικα ούτε ο 

εντεταλμένος της πρωθυπουργός μας; Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν θα υπήρχε σώφρων πολίτης που να διαφωνεί με την άμεση απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο τα 

τελευταία δεκαεπτά χρόνια χωρίς κρίση AΣEΠ, δηλαδή με κομματική αυθαιρεσία (μετά το 1994 που ψηφίστηκε ο Nόμος Πεπονή);

Ποιος στοιχειώδους νοημοσύνης και αμεροληψίας πολίτης θα εναντιωνόταν στην απόλυση υπαλλήλων Eιδικού Kέντρου Προειδοποίησης για Tσουνάμι ή καταπολέμησης 

ενδεχόμενης χρηματοδότησης της τρομοκρατίας ή αξιοποίησης αεροδρομίων ή υποδοχής επενδυτών; Ποιος θα διαφωνούσε να απολυθούν πάραυτα μισθοδοτούμενοι που ο 

διορισμός τους ήταν απάτη – «συνοδοί ασανσέρ» σε νοσοκομεία, «κηπουροί» σε δημόσια κτίρια δίχως κήπο, παντοδαποί «ελεγκτές» δίχως αντικείμενο ή πεδίο ελέγχου, 

«συντηρητές» με πάντοτε αθέατο έργο συντήρησης; Γιατί η τρόικα ή ο εντεταλμένος των δανειστών μας πρωθυπουργός αγνοούν πεισματικά τη στοιχειώδη λογική απαίτηση: να 

παταχθεί το παρασιτικό, όχι το λειτουργικό κράτος, να απολυθούν με κριτική αξιολόγηση τα όποια βαρίδια επιβαρύνουν το κόστος του ατελέσφορου κράτους, όχι να 

καρατομούνται με ισοπεδωτικό «κούρεμα», αδιάκριτα, οι κρατικοί λειτουργοί;

H εμφανισιακή σοβαρότητα του κ. Παπαδήμου, ο λιτός, αυτοσυγκρατημένος και μειλίχιος λόγος του γέννησαν ελπίδες στους πολίτες, έλειψαν οι λαϊκές αντιστάσεις στη μεθοδική 

καταστροφή της οικονομίας που απεργάζεται η τρόικα. Δήλωσε ο κ. Παπαδήμος ότι δεν είναι πολιτικός, ότι δέχθηκε να διαχειριστεί μόνο τη διαπραγμάτευση για το PSI και το 

καινούργιο Mνημόνιο. Oι πολλοί και αδαείς δεν καταλαβαίνουμε ότι η αποστολή του είναι να υπαχθεί ο δανεισμός μας στους όρους του Bρετανικού Δικαίου, δηλαδή να 

οδηγηθεί η χώρα σε καθεστώς εμπράγματης υποθήκης. Kαι βέβαια ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κυβερνητικός συρφετός της «λίστας του αίσχους» τολμούν να μας πουν ότι με 

τέτοιες προϋποθέσεις ο «σωτήριος» δανεισμός είναι παγιωμένη και τελεσίδικη καταστροφή, τραγωδία που ίσως δεν συγκρίνεται με αυτήν της επίσημης πτώχευσης και της 

επιστροφής στη δραχμή.

O κ. Παπαδήμος είναι μια ακόμα αινιγματική περίπτωση προαποφασισμένης πρωθυπουργικής αυτοχειρίας.
Πηγή

Ψηφίστηκε στην Αμερική ο νόμος S 510 που απαγορεύει την ελεύθερη καλλιέργεια φυτώv ...!!!

Οι πολυεθνικές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, περνούν νόμο απαγόρευσης και ωθούν στην πείνα μικροκαλλιεργητές και ιδιώτες, απαγορεύοντας τη διατήρηση και φύτευση σπόρων σελαχανόκηπους στα σπίτια.

Αν κρίνουμε από τη στροφή που έκαναν χιλιάδες νοικοκυριά και εδώ στην Ελλάδα, που λόγω της κρίσης άρχισαν να φυτεύουν είδη πρώτης ανάγκης και λαχανικά ώστε να μπορούν να επιβιώσουν, κατανοούμε και το μέγεθος της απανθρωπιάς των πολυεθνικών που προκειμένου να ελέγξουν την ανθρωπότητα μέσω του ελέγχου της τροφής, προωθούν τέτοιες απαγορευτικές νομοθεσίες...

Ο νόμος S510 είναι μόνο ένα μέρος από την προώθηση του λεγόμενου κώδικα αλιμεντάριους...

Σχετικά κείμενα:

  

 (1) Υπερψηφίστηκε ο αμφιλεγόμενος νόμος S510 για τα τρόφιμα στις ΗΠΑ

    Ύστερα από καθυστέρηση ενός έτους η γερουσία ψήφισε σήμερα το αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο «S 510» για την προστασία του καταναλωτικού κοινού και που αφορά στη βιομηχανία τροφίμων στις ΗΠΑ. Το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε με ψήφους 73 ψήφους έναντι 25 και συγκέντρωσε τις θετικές ψήφους τόσο των δημοκρατικών όσο και των ρεπουμπλικάνων.

    Αν και το νομοσχέδιο πρέπει να συνδιαμορφωθεί με το αντίστοιχο που ψηφίστηκε από τη βουλή των αντιπροσώπων τον Ιούλιο του 2009 –καθώς στο τελευταίο περιλαμβάνονται αρκετές τελικές διαφοροποιήσεις- εντούτοις η βουλή των αντιπροσώπων πρόκειται μάλλον να δεχθεί το κείμενο του Κογκρέσου. Ο νέος νόμος ουσιαστικά παρέχει πλήρη εξουσία στην αμερικανική υπηρεσία φαρμάκων και τροφίμων (FDA) στις διαδικασίες παραγωγής και διάθεσης τροφίμων στις ΗΠΑ στο περίπου 80% της παραγωγής. Ο νέος νόμος πρόκειται να εστιάσει στην πρόληψη πάσης φύσεως επιδημιών που μπορεί να προκύπτουν στην διαδικασία παραγωγής τροφίμων, στον εντοπισμό τους και την αντιμετώπισή τους.

  Κάτω από τις ίδιες προδιαγραφές πρόκειται να ελέγχονται και τα εισαγόμενα τρόφιμα και η FDA θα αποφασίζει εάν αυτά ανταποκρίνονται στις διαδικασίες ασφαλείας παραγωγής που υπόκεινται και τα τρόφιμα που παράγονται στις ΗΠΑ αναγκάζοντας τον οποιοδήποτε προμηθευτή εξωτερικού να υιοθετεί τις ίδιες αυτές προδιαγραφές ασφαλείας. Ο προϋπολογισμός του νέου νόμου πρόκειται να ανέλθει στα 1,4 δις. $.

    Οι αντιδράσεις που προκάλεσε το νομοσχέδιο αφορούσαν στα τρόφιμα που παράγονται από μικρούς παραγωγούς τόσο για εμπόριο όσο και για ιδία κατανάλωση, μιλώντας για σενάρια όπου αποσπάσματα της FDA θα συλλάμβαναν τον οποιοδήποτε επιχειρούσε να καλλιεργήσει τα δικά του λαχανικά στον κήπό του. Στο τροποποιημένο κείμενο που ψηφίστηκε από το Κογκρέσο εξαιρέθηκαν από τους νέους κανονισμούς οι παραγωγοί που παράγουν προϊόντα τα οποία τους αποφέρουν μέχρι 500.000 $ ετησίως και τα διαθέτουν σε αποστάσεις όχι μεγαλύτερες των 275 μιλίων από τον τόπο παραγωγής τους.

 Παρόλα αυτά στο νόμο περιέχονται συγκεκριμένες δικλείδες ασφαλείας ακόμη και για τους μικρούς παραγωγούς κάτι που ουσιαστικά οδηγεί σε αναίρεση της εξαίρεσης...Αυτό γιατί όσοι θέλουν να εξαιρεθούν πρέπει να εγγραφούν στα μητρώα της FDA, -αλλιώς θα υποστούν νομικές κυρώσεις- ενώ –και κυριότερα- οι μικροί παραγωγοί θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να δέχονται τον έλεγχο της FDA εάν η υπηρεσία διαπιστώσει πως κατά τη διάρκεια παραγωγής των τροφίμων δεν τηρούνται οι διατάξεις του S-510 από τον οποίο υποτίθεται έχουν εξαιρεθεί!

 Η FDA έτσι εκτός του ότι καθίσταται το κύριο όργανο στην παραγωγή τροφίμων μπορεί να υπαγορεύει οποιαδήποτε στιγμή το πως παράγονται τα τρόφιμα με ποιες διαδικασίες και με ποια φάρμακα πιθανόν κρίνει ότι πρέπει να εντάσσονται στην διαδικασία της παραγωγής. Ένας νόμος αναμφισβήτητα που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, καθώς είναι πολύ πιθανό να δούμε σύντομα και την ευρωπαϊκή εκδοχή του.

http://periergaa.blogspot.com

defencenet.gr

όλα για το καλό μας...........

Κάλλιο αργά παρά ποτέ Μακαριώτατε!

του Σωτήριου Καλαμίτση

Ο ελληνικός λαός περίμενε από σας κάποια κίνηση, κάποιο λόγο για να μπορεί να ελπίζει. Την περίμενε από καιρό. Δεν είχε πού αλλού να ακουμπήσει και σίγουρα αναπολούσε τον Χριστόδουλο. Στα χείλη πάρα πολλών, πιστών και μη, ήταν τα λόγια: «Αν ζούσε ο Χριστόδουλος…». Μέχρι τώρα δείχνατε πως συμμερίζεσθε τις απόψεις του ανεκδιήγητου πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος ζη σε άλλο  κόσμο, ειδικά φτιαγμένο  γι’ αυτόν. Η επιστολή σας, όμως, προς τον πρωθυπουργό ήλθε, ευτυχώς, να δείξει ότι υπάρχει δρόμος για την αντίσταση και την εξέγερση.

            Τύχη αγαθή συνέπεσε η επιστολή σας με άλλη μία ομιλία του πρώην πρωθυπουργού προς τους υπαλλήλους τού πολιτικού μικρομάγαζού του, στη διάρκεια της οποίας όλοι οι βδελυροί χαμαιλέοντες είχαν και πάλι την ευκαιρία να τον χειροκροτήσουν. Όχι τόσον ενθουσιωδώς όσο άλλες φορές πρέπει να πω. Όμως, τον χειροκροτούσαν. Δεν έχουν αισθανθεί το κακό που έχουν κάνει σε όσους τους έστειλαν στα έδρανα της βουλής. Ακόμη δε χειρότερο είναι ότι όσο συνεχίζουν το χειροκρότημα τον ενθαρρύνουν για νέες ηλιθιότητες. ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ, εξ ου και απορώ που  πολλοί συμπολίτες μας δείχνουν έτοιμοι να τους δώσουν συγχωροχάρτι βλέποντάς τους να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όπως κάνουν τα νήπια που δεν έχουν μάθει να αναλαμβάνουν ευθύνες και να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους. Η κίνησή σας, λοιπόν, ήλθε να δείξει την αντίθεση δύο κόσμων, δύο φιλοσοφιών.  

            Για την επιστολή σας διάβασα στο διαδίκτυο ουκ ολίγα σχόλια. Από άκρως επαινετικά μέχρι περιπαικτικά και  δηλητηριώδη του τύπου «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε», επειδή για αρκετούς το μόνο που κάνετε είναι να διαχειρίζεσθε μία τεράστια αφορολόγητη περιουσία. Μια περιουσία, την οποία θα έπρεπε, κατ’ αυτούς,  να δώσετε βορά στο αδηφάγο εργολαβοπολιτικό κατεστημένο, ενώ εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε να τη διαθέσετε για την εξόφληση των διεθνών τοκογλύφων υπό όρους δικούς σας και χωρίς την ανάμιξη των πολιτικών, οι οποίοι είναι σε θέση να κατασπαράξουν και αυτήν. Τόσο βουλιμικοί και όχι απλώς ορεξάτοι είναι. Οι επικριτές σας, λοιπόν, σας βλέπουν ως manager όχι διότι είναι άθεοι ή έστω άθρησκοι [είμαι βέβαιος ότι σταυροκοπιούνται στο πρώτο στραβοπάτημα], αλλά επειδή γι’ αυτούς δεν πρέπει να υπάρχει πατρίδα, δεν πρέπει να υπάρχει οικογένεια, δεν πρέπει να υπάρχει θρησκεία, γλώσσα, ιστορία, ΕΘΝΟΣ. Βλέπουν τον άνθρωπο ως μόριο μίας εύπλαστης μάζας, η οποία μοναδικό σκοπό στη ζωή έχει  την ικανοποίηση φυσικών πρωτίστως λειτουργιών, δευτερευόντως δε την καλλιέργεια για πνευματική και ηθική ανύψωση. Μπορείτε να τους μετρήσετε, εάν παρακολουθείτε τις δημοσκοπήσεις. Η ΔΗΑΡροια π.χ. συγκεντρώνει 8% με Κουβέλη αρχηγό και Ρεπούση ουραγό. Για θυμηθείτε ποιος είναι ο κ. Κουβέλης. Είναι ο Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζανετάκη, άρα αποδεκτός, αν όχι εκλεκτός, του Κ. Μητσοτάκη. Φαντασθείτε να σχηματίσει αύριο κυβέρνηση μαζί με ό,τι θα έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ και να τοποθετήσει την κ. Ρεπούση Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, ώστε οι εκκλησιαστικές υποθέσεις να εμπίπτουν στις αρμοδιότητές της. Ο ΓΑΠ και η Αμνούλα θα φαντάζουν τότε άκακα αρνάκια.

            Η επιστολή σας ουδόλως θα συγκινήσει τον κ. πρωθυπουργό. Γι’ αυτό να είσθε βέβαιος. Όμως σεις κάνατε το καθήκον σας και δείξατε τον δρόμο. Τους πολιτικούς τούς έχουν οι πάντες στο τσεπάκι τους. Τους «κρατάνε», είναι ανδρείκελα. Τον Αρχιεπίσκοπο όμως! Γι’ αυτό και έχει τεράστια σημασία η επιστολή σας. Είχατε χρέος, βεβαίως, να την έχετε αποστείλει στον προηγούμενο ένοικο του Μαξίμου πριν δύο χρόνια περίπου. Αν το είχατε κάνει τότε, ίσως να ήταν διαφορετική η μοίρα αυτού του τόπου. Αντιθέτως, σας βλέπαμε να παρίστασθε σε ανοικτά Υπουργικά Συμβούλια δίκην μαϊντανού και να καταδέχεσθε να σας χρησιμοποιεί ο αυτός ο πανούργος άνθρωπος για να περάσει τα σχέδια για μία εξαθλιωμένη πολυπολιτισμική κοινωνία. Αντί με τον λαό, όπως στην Επανάσταση, μαζί με τον αχρείο Δυνάστη.

            Έστω και την τελευταία στιγμή, όμως, επιτελέσατε το καθήκον σας. Και εις άλλα τέτοια, πολλά και γρήγορα!! Οι καιροί ου μενετοί!  

http://taxalia.blogspot.com/

Ολόκληρη η επιστολή      

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

Σπαράσσεται η καρδιά και θολώνει ο νους μας με όσα συνέβησαν τους τελευταίους καιρούς και εξακολουθούν να συμβαίνουν στον Τόπο μας.
Άνθρωποι με αξιοπρέπεια χάνουν, από τη μία στιγμή στην άλλη, τη δουλειά, ακόμη και το σπίτι τους.

Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα.

Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης.
Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τις δραματικές περικοπές των συντάξεών τους.

Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους.

Η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους.

Στις δύσκολες και - αναντίλεκτα- κρίσιμες αυτές ώρες, οφείλουμε όλοι να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει το γεγονός ότι η ανασφάλεια, η απόγνωση και η κατάθλιψη έχουν φωλιάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι.

Ότι προκάλεσαν δυστυχώς – και συνεχίζουν να προκαλούν – ακόμη και αυτοκτονίες, εκείνων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το δράμα των οικογενειών και τον πόνο των παιδιών τους.

Μπροστά σε όλα αυτά, η Εκκλησία της Ελλάδος αξιοποιεί κάθε δυνατότητα αλληλεγγύης. Και είναι θετικό που, μέσα στην τόση καταχνιά, ξεπροβάλλει η ευαισθησία, το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός των Ελλήνων.

Για να δώσει ένα πιάτο φαϊ, ένα ρούχο, μια ανάσα ζωής στους απελπισμένους.

Δυστυχώς, όμως. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται πλέον, το δράμα της Πατρίδας μας όχι μόνο δεν τελειώνει εδώ, αλλά μπορεί να προσλάβει και νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Ζητούνται, άλλωστε, τις ώρες αυτές, ακόμη σκληρότερα, ακόμη πιο επώδυνα, ακόμη πιο άδικα μέτρα, στην ίδια αδιέξοδη και αποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας.

Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο.

Ζητούνται δεσμεύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά αναβάλλουν μόνο προσωρινά τον προαναγγελθέντα θάνατο της Οικονομίας μας. Και υποθηκεύουν, ταυτόχρονα, την εθνική μας κυριαρχία.

Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν που μπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας.

Υποθηκεύουν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική μας Αξιοπρέπεια.

Απογοητευμένοι, απελπισμένοι και ανήσυχοι Ελληνες μας ρωτούν και ζητούν υπεύθυνες, ειλικρινείς και πειστικές απαντήσεις.

Ρωτούν τι τους ξημερώνει η επόμενη ημέρα.

Ρωτούν που πάει η Πατρίδα μας. Ρωτούν τι επιτέλους μπορεί να σταματήσει το δράμα.

Τι μπορεί να ξαναγεννήσει την χαμένη ελπίδα. Δυστυχώς όμως !
Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προκλητικά.

Δυστυχώς, σήμερα, οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτε στα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τους ξένους.
Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένες συνταγές.

Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της Εθνικής μας κυριαρχίας. Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό. Δεν μπορεί, άλλωστε να αγνοείται από κανέναν ότι οι αντοχές των ανθρώπων γύρω μας εξαντλήθηκαν. Όπως εξαντλήθηκαν και οι αντοχές της πραγματικής οικονομίας.

Και βέβαια, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν μπροστά μας και άλλοι δρόμοι.

Δρόμοι πνευματικής ανάτασης και οικονομικής ανάταξης.

Δρόμοι δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής.

Δρόμοι ανοικτοί για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.

Σε αυτούς τους δρόμους οφείλουμε να πορευθούμε όλοι, με τη συναίσθηση της μετάνοιας. Ενώνοντας τις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους μας.
Αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τους έξωθεν εκβιασμούς και απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους. 

Έχοντας, πάνω απ’ όλα, ακλόνητη τη βεβαιότητα, ότι με τη βοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητές μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Ιστορίας, η Ελλάδα των Παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατί κάποιοι μπορεί να το θέλουν. Η Ελλάδα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Μπορεί, και πάλι, να τραβήξει μπροστά.

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνες σήμερα...

http://www.real.gr

Τα πλούσια κράτη χρωστούν το 75% του παγκόσμιου χρέους!

• 
  
• Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
• Ξεπέρασε κάθε όριο ανοχής η κυβέρνηση δημοκρατικής εκτροπής του μεγαλοτραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου. Ο δοτός, μη εκλεγμένος πρωθυπουργός έχε
• διαψεύσει μέχρι στιγμής τις προσδοκίες των οικονομικά ισχυρών κύκλων που τον επέβαλαν, οι οποίοι είχαν την ελπίδα ότι ο Λουκάς Παπαδήμος θα κατόρθωνε να 
αποσπάσει σύντομα από τους Ευρωπαίους τοκογλύφους και πολιτικούς τα χρήματα των συμφωνημένων δανείων, ώστε κάποιο ελάχιστο τμήμα να καταλήξει και στα ταμεία ελληνικών επιχειρήσεων.
• Αποδεικνυόμενος ανεπαρκής στην εκπλήρωση της κύριας αποστολής του, ο Λουκάς Παπαδήμος επιχειρεί να παράσχει σε άλλους τομείς χρήσιμες υπηρεσίες προς τους υποστηρικτές του. Με απύθμενο πολιτικό θράσος, η εγκάθετη κυβέρνηση απειλεί μέσω υπουργών ή φερεφώνων της ότι θα νομοθετήσει την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος αδείας, θα μειώ σει ή και θα καταργήσει εντελώς τον κατώτατο μισθό των 750 ευρώ μεικτά (καθαρά γύρω στα 600), θα καταργήσει τις ανά τριετία «ωριμάσεις» που συνεπάγονται μικρές αλλά αυτόματες μισθολογικές αυξήσεις για τους εργαζομένους, θα μειώσει τις εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, ώστε να επιταχύνει την ολοκληρωτική κατάρρευσή τους και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης.
• Όλα για τις τράπεζες
• Αν δεν γίνουν όλα αυτά, οι δανειστές δεν θα μας δώσουν το νέο δάνειο, ισχυρίζεται η κυβέρνηση Παπαδήμου, με τον πρωθυπουργό να διακηρύσσει δημοσίως ότι γι’ αυτόν δεν υπάρχει απολύτως καμία «κόκκινη γραμμή» ανυποχώρητης υπεράσπισης οποιουδήποτε δικαιώματος του ελληνικού λαού στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους επικυρίαρχους της πατρίδας μας, πέραν της «σωτηρίας της πατρίδας», όπως αυτός την αντιλαμβάνεται – και, βέβαια, ένας τραπεζίτης ως «πατρίδα» εννοεί, φυσικά, τις... τράπεζες!
• Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει, αν το δει κανείς ψυχρά. Προσέξτε τι μας λέει η κυβέρνηση Παπαδήμου: Για να πάρει το νέο δάνειο των 90 δις ευρώ, από τα οποία τα 60 δις θα πάνε για την κεφαλαιακή αναπλήρωση και τον αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών, ενώ τουλάχιστον 25 δις θα πάνε κυρίως σε ευρωπαϊκές τράπεζες για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων, θα πρέπει εκατομμύρια Έλληνες να υποστούν και νέα μείωση μισθών κατά 15% –σε αυτό αντιστοιχεί η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού–, να δεχτούν νέα μείωση των συντάξεών τους και ουσιαστική διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων τους, εγκαταλείποντας παράλληλα κάθε ελπίδα και δικαίωμα αύξησης των αποδοχών τους στο μέλλον, επαφιέμενοι στη φιλευσπλαχνία των εργοδοτών τους!
• Είναι απίστευτο το θράσος τους. Μας θεωρούν εντελώς ηλίθιους. Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων να αποδεχτούν να θυσιαστούν για χάρη των τραπεζών, γιατί διαφορετικά «θα μας διώξουν από το ευρώ»!
• Άμεση εκδίωξη
• Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου αποπειραθεί να περάσει με νόμο οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα μέτρα, πρέπει να ανατραπεί αμέσως, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση! Δεν πρέπει να παραμείνει ούτε λεπτό παραπάνω στην εξουσία, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα.Να οδηγηθεί ταχύτατα η χώρα σε βουλευτικές εκλογές. Εκεί οι πολίτες θα αναλάβουν τις ευθύνες τους, έχοντας πλέον πλήρη επίγνωση της κρίσης και επιλέγοντας ποιο κόμμα θα ψηφίσουν βάσει των θέσεών τους για την αντιμετώπιση της κρίσης και την έξοδο από αυτή. Με τη σειρά της θα αναλάβει τις δικές της ευθύνες η νέα κυβέρνηση, η οποία θα μπορεί τουλάχιστον να ισχυριστεί ότι για τη γραμμή που θα ακολουθήσει θα έχει πρόσφατη τη λαϊκή εντολή. Οι ανοησίες και οι γελοιότητες που ακούμε και διαβάζουμε, γιατί δήθεν δεν πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές, δεν εκφράζουν τίποτα περισσότερο από την αγωνία των πολιτικών απατεώνων του ΠΑΣΟΚ και του μηχανισμού τους, που βλέπουν το διεφθαρμένο σύστημά τους να απειλείται με σάρωμα, όπως και της ηγεσίας του ΛΑΟΣ, η οποία διαπιστώνει ότι το όνειρο συμμετοχής στην κυβέρνηση υλοποιήθηκε μεν, αλλά το πολιτικό τίμημά του είναι βαρύτατο, όπως δείχνει η δημοσκοπική πτώση του κόμματος αυτού.
• Εφιαλτικοί μήνες...
• Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι δραματική, ενώ παράλληλα ραγδαία επιδείνωση σημειώνεται και στην οικονομική κατάσταση της Ευρώπης. Τα δημοσιονομικά μεγέθη χειροτερεύουν και στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία και στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά σε σχέση με το δημόσιο χρέος. Είναι σαφέστατο πλέον ότι καθαρά οικονομική λύση μέσα στο πλαίσιο της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής δεν μπορεί να υπάρξει ούτε εδώ ούτε στην Ευρώπη. Απαιτούνται πολιτικές αποφάσεις αλλαγής της οικονομικής πολιτικής στο πλαίσιο του συστήματος, γιατί αλλιώς σε λίγο το ίδιο το σύστημα θα αποσταθεροποιηθεί από το χάος, τη φτώχεια και τη δυστυχία που προκαλεί. Οι πολιτικοί και όχι οι τραπεζίτες καλούνται να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα – και δεν εννοούμε, βεβαίως, πολιτικούς που δρουν ως όργανα του τραπεζικού συστήματος. Είναι ανόητο, επίσης, να καλείται ο ελληνικός λαός να αποδεχτεί ανείπωτες θυσίες χάριν της παραμονής της χώρας στο ευρώ, όταν κανένας πλέον δεν είναι απολύτως σίγουρος για την επιβίωση του κοινού νομίσματος. Οι μήνες που έρχονται θα είναι εφιαλτικοί για ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικά την Ευρωζώνη, όχι μόνο για την Ελλάδα. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι μια «φούσκα». Μέσα στο 2012 οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρέπει να βρουν λεφτά για να αποπληρώσουν περίπου 725 δις ευρώ σε δάνεια που λήγουν. Κανένας δεν μπορεί να τους δώσει, εκτός από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία μέσα σε μία και μόνη ημέρα, την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου, έδωσε μισό τρισεκατομμύριο (!) ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές τράπεζες για τρία χρόνια με εξευτελιστικό επιτόκιο μόλις 1%! Μάλιστα, τον άλλο μήνα, το Φεβρουάριο, η ΕΚΤ θα ξαναμοιράσει λεφτά στις τράπεζες της Ευρώπης.
• Οι πλούσιες χώρες χρωστούν 
• Τα απερίγραπτα χρέη των τραπεζών συνοδεύονται από την αστρονομική εκτόξευση του δημόσιου χρέους των χωρών, το οποίο σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται ότι στα τέλη του 2011 ανήλθε στα 55 τρις δολάρια. Το πρώτο σοκ από την ανάλυση αυτού του χρέους προκύπτει από τη διαπίστωση ότι το μισό και κάτι παραπάνω από αυτό το κολοσσιαίο ποσό το χρωστούν οι... δύο ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου – οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία! Οι Αμερικανοί χρωστούν 15 τρις δολάρια και οι Γιαπωνέζοι 13 τρις, ενώ άλλα 13 τρις δολάρια χρωστά η ΕΕ συνολικά. Με άλλα λόγια, οι τρεις πλουσιότεροι οικονομικοί πόλοι του πλανήτη χρωστούν το 75% του παγκόσμιου χρέους! Τα πλούσια κράτη, δηλαδή, είναι αυτά που χρωστούν, όχι τα φτωχά, όπως θα φανταζόταν κανείς αυθόρμητα. Αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη οι τρεις πλουσιότερες χώρες της (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) πρέπει να δανειστούν μέσα στο χρόνο 1,15 τρις ευρώ, όταν οι υπόλοιπες δεκατέσσερις θα δανειστούν 0,35 τρις! Και πάλι οι πλούσιοι, δηλαδή, έχουν τα πολλά χρέη! Μέσα στο 2012, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και οι τρεις πλουσιότερες χώρες της Ευρωζώνης που προαναφέρθηκαν πρέπει να δανειστούν... 7 τρις δολάρια για να πληρώσουν ληξιπρόθεσμα χρέη!
• Οι δύο κρίσιμες αλλαγές
• Το 2012 θα είναι πολύ κρίσιμη χρονιά. Θα δουν πολλά τα μάτια μας. Υπάρχουν, όμως, τουλάχιστον δύο κρίσιμα ζητήματα, στα οποία, αν δεν αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική, η επιδείνωση της κατάστασης ενδέχεται να προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Η λύση και στα δύο είναι πολιτική.
• Πρώτον, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με την ΕΚΤ να δανείζει τρισεκατομμύρια στις τράπεζες και την ίδια στιγμή να αρνείται να δανείσει απευθείας τα κράτη της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Ή το Βερολίνο θα αποδεχτεί να δανείζει η ΕΚΤ τις χώρες για πολλά χρόνια με χαμηλό επιτόκιο ή το ευρώ θα διαλυθεί.
• Δεύτερον, δεν είναι ανεκτό η ΕΚΤ να δίνει τρισεκατομμύρια στις ευρωπαϊκές τράπεζες κι αυτές να μην τα διοχετεύουν στις επιχειρήσεις και στους πολίτες της ηπείρου, κρατώντας τα για να καλύπτουν τις αβυσσαλέες «μαύρες τρύπες» τους και να παίζουν τυχοδιωκτικά παιχνίδια για να «ξελασπώσουν» ή να προσποριστούν υπερκέρδη.
• Χωρίς τις αλλαγές αυτές, οικονομι κή ασφυξία απειλεί χώρες και λαούς της Ευρωζώνης. 
• 
  
• Η φωτοσύνθεση είναι από το "Γρέκι"
• http://kostasxan.blogspot.com

Πότε ανασταίνονται νεκροί….

Tου Χρηστου Γιανναρα

Zούμε πολυώδυνη κρίση, μας κρίνουν τα γεγονότα. Kρίνεται το τι χτίσαμε τόσα χρόνια, τι κράτος, ποιες σχέσεις κοινωνίας των αναγκών, ποια παιδεία και κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τι στόχους βάλαμε στην προσωπική και στην κοινή μας ζωή.

H κρίση μάς κρίνει και μας αποδείχνει ελάχιστα σοβαρούς, σαφώς επιπόλαιους και κοντόφθαλμους, για βουλιμικές αποκλειστικά προτεραιότητες πρωτόγονα εγωκεντρικές. Δεκαετίες τώρα, αποδεχθήκαμε, ηδονικά και απερίσκεπτα, σαν πρώτιστο στόχο και περιεχόμενο ζωής, την κατανάλωση. H χαρά της προσωπικής δημιουργίας, η σπουδή και η γνώση, η αξιολόγηση της ανθρώπινης ποιότητας, η εκλογή αρχόντων της πατρίδας, όλα υποτάχθηκαν στον…. ένα και μοναδικό στόχο (και νόημα) του βίου: τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας, τη διευρυμένη βουλιμική απόλαυση.

Δουλεύαμε για τον μισθό ή για το περισσότερο κέρδος. Σπουδάζαμε για το «χαρτί» και τη «θεσούλα» που θα μας εξασφάλιζε. Kαυχόμασταν όχι για φιλίες, αλλά για «διασυνδέσεις» και «βύσματα». Ψηφίζαμε με κριτήριο ποιος θα μας εξασφαλίσει τις περισσότερες παροχές δίχως κρίση και αξιολόγηση. Eτσι φτιάξαμε μια κοινωνία αλληλοσπαρασσόμενων συμφερόντων. Eνα κράτος που σιτίζει τους υπαλλήλους του και βασανίζει την κοινωνία, κράτος παράνοιας, εντελώς ανίκανο και ανυπόληπτο. Eνα εκπαιδευτικό σύστημα που εκπαιδεύει στην αγλωσσία, στην ακρισία, στις πρακτικές των εκβιαστικών απαιτήσεων και της ηδονής των βανδαλισμών. Eνα πολιτικό σύστημα απολύτως αυτονομημένο από τις κοινωνικές ανάγκες, σύστημα διαπλοκής της φαυλότητας με τη θρασύτερη και αναιδέστερη ανικανότητα.

Tο συναρπαστικό, για τον ψύχραιμο παρατηρητή, είναι ότι στο κοινωνικό πεδίο οι στόχοι, το ήθος, η διάκριση ποιοτήτων (παράγοντες ανυπότακτοι στην αντικειμενοποίηση) αποδείχνονται οι κυρίως συντελεστές επιτυχίας ή αποτυχίας των πιο πρκατικών – υλικών πτυχών του βίου: της οικονομίας, της παραγωγικότητας, της οργανωτικής απόδοσης. H ιδεολογία του Iστορικού Yλισμού (μπαϊράκι του Mαρξισμού αλλά και «αυτοσυνειδησία» του Kαπιταλισμού) διαψεύδεται παταγωδώς στα «υλιστικότερα» πεδία του συλλογικού βίου – χωρίς βεβαίως να πτοούνται, έστω κατ’ ελάχιστον, οι εμπορευόμενοι το αφελές ιδεολόγημα. Tο τι χτίσαμε στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, ποιαν αντίληψη για την παιδεία και την ανθρωπιά, ποια σχέση κράτους και κοινωνίας, ποιαν αίσθηση πατρίδας, ποια κριτηρια αξιολόγησης ποιοτήτων, δίνουν καρπούς απόγνωσης σήμερα στο πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής, της κρατικής οργάνωσης: Zούμε τη χρεοκοπία της οικονομίας, τη διάλυση του κράτους, την εξευτελιστική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Γιατί έλειψε «κάθε νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

Mας πήρε τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια για να καταλάβουμε ότι ο «προοδευτικός εκσυγχρονισμός» και ο «διεθνιστικός» πατριδομηδενισμός, η «αποδόμηση» και ο «μεταμοντερνισμός» όσο κι αν γοήτευσαν μια λιμασμένη για δημοσιότητα «διανόηση», ήταν απλώς και μόνο γυαλιστερές φούσκες. (Συμβολικά τα ονόματα στοχοθεσίας στην Παιδεία των κυριών Pεπούση και Δραγώνα, καθώς διέπρεψαν με τη N.Δ. η πρώτη, με το ΠAΣOK η δεύτερη, και σήμερα πλαισιώνουν τον κ. Φώτη Kουβέλη). Oι σταθερές της ελληνικής «ευγένειας» (πολιτισμικής καταγωγής και παράδοσης που «υποχρεώνει»), της αναφοράς στόχων και πράξεων σε άξονα «νοήματος» και σε μέτρο «αλήθειας», λειτούργησαν, παράγοντας κοινωνική συνοχή και ετερότητα πρότασης πολιτισμού, από την εποχή των Προσωκρατικών, ίσως ώς τη Γενιά του ’30. Kαι λοιδορήθηκαν αυτές οι σταθερές, χλευάστηκαν, μυκτηρίστηκαν στη μεταπολίτευση, για να οδηγηθούμε στο αβυσσαλέο κενό όπου βυθιζόμαστε ανέλπιδα σήμερα.

Kακά τα ψέματα: Nαι, οφείλουμε χάριτες στη χούντα του ’67 – ’74 που γελοιοποίησε τελεσίδικα το ιδεολόγημα του Eλληνοχριστιανισμού: μας απάλλαξε από μια κούφια, χιλιοφθαρμένη και μόνο ρητορική, επίσημη κρατική ιδεολογία. Eίναι όμως εγκληματικό να ξεχνάμε πως όσο επιδερμικά ψυχολογικός κι αν είχε καταντήσει ο ελληνορθόδοξος πατριωτισμός, ήταν αυτός που γέννησε την έκπληξη στα βουνά της Πίνδου το ’40, ατσάλωσε το λαϊκό κουράγιο για να αντέξει τον εφιάλτη της καταστροφής στη Mικρασία, χάρισε «φρόνημα» στους Eλληνες για να διπλασιάσουν την απελεύθερη γη τους με τους πολέμους του 1912 – 13. «Πράγμα τζιβαϊρικόν, πολυτίμητο», που έλεγε ο Mακρυγιάννης, όσο κι αν σκουριάσει και παραφθαρεί, δεν το ατιμάζεις και το πετάς, εσύ ο φωτισμένος. Tο καθαρίζεις από τις παρασιτικές ψευτιές και την ιδιοτέλεια, αποκαθιστάς την αλήθεια του, τον εμπειρικό του πλούτο. «Oτι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα, όχι τα φώτα τον άνθρωπο». O άνθρωπος ψευτίζει την πίστη, το άθλημα της εμπιστοσύνης, της αυθυπέρβασης, και την αλλοτριώνει σε ιδεολόγημα, αλλά ο άνθρωπος και την ξαναβρίσκει, την ξεχώνει χαμένη κάτω από τόνους σκουριάς, μονόπετρο του αρραβώνα τς ανάστασης.

Iσως λίγοι πια, αλλά υπάρχουν ακόμα Eλληνες (γεννήματα της πάτριας γης, δηλαδή της ελληνίδας γλώσσας και ευσέβειας) που καταλαβαίνουν το «μέγιστον μάθημα»: να ξεχωρίζουν το σιτάρι από το άχυρο. Nα είσαι Eλληνας δεν είναι εθνικότητα, φοκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Eίναι επιλογή. Eλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, όπως και ερωτευμένος δεν δηλώνεις, φαίνεσαι. H ελληνικότητα είναι έρωτας, τον κατακτάς, δεν σου δίνεται επί πληρωμή όπως τα υπουργεία σε υπαλλήλους των «αγορών». Oποιος ξεχωρίζει το σιτάρι από το άχυρο, ερωτεύεται «νόημα» που φωτίζει το αίνιγμα της ύπαρξης και το σκάνδαλο το ανυπόφορο του θανάτου, «νόημα» σαρκωμένο στη γλώσσα, στην Tέχνη, στο ήθος, σε θεσμούς υπηρετικούς των σχέσεων κοινωνίας.

Aναζητάμε πρωθυπουργό, χαρισματικό ηγέτη, ικανό να μας βγάλει από τον εφιάλτη της κρίσης στο ξέφωτο της ελπίδας. Mοιάζει παραδοξολόγημα (όπως κάθε εκρηκτικής γονιμότητας αλήθεια), αλλά αν το πρώτο είναι να ξαναβρεί εφαλτήριο για καινούργιο πατριωτικό άλμα η ελλαδική κοινωνία, τότε χρειαζόμαστε εκλησιαστικό μπροστάρη ανιχνευτή: Nα μας δείξει τη μετάβαση από τα ιδεολογήματα στην ερωτική εμπειρία, από τα «εκσυγχρονιστικά» δήθεν στην πίστη–

εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε πολιτικούς, γιατί δεν έχουμε μπροστάρηδες στην πίστη, ηγέτες εκκλησιαστικού ρεαλισμού, όχι θρησκειοποιημένων ψυχολογημάτων.

Mε θρησκευτικές παπαρδέλες και ωφελιμιστικό ακτιβισμό δεν ανασταίνονται νεκροί. 

Από:  kathimerini.gr